คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน พิเศษ สร้อยแทนใจ king to heart
ตอน พิเศษประวัติของสร้อย มูน2ฮารท์
พี่ไหนขอดูสร้อยหน่อยเด้...โอ้โหรูปพระจันทร์ล้อมเพชรด้วยอ่ะพี่...ท่าจะแพงมากเลย...แต่ผมว่าพี่จงฮุนเค้าโกหกอ่ะ...ก็ถ้ามันโชคดีขนาดนั้นเค้าก็ต้องเก็บไว้เองอ่ะเด่..และถ้ามันโชคดีขนาดนั้นนะพี่จงฮุนคงไม่ตกน้ำทำพี่เกือบหรอกจริงมั้ย...ดูหน้าก็รู้...พี่จงฮุน...ขี้โรคอ่อนแอ....เพราะไอ้หินนี่แหงเลยถึงมันไปเถอะพี่ถึงมันจะสวยก็เหอะ..แต่มันเต็มไปด้วยความซวยพี่เชื่อเถอะ....ถึงไม่มีมันพี่ก็โชคดีเหนือใครมาตลอด...ตั้งแต่เกิดแระ...อันนี้ผมพูดจากใจจริงนะ...ผมเป็นน้อยพี่..เชื่อดิว่าหวังดีจริง ๆ
อาจจะจริงของแจจินมัน...ก็ถ้ามันเป็นหินนำโชคขนาดนั้นหมอนั่นไม่น่าซวยขนาดตกน้ำ...แถมอยู่ดีทั้ง ๆ คลื่นสงบพอหมอนั่นตกเราโดดไปช่วยกลับมีคลื่นใหญ่ยักษ์ถล่มเข้าเล่นเราเกือบตาย เข็ดเล่นน้ำไปหลายวัน
นี่ถ้าเราไม่อยู่ตรงนั้นหมอนั่นอาจตายไปแล้วก็ได้....นายคือฮีโร่...อีฮงกินายเป็นฮีโร่แล้วใจกว้างจะต้องไปกลัวอะไรตามมันเป้นสร้อยตัวซวยแล้วจะทำไมเรามันโชคดีซะอย่างมีอะไรต้องกลัวด้วย...นี่คือสัญลักษณ์ของฮีโร่ต้องเก็บเอาไว้ ...และถ้าเราเก็บเอาไว้เองเจ้าจงฮุนมันก็จะปลอดภัยจากไอ้หินโชคร้ายนี่...จะได้เลิกขี้โรคซะที...เรานี่มันฮีโร่ซะจริง...เออแฮะสร้อยเส้นนี้มันก็สวยจริง ๆ ซะด้วยเป็นหินใสสีเขียวครามคล้ายท้องทะเลที่เราชอบ...แถมกรอบจี้ยังเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวห้อยด้วยหัวใจสองดวง...เท่ห์ซะ...แถมยังล้อมด้วยเพชรที่ถ้าจะแพงหูฉี่..ดีล่ะชั้นมีไอ้นี่ติดตัวถ้ามีปัญหากับพี่จงฮยอนแล้วพ่อยังเข้าข้างมันอีกล่ะก็...ชั้นไอ้นี่ไนีไปสร้างเองก็ได้...ระดับฮงกิเลี้ยงตัวเองได้อยู่แล้น...ไม่ง้อ...ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..หัวเราะอย่างสะใจบ้าคลั่ง
พี่เป็นไรอ่ะ...นี่พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะ...ก็บอกแล้วไงให้ทิ้งมันไป.....ถอดออกไปเลย..เชื่อดิ...แจจินแย้งขึงขัง...แลดูจริงจัง
" ไอ้นี่มันจะจริงจังไปทุกเรื่องเลยหรือไงง่ะ...จะทำไรแต่ละอย่างต้องคิดแล้วคิดอีก....จะป้อนข้าวเข้าปากแต่ละทีต้องนึกนาน...นายเคยเรียนรู้อะไรบ้างเนี่ยจากฉันน่ะห๊า...ตัวอย่างดี ๆ มีไม่ดูชอบไปดูแต่จอมเหวี่ยงบ้านแตกจงฮยอนอยู่ได้...เชื่อเลย...นี่มันอนุสรณ์ของความเป็นเพื่อนระหว่างฉันกับจงฮุนนะโว้ย...จะให้ทิ้งได้ไง...ชั้นคนมีน้ำใจ...รู้ไว้ด้วยสำหรับฉันอะไรจะไม่มีก็ได้...แต่ไม่มีน้ำใจไม่ได้..เข้าจ๊าย..แล้วก็เลิกเซ้าซี้อยู่ได้น่ารำคาณ...เดี๋ยวพ่อจับแขวนต้นไม้อีกหรอกไม่เข็ดรึไง..ยังมาเดินช้าชักอยู่ได้เดี๋ยวถ้ย่าเอ็ดชั้น...ชั้นจะเล่นนาย..อี..แจ..จิน" ฮงกิตั้งใจลากเสียงยาว ๆ และยาน ๆ แหย่น้อง....และส่งเสรียงเรียกชื่อแจจินให้ดังขึ้นไปอีก...ตลอดระยะทางเพื่อเป็นข่มขวัญ..
