ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SenbonZakura 4
วันนี้ ที่ศาลเจ้าซากุระดูคึกคักเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันที่ซากุระประจำศาลเจ้าเบ่งบานมากที่สุด ซึ่งผู้คนเชื่อกันว่า ถ้าใครได้มาขอพรแล้วจะสมหวังทุกประการ
...แม้แต่มิโกะสาวประจำศาลเจ้าแห่งนี้ยังเอากับเขาด้วยเลยนี่...
หลังขากที่ผู้คนเริ่มซาลงแล้ว ก็มีหญิงสาวอายุราวๆ 21 ปี เรือนผมสีน้ำตาล สวมกิโมโนสีแดงแกมสีครีมที่ปลายของแขนและกระโปรงขอบกิโมโน พร้อมกับลายที่ผ้าที่สะสวย บ่งบอกถึงความมีฐานะของเจ้าตัวกำลังเดินเข้ามาทางมิคุ
"คุณคือ ฮัทสึเนะ มิคุ มิโกะประจำศาลเจ้านี้ใช่ไหมคะ?" มิคุตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบหญิงผู้นั้นไป
"..ค่ะ ใช่ค่่ะ"
"งั้นก็ดีเลยค่ะ..."
"ฉันขอร่วมมืออีกแรงที่จะหาซากุระพันปีจะได้ไหมคะ?" คำพูดที่แฝงไปด้วยความมั่นและตั้งใจ พร้อมทั้งใบหน้าที่จริงจังของอีกฝ่ายทำให้มิคุถึงกับชะงัก
"ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา"
"!!/?"
เสียงตอบรับที่ไม่ได้มาจากมิคุแต่อย่างใด ทั้งสองหันหน้าไปตามต้นเสียงที่เอ่ยขึ้น ทันใดก็พบกับเจ้าของเสียงผู้มีเรือนผมสีเหลืองที่ยืนอยู่ข้างหน้าของน้องชาย...ซึ่งก็คือรินนั่นเอง
'...รินพูเร็วยิ่งกว่าแสงอีกมั้งเนี่ย...' มิคุพูดกับตัวเองในใจพลางเอือมๆเล็กน้อยกับการกระทำของรินในแต่ละครั้งที่ตอบทันทีโดยที่เหมือนกับไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง แต่หารู้ไม่ว่าในหัวของรินนั้นคิดนู่นคิดนี่ตลอดเวลา ทำให้ถึงไม่ต้องคิดอะไรมากก็อ่านทางออกได้อย่างปลอดโปร่ง
เมโกะที่ตั้งสติได้ก็หันมาทางรินแล้วโค้งเป็นเชิงขอบคุณที่อนุญาต
"...ขอบพระคุณมากเลยนะคะ ที่จะให้ดิฉันเข้ามาช่วยเรื่องนี้ด้วย อ้อ!ขออภัยค่ะ! ดิฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย..."
เมโกะที่โค้งขอบคุณเสร็จแล้วเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างก็ต้องขอโทษขอโพยยกใหญ่ที่ทำเสียมารยาท แต่รินก็ยังทำสีหน้าเป็นปกติเป็นเชิงบอกว่า 'ไม่เป็นไร'
"ดิฉันชื่อ เมโกะ ค่ะ..แล้วสองท่านนี้มีนามว่าอะไรหรือคะ?"
หญิงสาววัน 21 ปีนามว่า 'เมโกะ' เอ่ยถามรินด้วยความสงสัยก่อนที่รินจะเอ่ยขึ้นเพื่อตอบ
"ฉันชื่อ ริน..คากามิเนะ ริน ส่วนนี่ เลน..คากามิเนะ เลน....ฉํนและเลนเป็นพี่น้องกัน ฉันเป็นพี่ ส่วนเลนเป็นน้อง" รินบอกชื่อของตนพร้อมกับชื่อของน้องชาย แล้วบอกว่าตนกับเด็กหนุ่มเป็นพี่น้องกัน ทำเอาเมโกะต้องเอามือขึ้นมาป้องปากไว้พลางหัวเราะเบาๆแล้วจึงเอ่ยต่อ
"อ้อ เหรอคะ..แหมๆ เห็นยืนอยู่ใกล้กันก็นึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก" เมโกะพูดพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนกับหยอกเล่นบนใบหน้า ทำเอาเลนถึงกับคิ้วกระตุกด้วยความรู้สึกคลื่นใส้ขึ้นมากระทันหัน
"เฮ้ยๆ จะบ้ารึไง..." เลนพูดพลางทำหน้าเหมือนจะขยะแขยงนิดๆ แต่นั่นก็เป็นธรรมดาเพราะเลนก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่มารยาทดีมากซะที่ไหน..
