คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักแรก....การพบกัน
ต้นเหตุที่ 1 ตอนรักแรก.... การพบกัน
จงฮุนตรวจเอกสารที่กองไว้เต็มโต๊ะ......และอดที่แขวะ..ไม่ได้...กับ พวกเหล่าคณะกรรมการสภานักเรียน..
ในเรื่องความล่าช้า..ต่างๆ.....พลางคิดไปพลาง ๆ ว่า....นี่เรามาเรียนหรือ.....มาเป็นกรรมกรกันแน่เนี่ย..
.คนพวกนี้ฝากความหวังไว้ไม่ได้เลย....อะ..แล้วเรายังต้องไปช่วยเจ้าวอนมันแข่งบาสอีก...ทำมัยเราต้องเป็นเพื่อนกับมันด้วยนะ...เซ็ง
ในห้องที่เงียบสงัดนี้เอง...จงฮุนเฝ้าครุ่นคิดว่า.....หากว่ามีใครสักคน...มาฉุดดึงเค้าออกจากความน่าเบื่อ....จากความจำแจ..จากโลกที่มีแต่สีหม่น.....และทำให้ชีวิตที่จืดซืด..ของเค้ามีสีสันบ้าง....ก็คงดี.....ทำไมนะเพื่อนรักของเค้าสองคนถึงดูมีสีสันต์...มีชีวิตชีวา...แตกต่างเค้ามากเหลือเกิน...
..คนหนึ่งก็เป็นคนกระตือรือล้น..ดูมีสปริท...ทำให้คนรอบข้างรู้สึกสดชื่น...อีกคนก็เป็นสดใส....ไม่ว่าไปที่ใดเป็นต้องแจกรอยยิ้ม..........ให้เรื่อย เปื่อย...เฮ้อ...เป็นครั้งแรกที่อิจฉา...นายยงฮวาทำไมมันยิ้มเรี่ยราดขนาดนั้นได้นะ.....
นึกถึงรอยยิ้มที่แสนสดใส....ทำให้จงฮุนคิดถึง....ใครบางคนที่เป็นรักแรก..ของเค้า....ตั้งแต่ได้พบกับเด็กคนนั้น....เค้าก็ไม่เคยมีวามรักอีกเลย...
เธอคนั้น...ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วและน่าจะสวยมากด้วย...จงฮุนแอบยิ้มเมื่อคิดถึงรักครั้งแรกของเค้าเมื่อตอน...8 ขวบ
ที่เกาะเซจู ฤดูร้อน ณ บ้านพักตากอากาศเมื่อ 12 ปี...ก่อน ท่ามกลางท้องฟ้าสีส้ม....พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว..
คุณชายน้อย...คะ..คุณชายพวกเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ....คุณปู่รอแย่แล้ว....เสียงตะโกนเรียกของสาวใช้...คนสนิท
ไม่...ป้ายารัง...กลับไปก่อนก็ได้...ผมอยากเดินเล่นอีกสักหน่อย....แล้วเดี๋ยวผมเดินกลับเองแหละ.....
โดยปกติแล้วจงฮุนเป็นเด็กว่าง่าย...เชื่อป้ายารังมาก...แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมเค้าถึง...นึกอยากขัดสักหน่อย
ไม่ได้..ค่ะ..ไม่ได้..เราต้องกลับกันแล้วนะคะ...อีกนิดเดียว..ก็จะมืดแล้ว...ตอนเย็นแถวทะเลมืดเร็วจะตายไปค่ะคุณชาย...
ป้ากลัวผี...เดี๋ยวเกิดมันโผล่ขึ้นมาจากทะเล...แล้วเราจะทำยังไง...ล่ะคะ..ป้ายารังแกล้งแย่เด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
เฮ่ะ..มีผีจริงเหรอ...ป้าหลอกผมน่ะสิ....ไม่เชื่อหรอก...จงฮุนทำหน้ามุ๋ยอย่างขัดใจพร้อมกับแกล้งฟอร์ม..
แต่กลับกันก็ได้...ไม่ใช่ผมกลัวหรอกนะ....แต่ไม่อยากขัดใจป้ายารัง...กับคุณปู่...จริงๆ..
แต่..แล้ว..จงฮุนกลับเหลือบสายตาไปทางด้านหน้า..."อะป้าตรงโน้นมะสะพานเล็ก ๆ ทอดออกไปทะเลด้วยหล่ะ...
จงฮุนพูดพร้อมชี้ไม้ชี้มือไปทางด้านขวา....ที่มีสะพานน้อยทอดยาวไปออกไปทะเล
ทำไมผม..ไม่เคยเห็นเลยอ่ะ...เราไปดูกันเถอะนะ...ป้า...อยู่ต่ออีกหน่อย...นะ..นะ..นะ
ว่าแล้วก็พุ่งตัววิ่งออกไปอย่างเร็ว....."เอ๊ะ..มีเด็กนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย..ปะ..เป็นผี..หรือเปล่านะ..อึ๋ย" หยุดเดินตั้งท่าจะหันกลับ..
แต่แล้วกับได้ยินเสียง....นายอยู่แถวนี้เหรอ....มาเล่นกันมั้ย"...พร้อมกับรอยยิ้มหวาน...ของเจ้าของเสียงใส
เธอเป็นคนรึเปล่าล่ะ....จงฮุนตะโกนถาม..พลางคิดในใจว่าเด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงนั้น..ช่างน่ารักเสียจริง..
อยากเห็นหน้าใกล้ ๆในที่สุดเค้าก็..วิ่งตรงเข้าไปหา....เด็กหน้าหวาน......
ไม่ได้ค่ะคุณจงฮุนนี่เย็นมากแล้วเดี๋ยวค่อยมาใหม่....หนูจ๊ะพรุ่งค่อยมาเล่นกันคุณชายจงฮุนนะคะ......
เด็กหน้าหวานพยักหน้า...และส่งยิ้มเป็นเชิงตอบรับ....พร้อมกับหันหน้าไปมาทะเล ทำนิ้วมือตั้งเป็นตัวแอล..มองผ่านมือคล้ายจินตนาการเป็นกล้อง..
จงฮุนสะบัดมือออกและวิ่งแถไปข้างหน้าหมายจะดูหน้าให้ได้ก่อนกลับก็ยังดี...."เธอ...จะมาแน่นะ" วิ่งเข้าไปใกล้....
เด็กน้อยจึงหันกลับมาและยิ้มให้จงฮุน.....เป็นร้อยยิ้มที่ทำให้เค้าไม่มีวันลืม...ตัวกระตูก...หน้าชาขาสั่น...