พลางคิดนายมันฉลาดจริง ๆ อีฮงกิคิดได้ไงวะ..อนุสรณ์ความเป็นเพื่อน..โหซึ้งอ่ะ...
'หยุดเรียกซะทีได้มั้ยพี่...ไอ้พี่บ้า..เฮ้ยพี่ฮงกิ..ใช่เน๊าะที่พี่เป็นคนมีน้ำใจ...จริง ๆ " แจจินแกล้งตะโกนเสรียงดัง แต่มันยังไม่พอ..ไม่สาแก่ใจของใครบางคนจนต้องพูดออกมาว่าร้องเพลงสรรเสริญที่ฉันสอนไว้ยังจำได้ใช่มั๊ย....แล้วก็จำไว้ด้วยนะว่าแก่ต้องร้องเพลงนี้ก่อนนอนทุกครั้ง..จำให้ขึ้นใจ..หล่ะ..อีแจ..จิน...ถ้าไม่อยากโดนจับขังอีกละก็...
"พี่ฮงกิที่แสนดี...พี่ฮงกิเป็นเลิศ...ในทุก ๆอย่าง...พี่ฮงกิน่ารัก..สุดหล่อ..โค-ตะ-ระ เจ๋ง...คือพี่ฮงกิ พี่ฮงกิ เหมือนเป็นพ่อและ..พี่ชาย......รักพี่ฮงกิที่สุดในโลกเลย"
แจจินร้อง...พลางคิดในใจว่า..ไอ้พี่ใครบ้าจะไปรักแกลง....ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่ก็จะหนีออกจากให้ดู..ไอ้คนมีน้ำใจ...ฮื่อ..ฮึก..เกลียดไอ้ปีศาจหน้าหวานนี่จังสมแล้วที่เจ้าดงเฮกับคนทั่วซอยเรียกมันว่าเด็กปีศาจบ้างหล่ะ...ไอ้ปีศาจหน้าหวานบ้างหล่ะ..พี่จงฮยอนจงเหวี่ยงยังไง...ก็ไม่เท่ากับไอ้โหดนี่....บ้า..แถมจิตตกด้วยอ่ะ ในขณะที่นึกอยู่พลางได้ยินกล่อมประสาท...ยาน ๆ.อีกแล้ว...อี..แจ..จิน...น้ำเสียงลากยาวขึ้นยานไปเรื่อย ๆ...ไม่รู้เจ้าตัวมีความหมายว่ายังไงแต่นั่นมันทำให้แจจินขนลุก....เพราะถ้าฮงกิเป็นแบบนี้....แสดงให้เห็นว่าอาการจิตตกป่วนประสาทกำเริบอีกแล้วยิ่งยานเท่าไหร่ยิ่งชัดเจน...จนในที่สุด...ฮงกิก็ตะโกนใส่หูแจจินว่า "ร้อง ดัง ๆ เซ่"
ในขณะที่จงฮุน....รีบวิ่งตรงกลับบ้านพัก.....พลันก็นึกขึ้นได้ตายแน่...ถ้าคุณปู่รู้เรื่องเราเอาสร้อยไปให้ฮงกิ..ล่ะก็...ผมตายแน่....แกยิ่งกำชับให้รักษาดี ๆ ที่ให้เราก็เพราะเราเป็นหลานคนโตเป็นโปรด....แต่คราวนี้เห็นทีความโปรดคงไม่ช่วยอะไรแน่เลย.......เจ้าหญิงของผมช่วยผมด้วยฮงกิ......วิ่งไปพลางคิดไปพลางกระพลันสะดุด...กิ่งไม้..ล้มคว่ำไม่เหลือมาดคุณชายมาดนิ่งอย่างที่เคย.....
