คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4
Jungkook past
วันนี้ผมทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาล เพราะเวลาเริ่มเหลือน้อยเต็มที ผมจะเริ่มจากที่ไหนดีอ่ะ บ้านเกิดของคิมแทฮยองหรอ ผมเปิดดูข้อมูลของแทฮยอง ก่อนจะเริ่มกำหนดเส้นทางเพื่อเดินทางไปยังแดกู บ้านเกิดของแทฮยอง
“เฮ้ยจองกุก แกจะไปจริงๆหรอ มันไกลนะโว้ย แกยิ่งไม่สบายอยู่”
Jungkook:ไม่ลองไม่รู้โว้ย ทำๆไปเถอะ ชั้นไม่อยากปล่อยเวลาให้มันผ่านไปเฉยๆอ่ะ”
“ตามใจแกล่ะกัน”
จีมินเอ่ยพลางเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเดินทาง
@deagoo
ตอนนี้ผมมาถึงบ้านเกิดของแทฮยองแล้ว พอผมเดินลงมาก็มีคุณยายคนนึงเดินเข้ามาหาผม และเหมือนยายแกกำลังมองหาใครซักคน
“ยายมองหาใครครับ”
จีมินเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“นี่เป็นรถของศิลปินค่ายบิ๊กฮิตใช่มั้ย”
“ใช่ครับยาย ผมกำลังมาตามหา......”
“แทฮยองไม่มาด้วยหรอพ่อหนุ่ม”
ผมกำลังจะถามหาแทฮยองกะยายนะครับไหงยายมาถามผมกลับอย่างงี้อ่ะ หรือว่ายายไม่รู้ว่าแทฮยองตายแล้ว ผมหันไปมองจีมินงงๆ
“ป่าวครับ แทฮยองฝากผมมาหายายน่ะครับ คือเค้าติดธุระนิดหน่อยน่ะครับ”
จีมินเอ่ย
“อ่าวหรอ ไม่เป็นไรลูก มาๆ เข้ามาข้างในก่อนมา ”
ยายเรียกให้ผมกับจีมินเข้าไปคุยข้างใน ทันทีที่เข้ามาในบ้าน ยายก็หานั่นหานี่ของคิมแทฮยองออกมาให้ดู ทั้งรูปเก่าๆ แล้วรางวัลนับสิบๆอันออกมาให้ดู ยายคงคิดถึงนายนั่นมากๆอ่ะ
“ยายครับ แทฮยองเค้าไม่ได้กลับบ้านมากี่ปีแล้วครับ”
“ก็ตั้งแต่ไปเป็นเด็กฝึกที่นู้นแหละลูก”
ยายตอบหน้าเศร้าๆก่อนจะเดินไปหยิบกล่องอะไรซักอย่างออกมา
“ยายฝากให้แทฮยองหน่อยนะ เค้าลืมไว้อ่ะ”
จีมินรับกล่องนั้นมา ก่อนจะขอตัวกลับ
เปิดดูได้มั้ย
“กล่องอะไรอ่ะขอเปิดดูได้มั้ยอ่ะ”
จีมินเอ่ย
ในกล่องมีใบมีไดอารี่เก่าๆที่เขียนจะเกือบจะจบเล่ม mp3 และหลายๆที่น่าจะเป็นกล่องความทรงจำของเค้า
“หยุดร้องซะทีได้มั้ย ต้องแต่เจอหน้ายายแล้วนะโว้ย”
“ไอ้ผีนั่นมันร้องไห้เสียงดังมากอ่ะ แกไม่ได้ยินแกไม่รู้หรอกว่ามันโหยหวนแค่ไหนอ่ะ”
