<เรียงราวชาวประชา, 3> - จ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์

ตอนที่ 13 : ตอนที่๑๒ ไม่หนีก็บ้าแล้ว

ฉึก!!

มีดที่แอบวางอยู่ใต้หมอนถูกอดีตนักฆ่าหนุ่มฉวยขึ้นเสียบเข้าไปที่ท้องของไดซึเกะด้วยมือสั่นเกร็ง แค่เขาตกใจมือที่เคยแข็งแกร่งก็แทบไม่มีแรงเหลืออยู่ ขาเรียวยาวรีบยันไดซึเกะล้มหงายหลังดังโครม เท่านั้นยังไม่พอ เขารีบฉีกเศษผ้ามามัดมือและอุดปากมันด้วยความรวดเร็ว เฮียคุจัดแจงมองซ้ายมองขวาจนไปเจอกับหน้าต่างที่เปิดกว้างอยู่ เขามองลงไปด้านล่างพร้อมความคิดกดดัน

วูบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนอยู่กลางกองไฟ

โดดลงไปก็ตาย ไม่โดดก็ตาย

“เอาวะ ผิดนักก็ตายเหมือนกัน”

คิดเท่านั้นเฮียคุก็ดันร่างสูงโปร่งของตนลงไปจากตึกที่สูงราวสองชั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างและรู้สึกหวาดเสียวขึ้นมาจับจิต แต่ในนาทีนี้เขาจะกลัวไม่ได้

เพชฌฆาตร้อยปรลัยไม่ได้สอนมาให้กลัว... เพราะฉะนั้นไม่ว่านาทีไหนเฮียคุก็กลัวไม่ได้!

สาม... สอง... หนึ่ง...

ปั่ก!!

ร่างสูงโปร่งตกลงมายังพ้นเสียงดังปั่ก เฮียคุเจ็บจนจี๊ดขึ้นสมอง ดีที่ฤทธิ์สุรากล่อมให้ความเจ็บเบาบางลง เขาแน่ใจแล้วว่าตัวเองแขนหักแน่

แต่ในสถานการณ์ที่ต้องวิ่งหนี แขนหักก็ยังดีกว่าขาหักหลายเท่า คิดได้ดังนั้นเฮียคุก็วิ่งต่อไปแบบไม่สนใจอะไรอีก เขาวิ่งๆๆๆๆ แล้วก็วิ่ง เป้าหมายของเขาถึงที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ และไม่มีอะไรจะทำให้เขาคิดจะเหลียวหลังกลับไปยังคฤหาสน์ของไดซึเกะได้อีก จะยกเว้นก็แต่...

“เห้ย เจ้าเห็นสาวใช้ท่านคิโยมิเปล่าวะ?” คนขับเกวียนของไดซึเกะที่นั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนอีกสามคนพูดคุยอย่างออกรสออกชาติด้วยสายตาน่ากลัว เพื่อนอีกคนกลืนข้าวลงคอแล้วถามต่อ แน่นอนว่าสีหน้าของผู้ชายเหล่านี้ล้วนดูดุร้ายน่ากลัวไม่ต่างกัน มันพูดว่า

“เห็นสิวะ มีอะไรเหรอ?”

“หน้าตาสวยน่ารักใช้ได้ ข้าว่าคืนนี้ท่านไดซึเกะเข้าหอกับท่านคิโยมิ พวกเราไปเข้าหอกับไอโกะนั่นดีกว่า” คนคิดเรื่องชั่วพูดอย่างไม่อายฟ้าอายดิน

“ข้าไปด้วยนะเว้ย”

“ข้าก็ไปด้วย”

“ข้าขอตามไปอีกคน”

ว่าแล้วบรรดาชายโฉดหน้าตาบอกยี่ห้อก็เดินไปยังตัวคฤหาสน์ เฮียคุที่กำลังวิ่งต่อไปก็ยังวิ่งต่อ แต่วิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าวขาของเขาก็หยุดกึก