โอ๊ย..เจ็บ....เจ็บจังเลย...ลางไม่ดีซะแล้วแค่เอาสร้อยให้ฮงกิไปไม่ถึง 5 นาทีผมก็เริ่มมองเห็นลางร้ายแล้ว....แม้กระทั่ง.ในป่าที่รุมล้อมไปด้วยต้นเมเปิ้ลสีสวยระรานตา...แถมมีดงดอกไม้แท้ ๆ..ดูสิผมหกล้มหน้าทิ่มได้แผลคิ้วแตก..เข่าก็แตก...เค้าถึงว่ากันว่าสิ่งที่สวยงามอาจมีอันตรายซ่อน...คงเป็นเรื่องจริงสินะ....เมื่อฮงกิเลย..สวยงามแต่ดุชะมัด...อะ....แย่
อะจริงดิเสื้อยับผมกระเซิงเลยไม่ไหว......ทันทีนึกได้...จากเดินกระแผก ๆ..ก็หยุดเดินกระทัน....ใช้มือสองข้างเสรยผมที่มันปรกหน้าพร้อมกับปัดฝุ่นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ในทันที....
" คุณชายไม่รีบแล้วหรือค๊ะ...หยุดพักกันก่อนก็ดีค่ะ....ป้าเหนื่อย..." ป้ายารังพูดขึ้น
ไม่ได้หรอกครับป้ายารังผมรีบ เดี๋ยวคุณปู่เอ็ดเอานี่ก็สายมากแล้ว
อ้าวนึกว่าคุณจงฮุนไม่รีบซะอีก...เห็นหยุดเดิน....สาวใช้คนหนึ่งถามขึ้น
ผมรีบแต่ผมหยุดจัดเสื้อก็เสื้อมันยับ..และก็มีฝุ่นด้วย
อ้อไม่ใช่อะไร...คุณชายกลัวไม่หล่อ.....นี่เอง...
ในขณะกึ่งเดินแกมวิ่งกันนี้ป้ายารังก็ได้ถามจงฮุนอย่างเป็นห่วง
คุณชายคะไม่กลัวคุณท่านดูเอาเหรือคะ...เรื่องสร้อยน่ะค่ะ...คุณชายก็รู้นี่เป็นของแทนใจของคุณท่านกับคุณนายใหญ่.....จะไม่เป็นเรื่องรึค๊ะ
มันก็เป็นของแทนใจของผมเหมือนกัน....นั่นแหละก็คุณปู่ให้เก็บไว้ให้คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม....และผมก็ทำตามนั้น....สร้อยนั่นคุณปู่ให้ผมแล้วผมจะเอาไปให้ใครก็ได้...และตอนนี้มันก็เป็นของฮงกิ....มันเป็นของฮงกิคนเดียว....จงฮุนพูดเสียงแข็งทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน
นี่ผมเป็นอะไร....สงสัยจะติดนิสัยมาจากฮงกิเป็นแน่...
สงสัยฮงกิคงเป็นคนสำคัญมากสินะคะ....ป้ายารังอดไม่ได้ที่จะเป็นก็อะไรน่ะเหรอ...เป็นเพราะจงฮุนไม่เคยรู้เลยว่าคนที่เค้าบอกว่าสำคัญประมาณรักแรกก็ไม่ปานนั่นน่ะ....เป็น..เป็น...เด็กผู้ชายต่างหากหล่ะ
ในที่สุดจงฮุนก็ถึงบ้านจะเปรียบเป็นบ้านคงไม่ได้เพราะเฉพาะอาณาเขตบริเวณที่กว้างใหญ่ไพศาสนี่มีคฤหาสน์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทางด้านขวาของคฤหาสน์สามารถเดินลัดเลาะไปริมทะเลเป็นหาดส่วนตัว....อีกฟากหนึ่งเป็นสวนป่าเมเปิ้ลด้านที่จงฮุนเดินเลาะมานั่นเอง....เป็นป่าที่เต็มไปด้วยดงดอกไม้นานาชนิดและสวนป่าเมเปิ้มสีส้มแดสะพรั่ง...สุดลูกหูลูกตาหลังป่าเเมเปิ้ลเป็นริมชายหาดอีกฟากฝั่งหนึ่ง.....บรรยากาศช่างเหมือนอยู่ในภาพวาดเลยทีเดียว....
