<เรียงราวชาวประชา, 3> - จ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์

ตอนที่ 17 : ตอนที่๑๖ เรียกข้าว่าพี่ใหญ่

“นี่เจ้ากล้า!?”

“อย่าเสียงดังไปสิมิโฮะซัง เดี๋ยวคนก็หันมามองกันหมดหรอก” เฮียคุยิ้มอย่างเป็นต่อที่ได้เห็นท่าทีฮึดฮัดขัดใจของหญิงสาว มองดูแล้วก็สวย ยิ่งมองก็ยิ่งสวย ความงามของคิโยมิไม่เคยทำให้เฮียคุสนใจอะไรนอกจากแค้นเคืองและรำคาญใจ ในขณะที่อิจิมิโฮะทำให้เฮียคุเผลอตัวมองแล้วมองอีก

“นางเด็กบ้า จะมองก็ให้มันมองไปสิ ข้ามาจับตัวเจ้าในข้อหาคนร้ายอยู่แล้ว”

“ถ้าข้าเป็นคนร้าย เจ้าก็ยิ่งเป็นคนชั่วร้าย”

“หยุดพูดนะ ไม่งั้นข้าจะร้องให้คนหันมามองให้หมด แล้วทีนี้เจ้าจะเดือดร้อน” อิจิมิโฮะที่ถูกจบมือไขว้หลังฉุนเฉียว ตกใจมากเกินกว่าจะคิดต่อสู้ เพราะเป็นใครก็คิดไม่ถึงว่าคิโยมิที่ปกติจะเอาแต่ร้องไห้เวลาโดนรังแก กลับกล้าบิดแขนแล้วยังมัดไว้จนนางจะขยับขัดขืนก็ไม่ได้

“ก็ลองดูสิ คนแถวนี้ไม่น่าจะรู้จักพวกเรา แล้วคิดว่าถ้าข้าบีบน้ำตา ทำหน้าน่าสงสารสักนิด เจ้าคิดว่าระหว่างเจ้ากับข้า ชาวบ้านเขาจะเชื่อใคร” เฮียคุพูดเสียงเรียบ ในเวลานี้หน้าตาเขาออกจะน่ารักน่าทะนุถนอมก็ได้เปรียบอยู่แล้ว พอเห็นหญิงสาวคลายพยศลงก็กดบ่านั้นให้ร่างระหงนั่งลงไปกับเก้าอี้ และระดับเพชฌฆาตร้อยปรลัยย่อมสามารถทำได้ด้วยความเงียบกริบจนคนรู้เห็นน้อยที่สุด

“คุณหนูสุดยอดไปเลยค่ะ” ไอโกะพึมพำเบาๆ “ไปฝึกมาจากไหนคะ? อยู่ด้วยกันมายี่สิบกว่าปีข้าไม่เคยเห็นคุณหนูฝึกมาก่อนเลย?”

“ข้ามีแอบฝึกบ้างแหละน่า ถ้าเจ้าสนใจไว้ข้าจะสอนให้”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ข้าจะได้เอามาใช้คุ้มครองคุณหนู”

“ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องคุ้มครองเจ้าแล้ว ข้าจะคุ้มครองเจ้าเอง”

“พวกเจ้าเลิกพูดมากเวิ่นเว้อสักที” อิจิมิโฮะเชิดหน้า คิ้วเรียวสวยขมวดแทบเป็นปม นึกรำคาญใจที่เห็นสตรีทั้งสองพูดคุยกันจนไม่เห็นหัวนาง “เจ้าจะเอายังไงกับข้าก็ว่ามา แต่ข้าบอกไว้เลยนะ ถ้าเรื่องถึงหูท่านไดซึเกะเมื่อไร พวกเจ้าสองคนไม่ตายดีแน่ นางเด็กบ้า”

“อืม เอาไงดีนะ? ไอโกะ... เจ้าว่าเอายังไงดี?”