ทำไมเธอช่างน่ารักจัง.....เหมือนตุ๊กตาเลย..ไม่สิสวยเหมือนเทพธิดาเลย...หรือว่าเป็นนางฟ้าตอนยังไม่โตนะ...จงฮุนคิด
แก้มสีชมพูแดงระเรื่อ...จากสีลูกเชอร์รี่...แก้มยุ้ยนิด ๆ...โอ๊ยน่ารักเป็นบ้าเลย...อยากเอากลับบ้านไปด้วยจังเลย
" อะนาย...ระวัง..ตรงนั้นสะพานมันผุ."..เด็กหน้าหวานตะโกนเสียงดัง...แต่ไม่ทันแล้วขาจงฮุนดันไปเหยียบตรงช่วงที่ผุนั่นพอดี..
แป้ก...โครม..ตูม ....ร่างของจงฮุนตกดิ่งลงสู่ทะเล....น้ำ ขณะขี้กำลังเชี่ยวกราด....คลื่นโถมใส่ด้านข้างสะพาน..ดังสนั่น
ช่วยด้วย...ชะ..ช่วยด้วย...จงฮุนร้องเสียงหลง...เด็กน้อยตะเกียจตะกายอย่างสุดแรง....ร่างผลุบ ๆ โผล่ขึ้นมาสองสามครั้ง....ใบหน้าซีดเผือด.......พยายามส่งเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือด้วยเสียงที่สั่นเทา...เพราะความตื่นกลัวสุดขีด...ฟองพรายน้ำแตกกระจายจากความพยายามดิ้นลนกระเสือกกระสนของจงฮุน...
ท่ามกลางความตกใจอย่างหนักของแม่บ้าน..และสาวใช้...
หญิงชราตะโกนเสียงลั่นสีหน้าหวั่นวิตกสุดขีด....
"คุณชาย....ตายแล้ว...ใครก็ได้ช่วยด้วย...ช่วยคุณชายด้วย...เร็ว..ใครก็"...ป้ายารังตะโกนแผดเสียงลั่น...จนใจที่เธอไม่สามารถช่วยได้เพราะเธอนั้นว่ายน้ำไม่เป็น
.".ช่วยด้วย..ใครก็ได้ช่วยด้วยเร็ว ๆ เด็กมาช่วยคุณชายหน่อยชั้นว่ายน้ำไม่เป็น..".ป้ายารัง ร้องตะโกนกู่ร้องดังสนั่นดังความแตกตื่นเมื่อเห็นร่างของจงฮุนค่อยจมดิ่มลงไปเรื่อย ๆ
ตูม....เสียงดังสนั่น..น้ำกระเพื่อมแตกกระจายเป็นลูกใหญ่เนื่องด้วยขณะนี้เป็นเด็กน้อยหน้าหวานที่อยู่ไม่ไกลนักกระโจนลงไปหมายช่วยเด็กอีกคนที่ได้ตกลง....
"โอ๊ย...ตายแล้วคุณพระช่วย..เร็วเข้าๆ....." ป้ายารังกระโกนลั่น...
..นายเกาะชั้นไว้...เร็วเข้า....ชั้นจะช่วยนายเอง....จงฮุนไม่ทันสังเกตว่าใครแต่รีบคว้าเกาะยึดอย่างแน่นหนา....หมายยึดเอาไว้...ให้มั่น...แต่แล้วพลัน
พลั่ก...เฮ้ย...อึก....เด็กน้อยหน้าหวานสะบัดดึงมือของคนที่เกาะไว้อย่างแน่นสุดฤิทธ์....
เฮ้ยชั้นหายใจไม่ออก...นายเกาะหลวม..ใจเย็น ๆ ไว้ไม่งั้นเราได้ตายกันสองคนแน่...เฮ้ยได้สติเสียที..ปล่อยชั้นบอกให้ปล่อย....เฮ้ย...สิ้นเสียง...เจ้าของเสียงศอกกลับเข้าที่สีข้างจงฮุนเพื่อให้ปล่อย
ในที่สุดก็ปล่อยจงฮุนก็ต้องปล่อยมือที่ล็อคจับไว้...อย่างช่วยไม่ได้เพราะเกิดอาการจุกเสียดที่สีข้างที่โดนคอกนั่นไปเต็มๆ...เค้ารูสึกว่านัยน์ตาเริ่มพร่ามัว...สิ้นค่อย ๆจะเริ่มเลือนลางลง...ร่างทั้งร่างของจงฮุนกลับค่อย ๆ จะจมลง..ลงไปเรื่อย ๆ...เจ้าตัวอดคิดไม่ได้ว่าคราวนี้คงไม่รอดแล้ว....ลาก่อน...คุณพ่อ..คุณแม่..คุณปู่คุณย่า...มินฮวาน....เฮอ...นางฟ้าของผม...จงฮุนครุ่นคิดในเสี้ยววินาทีสุดท้าย...ถึงใบหน้าหวานของเด็กเมื่อกี้ที่เค้าเพิ่งเห็นหน้าชัด....พร่า...นัยน์ตาผมเริ่มมองไม่เห็นแล้วครับคุณแม่...ผมคงตายอยู่ที่นี่ พลันกลับได้ยินเสียงเรียกที่ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท....
อยู่เฉย ๆอย่าดิ้นนะ...เด็กน้อยหน้าหวานพยายามส่งเสียงเพื่อให้คนตรงหน้ามีสติ...และพยายามล็อคเข้าที่ด้านหลังจงฮุนอีกครั้งพร้อมกับตีขาสุดแรงเกิดตะเกียจตะกายอย่างทุลักทุเล...ใช้เล็งสายตาเพ่งตาตรงไปตอไม้ข้าง ๆ สะพานหมายยึดจับ...แต่ด้วยกำลังของเด็กจึงไปอย่างทุลักทุเล...เด็กน้อยเริ่มใกล้จะหมดเรี่ยวแรงแล้ว...พลางก็คิดในใจว่าเจ้าหมอคนที่เค้าพยายามช่วยเหลืออยู่นี่มันตายรึยัง....ด้วยความพยายามสุดความารถ....ในที่สุดเค้าก็ลากพาจงฮุน...เข้าไปถึงสะพานสำเร็จ....
คน 2- 3 คน กรูกันเข้ามาช่วยดึงตัวจงฮุนขึ้นไป...
แต่เด็กหน้าหวาน..เริ่มรู้สึกขาชาด้าน....ตัวหนัก...เค้ารู้ตัวว่ากำลังจะจมน้ำ...เพราะหมดเรี่ยวหมดแรง....ตะคริวขึ้นที่ข้อเท้าว่ายต่อไม่ไหว...
ช่วยด้วย..ช่วยด้วย..เสียงแผ่วเบา...
โครม.....เสียงชายสองคนกระโจนลงไปลากพาเด็กหน้าหวานขึ้นฝั่ง........
"เฮ้อเด็กเป็นยังไงบ้าง....อีหนูนี่ถ้าจะกินน้ำเข้าไปหลายอีก ก็ตัวแค่เนี้ยเล่นเข้าไปช่วยเจ้าตัวโตดีไม่ตาย"...ชายผิวเข้มพูดพร้อมทั้งกดน้ำที่ช่องท้องออก..ให้เด็กน้อย..
