คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5
หลังงานเลี้ยงสายโมโวลคอล
@ โรงจอดรด บริษัทบิ๊กฮิต
“มินโฮ แกจะขับรถจริงๆหรอว่ะ แกเมามากแล้วนะโว้ย”
ซึงฮุนเอ่ยถามมินโฮที่กำลังจะสตาร์ทรถ
“ถ้า ชั้น ไม่ ขับ แล้ว ไอ้ หน้า ไหน จะขับ แกขับเป็น หรือไง ซึงฮุน”
“ชั้นว่าโทรเรียกนัมจุนมารับเถอะ”
ซึงฮุนแย่งกุญแจรถจากมือของมินโฮที่กำลังเมาไม่ได้สติ พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหานัมจุนให้ออกมาดูมินโฮ
“เฮ้ย นัมจุน ออกมาที่โรงจอดรถหน่อย ตอนนี้เลย ไอ้มินโฮมันเมาไม่รู้เรื่องแล้วเนี้ย”
(ได้ๆๆ เดี๋ยวออกไป)
“เอาคืนมานะโว้ย”
มินโฮแย่งเอากุญแจรถคืน ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วออกตัวไปอย่างไร้ทิศทาง
“เฮ้ย แกทำบ้าอะไรของแกว่ะ”
ซึงฮุนพยายามประครองพวงมาลัยเอาไว้ แต่กลับถูกมิมโฮผลักออกไป
ตุ๊บ!! มินโฮเหยียบเบรกทันที่ที่ได้ยินเสียงเหมือนชนเข้ากับอะไรซักอย่าง ซึงฮุน วิ่งลงจากรถมาดูก่อนจะกลับไปลากมินโฮที่ช็อคออกมาจากรถ และวิ่งหนีไป
แรปมอนพาร์ท
ทันที่ที่ผมมาถึงโรงจอดรถ แสงไฟสลัวๆ ทำให้ผมมองเห็นกับร่างของใครซักคนที่นอนนิ่งอยู่บนลานจอดรถ และรถของมินโฮจอดอยู่ใกล้ๆ
ผมเดินเข้าไปดูร่างที่นอนอยู่บนพื้น ผมใช้แสงไปจากโทรศัพมือถือส่องดู เพราะ ในนี้ค่อนข้างมืด
“ แทฮยอง แทฮยอง”
ผมประครองแทฮยองขึ้นมา กอดเอาไว้
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ผมทำอะไรไม่ถูกเลยอ่ะ ความคิดที่ผมนึกได้ตอนนี้คือ ผมต้องโทรหาพีดีนิม
ผมหยิบขึ้นมาเพื่อโทรหาพีดีนิม
“ฮัลโหลพีดีนิมครับ แทฮยองโดนรถชนครับ ตอนนี้อยู่โรงจอดรถ”
“ห๊ะว่าไงนะ เป็นอะไรมากมั้ย”
พีดีนิมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็สลบไปน่ะครับ ตอนนี้เลือดออกเยอะมาก”
“งั้นนายรออยู่ที่นั่นนะเดี๋ยวออกไป”
ผมกอดแทฮยองแน่น ทำไมนายต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยแทฮยอง
ไม่นานรถของพีดีนิมก็มาถึง ผมอุ้มแทฮยองขึ้นรถทันทีที่รถจอดสนิท
พีดีนิมขับรถออกจากบริษัทด้วยความเร็ว
“นันจุน รู้มั้ย ว่าใครเป็นคนทำ”
พีดีนิมเอ่ยถามผม
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมไม่เห็นใครเลยนอกจากแทฮยองที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น”
ผมตอบพีดีนิมออกไปว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งๆที่ผมก็รู้ว่า คนที่ทำก็คือ สองคนนั้น ผมคิดว่า ถ้าผมเปิดปากออกไป ผมอาจจะไม่มีสิทธ์ได้เดบิ้วแน่ๆ ผมจึงเลือกที่จะปิดบังดีกว่า
แทฮยองถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ผมกับพีดีนิมนั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินนานเกือบสองชั่วโมง
“พี่ดีนิมครับ หมอออกมาแล้ว”
ผมร้องเรียกพีดีนิมทันทีที่เห็นหมอเดินออกจากห้องฉุกเฉิน
“เด็กเป็นไงบ้างครับ”
พีดีนิมเอ่ยถาม
“สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้คนใข้อยู่ในสภาวะหลับลึก ตอนนี้คนไข้ยังไม่มีปฎิกิริยาตอบสนองไดๆ หมอช่วยเหลือเต็มที่แล้วนะครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ ”
พอหมอพูดจบ ผมก็ถึงกับเข่าอ่อน หลับลึกหรอ หมายความว่าแทฮยองอาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา งั้นหรอ ไม่จริงอ่ะ นายจะต้องตื่นดิแทฮยอง ถึงผมกับแทฮยองจะรู้จักกันไม่กี่วัน แต่ผมกลับรู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก
“นายยังเด็กอยู่เลยนะแทฮยอง นายจะหลับได้ยังไง ลืมไปแล้วหรอ ว่านายอยู่วงบังทันโซยอนดันนะโว้ย แกอยู่วงเดียวกับพี่นะโว้ย แกจะมาปล่อยวงทิ้งอย่างงี้ได้ยังไง”
ผมทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก พีดีนิมยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร ก่อนจะเข้ามาพยุงผมขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้
“นัมจุน นายต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ อย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่า แทฮยองอยู่ที่นี่ นายเข้าใจที่ฉันพูดใช้มั้ย เพื่อความปลอดภัยของตัวนายและแทฮยอง นายต้องกำความลับนี้ไว้ดีๆ เข้าใจมั้ย”
พีดีนิมเอ่ยก่อนจะเดินออกไป ผมเดินตามพีดีนิมไป
“ทำตัวปกติเข้าไว้นะ อย่าลืมที่บอกไว้ ”
พีดีนิมย้ำกับผมเป็นครั้งที่สอง ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าตอบ
พอมาถึงหอพัก ผมก็รีบจัดการอาบน้ำล้างตัว แล้วเข้านอนไป ผมกลับมาคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ผมรู้ ว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นมันอาจจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ก็ควรจะออกมารับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำบ้างดิ ผมไม่ยอมให้น้องผมต้องมานอนเป็นเจ้าชายนิทราฟรีๆหรอก
ผมตัดสินใจออกจากหอพัก เพื่อตรงไปที่คอนโดรของมินโฮทันที ถึงแม้ว่ามินโฮจะเป็นเพื่อนสนิทของผม แต่ทำแบบนี้แล้วนี้ไป มันก็ไม่แฟร์กับแทฮยองนะ
ก็อกๆๆ
ทันทีที่ประตูเปิดออก มันยิ่งทำให้ผมยิ่งเพิ่มความโกรธมากขึ้นเป็นสิบเท่า เพราะ ทั้งมินโฮและซึงฮุน ต่างพากันจัดงานปาร์ตี้อะไรซักอย่างต่อที่ห้อง ทำเหมือนกับว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เขาสองคน เป็นสาเหตุที่ทำให้แทฮยองต้องมานอนเป็นผักอยู่แบบนั้น
