ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SenbonZakura 2
เช้าวันต่อมา วันนี้ก็อากาศดีเหมือนเดิม ผู้คนต่างมาไหว้ศาลเจ้าอย่างเช่นทุกวัน และเมื่อคนเริ่มกลับกันไปหมดแล้ว พวกมิคุ ริน เลน ก็เริ่มที่จะออกค้นหาเต็มที่ และไปอย่างระมัดระวัง ไม่มีแตกกลุ่มอย่างเด็ดขาด...
ตอนนี้พวกเขาได้หยุดพักก่อนที่จะเดินทางหาเป้าหมายคือต้นซากุระพันปี
"เฮ้อ~...ป่าซากุระนี่กว้างชะมัด ลึกน่าดูเลยนะเนี่ย..ว่าแต่ ริน เราจะกลับกันยังไงล่ะเนี่ย?"
"ไม่ต้องห่วง ฉันดูไม่ผิดหรอก ระหว่างทางฉันทำสัญลักษณ์ไว้ที่ต้นไม้แล้ว..." แหมๆ..ริน เธอนี่ก็รอบคอบเหมือนเดิมเลยน้า~...
"หืม..." "นี่มันหมวกใครล่ะเนี่ย...?" มิคุและเลนหันไปมองสิ่งของที่รินถืออยู่ สิ่งนั้นคือหมวกของทหารสีน้ำเงินเข้ม สภาพเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน มีคราบเลือดอยู่เล้กน้อย
"นายกำลังคิดเหมือนที่ฉันคิดรึเปล่าเลน..."
"กำลังคิดอยู่นะมิคุ..."
"ได้เวลา..!!แปลงเป็นเชอร์ล็อค โฮมส์แล้ว!!!" "นี่พวกเธอ! อย่าเปลี่ยนเรื่องตามใจชอบสิยะ!!"
....................
................
............
........
....
..
.
"นี่...พวกเราอยู่ส่วนไหนของป่าแล้วล่ะเนี่ย?"
"ฉันไม่รู้.....เดิมไปเรื่อยๆเถอะน่า........"
เมื่อเวลาล่วงเลยไปกับการตามหาต้นซากุระพันปีในป่าแห่งนี้ ก็ซักเกือบชั่วโมงได้กระมัง และแล้ว..มิคุก็ถูกบางอย่างเกี่ยวเท้าไว้และมันเป็นจังหวะที่มิคุจะก้าวพอดีเลยทำให้ล้มลงหน้าทิ่มกับพื้น
"อ๊ะ!? โอ๊ยยย!!!!....อะไรกันเนี่ย!!.......?" รินและเลนรีบหันกลับมาด้วยหน้าตาตกใจเล็กน้อย และสายตาของมิคุไปสะดุดเข้ากับบางอย่าง...
'ผ้าส่วนแขนที่ยาวออกมาจากกิโมโนนี่นา...เอ๋? มีลายดอกไม้ของพวกทหารด้วยนี่นา.......' มิคุคิดในใจ และก้าวเข้าไปในพุ่มไม้เพื่อโผล่ไปอีกด้านหนึ่งของตัวพุ่ม โดยมีสายตาของรินและเลนตามไป
............
"!! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"มิคุ!!!" รินและเลนพูดพร้อมกัน ต่างก็พรุ่งตรงไปยังจุดที่มิคุไปยืนอยู่ก่อนที่จะเข้าไปในพุ่มไม้นั่น
"ทะๆ ทะ..ทะ ทะ......หะๆ....หาร...ทหาร...อ่า......." มิคุพยายามพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอด้วยความตกใจสุดขีด ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าซีดเซียว ราวกับเห็นผียังไงอย่างงั้น
"มิคุ!!" เลนแหวกพุ่มไม้ออกให้เห็นเป็นรูโหว่พอให้รินผ่านเข้าไปได้
"มีอะไรหรอมิคุ!? มิคุ!!" รินถามมิคุด้วยความตกใจ
"...ทะ.....ทหารนี่!!" คราวนี้เลนพูดบ้าง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดังเพราะภาพตรงหน้ามันช่าง....
