มึง F กู (E-Book)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่๑ นักศึกษาผู้โชคร้าย

“เห้ย มึงดูอีเกนหลงดิวะ”

“ไหนว่าเก่งหนักหนา? ไหนว่านักศึกษาทุน? แม่งก็ F เหมือนกันแหละ!”

“สงสัยจะเอาเวลาไปรับจ็อบจนไม่มีเวลาอ่านหนังสือ”

“เอ๊ะๆๆๆ อีเกนหลงมันรับจ็อบอะไรนะ?”

“ภาษาสุภาพก็ไซด์ไลน์ ถ้าหยาบคายก็ขายตัว หรือถ้าเรียกง่ายๆ ก็อีกะหรี่!!”

“เท่าไรครับน้อง? เพิ่มสองร้อยสดได้เปล่า?”

หญิงสี่ ชายหนึ่ง ตุ๊ดหนึ่ง พากันหัวเราะเยาะถากถางเมื่อคะแนนวิชาเคมีออก คนที่ถูกล้อเลียนก็ไม่พ้นเกนหลง นักศึกษาสาวร่างอรชร ผมยาว ผิวสีน้ำผึ้ง เจ้าของใบหน้าหวานสวย ที่กำลังหอบเอกสารไว้ที่อก ริมฝีปากซีดสั่นระริกด้วยความโมโหและเสียใจ มือกำหมัดแน่นอัดอั้น เธอเพียงหันมามองพวกมันแวบหนึ่ง

“ตกลงเท่าไร?”

“อย่าเล่นตัวนักเลยมึง!”

“ไหนๆ ก็ไปทางเรียนไม่รุ่งแล้วอะ มาขายตัวเป็นกิจจะลักษณะไปเลยดีกว่า”

“แต่ไปขายไกลๆ นะมึง อย่าว่าขายกับผัวชาวบ้าน อย่ามายุ่งกับพี่ดอยของกู”

คำเสียดแทงทำให้เกนหลงทนฟังไม่ได้ เท้าในรองเท้าผ้าใบสีขาววิ่งออกไป เหมือนเห็นสายตาดูถูกจนคนรอบข้างโดยเฉพาะผู้ชาย เกนหลงวิ่งไปจนถึงห้องพักอาจารย์

เธอเคาะประตู

“เข้ามาสิ”

“อาจารย์คะ...”

“ว่าไงเกนหลง?” น็อต อาจารย์ที่ปรึกษาทอมบอยผมสั้น หุ่นดีมีกล้าม ยังไม่เงยหน้าจากโทรศัพท์ที่มีเกมต่อสู้อย่างเมามัน รอยยิ้มที่ปากของเขาบ่งบอกว่าไม่ได้แยแสเด็กสาวที่เดินเข้ามาในห้องเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นเด็กในความรับผิดชอบของเขาก็ตาม

“เอ่อ... อาจารย์คะ หนูขอปรึกษาหน่อยค่ะ”

“เร็วๆ นะ”

“คือหนูมั่นใจว่าหนูทำข้อสอบวิชาเคมีได้ ยังไงหนูก็ไม่มีทางตก แต่หนูได้ F”

“อืม”

“การที่หนูได้ F ทำให้หนูถูกยึดทุนนะคะ ที่บ้านหนูก็ไม่มีเงินส่ง...” เกนหลงกำลังจะเล่าถึงความทุกข์ในชีวิต แม่ของเธอเป็นผีพนันที่ได้มาเท่าไรก็หมดไปกับไพ่ ส่วนพ่อมั่วผู้หญิงจนติดเอดส์ตายไปแล้ว ชีวิตของเธอเข้าขั้นรันทด แต่จะทำให้น็อตเห็นใจหรือให้คำปรึกษาที่ดีสักนิดก็ไม่มี

“ก็ลาออกสิ”

“คะ?”

“มหาวิทยาลัยเปิดมีตั้งเยอะแยะ ค่าเทอมไม่เท่าไรหรอก”

“แต่มหาวิทยาลัยนี้เป็นมหาวิทยาลัยที่ดี หนู...”

“ฟังนะ เกนหลง ประวัติเธอก็ใช่ว่าจะดี ใครๆ เขาก็รู้ว่าเธอทำงานอะไร คะแนนความประพฤติก็แทบไม่เหลือแล้ว ยังไงเธอก็ต้องออก ยอมรับความจริงเถอะ จะดื้อด้านไปทำไม” น็อตขมวดคิ้วเหมือนรำคาญ แน่นอนว่าเขาก็ยังรัวนิ้ว เล่นเกมยิงคู่ต่อสู้ชนิดไม่สนใจโลกเหมือนเดิม

“มันไม่ใช่ความจริง”

“ไหนล่ะหลักฐาน?”