เขาเป็นเพชฌฆาตปรลัย... แม้ตอนนี้กายไม่ใช่ แต่ใจก็เป็นเพชฌฆาตร้อยปรลัย

ถ้าเขาทิ้งไอโกะไว้ที่คฤหาสน์นั่นก็เท่ากับว่าเขาสมรู้ร่วมคิดกับชายกลุ่มนั้นให้ข่มขืนนางเป็นของสนุก แน่นอนว่าแค่คิดว่ามันจะทำอะไรใจของเฮียคุก็ร้อนเป็นฟืนไฟ ไอโกะดีต่อเขามาก เขาทรยศจิตใจที่บริสุทธิ์ของนางแล้วปล่อยให้นางผจญกับเคราะห์กรรมที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงไม่ได้

เฮียคุหันหลังกลับไปที่เดิมที่เขาวิ่งหนีมา

“รอก่อนนะไอโกะ ข้าจะไปช่วยเจ้าเอง”

อดีตนักฆ่ากระชับมีดปอกผลไม้เปื้อนเลือดในมือ ถึงเขาจะมาอยู่ในร่างของผู้หญิงอ่อนแอ แต่หลักการต่อสู้ของเขาก็พอมีอยู่ เฮียคุวิ่งด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม เขาไม่ยอมให้ใครทำร้ายไอโกะแม้แต่นิดเดียว ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง

......................................................................................................................................................

“ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย บารมีขององค์จักรพรรดิช่วยคุ้มครองคุณหนูของข้าด้วยเถิด”

ไอโกะนั่งสวนมนต์อธิษฐานขอพรอยู่ในห้องแคบๆ ที่ตนอาศัยอยู่ นางน้ำตานองหน้าด้วยความสงสารในชะตาชีวิตของคิโยมิที่ถูกส่งมาแต่งงานกับคนอย่างไดซึเกะ แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างนางซ้ำยังเป็นแค่คนใช้ก็เหลือวิสัยไปช่วยเหลือ ได้แต่หวังว่าจะไดซึเกะจะไปโหดร้ายกับคิโยมิเกินไปก็เท่านั้น

ก๊อกๆๆๆๆ

“ใครคะ?”

“ข้าเอง ท่านคิโยมิใช้ข้ามาเรียกเจ้าน่ะ” เสียงผู้ชายที่ค่อนข้างไม่น่าไว้วางใจดังมาจากด้านนอก คิโยมิไม่แน่ใจว่าตัวเองควรเปิดหรือไม่เปิดดี แต่ด้วยความเป็นห่วงคิโยมิทำให้ไอโกะยอมเปิดประตูออกมา และทันทีที่เปิดก็เจอชายหน้าหื่นสามสี่คนยืนยิ้มแสยะ

“ขอเข้าไปหน่อยนะไอโกะ”

“พวกเจ้า... พวกเจ้าจะทำอะไรอ่ะ?”

“เจ้าว่าข้าจะทำอะไรดีล่ะ... อืม... ทำอะไรดีน้า?” สายตาโลมเลียมายังร่างเล็กที่สั่นสะท้านอยู่ ไอโกะยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองและถอยหลังด้วยความสะพรึงกลัว ผู้ชายที่คฤหาสน์นี้ดูน่ากลัวเหมือนไดซึเกะที่เป็นเจ้าของบ้านแทบจะทุกคนเลย

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!” ไอโกะกรีดร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ดูไม่มีประโยชน์เมื่อไม่มีใครสนใจอะไรนางอีก หญิงสาวพยายามใช้มือปัดป้องฝ่ายตรงข้ามที่เดินเข้ามา ท่ามกลางความหวังที่ค่อยๆ ริบหรี่ลงไปตามความหวาดกลัวที่เข้ามาแทนที่ในจิตใจ

ไม่มีใครช่วย... ไม่มีใครช่วยนาง

จะเว้นก็แต่...

