[Vocaloid fic] *~SenbonZakura~*

ลำดับตอนที่ #3 : SenbonZakura 3

   มิคุตกใจหนักยิ่งขึ้นไปอีก เนื่องจากบุคคลที่เลนแขกมายืนอยู่ต่อหน้าตนเอง เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน บัดนี้ไม่มีแม้แต่ฝุ่น สะอาดเรียบร้อย ในมือของชายทหารถือถาดน้ำชา ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   "จะรับชายามเช้ามั้ยขอรับ? ข้าชงชามาให้แหนะ"

   "อะไรหรอ...มิคุ ปลุกแต่เช้าเชียว....." รินพูดอย่างงัวเงียเนื่องจากเพิ่งจะตื่นจากนิทรารวมกับเลนที่เดินตามกันลงมาจากชั้นสองของบ้าน

   "ทะๆ...ทะ ทะ..ทหาร...ตะๆ..ตะ ตื่น ละ..ละ...แล้ว....." มิคุพูดด้วยน้ำเสียงติดอ่างหันไปหาคู่พี่น้อง เมื่อรินและเลนหันมาตามเสียงของมิคุ ก็ต้องเบิกตากว้างกับภาพเบื้องหน้าที่ไม่น่าเชื่อ

   "โอ้! ตื่นกันหมดแล้วสินะขอรับ งั้นก็...จะทานข้าวเช้าก่อนมั้ยขอรับ? ข้าจะได้ไปยกมาให้"

   นายทหารยังคงทำหน้าตาตามปกติ โดยไม่คิดแม้แต่นิดว่าผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดยืนนิ่งค้างกันหมดแล้ว

   "...งะ งั้น..ขอไปอาบน้ำก่อนแล้วจะมากินนะ......" มิคุที่ได้สติคนแรกพูดพร้อมคว้ามือของรินและเลนวิ่งไปยังหลังบ้านทันที

   ด้านหลังของบ้านทรงญี่ปุ่นที่อยู่หลังศาลเจ้านั้น ถูกทำเป็นห้องน้ำสไตล์ญี่ปุ่นและห้องอาบน้ำ แบ่งฝั่งชายหญิง ทั้งห้องน้ำและห้องอาบน้ำมีอย่างละ 3 ห้อง ทำจากไม้ ส่วนหลังคามีฟางที่เอามาผูกต่อกันแล้วเย็บติดแล้วด้านในทำเป็นปูนกันฝนไว้อีกชั้นหนึ่ง

   "นี่...มิคุ" รินถามเพื่อขัดความเงียบแล้วสระผมไปด้วย

   "หืม?" มิคุขานตอบขณะล้างสบู่

   "ทหารนั่นดูแล้วน่าจะใช้การได้ดีนะ ว่ามั้ย?" รินพูดเชิงเป็นการว่าหาเบาะแสเพิ่มได้

   "อืม...ก็นะ" มิคุตอบด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนไม่คิดอะไร

   "ฉันว่า จะลองถามข้อมูลส่วนตัวของเจ้าทหารคนนั้นตอนกินข้าวดู เธอว่าไง...?" รินถามมิคุอีกครั้ง แต่ก็ได้เสียงตอบรับเป็นความเงียบ

   มิคุทบทวนคำพูดของริน แล้วลองคิดคำตอบของคำถามเมื่อสักครู่

   ".....ไม่รู้สิ..แต่ฉันว่าไม่ควรถามดีกว่า..." หลังจากนั้น บริเวณห้องอาบน้ำหญิง ก็เต็มไปด้วยความเงียบและเสียงน้ำกระทบกับพื้นกระเบื้อง

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .

.  .  .  .  .  .  .  .

.  .  .  .  .  .

.  .  .  .

.  .

.

   หลังจากที่อาบน้ำกันเสร็จแล้ว พวกริน เลน และมิคุ ก็ต่างมานั่งทานข้าวอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านทรงญี่ปุ่น แต่ก่อนที่จะลงมือทาน ทหารก็เอื่อยปากถามพวกมิคุขณะที่กำลังจะเอาข้าวเข้าปาก ทำให้มิคุ ริน และเลนสะดุ้งกันเป็นแถว

   "พวกท่านอยากรู้ประวัติของข้าหรือขอรับ?"

   "......." มิคุและเลนเงียบไปซักพักรินก็พูดสวนความเงียบขึ้นมาทันที

   "ใช่ บอกมาซะ..."

