คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
คำพูดที่ว่า ความรักคือความสุข ใครนิยามกันครับ ผมไม่เห็นด้วยกัยทฤษฏีนี้เลย ผมว่ามันเป็นเรื่องงมงายมากกว่า การที่เรามีคนอีกคนหนึ่งอยู่ข้างๆเนี่ย มันเป็นอะไรที่น่ารำคาญมาก คุณว่าจริงมั้ยล่ะ
แต่เวลาอยู่คนเดียวมันก็โหว่งๆอยู่นะ = =''
เสียงเพลงเศร้าๆยังคงดังซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่เข้ามาในหอพัก รูมเมทที่เอาเเต่จมอยู่กับความทุกข์อะไรซักอย่าง
"จีมิน นายจะเปิดเพลงนี้อีกนายมั้ย เปิดเพลงอื่นบ้างไม่ได้หรือไง"
"พูดไปแกก็ไม่เข้าใจหรอก แกมันไม่มีหัวใจ แกไม่เข้าใจหรอก ว่าอาการอกหกมันเป็นยังไง"
จีมินเอ่ยพลางยกมือปาดน้ำตา
"วันนี้ เป็นอะไรกันอีกล่ะ"
ผมเอ่ยถามรูมเมทด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
"ก็พี่ก้าน่ะสิ ไม่ติดต่อมาเลย หายไปทั้งวันเลยเนี้ย บอกเเค่ว่าจะแต่เพลง แล้วยังมาด่าว่ากูงี้เง่า งี้เง่าบ้าอะไร ก็เเค่โทรไปถามว่าจะว่างตอนไหนเองอ่ะ"
จีมินอธิบาย
"แล้วโทรไปกี่สาย"
"สองสามสายเองอ้า"
"เอาความจริงดิ"
"โอ้ย แค่สองสามสายต่อนาทีเองอ่ะ "
จีมินเบะปากก่อนจะหยิบโทรศัพมากดอะไรยุกยิกๆ
"เนี้ย แกดูดิ ออนเมื่อสองนาทีที่แล้ว ไหนบอกไม่ว่างแล้วออนเฟสได้ไง ออนแล้วก็ไม่ทัก มันน่าน้อยใจมั้ย งื่อๆ" จีมินปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก
บอกเลยผมมี่ค่อยตื่นเต้น ใช้คำว่าชินยังได้เลยกับการทะเลาะกันของจีมินกับพี่ก้าเท่าไหร่ เพราะสองคนนี้ สามวันดีสี่วันไข้ เดียวก็บอกว่าเลิกกันเเล้ว เดี๋ยวก็บอกกลับมาคบกันอีก นี่น่ะหรอ ความสุข เฮ่อะ
Vtaecoffee
วันนี้ผมต้องเปิดร้านคนเดียวเพราะแม่กับพี่สาวต้องไปทำธุระที่แดกูสองสามวันส่วนพ่อก็ทำงานจะหัวหมุน ปกติผมกับพี่สาวจะเป็นคนอยู่เฝ้าร้านซะส่วนใหญ่ วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้มีโปรโมชั้นสำหรับคนรัก เพื่อต้อนรับวันวาเรนไทน์ในอีกสองสามวันที่จะถึงนี้ ซึ่งผมไม่ค่อยจะชอบโปรโมชั่นนี้ซักเท่าไร่ ทำไงได้ล่ะ มันเป็นนโยบายของพี่สาวกับแม่ผมนี่ และอีกอย่างหนึ่งที่ร้านก็จัดโปรโมชั่นนี้ทุกปีอยู่แล้ว เฮ่อ ไม่ชอบเลย
กริ่งๆ
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทันทีที่ผมเปิดร้ายได้ไม่นาย ประตูหน้าร้านถูกเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นหนุ่มร่างสูงที่ไม่ค่อยจะคุ้นตาเท่าไหร่น่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง เพราะดูจากป้ายชื่อที่ติดที่หน้าอก
"ลาเต้ร้อนที่นึงครับ"
" ไม่ทราบว่ามากี่ท่านครับ พอดีทางร้านมีโปรโมชั่นพิเศษสำหรับลูกค้าที่มากับแฟนน่ะครับ "
"มาคนเดียวครับ ถ้าอยากให้ผมได้สิทธิ์โปรโมชั่นพิเศษแบบที่คุณว่า คุณก็มาเป็นแฟนผมซะสิครับ ผมว่างนะ"
"เชิญนั่งรอที่โต๊ะเลยครับ"ผมเอ่ยลอยๆก่อนจะหันไปสนใจกับออร์เดอที่ลูกค้าสั่ง นายคิดว่าคำพูดเสี่ยวๆของนายใช้ได้ผลกับทุกคนมั้ย ตอบเลยว่า ไม่ คิดว่าหล่อนักหรือไงกับ
"ลาเต้เสร็จยังครับ ผมรอนานแล้วนะครับ"อีกตาลูค้าคนนั้นตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อเร่ง
"อ่ะ ครับๆ เดี๋ยวผมเอาไปเสริฟเดี๋ยวนี้เลยครับ"
ผมรีบเอาลาเต้ที่เพิ่งชงเสร็จมาเสริฟให้กับลูกค้า ก่อนจะรีบกลับที่ที่เคาท์เตอร์