"เฮ้..เบาๆ ...แกผายปอด..ซิ..แล้วเดี๋ยวเอาตัวไปส่งโรงพยาบาลเลย".
เฮ้ย...ลืมตาแล้ว...เจ้าหนูได้สติแล้ว..
แค่ก..แค่ก..เอ่อ...เด็กคนนั้นเป็นไงบ้าง....เค้าปลอดภัยหรือเปล่าฮะ.....เด็กหน้าหวานค่อย ๆยันตัวขึ้นด้วยอาการโรยราไร้เรี่ยวแรง..และถามด้วยความกังวัล
ปลอดภัยดีแล้วเมื่อกี้ลืมตาปริบ ๆ...แต่ตอนนี้ปรือตา..สงสัยจะเพลียมาก..แต่หนูนี่...เห็นหน้าตาหวาน ๆ อย่างนี้นี่อึดน่าดูเลย...
...ไม่ใช่หนูซะหน่อย...ผมเป็นเด็กผู้ชายก็ต้องแข็งแกร่ง.เด่..... .. ห๊า....เสียงสะท้อนท่ามกลางกลุ่มคน...เด็กผู้ชาย...ไม่จริงน่า..
จงฮุนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น คล้ายกับว่าเปลือกตามันแสนจะหนาและหนัก...แต่ที่เค้าพยายามลืมตานี่ก็เพราะเสียงใส ๆ ข้าง ๆ นี่
"นี่นายรู้สึกตัวหรือยัง...เป็นผู้ชายหรือเปล่า...ลืมตาเซ่เจ้าโง่...นี่ยังแน่ะชั้นเรียกไม่ได้ยิ่งรึไง..ชั้นผู้มีพระคุณของนายไงหล่ะ....ลืมตาซิ" เด็กหน้าหวานตะคอกใส่....แถมส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ....":ซิอ่อนวะ....น้ำเสียงแสดงถึงอาการขัดใจ.....
จงฮุนพยายามลืมตาขึ้นมองพลาง...คิดในใจว่าผู้มีพระคุณนี่...ทำไมปากมากจัง...ดูพูดเข้า....ใช่เธอนางฟ้าของชั้นแน่เหรอ
เอ๊ะเป็นเธอจริง ๆ โอ๊ยหน้าใกล้ ๆ นี่ เธอยิ่งน่ารักจริง ๆ...หรือว่าเธอเป็นนางฟ้าจริง ๆ..นี่ชั้นตายแล้วเหรอ
"นี่นายชั้นพูดกับนายอยู่นะ...ยังมาทำหน้าเอ๋อใส่อีก....นี่เจ้าเอ๋อ...นายโอเคนะ""
เอ่อ...ครับผมหายดีแล้ว...ขอบคุณมากเธอชื่ออะไร...เราชื่อจงฮุน.......เธอหล่ะชื่ออะไรเหรอ
มาธงมาเธออยู่ได้ชั้นชื่อ...ฮงกิ....เรียก..ฮงกิ..ก้อได้...แต่ชั้นจะเรียกนายว่าเจ้าเอ๋อ...ฮ่า..ฮ่า...เด็กหน้าหวานตอบ..
ได้เธออยากเรียกอะไรก็ได้...แต่ขอให้จำไว้นะว่าเราชื่อจงฮุน...ชั้นว่าชั้นแก่กว่านะเรียกพี่จงฮุนก็ได้...พร้อมทั้งส่งยิ้มให้
ให้เรียกพี่เอ๋อนะเหรอ...ไม่เอาอ่ะ...เรียก..เจ้าเอ๋อดีกว่า....ฮ่า..อะ..นายไม่ขำเหรอ...ไม่โกธรเลยเหรอ..
“เอ๋อนายจำเอาไว้ด้วยนะว่าชั้นน่ะเป็นถึงผู้ช่วยชีวิตนายเชียวนะนายต้องสำนึกในบุญคุณของเจ้าเอาไว้ให้มาก ๆ เฮ้ยนี่ชั้นไม้ได้ทวงบุญคุณนะ...”
“ครับผม...ผมจงฮุนจะไม่ลืมบุญคุณของฮงกิไปตลอดชีวิต...คุณจะเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตผม ๆ สัญญา” จงฮุนยิ้มและพยายามแสดงความจริงใจให้เด็กหวานตรงหน้า
“งั้นนายก็ต้องร้องเพลงประจำตัวชั้นให้ไปก่อนนะมาชั้นจะสอนให้นายต้องจำให้แม่น ๆ นะ...” ว่าแล้วก็เริ่มร้องเพลงที่ว่า
“"ฮงกิที่แสนดี...ฮงกิเป็นเลิศ...ในทุก ๆอย่าง...ฮงกิน่ารัก..สุดหล่อ..โค-ตะ-ระ เจ๋ง...คือฮงกิ ฮงกิ เหมือนเป็นพ่อและ..พี่ชาย......รักฮงกิที่สุดในโลกเลย"” เป็นไงเพลงเนี้ยเจ๋ง....ใช่ป่ะ..
...ผลุบ...ฮะ..เสียงกลั้นหัวเราะ...จงฮุนทนไม่ไหวจนต้องแกล้งเบือนหน้าหลบไปแอบ...ขำในความน่ารักของคนตรงหน้า
นี่นายกล้าขำฉันเหรอ....นาย...อยากตายเหรอไง..ฮ๊า..ให้ตายเหอะนี่ถ้าชั้นน่าไม่เอ็นดูนายเป็นพิเศษ ..หล่ะ...ก็ชั้นไม่ให้ร้องเพลงที่ชั้นแต่งให้แจจินมันร้องหรอกนะ...รู้ไว้ด้วย...เดี๋ยวชั้นยัวะขึ้นมาแล้วนายจะรู้ว่านรกมีจริง....จำไว้เจ้าเอ๋อ ว่าแล้วก็เอียงคอ . ..”นี่นายจะไม่ร้อง....จริง ๆ ใช่ไหม...ไอ้นี่วอนกับผู้มีพระคุณซะแล้ว....ว่าแล้วก็กำหมัดหมายจะชก....หน้าจงฮุนซักหมัด...