“แล้วแต่คุณหนูเลยค่ะ”

“งั้นพาขึ้นห้องเลยแล้วกัน”

“ไม่เอา ข้าไม่ข้าไม่ขึ้นไปกับเจ้า ช่วย... อุ๊บ!!” พูดได้เท่านั้นเฮียคุก็รีบเอามือปิดปากอิจิมิโฮะแล้วส่งสายตาไปหาไอโกะทันที ทั้งคู่ดันร่างระหงไปจนหน้าแทบคว่ำ แน่นอนว่าคนก็เริ่มหันมามองแต่เฮียคุก็รีบแก้สถานการณ์โดยการโปรยยิ้มหวานๆ ทรงเสน่ห์ไปให้และทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบสุข

“ขอโทษนะคะ ข้ากับเพื่อนข้ามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิ๊ดดดดดหน่อยค่ะ”

“ไม่...”

“ไม่มีอะไรค่ะ เราแค่เล่นกันเฉยๆ ไปกันดีกว่าค่ะคุณหนู” ไอโกะใช้หน้าใสๆ ในการไกล่เกลี่ยสถานการณ์เช่นเดียวกัน จริงอยู่ที่คนส่วนใหญ่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ก็ไม่มีใครอยากหาเหาใส่หัวด้วยการไปยุ่งวุ่นวายเวลามีเหตุวิวาทจึงนั่งซดอาหารกินกันต่อ ปล่อยให้อิจิมิโฮะถูกผลักเข้าห้องไปในที่สุด

เฮียคุเอาผ้ามาปิดปากสาวงามที่ดีดดิ้นจนตนเจ็บตัวไปหลายที

“จัดการเลยค่ะคุณหนู”

“อื้อๆ” อิจิมิโฮะร้องประท้วงแล้วใช้สายตาวิงวอนอย่างน่าสงสารจนเฮียคุที่เจ็บๆ จากแรงดิ้นรนใจอ่อนยวบ เขานั่งลงข้างร่างระหงและปรายตามองขณะหนึ่ง เวลาอยู่กับนางเขารู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจทุกครั้ง ต่างจากไอโกะที่ให้ความอบอุ่นนุ่มนวล

“ทำไม? อยากให้ข้าเปิดปากให้เหรอ?”

“อื้อ...”

“แต่เจ้าห้ามร้องนะ” เฮียคุถามระหว่างที่จะถึงผ้าออกให้ ด้านอิจิมิโฮะก็พยักหน้าหงึกหงักยอมรับแต่โดยดี ทว่าพอเฮียคุช่วยปล่อยออกมาจริงๆ นางก็กรีดร้องเสียงดังลั่น

“กรี๊ดดดดด!!”

“เห้ย ร้องทำไม?”

“ก็ร้องให้คนอื่นมาช่วยไง กรี๊ดดดดด!!” พูดได้เท่านั้นเฮียคุก็รีบเอาผ้ามามัดปากอิจิมิโฮะไว้อีกรอบ หญิงสาวถีบขาไปมาอย่างไม่พอใจที่ถูกพันธนาการไว้กับเสาแล้วยังปิดปากไม่ให้พูด ดวงตากลมโตคู่สวยแข็งกร้าวอย่างขัดขืน

......................................................................................................................................................

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเย็น อิจิมิโฮะนั่งเชิดหน้าอยู่กับที่พร้อมกับเสียงท้องที่ร้องเป็นระยะ เฮียคุที่สั่งข้าวปั้นขึ้นมากินกับไอโกะเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ สมัยที่เขาเป็นเพชฌฆาตร้อยปรลัยถึงจะถูกฝึกให้จิตใจเหี้ยมหาญอย่างไร แต่ยามพบเห็นผู้คนหิวโหยเขาก็มีควักเงินซื้อข้าวให้กินอยู่บ้าง

“มิโฮะซัง หิวข้าวหรือยัง?”

“หึ”

“นี่ เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นคฤหาสน์บ้านเจ้าหรือไง? คุณหนูข้าถามเจ้าก็ต้องตอบ!” ไอโกะหันไปบ่นใส่ แต่อิจิมิโฮะคนสวยก็สะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่ยอมแพ้

“ข้าถามเจ้าดีๆ เจ้าจะหยิ่งกับข้าใช่ไหม?”

