คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แก็งค์ the kings
อารัมภบท อะไรอ่ะ
เช้าที่อากาศอึมครึม ..ณ..ม.อันยอง.....
เสียงวี้ดว้าย...ดังกระหึ่มลั่นศูนย์อาหารมหาวิทยาลัย...เมื่อชายหนุ่ม 3 คน ย่าง ก้าวเข้ามา พวกเค้าได้ถูกกล่าวขานชื่อกลุ่มนี้ว่า
กลุ่ม " The Kings~" เสียงใสของเด็กสาวคนหนึ่งของกลุ่มเด็กผู้หญิงที่นั่งตรงกลางของโรงอาหารแห่งนี้
ซึ่งประกอบไปด้วยชายหนุ่มที่สามารถเรียกได้เลยว่า Perfect คนแรกคือชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงกลางของกลุ่มซึ่งเค้าก็คือ ประธานนักเรียน มหาลัยแห่งนี้..และยังเป็นนายแบบสุดฮอต..ประจำสังกัด old fashion มี..รูปร่างสูงโปร่ง....ผมสีดำสนิท..กับดวงตาเรียวคู่สวย..ใบหน้าที่เรียวได้รูปสวยราวปฏิมากรรมสร้างสรรมาอย่างดี…..จมูกโด่งที่แลดูว่ามากเกินไป.......หากแต่เมื่ออยู่บนใบหน้านี้แล้ว....กลับทำให้ดูคมเข้มเน้นให้ดูหล่อเหลา.....มากยิ่งขึ้น...มีบุคลิกที่โดดเด่น...ชวนหลงใหล....แต่สิ่งที่ดูขัดแข้งก็คือดวงตาคู่สวยนั้นกลับส่องประกายลึกลับ.....แลดูเย็นชาขัดกับใบหน้า...
ถัดไปทางด้านซ้ายมือ........เป็นชายหนุ่มผิวเข้ม...ใบหน้าเรียวได้รูป..นัยน์ตา.....เป็นรูปสระอิแฝงไปด้วยอารมณ์ขัน..รูปปากกระจับยกยิ้ม.......ทำให้มีเสน่ห์น่าหลงใหล..แลดูเซ็กซี่แบบชาย.......หนุ่มนักกีฬา...
ด้านขวา.......คือชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์งดงามไม่แพ้สองคนแรก......หากแต่ใบหน้านั้นบ่งบอกถึง......ความสดใส…
.ใบหน้าเรียวรูปใข่ช่างเข้ากัน..กับผิวสีขาว..ปานภาพวาด........
.ดวงตาที่สดใสส่องประกาย........และแสดงให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์นิดๆ ของเจ้าตัว ......เค้าคนนี้ก็คือประธานแผนกดนตรีของมหาลัยนี้..
มหาลัยอันยอง.........นี้จัดว่าเป็นหนึ่งในด้านชื่อเสียง.......ของดนตรีและการกีฬาของประเทศ
เพียงการปรากฏตัวของคน .3 คน..... ก็ทำให้เกิดเสียงอึกกระทึก..ดังกระหึ่มถึงเพียงนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า...พวกเค้าดังขนาดไหน......ในมหาลัยแห่งนี้....ไม่เพียงแต่เท่านั้น โอ วอนบินยังเป็น.......ลูกชายคนเดียวของเจ้าของมหาลัยอันยองแห่งนี้อีกด้วย..
เสียงตวาด..ของเด็กสาวคนหนึ่งของกลุ่มเด็กผู้หญิง...ที่นั่งตรงกลางของโรงอาหารแห่งนี้
นี่... เธอรู้มั้ยว่าควรมีมารยาทหน่อยกรุณาอย่างส่งเสียงดัง...ขณะที่ กลุ่ม คิงกำลังเดินมาน่ะห๊า.....
เด็กสาวผมสั้นตะโกนใส่ อีกกลุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ทำมัยล่ะยะ The Kings เป็นของพวกเธอคนเดียวหรืองัย...กล้าดียังงัยมาห้ามพวกเรา..
.อยากตายเหรอไง? สาวน้อยเสียงใสกล่าว
แล้วจะทำมัยเธอเป็นใครไม่ทราบ.....เด็กผมสั้นคนแรกแย้ง
ฉันชื่อ อินบี เป็นประธานกลุ่มแฟนคลับของแกงค์ the Kings ย่ะ...