"อย่าเพิ่งไปสิครับ มานั่งด้วยกันก่อน"
"อ้อ คือผมต้องไปทำงานน่ะ ขอตัวนะครับ"
ผมรีบเดินออกมาทันที
"เฮ้ย จองกุก"
เสียงคุ้นหูเอ่ยเรียกคนที่ผมเพิ่งเสริฟเลเต้ไปอย่างสนิทสนม
"วี วันนี้นายอยู่ร้านคนเดียวหรอ เหนื่อยแย่เลยนะ โทษทีนะ วันนี้ชั้นคงมาช่วยแกขายของไม่ได้นะ ขอเดทกับแฟนวันนึ่ง"
จีมินเอ่ยพลายก้มลงไปซบพี่ก้า หายโกรธกันแล้วสินะ เฮ่อ ตามอารมไม่ทันจริงๆ คู่นี้
"เอ่อ นี่ ลืมเเนะนำ นี่จองกุก หลายรหัสชั้นเอง จองกุก นี่ วี เพื่อนพี่"
จีมินจัดการแนะนำผมให้กับรุ่นน้องที่สาขาทันที
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่วี ผมจองกุก อยู่ปีหนึ่งครับ^^"
จองกุกฉีกยิ้มออกมาจนมองเห้นลักยิ้ม นายมันตัวอะไนกันนะ ทำไมถึงทำไห้ซิงเกิลเมนอย่างชั้นใจเต้นได้ขนาดนี้ ไม่ได้นะ นายบอกเองไม่ใช่หรอวีว่านายจะเป็นโสด
"เอ้อ ว่าแต่แกจะสั่งอะไร"
ผมเอ่ยถามรูมเมท พลางก้ม เก็บอาการ
" แกเป็นบ้าอะไรของแกว่ะ ดูลุกลี้ลุกรนแปลกๆ เอาเป็นคาปูชิโนเย็นกับมาชเทียโต้"
" อ่ะ อะโอเค" ผมตอบเสียงสั่นก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจัดการกับออร์เดอร์ที่เพิ่งได้มา
"ขอโทษนะครับพี่วี ที่นี่รับพนักงานเพิ่มมั้ยครับ"
ผมเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงก่อนจะก้มลงไปชงกาแฟให้จีมินต่อ
"อ่อ ไม่ครับ ร้านไม่ใหญ่มาก ไม่ต้องมีพนักงานหรอกครับ " ผมตอบกลับไปนิ่งๆ ก่อนจะยกกาเเฟที่เพิ่งชงเสร็จไปเสริฟ
"ทำไมพี่ต้องหลบตาผมด้วยครับ พี่นี่เก็บอาการไม่ค่อยเก่งเลยนะครับ ตอนนี้พี่อาจจะดูนิ่งเงิบ สุขุมนุ่มลึก แต่ใครจะรู้ล่ะว่าภายใต้ความเย็นชาของพี่มันปิดบังความเขินไว้ไม่อยู่"
จองกุกเอ่ยก่อนจะวางเงินค่ากาเเฟที่เคาน์เตอร์แล้วเดินออกจากร้านไป ไอ้บ้านี่มันต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ บ้าน่ะ เอาอะไรมาพูด ชั้นเนี้ยนะเขิน ไม่มีหรอก กะอีแค่คำพูดไม่กี่คำของนายมันจะไปทำไห้ชั้นเขินได้ไง ไอ้บ้าเอ้ย
"วี นายไม่สบายหรือป่าว ดูสิ หน้าแดงไปหมดแล้วนายร้อนหรอ" จีมินเอ่ยถามก่อนจะยื่นมือมาแตะที่หน้าผากของผม หน้าแดง หน้าผมแดงงั้นหรอ ไม่นะไม่
จองกุกพาร์ท
การจะเริ่มต้นจีบใครซักคนเนี้ย มันไม่ใช่เรื่องยากเลย สำหรับผม การจีบ มันก็เหมือนเด็ดดอกไม้นั่นแหละ ดอมดมมันซักหน่อย ชอบก็ใส่เเจกัน ถ้าเบื่อก็เเค่ทิ้ง หาดอกใหม่ไปเรื่อยๆ ตอนนี้เเจกันผมมันว่างมาหลายเดือนแล้วอ่ะ เหมือนไหร่ผมจะหาดอกไม้มาใส่เเจกันใบนี้ได้ซักที
เหมือนผมจะเจอดอกไม้ดอกใหม่ของผมแล้วล่ะ "เจ้าของร้านกาแฟคนนั้น"
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกรอกเบอร์ติดต่อกับพี่จิน
"ฮัลโหล พี่จิน ผมเจอดอกไม้แล้วนะครับ"
"อย่ามาโม้น่ะ อย่างแกเนี้ยนะ อะไรจะไวปานน้านน ว่าแต่ไอ้ดอกไม้ที่แกว่านี่มันใครกันว่ะ "
" พี่วีไง นิเทศศาตร์ปีสอง"
"ไอ้คนที่ได้ฉายาว่าซิงเกิลเเมนน่ะหรอ แกมั่นใจหรอว่าแกจะจีบได้ (ขนาดกูยังแห้วเลยมึง) เอาเถ้อะ ถ้าแกจีบวีได้ ชั้นจะไห้แกเลื่นตำแหน่งจาก อันดัยห้าเป็นอันดับสองเลยอ่ะ (ยังไงแกก็ทำไม่ได้หรอกโว้ย)"
"พีคอยดูแล้วกัน"
"โชคดีไอ้น้อง"
ผมกดวางทันทีที่เสียงปลายสายพูดจบ มันจะยากแค่ไหนกันเชียว ยากกว่านี้ก็จีบมาแล้ว ระดับนี้แล้ว
ความคิดเห็น