ไอ้หนุ่มหน้าขาวกะสาวสุดซ่าส์

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อน?

มาอัพแล้วคร้าบ  ข้าน้อยขออภัยที่อัพน้อยไปนิด แต่ก็หนุกมะใช่หรอ ฮิฮิ

________________________________________________________________________

ตอนนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแหละ มาได้ไงอะเหรอ ก็นั่งแท็กซี่มากับพี่หนุ่ยน่ะซิ   เมื่อมาถึงโรงเรียน



“ขอบคุณน้า พี่หนุ่ยที่มาส่ง ^_^”  ฉันพูดขอบคุณพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานๆให้อีก 1 ที

“อืม ไม่เป็นไร แต่กลับบ้านไปเอาค่ารถมาให้ด้วย ^_^”  พี่หนุ่ยพูดพร้อมยิ้มมาอีก

“ - - \" อะไรวะ ตัวเองมาส่งก็จ่ายเองเด่ะ ไปแล้ว เดี๋ยวสาย”  พูดเสร็จฉันก็วิ่งเข้าโรงเรียนไปเลย



ฉันก็เดินไปที่ๆพวกเรานั่งกันก่อนเข้าแถว ตรงหน้าห้องพลานามัยน่ะ พวกเพื่อนเก่าๆนั่งกันเต็มเลย

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลัง



“กานต์”



ฉันก็หันไปหา



“อ้าว เมย์มาแล้วหรอ”

“เออเด่ะ ไมไม่รอฉันวะ”  พูดพร้อมทำท่างอนๆด้วย

“อ๋อ มากับพี่หนุ่ยน่ะ ฮิฮิ”  >_< เขินนนนนนน

“อืมๆ เข้าใจๆ” พูดพร้อมพยักหน้าด้วย แปลว่ามันเข้าใจจริงๆ

“กานต์ คือว่า……..” แล้วก็เงียบไป

“มีไรก็ว่ามาเด่ะ รอฟังอยู่” ฉันพูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปหาเมย์มัน

“ไม่มีไรหรอก” เมย์ตอบปัดๆไป

“อะไรวะ ถ้าไม่อยากให้รู้ ก็อย่าทำให้อยากรู้ดิวะ เดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับกันพอดี”

พร้อมทั้งทำหน้าไม่ค่อยพอใจด้วย

“เออ กรูขอโทษ”



  ฉันก็เป็นอย่างนี้แหละ ถ้าใครมาทำให้อยากรู้ ต่อมความอยากรู้มันก็จะทำงานทันที  

ต้องรู้ให้ได้ ถ้าไม่รู้ก็จะนอนไม่หลับเลยแหละ มันค้างคาใจน่ะ และฉันก็เป็นประเภทต้องรู้ให้ได้

แต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนแล้ว ไม่ถามดีกว่าหว่ะ มันทำหน้าเซ็งโลกสุดๆเลย มันคิดว่า โลกจะพังวันนี้ป่าวหว่า

หรือว่า มันถ่ายไม่ออก (Akira : ไอ้บ้า ไปยุ่งไรกะเค้า)  เพื่อไว้ๆ  (Akira : - - \")  แต่วันนี้มันแปลกนะ

(Akira :ไมอ่า) ก็ปกติเมย์มันจะร่าเริงนิน่า แล้วก็มีเรื่องมาคุยตลอดเลย พอๆกับฉันเลยแหละ

(Akira :มิน่าถึงอยู่ด้วยกันได้)  อืมๆ ก็ว่างั้นแหละ แต่วันนี้มันมาแปลกน้า ถ้ามันมีเรื่องไร

มันจะเล่าให้ฉันก่อนคนแรกเลยนิ  ไม่ว่าจะทะเลาะกะพ่อ แม่ หรือคนข้างบ้าน แต่วันนี้ซิ

มันเงียบผิดปกติ   ระหว่างทางที่เราเดินเพื่อย้ายห้องเรียนนั้น (โรงเรียนฉันเรียนแบบเดินเรียนน้า)



โครมมมมมม……มมมมมมม…….มม.ม.ม…..



ไม่ใช่ฉันค่ะ คุณผู้อ่าน อ่าแน่ะ ผิดหวังหล่ะซิ แต่เมื่อฉันหันไปข้างๆ



“อ้าว เมย์แกเป็นไรวะ” ฉันพูดพร้อมทั้งช่วยพยุงตัวมันขึ้นมา

“เปล่าๆ ไม่มีไร” เมย์พูดและหลบสายตาของฉัน

“เมย์” ฉันย้ำกับเพื่อนอีกที

“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ท่านกำลังคุยด้วย

“เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ แกคิดว่าฉันดูไม่ออกไงวะ” ฉันพูดด้วยแถมยังจ้องตาเพื่อนเขม็งเลย

“…” ไม่มีเสียงตอบรับอีกแล้ว

“เมย์ แกไม่คิดที่จะเชื่อใจฉันใช่มั้ย ฉันมันเป็นไง คบกับแกมากี่ปี ฉันช่วยแกได้ทุกที

แล้วไง แกยังไม่เล่าให้ฉันฟังอีกใช่มั้ย”  ตอนนี้ฉันพยายามอดกลั้นความโกธรเอาไว้

“…” เงียบบบบบบบบบ

“เมย์  โอเคๆ แกไม่เล่าให้ฉันฟังก็ได้  ฉันไม่ใช่เพื่อนแกอีกแล้วใช่มั้ย แกถึงไม่เชื่อใจฉัน”

ตอนนี้ฉันเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว จะระเบิดแล้ว >_< จะทนไม่ไหวแล้วนะ

“ไม่ใช่” มันยอมพูดแล้ว

“เมย์มีไรจะเล่าให้ฉันฟังมั้ย”

“กานต์ ไอ้เดลมัน มัน” แล้วเมย์ก็ร้องไห้

“เฮ้ย มันทำไรแกวะ” ฉันถามด้วยความเป็นห่วงสุดชีวิต

“ป่าว มันไม่ได้ทำไรฉัน แต่มันขอเลิกกับฉันอ่า” แล้วมันก็มากอดฉันพร้อมทั้งร้องไห้มากมาย



  ฉันไม่เคยเห็นเพื่อนคนที่ร่าเริง และอยู่ข้างๆฉันร้องไห้มากมายขนาดนี้เลย ฉันก็นั่งพูดปลอบมันอยู่

สรุปว่า คาบนั้นเราก็โดดมันซะเลย (Akira : อย่าทำนะค่ะ ทุกคน มันไม่ดีอย่างยิ่ง)

ฉันก็ถามถึงเหตุผลว่า ทำไมมันถึงขอเลิกหล่ะ ทำไมรู้มั้ยค่ะ เดลมันไปชอบ ผู้หญิงคนหนึ่ง

อยู่โรงเรียนเดียวกัน เค้าคอยอยู่ข้างๆมันตลอด มันก็เลยเผลอใจไปชอบเค้า