บรรยากาศภายในศาลเจ้าซากุระดูสงบ ราวกับช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง แต่ความจริงนั้นกำลังจะเข้าหน้าหนาวต่างหาก ร่างของหญิงสาวในชุดกิโมโนแดงสวยงามนั่งรับลมสบายใจเฉิบอยู่ที่หน้าบ้านทรงญี่ปุ่น
"ฮุๆ บรรยากาศยามเช้าที่ศาลเจ้านี่ช่างร่มรื่นเสียจริงนะ..." เมโกะพูดกับตัวเองเบาๆ...นานเท่าไหร่แล้วนะ..ที่ไม่ได้นั่งสบายๆอย่างนี้...
"อ้าว! คุณเมโกะ อรุณสวิสดิ์ค่า" มิคุที่จู่ๆกับโผล่มาจากด้านหลัง ทำให้เมโกะต้องหันไปมองตามเสียงก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดตอบ
"อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ คุณมิคุ" เมโกะพูดพลางส่งยิ้มจางๆให้กับมิคุ มิคุจึงเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆกับเมโกะ
"ตื่นเช้าจังเลยนะคะคุณเมโกะเนี่ย"
"แหมๆ ไม่ได้ตื่นเช้าอะไรหรอกค่ะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะคะ เคยมีบางครั้งนะคะที่ตั้งใจจะตื่นสายแต่ก็ดันตื่นเช้าเหมือนเดิม ทั้งที่ยังง่วงก็ไม่มีท่าทีว่าสมองจะสั่งให้นอนสักนิเลยเนี่ยสิ"
"ฮะๆๆ งั้นหรอคะ" ทั้งสองพากันคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปตามประสาคุณนายช่างเม้าน์กับแม่สาวผู้รับมุข แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สนที่หล่อนพูดซะทีเดียว
.
.
.
.
.
"ไคโตะ~ตื่นรึยางงงง~....อ้าว ไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย?" เสียงประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกโดยมือของเด็กหนุ่มหัวเหลืองที่ชี้ไปทั่วแล้วรวบไว้ด้านหลัง เดินเข้ามาภายในห้อง หวังจะมาปลุกคนที่เห็นจะตื่นมาอย่างทุกวันให้ลุกออกจากที่นอน แต่กับว่างเปล่าและที่นอนก็ถูกจัดไว้เรียบร้อย เหมือนกับเจ้าของห้องจะตื่นไปนานแล้ว
"โอ๊ะ อรุณสวัสดิ์ครับท่านเลน ขอบคุณที่มาปลุกนะครับ..."
"ฮ...เฮ้ย!!!??"
.
.
"งั่ม!"
"เลน...กินดีๆก็ได้น่า.."
เสียงของตะเกียบที่กระทบเข้ากับฟันหน้าของเลนที่ดังเกินเหตุ บวกกับท่าทางของเลนที่ดูจะหงุดหงิดเล็กน้อย ทำให้มิคุต้องขอร้องให้เลนหายหงุดหงิดมิฉะนั้นตะเกียบของเธออาจจะหักตามแรงกัดนั่นก็ได้...
"มีใครต้องการข้าวอีกมั้ยขอรับ?"
"โอ๊ะ! ขอข้างเพิ่มหน่อยจ้ะ"
"ได้เลยขอรับ"
"ขอบใจจ้ะ"
ไคโตะที่กำลังเปิดหม้อข้างสวย ถามขึ้นโดยหวังว่าคนตัวเล็กหัวเหลืองจะเลิกสนเรื่องเมื่อเช้าแล้วกลับเป็นปกติ แต่กลับยิ่งทำให้เลนอยากจะเบี่ยงหน้าหนียิ่งกว่าเก่า แต่กว่าที่ชายหัวน้ำเงินจะได้คิดอะไรต่อ ก็ถูกขัดด้วยเมโกะที่ต้องการสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทำให้ต้องทำหน้าที่ของตนก่อน จนลืมนึกไปซะอย่างนั้น
ถามว่าเมื่อเช้ามีอะไรงั้นหรอ...ไคโตะที่เข้ามาอย่างไม่สุ้มให้เสียงทำให้เลนที่หันหลังกลับไปดูตามเสียงดันไปเลื่อนเอากับที่นอนของไคโตะในจังหวะที่เลนหมุนตัวแล้วเกิดพลาดล้มลงไป หัวไปเขกเข้ากับขอบประตูเลื่อนที่เป็นไม้ที่ถึงแม้จะบางขนาดไหน ถ้าล้มไปเต็มแรงยังไงๆก็เจ็บ ทำให้เลนที่ขึ้นชื่อเรื่องความคิดเด็กๆต้องมีงอนกันสักตั้ง
ขออภัยคร๊าบบบบบบบบบบบบ ท่านเล๊นนนนนนนนนนน...ไคโตะพูดในใจ
.
