คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คนไม่พิเศษ
คนไม่พิเศษ
หลังจากที่อาหารมากมายถูกจัดใส่จานและนำมาไว้ที่ห้องทานอาหาร ป้าอุ่นใจก็เรียกให้เด็กๆนั่งประจำที่ของตัวเอง ซินยืนมองเด็กๆที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วเผยรอยยิ้มออกมาก่อนจะหันไปพูดกับคนที่ยืนอยู่ข้างตัว
“เด็กๆ เวลาได้กินข้าวก็เป็นอย่างนี้ตลอดเลยหรอ สมาย”
“ก็ประมาณนั้นแหละค่ะพี่ซิน แต่วันนี้ดูท่าทางจะร่าเริงกว่าปกตินิดนึง สงสัยจะดีใจที่มีคนเอาอาหารดีๆมาเลี้ยงละมั้งคะ :D”
“อ๋อ..แล้วสมายไม่ไปกินกับเขาหรอ??”
“เดี๋ยวรอเด็กๆกินเสร็จก่อนค่ะ แล้วหนูจะค่อยไปกิน แล้วพี่ซินมะ...”
“สมาย! ขึ้นไปเอายามากินได้แล้ว พอเด็กๆกินเสร็จหนูจะได้กินข้าว..อ้อ..ดูด้วยนะเมื่อวานที่ไปหาหมอน่ะ หมอเปลี่ยนยารึเปล่า??”
“ค่ะแม่!!! เดี๋ยวหนูมานะคะพี่ซิน”
เสียงของป้าอุ่นรักดังขึ้น ทำให้สาวน้อยที่กำลังยืนคุยอยู่กับศิลปินในดวงใจ ต้องเอ่ยปากขานตอบรับ ก่อนจะขอตัวและวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ร่างบางมองตามสาวน้อยที่วิ่งขึ้นไปบนบ้าน สมาย..ต้องกินยาก่อนอาหารด้วยหรอเนี่ย สงสัยจะไม่สบาย..ถึงว่า..ทำไมหน้าตาดูซีดๆ
“ซิน..นัทจะเล่นกีต้าร์ให้เด็กๆฟัง หลังจากที่เด็กๆกินข้าวเสร็จ ซินร้องเพลงให้ทีสิ...นะครับ”
“ฮะ..อ้อ...ได้ๆ เดี๋ยวเราร้องให้ แต่ขออะไรอย่างสิ!” ซินเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“อะไรอ่ะ? คงจะไม่ได้คิดอะไรที่แกล้งนัทใช่มั้ย??”ร่างหนามองหน้าคนสวยอย่างรู้ทัน ร่างบางคลี่ยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“เราไม่แกล้งหรอกน่า..แต่..เราแค่อยากจะฟังนัทร้องเพลงแค่นั้นเอง ได้ป่ะ??” เสียงใสเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ ร่างสูงมองกลับด้วยสายตาที่บอกว่ายังไงก็ไม่มีทางร้องแน่ๆ
“ไม่มีทางอ่ะ..ซินก็รู้นี่ ว่านัทไม่ถนัดร้องเพลง”ร่างหนาพูดพร้อมกับส่ายหัว ทำท่าทางที่บ่งบอกว่าไม่มีทางยอมร้องแน่ๆ
“ตอนคอนเสิร์ตนัทยังร้องได้เลยนะ ตอนนี้ร้องอีกไม่ได้หรอ..นะๆๆๆ เราอยากฟังอ่ะ”
“โถ่ซิน...งี้นัทก็ลำบากใจนะครับ” เสียงบทุ้มเอ่ยขึ้นแบบลำบากใจ เมื่อเห็นร่างบางมีท่าทีงอแง ท่าทางอย่างนี้ของซิน ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆหรอกนะเนี่ย
“ก็ด้ายยยยย ไม่อยากร้องก็ไม่ต้องร้อง! ไปหาคนอื่นร้องให้ฟังก็ได้!!!” ร่างบางเอ่ยเสียงแข็ง เมื่อเห็นร่างสูงมีท่าทีว่าจะไม่ยอมร้องเพลงจริงๆ ก่อนจะทำเหมือนว่าจะเดินไปทางอื่น..ลองวิธีนี้สิ จะยอมร้องรึเปล่า??