...ภาพที่ทั้งสามคนเห็นตอนนี้คือชายร่างสูง อายุราวๆซัก 18-21 ปีคงได้ ผมสั้นสีน้ำเงิน สวมชุดทหารที่มีลักษณะคล้ายกับของมิคุ ที่แขนเสื้อขางขวามีลายดอกไม้สีน้ำเงินอ่อนที่เป็นสัญลักษณ์ของทหาร เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน นอนสลบอยู่ใต้ต้นซากุระต้นหนึ่ง
"เอ๊ะ!?..."
"มีอะไรเหรอริน?" เลนถามเนื่องจากรินทำหน้าเหมือนกันครุ่นคิดอย่างหนักและมองสลับไปสลับมาระหว่างทหารคนนั้นและหมวกที่เก็บได้ระหว่างทาง
"นี่หมวกทหาร...งั้นก็แสดงว่า.....นี่เป็นหมวกของเค้า......." รินที่เหมือนจับจุดได้ก็รีบบอกทันที
สิ้นเสียงของริน มิคุและเลนก็ถึงกับเบิกตากว้าง
'..ถึงเขาจะเล่ากันว่า เดินเข้าไปในป่าซากุระก็เถอะ.....แต่ทำไม..มันต้องเป็นป่าของศาลเจ้าด้วยเนี่ยยยย!!?' มิคุร้องลั่นในใจ
"...เอาล่ะ..มิคุ พวกเราช่วยกันพาทหารนี่ไปที่บ้านก่อนเถอะ"
"..อือ.....?? อ่ะ..หาาา!!!?? จะบ้ารึไง! ริน!!"
"ฉันไม่ได้บ้า....อ่ะ ขนไปได้ละ"
"เฮ้อ.....~ ทำไมถึงเป็นงี้เนี่ย...." มิคุถอนหายใจน้อยๆ ก่อนทำใจ
.
.
.
.
.
"เอิ่ม........."
"ฮึ้บบบบบ~ อ่ะ! โอเค.. ได้แล้ว แบกไปดีๆละกันน้า~ เลน... ^^ "
"นี่..มิคุ....."
"หืม? อะไรหรอ...? ^^ "
"แล้ว...ทำไม........"
"?"
"ฉันต้องมาเป็นคนแบกไปด้วยเนี่ยยยยยยย!!!!!!!??" เลนตะโกนเนื่องจากว่าไม่อยากที่จะแบกชายทหารคนนี้ไปบ้านสุดขีด(หนักนั่นเอง)
"ก็นายเป็นผู้ชายนี่นา....จะให้ผู้หญิงอย่างฉันกับมิคุมาแบกได้ไงกันเล่า..." ผู้เป็นพี่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจใยดีอะไรกับน้องชายของตนเลยซักนิด
"ก็มันหนักอ้า~ อย่างน้อยก็มาช่วยยกขึ้นหน่อยเถอะน่า....." น้ำเสียงอ้อนวอนจากผู้เป็นน้อง ไม่ได้ทำให้ผู้เป็นพี่สะทกสะท้านเลยซักนิด
"ไม่ย่ะ...ไม่อยากเสียแรงเปล่า..." คำพูดนั้นช่างไม่สนใจใยดีอะไรจริงๆ....
.
.
.
.
เมื่อกลับถึงศาลเจ้า ก็เย็นมากแล้วด้วย... มิคุและรินช่วยกันทำแผลให้ชายทหารหลังจากที่เล็นเช็ดตัวให้
...ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ริน เลน และมิคุพากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย และตอนนี้ก็ยังคงเฝ้านายทหารคนนั้นอยู่...
. . . . . . .
. . . . . .
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
"...อืม.....? หืม??" มิคุตื่นเป็นคนแรกแล้วก็ต้องตกใจ เพราะบนฟูกที่ปูไว้ไม่มีร่างของนายทหารที่เฝ้ามาทั้งคืน
'...หายไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย...?'
"อ้าว~?..ตื่นกันแล้วหรอครับ?"
"!!!!" ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC.