กว่าจะเดินมาถึงบ้านก็หอบจนตัวโยน....จงฮุนเหนื่อยแทบยืนไม่ไหว..แต่เค้ารู้ว่ามีอะไรรอเค้าอยู่....และก็หนักหนาสาหัสซะด้วย
อะไรนะ...เจ้าจงฮุนมันเอาสร้อยไปให้เด็กที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ.....ทำไม...คุณปล่อยให้เด็กทำอย่างนี้...เสียแรงที่ชั้นไว้ใจ.....นี่อะไร...ไม่เพียงแต่ปล่อยให้ไปเล่นซะไกล....และนี่ยัง...ปล่อยให้เล่นกับเด็กที่ไหนไม่รู้จนเกิดเรื่องยารังถึงแม้นว่าเธอจะทำงานกับชั้นมานานเป็น 10 ปีแต่คราวนี้ชั้นคงต้องไล่เธอออก.....
ขอโทศจริง ๆ ค่ะคุณท่าน....ดิฉันพยายามห้ามคุณจงฮุนแล้วแต่มันไม่เป็นผลเลย...ดิฉันต้องกราบขอโทษ....มากจริง ๆ...ดิฉันไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องขนาดนี้
เธอไม่ต้องพูดแล้ว...อืม..และเธอจะรับผิดชอบยังไงเรื่องสร้อย....มันไม่ใช่มีค่าเป็น 10 ล้านเท่านั้น...แต่มันเป็นของหมั้นของชั้นที่ให้กับคุณอันนาตอนสาว ๆ ก่อนเราจะแต่งงานกันซะอีก.....จะให้ชั้นทำยังไง..ไม่ใช่ชั้นไม่เข้าใจเธอนะ......แต่นี่ความผิดครั้งนี้...มันเกินไป....เธอไปเก็บเสื้อผ้าของเธอซะ...ไปได้.....ชายชราที่พูดอยู่นี่ก็คือประธานบริษัอสังหาริมทรัพย์ขนาดให้ชเวจงบิน....บุคคลิกน่าเกรงขาม...ผมเป็นสีเทาอ่อน...พร้อมเคราสีดอกเทา...ยิ่งส่งให้เห็นถึงลักษณะของผู้นำ...น้ำเสียงทรงพลัง...สีหน้าแดงกร่ำแสดงถึงอาการโกธรจัด........นั่นยิ่งทำให้คนตรงหน้ามีสีหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด......ใช่คน ๆ นี้คือผู้นำใหญ่ของตระกลูชเวที่โด่งดัง......
หญิงชราเข่าแทบทรุด....เพราะตั้งแต่มาทำงานกับคนเบื้องหน้านี้เธอไม่เคยถูกดุหรือด่าไล่เหมือนครั้ง...เพราะโดยพื้นเพแล้วป้ายารังนับแม่บ้านคนสำคัญของตระกูล...และเธอก็เป็นคนที่เจ้าระเบียบ...แต่ที่ผิดพลาดก็คือเธอเอ็นดูจงฮุนมากเกินไป.........ไม่กล้าขัดใจ...จนลืมไปเลยว่าซึ่งที่จงฮุนให้ฮงกินั้นสำคัญมากแค่ไหน....เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น...ไม่ใช่กลัวตกงานแต่เป็นเพราะความภักดีต่อผู้เป็นนายและความรู้สึกผิด
"ไม่ได้...คุณป้าไม่ผิด..นะครับ.....ผม...ผมเป็นให้เพื่อนของผมเอง....ผละ...ผม..ไม่ยอมฟังคำสังคุณป้า...อึก..ฮะ..ฮื่อ.ฮื่อ.."