“ซิน!! เอ้อ...ร้องก็ได้ แต่เพลงเดียวนะ!” ในที่สุดชายหนุ่มร่างสูงก็เอ่ยปากตกลง ทำให้ร่างบางรีบหันกลับมามองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างมาให้เขา ให้ตายสิ...เอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่มีผิดเลยนะเนี่ย
“ :D น่ารักมากครับ มือกีต้าร์ของผม ^^”
“แค่เพลงเดียวเท่านั้นนะ ไม่มีแถม!” ร่างสูงเอ่ยเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง หึ...ดีล่ะ ตามแผนเลยนะเนี่ย
-ห้องรับแขก-
เมื่อกินข้าวเสร็จทุกคนทั้งนัท ซิน แกงส้ม สมาย และเด็กๆ ก็พากันมารวมอยู่ที่ห้องรับแขก ป้าอุ่นรัก ป้าอุ่นใจ และน้ารักขอตัวไปจัดการกับงานในครัว โดยบอกให้สมายช่วยดูแลเด็กๆแทน ตอนนี้ซินนั่งอยู่ที่โซฟาโดยมีเด็กๆนั่งอยู่รอบๆ แกงส้มและสมายยืนอยู่หลังเด็กๆไม่มากนัก
“วันนี้ พี่มาร้องเพลงเพื่อน้องๆทุกคนเลยนะ แถมวันนี้จะมีเซอร์ไพร์ซจากคนแถวนี้ด้วยแหละ ไหนมีใครเคยฟังพี่นัทร้องเพลงบ้าง??”
เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า..อ้าวไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังอยู่เลยไม่ใช่หรอ? ร่างบางขมวดคิ้วอย่างงุนงงเต็มที่ พร้อมกับหันกลับไปมองยังเด็กๆ ที่มองมาที่เขาอย่างงุนงงไม่แพ้กัน
ในขณะที่ทุกคนกำลังงุนงงอยู่นั้น เสียงเปียโนก็ดังขึ้นมาจากห้องที่อยู่ถัดไปเรียกความสนใจจากทุกคน ทั้งหมดจึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องนั้น ซินเดินนำไปช้าๆ ตามมาด้วยเด็กๆ และปิดท้ายด้วยแกงส้มและสมาย เมื่อเดินไปถึงห้องนั้นเสียงเปียโนก็หยุดไป ซินเดินเข้าไปเป็นคนแรก แต่ที่แปลกก็คือ..พวกเด็กๆไม่ได้ตามเข้ามา เมื่อร่างบางหันหลังกลับไปมองก็พบว่าประตูห้องถูกปิดลงแล้ว พอหันกลับมาอีกทีก็พบกับ ร่างสูงที่มายืนยิ้มอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว
“นัท!! หายไปไหนมาเนี่ย?? แล้วเมื่อกี้นัทเล่นหรอ??” เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาบางๆ เขาไม่ตอบแต่กลับจับมือร่างบางให้เดินตามเขาไปที่เปียโน ก่อนจะนั่งลงและฉุดร่างบางให้นั่งตาม
“อยากฟังนัทร้องเพลงใช่มั้ย?? นั่งฟังไปนะ” ร่างสูงหันมาพูดกับคนข้างๆเบาๆ ก่อนที่นิ้วเรียวยาวที่สั่นเล็กๆของเขาจะไล่ไปตามโน้ตเพลง “คนไม่พิเศษ” เพลงเดียวกับที่ใช้เล่นในคอนเสิร์ตเมื่อปีที่แล้ว แต่วันนี้..เขาจะใช้มันเพื่อสื่อความในใจออกไปยังคนฟัง น้ำเสียงที่เอ่ยเป็นคำร้องออกมา ไม่ได้ฟังดูไพเราะมากมาย แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ
“มีคนๆหนึ่งที่ไม่ได้ดีพร้อมทุกอย่าง และยังเป็นคนไม่ค่อยน่าสนใจ
เขาไม่ได้ทำอะไรที่ดูมีความหมาย เป็นแค่คนหนึ่งคน.....”
ร่างสูงหันมามองคนข้างกายที่กำลังมองมาที่เขาด้วยความมึนงง แต่ก็ยังร้องเพลงต่อไป โดยที่สายตาไม่ได้เลื่อนออกจากร่างบางเลย
“หน้าตาก็ธรรมดาค่อนข้างไม่พิเศษ ไม่ค่อยสวยงามอย่างคนไหน
และยังเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ ไม่ ไม่ ซักอย่าง..”