“หยุดนะ! เอามืออันโสโครกของเจ้าออกจากตัวไอโกะซะ!!” เฮียคุในสภาพที่แขนซ้ายหักข้างหนึ่งเดินย่างสามขุมเข้ามา ไอโกะถึงกับยิ้มทันทีเมื่อพบว่าคนที่ตนเคารพรักเดินเข้ามา ในขณะที่ชายหื่นอีกสี่คนถึงกับตระหนกลนลานอย่างคนทำอะไรไม่ถูก

“คุณหนู!!”

“ท่านคิโยมิ!!”

“พวกเจ้ารีบปล่อยตัวไอโกะเดี๋ยวนี้” เสียงหวานๆ ออกคำสั่งแต่มันก็ดูน่าฟังมากกว่าน่ากลัว เฮียคุถึงกับรับไม่ได้ที่เขาต้องมาโดนสายตาเย้ยๆ ของผู้ชายกักขฬะพรรค์นี้ เขาเคยเป็นนักฆ่าหนุ่มที่ใครเห็นก็ต้องกลัว ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอที่ทำอะไรไม่เป็น

เมื่อคำพูดดูไม่มีความหมาย ความรุนแรงก็ต้องตามมา เฮียคุคว้าตะเกียงที่แขวนอยู่โยนใส่หัวชายโฉดดังโครม เท่านั้นยังไม่พอ เขาถลาเข้าไปถีบกลางลำตัวชายอีกคนแล้วฟันศอกใส่ไม่ยั้ง พอเห็นอีกคนกำลังจะลุกขึ้นเฮียคุก็เอาเท้าเหยียบอกมันให้นอนลงไปครวญครางเหมือนเดิม โดยไม่ลืมถอดรองเท้าเขวี้ยงใส่หัวอีกคนพอสะใจ  

“ถ้าเจ้าแตะต้องสาวใช้ของข้าแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะฟ้องท่านไดซึเกะไม่ให้เอาเจ้าไว้แน่” นับเป็นคำโกหกที่เร็วและง่ายที่สุดเท่าที่เฮียคุจะคิดออก ขืนเขาใช้ไม้แข็งเข้าชกต่อยระยะยาวมีหวังจะตายกับตาย แต่การอ้างชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าย่อมทำให้ลูกน้องยอมสยบ 

“ขอบคุณมากค่ะคุณหนู” ไอโกะคอพับคออ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเฮียคุ อดีตนักฆ่าหนุ่มโอบไว้อย่างเกร็งๆ เขาไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงในลักษณะนี้มาก่อน ก็อดจะใจเต้นแรงไม่ได้

“พวกเจ้าหันไป เก็บตัวอยู่ในห้องนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

“ขอโทษครับท่านคิโยมิ”

“ไอโกะ... มากับข้า”

ร่างเล็กรีบวิ่งตามเฮียคุออกมาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อแดง อดีตเพชฌฆาตร้อยปรลัยเผลอหยุดสายตาไว้กับใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นครู่หนึ่งแล้วจึงมองซ้ายมองขวา คนที่นี่ไว้ใจไม่ได้แม้แต่คนเดียว เขาต้องรีบหนีออกไปให้ได้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นแล้วอาจมีอันตรายที่เกินจะคาดฝันมาถึงตัว

“คุณหนูจะไปไหนคะ?”

“หนี ข้าจะหนี”

“ในสถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้ คุณหนูจะหนีไปที่ไหนคะ?” ไอโกะเห็นแย้งด้วยความที่นางเป็นคนไม่ค่อยกล้าตัดสินใจ การหนีออกจากเงื้อมมือของสามีหมาดๆ ถือเป็นเรื่องใหญ่ “เงินเราก็ไม่มี ทางเราก็ไม่รู้ คนช่วยเราก็ไม่อยู่ แล้วท่านไดซึเกะ...”