เฮ้ยย แหวนหยกหรอ ผมหยุดคิดซักพัก และเพิ่งคิดได้ว่า ผมก็มีแหวนแบบนี้เหมือนกัน ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายออกมาค้นดูเพราะจำได้ว่า เอาติดตัวมาด้วยตลอด นี่ไง ผมเอาแหวนของผมออกมาเทียบกับแหวนของแทฮยองที่ผมเจอในกล่อง
มันเหมือนกันมากๆ ต่างกันแต่สีเท่านั้น ของผมสีขาวส่วนของนายนั่นสีดำ ผมสวมแหวนของผมลงไปที่นิ้วนางข้างซ้าย
Jungkook:“ลองใส่สีดำดูได้มั้ยอ่ะ”
ผมถามจีมินให้ถามนายนั่น
“ใส่สิ”
ต้องถอดแหวนสีขาวออกก่อนน..... แต่.. มันถอดไม่ออกอ่ะ งั้นใส่ทับลงไปเลยล่ะกัน ผมสวมแหวนหยดสีดำลงไปซ้อนกับแหวนหยกสีขาว ทันทีที่แหวนสองวงชนกัน แหวนทั้งสองวงก็เปลี่ยนเป็นแดงเพลิง
Jungkook:เฮ้ย มันเปลี่ยนสีอ่ะ ทำไงอ่ะ” ผมหันไปถามจีมินที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เปลี่ยนตรงไหน มันก็ยังเป็นเป็นสีขาวกับสีดำอ่ะ”
Jungkook: “แกตาบอดสีหรือไง เนี้ยมันเป็นสีแดงอ่ะ แล้วนี่เชือกบ้าอะไรเนี้ย”
ผมจับเชือกสีแดงที่ผูกอยู่ที่ข้อมือขึ้นมาดู ผมมองไปตามเส้นเชือกที่โยงไปที่เบาะหลัง
"... เฮ้ย!!นั้นใครอ่ะ จีมิน แกเอาใครขึ้นมาด้วยเนี้ย!!!"
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“แกเป็นบ้าอะไรของแกจองกุก ทำหน้ายั่งกะเจอผี”
หรือว่า นายนั่น คือ แทฮยองว่ะ เฮ้ยบ้าน่ะผมมองเห็นนายนั่นแล้วหรอ?
ผมหันไปมองที่เบาะหลังไหม่ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง พอหันไปก็ยังคงเห็นนายแทฮยองนั่งอยู่ที่เบาะหลัง
Jungkook:เฮ้ย จีมิน ชั้นเห็นใครก็ไม่รู้นั่งอยู่ข้างหลังนาย ใช่นายนั่นป่าวอ่ะ”
“เฮ้ย แกเห็น นายนั่นแล้วหรอ(หัวเราะ) คราวนี้นายก็จะเข้าใจหัวอกคนเห็นผีแบบชั้นแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
จีมินทั้งพูดทั้งหัวเราะ
คลื่นๆ (เสียงโทรศัพท์สั่น)
>>>>>Rapmom<<<<<
ผมยื่นโทรศัพท์ให้จีมิน
“ฮัลโหลครับ พี่ม่อน”
(ฮัลโหล เน่ แกอยู่ไหน ทำไมทางโรงพยาบาลบอกว่าแกออกจากโรงบาลไปแล้ว )
“อ่ะ เอ่อ พี่ม่อน คือ ผมจีมินนะ ผมไปแดกูมาอ่ะครับ ตอนนี้จะถึงโซลแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
(รีบๆกลับมาเลยนะ แล้วไปกับใคร)
“ครับพี่.....”