เดี๋ยวผมยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ร้อง....เป็นเกียรติมากเลยที่ได้ร้องเพลงนี้....ว่าแล้วจงฮุนก็เริ่มร้องเพลงสรรเสริญฮงกิตามที่เจ้าตัวต้องการ...ร้องติด ๆ ขัด.....คอยแต่จะกลั้นเสียงหัวเราะ
จนฮงกิทนไม่ไหวต้องบอกให้ร้องดัง ๆ
จำไว้นะนายต้องท่องเพลงนี้ให้ขึ้นใจ.....ถ้าวันไหนชั้นสั่งให้ร้องแล้วนายร้องไม่ได้ล่ะก็...นายเจอดีแน่โทษฐานลืมบุญคุณ...ต้องโดนซักสองหมัดจำไว้
ได้ซิผมจะจำเพลงนี้และจะร้องให้ได้แต่คุณต้องสัญญานะว่าจะมาหาผมอีก...และให้เพลงนี้เป็นเพลงเฉพาะของผม
ไม่ได้หรอกนี่เพลงที่ชั้นแต่งให้แจจินมัน..เอาเหอะจะไม่ไปสอนใครอีกนอกจากนายกะแจจินไม่มีใครมีสิทธิร้อง...เอาป่ะ....ฮงกิพูดพรางเอียงคอมองดูจงฮุนอย่างน่ารัก
งั้นตกลงตามนี้นะฮงกิ......จงฮุนยิ้มให้
แกล้งไม่สนุกเลยสู้แกล้งแจจินนี่ก็ไม่ได้ไปดีกว่า...พร้อมทั้งแสยะยิ้มที่มุมปาก...คิดไปก็ไป..ไม่ได้สนคนที่มองอยู่เลย..
เธอจะมามั๊ยพรุ่งนี้เราจะมารอแถวนี้นะ....ฮงกิ...ชั้นจะมารอเธอจนกว่าจะเจอ...อย่าลืมนะทุกวันจนกว่าจะเจอ...
จงฮุนตะโกนสุดเสียงหมายให้คนที่เดินออกห่างได้ยิน...ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธจากร่างเล็กที่เดินจากไป....
รุ่งขึ้น...จงฮุนก็มารอที่เดิมที่..ที่เค้าพบคนหน้าหวาน....แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา....ของคน ๆ นั้น....ผ่านมา สองสามวัน....จงฮุนยังคงมารอที่จัดนัดหมายเช่นเดิม..ด้วยหวังว่าจะได้พบเด็กหน้าหวานสักครั้งก่อนกลับโซล
ชั้นเป็นห่วงคุณชายจังเลย....ตั้ง 4 วันแล้วที่คุณชายมารอ...เด็กนั่นก็ยังไม่มาเลย....คูณทำหน้าเป็นทุกข์มากข้าวปลาก็ไม่กิน..
ชั้นละสงสารคุณชาย .....โถ่คุณชายน้อยของป้ายารัง...จะเศร้าไปถึงไหน..ป้ายารังพูดกับสาวใช้อีกสองคน...
. สงสัยคุณชายจะปิ้ง แหง...แบบว่า Poppy love อะไรแบบนี้ไงป้า....นี่ป้าถ้าคุณชายรู้ว่าเด็กนั่นเป็นผู้ชายมีหวังช็อค.แหง...
อย่าพูดบ้า ๆ...คุณชายยังเด็กยู่...คงอยากมีเพื่อนและนี่ก็คนช่วยชีวิตคุณชายเชี่ยวนะคงจะประทับใจอยากเป็นเพื่อนสนิท.
..ป้ายารังแย้ง....แต่ก็แอบยิ้มขำ...
แต่ยังไงก็ห้ามบอกนะว่าฮงกิเป็นเด็กผู้ชาย...ยังก็ไม่เจอกันอยู่แล้ว...ให้เก็บไว้เป็นความทรงจำดีกว่า
จงฮุนทอดสายตาไปที่ท้องทะเล...คิดในใจว่าทำไมนะนางฟ้าของเค้าถึงได้..ใจดำกับเค้าอย่างนี้อีกอย่างนะเธอช่างพูดจาได้ขัดกับหน้าตาของเธอมากเลย...แกอย่างงี้...เอ๋ออย่างงั้นแถมยังว่าเราอ่อนอีกด้วยเอ๊ะแต่ไอ้อ่อนเนี่ยเธอหมายความว่าไงง่ะ....หรือเธอว่าเราปัญญาอ่อน.....โถ่เอ้ย..นางฟ้าใจร้าย
ถึงยังไงเราก็ยังหวังให้เธอมา....ถึงแม้ว่าเธอจะตะโกนว่าเราเอ๋อแค่ไหนก็ย่อม......ชั้นเพียงอยากบอกลากับเธอก่อนกลับโซลเท่านั้น...แค่นั้นก็ไม่ได้เหรอ....นางฟ้า....ฮงกิเธอใจร้ายจัง วันนี้เราต้องกลับโซลแล้วด้วยคงอีกนานกว่าจะได้มาที่นี่...คงอีกนานกว่าจะได้พบกัน..
"นายมาที่นี่จริง ๆ ด้วยเหรอ" "> <" เสียงใสตะโกนถามพร้อมส่งยิ้มหวาน.......รอนานมั๊ย...รอมากี่วัน..ตอบตามจริงนะ
เพียงได้ยินเสียงใส ๆ นี่จงฮุนก็ยิ้มแก้มปริ...ไม่น่าเชื่อแค่เห็นเด็กตัวเล็กคนหนึ่งกับทำให้เค้าดีใจขนาดนี้....จงฮุนนึกแปลกใจในตัวเองอย่างมาก
" ในที่สุดเธอก็มา...เรามารอเธอตั้งแต่วันนั้น...4 วันแล้ว ก็เราบอกแล้วไงว่ายังไงเราก็จะรอ...รอจนกว่าจะเจอ"
อื้อ...นายเป็นคนดีเหะเจ้าเอ๋อผิดกับน้อง..เจ้าแจจินอ่ะแค่ชั้นแกล้งมันหน่อยเดียวเองมันก็ร้องไห้ฟ้องยายชั้น...จนชั้นถูกทำโทษห้ามออกมาเที่ยวตั้งหลายวัน..ทั้ง ๆ ที่ หน้าร้อนแท้....ทะเลก็กำลังสวย...แต่ชั้นมาเที่ยวได้แค่ไม่กี่วัน...อารมณ์เสียดีเลย...นายมาเล่นกับชั้น....เรามาแข่งก่อกองทรายกัน.....ฮงกิขมักเขม้นก่อกองทรายอย่างเอาจริงเอาจัง..ผิดกับจงฮุนที่เอาแต่แอบมองหน้าฮงกิเป็นระยะ
นายก่อเป็นรูปอะไร...อ่ะ...ฮงกิถาม.."ก็รูปปราสาทไง....นี่ดูสิ...แถวนี้เป็นกำแพง....นี่เป็นหอคอย..งัยล่ะสวยมั้ย." จงฮุนตอบพลางยิ้มให้ฮงกิ
“ เชอะไม่เห็นจะได้เรื่อง...เลย..เจ้าเอ๋อ..อะไม่ใช่นายชอบให้เรียกพี่ใช่มั้ยฮะ...พี่เอ๋อ....สู้ของชั้นก็ไม่ได้.....รูปสกอร์เปี้ยน..กับหัวกะโหลก...แจ่มกว่าแยะ....” เด็กหวานตอบพลางยักคิ้วหลิ่วตา..แลบลิ้นหลอก.....หมายทำให้คนตรงข้ามขัดใจ...แต่ไม่สำเร็จ...
