คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความลับ....ของ
ตอน ความลับ ในใจจงฮยอน
เหตุการณ์เมื่อ 3 ปีก่อน
ชั้นบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่า....ไอ้เด็กเหลือขอเนี่ย....ชั้นไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด..
เลิกเรียกฮงกิว่า เด็กเหลือขอ...ซะทีผม....ขอล่ะ. อี ซอยองกล่าวกับภรรยา
.ชั้นไม่ยอมนะ...ชั้นเหลืออดแล้วนี่มันสร้างปัญหายกพวกตีกันจนต้องเข้าไปสถานดุลยพินิจ......ยังไม่พอมันยังไปสร้างปัญหาไว้ที่สถานพินิจอีก. ไอ้ลูกชายตัวดีขอคุณน่ะ อียูนนากล่าว
ฮงกิยังเด็ก....ก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง....คุณก็อย่าไปใส่ใจ....ยังไงผมจะให้คนดูแลเค้าเป็นพิเศษ แล้วกัน อีซอยองพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
..ดูซิ....คุณต้องใช้เงินตั้งเท่าไหร่...กว่าจะทำให้มันหลุดจากคดีได้....คนเดียวยังไม่พอ...ยังต้องช่วยไอ้พวกเพื่อนกุ๋ยของมันอีก ....อียูนนายังไม่ยอมหยุด...สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้นแสดงออกมาจากนัยน์ตาจนแทบทะลัก
ขอบอกให้รู้ฮงกิ....ลูกชายเรา....เค้ายังเด็กยังปรับปรุงตัวได้...
เหรอปรับตัวได้....แล้วนี่มันอะไร...มันลากแจจินลูกชายชั้นเข้าไปเอี่ยวด้วยตลอด.. อียูนนาแย้งเสียงแข็งแกมประชด
ในขณะที่ทั้งสองทุ่มเถียงทะเลาะกันอยู่นั้นจงฮยอนเพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน พลันแอบย่องเข้ามาตั้งใจว่าจะเดินจากไปโดยที่ไม่ยอมให้ผู้เป็นพ่อกับแม่เห็น แต่กลับได้ยินการสนทนา...อย่างชัดเจน....จนต้องคอยแอบฟัง....
อะคุณพ่อ..คุณแม่ ทำไมยังไม่นอนอีกนะ...ทำไงดีถ้ารู้ว่าเราพึ่งกลับจากปารตี้ล่ะก็แย่แน่....นี่ยิ่งทะเลาะกันเรื่องฮงกิอยู่ด้วย จงฮยอนครุ่นคิดหาวิธีที่จะย่องแอบขึ้นไปชั้นสอง แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ....เพราะ
..ชั้นไม่ยอม....ชั้นไม่ยอม....คุณต้องแยกๆไอ้เด็กบ้าฮงกิ...ออกไปจากแจจินเดี๋ยวนะ....แจจินน่ะเป็นเด็กดี...หัวอ่อนเรียนก็เก่ง....แต่ที่มันเป็นอย่างงี้ก็...เพราะลูกชายสุดเลว...อีฮงกิ...ของคุณนั่นแหละ...มั่คงได้เชื้อมาจากแม่ของมัน
นี่คุณจะเอาใหญ่แล้วนะ...หุบปากของคุณซะ....นี่มันก็ดึกแล้ว...เดี๋ยวเด็กมันจะได้ยิน...อี ซอยองพูดอย่างเบื่อหน่าย
ผมชักจะสุดทนแล้วนะ.......ก็บอกว่าฮงกิเป็นลูกเราเข้าใจมั้ย...คำว่าลูกเรา อีซอยองขึ้นเสียง
ลูกเรา...เรื่องตลก...เป็นลูกของคุณกับชู้คุณ....ไม่ใช่ชั้น
อียูนนาประกาศเสียงกร้าว
นี่คุณ.......ยูนนาผมบอกให้หยุด
ไม่หยุด...คุณจะทำไม.....นี่ชั้นสุดจะทนแล้วนะ....ชั้นเลี้ยง..ไอ้เด็กกาฝาก...ลูกของคุณกับชู้คุณ...แถมยังยกย่องมันว่าเป็นลูกอีก...ชั้นแทบจะบ้าอยู่แล้ว อียูนนากล่าวพร้อมร้องไห้สะอื้น
หยุดร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว....จำไว้นะคุณไม่มีสิทธิ์เอาเรื่องนี้ไปบอกใครถ้าฮงกิรู้ล่ะก็คุณ...เตรียมตัวออกไปจากบ้านนี้ได้เลย อีซอยองขึ้นเสียงดุดันแสดงความรำคาญเหลืออด
เป็นนางโสเภณีที่ไหนถึงทำให้คุณหลงมันจนต้องเอาลูกมาให้ชั้นเลี้ยงเป็นหนามตำใจชั้นทุกวัน...........แถมคุณยังรักมันเอ็นดูมันยิ่งกว่า จงฮยอนกับแจจินลูกของเราซะอีก
