คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 6
แรปมอน พาร์ท
“แทฮยอง นายไม่คิดจะขยับตัวให้พี่ดีใจหน่อยหรอ นายจะหลับอีกนานมั้ย พรุ่งนี้เราก็จะเดย์บิ้วแล้วนะเว้ย ตื่นขึ้นมาซักทีเถอะ สี่ปีแล้วนะ พี่ว่า นายน่าจะตื่นได้แล้วนะ”
ผมล้มลงกอดร่างอุ่นที่หลับอยู่ตรงหน้า
“แทฮยอง นายตื่นขึ้นมาสิ ไหนนายบอกพี่ไง ว่านายจะเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง นายจะมัวมาหลับแบบนี้ มันไม่ได้เป็นหรอกนะเว้ย ตื่นขึ้นมาทำความฝันของนายให้เป็นจริงสิ พรุ่งนี้เราจะเดย์บิ้วแล้วนะ ตื่นสิ”
น้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของผมหยดลงบนร่างอุ่นๆของแทฮยองจนเปียกชุ้ม ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกอดเขาเอาไว้แน่นๆ รอ รอวันที่เขาจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“วันนี้นายจะไปเที่ยวกับพี่มั้ยแทฮยอง”
ผมกระซิบที่ค้างหูอีกคนเบาๆ ก่อนจะอุ้มอีกคนออกมาด้วย
นายนี่ตัวหนักใช่ย่อยเลยเฮะ เห็นนึ่งๆแบบนี้ก็ทำผมเซได้เหมือนกัน ผมอุ้มแทฮยองลงมาที่รถก่อนจะขับรถออกมา
“ไงนาย ได้ออกมาแบบนี้แล้วนายยังจะอยากนอนอยู่อีกมั้ย ถ้านายได้เจอพวกไอ้จีมินไอ้เน่ล่ะก็นายจะไม่อยากหลับอีกเลย”
ผมหันไปมองแทฮยองที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างๆผม เขาไม่ดูไม่เห็นคนป่วยเลยด้วยซ้ำ เหมือนคนที่กำลังหลับอยู่เท่านั่น วันนี้นายต้องมีความสุขแน่ๆ ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ผมยืนมือไปลูบผมอีกคนอยากเอ็นดูก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ ผมขับอ้อมไปที่ประตูหลังของบริษัท แล้วขับเข้าไปจอดที่หน้าหอพักเทรนนี่
@หอบังทัน
ผมอุ้มแทฮยองออกมาจากรถก่อนจะอุ้มแทฮยองไปที่ห้องที่เขาเคยพักตอนยังไม่เกิดอุบัติเหตุ ผมวางแทฮยองลงบนที่นอนอย่างเบามือ เฮ่อ รีบตื่นนะ ตื่นมาจะได้ไปขึ้นเวทีด้วยกัน^^ ผมยิ้มให้กับร่างของแทฮยอง
“เฮ้ยพี่ม่อนทำไรอ่ะ ไปไหนมาพีดีนินตามหาใหญ่แล้ว”
จีมินเดินเข้ามาในห้องพลางเช็ดเหงื่อที่หัว
“ไปธุระมาอ่ะ แล้วแกอ่ะมาทำอะไรตรงนี้ไปซ้อมได้แล้ว”
ผมดันหลังจีมินให้ออกไปจากห้อง
“แต่เมื่อกี้ผมเห็นนะว่าพี่พาผู้ชายขึ้นมาอ่ะ”
“ไปก่อนเถอะน่า”
ผมพยายามดันจีมินออกไป คือตอนนี้ยังไม่อยากให้ใครเห็นแทฮยองอ่ะ กะจะให้เห็นพร้อมกันต้อนซ้อมเสร็จทีเดียว
“นั่นแน่ พูดงี้แสดงว่ามี”
จีมินรีบฉวยโอกาศตอนที่ผมเผลอวิ่งเข้าไปในห้องก่อนจะยืนนิ่งไม่พูดอะไร
“จีมิน แกเป็นบ้าอะไรว่ะ ตกใจอะไรของแก"
“นี่มัน แทฮยองนี่”
จีมินหันหน้ามามองผมนิ่ง ดวงตาเรียวของอีกคนเริ่มแดง น้ำตาเอ่อล้นออกมาจนไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ก็ใช่ไง”
“ทำไมพี่ไม่บอกตั้งแต่แรกว่าแทฮยองอยู่กับพี่ แล้วพี่เก็บแทฮยองไว้ได้ยังไงถึงสี่ปี แล้วพี่… ฮื่ออๆๆ”
จีมินร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ก่อนจะโผลเข้ามากอดผมแน่น ผมไม่รู้ว่าจีมินไปรู้เรื่องอะไรมาบ้าง ใช่ ที่ผมไม่บอกใครเรื่องแทฮยอง ใช่ ผมเก็บแทฮยองไว้เป็นความลับมาตลอดสี่ปีโดยไม่ได้บอกใครเลย ผมกอดจีมินแน่นผมลูบหลังจีมินเพื่อปรอบใจ
“พี่ม่อน ผมขอไปเรียกไอ้เน่นะ พี่ห้ามเอาแทฮยองไปไหนนะ เดี๋ยวผมมา ”
จีมินเอ่ยก่อนจะรีบวิ่งกูลีกุจอออกจากห้องไป
ไม่นาน จีมินก็วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับจองกุก จองกุกวิ่งเข้ามาเกาะที่เตียงก่อนจะโผลเข้ามากอดร่างของแทฮยองก่อนจะร้องไห้ออกมา
“แทฮยอง นายอยู่นี่ไง นายยังไม่ตายนะเว้ย”
จองกุกเอ่ย พลางกอดร่างแทฮยองแน่น