“รายนั้นข้าจับมัดอยู่ในห้องแล้ว เราเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวแล้วเล่นงานพวกเรากลับ เจ้ามีทางเลือกสองทาง” ดวงตากลมโตจ้องลึกลงไปในสายตาอีกฝ่าย “หนึ่งคืออยู่เป็นเมียพวกมันที่นี่ สองคือหนีไปตายเอาดาบหน้ากับข้า”

“แต่ว่า...”

“ข้าไม่มีเวลาให้เจ้าทั้งวัน เลือกมา เจ้าจะเอายังไง”

“ถ้าให้ข้าเลือกข้ายอมเป็นยอมตายขอแค่ได้ติดตามคุณหนูอยู่แล้วค่ะ”

“ดี งั้นรีบหนีมากับข้า” เฮียคุยิ้มให้กำลังใจตนเองแล้ววิ่งออกจากคฤหาสน์หลังโตพร้อมกับสาวใช้คนสนิทกลางดึกโดยไม่สนใจอะไรอีก จริงอยู่ที่เขาเพิ่งได้รับบาดเจ็บ ความเจ็บที่แขนแม้จะมีมากแต่ความหวาดกลัวจะตกเป็นภรรยาของไดซึเกะมีมากกว่า

ด้านไดซึเกะเองก็เพิ่งคายผ้าที่ยัดอยู่ในปากสำเร็จ

“เห้ย! มาช่วยข้าสิวะ!” ไดซึเกะโวยวายจนลูกน้องวิ่งเข้ามาในห้องกันหมด และทุกคนก็เห็นร่างเกือบเปลือยน่าขบขันถูกมัดมืออยู่ในห้อง

“ท่าน... ท่านไดซึเกะ?”

“คิโยมิหนีไปแล้ว รีบไปลากคอนางกลับมา!!”

“ครับ”

บรรดาลูกน้องวิ่งวุ่นวายออกจากคฤหาสน์แล้วจุดไฟเดินตามหาร่างสูงโปร่งที่หายออกจากห้องไป เฮียคุกับไอโกะแอบซ่อนตัวอยู่หลังเงาต้นไม้ท่ามกลางความมืดมิด ร่างเล็กเบียดประชิดเข้ามาในอ้อมแขนของเฮียคุอีกครั้ง อดีตนักฆ่าถึงกับลอบกลืนน้ำลายเป็นยืนตัวเกร็งอยู่กับต้นไม้

เฮียคุรู้สึกใจสั่น... โดยไม่รู้ตัวเขาเลื่อนมือมาปิดปากไอโกะ ริมฝีปากของนางอ่อนนุ่มและทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง เฮียคุเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

เขารู้เพียงแค่เขาต้องผ่านเรื่องร้ายๆ ครั้งนี้ไปกับไอโกะและปกป้องนางจากเงื้อมมือใครๆ ก็เกินพอ 

ตอนต่อไปเฮียคุจะพาไปสู่อีกขั้นของชีวิต มาดูสกิลรักษาพรหมจรรย์ของพระเอกคนสวยของเรากันค่ะ ส่วนวันนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะทุกคน พักหลังมาผู้เขียนงานยุ่งมาก มีสอบแทบทุกวันเลยไม่ค่อยได้เข้ามาแต่งนิยาย แต่ไม่ได้ลืมนะคะ เจียดเวลามาแต่งทุกวันเลย ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้นะคะ เฮียคุน่าจะมีความยาวประมาณ ๔๐-๕๐ ตอนค่ะ เรื่องราวไม่ดราม่าแต่บ้าและติงต๊อง มาสืบไปกับเฮียคุกันค่ะว่าทำไมเฮียคุถึงได้มาอยู่ในร่างของคิโยมิไปได้ ใครเป็นคนทำ และทำไปเพื่ออะไร หรือว่าทุกอย่างเป็นแค่ความซวยความบังเอิญ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