ร่างบางเงยหน้าหันไปสบตากับร่างสูง มองลงไปเพื่อค้นหาความในใจที่ร่างสูงพยายามสื่อออกมา เขาไม่แน่ใจเลยว่า มันจริงจังรึเปล่า? แต่ที่เขาสัมผัสได้ก็คือความจริงใจที่อยู่ในสายตาที่มองมา
“แต่ที่คนนี้เขามีคือความรัก ความรักที่ยิ่งใหญ่ ถ้าหากว่าเขามอบให้กับใคร เขาให้ตลอดกาล”
ซินจะสัมผัสถึงมันรึเปล่านะ...ความรู้สึกที่เขามี ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมาโดยที่เขาไม่ตั้งใจ เขาเริ่มรู้สึกกับซินเมื่อไหร่เขาก็ไม่รู้ แต่พอเขาเริ่มที่จะรู้ตัวมันกลับมีความรู้สึกอีกอย่างที่เกิดขึ้นมาขัดความรู้สึกนั้นไว้ เขาไม่ควรที่จะรู้สึกกับซินอย่างนั้น เขาพยายามที่จะหาทางลบความรู้สึกนั้นออกไป แต่วันนี้...เขาจะไม่เก็บความรู้สึกนี้ไว้อีกแล้ว
“คำถามก็คือเธออยากชอบคนไม่พิเศษ ไม่ค่อยสวยงามอยู่บ้างไหม เพราะคนๆหนึ่งที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ หลงรักเธอมานานแล้ว..”
ร่างบางที่นั่งอยู่สัมผัสได้แล้วถึงความรู้สึกที่ส่งมา ทำให้ใบหน้าของเขาแดงขึ้นมาทันที ครั้งนี้มันไม่ได้แดงโดยที่เขาไม่รู้สาเหตุอีกแล้ว เขารู้แล้วว่าทำไมตลอดเวลาตั้งแต่รู้จักกับนัทมา เขาต้องหน้าแดงทุกครั้งที่นัท พูดหรือทำอะไรที่ชวนคิด
“ถ้ามีคนหนึ่งที่ดูไม่ค่อยน่าสนใจ มาขอรักเธอจะยอมไหม…”
เมื่อเพลงจบลง ร่างสูงก็หันมามองร่างบางที่กำลังหน้าแดงจัด เขาว่าตอนนี้หน้าของเขาก็คงไม่ต่างกันหรอก เขายิ้มให้กับร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“ว่าไงครับ? สรุปยอมมั้ยครับ?”
“ยะ..ยะ..ยอมอะไรเล่า!!!” ร่างบางตอบไปด้วยเสียงสั่นๆ ยอมบ้าอะไรเล่า พูดอะไรก็ไม่รู้
“อ้าว..พูดงี้ได้ไงอ่า?? นี่อุตส่าห์ตั้งใจร้องเลยนะ!!” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ โห่...ซินอ่า พูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน
“555555 คิดสินัท ถ้าเราไม่ยอมเราจะนั่งฟังทำไมจนจบเพลงเล่า!! >//////<” ร่างบางหัวเราะก่อนจะเอ่ยกลับไปด้วยใบหน้าที่แดงจัด ซึ่งประโยคที่เขาเอ่ยก็ทำให้อีกคนถึงกับเหวอไปเลย
“วะ..วะ..ว่าไงนะซิน ซินยอมรับมันจริงๆหรอ?? จริงอ่ะ??” ร่างสูงถามกลับไปผิดๆถูกๆด้วยความดีใจ เขาคิดว่าซินจะไม่ชอบซะอีก โอ้ย...โล่ง!!
“แต่...เรายังมีเรื่องที่ไม่แน่ใจอ่ะ?? นัทไม่ได้แกล้งเราเล่นใช่มั้ย? แล้วก็นี่คือเรื่องจริงใช่มั้ย??”
“ซิน..นัทจะบอกให้ฟังนะครับ ความรู้สึกนี้น่ะ นัทเองพยายามที่จะปฏิเสธมันมาตลอด นัทหาเรื่องที่จะห่างจากซินด้วยการที่จะมาทำอีกความฝันของตัวเอง แต่...ซินรู้มั้ย ว่าตอนที่เราห่างกันไป 6 เดือนเนี่ย ชีวิตนัทมันก็เหมือนขาดอะไรไป นัทคิดถึงซินตลอด ถึงอย่างนั้นนัทก็ยังมีความคิดที่ว่านัทจะลบความรู้สึกนั้นออกไปได้แต่พอเจอกับซินเมื่อคืน ได้เห็นรูปที่อยู่ในห้องซินมันก็ทำให้นัทเกิดความคิดที่ว่าบางทีซินอาจจะคิดเหมือนกับนัท แต่ก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองเท่าไหร่ สิ่งที่นัทได้จากการกลับมาเจอซินก็คือ...นัทได้รู้ว่าความรุ้สึกที่นัทมีมันคงจะลบออกไปไม่ได้แล้ว นัทก็เลยคิดว่าจะบอกมันออกมาให้ซินรู้...แล้วตอนนี้นัทก็จะบอกมันอีกที โดยไม่ผ่านอะไรทั้งนั้น..”