แทนคำตอบคือสายตาเชือดเฉือนที่อิจิมิโฮะส่งมาให้แล้วหันกลับไปทางเดิม เฮียคุเห็นเวลาล่วงเลยมานานแล้วไหนจะเสียงท้องร้องอีกจึงกลัวอีกฝ่ายจะหิวข้าวแต่ครั้นจะให้เข้าไปคุยด้วยดีๆ ด้วยก็คงเปล่าประโยชน์อีกจึงลุกขึ้นท้าวสะเอวแล้วคุยกับสาวใช้คนสนิท

“เจ้าไปหยิบมีดมาให้ข้าสิ”

“จะทำอะไรคะคุณหนู?”

“เอามาก่อนเถอะน่า เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองว่าข้าจะเอามาทำอะไร” เฮียคุยืนสงบนิ่งหน้าตายรอจนสาวใช้วิ่งไปเอาอาวุธมา เขานั่งลงอีกครั้งแล้วถอดรองเท้าอิจิมิโฮะออก ใช้ปลายมีดไล้ไปมายังนิ้วเท้าเรียวเล็กของนางจนร่างระหงสั่นเทิ้มไปมาด้วยความหวาดกลัว

“อื้อๆๆๆๆ”

“มิโฮะซัง ถ้าข้าจะเอามีดเล่มนี้ตัดนิ้วเจ้ามันง่ายนิดเดียว แต่ข้าก็ไม่ทำ เจ้านับว่าเป็นบุญคุณไหม?” เฮียคุใช้ปลายคมๆ แตะลงไปยังนิ้วเท้าของอีกฝ่าย ใจจริงก็เกร็งกลัวมีดจะทำร้ายอีกฝ่ายจะแย่ แต่ก็ต้องฝืนทำหน้าเข้มๆ ดุๆ ใส่ เดี๋ยวทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามแผนการ

“อื้อ”

“แล้วข้ายังใจดีจะให้เจ้ากินข้าว เจ้าจะยอมกินดีๆ ไหม?”

“อื้อ”

ไอโกะถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ได้มีอะไรนองเลือดอย่างที่กังวล แม้จะอดแปลกใจไม่ได้ว่าเหตุใดคิโยมิจึงเปลี่ยนไปมากขึ้นไปอีกแต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจดังเดิม ด้านอิจิมิโฮะพอปากเป็นอิสระหลังจากที่ถูกปิดมาแทบจะทั้งวันก็โวยวายฉอดๆ ผิดจากเมื่อครู่ที่กลัวจนตัวสั่น

“ปล่อยมือข้าสิ ไม่งั้นข้าจะกินยังไง?”

“ขืนปล่อยขึ้นมาเจ้าก็ตบข้า ปล่อยให้โง่เหรอ?”

“ถ้าเจ้าจะให้ข้าคลานไปกินอย่างหมาข้าไม่เอาด้วยนะ”

“เจ้านี่เรื่องมากจริง เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าป้อนเอง”

“นางเด็กบ้า ให้ข้าคลานเป็นหมาข้ายังรู้สึกดีกว่า มือเจ้าสะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้” อิจิมิโฮะยังไม่ไว้วางใจ อย่างไรเสียฝ่ายตรงข้ามก็เป็นศัตรู... ศัตรูที่ร้ายกาจเสียด้วย

“เจ้ากล้าว่าคุณหนูข้าเหรอ? ท่านคิโยมิน่ะบริสุทธิ์ทั้งกายวาจาใจไม่เหมือนเจ้าหรอก! จิตใจสกปรก!!” ไอโกะทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายด่าคุณหนูที่นางบูชา ในขณะที่คนโดนด่าเองเลียริมฝีปากช้าๆ อย่างได้ใจกับวาจาดุเด็ดเผ็ดมันของอิจิมิโฮะ ได้ยินที่ไรเขาก็อดสนุกไม่ได้

“ไม่ต้องออกรับแทนข้าก็ได้น่าไอโกะ”

“แต่คุณหนูคะ!?”