“เขาก็ไม่มีหลักฐานว่าหนูขายตัวเหมือนกัน”

“รูปที่ลงในเน็ตไงหลักฐาน”

“รูปพวกนั้นเขาแกล้งหนู เต้ยเขาเกลียดหนูเขาเลยเอารูปหนูไปตัดต่อ” นับเป็นเรื่องจริง เกนหลงไม่เคยทำอะไรอย่างนั้น เธอแค่ถูกพวกเต้ยใส่ร้าย เอารูปเธอไปลงเว็บอนาจาร แต่งเรื่องให้เธอเสียหาย เพราะอิจฉาที่เธอสวยกว่า และดอย แฟนหนุ่มจอมเจ้าชู้มาชอบเธอ

“เรื่องนี้อาจารย์ขี้เกียจพูดแล้ว ถ้าจะมาเพราะเรื่องแค่นี้ก็กลับไปเถอะครับ ส่วนเรื่องคะแนน ถ้ามั่นใจมากว่าตัวเองทำได้ ก็ลองติดต่ออาจารย์ผู้ประสานงานดู แค่นี้นะครับ อาจารย์หวังว่าจะไม่ต้องมาตอบคำถามไร้สาระพวกนี้อัก” ทอมบอยพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอำมหิต

เกนหลงพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง

เธอไปยังห้องของอาจารย์จิ๋ม ผู้ประสานงานวิชาเคมี

จิ๋มเป็นหญิงถึกวัยแก่ แม้เป็นหญิงแท้แต่หาผัวไม่ได้ อาจเพราะมีหน้าตาเป็นอาวุธ

“สวัสดีค่ะ อาจารย์” เกนหลงยกมือไหว้จิ๋ม แต่จิ๋มกลับไม่รับไหว้แล้วยังยักไหล่เชิดอีก เพราะเด็กตรงหน้าเป็นเด็กที่เธอเกลียดเข้าไส้ เกนหลงแม้จะรู้แต่ก็ต้องบากหน้ามาขอความเมตตา “คือหนูอยากจะขอรบกวนสักนิด หนูมั่นใจว่าหนูทำข้อสอบได้ แต่ทำไมมัน F หนูไม่เข้าใจ?”

“มัน F ก็แปลว่าเธอทำไม่ได้ไง”

“แต่หนูทำได้จริงๆ นะคะ ขอหนูดูขอสอบหน่อยได้ไหมว่าผิดตรงไหน?”

“เธอผิดตั้งหลายข้อ ดูไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา”

“หนูมั่นใจว่าหนูทำได้ หนูไม่มีทาง F วิชานี้”

“เอ้า นี่เธอจะใสร้ายหาว่าฉันแกล้งเธอเหรอ?” จิ๋มเอามือทาบอกอย่างน่าหมั่นไส้ “ฉันให้คะแนนเด็กทุกคนอย่างยุติธรรม เธอทำไม่ได้ฉันถึงให้เธอตก ถ้าเธอทำได้ ใครเขาจะกล้าไปแกล้งเธอ เอาอะไรมามั่นใจว่าตัวเองทำได้จริงๆ หรือว่าเธอก็แค่มโนหลงตัวเองไปเรื่อย?”

“งั้นหนูขอดูข้อสอบหน่อยไม่ได้เหรอว่าผิดตรงไหน?”

“ปกติฉันไม่เคยให้ใครดูนะ”

“ให้หนูดูมันก็ไม่ได้ยุ่งยากตรงไหนนี่คะ”

“เอกสารมันอยู่ไกล ฉันขี้เกียจให้คนไปเอา”

“ขอร้องล่ะค่ะ”

“ไปขอร้องที่อื่น ฉันไม่สงสารหรอก กับเด็กที่มีเรื่องชู้สาวไม่เว้นแต่ละวัน อยู่ไปก็ทำให้เขาเสื่อมเสีย” จิ๋มมองอย่างดูถูก “ถ้าไม่มีอะไรมีสาระกว่านี้ ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว จากนั้นก็ไปเซ็นใบลาออก ไปให้พ้นจากที่นี่ เธอมันพยายามทำตัวมีปัญหา ฉันไม่เคยเห็นเด็กที่ไหนเรื่องมากอย่างเธอเลย สงสัยจะสมองจะอยู่แต่ช่วงล่าง”

“หนูไม่เคยขายตัว!”

เด็กสาวพูดอยากอัดอั้นแล้วเดินออกจากห้องไป

จิ๋มร้องเรียกไล่หลังแต่เธอไม่คิดจะฟัง

สาวผมดำวิ่งหนีปัญหาทุกอย่าง เธอหยุดพัก หอบหายใจ หยิบโทรศัพท์โทรหาแม่ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าผีพนันคนนั้นคงไม่สนใจอะไรเธอมากไปกว่าด่าและเห็นเป็นที่ระบายอารมณ์ ถึงอย่างนั้นเกนหลงก็พยายามหวังว่าจะได้ยินคำพูดทีดีจากคนในครอบครัวบ้างเท่านั้นเอง

“แม่... อาจารย์เขาไม่เชื่อหนู”

“ก็มึงมันโง่ไง อีเกนหลง มึงรู้ไหม? ป้าข้างบ้านเขาบอกว่าลูกเขาเป็นหมอ...” แม่โวยวายอย่างอารมณ์เสียที่เสียหน้า เพราะลูกคนข้างบ้านเรียนเก่งกว่า ได้เป็นหมออย่างที่สังคมคนสมัยนี้ต้องการ “กูละขายขี้หน้าจริงๆ ถ้ารู้ว่าคลอดออกมาแล้วมึงจะห่วยแตกแบบนี้นะ กูทำแท้งไปแล้ว”

เด็กสาวสะอึก ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น

“แม่คิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอคะ?”