โอ็ย...เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ ประธานนักเรียนที่เคารพพวกสาว ๆ จะ ตีกันในโรงเรียนเพราะพวกนาย...แหน่ะ
โห น้อย ๆ หน่อย ยาย จียอง..ถือว่าเป็นเลขาของจงฮนหรืองัยถึงกล้าพูดมากง่ะ มาโยนความผิดให้กันได้งัย....วอนแย้งแสดงสีหน้าไม่พอใจ
เฮ้ยไม่เอาอ่ะวอนนายเนี่ยทะเลาะกับผู้หญิงอยู่ได้...ยงฮวากล่าวพร้อมโปรยยิ้มมหาเสน่ห์ให้กับจียอง
รอยยิ้มนี้เองที่ทำให้จงฮุนหัวเราะ....
นายหัวเราะอะไรมีความสุขอะไรหนักหนา ห่ะหา จียอนทำหน้ามุ๋ยใส่จงฮุนเสียงสายตาค้อนประหลับประเหลือก...
รีบไปเหอะน่า ช้าเดี๋ยวไม่ทันได้มีวางมวยกันแน่ ....ยงฮวาแกล้งพูดเบรก
แกนี่นะ...หยอดจนได้เรื่องเห็นเลขาชั้นงี้หน้าแดง...ไปถึงหูอ่ะ...
หยุดเลยนะจงฮุนมะ...ไม่ใช่ซะหน่อย.....โอ๊ย..เขินจนทนไม่ไหวแล้วไอ้ประธานบ้า จียอนนึกหาวิธีหนีจากความอายด้วยการ
กล่าว โพร่ง ๆ ว่า " ชักช้างุ่มง้ามอยู่เดี๋ยวได้อดดูซีนดี ๆ เลย ไม่ไหว ฉันไม่น่ามาตามนายเลยจงฮุน" ว่าแล้วก็รีบวิ่งหนีเข้าไปในฝูงชนที่กำลังชุลมุน
ก็น่ารักดีนะ ยง ย้ง...นายเอาจริงป่ะ...วอนบินยิ้มขำแกล้งแซวเพื่อน
เฮ้ยเหลือไว้คน....ให้ชั้นใช้งานบ้างยัง ๆ ยัยนี้ก็เพื่อนของน้องสาว จงชิน นะ จงฮุนอดไม่ไหวต้องเบรกเพื่อนรัก
เออไม่ยุ่ง ก็ไม่ยุ่ง ชั้นไม่ใช่ไอ้วอนนะจะได้ไม่แลือกแตะเบรกไม่เป็น ฮ่า ฮ่า
.”แล้วมาเกี่ยวกับตู ได้งัยวะ...ชักยวัะ...เฮ้ยรีบไปกันเดี่ยวได้มีคนหัวร้างข้างแตกแถวนี้กันบ้าง...”..วอนบินแสยะยิ้มส่งสายตาสุดกวนไปให้เพื่อน
ทั้ง ๆ หน่ม 3 คนกำลังเถียงกัน แต่ในสายตาของคนเดินผ่านไปมากับรู้สึกว่าสายตาที่แสนกวนของวอนบินนั้นมันช่างแสนจะ เซ็กซี่
.” วุ๊ย วะ ว๊าย..ให้ตายเหอะหัวใจจะละลาย .” >…<
.” ใช่.. ใช่ ..ชั้นด้วย ทำไมไม่ส่งสายตาแบบนั้นให้ชั้นบ้าง... นะ....”
“ เฮ้ย...พวกผู้หญิงนี่คิดยังไงว่ะ...เธออยากให้นายส่งสายตาอาฆาตไปแดกพวกเธอบ้างอ่ะ....ฮ่า..ฮ่า.ไม่ต้องส่งมาให้ตูได้ป่ะ...ตูไม่อยากได้... ฮิ้ว ฮิ้ว”..ยงฮวายิ้มอย่างพอใจที่ได้กวนเพื่อนตัวแสบ
เสียงตะโกนดังขึ้น” อ้าย..เดอะคิงส์มาทางนี้แล้วอ่ะ....ไหน ๆ โน่นงัยมาแล้วทำงัยดีไปหยุดอึนบีกันเถอะเดี๋ยวพี่จงฮุนโกธรได้สั่งยุบแยกย้ายกันพอดีชั้นไม่ยอมนะ “ >.<
“ชั้นก็ไม่อยากให้ยุบกลุ่มแฟนฟิค...ไม่ใช่แแฟนคลับเราต้องอยู่ต่อไป...สู้ต่อไปนะอึนบี....”