ในสายตาของจงฮุนกับรู้สึกตรงข้ามแทนที่จะรู้ว่าเจ้าตัวตั้งใจกวนกลับรู้สึกว่าเด็กตรงหน้านี่แสนจะน่ารัก...น่าทะนุถนอม...
แต่จงฮุนก็อดคิดไม่ได้เด็กผู้หญิงอะไรชอบรูปสกอร์เปี้ยน...แถมรูปกะโหลกอีกอ่ะ...นี่เธอจะให้เราตกใจไปถึงไหนอุตสาห์ปั้น...
ปราสาทกะประมาณอารมณ์เจ้าชายกะเจ้าหญิงเอาใจซะหน่อย..ไงเธอมีรสนิยมแบบนี้เข้าไม่ถึงจริง ๆ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจัง
ฮงกิเห็นว่าไม่สำเร็จผล...ในที่สุดก็สุดจะทนจนตั้งลุกขึ้น....ไปกระโดดใช้เท้าสองข้างเกลี่ยทับปราสาทของจงฮุนทิ้งซะ...หัวเราะกลับอย่างสะใจ
อะไรอะ...ฮงกินี่เราสร้างปราสาท..ให้เธอนะ...ดูเซ่เละหมดเลย...คนเค้าอุตสาห์ทำซะสวย...จงฮุนปั้นใหม่ท่านกลางเสียงหัวเราะแปลกของฮงกิ...ฮี่..ฮี่..ฮ่า..ฮ่า..ฮิ้ว..ฮิ้ว..
อะพี่อยู่นี่เองผมตามหาตั้งนาน....คุณตาให้มาตามแน่ะพี่ฮงกิ....เด็กน้อยหน้าหวานแต่มีสีผิวเข้มเป็นสีน้ำผึ้ง....คนหนึ่งเดินก้าวเข้ามาใกล้
นี่แจจินดูเด้...กะโหลก..สกอร์เปี้ยน..แหละ...สวยใช่ป่ะ...นี่ชั้นทำเองแหละ..สุดยอดใช่ป่ะ...นายไม่ต้องชม...มันไเขียนไว้ที่หน้านายแล้ว....
ได้ทีเอาใหญ่ยอม ๆ ชม ๆ มันไปก็ได้จะได้จบเรื่องไม่งั้นคืนนี้เราอยู่ไม่เป็นสุข...ได้โดนแกล้งไม่หยุดไม่หย่อนแน่งานนี้
"โอ้โห...สุดยอดไปเลย...นี่พี่ทำได้ไงอะ...ไอ้คนข้าง ๆ มันปั้นไม่ได้เรื่องเลยอะเมื่อเทียบกับ...พี่ฮงกิใใใพี่เป็นที่สุดแล้ว" "_"
ขอโทษนะไอ้หน้าโหด...ถึงยังไงนายก็คงไม่โหดไปกว่าไอ้พี่ฮงกิ...ไอ้ปีศาจหน้าหวานไปได้หรอก...ยังไงชั้นก็ไม่กลัวนาย แจจินคิดในใจพร้อมจ้องมองจงฮุน
"นี่เพื่อนพี่เหรอ....คนที่บอกว่าจะมารอที่ข้างสะพานน่ะนะ....ไอ้คนที่พี่บอกว่าชื่อเอ๋อ อะไรเนี่ยเหรอ" แจจินถามฮงพร้อมยักคิ้วใส่จงฮุนส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้
ใช่..ก็คนที่ทำเอาชั้นเกือบตาย..จงฮุน...เค้าไม่ชอบให้เรียกชื่อเฉย ๆ.. นายต้องเรียก...พี่เอ๋อ..รู้ไหม ฮงกิแกล้งพูดแหย่..
.หมอนี่ยังไงนะเราว่าอะไรมันก็ไม่โกธรรึว่ามันจะเอ๋อจริง ๆ ถ้างั้นเราแกล้งเจ้านี่เราจะบาปมากมั้ยอ่ะ ฮงกิครุ่นคิด...
พอดีกว่า....แกล้งหมอนี่ไปก็ไม่รู้สารู้สมมันขัดใจยังไงบอกไม่ถูก....หรือเราจะแกล้งจับหัวมันกดน้ำเสียให้เข็ดมันจะได้ส่งเสียงขอร้องเรา...ฮะแจ๋ววะงี้ดีมั๊ย....ไม่ได้ฮงกินายต้องมีคุณธรรมกับคนเอ๋ออย่างนั้นนายยังแกล้งอีกรู้ถึงไหนอายถึงนั่นเสียงชื่อเสียงอันโด่งดังของเรา
นั่นเอาเข้าไป..ทำไมเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนี้....สงสัยมันคงเป็นกรรมพันธ์แน่เลย.....จงฮุนทำตาปริบ..ปริบ.. พยายามอย่างมาก..ที่จะรับนิสัยของนางฟ้าของเค้าให้ได้.. แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่นางฟ้าของเค้า...จดจำชื่อเค้าได้ว่าจงฮุน..ความคิดขัดแย้งเกิดขึ้นภายในใบหน้า..ไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรกับเด็กน้อยหน้าหวานจอมโทสะนิจริง ๆ...เฮ้อ....เวรกรรม
เอ่อจริงสิ...ทำไมฮงกิว่ายน้ำเก่งจังเลย....จงฮุนแสร้งเปลี่ยนเรื่อง..
.จริง ๆ นะ ฮงกิเก่ง ๆ เราประทับใจมาเลย จงฮุนแกล้งจงใจฉีกยิ้มเพื่อมิตรภาพ
ก็ชั้นเป็นคนตระกูล อี นี่ เน๊าะ..แจจิน. ..เน๊าะ.คนตระกูเราต้องเก่ง..ฉลาด..ที่สำคัญต้อง อึด ด้วย ฮ่า ฮ่า...อันเนี้ยสำคัญนะว่ายน้ำต้องอึด..และชั้นก็เป็นผู้เชี่ยวชาญนะขอบอก
อือ ใช่พี่ฮงกิของผมเป็นแชมของเยาวชนเชียวนะ...อันนี้ของจริงไม่ได้โม้...แจจินแกล้งพูดยกหางฮงกิซะยกใหญ่
ที่กระทำเพื่อความอยู่รอด....ทำไมน่ะเหรอ...เห็นฮงกิหน้าหวานขนาดนี้...นิสัยจริง..ก็โหดเท่ากับความหวานของใบหน้าในบรรดาพี่ชายสองคนของแจจิน.....ฮงกิเป็นที่แจจินกลัวมากถึงมากที่สุด...ทั้งกลัวทั้งขยาด....แต่ก็อยากอยู่ใกล้...เพราะยังไงฮงกิก็คือพี่ชายที่เค้ารักมากที่สุด..ดูเท่ห์ที่สุดในสายตาแจจิน...
