คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : กระซิบ(100%)
กระซิบ(100%)
ซินดูมีท่าทีตกใจยิ่งกว่าใครทันทีที่บาสบอกว่าต้องการผมเป็นคนช่วย ใบหน้าใสเต็มไปด้วยความงุนงง และไม่เข้าใจ เหมือนกับผมตอนนี้นั่นแหละ มันจะอยากได้ผมไปช่วยทำซากเต่าอะไรวะ????
“ชั้นเนี่ยนะ??? นายอยากได้ชั้นเป็นตัวช่วย!!” ผมถามไปอย่างไม่แน่ใจ
“ก็ใช่น่ะสิ นายมีประสบการณ์ทำงานร่วมกับซินมาก่อน ชั้นก็อยากจะปรึกษานายว่าชั้นควรที่จะทำซาวด์กีต้าร์แนวไหนน่ะ มันพอจะเป็นไปได้มั้ยครับพี่โอ๊ต???” มันตอบผมพร้อมเหตุผลก่อนจะหันไปถามพี่โอ๊ตถึงความเป็นไปได้ที่จะให้ผมช่วยมันทำดนตรี
“จริงๆก็ดีนะ..แต่นัทนี่สิจะยอมช่วยรึเปล่า?? ว่าไงนัท?” พี่โอ๊ตดูท่าทางจะเห็นด้วยกับไอ้บาสแล้วหันมาถามผม เอ่อ..จะทำดีป่ะวะ?? เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ...ถ้าผมช่วยมันทำ ผมก็เหมือนได้ทำงานร่วมกับซินแถมยังได้ขัดขวางการอยู่ด้วยกันของมันกับซินด้วย เออว่ะ ดีๆๆ รีบตอบรับเลยดีกว่า
“ไม่มีปัญหาเลยพี่ ผมพร้อมช่วยเสมอ” เต็มใจโคตรๆเลยแหละไม่อยากจะบอก
“เออดีๆๆๆๆ ซินไม่ว่าไรเนาะ!!” พี่โอ๊ตหันไปถามซิน แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่คำถามนะ เหมือนเป็นประโยคบอกเล่ามากกว่า ซินไม่ได้ตอบอะไรแต่แค่พยักหน้าประมาณว่ายังไงก็ได้
“โอเค! งั้นพี่จะลองไปคุยกับผู้ใหญ่นะ แยกย้ายได้ๆ” พี่โอ๊ตพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง
ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยหันไปหาซินเพื่อที่จะชวนกลับ แต่พอหันไปก็พบกับหน้าของไอ้คุณแกงส้ม ที่ยิ้มแป้นมองมาทางผม มันจะมองทางผมทำไมวะเนี่ย??
“มีอะไรรึเปล่าครับ??” ผมถามออกไปอย่างสุภาพ ก็ผมยังไม่ได้สนิทกับเค้าท่าไหร่เลยนี่หน่า แต่ในใจนี่ความสุภาพไม่มีเลยแหละ 55
“คือ ชั้นมีเรื่องอยากจะถามน่ะครับ” มันจะถามอะไรวะเนี่ย???
“อ้อครับ..มีอะไรถามได้เลยครับ”
“ชั้นอยากถามเกี่ยวกับ..เอ่อ..เอ่อ..น้องสมายน่ะครับ” สมาย? จะถามถึงสมายทำไมวะนั่น ไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ยย
“สมาย? สมายที่อยู่ที่บ้านอุ่นรักหรอครับ?” ผมถามไปอีกทีอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ๆ ชั้นเห็นตอนที่ไปส่งเด็กๆเมื่อคืนน่ะ ท่าทางเธอดูร่าเริงขัดๆกับหน้าตาที่ดูซีดๆอ่ะนะ”
“ครับ...เธอชื่อสมาย อยู่ที่บ้านอุ่นรักมาตั้งแต่เด็กๆแล้วแหละครับ ตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรก ผมก็มีความรู้สึกเหมือนคุณเลยครับ เธอดูสดใสร่าเริงขัดกับร่างกายมากๆเลยแหละ” ผมตอบแกงส้มเกี่ยวกับสมายแค่พอประมาณไม่ละเอียดมากนัก เพราะ มันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ที่จะไปเล่าเรื่องคนอื่นให้คนที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่วัน
“อ้อ...แล้วเธอ..เอ่อ..มีโรคประจำตัวอะไรหรอครับ???” ผมว่าแล้วว่าเดี๋ยวคำถามนี้ต้องมา ผมมองหน้าแกงส้มอย่างไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร
“โรดเกี่ยวกับเลือดน่ะครับ ผมขอตัวนะครับ” ผมบอกแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาซินเพื่อชวนกลับ
“ซิน..กลับกันเถอะ” ผมเอ่ยเพื่อให้ซินที่กำลังคุยอยู่กับบาสหันมาสนใจ แหม!!! จะคุยอะไรนักหนาเนี่ย ไอ้คุณซินก็ยิ้มเข้าไป เอ้อ..ไอ้บาสมันฟินตายละมั้งน่ะ!!!
“นัทจะให้เรากลับด้วยหรอ??” ซินเลิกสนใจไอ้บาสแล้วหันมาสนใจผมแทน ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า สะใจเว้ยยยยย
“อื้ม..ก็ใช่น่ะสิ ตอนมาก็มาด้วยกันตอนกลับก็ต้องกลับด้วยกันสิ” ผมตอบซินด้วยใบหน้าเบิกบาน
“ก็ได้!!! งั้นเราไปนะ บาส แล้วเจอกัน มีอะไรก็โทรมาละกัน ” ซินหันไปลาไอ้บาส แต่..เดี๋ยวนะ!! มีอะไรโทรมา?? มันหมายความว่ายังไง???? ไอ้บาสมันมีเบอร์ซินตอนไหน!!!!!!!!!!!!
“ครับ..ถ้ามีปัญหาอะไรผมจะโทรไปนะครับ กลับดีๆนะครับ” บาสมีเบอร์มีเบอร์ซิน!!! บาสมีเบอร์ซิน!!!!! บาสมีเบอร์ซิน!!!!!
“นัท..คุณนัทครับ...คุณจะไปมั้ยครับ ไม่ไปผมกลับเองนะครับ!” ฮะ?? อ้าว...ซินเรียกผมหรอเนี่ย แต่สรรพนามห่างเหินจังแฮะ ประชดไรป่าวเนี่ย???
“ครับๆ ไปครับไป” ผมรีบตอบไปแทบไม่ทัน เดี๋ยวซินทิ้งผมไปก่อนก็แย่น่ะสิครับ อุตส่าห์รอเวลาได้กลับกันสองคนสักที อิอิ
#EndNutTalk#
ร่างบางเดินอย่างรวดเร็วตรงไปยังลานจอดรถ ตามมาด้วยร่างสูงที่พยายามก้าวตามคนนำหน้าอย่างสุดความสามารถ โอ้ย...จะเดินไวแล้วครับ พี่ซินเนี่ยยย
“พี่ซิน...รอด้วยดิ รีบไปหนายยยยยย รถมันอยู่ทางนี้!!” ร่างหนาส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าซินเดินเลยรถไปแล้ว
“อ้าวหรอ??? แต่..เมื่อกี้เรียกใครพี่ฮะ???” ร่างบางเดินกลับมาด้วยใบหน้าที่อายเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นโหดส่งไปให้กับนัท ซึ่งก็ทำให้ร่างสูงรู้สึกหนาวๆขึ้นมาได้เหมือนกัน แต่คนอย่างนัทน่ะ...มีหรอจะยอม
“ก็เรียกพี่ไง แก่กว่าเราตั้ง 10 เดือนแน่ะ 55555” นัทจี้เรื่องอายุของซิน...เขาน่ะชอบแซวซินเรื่องนี้อยู่แล้วแหละ
“อื้ม..ก็ใช่สิ....ไม่ได้เด็กสดใสเหมือนใครบางคนนี่!!!!” เสียงเอ่ยออกมาอย่างประชด เหอะ...แก่กว่านิดเดียว แซวอยู่ได้
“ใครบางคน? คนไหนว้า????” ร่างสูงทำท่าทางนึกคิด ทำให้ร่างบางมองด้วยสายตาเซ็งๆ
“ก็คนที่นัทตั้งใจจะมาเจอไงล่ะ...น้องดาต้าน่ะ!!!” ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงปะชดประชัน
“โธ่..ซิน ใครบอกว่านัทมาเพราะน้องดาต้าล่ะ ที่นัทมาน่ะ เพราะ...ซินต่างหากล่ะครับ (: ” ร่างสูงพูดประโยคที่ทำให้ร่างบาง หน้าแดงขึ้นมาทันที เอาอีกแล้ว...นัททำอย่างนี้อีกแล้วว พูดให้คิดตลอดแหละ แต่ก็ไม่เคยจริงจังสักเรื่อง
“แน่ะ..รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ ไปขึ้นรถดีกว่านะครับ นัทน่ะ...จริงจังในทุกเรื่องนะ รวมถึงคำพูดทุกคำด้วย ไปครับ” ร่างสูงหันมองร่างบางด้วยใบหน้ารู้ทัน ก่อนจะชวนให้ซินขึ้นรถ ร่างบางเดินตามร่างสูงไปเงียบๆก้มหน้าซ่อนสีแดงเรื่องที่ปรากฏขึ้นมา
-บนรถ-
ภายในรถที่เคลื่อนตัวไปตามท้องถนน สายตาหวานมองไปยังร่างบางพร้อมรอยยิ้ม เขาหันมามองร่างบางหลายต่อหลายครั้งตั้งแต่รถเคลื่อนตัวออกมาจากบริษัท จนร่างบางรู้สึกได้และสัมผัสถึงความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นตอนที่สายตานั้นมองมา จนต้องเอ่ยขัดขึ้นมา
“อะแฮ่ม!! มองเราอีกแล้วนะ ถนนน่ะ มองซะบ้างเซ่!!!” เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้ร่างสูงสะดุ้งและหันมาสนใจถนนต่อไป “เป็นอะไรป่ะเนี่ย?? วันนี้มองเราหลายรอบแล้วนะ??”
“เปล่าๆ ว่าแต่จะให้เรา..”
#ปล่อยให้ใจฉันไร้ทางออก ไม่รู้เธอบอกได้ไหม อยากให้รักนี้เป็นเช่นไร ก่อนที่ใครซักคนต้องเสียน้ำตา#
“แปปนึงนะนัท ขับรถไปเลย!!” ก่อนที่นัทจะได้พูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของซินก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน ร่างบางจะหันไปรับโทรศัพท์ แต่เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็ทำให้เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจกดรับในที่สุด
“สวัสดีครับ ม๊า” เสียงที่ตอบรับโทรศัพท์ทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะหันมาสนใจอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าปลายสายตอบกลับมาว่ายังไง แต่ซินดูมีท่าทางตกใจก่อนจะปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติ และกรอกเสียงตอบกลับไปอีกที
“ครับๆ แล้วเดี๋ยวผมจะเข้าไปหานะครับ”
“มีอะไรรึเปล่า..ซิน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า..นัท...เดี๋ยวแวะส่งเราที่บ้านนะ ไม่ต้องไปที่คอนโด จำทางได้ใช่มั้ย???” ร่างบางตอบปฏิเสธก่อนจะบอกให้ร่างสูงไปส่งที่บ้าน
“โอเคครับ J ” ร่างหนาตอบรับก่อนจะส่งรอยยิ้มไปให้ เผื่อจะทำให้อะไรในใจของคนตัวเล็กเบาบางลงไปได้บ้าง เขาดูออกว่า ตอนนี้ซินต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ เพียงแต่ไม่พูดออกมาก็เท่านั้น
-บ้านซิน-
เมื่อรถยนต์คันงามแล่นเข้ามาจอดทางประตูหน้าบ้าน ร่างบางก็ทำท่าทางจะลงจากรถแต่ก่อนที่จะได้ก้าวลงจากรถ ร่างบางก็ถูกแรงดึงจากคนตัวสูงให้กลับเข้ามาในรถใหม่ ก่อนที่เขาจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาอยู่ข้างๆกับใบหน้าใส มือยาวค่อยๆปัดผมยาวที่เคลียอยู่ตรงใบหูออกไป และส่งเสียงกระซิบข้างๆหูของเจ้าของใบหน้าหวานเบาๆ
“ไม่ว่าซินจะมีปัญหาอะไรอยู่ อยากให้รู้ว่า..นัทยังอยู่ข้างๆซินนะ”
เสียงกะซิบที่แผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจของร่างบางรู้สึกอบอุ่น สัมผัสที่ข้างหูเมื่อกี้มันทำให้ใบหน้าเนียนใสได้รับเลือดที่ถูกสูบฉีดมาจนแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อร่างหนาเหลือบมามองใบหน้าที่ตอนนี้มีสีแดงเรื่อๆบวกกับการได้กลิ่นหอมจากร่างบางนั้น มันก็ทำให้เขาอดใจไม่ได้ที่จะเลื่อนจมูกเข้ามาใกล้กับแก้มใสนั้นมากขึ้นอีก เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ปลายจมูกของร่างสูงจะสัมผัสกับแก้มใส ร่างบางก็ผลักร่างสูงออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินลงจากรถไปพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงมีสีแดงจัดโดยไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ร่างสูงนั่งคิดอยู่กับการกระทำของตนเองเมื่อครู่ตามลำพัง
……………………………………………………………………...............................................................
เดี๋ยวไรท์จะไปลาวนะคะ ยังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไรท์ลงให้เท่านี้ก่อนละกันนtถ้ากลับมาแล้วจะมาต่อให้ รับรองว่าจะ หวานแบบสุดๆไปเลยนะคะ
ขอบคุณคอมเม้นท์จร้า ^^
...............................................................................
กลับมาแล้วววว คิดถึงกันบ้างป่าว????
ต่อจนครบ 100 แล้วน้า ตอนนี้ไรท์แต่งแบบมึนๆนะ
ไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่า ยังไงก็ ฝากด้วยน้า ^^
ขอบคุณคอมมเม้นนะคะ :D
ความคิดเห็น