“เห้...บอกให้ไปแยกไม่ใช่มาเชียร์เร็วแก แบ่งไปแยกทาง ซ้าย 3 - 4 คน ฉันจะเอาพวกไปทางขวาเอง นั่นป่ะไรพี่จงฮุนมาแล้ว...เร็ววว”
ในที่สุดเหตุการณ์สงบก่อนจงฮุนผู้ที่คนในกลุ่มแฟนคลับกลัวที่สุดมาถึง
พวกเธอเป็นอะไรไปอ่ะ...ทำไมทำแบบนี้...จงฮุนขึ้นเสียง...
“มันแกล้งทำเป็นโกธรทั้งที่ใจจริงทั้ง ๆจริงแล้วขี้เกียจเดินมาห้ามด้วยซ้ำว่ะ..”...วอนบินกระซิบที่ข้างหูยงฮวา...อืม..ใช่ชั้นก็ว่างั้น...มา hi 5 .. แปะ ฮ่า ฮ่า
“ ปะ...เปล่านะพี่เราแค่หยอกกันน่ะใชมัย..”...ทั้งกลุ่มทำหน้าพยักเพยิด....ก่อนจะแตกฮือออกไปอย่างรวดเร็ว
“อย่าให้เห็นแบบนี้อีกนะอึนบี..”..จงฮุนส่งสายตาแสดงความไม่พอใจ...มันเรื่องอะไรของประธานนักเรียนต้องมาห้ามคนตีกัน...ดูไอ้ประธานโรงเรียนฮันยางข้างๆ เด้มันเปิดผับเปิดเธคมันในโรงเรียนมันยังทำได้...แต่นี่ที่กับเรา...มีแต่ปัญหา..กับเอกสารเป็นตั้งไรวะ....อย่างน้องตูเนี่ยก็เป็นนายแบบสุดฮอตของประเทศนะ..ไม่น่าหลงคารมเจ้าวอนมันเลย..เชื่อไปได้ไงว่าเป็นประธานแล้วมันเท่ห์ที่ไหนได้นี่มัน...เบ๊ชัด ๆ...มันหลอกใช้กันนี่หว่า..สงสัยต้องเอาคืนมันบ้างแล้วไม่ช่วยมันเล่นแข่งดีกว่า..ให้มันรู้ไปว่าตูไม่โง่นะโว้ยแค่คิดได้ช้าเท่านั้นเอง จงฮุนยิ่งคิดยิ่งสูงสายอำมหิตโดยไม่รู้ตัว...ตาที่ว่าโตคมสวยหากแต่มันนิ่ง ๆ จนน่ากลัว
.”..คะ..ค่ะ...อึนบีนรับคำและเรียกพรรคพวกไปอย่าเร็ว.....
“ อะไรของเค้า....นี่พวกเค้าชอบเจ้าจงฮุนหรือกลัวมันจับใจกันแน่วะวอน “
นั่นเด้..วิ่งหางชี้เลยอ่ะ....เออว่าไปชั้นน่าจะชวนพวกนี้เค้าชมรมกรีฑาซะเลยท่าจะดี....แหมยิงปีนนัดเดียวได้นกสองตัวด้วย..ชั้นนี่ฉลาดแฮะ
“ทำมัยง่ะ”…...ยงฮวาถามด้วยความสงสัย
“ก้อ 1. ตัดเสียงนกหวีด..และก็แกกับฉันได้มีเวลาส่วนตัวกับบ้าง...อะไรบ้าง...เค้าว่ามหาลัย เปียนยาง นะ สาว ๆ สวยเพียบอ่ะ
แต่มีแม่พวกนี้คอยตามติดก็ไม่เกิดนะพวกว่างัย “
“เออจริงของแก และข้อ 2 อ่ะ อะไรวะ.”