"พวกมึงทำแบบนี้ได้ยังไง คิดว่าสิ่งที่พวกมึงทำลงไปจะไม่มีใครรู้งั้นหรอ"
ผมเดินเข้าไปหามินโฮที่กำลังจะยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจ มือของผมคว้าที่คอเสื้อของมินโฮทันที
"อะไรของมึงนัมจุน มึงพูดเรื่องอะไรของมึง กูไปทำอะไรผิด"
"แทฮยอไง มึงขับรถชนแทฮยองใช่มั้ย มึงทำแบบนี้ทำไม ก็ไม่คิดว่ามึงจะทำมันได้จริงๆอ่ะ มึงแม่งโคตรเลวอ่ะ"
ผมตะครอกใส่มินโฮเสียงดัง
"ถ้ามึงไม่พูด ก็ไม่มีคนรู้หรอก แล้วก็อย่าปากหมาไปบอกใครเขาหล่ะ เพราะคนที่จะเดือกร้อนก็คือมึง จำไว้นัมจุน"
"มึงหมายความว่าไง"
"เฮ่อ คนอย่างกู ไม่ยอมติดคุกเพราะเรื่องกระจอกๆเเค่นี้หรอก รวยๆอย่างกูจะทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก กะอีแค่ป้ายความผิดให้คนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกูหรอก ถ้ามึงไม่อยากซวย มึงก็เงียบไว้ซะนะ มึงลองคิดดูสิ ว่าถ้ามึงมากล่าวหาลอยๆแบบนี่ มึงคิดว่ากูที่เป็นลูกชายเจ้าของค่ายกับมึงที่เป็นแค่เด็กเทรนที่โฝล่หัวออกมาจากรูไต้ดิน มึงคิดว่าเขาจะเชื่อใคร ลองคิดดีๆ นะเพื่อน เรื่องนี้ พีดีนิมก็ช่วยมึงไม่ได้ กูบอกเลยว่าเรื่องนี้กูชนะ"
"มึงทำแบบนี้ทำไม"
"กูก็แค่ไม่ชอบหน้ามัน ตอนเเรกกูก็ไม่อยากจะทำหรอก แต่ก็นะ มันชนไปแล้ว ก็ซะว่าเป็นเวรกรรมของมันก็แล้วกัน มันน่าจะตายๆซะได้ก็ดีนะ ถ้ามันไม่ตาย งั้นเดี๋ยวกูจะตามไปจัดการเลยดีกว่า เดี๋ยววันดีคืนดีมันพื้นขึ้นมาขว้างทางดังของกูเหมือนมึงไง"
"มึงมันเลววว่ะ"
"กูเลวได้มากกว่าที่มึงคิดอีก จำไว้ ว่ามึงมันก็แค่เด็กเทรนนี่ ที่ต้องเพิ่งบารมีกูอยู่ ถ้ามึงยังขื่นพูดมาก กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ อีพวกกระจอกๆนั้นด้วย กูจะเอามันออกไปให้หมดเลย มึงคอยดูได้เลย"
"เฮ้ย เอามันออกไปดิ รบกวนปาร์ตี้กูจริงๆ"
มินโฮเอ่ยขึ้นมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยิบแก้วเบียขึ้นมาดื่ม ทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย ซึงฮุนลากผมออกมา ก่อนจะจับผมโยนออกมาจากห้องนั้น
ปัง!
เสียงประตูปิดลงเสียงดัง ทำไมผมถึงช่วยแทฮยองไม่ได้เลย ก็อย่างที่ว่า อำนาจของเงิน มันทำได้ทุกอย่างจริงๆ พรุ่งนี้ ผมต้องทำเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรงั้นหรอ ฮึ แทฮยองพี่ขอโทษ ที่พี่ช่วยอะไรนายไม่ได้จริงๆ แม้แต่ความยุติธรรม นายก็ไม่ได้มันเลยซักนิด ที่พี่ต้องทำแบบนี้ก็เพราะว่าพี่ต้องปกป้องคนที่เหลืออยู่ด้วย บังทันจะต้องก้าวต่อไป พวกเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย พวกเค้าก็ควรจะได้เดินต่อไป ส่วนเรื่องร้ายๆ พี่ขอเก็บมันไว้กับพี่เเค่คนเดียวก็พอ พี่จะดูและนายเองนะแทฮยอง พี่จะให้ให้ใครมาทำร้ายนายอีกแล้ว พี่สัญญา