“จริงสิวะ มึงมันลูกไม่รักดี แทนที่จะเป็นหมอให้แม่ภาคภูมิใจก็ไปเข้าอะไรก็ไม่รู้ ทำไมไม่เข้าอะไรที่มันดีๆ เป็นหมอมันเชิดหน้าชูตาครอบครัวได้”

“ก็หนูทำได้แค่นี้ หนู...”

“หนอย มึงอย่ามาเถียงกูนะ มึงมันกระจอก สู้ลูกใครเขาก็ไม่ได้ กูอายจริงๆ ที่มีลูกอย่างมึง อีเกนหลง โง่เหมือนพ่อมึงไม่มีผิด มึงไปเลย มึงจะไปตายห่า ไปลงนรกขุมไหนก็ไป อย่ากลับมาบ้านกู” หญิงสาวตะคอกใส่แล้วกดสายทิ้ง เกนหลงปิดมือถือ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป

โลกที่มีแต่คนใจร้าย... โลกที่มีแต่ความไม่ยุติธรรม 

ในเมื่อไม่อยากให้อยู่ เธอก็ไม่อยู่

เธอไม่อยู่ก็ได้ ยังไงก็ไม่มีใครรักเธออยู่แล้ว

......................................................................................................................................................

เกนหลงเดินเข้ามาในห้องแลปเคมีที่มืดสลัว ดวงตาแดงก่ำมองไปที่บอร์ดอาจารย์อย่างโกรธแค้น

เธอทำข้อสอบได้... เธอมั่นใจว่าเธอทำข้อสอบได้ แต่ทำไมถึงได้มี F มาปรากฏอยู่ในเกรดของเธอ คำร้องขอที่จะพิสูจน์ความจริงกับไม่มีใครสนใจ มีแต่ท่าทีรำคาญ เบื่อหน่าย เอือมระอา มองปัญหาเป็นเรื่องตลกขบขัน ไหนจะพวกเพื่อนในคลาสที่อย่าเรียกพวกมันว่าเพื่อนจะดีกว่า

เสียงด่าของแม่ดังก้องอยู่ในหัว เกนหลงมองไปเห็นขวด Organic Waste ก็หยุดนิ่ง

มือเรียวคว้าขวดสารขึ้นมา เทกรอกปากตัวเองทันที

เหมือนกับคำด่าและคำเย้ยหยันจะดังขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางห้องที่เงียบสนิท เหงื่อผุดขึ้นเต็มผิวหนัง ภาพที่เห็นเริ่มดับลง กล้ามเนื้อชักเกร็ง เกนหลงหอบหายใจ ทรมานไปทั้งตัว เธอพาร่างที่เจ็บปวดเข้าไปยังตู้ดูดควัน หยิบปากกาเมจิกขึ้นมาเขียนประโยคที่เป็นความคับแค้นออกมาจากหัวใจ

‘มึง F กู’

ดวงตาเบิกโพลง ร่างอรชรล้มลงไปยังพื้นห้อง น้ำลายฟูมปาก จบชีวิตไปพร้อมรอวันเอาคืน 

สวัสดีค่ะ นักอ่านที่น่ารักทุกคน นี่จะเป็นนิยายผีเรื่องใหม่ ตอนแรกว่าจะทำเป็นรสผี 2 แต่นึกไปนึกมาไม่เอาดีกว่า เราไม่อยากเขียนภาคต่อเพราะภาคแรกได้รับความนิยมโดยที่ไม่ได้วางพล็อตแน่นๆ ไว้ตั้งแต่แรก กลัวมันจะเน่าเหมือนที่หนังหลายเรื่องทำภาคต่อตามกระแสแล้วพังกัน

รสผีมันจบสวยอยู่แล้ว ปมของพระเอกนางเอกได้รับการสะสางเรียบร้อย สารภาพตามตรงคือไม่มีอะไรเล่นอีก ให้จบไว้เป็นความประทับใจแบบนั้นดีกว่า ไว้เจอพี่ก้าว น้องนันท์ พี่พลอย มาในบทรับเชิญเรื่องอื่นให้หายคิดถึงเนอะ บางทีเรื่องนี้ถ้าผูกเรื่องได้อาจจ้างมาแสดงพิเศษด้วย ยังไงก็ติดตามผลงานใหม่กันนะคะ