ทั้ง ๆ ตัวเล็กพอกัน...เค้ามักจะโดนเพื่อน ๆ แกล้ง ....หากแต่ว่า......ช่างแตกต่างจากฮงกิชนิดไม่ติดฝุ่นตรงที่ฮงกิชอบแกล้งเพื่อนไม่ว่าจะตัวใหญ่ตัวโตขนาดมักถูกฮงกิอัดกลับไปยับเยิน....สิ่งที่พี่ชายหน้าสวยของเค้าไม่ชอบที่สุดก็คือ...คำว่าคนสวย...เจ้าหญิงอะไรแบบนี้ถ้าใครพูดล่ะก็ต่อให้ตัวโตแค่ไหนพี่ฮงกิเป็นแจกหมัดอสรพิษให้...ทู๊กที..ไม่มีข้อยกเว้น...พี่ฮงกิเป็นคนมีกำลังมากทั้งที่ก็ตัวเล็กเท่ากันกับผม...ทุกครั้งที่ผมโดนแกล้งพี่จงฮยอนจะทำอย่างมากก็แค่ไปดูด่าปาของใครฝั่งตรงข้ามผม....รุนแรงที่สุดก็ถึงผมเจ้าอ้วนคังอินให้ผม...แต่มันก็แค่นั้น...ผิดกับพี่ฮงกิที่ชอบแกล้งผม...ผมต้องพยายามปกปิดทุกครั้งที่มีเรื่อง....เพราะอะไรน่ะเหรอ.....ก็เพราะว่าถ้าพี่ฮงกิรู้ล่ะก็..ผมจะโดนพี่ฮงกิทำโทษแกล้ง.... ต่าง ๆนา ๆ เข้าอีก...เรียกได้ว่าซ้ำเติมพี่ฮงกิเกลียดมากคนที่ขี้ขลาด....เค้าพยายามฝึกผมด้วยวิธีต่าง ๆ เพื่อให้ผมเป็นแจจินที่โหดร้ายอย่างเค้า...แต่ผมทำไม่ได้หรอก...เพราะขนาดแค่ความคิดผมยังเรียกตัวเองว่าผม..ตลอด..ไม่เคยมีเรียกตัวเองชั้นซะที...แต่ต่อหน้าพี่ฮงกิน่ะเหรอต้องเถื่อนเข้าไว้...ต้องวะต้องโว้ย..ต้องหยาบคายให้มากเข้าไว้ถึงจะถูกใจพี่ซึ่งมันขัดกับตัวผมมาก..เฮ้กลุ้มจังครับ..แน่ะยังมีครับอีกเหรอ....ถ้าพี่ฮงกิรู้ล่ะก็ว่าใครแกล้งผมมันคนนั้นบอกได้ว่าซวยพ่อ...ตามราวีไม่เลิกแกล้งจนเสียผู้เสียคน..เสียเด็กหมด....ไม่เคยเลิกราง่าย ๆ ..ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะขอโทษขอโทษอีก...หรือโดนอัดจนน่วม...แต่ถ้าเจอเมื่อเป็นโดนจนอ่วมตลอด...ไม่สนว่าจำเลยคนนั้นจะได้รับโทษไปแล้วกี่ครั้งถ้าเค้ายังจำได้ก็อ่วมอีกง่ะ...ร้ายจนน่าเกลียดนี่แหละพี่ชายคนรองของผม....ใครมีเรื่องกับเป็นต้องอยู่อย่างยากลำบากหลบ ๆ ซ่อน ๆ รอจนกว่าเค้าจะลืมอ่ะ...ซึ่งได้คำเดียวว่ายาก....ยกเว้นการร้องเพลง....แม้แต่เพลงชาติ...ร้องมาหลายปีตั้งแต่เด็กจนโตก็....ยังร้องผิดเชื่อเลย ...พี่ฮงกิมีฉายาสารพัด...ตั้งแต่เจ้าหญิง...เด็กปีศาจ...หรือกระทั่งปีศาจหน้าหวานที่เรียกกันทั่วย่านเมียงดงเลยที่เดียวดังนั้นผมจึงอยู่ในโหมดที่สับสน...ทั้งรัก...ทั้งเกลียด...ทั้งกลัว...ขยาดแต่ก็อยากอยู่ใกล้ พี่มีเสน่ห์ที่ประหลาดดึงดูดทุกคนให้มาอยู่ใกล้..เหมือนดงเฮ...กับคังอินโดนแกล้ง...โดนต่อยสารพัด...แต่ก็ไม่ยอมออกห่างพี่ฮงกิเลย....คอยติดตามจนตอนนี้เป็นสมุนซ้ายขวาของพี่ไปแล้ว...สำหรับพี่นะเหรอ...ไม่มีหรอกมีแต่..ลิ่วล้อ..ลูกสมุนคงรู้แล้วใช่มั้ยทำไมผมต้องสรรเสริญเยินยอพี่ชายขนาดนี้ก็เพราะว่าไม่งั้นผมก็ยับเยินไงหล่ะ
ใบหน้าหวานซึ้งยิ้มน้อยยิ้มแก้มแทบปริ..ที่เจ้าน้องชายตัวแสบอวยให้...แจจินอะ...น่ารัก...ชั้นรักนายจัง..มาให้จุ๊บทีนึง
จงฮุนมองดูพี่น้องคู่นี้ทั้งเล่นแหย่กัน...อย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมาก่อน....และเค้าก็จับจุดอ่อนคนหน้าหวานได้แล้วเธอมีนิสัยหนึ่งเป็นพิเศษ..นอกจากเธอจะชอบพูดคำหยาบ...ชอบแกล้ง...แล้วเธอยัง...บ้ายอขนาดหนักอีกด้วย.....จงฮุนอดขำคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้
อะหินสีเขียวที่คอนายสวยจัง...แจจินดูเด้...น่ารักจัง...ขอชั้นจับได้มั๊ย..เอ๋อเอ้ยไม่ใช่..จงฮุน...นะพี่จงฮุนนะขอดูใกล้ ๆหน่อย.
.ฮงกิกระเถิบตัวเข้าใกล้จงฮุนจนใบหน้าแทบติดกัน....จงฮุนเขยิบถอยห่าง ใบหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง...เหมือนตกอยู่ในภวัง...ที่มีเพียงเค้ากับฮงกิ..