จบไปอีกตอนค่าาา >w< คงจะได้ลงเรื่อยๆแบบนี้ล่ะมั้งคะ 555 อะคิมาอัพแค่นี้ล่ะค่ะ ไปแล้วค่าาา >w<)/
*เหมือนเดิมนะคะ นักอ่านเงาเราไม่ว่า ขอแค่มีคนอ่านก็ชื่นใจแล้วค่า ขอบคุณที่อ่านนะคะ ^^
ตอนนี้พวกเขาได้หยุดพักก่อนที่จะเดินทางหาเป้าหมายคือต้นซากุระพันปี
"เฮ้อ~...ป่าซากุระนี่กว้างชะมัด ลึกน่าดูเลยนะเนี่ย..ว่าแต่ ริน เราจะกลับกันยังไงล่ะเนี่ย?"
"ไม่ต้องห่วง ฉันดูไม่ผิดหรอก ระหว่างทางฉันทำสัญลักษณ์ไว้ที่ต้นไม้แล้ว..." แหมๆ..ริน เธอนี่ก็รอบคอบเหมือนเดิมเลยน้า~...
"หืม..." "นี่มันหมวกใครล่ะเนี่ย...?" มิคุและเลนหันไปมองสิ่งของที่รินถืออยู่ สิ่งนั้นคือหมวกของทหารสีน้ำเงินเข้ม สภาพเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน มีคราบเลือดอยู่เล้กน้อย
"นายกำลังคิดเหมือนที่ฉันคิดรึเปล่าเลน..."
"กำลังคิดอยู่นะมิคุ..."
"ได้เวลา..!!แปลงเป็นเชอร์ล็อค โฮมส์แล้ว!!!" "นี่พวกเธอ! อย่าเปลี่ยนเรื่องตามใจชอบสิยะ!!"
....................
................
............
........
....
..
.
"นี่...พวกเราอยู่ส่วนไหนของป่าแล้วล่ะเนี่ย?"
"ฉันไม่รู้.....เดิมไปเรื่อยๆเถอะน่า........"
เมื่อเวลาล่วงเลยไปกับการตามหาต้นซากุระพันปีในป่าแห่งนี้ ก็ซักเกือบชั่วโมงได้กระมัง และแล้ว..มิคุก็ถูกบางอย่างเกี่ยวเท้าไว้และมันเป็นจังหวะที่มิคุจะก้าวพอดีเลยทำให้ล้มลงหน้าทิ่มกับพื้น
"อ๊ะ!? โอ๊ยยย!!!!....อะไรกันเนี่ย!!.......?" รินและเลนรีบหันกลับมาด้วยหน้าตาตกใจเล็กน้อย และสายตาของมิคุไปสะดุดเข้ากับบางอย่าง...
'ผ้าส่วนแขนที่ยาวออกมาจากกิโมโนนี่นา...เอ๋? มีลายดอกไม้ของพวกทหารด้วยนี่นา.......' มิคุคิดในใจ และก้าวเข้าไปในพุ่มไม้เพื่อโผล่ไปอีกด้านหนึ่งของตัวพุ่ม โดยมีสายตาของรินและเลนตามไป
............
"!! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"มิคุ!!!" รินและเลนพูดพร้อมกัน ต่างก็พรุ่งตรงไปยังจุดที่มิคุไปยืนอยู่ก่อนที่จะเข้าไปในพุ่มไม้นั่น
"ทะๆ ทะ..ทะ ทะ......หะๆ....หาร...ทหาร...อ่า......." มิคุพยายามพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอด้วยความตกใจสุดขีด ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าซีดเซียว ราวกับเห็นผียังไงอย่างงั้น
"มิคุ!!" เลนแหวกพุ่มไม้ออกให้เห็นเป็นรูโหว่พอให้รินผ่านเข้าไปได้
"มีอะไรหรอมิคุ!? มิคุ!!" รินถามมิคุด้วยความตกใจ
"...ทะ.....ทหารนี่!!" คราวนี้เลนพูดบ้าง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดังเพราะภาพตรงหน้ามันช่าง....
...ภาพที่ทั้งสามคนเห็นตอนนี้คือชายร่างสูง อายุราวๆซัก 18-21 ปีคงได้ ผมสั้นสีน้ำเงิน สวมชุดทหารที่มีลักษณะคล้ายกับของมิคุ ที่แขนเสื้อขางขวามีลายดอกไม้สีน้ำเงินอ่อนที่เป็นสัญลักษณ์ของทหาร เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน นอนสลบอยู่ใต้ต้นซากุระต้นหนึ่ง
"เอ๊ะ!?..."
