[Vocaloid fic] *~SenbonZakura~*

ลำดับตอนที่ #5 : SenbonZakura 5

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก....

     "นี่~ริน นี่คืออะไรหรอก?"  "มาเร็วจังนะเธอ.....??"

     มิคุเดินมาพร้อมกับกังหันลมสีแดง มีลายซากุระสีชมพูบางๆอยู่ที่ใบพัด

     "ก็กังหันลมธรรมดาไม่ใช่รึไง? แล้วไหนล่ะเชือก?" "?..อ้อ!! ลืมซะสนิทเลย! เดี๋ยวไปเอามาให้นะ!..." แล้วมิคุก็เดินเข้าไปในตัวบ้านอีกรอบ

     "เอ๋?...ขอดิฉันดูหน่อยได้ไหมคะ?"  "หือ? อืม..ได้สิ..."  "ขอบพระคุณค่ะ"

     เมโกะรับกังหันลมจากรินแล้วนั่งจ้องพิจารณายกใหญ่

     "........กลีบหนึ่งพันจะพัดหวล....."

     "หืม? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?" รินถามเมื่อได้ยินเมโกะพึมพำอะไรบางอย่าง

     "อ้อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" เมโกะตอบกลับอย่างสุภาพ

     'ทำไมล่ะ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย? นี่มันอะไรกัน? หรือว่า....เจ้านี่คือ?'

     "ใช่..ต้องใช่แน่ๆ..."  "เป็นอะไรของเธออีกล่ะ?"  "ใช่แล้วล่ะค่ะ ใช่แน่ๆ!"  "?..ใช่อะไรของหล่อนกัน?"

     "เจ้านี่คือกังหันลม 'SenbonZakura' เป็นกังหันที่โบราณมีผู้ครอบครองมันได้และนำไปเสียบไว้ที่ต้นซากุระพันปีที่เราตามหาอยู่ เมื่อมันปักอยู่ใต้ต้นซากุระพันปี ใบพัดของมันจะค่อยๆหมุดอย่างช้าๆและเร็วขึ้นเรื่อยๆ เรียกนำเอาลมพัดมาทำให้ดอกซากุระนั้นได้เริงรำบำกันอย่างพลิ้วไหวอย่างงดงามจำนวน 1,000 กลีม(ดอก) แล้วจะทำให้ป่าซากุระแห่งนั้นกลายเป็นสีทองอร่ามดั่งต้นโพธิ์ทองสว่างไสวทั่วป่า"

     "....ได้เบาะแสแล้วสินะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยอธิบายซะยืดยาว"  "อ้อ สบายๆค่ะ"

     "อ่ะ..ได้ละ เชือก" รินหันหน้าไปมองมิคุสักพักแล้วหยิบเชือกที่มิคุยื่นให้มาใส่ไว้ที่เอว

     "พร้อมรึยัง?"  "อื้อ/จ้ะ/เออ/ครับ"  "งั้นก็ไปกันเถอะ"

.

.

.

.

...แซ่ก แซ่ก แซ่ก แซ่ก แซ่ก...

     "ตรงนี้สินะ ที่เราเจอไคโตะน่ะ"  "อืม.."

     เมื่อเดินมาได้สักระยะหนึ่ง มิคุก็พอจำความได้ว่าจุดตรงนี้คือจุดที่พบไคโตะจึงเรียกรินมาถามเพื่อความแน่ใจ

     "เอ๋? กระผมมานอนแหมะอยู่ตรงนี้เองรึเนี่ย?"  "อ่ะฮะๆ นั่นสินะคะ" เสียงไคโตะพูดแกมหัวเราะพลางนึกสภาพตัวเองในตอนที่ถูกเจอตัว ตามด้วยเสียงมิคุ

     "จะว่าไป...ยังไม่ได้กันข้าวเช้าเลยอ่ะ..."  "หืม..? หิวรึไง?"  "ก็ใช่น่ะสิภามได้" ..."เอางี้มั้ยล่ะ กลับไปที่ศาลเจ้าก่อน เก็บของเก็บอะไรให้เรียบร้อยแล้วออกไปกินข้าวกัน เพราะวัตถุดิบที่ซื้อมาไว้หมดพอดีเลย กินเสร็จจะได้ไปซื้อของมาตุนไว้ด้วยไง"

     "อืม ความคิดดี..งั้นก็ตามๆเชือกกลับศาลเจ้าเอา"  "โอ๊ส!!!!!"