.
.
.
.
"เอ.....อ๊ะ!..?....หืม?? อะไรน่ะ?" มิคุที่ทำเสียงกุกๆกักๆมาตั้งแต่ทานข้าวเสร็จ ก็ขลุกตัวอยู่ในห้องเก็บของ ฉับพลัน ตาของเธอก็สะดุดเข้ากับสิ่งๆหนึ่ง...เป็นกังหันลมขนาดเล็กสีแดงขนาดพอดีมือ ที่ช่างสะดุดตาของเธอเสียนี่กระไร...
"อืม...ลองเอาไปให้รินดูดีกว่า...."
การกระทำที่ไวเท่าทันความคิด ทันใดที่คิดได้ มิคุก็ลุกขึ้นแล้วรีบตรงบึ่งไปหารินทันที
...ถึงภายนอกจะเป็นแค่กังหันลมธรรมดาๆ แต่ยังไงเธอก็ว่ามันไม่ธรรมดาอยู่ดี...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮาโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ยังอยู่กันมั้ยเอ่ยยยยยยยยยย //ตะโกน
แหะๆ หายไปนานแสนนานในที่สุดก็มาต่อแล้วก็ต้องน้ำตาไหลพรากที่มีแฟนคลับเพิ่มมาถึง 3 คน TwT //ถึงจะไม่รู้เกี่ยวกับระบบมันก็เถอะ
ก็ขอบคุณนะคะสำหรับคนที่ยังรอให้เราอัพอยู่ต่อและเรื่อยไป ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ(ถึงจะน้อยนิดก็เถอะ YwY)
ยังก็บายบีนะคะ คงจะได้ต่ออีกแต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน อาจเป็นเดือนก็ได้ //เจอโบก
*เหมือนเดิมค่ะ ไม่เม้นต์ ไม่โหวต ไม่ว่า ขอแค่ท่านพอใจก็ดีแล้วค่ะ สามารถติ-ชมได้นะคะ ขอบคุณค่า
...แม้แต่มิโกะสาวประจำศาลเจ้าแห่งนี้ยังเอากับเขาด้วยเลยนี่...
หลังขากที่ผู้คนเริ่มซาลงแล้ว ก็มีหญิงสาวอายุราวๆ 21 ปี เรือนผมสีน้ำตาล สวมกิโมโนสีแดงแกมสีครีมที่ปลายของแขนและกระโปรงขอบกิโมโน พร้อมกับลายที่ผ้าที่สะสวย บ่งบอกถึงความมีฐานะของเจ้าตัวกำลังเดินเข้ามาทางมิคุ
"คุณคือ ฮัทสึเนะ มิคุ มิโกะประจำศาลเจ้านี้ใช่ไหมคะ?" มิคุตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบหญิงผู้นั้นไป
"..ค่ะ ใช่ค่่ะ"
"งั้นก็ดีเลยค่ะ..."
"ฉันขอร่วมมืออีกแรงที่จะหาซากุระพันปีจะได้ไหมคะ?" คำพูดที่แฝงไปด้วยความมั่นและตั้งใจ พร้อมทั้งใบหน้าที่จริงจังของอีกฝ่ายทำให้มิคุถึงกับชะงัก
"ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา"
"!!/?"
เสียงตอบรับที่ไม่ได้มาจากมิคุแต่อย่างใด ทั้งสองหันหน้าไปตามต้นเสียงที่เอ่ยขึ้น ทันใดก็พบกับเจ้าของเสียงผู้มีเรือนผมสีเหลืองที่ยืนอยู่ข้างหน้าของน้องชาย...ซึ่งก็คือรินนั่นเอง
'...รินพูเร็วยิ่งกว่าแสงอีกมั้งเนี่ย...' มิคุพูดกับตัวเองในใจพลางเอือมๆเล็กน้อยกับการกระทำของรินในแต่ละครั้งที่ตอบทันทีโดยที่เหมือนกับไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง แต่หารู้ไม่ว่าในหัวของรินนั้นคิดนู่นคิดนี่ตลอดเวลา ทำให้ถึงไม่ต้องคิดอะไรมากก็อ่านทางออกได้อย่างปลอดโปร่ง
เมโกะที่ตั้งสติได้ก็หันมาทางรินแล้วโค้งเป็นเชิงขอบคุณที่อนุญาต
"...ขอบพระคุณมากเลยนะคะ ที่จะให้ดิฉันเข้ามาช่วยเรื่องนี้ด้วย อ้อ!ขออภัยค่ะ! ดิฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย..."