ผมยังไม่ทันได้พูดจบพี่ม่อนก็ตัดสายไป สงสัยจะโกรธจริงๆ
@ Bighit ,Seoul
พอถึงบริษัทผมก็รีบไปหาพี่ม่อนเลย จีมินพาผมออกมาจนเกือบจะถึงหอพักแล้ว แต่ดันมาเจอ พวกรุ่นพี่ Bullet (รุ่นที่พี่เดบิ้วไปแล้ว) ที่หน้าตึกซะก่อน จีมินพาผมเข้าไปในตึก แต่โดน รุ่นพี่ ซึงฮุน เรียกไว้ก่อน
“จีมิน จองกุก”
“สวัสดีครับพี่ซึงฮุน”
จีมินเอ่ย
“จองกุกเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่าไม่สบาย อีกห้าวันจะเดบิ้วแล้วนี่”
“อ่ะ เอ่ะ ก็ไม่สบายนิดหน่อยอ่ะครับ หายทันวันเดบิวแน่นอนครับ”
จีมินเอ่ย
“ลำบากแย่เลยนะ ไงก็ สู้นะ ไอ้น้อง”
“ครับ ขอบคุณครับ”
จีมินเอ่ยคำลาก่อนจะรีบหาพี่ม่อน
Jungkook:จีมิน นายว่ามั้ย ทำไมพวกพี่เค้าดูท่าทางแปลกว่ะเน๊อะ ปกติไม่เห็นจะทักเราเลยนะ ปกติทักแต่พี่ม่อน”
“คิดมากน่ะ พี่แกยังจำเราไม่ได้อ่ะ ไม่มีไรหรอก”
จีมินเอ่ย
“วันนั้น ผมไปกินเลี้ยงกับรุ่นพี่ซึงฮุน”
แทฮยองบ่นออก และเหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่าง
“แล้วไงต่อ แท”
จีมินเอ่ย
“จำไม่ได้อ่ะ”
แทฮยองเงยหน้าขึ้นมาตอบ ผมจำไรไม่ได้เลยอ่ะ
“เฮ้ยพี่ โฮป”
จีมินตะโกนเรียกที่โฮปที่กำลังเดินไปเดินมาที่หน้าห้องประชุม
“เฮ้ย พวกแกไปไหนมา แรปม่อนโกรธใหญ่แล้ว รีบๆเข้าไปเลย”
พี่เจโฮปวิ่งกุรีกุจอเข้ามาหาทันทีที่เห็นพวกผมเดินเข้ามา สีหน้าพี่โฮปสื่อได้ถึงมหันตภัยที่กำลังจะมาเยือนผมกับจีมินในไม่ช้านี้
“ครับ”
ทันที่ที่เปิดประตูห้องเข้าไป ผมก็เจอกับระเบิดลูกใหญ่ที่เตรียมจะระเบิดตลอดเวลา พี่ก้าที่ยังคงวุ่นอยู่กับโทรศัพท์มือถือ สีหน้าที่ไม่ค่อยจะแสดงออกทางอารมณ์เท่าไร่ แต่ถ้าได้พูดผมนี่ก็ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“พวกแกทำอะไรลงไป เคยปรึกษาชั้นมั้ย เห็นชั้นเป็นอะไร”
“.....ผม,จีมิน”
“แล้วไปทำอะไรที่แดกู”
พี่ก้าเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อยพอได้ยินชื่อบ้านเกิด
“....ผม,จีมิน”
“คิดจะแก้ปัญหากันเองหรอ มีไว้ทำไมรุ่นพี่ มีไว้ทำไมลีดเดอร์!!”
“มีไรคิดจะเล่าให้พี่ฟังมั้ย ห๊ะ”
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกครับ”
จีมินเอ่ย
“ไปทำอะไรที่แดกู”
พี่ม่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไปตามหา คิมแทฮยองอ่ะครับ”
จีมินตอบพี่ม่อนพลาง มองไปที่แทฮยองที่ยืนมองพี่ก้าทั้งน้ำตา
“แล้วเจอมั้ย”
พี่ม่อนถามกลับ
“ไม่ครับ เจอแต่ยายของแทฮยองอ่ะ”
จีมินเอ่ยพลางยื่นกล่องให้พี่ม่อน
“อะไร”
“ยายของแทฮยองฝากมาอ่ะ ฝากให้แทฮยองอ่ะ”
“งั้นผมไปก่อนนะพี่ม่อน”
จีมินพาผมออกมาจากห้องประชุม แต่ผมก็ต้องหันไปมองอีกคน เพราะเชื่อกที่ข้อมือผมมันตึง ร่างสูงที่กำลังยืนมองก้าอยู่
ผมดึงชายเสื้อของจีมินเพื่อบอกให้จีมินหยุดและส่งสัญญาณให้หันไปมองแทฮยอง
Jungkook:“ช่วยเถอะ”
ผมก้มลงพิมข้อความ ก่อนที่จีมินจะเดินเข้าไปหาพี่ก้าที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง
“พี่ก้าครับ ผมมีไรจะพูดด้วย”
จีมินเอ่ย
“ว่ามาสิ”
พี่ก้าเอ่ยพลางละสายตาจากโทรศัพท์ซักพัก ก่อนจะก้มลงไปสนใจโทรศัพท์ต่อ
“พี่รู้จักแทฮยองใช่มั้ย”
จีมินเอ่ยถามพี่ก้า พี่ก้าหยุดเล่นโทรศัพท์แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบหน้าเซ็ง
“ไม่!!”