พี่ฮงกิ..พี่จงฮุนเพื่อนพี่ดูเหมือนจะไม่สบายมากนะ...ดูสิ...หน้าแดงแป้ดเลยพี่....แจจินส่งเสียงดังแสดงความเป็นห่วงตาม
ประสาเด็กน้อย
ฮงกิเหลือบสายตาขึ้นไปจ้องมองที่ใบหน้าของจงฮุน...ยิ่งทำให้ใบหน้านี้แดงเข้าอีก...แดงจนถึงใบหน้าเลยทีเดียว..จน....ฮงกิตกใจต้องเอาหลังมือแตะที่หน้าผากจงฮุนหมือนที่แม่ทำให้ตอนไม่สบาย...
."เอ๊ะ..ก็ไม่ร้อนนี่นา...นายเป็นอะไร..ไปอ่ะกลับบ้านดีกว่ามั๊ยอากาศมันคงเย็นเกินไป"
ไม่ไหว..อ่อนแอเกินไปนะเนี่ยบ้านพี่ไม่ให้กินผักเหรอพี่จงฮุน...แจจินถามเสียงใส....
เปล่าซะหน่อย...ชั้นไม่ได้เป็นอะไรเลย...หน้าแดงก็เพราะแดดแรงแค่นั้นเอง.....ชั้นเปล่าอ่อนแอซะหน่อย...แจจิน จงฮุนำยายามส่งยิ้มให้
"บ้าจริงนี่เราเป็นอะไรเนี่ย...ตื่นเต้นชะมัดเลย..ตัวก็สั่น...หยุดไม่ได้เลย...ทำไงดีเนี่ย" ฮงกิจะคิดมั๊ยนะว่าเราอ่อนแอขี้โรค.
.โง่..เอ๋อยังพอว่านี่มันไปกันใหญ่แล้วหยุดตื่นเต้นซะทีสิจงฮุนนายเป็นอะไรไป คิดพลางทำหน้าเสีย..เดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดงเถือก...
พี่จงฮุนพอเถอะพี่ไม่ต้องฝืนแล้ว...พี่ไม่สบายจริง ๆ หน้าซีดเผือดเลย เป็นครั้งแรกที่ฮงกิตั้งใจเรียกจงฮุนว่าพี่เพราะความเป็นห่วงคนตรงหน้า....
ร่างเล็กเขยิบออกห่างจงฮุนแล้วกล่าวว่า
" กลับบ้านเถอะพี่...วันนี้ฮงกิสนุกมาก..พี่ใจดีจริง ๆ ไม่โกธรฮงกิเลย...แล้วพบกันใหม่นะ..ไปแจจินเราก็กลับบ้ากันเถอะ"
ฮงกิลุกขึ้นพร้อมกับพยุงจงฮุนเข้าไปหากลุ่มสาวใช้ของจงฮุนที่อยู่ไม่ห่างกันมาก....พร้อมกับยิ้มให้ "จริง ๆ นะ จงฮุนใจดีมาก...เรามีความสุขมากเลยที่มาเล่นกับนายจงฮุน...เรามาเป็นเพื่อนกันจริง ๆ นะ " พร้อมกับยื่นมือออกไปให้จงฮุนเพื่อนเป็นเครื่องทักทายความเป็นเพื่อน.....
.จงฮุนยื่นมือเข้าจับและส่งยิ้มให้เด็กหน้าหวาน..
."แน่นอนเราเป็นกันตลอดไปได้มั๊ย" ส่งสายตาเหมือนการย้ำซ้ำอีกครั้งว่าต้องการคำตอบ...จากเด็กหน้าหวานอีกครั้ง
ได้ซิ....ตลอดไป...ตลอดกาลเราให้สัญญาว่า..อีฮงกิใใคนนี้จะเป็นเพื่อนรักของนายตลอดไปจงฮุน...แต่จริงซิจงฮุนนายไม่โกธรเราเลยเหรอที่เราคอยแกล้งและชอบว่านายว่าเอ๋อน่ะ.......ไม่โกธรจริง ๆ นะ..
นายยังอยากเป็นเพื่อนกับเราจริงเหรอ" .>.<.เอียงคอพร้อมตอบท้ายด้วยรอยยิ้มหวานอีกครั้ง
พี่ฮงกิป่านนี้คุณย่าโกธรแย่แล้วกลับต้องโดนดุแน่..ไปพี่กลับกันเถอะ...กลับก่อนนะครับป้า ๆ ..อ้อพี่จงฮุน..บ๊ายบายแล้วเจอกันใหม่นะ
เดี๋ยวก่อนฮงกิ...ฮงกิชอบสร้อยเส้นนี้ไม่ใช่เหรอ...อะพี่ให้..มันมีชื่อด้วยนะว่าสร้อยมูนทูฮารท์ ..เป็นสร้อยพี่ใส่ติดตัวตลอดปู่บอกว่าเป็นจี้มงคลหินนี้เป็นหินนำโชคด้วยล่ะ...มันจะช่วยทำให้..โชคดี เชื่อพี่ใส่มาตลอดเลย...และพี่ก็โชคดีตลอดเชื่อสิ...ส่งมือมาและตั้งท่าจะส่งให้ฮงกิ....แต่ก็เปลี่ยนใจเป็นเอื้อมมือไปคล้องคอ.
..ขาว ๆ ของ เด็กหน้าหวานแทน...
"เอ่อไม่ดีกว่าจงฮุนถ้ามันดีขนาดนั้น..พี่เก็บไว้เหอะ...ไว้คุ้มครองพี่แล้วกัน..." ฮงกิพูดพร้อมขยับตัวหนี
ไม่อะ...ถ้าฮงกิไม่รับก็ถือว่าฮงกิ....ไม่รับมิตรภาพของเรา...ใช่มั๊ย...หยุดอยู่นิ่ง ๆ มาพี่จะใส่สร้อยให้แต่นายต้องสัญญานะว่านายจะรักษามันไว้อย่างดีห้ามทำหายด้วย" จงฮุนคิดในใจฮงกิเธอรู้รึเปล่าสร้อยมูน2ฮารท์เนื่ยเป็นของล้ำค่าประจำตรูชเวของพี่เลย....เค้าว่าถ้าใครใส่มันจะทำให้โชคดี...หากพี่มีความโชคดีพี่ก็พร้อมยกให้เธอทั้งหมดเพราะพี่อยากให้เธอยิ้มแบบนี้เสมอตลอดไป
" พี่ไม่ใช่อย่างนั้น..ฮงกิ ..ไม่เอา...พี่เก็บไว้ให้คนอี่นดีกว่า..ก็มันสำคัญไม่ใช่เหรอ...จะเอ๋อไปถึงไหนเนี่ยเราพึ่งรู้จักกันเองนะ"..
.แต่สุดจนฮุนก็ดึงดันใส่สร้อยให้ฮงกิที่ทั้งดิ้นทั้งขยับดุ๊กดิ๊กได้สำเร็จ...ช่างเป็นความพยายามมี่มากเหลือเกิน..."สวยดีนะ...เวลามันอยู่กับฮงกิยิ่งสวย..