“ข้อสองก็คือตอนนี้ฉันมีหน้าที่ต้องคอยซับพอต พวก ชมรมกีฬาน่ะสิ...ตอนนี้ชั้นยังหานักกีฬามือ ดี ๆ ไม่ได้เราต้องไปแข่งกีฬาระหว่างมหาลัย..ฮันยาง.. .ข้าง ๆ เนี่ยถ้าแพ้มีหวังขายขี้หน้าแย่ว่ะ”
“อ๋อ...ม.ฮันยาง...เออใช่...”.จงฮุนเสริม
“ แกพูดได้ด้วยเหรอวะเนี่ย ...สุดยอดด....วันนี้เก็บ 30 คำแระ ไอ้ทมินสังหาร....”.ยงฮวาแกล้งหยอกในความพูดน้อยของเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
“ชั้นกลุ้มใจจริง ๆนะเนี่ย...พวกนายช่วยกันหน่อยมองหาคนที่มีแววดีด้านกีฬามาให้ชั้นหน่อย...ข้อร้องช่วยกันป่าวประกาศหน่อยนะ.อาศัยชื่อเสียงอันน้อยนิดของพวกแกทำประโยชน์ให้เพื่อนหน่อยไม่ได้หรืองัย”..วอนบินเปรย..ส่งสายตาอ้อนวอน
“..ก็พ่อชั้นอ่ะเด่..พอเป็นเรื่องมหาลัยฮันยางเป็นต้องเอาชั้นกับไอ้กึนซอกมาโยงกันทุกทีว่ามันดีอย่างงั้นมันดีอย่าง...ถ้ามหาลัยแพ้..พ่อเป็นได้สวดชั้นยับ...พ่อไอ้ซอกมันยิ่งขี้คุยอยู่ด้วย...มันชอบข่ม...อย่าลืมนะพวกแกต้องช่วยชั้นนะจงฮุน นะ”
“แต่ชั้นขอผ่านแกก็รู้ว่าตรูเนี่ยระดับความสามารถทางกีฬามากแค่ไหน...รึจะเอา...คนมันใจอยากช่วยเต็มใจ...เอาป่ะ”
“แต่สำหรับแกตรูขอผ่านไม่กล้าบังอาจเอื้อมไปใช้คุณชายเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอก...เก็บความหวังดีของแกไว้หลีสาวดีกว่ามั๊ย.ย่ง.ย้ง..~”
เฮ้ยพูดอย่างนี้เดี๋ยวไม่หล่อนะโว้ย...ก็คนมันไม่ชอบกีฬานี่หว่าแน่จริงคุณมึงลองมาแข่งดนตรีกันป่ะ” ยงฮวายกยิ้ม..กะข่มเต็มที่แต่เค้าก็ลืมไปว่าทั้งวอนบินกับจงฮุนต่างก็เก่งดนตรีด้วยกันทั้งคู่เพราะเรียนมาตั้งแต่เล็ก…
“เหรอกลัวที่ไหน..นัดวันมาเลยดีกว่าพ่อจะลี๊ด...ให้โลกสะเทือนเลย.” วอนบินเป็นคนยอมคนที่ไหนรีบสวนทันควัน
“เฮ้ยเวลาจะมีแข่งอย่ามาง้อตรูแล้วกัน.....”…วอนบินส่งสายตาท้าทาย
“ยอมให้แกครั้งหนึ่งก็ได้เออ...ชั้นผิด...”..ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะเค้ามีนัดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...ยงฮวาพูดพร้อมกับเหล่มองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
“เออดูมันถ้าจะกลุ้มจริงว่ะ ช่วยมันหน่อยแระกันจงฮุน ....”
“อือ....ชั้นมีธุระที่ห้องสภานักเรียนอ่ะพวกนายไปก่อนแล้วกัน..”
เออแยกย้ายกันตรงนี้เลยพอดีชั้นมีธุระ.....ยงฮวา....ขยิบตาให้เพื่อนก่อนจากไป
ให้มันได้อย่างงี้เด่ะ คนนึงบ้าเรียน อีก คนบ้าผู้หญิง....สรุป ตูต้องบ้างกีฬา.....โอ๊ยเซ็ง...