   'พี่/รินจ๋า...เด็ดขาดมาก!!!!!' มิคุและเลนคิดในใจ

   "...งั้น..ข้าจะเล่นให้ฟัง ถ้ามันน่าเบื่อก็ทานข้าวต่อไปทำเป็นหูทวนลมก็ได้นะขอรับ...ข้าชื่อว่า ชิออน ไคโตะ เป็นทหาร..ตอนนั้น ข้าได้รับการยกย่องให้เป็นแม่ทัพแล้วข้าก็บุกเข้าไปตีศัตรูเป็นคนแรก แต่แล้ว เมื่อสงครามจบลง ข้าก็ทรุดลง แล้วเดินออกไปจากสนามรบอย่างไร้จุดหมาย แล้วก็สลบไปตอนไหนก็ไม่รู้...รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้วน่ะขอรับ" ทหารนามว่าไคโตะตามที่เจ้าตัวพูด เล่นเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะมาสลบที่ป่าซากุระ

   "...แต่ก่อนที่ข้าจะสลบไป ข้ารู้สึกว่า เหมือนจะเห็นต้นซากุระที่ดูแล้วคงจะอายุเยอะเลยทีเดียว มีแสงเจิดจรัสเป็นประการสวยงามยิ่งนัก ดอกงามบานสะพรั่ง โบกปลิวพลิ้วไหวตามลม น่าดึงดูดมากเลยทีเดียว...."

   '....อืม ก็น่าจะเป็นซากุระพันปีที่เราตามหาอยู่ล่ะนะ.....' รินคิดในใจ

   "ว่าแต่...คุณไคโตะ.."

   "เรียกข้าว่า ไคโตะ เฉยๆก็ได้ครับ.."

   "อ่๊ะ....ค่ะ ไคโตะ..จำๆได้มั้ยว่าต้นซากุระนั้นอยู่ที่ไหน?" มิคุเริ่มถามเป็นคนแรก

   "ข้าก็ไม่แน่ใจนัก แต่น่าจะลึกพอสมควรนะขอรับ..."

   "อ้ากกกกกกกกกกก!!!!! อะไรนักหนาเนี่ยยยยยย!!? น่าปวดหัวชะมัด! ขนาดแบกนายมาชั้นยังไม่เครียดขนาดนี้เลยนะว้อยยยยยยยยยย!!!!" เลนเอามือกุมหัวแล้วส่ายไปส่ายมาพร้อมกันตะโกนลั่นศาลเจ้าเหมือนกับคนบ้า จนทุกคนถึงกับต้องเอามือปิดหู

   "อ้าว? ท่านเลนเป็นคนแบกผมมาหรือครับเนี่ย?"

   "กะ ก็ใช่ไง!!" เล่นเริ่มเหงื่อตก

   "..งั้น ขอบคุณท่านเลนมากเลยนะขอรับ..." ไคโตะส่งยิ้มให้เลน

   "อะ...เออ!......" เลนหลับหน้าที่กำลังขึ้นสีจัด มิคุเห็นอย่างนั้นจึงพูดขึ้นมา

   "นี่เลน......นายเป็นพวกโฮโมเหรอ...?"

   "มะๆ มะ....ไม่ใช่เฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!"

   "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
.

.

.

.

   ศาลเจ้าซากุระแห่งนี้...ก็กระหึ่มไปด้วยเสียงของเลนและเสียงหัวเราะของทุกคน พร้อมกับความสุข เป็นที่เรียบร้อยแล้วสินะ....

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาาา หายไปนานมากเลยนะค้าาาาาาาา TwT)/!!!! //ไม่ว่างจริงๆค่ะ ขออภัยด้วย
ม.2 เป็นอะไรที่งานเยอะมากกกกกกกกกก ไม่รู้ว่าจะเยอะไปไหน เวลาว่างแทบไม่มีเลยค่ะ TwT วันนี้พอมีเวลาเหลือเลยมานั่งอัพซักตอนนึง(เดี๋ยวจะลืมกันไปซักก่อน) อะคิคงต้องไปแล้วล่ะค่ะ เจอกันตอนหน้า(เมื่อไหร่ไม่รู้)นะค้าาา ;w;)/

*นักอ่านเงา เราไม่ว่า ขอแค่ชอบแล้วติดตามผลงานนะคะ(แสดงตัวหน่อยก็ได้น้า ;w; )