จำไว้นะมูนทูฮารท์มันเป็นของฮงกิ..ของฮงกิคนเดียว...เราต้องจากกันแล้วพี่ต้องกลับโซลวันนี้" จงฮุนพร้อมทั้งส่งสายเศร้า ๆ ไปให้ โบกมือให้ฮงกิกับแจจิน...
"เดี๋ยวก่อนจงฮุนนายยังไม่ตอบคำถามชั้นเลยนะ...นายไม่โกธรชั้นแล้วจริง ๆ ใช่ไหม" ฮงกิถามย้ำอีกครั้ง...
"ไม่หล่ะพี่ไม่โกธร...และจะไม่มีวันโกธรฮงกิ...แน่..ไม่ว่าฮงกิจะแกล้ง.......หรือต่อว่า......หรือทำอะไรก็ตามพี่ก็จะไม่มีวันโกธรฮงกิพี่สัญญา...."
จงฮุนพูดในสิ่งที่คิดเพราะเค้ารู้ว่าถ้าเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างหน้านี่หล่ะก็เค้าไม่อาจทัดทาน...โกธร....หรือแม้แต่จะรำคาณ...ได้เลย.....เป็นเพราะอะไรเค้าก็ตอบตัวเองไม่ได้...รู้แต่ว่า..จะโกธรซักนิดยังยากเลยแค่เห็นใบหน้านี้ก็อยากจะยิ้มให้แล้ว...มีอะไรก็อยากให้จนหมด...อยากได้ยินเสียง...อยากอยู่ด้วย...ไม่มีเบื่อ.....ไม่แคร์แม้แต่ต้องโดนกลั่นแกล้งหรือทำให้ขายหน้า....ไม่สนว่าคนตรงหน้าจะพูดจาหยาบคายแค่ไหน....สำหรับเค้า...มันช่างน่าฟังเสียจริงเพราะอะไรนะ...จงฮุนพูดกับกำชับคนตัวเล็กอีกครั้งให้รักษาสร้อยนี่เอาไว้ให้ดี...เพราะมันสำคัญมาก..และยังพยายามกำชับว่าจะต้องมาเจอกันอีกให้ได้ตอน ซัมเมอร์ฤดูร้อนคราวหน้า..
ทั้งแจจินและฮงกิต่างพยักหน้าและะสัญญาว่าจะมาใหม่..จนจงฮุนแน่ใจ...จึงค่อยยอมจากไป
ก่อนจากไปแจจินวิ่งเข้าไปหาจงฮุนพร้อมทั้งกระซิบบอกจงฮุนด้วยว่า
“พี่จงฮุน...พี่รู้ป่ะพี่โชคดีมากเลย...รู้ปล่าว..พี่ฮงกิน่ะรับพี่เป็นคนแรกเลยนะจะบอกให้....” แจจินบอกเสียงใสอย่างไร้เดียงสา
“ เป็นไปไม่ได้..นายโกหกน่าแจจิน”
“จริง ๆ..สาบาน...พี่ฮงกิน่ะไม่มีเพื่อนหรอก....และไม่เคยมีด้วย....มีแต่เบ๊...กับลูกสมุน...พี่บอก...พี่ไม่ต้องการเพื่อนใครอยากเล่นด้วยต้องยอมเป็นลูกสมุน...ไปละ...บ๊าย..บายพี่จงฮุน
จงฮุนยิ้มตอบให้แจจิน...ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี...ทำไมนางฟ้าเป็นอย่างงี้...หล่ะ
จงฮุนคิดไปขำไปเมื่อนึกถึงถ้อยคำของแจจิน...พี่ฮงกิไม่มีเพื่อนหรอกพี่เป็นเพื่อนแรก...พี่ฮงกิมีแต่เบ๊
จงฮุนเฝ้าถามตัวเองว่ารึเป็นเพราะฮงกิช่วยเราตอนตกน้ำเป็นผู้มีพระคุณของเรา...อย่างงั้นมั้ง..เค้าจึงไม่เคยเลือนไปจากความทรงจำ..ได้เลย.
ภาพต่าง ๆ ในห้วงวัยเยาว์ไดแล่นผ่านเข้าเป็นฉาก ๆ...อย่างกับมันเพิ่งเกิดขึ้นมันชัดเจนเสียจนจงฮุนยังแปลกใจ...ก็แค่ความรักวัยเด็ก...รักเค้าข้างเดียว..ทำไมต้องจำด้วยแล้วที่ชีวิตมันดูว่างเปล่านี่มันอะไร...ตั้งแต่วันไหนกัน....หรือตั้งแต่วันนั้นที่เราจากกันนะฮงกิ...เธอเอาหัวใจชั้นไป.....แบบถาวร...ไม่กลับมาเลย...นานมาแล้ว..มูนทูฮารท์ทำไมนะ...ทำไมไม่พาเจ้าของนายมาหาชั้นซะที......นายดูแลเค้าดีอยู่ไหม...รู้มั้ยฮงกิหลังจากที่ให้สร้อยมูนทูฮารท์กับเธอไป..ชั้นโดนคุณปู่ทำโทษขนาดไหน....ที่เอาสร้อยแทนใจของปู่กับย่าไปให้เธอ...แต่ไม่สำคัญ....ถ้ามันจะทำให้เธอโชคดีฮงกิ.....หวังว่าคงไม่หลงลืมมันเหมือนกับการที่เธอลืมชั้นนะ....
เรานี่บ้าจริง ๆ หลังจาก...จากกันเราต้องไปเที่ยวพักที่บ้านตากอากาศคุณปู่อยู่บ่อย ๆ......หวังว่าเธอจะรักษาสัญญา...อย่างน้อยแจจินก็ได้...ขอเพียงได้เจอ...คงพอมีทางหาตามหาเธอได้...
แต่ไม่เลย....ไม่เจอแม้นแต่เงา....มันเจ็บปวดนะ...ฮงกิ....เธอจะสัญญาทำไมถ้าเธอรักษามันไม่ได้......อย่างน้อยเราก็น่าจะเป็นเพื่อนกันนะฮงกิ...ทำไมเธอลืมชั้น
เค้าไม่รู้ว่าต่อมาเค้าจะพบเจอกับ คนนั้นที่...เปลี่ยนชีวิต...ของเค้าอย่างรวดเร็ว.....และไม่มีทางที่เค้าจะต่อสู้ทัดทานได้เลย ........
ปล........คนแต่งเพิ่งเขียนเป็นครั้งแรก......ช่วยแนะนำคอมเมนท์บ้างนะ.....ว่าจะลองแต่งต่อ...แต่ถ้าไม่มีฟีดแบคก็...คงต้องบาย...เขียนมาติก็็ได้ยินดีมาก....ไปละ
ความคิดเห็น