ทำมัยชั้นต้องเป็นหนุ่มนักกีฬาด้วย......ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังสนามกีฬา....
“อ่ะ..จีโอ..ว่าไงบ้างเรื่องหามือดีมาเข้าชมรมบาส..น่ะ..ห๊ะ”วอนบินส่งเสียงดังตะโตนใส่เพื่อนที่ยืนอยู่ในสนาม....
จีโอ...วิ่งเข้ามาหาวอนบินอย่างรีบร้อน....และรีบบอกวอนบินว่า "..เอ่อชั้นก็ให้คิดไปติดไว้ที่บอรด์แล้วนะ..และยังตั้งรางวัลด้วยว่าถ้าใครผ่านการทดสอบจะได้รับรางวัลพิเศษจากชมรม..แต่ เอ่อ..แต่ว่ายังไม่มีใครเลยว่ะเพื่อน...ใจเย็นหน่อยไม่ได้หรืองัยวะ..?
วอนบินขมวดคิ้วขึ้นแสดงสีหน้าไม่พอใจและกลับตวาดกลับไป..."อี..โธ่เอ้ย..นายไม่ตั้งใจหามากกว่า. อย่าให้ชั้นรู้นะว่านายเอาเวลาไปหลีหญิง..ไม่งั้นแกตายแน่..ขอบอก"
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะโกรธ..แต่จีโอรู้นิสัยของเพื่อนคนนี้ดี..ว่าเป็นคนใจร้อนเอาแต่ใจร้อนอย่างร้ายกาจ
มันจะอ่อนหวานเฉพาะกับผู้หญิงเท่านั้น...ฉะนั้นเขาปลงตกกับเพื่อนตรงหน้านี้แล้ว......จึงส่งรอยยิ้มเจื่อน ๆไปให้
เออจริงซิ..ขา..นายหายดีหรือยัง..นายเข้าร่วมก็ได้นี่หว่า? วอนบินถามพร้อมส่งรอยยิ้มแสดงความดีใจ
“เสียใจอ่ะ...”......หมอบอกอย่างน้อยก็ต้อง 3 เดือน...ยังไงก็คงไม่ทัน...ไม่ต้องห่วงชั้น.....จะฝึกเจ้าพวกนี้ให้ได้เรื่องก่อน...เข้าแข่งขัน ...โอเค๊?
เออ..วอนบินแสดงสีหน้าเซ็งสุดชิวิตก่อนเดินผละจาก...จีโอไป.....เค้าฝากความหวังไว้มากจริง ๆ
ทำไงดีเนี่ยเฮ้อซวยแล้วเรา.....ไอ้เราก็โม้มากไปหน่อย....กับ..เจ้ากึนซอก...ของฮันยาง...คิดถึงพวกแกงค์มันที่ไร..ตรูเซ็งทุกที..อย่าให้เจอตรูจะเอาคืนให้หนักเลยไอ้พวกตัวแสบ...แต่ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมา...โอ๊ย..ตายแน่ขายหน้า.แย่..ไอ้ซอกมันยิ่งขี้โม้อยู่ด้วยมันได้ข่มเราไม่เลิก.....มันยิ่งชอบว่าอยู่ด้วยว่าเราไม่อะไรดีหล่อก็สู้มันไม่ได้..ก็หัวทึบ...ไม่มีดี..โธ่เว้ย..แค่คิดถึงมันก็อารมณ์เสีย...ทำไมพระเจ้าสร้างผมมาแล้วจะส่งไอ้ซอกมาไว้บ้านข้าง ๆ ทำไม ....ไม่ลงไม่เรียนมันแล้ววันนี้ .....โดด
ร้านกาแฟที่ตกแต่งได้คลาสิกมาก...แห่ง..หนึ่ง...ตกแต่งไปด้วยหินหลากสี....สดสวย.....แต่
วอนบินชายหนุ่มนั่งหน้าเครียด...สั่งเครื่องดื่มกับบริกร...เอา..เอสเพรสโซ่ที่หนึ่งครับ.....
แล้ว...ก็กวาดสายตาออกเหม่อมองด้านนอก.....พลัน...สะดุดกับ...สายตาคู่หนึ่ง...คนบางคนที่...ทำให้เค้าต้องเปลี่ยนไป
ความคิดเห็น