แทฮยองพาร์ท
ทันทีที่ผมมาถึงห้อง จองกุกวิ่งเข้ามากอดร่างที่นอนนิ่งอยุ่บนเตียง นั่นร่างของผมจริงๆใช่มั้ยอ่ะ ผมยังไม่ตายใช่มั้ย จองกุกทั้งกอดทั้งร้องไห้ นายชักจะดีใจเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะจองกุก
“เฮ้ย นายแต๊ะอั๋งชั้นหรอ”
ผมเข้าไปนั่งข้างๆจองกุกที่กอดร่างผมอยู่ จองกุกผละออกจากร่างผมทันทีก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ไปสิเจอร่างแล้วก็เข้าไปสิ”
จองกุกเอ่ย ลุกเดินออกห่างจากเตียง
“เฮ้ยเสียงแกมาแล้วหรอไอ้เน่”
พี่ม่อนเอ่ยถามจองกุก
“เฮ้ยจริงด้วย เสียงแกมาแล้วเว้ย”
จีมินเอ่ยก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดมักเน่ด้วยความดีใจ
“ดีใจเกินไปป่ะจีมิน ปล่อยน้องได้แล้วเว้ย”
ผมเอ่ยก่อนจะผลักที่หลังจีมินเบาๆ
“จะไม่ดีใจได้ไงน้องหายป่วยทั้งที แกไปเข้าร่างแกนู่นไป”
จีมินปัดมือไล่ผมให้ไปเข้าร่างก่อนจะหันกลับไปกอดจองกุกต่อ
ผมเดินเข้าไปกอดพี่ม่อนที่กำลังยืนงงอยู่ กอ่นจะเดินเข้าไปใกล้ร่างของตัวเอง ผมต้องทำยังไงอ่ะ นอนทับลงไปเลยหรอ หรือต้องทำยังไงอ่ะ ผมขึ้นไปบนเตียงก่อนจะค่อยๆนอนลงทับร่างของตัวเองช้าๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดหายไป
“เฮ้ยเข้าได้มั้ยเนี้ย นิ่งไปนานแล้วนะเว้ย”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาจากข้างๆเตียง มืออุ่นๆที่กำลังกุมมือผมอยู่ เสียงคุ้นหูที่เรียกชื่อของผมดังอยุ่ใกล้ๆ ผมพยายามลืมตาขึ้นมาเพื่อมองดูพวกเขา
ภาพแรกที่เห็นคือ ใบหน้าขาวเนียนของจองกุก ดวงตากลมโตที่กำลังจับจ้องผมอยู่ จองกุกยิ้มร่าออกมาก่อนจะกอดผมอีกครั้ง ร่างอุ่นๆของจองกุกโอบรัดผมไว้แน่น ความรู้สึกแบบนี้มันดีจังเลยนะ อยากจะอยู่อย่างงี้ไปนานๆเลย
“แทฮยอง”
เสียงแหบนุ่มของพี่ม่อนเอ่ยขึ้นก่อนที่จะแกะจองกุกออกจากตัวผมแล้วเข้ามาสวมกอดผมแทน น้ำตาของผู้เป็นพี่ไหลออกมาจนเปียกแก้มทั้งสองข้าง
กอดอุ่นๆของพี่ม่อนก็ทำไห้ผมรู้สึกได้ถึงความห่วงใย พี่ม่อนทั้งพูดทั้งร้องไห้ ผมไม่เคยเห็นพี่แกร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนเลย
“เป็นไงบ้างแทฮยอง นายหลับไปนานมากเลยนะ นายรู้ตัวมั้ย”
พี่ม่อนเอ่ยก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากผมเบาๆ
“เฮ้ยพี่ม่อน พอแล้วมั่ง ทำไมต้องจุบมงจุบเหม่งกันด้วย”
จองกุกดึงพี่ม่อนออกจากผมก่อนจะมองมาที่ผมนิ่ง ก่อนจะปริยิ้มออกมา
“ผมว่าผมไปเรียกพวกพี่จินพี่ก้าพี่โฮปดีกว่า”
จีมินเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
“จีมินมันเป็นอะไรของมันว่ะ”
จองกุกเอ่ยก่อนจะเดินเข้ามาหาผมที่เตียง
“แทฮยอง”
จองกุกเรียกผม แล้วยื่นมือเข้ามาจับที่หน้าของผม มืออุ่นๆของจองกุกวางค้างอยู่ที่หน้าของผม ดวงตากลมโตของเขายังคงจับจ้องผมนิ่ง
ผมพยายามขยับตัวแต่มันก็ยังขยับไม่ได้เท่าไหร่ ก็หลับไปตั้งนานนี่น่า มันก็ต้องฝืดเป็นธรรมดาอ่ะ
“จองกุก มาได้แล้ว แกคิดจะกอดมันถึงเช้าเลยมั้ย ไอ้แทฮยองมันฟื้นแล้วแหละ มันไปหายไปไหนแล้วโว้ย ออกมาเลยๆ”
จีมินดึงจองกุกออกจากผมก่อนจะลากจองกุกออกจากห้องไป
“แทฮยอง”
นั่นมันเสียง พี่จินนี่น่า พี่จินเดินเข้ามาหาผมที่เตียงก่อนจะก้มลงกอดผมแน่น พี่จินนิ่งไปซักพักไม่พูดอะไร พี่จินเริ่มร้องไห้ออกมา คำพูดที่หลุดออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้คือ พี่ขอโทษ คำพูดที่พูดซ้ำไปซ้ำมา เสียงสะอื้นของผู้เป็นพี่ดังขึ้นเรื่อยๆ หยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก พอได้แล้วพี่จิน พี่ทำผมร้องไห้ตามแล้วเนี่ย
ความคิดเห็น