“...”
“นัทชอบซิน ตอนนี้ถึงตาซินแล้วนะที่จะบอกให้นัทได้รู้บ้างว่าซินรู้สึกยังไง”
หลังจากที่ร่างบางได้ฟังความรู้สึกที่ถูกพูดออกมายืดยาว มันก็ทำให้ร่างบางมั่นใจในสิ่งที่ตนเองรุ้สึกเช่นกัน แต่เขายืนอยู่ในจุดที่เรียกว่าเป็นคนของสังคม ถ้าเขาทำตามหัวใจ ใครหลายๆคนจะยอมรับมันได้หรอ ไหนจะเรื่องของพ่ออีกแค่เรื่องที่ไม่ยอมทำตามใจก็มีปัญหากันมากพอแล้ว ถ้าพ่อรู้เรื่องนี้อีกเขากับพ่อคงจะเข้าหน้ากันไม่ติดจริงๆ แต่ตอนนี้เขาขอที่จะทำตามหัวใจของตนเองเขารู้ว่าเรื่องแบบนี้มันยอมรับยากในใครหลายๆ แต่ถ้าการที่มีนัทอยู่ข้างๆมันทำให้เขารู้สึกอบอุ่น และสบายใจ ถ้าอย่างนั้นมันคงจะไม่เป็นไรถ้าเขาจะตอบรับความรู้สึกนั้น ขอแค่มีนัทอยู่ข้างๆก็พอแล้ว
“เรา..เรา..ก็รู้สึกเหมือนกับนัทนั่นและ >//////<” เสียงใสเอ่ยขึ้นจากร่างบางที่ก้มหน้าหนีสายตาหวานที่มองมา ทันทีที่ร่างบางพูดจบร่างสูงก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดทันที
“โอ้ย..ซิน!! รู้มั้ยหัวใจนัทแทบวายแน่ะ เอ่อ..นัทขออีกอย่างนึงนะ” ร่างสูงผละออกจากร่างบาง ก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างออกมา ร่างบางมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรอ่ะ?”
“เอ่อ..เป็นแฟนกันนะ >///<” ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกับอาการเขินที่เข้ามาจู่โจมอย่างหนัก เมื่อร่างบางเห็นร่างสูงเขินก็อดไม่ได้ที่จะเขินตามไปด้วย จนลืมที่จะตอบกลับไป
“ว่าไงล่ะ?? ตกลงมั้ย??” เมื่อไม่เห็นร่างบางตอบ เขาจึงถามย้ำอีกที
“อะ..อะ..อื้ม!! ตกลง!! แต่ต้องสัญญานะว่าจะไม่ทิ้งเราไว้คนเดียว” ร่างเอ่ยพร้อมกับเงยหน้ามองด้วยสายตาจริงจัง
“สัญญาครับ ด้วยชีวิตเลย^^” ร่างสูงตอบด้วยท่าทีขี้เล่นแต่น้ำเสียงที่ใช้จริงจัง ก่อนที่จะก้มลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว “อ่า..หอมจัง แก้มแฟนใครเนี่ย!!!”
“ไอ้บ้า!! ใครอนุญาตกันฮะ??? >/////< มานี่เลย!!!”
...............................................................................................................................................
โย่ว!!!!! สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน
ตอนนี้เป็นอย่างไรกันบ้างเจ้าคะ??? สนุกหรือไม่เจ้าคะ???
ชอบหรือไม่ชอบก็ขอความกรุณาติดตามกันหน่อยนะเจ้าคะ
ขอขอบพระคุณสำหรับการแสดงความคิดเห็นนะเจ้าคะ
อากาศหนาวแล้วรักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ^^
ไปก่อนนะเจ้าคะ เจอกันใหม่ในตอนหน้าเจ้าค่ะ :X
ความคิดเห็น