...08.10...

     ..."ยินดีต้อนรับ สู่ร้านซากุระค่า"

     เสียงต้อนรับของพนักงานร้านหญิงกล่าวอย่างยินดีเมื่อลูกค้าย่างก้าวเข้ามาในร้าน บ่งบอกได้เลยว่ายินดีเป็นอย่างสูง...

     "รับอะไรดีคะ" เมื่อพวกมิคุนั่งที่โต๊ะกันเสร็จสรรพแล้วก็มีพนักงานคนหนึ่งเอารายการอาหารในร้านมาให้และเตรียมจดออเดอร์ทันที

     หลังจากสั่งอาหารไปเรียบร้อยและพนักงานก็รับออเดอร์ไปแล้ว ถัดมาสัก 20 ถือว่าไม่นานนักก็มีพนักงานหญิงอีกคน หน้าสระสวยทีเดียวมาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะของพวกมิคุ

     "มาแล้วค่า~ อาหารที่สั่งได้แล้วค่า"  "ขอบคุณมาค่ะ" มิคุพูดขอบคุณกลับทันที

     "เออใช่!..ขอโทษนะคะ คือ...ภายในร้านนี้ดิฉันเห็นว่ามีรูปต้นซากุระเต็มไปหมด ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?" เมื่อมิคุนึกขึ้นได้จึงรีบพูดดักไว้ก่อนที่พนักงานจะเดินจากไป

     "อ๋อค่า~ เชิญเลยค่า" พนักงานยิ้มตอบอย่างสุภาพก่อนจะเอ่ยเป็นอันว่าอนุญาต

     "รู้จักป่าซากุระที่อยู่ตรงข้ามกับร้านนี้ไหมคะ?"  "??...อ๋อ..ค่า ทำไมหรือคะ?" พนักงานหญิงมีท่าทีตะกุกตะกักเหมือนกับคำถามของมิคุนั้นสกิดต่อมบางอย่างของเธอทำให้ใบหน้ารับลูกค้าเมื่อครู่กลายเป็นปะปนด้วยความจริงจัง

     "แล้วรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับป่านั้นคะ?"  "อืม...ก็ไม่มากไม่น้อยหรอกค่ะ แต่ว่ารู้สึกว่าจะมีตำนานเล่าเรื่องเกี่ยวกับต้นซากุระพันปีกับ senbonzakura อะไรนี่แหละค่ะ..."  "ออ..ขอบคุณม--"  "ดีเลยค่ะ...ถ้างั้น..หลังจ่ายเงินแล้วขอเรียกพบคุณที่หลังร้านนี้หน่อยนะคะ" ยังไม่ทันที่มิคุจะพูดขอบคุณ รินก็พูดแทรกตัดหน้าทันทีอย่างไม่รีรอให้โอกาสหลุดมือไป

     "อะ..อ้อ! ได้ค่ะๆ ไม่มีปัญหาค่ะ"  "ขอบคุณมากค่ะ.."  "ค่า~! งั้น..เชิญตามสบายและทานให้อร่อยนะค้า"

     "อะไรกันเนี่ย! ริน!! จะพูดตัดหน้าฉันทำไมเล่า!"

     "ฉันก็แค่จะหาข้อมูลเพิ่มไปด้วยนี่นา" ไม่ว่าเปล่า รินก็ยกชาขึ้นซดประหนึ่งว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น

     "แต่เรารบกวนเขานะ!"  "ก็ถ้าเขาไม่รู้ฉันคงไม่นัดหรอก แต่ฟังจากน้ำเสียงและการพูดแล้วมันเหมือนจะรู้มากกว่าที่พูดนะ..."  "อ่ะเอ๋?..เอ...มันก็ใช่แฮะ"  "งั้นก็รีบกินเถอะพี่ จะได้ถามเร็วๆ"  "นั่นสิขอรับ"  "...อืม..."