ก่อนจะก้มลงไปมองโทรศัพท์แต่ไม่ได้ทำอะไรกับโทรศัพท์ ส่วนแทฮยองก็ร้องให้ไม่หยุด เสียงสะอึกสะอื้นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมก็อยากปลอบนายนั่นนะ เเต่เค้าไม่เข้าใกล้ผมเลยอ่ะ ผมก็ไม่รู้ทำไม เชือกไม่เคยหย่อน ตึงตลอดเลย
“พี่ก้า ถ้าผมจะบอกว่าตอนนี้ผมมองเห็นเค้า พี่จะเชื่อมั้ย”
พี่ก้าหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองจีมินนิ่งหน้านิ่ง
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้วจีมิน”
ทันทีที่พูดจบพี่ก้าก็ลุกออกจากที่นั่งไป พี่ก้าเดินทะลุร่างของแทฮยองไป ร่างสูงที่ร้องไห้เหมือนเด็กน้อยเสียงร้องไห้ดังมาๆ ดังจนผมรู้สึกกลัว
V past
“ผมขอโทษครับพี่ก้า”
คำพูดที่ผมอยากจะบอกพี่ คำพูดที่ผมไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะบอก ผมได้แต่ยืนมองพี่ก้าที่กำลังเดินทะลุตัวผมไป ใบหน้าเฉยชาของเค้า ทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงไม่ทำแบบนี้
Jungkook:“ชั้นจะไปหาพี่ก้าเอง”
“คิดว่าไปแล้วจะพูดกับพี่แกรู้เรื่องหรอ”
จีมินเอ่ยพลางชะโงกหน้าไปหาจองกุก
@hor bangtan
จีมินกับผมกลับมาพักที่หอเพื่อพักผ่อนหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน
“แทฮยอง นายจะมัวไปเศร้าทำไม มาช่วยกันคิดดิ ว่าจะหาทางแก้ไขปัญหายังไง”
จีมินเอ่ยขึ้นพลางเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม ตอนนี้ผมคิดไรไม่ออกเลย ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไงพี่ก้าถึงจะหายโกรธ ผมไม่รู้ว่าผมจะอยู่อย่างงี้ไปอีกนานแค่ไหน เพราะผมไม่อยากทำร้ายจองกุก
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปดู จีมินวิ่งไปเปิดประตูผมตามจีมินไปดูว่าใครมา จีมินเอื้อมมือไปเปิดประตูและทันทีที่ประตูเปิดออกก็เผยให้เห็น เจ้าของร่างเล็ก ผิวขาวสว่างยืนอยู่ พี่ก้าเดินเข้ามาในห้องโดยไม่พูดอะไรจีมินเดินตามพี่ก้าไปและพยายามที่จะขอโทษแทนผม แต่ยิ่งพูดพี่ก้าก็ยิ่งเฉย
“พี่ก้าครับ ยกโทษให้แทฮยองเถอะนะครับ”
“จองกุก พี่ไม่รู้จักเค้า เลิกพูดเรื่องไร้สาระซักทีเถอะ พี่เหนื่อย”
พี่ก้าเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ผมมองตามแผ่นหลังเล็กๆไปจนสุดสายตา เสียงประตูเปิดออกอีกครั้งและคนที่เข้ามาก็คือ พี่จิน
“จองกุก เกิดอะไรขึ้น เห็นโฮปบอกว่าไอ้ม่อนเรียกนายเข้าไปหา”
พี่จินถามด้วยความอยากรู้
“จองกุกมันออกจากโรงบาลโดยไม่บอกพี่ม่อนอ่ะครับ แล้วก็เรื่องที่ไปแดกูแล้วไม่ได้บอกพี่แกอ่ะครับ ตอนนี้เคลียแล้วครับไม่มีอะไรแล้ว”
จีมินตอบพี่ใหญ่
“แล้วไปทำไมที่แดกูอ่ะ”
จองกุกเงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะกลับไปมองหน้าพี่จินเพื่อตอบคำถาม