เมโกะที่โค้งขอบคุณเสร็จแล้วเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างก็ต้องขอโทษขอโพยยกใหญ่ที่ทำเสียมารยาท แต่รินก็ยังทำสีหน้าเป็นปกติเป็นเชิงบอกว่า 'ไม่เป็นไร'
"ดิฉันชื่อ เมโกะ ค่ะ..แล้วสองท่านนี้มีนามว่าอะไรหรือคะ?"
หญิงสาววัน 21 ปีนามว่า 'เมโกะ' เอ่ยถามรินด้วยความสงสัยก่อนที่รินจะเอ่ยขึ้นเพื่อตอบ
"ฉันชื่อ ริน..คากามิเนะ ริน ส่วนนี่ เลน..คากามิเนะ เลน....ฉํนและเลนเป็นพี่น้องกัน ฉันเป็นพี่ ส่วนเลนเป็นน้อง" รินบอกชื่อของตนพร้อมกับชื่อของน้องชาย แล้วบอกว่าตนกับเด็กหนุ่มเป็นพี่น้องกัน ทำเอาเมโกะต้องเอามือขึ้นมาป้องปากไว้พลางหัวเราะเบาๆแล้วจึงเอ่ยต่อ
"อ้อ เหรอคะ..แหมๆ เห็นยืนอยู่ใกล้กันก็นึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก" เมโกะพูดพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนกับหยอกเล่นบนใบหน้า ทำเอาเลนถึงกับคิ้วกระตุกด้วยความรู้สึกคลื่นใส้ขึ้นมากระทันหัน
"เฮ้ยๆ จะบ้ารึไง..." เลนพูดพลางทำหน้าเหมือนจะขยะแขยงนิดๆ แต่นั่นก็เป็นธรรมดาเพราะเลนก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่มารยาทดีมากซะที่ไหน..
บรรยากาศภายในศาลเจ้าซากุระดูสงบ ราวกับช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง แต่ความจริงนั้นกำลังจะเข้าหน้าหนาวต่างหาก ร่างของหญิงสาวในชุดกิโมโนแดงสวยงามนั่งรับลมสบายใจเฉิบอยู่ที่หน้าบ้านทรงญี่ปุ่น
"ฮุๆ บรรยากาศยามเช้าที่ศาลเจ้านี่ช่างร่มรื่นเสียจริงนะ..." เมโกะพูดกับตัวเองเบาๆ...นานเท่าไหร่แล้วนะ..ที่ไม่ได้นั่งสบายๆอย่างนี้...
"อ้าว! คุณเมโกะ อรุณสวิสดิ์ค่า" มิคุที่จู่ๆกับโผล่มาจากด้านหลัง ทำให้เมโกะต้องหันไปมองตามเสียงก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดตอบ
"อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ คุณมิคุ" เมโกะพูดพลางส่งยิ้มจางๆให้กับมิคุ มิคุจึงเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆกับเมโกะ
"ตื่นเช้าจังเลยนะคะคุณเมโกะเนี่ย"
"แหมๆ ไม่ได้ตื่นเช้าอะไรหรอกค่ะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะคะ เคยมีบางครั้งนะคะที่ตั้งใจจะตื่นสายแต่ก็ดันตื่นเช้าเหมือนเดิม ทั้งที่ยังง่วงก็ไม่มีท่าทีว่าสมองจะสั่งให้นอนสักนิเลยเนี่ยสิ"
"ฮะๆๆ งั้นหรอคะ" ทั้งสองพากันคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปตามประสาคุณนายช่างเม้าน์กับแม่สาวผู้รับมุข แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สนที่หล่อนพูดซะทีเดียว
.
.
.
.
.
"ไคโตะ~ตื่นรึยางงงง~....อ้าว ไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย?" เสียงประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกโดยมือของเด็กหนุ่มหัวเหลืองที่ชี้ไปทั่วแล้วรวบไว้ด้านหลัง เดินเข้ามาภายในห้อง หวังจะมาปลุกคนที่เห็นจะตื่นมาอย่างทุกวันให้ลุกออกจากที่นอน แต่กับว่างเปล่าและที่นอนก็ถูกจัดไว้เรียบร้อย เหมือนกับเจ้าของห้องจะตื่นไปนานแล้ว
"โอ๊ะ อรุณสวัสดิ์ครับท่านเลน ขอบคุณที่มาปลุกนะครับ..."
