คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2
จองกุกพาร์ท
นี่ผมอยู่ที่ไหนเนี้ย มืดชะมัดเลยอ่ะ ผมมองไปรอบๆ พบว่า ที่นี่เป็นที่ไหนซักแห่งนึงที่คุ้นตามากๆ แต่จำไม่ได้อ่ะว่าที่ไหน มันมืดมากๆเลยล่ะ
“นายต้องช่วยฉันนะ”
“นายต้องช่วยฉันนะ”
“นายต้องช่วยฉันนะ”
เหมือนมีเสียงคนบอกให้ช่วย แต่เป็นเสียงที่เบามากๆ พูดซ้ำไปซ้ำมา แสงไฟสีขาวสองเข้ามาเป็นระยะๆ เสียงนั่นยังคงดังอยู่ตลอดเวลา ผมพยายามมองไปรอบๆ เพื่อหาต้นเสียง
นั่นใครยืนอยู่ตรงนั้นอะ ร่างสูงที่กำลังยืนหันหน้าเข้าหากำแพง เสียงที่บ่นพรึ่มพรำ ว่า นายต้องช่วยฉัน ยังคงดังอยู่อย่างนั้น เสียงพูดเริ่มสั่น เหมือนเค้ากำลังร้องไห้ ผมเดินเข้าไปหาชายคนนั่นช้าๆ
“น่ะ นาย เป็นอะไรอ่ะ”
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพลางใช้มือลูบที่หลังของเค้าเบาๆ เพื่อปรอบใจ ร่างสูงหันหน้ามาหาผมช้าๆ ใบหน้าของเค้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตาที่อาบทั้งสองแก้ม เหมือนเด็กน้อย เรือนผมสีน้ำตาลเข้มรับกับใบหน้าขาวเนียนจมูกโด่งเป็นสัน ปากสีแดงระเรื่อ โดยรวมคือเค้าหล่อมากๆเลยล่ะ เค้าโผลเข้ามากอดผมไว้
“นายต้องช่วยฉันนะ”
ผมยกมือขึ้นลูบที่หลังของเค้าเพื่อปรอบใจ สัมผัสแบบนี้คุ้นจังเลยนะ เหมือนเคยถูกกอดแบบนี้มาก่อน
“จองกุก!”
“จองกุก ได้ยินเสียงพี่มั้ย”
“จองกุก!”
ผมสะดุงตื่นขึ้นมา ผมเหมือนหลุดออกมาจากห้วงอะไรซักอย่าง ซึ่งผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน หรือว่าผมแค่ฝันไปนะ ผมตื่นขึ้นมาท่ามกลางพวกพี่ๆที่กำลังมุงดูอย่างเป็นห่วง
“พี่ม่อน ผมว่า พอแค่นี้ก่อนเถอะ พรุ่งค่อยซ้อมต่อ”
จีมินนเอ่ย
“ได้ๆ”
พี่ม่อนตอบพลางพยุงผมขึ้น
“กุก แกไหวมั้ยเนี้ย”
พี่ม่อนเอ่ยพลางพยุงผมไว้
“...”
“จีมินไปส่งจองกุกหน่อย”
“เคครับ เจอกัน พรุ่งนี้ครับ”
จีมินตอบ
ทันที่พี่พี่ม่อนเดินออกจากห้องไป คนอื่นๆก็เริ่มทยอยเดินออกไป เหลือเพียงผมกับจีมินเท่านั้น
“จองกุกแกนั่งรอตรงนี้ก่อน ชั้นไปเก็บของแป๊ป”
จินมินพยุงผมมานั่งที่เก้าอีกก่อนจะเดินไปเก็บของที่มุมห้อง ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ผมปวดหัวมากๆ
“...”