“เจ้าไปนั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวทางนี้ข้าจัดการเอง” เฮียคุเข้าไปดันร่างเล็กให้นั่งลงกับเก้าอี้แล้วยิ้มให้เสียทีหนึ่งจนนางยิ้มตอบกลับมา รอยยิ้มน่ารักของไอโกะยังทำให้โลกของเฮียคุสดใสได้เสมอ พอสบายใจขึ้นมาเขาจึงผละออกมาหาอิจิมิโฮะที่ทำหน้างอรอเขาอยู่

ผละออกมาหาอิจิมิโฮะที่ทำหน้างอรอข้าวปั้นอยู่

“อ้าปากนะ ข้าจะป้อนให้เจ้า”

คนหิวค่อยๆ อ้าปากเพราะกลัวเสียหน้า เฮียคุเห็นดังนั้นก็ยิ่งอยากแกล้ง ขนาดถูกจับมัดแขนไว้อย่างนี้ยังกล้าทำหน้า ต้องสั่งสอนให้หลาบจำเสียบ้างว่าอย่ามาเชิดหน้านิ่งทำหยิ่งใส่เขา

“จะให้กินดีไหมน้า?” เฮียคุชักตะเกียบเข้าออกสามทีพอให้หญิงสาวผู้งดงามยื่นหน้ามารอข้าวปั้นปลาดิบชิ้นโต “หรือจะไม่ให้กินดี?”

“นางเด็กบ้า ข้าไม่หิวแล้ว!”

ร่างระหงตวาดแว้ดด้วยโทสะ ฉับพลันท้องก็ร้องขึ้นมาเป็นรอบที่สอง หญิงสาวเม้มปากแน่น หงุดหงิดที่ท้องน้อยๆ ส่งเสียงน่าอายต่อหน้าเขา

“แต่ข้าว่าเจ้าหิวนะ”

“เจ้าจะเอายังไงกับข้ากันแน่? เดี๋ยวก็ให้กินเดี๋ยวก็ไม่ให้กิน!!”

“ถ้าเจ้าอยากกินข้ามีวิธีนะ... เรียกข้าพี่ใหญ่เพราะๆ สิ” เฮียคุได้ทีกลั่นแกล้ง เขาพอดูออกว่าแม้อิจิมิโฮะจะเป็นหญิงงามก็จริงแต่ก็น่าจะอายุมากกว่าเขาหกเจ็ดปี การให้เรียกหาแบบนี้น่าจะสร้างโทสะได้มากอยู่

“นางเด็กบ้า!”

“ว่าไง จะเรียกไหม?”

“พะ... พี่ใหญ่”

“ไม่เอา ไม่ได้ยิน”

“พี่ใหญ่”

“เอาให้ไอโกะที่น่ารักของข้าได้ยินด้วย” เฮียคุไม่วายหันไปแซวสาวใช้ให้หน้าแดง ฝ่ายอิจิมิโฮะก็แทบสติแตกกับการถูกแกล้งเพราะน้ำย่อยเริ่มกัดกระเพาะมากขึ้นทุกที

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ได้ยินหรือยัง? กรี๊ดดดดด... นางเด็กบ้า! พี่ใหญ่!!” อิจิมิโฮะกรีดร้องเสียเชิง ไอโกะถึงกับหลุดขำที่สตรีสูงศักดิ์นิสัยเสียอย่างอิจิมิโฮะต้องโดนคุณหนูที่ไประรานบ่อยๆ ปราบซะบ้าง และเย็นนั้นทั้งสามก็นั่งกินข้าวพร้อมกันโดยมีทั้งคนมีและไม่มีความสุข

ชอบไหมคะแบบนี้ เฮียคุบ้าๆ บอๆ กับสาวงามสติเพี้ยนๆ ออกมาแสดงความไม่เต็ม เรื่องนี้ไม่มีหรอกค่ะตัวละครปกติ ถ้าชอบก็อย่าลืมคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้เขียนด้วยนะคะ ไม่อยากให้ทุกท่านรอกัน เลยจะอัปนิยายตามความนิยม เรื่องไหนคนอ่านชอบเยอะก็จะรีบเขียนให้ก่อน ระหว่างรอเฮียคุไปอ่านพี่เดนนิสใจร้ายกับน้องมัทตัวแสบในทวงสิทธิ์ริษยา ส่วนจ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์ตอนหน้าจะออกเดินทางแล้วนะคะ มาดูกันว่าเฮียคุกับไอโกะจะจัดการมิโฮะซังยังไง ขอบคุณที่อ่านกัน อ่านให้สนุก มีความสุขในทุกตอนนะคะ คิดถึงค่ะ > <