"ฮ...เฮ้ย!!!??"
.
.
"งั่ม!"
"เลน...กินดีๆก็ได้น่า.."
เสียงของตะเกียบที่กระทบเข้ากับฟันหน้าของเลนที่ดังเกินเหตุ บวกกับท่าทางของเลนที่ดูจะหงุดหงิดเล็กน้อย ทำให้มิคุต้องขอร้องให้เลนหายหงุดหงิดมิฉะนั้นตะเกียบของเธออาจจะหักตามแรงกัดนั่นก็ได้...
"มีใครต้องการข้าวอีกมั้ยขอรับ?"
"โอ๊ะ! ขอข้างเพิ่มหน่อยจ้ะ"
"ได้เลยขอรับ"
"ขอบใจจ้ะ"
ไคโตะที่กำลังเปิดหม้อข้างสวย ถามขึ้นโดยหวังว่าคนตัวเล็กหัวเหลืองจะเลิกสนเรื่องเมื่อเช้าแล้วกลับเป็นปกติ แต่กลับยิ่งทำให้เลนอยากจะเบี่ยงหน้าหนียิ่งกว่าเก่า แต่กว่าที่ชายหัวน้ำเงินจะได้คิดอะไรต่อ ก็ถูกขัดด้วยเมโกะที่ต้องการสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทำให้ต้องทำหน้าที่ของตนก่อน จนลืมนึกไปซะอย่างนั้น
ถามว่าเมื่อเช้ามีอะไรงั้นหรอ...ไคโตะที่เข้ามาอย่างไม่สุ้มให้เสียงทำให้เลนที่หันหลังกลับไปดูตามเสียงดันไปเลื่อนเอากับที่นอนของไคโตะในจังหวะที่เลนหมุนตัวแล้วเกิดพลาดล้มลงไป หัวไปเขกเข้ากับขอบประตูเลื่อนที่เป็นไม้ที่ถึงแม้จะบางขนาดไหน ถ้าล้มไปเต็มแรงยังไงๆก็เจ็บ ทำให้เลนที่ขึ้นชื่อเรื่องความคิดเด็กๆต้องมีงอนกันสักตั้ง
ขออภัยคร๊าบบบบบบบบบบบบ ท่านเล๊นนนนนนนนนนน...ไคโตะพูดในใจ
.
.
.
.
.
"เอ.....อ๊ะ!..?....หืม?? อะไรน่ะ?" มิคุที่ทำเสียงกุกๆกักๆมาตั้งแต่ทานข้าวเสร็จ ก็ขลุกตัวอยู่ในห้องเก็บของ ฉับพลัน ตาของเธอก็สะดุดเข้ากับสิ่งๆหนึ่ง...เป็นกังหันลมขนาดเล็กสีแดงขนาดพอดีมือ ที่ช่างสะดุดตาของเธอเสียนี่กระไร...
"อืม...ลองเอาไปให้รินดูดีกว่า...."
การกระทำที่ไวเท่าทันความคิด ทันใดที่คิดได้ มิคุก็ลุกขึ้นแล้วรีบตรงบึ่งไปหารินทันที
...ถึงภายนอกจะเป็นแค่กังหันลมธรรมดาๆ แต่ยังไงเธอก็ว่ามันไม่ธรรมดาอยู่ดี...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮาโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ยังอยู่กันมั้ยเอ่ยยยยยยยยยย //ตะโกน
แหะๆ หายไปนานแสนนานในที่สุดก็มาต่อแล้วก็ต้องน้ำตาไหลพรากที่มีแฟนคลับเพิ่มมาถึง 3 คน TwT //ถึงจะไม่รู้เกี่ยวกับระบบมันก็เถอะ
ก็ขอบคุณนะคะสำหรับคนที่ยังรอให้เราอัพอยู่ต่อและเรื่อยไป ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ(ถึงจะน้อยนิดก็เถอะ YwY)
ยังก็บายบีนะคะ คงจะได้ต่ออีกแต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน อาจเป็นเดือนก็ได้ //เจอโบก
*เหมือนเดิมค่ะ ไม่เม้นต์ ไม่โหวต ไม่ว่า ขอแค่ท่านพอใจก็ดีแล้วค่ะ สามารถติ-ชมได้นะคะ ขอบคุณค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น