ผมพยายามจะเรียกชื่อจิมินออกมา แต่มันกลับไม่มีเสียงใดเร็ดรอดออกมาเลย ผมมองหาจีมินที่อยู่ไม่ไกลจากผมนัก แต่ภาพที่ผมเห็นมันกลับมัวแล้วก็มึดลงเรื่อยๆ ผมรู้สึกเหมือนหน้าผมไปกระแทกกับอะไรซักอย่าง จีมินวิ่งมาประครองตัวผมไว้พลางเรียกชื่อผมเป็นระยะๆ ผมรู้สึกตัวนะ แต่ผมลืมตาไม่ได้เลย
“จองกุก แกอย่าเพิ่งเป็นไรนะโว้ย”
จีมินเรียกผมพลางตบหน้าผมเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่เหมือนว่าเสียงจิมินจะเริ่มเบาลงๆ จนผมไม่ได้ยินเสียงอ่ะไรเลย
ตอนผมเหมือนผมหลุดออกมาที่ไหนซักแห่งนึง และเหมือนจะเป็นชิงช้าข้างบริษัทนะ ว่าแต่ผมมาทำอะไรที่นี่กัน แล้วนั่นใครอ่ะ ผมเดินเข้าไปหาอีกคนที่นั่งหันหลังอยู่ที่ชิงช้า
“นายเป็นมักเน่สินะ”
คำพูดลอยๆ เอ่ยออกมาจากปากเค้า และแน่นอนเค้าจงใจที่จะถามผมนี่แหละ
“ใช่ นายเป็นใครอ่ะ เข้ามาใหม่หรอ”
ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ฉันเป็นเด็กฝึกนะ อยู่มานานแล้วด้วย”
เขาตอบผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พลางโยกชิงช้าเบาๆ
“เด็กฝึกวงไหน”
นายนั่นหยุดโยกชิงช้าแล้วลุกขึ้นยืน เค้าหันหน้ามาตอบผมช้าๆ
“บังทันโซยอนดัน”
“นายอย่ามาอำน่ะ จะเป็นเด็กฝึกวงบังทันได้ไง บังทันมีแค่หกคนเอง แล้วสัปดาห์หน้านี่ก็จะเดย์บิวแล้วด้วย”
ผมตอบพลางหัวเราะ
“อ่าวหรอ สงสัย พีดี จะโกหกผมแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ”
นายนั่นหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
“นายร้องไห้ทำไมอ่ะ”
ผมเอ่ยพลางยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้อีกคน
“ผมยังทำฝันของผมไม่สำเร็จเลย นายต้องช่วยผมนะ”
นายนั่นเอ่ยทั้งน้ำตา
“ได้สิ”
ผมเผลอตอบรับไปโดยไม่รู้ตัว ผมดึงอีกคนเข้ามากอดไว้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงดึงเขาเข้ามากอดทั้งๆที่ผมไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
-----------------------------Jimin part----------------------------
ตุบ !!
ผมหันหลังไปมองที่ต้นเสียงพบว่า ตอนนี้จองกุกลงไปกองอยู่กับพื้น ผมทิ้งของในมือทั้งหมดแล้ววิ่งไปหาน้องด้วยความเป็นห่วง ผมประครองจองกุกไว้ที่ตัก ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเองออกมาโทรหาพี่ม่อน ผมทั้งตบหน้าทั้งเรียกชื่อจองกุกไปด้วย ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
“ฮัลโหล อะไรจีมิน”
“พี่ม่อน มาที่ห้องซ้อมหน่อยครับ จองกุกสลบไปแล้วอ่ะ”
“ห๊ะ! จองกุกสลบ !งั้น เดี๋ยวแกแบกจองกุกออกมาหน้าบริษัทแล้วเดี๋ยวชั้นจะขับรถออกไปรับ”
“ครับ”
ผมแบกจองกุกออกจากห้องซ้อมเพื่อจะไปรอพี่ม่อนที่หน้าบริษัท
“แกอย่าเป็นอะไรไปนะจองกุก”
เห็นผมกับจองกุกทะเลาะกันทุกวันนี่ ผมก็รักมันมากนะ ทันทีที่รถพี่ม่อนจอดสนิท พี่ก้าเปิดประตูรถออกมา ก่อนจะลงมาช่วยพยุงจองกุกขึ้นรถ
พี่ม่อนออกรถทันทีที่ทุกคนพร้อม พี่ม่อนขับรถเร็วมาก ทุกคนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ผมได้แต่นั่งนิ่งๆไม่พูดอะไร เพราะกลัวจะไปรบกวนสมาธิพี่ม่อนที่กำลังขับรถอยู่
พอถึงโรงพยาบาล จองกุกถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน ตอนนี้โรงพยาบาลเงียบมากเพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย
“จองกุกสลบได้ไง!”
พี่ม่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมก็ไม่รู้อ่ะ ผมให้จองกุกนั่งรอที่เก้าอี้อ่ะ แล้วผมก็เดินไปเก็บของ พอหันมาจองกุกก็ลงไปกองกับพื้นแล้วอ่ะ”
ผมทั้งตอบทั้งสั่นเพราะกลัวพี่ม่อนด่าว่าดูแลน้องไม่ดี ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ได้แต่ภาวนาในจองกุกไม่เป็นอะไร
“ให้มันได้อย่างงี้สิ แล้วถ้าจองกุกหายไม่ทันวันงานทำยังไง”
“ทันสิ บังทันต้องได้เดย์บิ้วสิ”
พี่ม่อนไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทั้งพี่ก้า ทั้งพี่ม่อนเดินไปเดินมาสลับกัน จนผมเริ่มเวียนหัวแล้วล่ะ
พอหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผมกับพี่ๆก็รีบวิ่งไปถามอาการจองกุกกับหมอทันที
“น้องผมเป็นอะไรไปครับหมอ”
“กล้ามเนื้ออ่อนแรงน่ะครับ พยายามอย่าให้คนไข้หักโหมจนเกินไป งั้นหมอขอตัวนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณหมอ”
ตอนนี้จองกุกออกจากห้องฉุกเฉินแล้ว แต่หมอยังไม่ให้เยี่ยม ก็เลยต้องกลับหอพักก่อน
ความคิดเห็น