จงฮุนพูดตะกุตะกักเสียงสั่น...น้ำตาไหลพราไม่หยุดเมื่อรู้ว่าตนเองเป็นต้นเหตุใหญ่....ป้ายารังนั้นจัดเป็นคนสนิทที่รักในจงฮุนที่สุด
"ชั้นยังไม่เอาเรื่องแกเลยนะ....จงฮุน...แกคิดว่าชั้นจะไม่ลงโทษแกรึไง...แกมีสิทธิ์อะไร...มาเถียง..." ชายชราตวาดขึ้นเสียงดังสนั่นบ้านแสดงถึงอาการว่าโมโหสุดขีด....กำมือแน่นทุกโต๊ะ..ดัง..ปั่ง..
"ตะ...แต่..แต่ว่าคุณป้าไม่ผิดถ้าจะลงโทษก็ทำโทษแค่ผมคนเดียว " จงฮุนยืนกรานน้ำเสียงหนักแน่น....
"คังอิน...มาเอาเจ้าจงฮุนมันไปให้พ้นสายตาชั้น....ขังมันไว้ในห้องนั่นแหละไม่ต้องให้มันออกมาจนกว่าชั้นจะสั่ง....จำไว้....จะกี่วันช่าง...จนกว่าชั้นจะมีคำสั่ง....ถึงปล่อยให้มันออกมาได้...ให้คนคอยเฝ้าคุมมัน....ไม่ว่าพ่อแม่มันมาจะสั่งอะไรก็ช่าง....ให้ถือคำสั่งชั้นเป็นสำคัญนี่เป็นคำขาด...ให้มันได้ทบทวนความผิดของ....ให้เฉพาะกับน้ำกับมันพอ....ไม่ต้องไปสนใจมัน...เอ๊า...จับตัวมันไปเซ่...ยืนเฉยทำไม"
" ครับ..คุณท่าน ".....คังอินคนที่ถูกเรียกชื่อส่งสายตาไปทางแม่บ้านเก่าแก่อย่างเห็นใจ....เดินก้าวเข้าไป..จับตัวจงฮุน...ทั้งฉุดทั้งดึง....เพราะจงฮุน
ออกแรงสะบัดสุดกำลัง
" ไม่..นะ..คุณ..ปู่..อย่า..ไล่..ป้ารัง..ไป ..เลย..นะ..ฮื่อ...ฮื่อ...โฮ่ว...โฮ..นะ..ผมขอร้อง...นะครับ"....แต่ว่าด้วยกำลังของเด็กไม่อาจต้านทานผู้ใหญ่ได้.....
เอามันออกไปเร็ว...รำคาณสายตา....ชายชรากล่าวเสียงเข้ม....ในที่สุดก็ต้องอ่อนลงเมื่อได้ยินจงฮุนหลานคนโปรดที่ไม่ค่อยจะชอบพูดเท่าไหร่....เฝ้าร้องตะโกนตลอดเวลา
จงฮุนเฝ้าเพียรพยายามตะโกนจนสุดเสียง....ไม่...อย่าให้.......ป้ายารัง ..ไป...อย่า....อย่า..ไป.คุณปู่...คุณปู่..คุณปู่ใจร้าย..ตะโกนไม่ให้หยุดจนลับสายตา....
"เธอก็ไปได้แล้ว...ยารัง...ลาก่อน...ขอให้โชคดี" ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง....
"..ค่ะ..คุณท่าน...ขอให้คุณท่านสุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะคะ...ดูแลตัวเองด้วยนะคะ...ดิฉันไปก่อนนะคะ..." คนพูดน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาคลอเบ้าตา...