Jungkook:“ผมไปเยี่ยมยายของแทฮยองอ่ะครับ ”
จองกุกพิมข้อความส่งไปหาจินตอบ ทันทีที่พี่จินได้อ่าน ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนที่นอน พี่จินก้มหน้าเศร้า ก่อนจะเริ่มพูดอะไรบางอย่างออกมา
“แทฮยองงั้นหรอ”
พี่จินก้มหน้านิ่ง เสียงสะอื้นของพี่ใหญ่ถูกปล่อยออกมาทีล่ะนิด น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก ทำให้ผมอดที่จะร้องไห้ตามไม่ได้จองกุกเอื่อมมือมาแตะที่บ่าพี่ใหญ่เพื่อปลอบใจ
ผมเดินเข้าไปกอดพี่จินจากข้างหลัง
“พี่จินเป็นอะไรไปครับ เล่าให้ผมฟังได้นะ”
จีมินเอ่ยถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วย มักเน่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้พี่ใหญ่ จีมินลุกขึ้นมานั่งข้างๆพี่จินก่อนจะเอนตัวเข้ามาซบไหล่กว้างๆของพี่ชาย
“ผมว่าไม่ใช่แค่พี่จินหรอกที่ร้องไห้"
จีมินเอ่ยพลางมองมาที่ผม
“ฮึ หรอ”
พี่จินแค่นหัวเราะออกมานิดหน่อย แล้วนิ่งเงียบไป
“ถ้าพี่ไม่พาเค้าไปงานเลี้ยงบ้าๆนั่น แทฮยองเค้าคงได้เดบิวพร้อมเรา เป็นเพราะพี่เองแหละ”
พี่จินเอ่ยขึ้น
“อย่าโทษตัวเองเลยครับพี่ ”
จีมินเอ่ยพลางลูบหลังพี่ชาย
“อื่อ ไปนอนเถอะไป ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องซ้อมแต่เช้า”
พี่จินเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่เตียงของตัวเอง
“แล้วไอ้ก้าไปไหน ทำไมยังไม่กลับมา ไอ้ม่อนด้วย”
พี่จินถาม
“พี่ม่อนแต่งเพลงอ่ะ แต่พี่ก้าไม่รู้”
จีมินตอบ
“เน่ แกอยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวมา”
จิมินเอ่ยก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
RM past
ผมหยิบกล่องไม้ที่จิมินบอกว่าเป็นของแทฮยองขึ้นมาดู ก่อนจะเปิดมันออกมา ไดอารี่เล่มหนาที่เขียนเกือบจะหมดเล่ม ผมหยิบไดอารีเล่มนั้นขึ้นมาดู แล้วเปิดมันเพื่อดูว่า ข้างในเขียนอะไรบ้าง ผมอาจจะดูไม่มีมารยาทนะที่แอบอ่านไดอารี่ของคนอื่น ทำไงได้ละ ก็อยากรู้นี่ว่า แทฮยองคิดอะไรอยู่ตอนนั้น
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาผมตกใจนิดหน่อย ก่อนจะเก็บไดอารี่ไว้ที่เดิมม
ประตูถูกเปิดออก จีมินเดินตรงเข้ามาหาผม สีหน้าที่จิงจังของเค้าทำให้ผมเริ่มกลัว
“มาที่นี่ทำไม ทำไมไม่ไปนอน พรุ่งนี้มีซ้อมแต่เช้านะ”
“ผมมีเรื่องจะถามพี่ครับ”
“ว่ามาสิ”
“พี่รู้จักแทฮยองหรึเปล่าครับ”
จีมินเอ่ยถามผู้เป็นพี่
“รู้จักสิ”
ผมตอบจีมินไป พลางเดินไปนั่งที่โชฟา
“พี่รู้มั้ยว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน พี่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเค้าหรือป่าว”
ผมนิ่งไปซักพักแต่ไม่พูดอะไร ในหัวผมคิดไปต่างๆนาๆ ทำไมเรื่องนี้มันถึงถูกขุดขึ้นมาอีกครั้งกัน
ความคิดเห็น