"มีอะไรเหรอริน?" เลนถามเนื่องจากรินทำหน้าเหมือนกันครุ่นคิดอย่างหนักและมองสลับไปสลับมาระหว่างทหารคนนั้นและหมวกที่เก็บได้ระหว่างทาง
"นี่หมวกทหาร...งั้นก็แสดงว่า.....นี่เป็นหมวกของเค้า......." รินที่เหมือนจับจุดได้ก็รีบบอกทันที
สิ้นเสียงของริน มิคุและเลนก็ถึงกับเบิกตากว้าง
'..ถึงเขาจะเล่ากันว่า เดินเข้าไปในป่าซากุระก็เถอะ.....แต่ทำไม..มันต้องเป็นป่าของศาลเจ้าด้วยเนี่ยยยย!!?' มิคุร้องลั่นในใจ
"...เอาล่ะ..มิคุ พวกเราช่วยกันพาทหารนี่ไปที่บ้านก่อนเถอะ"
"..อือ.....?? อ่ะ..หาาา!!!?? จะบ้ารึไง! ริน!!"
"ฉันไม่ได้บ้า....อ่ะ ขนไปได้ละ"
"เฮ้อ.....~ ทำไมถึงเป็นงี้เนี่ย...." มิคุถอนหายใจน้อยๆ ก่อนทำใจ
.
.
.
.
.
"เอิ่ม........."
"ฮึ้บบบบบ~ อ่ะ! โอเค.. ได้แล้ว แบกไปดีๆละกันน้า~ เลน... ^^ "
"นี่..มิคุ....."
"หืม? อะไรหรอ...? ^^ "
"แล้ว...ทำไม........"
"?"
"ฉันต้องมาเป็นคนแบกไปด้วยเนี่ยยยยยยย!!!!!!!??" เลนตะโกนเนื่องจากว่าไม่อยากที่จะแบกชายทหารคนนี้ไปบ้านสุดขีด(หนักนั่นเอง)
"ก็นายเป็นผู้ชายนี่นา....จะให้ผู้หญิงอย่างฉันกับมิคุมาแบกได้ไงกันเล่า..." ผู้เป็นพี่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจใยดีอะไรกับน้องชายของตนเลยซักนิด
"ก็มันหนักอ้า~ อย่างน้อยก็มาช่วยยกขึ้นหน่อยเถอะน่า....." น้ำเสียงอ้อนวอนจากผู้เป็นน้อง ไม่ได้ทำให้ผู้เป็นพี่สะทกสะท้านเลยซักนิด
"ไม่ย่ะ...ไม่อยากเสียแรงเปล่า..." คำพูดนั้นช่างไม่สนใจใยดีอะไรจริงๆ....
.
.
.
.
เมื่อกลับถึงศาลเจ้า ก็เย็นมากแล้วด้วย... มิคุและรินช่วยกันทำแผลให้ชายทหารหลังจากที่เล็นเช็ดตัวให้
...ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ริน เลน และมิคุพากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย และตอนนี้ก็ยังคงเฝ้านายทหารคนนั้นอยู่...
. . . . . . .
. . . . . .
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
...' 07:15 '...
"...อืม.....? หืม??" มิคุตื่นเป็นคนแรกแล้วก็ต้องตกใจ เพราะบนฟูกที่ปูไว้ไม่มีร่างของนายทหารที่เฝ้ามาทั้งคืน
'...หายไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย...?'
"อ้าว~?..ตื่นกันแล้วหรอครับ?"
"!!!!" ...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC.
จบไปอีกตอนค่าาา >w< คงจะได้ลงเรื่อยๆแบบนี้ล่ะมั้งคะ 555 อะคิมาอัพแค่นี้ล่ะค่ะ ไปแล้วค่าาา >w<)/
*เหมือนเดิมนะคะ นักอ่านเงาเราไม่ว่า ขอแค่มีคนอ่านก็ชื่นใจแล้วค่า ขอบคุณที่อ่านนะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น