     "โอ้~! มาแล้วหรือคะ?" หลังจากที่ทำตามที่พูดไว้กับพนักงานคนนี้แล้วก็มาที่จุดนัดพบทันที

     "แล้ว..มีอะไรจะถามดิฉันงั้นหรือคะ?"  "..เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับซากุระพันปี และเธอห้ามพูดว่าไม่รู้ด้วย เพราะถ้าดูจากแววตาของเธอเมื่อกี้มันเหมือนกับรู้มากกว่าที่พูด จงบอกมาซะโดยดีเถิด"  "...." พนักงานสาวเงียบหลังจากที่ได้ยินรินพูดไปเป็นฉอดๆและเป็นถ้อยคำที่จริงจังมากเสียจนไม่กล้าขัดขืน

     ดวงตาสีฟ้าครามฉายแววจริงจัง เธอยืนเต็มส่วนสูง เส้นผมสีชมพูสบัดตามแรงขยับตัว "...ค่ะ..ดิฉันรู้มากกว่าที่กล่าวไป...จะเล่านี้ค่ะ..." พนักงานสาวเว้นช่วงสักพักก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดออกมา

     "เมื่อนานมาแล้ว ท่ามกลางป่าซากุระ มีผู้ทรงอนุภาคท่านหนึ่งมาเยือนป่าแห่งนี้... ท่านผู้นั้นได้ทำการนำดอกซากุระออกมาจากผ้าคลุม มันเป็นดอกซากุระที่สวยงามมาก..แล้วพอวางลงบนพื้น มันก็สลายลงไปในดินแล้วงอกเป็นต้นซากุระรูปร่างสูงใหญ่เฉียดฟ้าขึ้นมาจากดิน เปรียบเสมือนตื่นจากการหลับใหลอันยาวนานและกลับมาปกป้องพวกพ้องซากุระที่อยู่ในป่าอย่างไรอย่างนั้น.....ก็มีเท่านี้แหละค่ะที่ดิฉันรู้" หลังจากที่เล่ามานาน สีหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนกลับเป็นเหมือนเดิม

     "้ถ้ารู้ซะขนาดนี้แล้ว ทำไม่มาตามหากับพวกฉันซะล่ะ?" รินเสนอ "เอ๋? ด..ได้หรอคะ?"  "ได้สิ ทำไมจะ..."  "ขอบพระคุณมากค่ะ!!! ดิฉันชื่อเมกุริเนะ ลูกะค่ะ! จะเรียกอย่างไรก็ได้ค่ะ!" ยังไม่ทันที่รินจะพูดจบ พนักงานสาวก็พุ่งเข้าคว้ามือของรินมากุมไว้แล้วกล่าวขอบคุณเสียงดัง แววตาเป็นประกาย

     "ฉันคางามิเนะ ริน พี่ของเจ้าหมอนี่"  "ผมคางามิเนะ เลน เป็นน้อง"  "ฉันฮาสึเนะ มิคุค่ะ"  "ดิฉันเมโกะค่ะ.."  "กระผมชิออน ไคโตะครับ.." ทุกคนแนะนำตัว

     "อา...งั้นขอเรียกว่า คุณริน หนูเลน มิคุจัง คุณเมโกะ คุณไคโตะ ก็แล้วกันนะคะ" ลูกะคลี่ยิ้มออกแสดงความเป็นมิตร

     "อืม...."  "เย่~!! XD ครึกครื้นกันเข้าไปอีกสิน้าา !"  "ฮึๆ นั่นสินะคะ" และแล้ว พวกมิคุก็ต้องรอจนกระทั่งลูกะทำงานเสร็จแล้วจึงค่อยพากันไปเอาสัมภาระของลูกะที่จะต้องย้ายเข้ามาอยู่ในศาลเจ้าซากุระ

     "เอ่อ....ท่านลูกะขอรับ..."