รุ่งเช้า
#จินพาร์ท
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ภาพแรกที่มองเห็น คือ ห้องแคบๆห้องหนึ่งที่มีเก้าอี้สีขาวตั้งอยู่ เฮ้ย นี่มันห้องน้ำนี่น่า อย่าบอกนะว่าผมหลับในห้องน้ำ บ้าเอ้ย ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ และพบว่ามีรถจอดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆลอยพุ่งออกมาจนผมต้องมองหาต้นกลิ่น
ผมมองเห็นคราบเลือดที่ติดอยู่ที่หน้ารถแล้วที่พื้นด้วยกองหนึ่ง ใครเป็นอะไรนะ ผมเดินกลับไปที่หอพัก กะจะไปอาบน้ำล้างตัวซะหน่อย แต่ทำไมวันนี้ดูวุ่นวายผิดปกติ เกิดอะไรขึ้นนะ
“เฮ้ย นัมจุน เกิดอะไรขึ้นทำไมดูวุ่นวายจัง”
ผมเอ่ยถามนัมจุนที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่
“พี่ไม่รู้หรอ เมื่อคืนมีคนโดนรถชน ตอนนี้กำลังพิสูจน์อยู่ว่าเป็นใคร”
"งั้นหรอ แล้วนายเห็นแทฮยองมั้ยอ่ะ”
"หายหัวไปไหนของเขานะ"
ผมเอ่ยถามและพยายามมองหาแทฮยอง
“พีดีนิมครับ ตกลง คราบเลือดที่กองอยู่ในโรงจอดรถเป็นของใครหรอครับ”
นัมจุนเอ่ยถามพีดีนิมทันทีที่เห็นพี่ดินิมวิ่งเข้ามาใกล้
“ทางตำรวจเจอนี่อยู่ในที่เกิดเหตุอ่ะ”
พี่ดีนิมยกถุงซิบล็อคที่มีโทรศัพมือถือที่หน้าจอแตกอยู่ข้างในให้ดู
“นี่ของใครหรอครับ”
นัมจุนเอ่ย
“ คิม แทฮยองน่ะ ตอนนี้ยังหาตัวแทฮยองยังไม่เจอ ถ้าบาดเจ็บขนาดนั้นไม่น่าจะไปไหนไกลนะ”
พีดีนิมอธิบาย
ทันทีที่ได้ยินชื่อ แทฮยอง ผมแทบทรุด ไม่จริงอ่ะ ผมทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนจะระเบิดเขื่อนน้ำตาออกมา นัมจุนรีบเข้ามาพยุงผมไว้ ร่างสูงประครองตัวผมมาที่เก้าอี้ แทฮยอง เป็นนายจริงๆหรอ ไม่จริงอ่ะ
“นัมจุน แน่ใจหรอว่า เป็นแทฮยองจริงๆอ่ะ ”
ผมหันไปหานัมจุนที่นั่งอยุ่ข้างๆผม ไม่จริงอ่ะ นายตอบพี่มาสิว่าคนที่ถูกชนไม่ใช่แทฮยองอ่ะ
“ทางตำรวจเค้ายืนยันแน่นอนเลยนะครับว่าเป็นแทฮยองจริงๆ”
นัมจุนเอ่ยก่อนจะเอื้อมมือยาวๆมากอดผมไว้
“แล้วตอนนี้แทฮยองอยู่ไหนอ่ะ”
ผมหายไปถามนัมจุนอีกครัง ผมเหมือนคนไม่มีสติ ผมแทบจะเป็นบ้า
“ตำรวจกำลังค้นหาอยู่ครับ"
นัมจุนเอ่ยพลางลูบหลังผมเพื่อปลอบใจ
“พี่จินเดี๋ยวผมมานะ”
นัมจุนลุกออกไปหาพีดีนิมที่ยืนเรียกอยู่ไม่ไกลนัก
ผมได้แต่โทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้น้องต้องถูกรถชน ผมไม่น่าชวนแทฮยองไปเลยอ่ะ ทำไม งื่อๆๆๆ
ความคิดเห็น