หยุดพูดถึงแม่เค้าแบบนี้....ผมก็บอกแล้วไงว่าเป็นลูกชายของเพื่อนลนิทไม่ใช่ลุกผมเราไม่เกี่ยวกันทางสายเลือด...คุณอย่าเอาความคิดบ้า ๆ นี่มีทำร้ายตัวคุณเปล่า ๆ ที่เรามีวันนี้ได้ก็เพราะทรัพย์สมบัติของพ่อแม่เค้าให้ไว้ทั้งนั้น
คุณอย่ามากุเรื่องตลก...หน่อย...ม่ามีอะไรกันทำไมคุณต้องเลี้ยงลูกคนอื่นแถมย้ำกำชับกับชั้นให้เลี้ยงในนามลูกชายแท้ ๆ อีกด้วย
ผมบอกแล้ว...ว่าไม่ใช่ลูกผม...ก็คือ...ไม่ใช่...หยุดพูดมาแล้วเข้าไปนอนได้แล้ว แต่จำไว้นะตอนนี้ฮงกิก็เป็นลูกชายของผมกับคุณห้ามเที่ยวเอาไปบอกใครต่อใครเรื่องนี้ไม่งั้นผม...ไม่ยอมแน่..จำไว้
แล้วคุณจะทำยัง....เรื่องแยกแจจิน....ออกจากฮงกิ
เดี๋ยวผมจัดการเองคุณไปนอนได้แล้ว.....บอกให้ไปนอนได้แล้ว
อียูนนาสะบัดสะบิ้งเดินจากไปด้วยอารมณ์โกธร...แต่อีซอยองนั้นยังนั่งคิดถึงเรื่องหนหลัง......ในอดีตที่เป็นความลับทีเค้าต้องเก้บไว้ภายในใจ
อะไรนะ...ฮงกิไม่ใช่น้อง แท้ ๆ ของเราเหรอเนี่... เป็นไปได้ไง...บ้าไปแล้ว จงฮยอนพลางคิดถึงอดีต.....
ถ้าคำพูดคุณแม่เป็นเรื่องจริงก็ไม่แปลก....เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ มาคุณแม่ไม่เคยที่จะสนใจ...หรือแม้แต่จะกอดฮงกิเลยด้วยซ้ำ...ที่ผ่านมาที่ฮงกิชอบสร้างปัญหา...ก็เพราะพยายามร้องเรียกความสนใจจากพ่อแม่ทั้งสิ้น...ถ้านายรู้เรื่องนี้จะเป็นยังไงนะ...ฮงกิ จงฮยอนคิดที่จะคิดเป็นห่วงและสงสารฮงกิไม่ได้...
ชั้นสัญญานับตั้งแต่นี้...ชั้นอีจงฮยอนจะดูแลนายเอง...ฮงกิ
ผมไม่รู้เลยว่า เหตุการณ์เมื่อ 3 ปี ก่อนนั้นเอง....ตั้งแต่วันนั้นได้เปลี่ยนชีวิตผมไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แทนที่ผมจะเสียใจที่ฮงกิไม่ใช่น้อง มันกลับตรงกันข้าม....ผมรู้สึกดีใจอย่างไม่น่าเชื่อ
ฮงกินายไม่รู้หรอกว่า.....เมื่อเช้านี้นายทำชั้นปั่นป่วนขนาดไหน.....
ชั้นไม่รู้เลย.....ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อ....ไหร่
เมื่อไหร่กันที่ความรู้สึกของชั้น.....มันเปลี่ยนไปจากความเป็นพี่น้อง
ชั้นไม่เคยรู้สึกรักใครมาก่อนไม่ว่าจะพยายามคบกับผู้หญิงคนไหน...ใครก็ตามไม่ทำให้ชั้นหวั่นไหวไปได้หรอก....
นอกจากนายแล้ว.....ชั้นไม่เคยมองใคร....ไม่มีหรอกไอ้หัวจงหัวใจอะไร...ชั้นมีมันแค่ให้นาย....นายคนเดียวเท่านั้น
คนที่ชั้นทั้งรักทั้งแค้น...ทั้งสงสาร
ไม่ว่าทำยังไง....ความรู้สึกที่ดีใจที่ได้รู้เรื่องนี้มันก็ไม่อาจจะเลือนหายไป....ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าชั้นไม่สามารถบอกกับนายได้...ทั้งชั้นไม่สามารถรักนายได้....เพราะนายเป็นคนในครอบครัว
แต่ความรู้สึกของชั้นมันชัดเจน....จนชั้นแทบห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้.....ชั้นจะทำอย่างไรดี.....ต้องทำอย่างไรดีกับความปั่นป่วนที่นายสร้างให้กับใจชั้น
รอยยิ้มนั่นที่นายไม่ได้ตั้งใจนั่น....เสียงหวาน ๆที่ ร้องเรียกชื่อชั้นมันทำให้หัวใจของชั้นมันเตลิดไปไหนต่อไหน
เมื่อเช้าตอนที่นายเข้ามากอดชั้น.....ชั้นแทบจะห้ามใจไม่อยู่
......
นายจะรู้ไหมว่าพี่คนนี้....แอบคิดไม่ซื่อกับนายไปตั้งนานแล้ว....
ทั้ง ๆที่ มันเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้....
ความรักที่เป็นความลับ....ตลอดไป แต่ไม่ว่ายังชั้นก็เก็บมันไว้เป็นความลับไปตลอดกาล
ความคิดเห็น