"นี่มันอะไรกัน...เป็นไปได้ยังไง....คุณสั่งขัง...จงฮุน....ตั้ง ..2 วัน..แล้วชั้นเคาะประตู...ก็ไม่พูดด้วย...เด็กรับใช้บอกว่าฮุน...ไม่ยอมกินข้าวเลย....คุณช่วยพูดหน่อยสิค๊ะ....ชั้นไม่ยอมจริงๆ...ด้วย...ถ้าลูชั้นเป็นอะไรไปล่ะก็...ชั้นจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลยคอยดู" ....ผู้หญิงหน้าตาสะสวยวัย..ผมยาว..ปะบ่า...พูดขึ้น...เธอก็คือแม่ของจงฮุน...เธอเป็นคนมีชื่อเสียงเพราะเธอคือ..นักแสดงชื่อดังที่ได้ฉายาว่า..นางเอกค้างฟ้า...แตฮี...นั่นเอง
"นั่นน่ะลูกของคุณ...คนเดียวหรือไง...นี่ก็ลูกของผมเหมือนกัน..คุณเป็นห่วงผมก็เป็นห่วง...แต่คุณพ่อไม่ใช่...จะพูดง่ายๆ...เดี๋ยวท่านใจเย็นลงท่านก็คงปล่อยฮุนออกมาเองแหละ....ก็คุณพ่อรักเจ้าฮุนมันจะตาย...ถึงขนาดให้สร้อยเส้นนั้นกับฮุน..สร้อยนั่นเป็นตัวบอกผู้ที่จะได้รับมรดก...จากท่านเชียวนะ......ท่านเคย..พูดไว้..ถ้าให้ใคร...คนนั้นก็คือคนสืบทอดกิจการรุ่นต่อไป.."
" นี่คุณยังจะมาห่วงบ้าสมบัติอะไร....นี่ชั้นโกธรจริง ๆ แล้วนะ...แล้วเจ้าฮุน..มันอดอาหารตายหล่ะจะว่ายังไงห๊า....คุณยังจะหวังเรื่องบ้าๆ..บอๆ อีกเหรอ...นี่เปิดประตูให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะไม่งั้น...ชั้นฟ้องร้องเอาให้เข้าคุกกันไปเลย" พูดไปพรางเาะประตูไปพลาง...ส่งสายตาจิกไปยังคนที่ยืนคุมอยู่...
"ไม่ได้จริง ๆ ครับคุณแตฮี...คุณท่านสั่งไว้ห้ามใครขัดขืน.ขอโทษจริง ๆ ครับ"
"เชอะ...ไอ้พวกบ้า...ฮุนลูกตอบแม่หน่อย..ลูกเป็นไงบ้าง"...หัวใจของคนเป็นแม่กระตุกสั่นไม่หยุด....เพราะได้ข่าวว่าเมื่อลูกชายรู้แล้วว่าป้ายารังออกไปแล้ว...ก็ร้องไห้ไม่หยุดเอาแต่โทษตัวเองไม่ยอมกินข้าวกินน้ำเลยซักแอะ...
"ฮุนแม่อยู่นี่แม่จะต้องช่วยลูกออกไปให้ได้...ตอบแม่มาซิ...ส่งเสียงหน่อยสิลูก...ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า"
"คุณพ่อครับปล่อยจงฮุนออกมาก่อนได้ไหม...เด็กมันก็สำนึกผิดแล้ว...ยังไงขอมันก็ไม่มีทางได้คืน...เอาเป็นว่าผมขอโทษแทนลูก...ผมจะต้องอบรมสั่งสอนมันให้หนัก...นะครับคุณพ่อ...นี่ก็จะครบ 3 วันแล้วจงฮุนมันไม่ยอมกินข้าว."
ชายชราพยักหน้า....แสดงสีหน้าหวั่นวิตกถึงยังไงจงฮุนก็เป็นหลานที่เค้ารักที่สุด....เพราะเลี้ยงมากับมือ
"ไป..คังอิน..ไปเปิดประตูให้คุณจงฮุนออกมาก่อน.....ไป"
"ครับ....นายท่าน".....ว่าแล้วพาพ่อและแม่ของจงฮุน...ไปยังห้องของจงฮุนพร้อมทั้งไขประตูเข้าไป....
ทันที่ที่เห็นหน้าลูกแตฮีพุ่งเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว...ใบหน้าเด็กน้อยตอนนี้ซีดแผือด...ปากแห้งกรัง..สีปากซีดเซียว...ดูไร้เรียวแรง
"ลูกแม่เป็นไงบ้าง ลูก....ลูกก็รู้จักคุณปู่ดี...ว่าท่านเป็นคนยังไง....แล้วสร้อยนั่นมันสำคัญขนาดไหน...ลูกก็รู้แล้ว..ทำ..ไม..ทำไมยังเอาไปให้เพื่อน..."
ผมมองแม่...ผมก็รู้ว่าท่านเป็นห่วงผมมาก...ถึงยังไง...ถ้าย้อนเวลาไปได้....ผมก็ยังจะให้...ฮงกิ....นางฟ้าของผม
ความคิดเห็น