     "...??..! อ่ะ..อ้อ!! ค่ะๆ-คะ!?" ลูกะที่กำลังเหม่อลอยอยู่เมื่อหลุดจากภวังค์ก็รีบขานรับทันทีเพื่อไม่ให้เสียมารยาทไปมากกว่านี้

     "คุณลูกะนี่อยู่ที่ร้านทำอะไรบ้างหรือขอรับ?"

     "อ๋อ....ก็มีรับออร์เดอร์ เช็คบิล แล้วก็เสิร์ฟอาหารค่ะ ^^"

     "งั้นหรือขอรับ..งั้นพรุ่งนี้ช่วยกระผมนำอาหารที่กระผมทำไปเสิร์ฟให้หน่อยนะขอรับ.."

     "ได้สิ ไม่มีปัญหาค่ะ ^v^" ลูกะว่าตอบอย่างร่าเริงทันทีที่รู้ว่ามีงานเพิ่ม เพราะอย่างน้อยนั่นก็เป็นการช่วยงานบ้านเข้าเนื่องจากตนเองมาอยู่อาศัยกับเขา

...เอาล่ะ หลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อกันนะ?...

---------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา TTwTT)/ #ห่างหายไปนานมาก #คิดถึงกันมั้ยค้าาา #คงมีคนอยากต่อยอะคิแน่เลย...

วันนี้มีเวลาสักนิดเลยมาอัพค่ะ แต่ก็ได้แค่ตอนเดียวเนื่องจากพิมพ์ไม่ไหว...(ที่แต่งไว้มันอยู่ในมือถือค่ะ เวลาจะอัพจะต้องเปิดมือถือแล้วนั่งพิมพ์ตาม ใช้เวลานานพอสมควร ;w; )

จริงๆนานๆทีจะเข้ามาเช็คนู่นเช็คนี่เกี่ยวกับนิยายตัวเองนะคะ ไม่ยักกะรู้ว่าจะมีคนอ่านอยู่ 5555555 /กี่ปีแล้วนะไม่ได้อัพ สักสองปีกว่าได้มั้ยคะ?(หัวเราะ)

ยังไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะว่าตอนหน้าจะมีเวลาพิมพ์มั้ย แต่ก็อยากจะอัพนะคะ เห็นยังมีคนอยากอ่านอยู่ รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมานิดนึง(หัวเราะ)

อ๊ะ แล้วก็ ต่อไปนี้จะขอเปลี่ยนการใช้สรรพนามแทนตัวจาก 'อะคิ' เป็น 'พาย' นะค้าา 0w0)/ #ไม่ได้อัพนานมันต้องมีการเปลี่ยนแปลง #มันคือสัจธรรม(?)

เอาจริงๆในมือถือตอนนี้แต่งถึงตอนที่เจ็ดแล้วล่ะค่ะ แต่ว่ามันสั้นมากๆเลย ;w; /จริงๆที่ผ่านๆมาก็สั้นนะ แต่อันนี้โคตรสั้นเลยล่ะค่ะ ฝฝฝฝ

เนื่องจากว่าเวลาผ่านไปตัวคนเขียนเองก็เปลี่ยนไปมากเลยล่ะค่ะ เลยคิดว่าพอพ้นตอนหน้า(ตอนที่ 6)ไปแล้วแนวเรื่องอาจจะคนละแนวกันรวมถึงสำนวนก็อาจจะต่างกันออกไปด้วยค่ะ /ทำใจไว้ก็ดีนะคะ(หัวเราะ)/ อาจจะทำให้(สำหรับบางคน)ความสนุกลดลงไปเยอะพอสมควร พายเองก็กังวลอยู่เหมือนกันค่ะว่าถึงตอนนั้นจะยังมีคน(ทน)อ่านต่ออยู่รึเปล่า ;w;

พายต้องไปแล้วล่ะค่ะ สำหรับตอนนี้ถ้าใครรออยู่ก็สมหวังแล้วนะคะ(หัวเราะ) แล้วเจอกันใหม่ค่าา >w<)/

*หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ*