คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : แต่งหญิง
แต่งหญิง
หลังจากที่ผมทำการทำโทษคนสวยจนเรียบร้อยโรงเรียนนัทไปแล้ว อะแฮ่ม..อย่าคิดลึกนะครับ แค่จูบเท่านั้นแหละ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น แม้ว่าอยากจะมากกว่านั้นก็ตามเถอะนะ แต่คนสวยคงจะไม่ยอม คงต้องรอต่อไป ถ้ามีท่าทียอมกว่านี้ก่อนเถอะ ผมไม่ทำแค่จูบแน่ๆ
ตอนนี้เราสองคนก็มานั่งเล่นที่โซฟา โดยซินนอนเอาหัวหนุนตักของผมอยู่ กำลังกดโทรศัพท์เล่นไป โดยไม่สนใจคนที่อยู่ด้วยเลยสักนิด มันน่ามั้ยละครับเนี่ย จะรู้ตัวรึเปล่า ว่านอนอย่างนี้มันทำให้ผมใจเต้นมากๆเลยนะ หน้าใสที่มองเห็นได้ชัดขนาดเนี่ย หัวใจของนัท เต้นจนจะหลุดละนะซิน!!!!
“นี่...ถามไรหน่อยซิ??” ผมเอ่ยดึงความสนใจจากคนสวยให้เลิกสนใจโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมามองผม โดยที่มีมือของผมจับผมยาวสลวยที่ตอนนี้ถูกปล่อยลงแล้วมาเล่นไปด้วยเบาๆ
“หืม?” หน้าใสเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ และส่งสายตาสงสัยเล็กๆมาให้ผม
“ซินพูดอะไรกับตัวเล็กหรอ??”
ผมถามขึ้นเมื่อหวนนึกขึ้นได้ ถึงเรื่องที่เห็นซินทำท่าทางเจ้าเล่ห์ซุบซิบอะไรที่ผมไม่รู้กับตัวเล็ก เมื่อวันแรกที่เราเจอกันอีกครั้ง คนสวยทำท่าทางนึกคิดไปสักพัก ก่อนจะเผยรอยยิ้มขำๆออกมานิดๆ และเอ่ยถามย้อนมาอีก
“กับตัวเล็กน่ะเหรอ?? อยากรู้รึไง?”
“ก็ใช่น่ะสิ ท่าทางเจ้าเล่ห์ของซินแบบนั้นน่ะ อย่าคิดว่านัทไม่รู้นะ!!”
ท่าทางของซินอย่างนั้นน่ะ มันไม่เคยปลอดภัยสำหรับผมหรอกครับ ทำงานด้วยกัน อยู่ด้วยกันมา จะแกล้ง จะแฉอะไร มีสีหน้า แววตาและท่าทางอย่างนั้นมาตลอดแหละ ทุกครั้งเลย หน้าแฟนคลับจนกระทั่งในรายการที่ไปออก ก่อนจะยำผมเนี่ย ท่าทางงี้ออกตลอดแหละ
“555555 มันมีอะไรที่ไหนล่ะ อย่าไปสนใจเลยน่า” ซินบอกขึ้นก่อนจะไปให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในมือต่อ แหม...นี่จะไม่เลิกสนใจไอ้โทรศัพท์นี่จริงๆใช่มั้ยเนี่ย..
“ซิน!! บอกมาเลยนะครับ คุยอะไรกับตัวเล็กครับ?? ไม่งั้น...ไม่คืนน้า”
ผมถามย้ำไปอีกครั้ง โดยที่คราวนี้ผมเอามือไปดึงโทรศัพท์ออกจากซินและชูมันขึ้นโบกไปมาเหนือหัว ทำให้คนสวยตวัดตามองผมอย่างขัดใจและเอ่ยปากโวยวายนิดๆขณะที่พยายามยืดมือมาไขว่คว้าโทรศัพท์คืนโดยที่ยังนอนอยู่บนตักผมอย่างนั้น
“เฮ้ย..อย่างงี้ก็ตายอ่ะดิ!! ทำบ้าอะไรเนี่ย??” ตอนแรกก็นึกว่าทำอะไรที่แท้ก็เล่นเกมนี่เอง
“อ๊ะ...อยากได้คืนก็บอกมาสิครับคุยอะไรกับตัวเล็กน่ะ!!”
“ก็ได้ๆ บอกก็ได้...เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเอาโทรศัพท์ไปเลยอ่ะ..” คนสวยบ่นงุบงิบเล็กๆก่อนจะทำท่าทางจะลุกขึ้น แต่ผมก็ใช้มืออีกข้างกดให้นอนลงเหมือนเดิม
“ไม่ต้องลุกหรอก บอกมาเลย..”
“อ่ะ..อยากฟังใช่มั้ย..ได้!! เราก็แค่บอกเรื่องที่นัทเคยแต่งหญิงแค่นั้นเองแหละ! คราวนี้คืนได้ยังโทรศัพท์อ่ะ??”
“ฮะ!?! ว่าไงนะ??? ซินเอาเรื่องที่นัทแต่งเป็นผู้หญิงไปบอกตัวเล็กงั้นหรอ??”
คำตอบที่ได้ฟังจากซิน ทำให้ตอนนี้มือที่ชูโทรศัพท์อยู่ชะงักค้างโดยอัตโนมัติ เมื่อร่างบางเห็นอย่างนั้นก็เลยลุกขึ้นมาและหยิบเอาโทรศัทพ์คืนไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่ตักผมต่อ...ซินเอาเรื่องที่ผมแต่งหญิงไปบอกคนอื่นหรอ??? หืม....น่ามั้ยเนี่ย!! อุตส่าห์ทำเพื่อให้ซินหายเครียดเลยนะ อีกอย่างเรื่องนั้นมันตั้งแต่ก่อนเราจะเข้าวงการอีกนะ ยังจะอุตส่าห์จำมันได้นะ??
“อื้มช่าย...อ้อ...เรามีรูปด้วยนะ! ดูเปล่า??? เราเอาจากคอมมาใส่ไว้ในโทรศัพท์เรียบร้อย แปปนึงนะเดี๋ยวเราเปิดให้ดู..”
ซินเอ่ยตอบอย่างปกติ..โดยไม่มีท่าทางเดือดร้อนอะไรสักนิด อย่างกับไม่ใช่เรื่องใหญ่งั้นแหละ แต่...ที่ซินยังจำเรื่องที่นานขนาดนั้นได้เนี่ย แถมยังเก็รูปที่ถ่ายไว้ในโทรศัพท์อีกต่างหาก แสดงว่า ซินนี่แอบแคร์ผมมาตั้งนานแล้วสินะ...แอบดีใจจัง เพราะฉะนั้น...ผมไม่โกรธครับ ดีใจจุง ซินแคร์ผมมานานแล้ว!!!!
“นี่ไง!! ดูสิผมยาวสวยน่ารักเชียว 555555”
ซินเอามือมาสะกิดให้ผมที่กำลังยิ้มค้างอยู่ก้มลงมาดู ก่อนที่ผมจะพบกับภาพตัวเองเมื่อหลายปีก่อน ในสถาพที่สวมวิกผมยาวสวยสีน้ำตาลและโพสต์ท่าที่สุดแสนจะเซ็กซี่(?) ทำตาจิก ปากเผยอ พยายามส่งยิ้มหวานมาให้กล้อง แอ่นหน้าอกเต็มที่แบบสุดๆ โดยที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์สุดแมนที่ใส่เป็นประจำ มีแบล็กกราวด์เป็นห้างสรรพสินค้าสุดหรู โอ้ย..บอกได้คำเดียวครับว่า..น่าเกลียดมากกกกก
“จะเก็บไว้ทำไมเนี่ยซิน? โคตรน่าเกลียดอ่ะ”
“555555 ก็เก็บไว้ดูเวลาเครียดไง?? เวลาเราเครียดแล้วเราดูรูปนี้ไรนะ เราขำทุกทีเลย”
ในวันนั้น..ผมจำได้ว่า ซินเครียดมากเรื่องที่เพลงมันไม่ลงตัวสักที ซินท้อมากบวกกับอะไรหลายๆอย่างที่เข้ามารบกวนให้ซินแทบจะหมดหวังในการเป็นนักร้อง ผมเลยตัดสินใจพาซินไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แต่ทำยังไงซินก็ไม่หายเครียด เลยตัดสินใจลากซินเดินเข้าไปในร้านขายชุดของผู้หญิง และหยิบเอาวิกมาใส่หัวโพสต์ท่าหลายท่าเพื่อให้ซินอารมณ์ดีขึ้น จนในที่สุดซินก็ยิ้มและหัวเราะออกมา พร้อมกับบอกว่าผมบ้ามากที่กล้าทำอะไรอย่างนั้น ก่อนที่จะคว้าเอากล้องถ่ายรูปที่ตัวเองชอบพกติดตัวมาขอถ่ายผมไว้ ซึ่งตอนนั้นผมก็เต็มใจมากครับ โพสต์เต็มที่เลย ตอนที่ซินถ่ายเนี่ยยิ้มขำมากเลย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากในใจที่เห็นรอยยิ้มของซิน แต่ตอนนั้น..ไม่รู้หรอกครับว่าเริ่มที่จะรู้สึกอะไรกับซิน
“จริงดิ! ทุกครั้งเลยหรอ??”
“อืม..แต่ก็มีนะ ที่ไม่ยิ้มอ่ะและไม่ขำ..”
คนสวยตอบพร้อมกับสีหน้าที่ดูหมองๆลงไปนิดนึง นิดนึงจริงๆนะครับ
“ตอนไหนอ่ะ??” ผมถามไปด้วยความสงสัย รูปฮาขนาดนี้มีตอนที่ไม่ขำด้วยหรอเนี่ย?
“ถามได้ ก็ตอนที่เราไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้วไงล่ะ! ไม่ได้เจอกันเลยตั้งหกเดือน พอมาเห็นรูปแล้วมันก็...คิดถึงน่ะสิ”
ซินตอบพร้อมกับใบหน้าที่มีสีชมพูจางๆบนใบหน้า ทำให้ผมยิ้มออกมาอีกครั้ง นี่ซินก็คิดถึงผมเหมือนกัน ดีใจจัง ^^
“คิดถึงหรอ?? แต่ต่อไปนี้ก็คงไม่ต้องคิดถึงแล้วล่ะ เพราะยังไงนัทกับซินก็ต้องเจอกันทุกวันอยู่แล้วเนอะ..”
“อะ..ใช่ เราจะได้เจอกันทุกวันอยู่แล้ว ทุกวันเลย” ซินพูดย้ำอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นแต่แววตากลับฉายแววไม่มั่นใจในสิ่งที่พูด แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น
“ครับ..ทุกวันเลยนะ”
ผมพูดก่อนจะก้มลงไป เอามือบีบจมูกคนสวยเล่นนิดๆ โดยที่คนสวยก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจาจะยิ้มแล้วหัวเราออกมาเท่านั่น ทำให้ผมเปลี่ยนใจเป็นก้มลงมากขึ้นเพื่อเอาจมูกไปถูกับคนสวยแทน คราวนี้ตกใจนิดนึงครับ แต่ไม่ว่าอะไรทำให้ ผมยิ่งได้ใจ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำอะไรมากกว่านี้แล้วแหละวันนี้ได้กำไรเยอะแล้ว...เดี๋ยวไว้วันอื่นค่อยมาเอากำไรเพิ่มก็ได้นี่เนอะ
……………………………………………………………………………………………………………….
มาแล้วจ้า ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยน้า มีคนเม้นเยอะขึ้นดีใจมาก
คนที่ติดตามตั้งแต่แรกอย่าง คุณตาน(เขียนถูกป่าวเนี่ย?)
ก็เม้นตลอดเลย ขอบคุณจริงๆนะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะจ๊ะ^^ รักทุกคนเลย จุ๊บๆ
ความคิดเห็น