คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ต้นเหตุ...ร้าย
ตอน ต้นเหตุร้าย.....
....
..........
ณ....ที่สถานีรถไฟใต้ติน...ขณะยงฮวาก้าวขึ้นบันได......
เอ่อ...อยู่ไหนฮวาจอง...อะ..ยะ...อย่าทำบ้า ๆ นะ...พี่จะรีบไป....ฮวาจอง....เชื่อพี่อย่า...ทำร้ายตัวเองนะ
พี่มี...คนอื่น...จะให้ชั้น.....ไม่เสียใจ...ได้ไง....ทำไมพี่ต้องทำร้ายชั้นอย่างนี้ด้วย.......ฮื่อ...ฮื่อ..เสียปลายสายอู้อี้...แทบไม่เป็นเสียง..... ชั้นรักพี่...พี่ก็รู้....รักมาก...ฮื่อ...ทำไม...พี่นอกใจฉัน....พี่ฮงกิ....
พลั่ก..ปึ้ก..ฮงกิชนเข้ากับยงฮวาอย่างแรงเพราะความรีบร้อน......ยงฮวากระเด็นพลัดตกจากบันไดไปประมาณ4-5 ขั้น...ไม่เป็นอะมากนักแต่มันก็ทำให้ชายหนุ่มถลึงตาจ้องอย่างอาฆาต....มองคนตรงหน้าที่ชนเค้าจนต้องตกลงมาจากบันได...ในใจพลางคิดมันจะรีบไปตายรึไง ...ไหน.ๆ ก็อยากตายน่าส่งเสริมมันซะหน่อยกดี....แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะได้ทำอะไรพลันสบตากับคนตรงหน้าที่เค้าหมายใจว่าจะชกมันสักหมัดสองหมัดให้หายแค้น...แต่แล้ว...สายตาคู่นั้นทำให้ยงฮวาต้องเปลี่ยนใจ...
ยงฮวาตกตะลึงเมื่อได้เห็นดวงตาคู่สวยคู่นั้นที่จับจ้องมองลงมา..เป็นดวงตาคู่ที่สามารถทำให้หัวใจเค้าสั่นไหว.....ใจเต้นตึกตักแทบจะหลุดออกมาจากอกข้างซ้าย
นี่เราเป็นอะไรไป....ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน...สวย ๆ...โอ๊ย...เจ็บ ก็ เจ็บแต่คุ้มวะ...
แล้วเสียงใสก็กรอกตามหูมา......พร้อมกับใบหน้าแสดงสายตาหวั่นวิตก..
เฮ้ย..รีบก็รีบซวยจริง ๆเลย...ไอ้บ้านี่ก็ตัวใหญ่ทำไมกระเด็นได้วะ...ฮงกิลอบคิดในใจ...พลันแกล้งส่งสายตาที่เป็นมิตรเพื่อให้คนที่อยู่ด้านหน้าไม่เอาเรื่อง และยื่นมือส่งไปให้ยงฮวา...
เป็นอะไรรึเปล่าครับ...เจ็บมากรึเปล่าเดินไหวมั้ย...ผมช่วยพยุงนะครับ.....ฮงกิเดินเข้าใกล้ใช้แขนสองข้างพยุงลำตัวในขณะที่ยงฮวานั้นอยู่ในภาวะตกตะลึง....
" เป็นรอยยิ้มที่น่าประทับใจที่สุด...ให้ตายเหอะ." ยงฮวายิ้มตอบ
ยงฮวาทวนคำพูดในใจ....” ครับ....ผม...เอ๊ะทำเธอพูดเรียกตัวเองว่าผม...เฮ้ยหล่อนเป็นผู้ชาย...โถ่...เสียดายเว้ย...ไม่น่าเลยก็สวยออกขนาดนี้แท้ ๆ ยิ่งดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่ พระเจ้าทำไมลำเอียงจัง...ไม่น่าเป็นอย่างงี้...ทำไงดีวะ...โอ๊ยหัวใจมันเป็นอะไรวะเต้นเป็นกลองเลย....เฮ้ยหยุดนะหยุดที...เจ้านี่มันผู้ชาย...ดูพูดไม่ฟัง...บอกให้หยุดตายแน่เรา.
คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าหน้าซีดเลยเดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาลใกล้นี่เอง.....ฮงกิพูดทั้ง ๆ ที่ใจก็แอบคิดถึงบุคคลในโทรศัพท์ไม่ได้....
ฮวาจอง จะทำอะไรบ้า ๆ รึเปล่า...แต่ก็ขู่อย่างงี้มาหลายครั้งไม่เห็นทำซะที...คราวนี้ก็คงเหมือนเดิม...แม่นี่ชอบโกหก...เราเกลียดคนโกหกที่หลอกเราเหมือนคนโง่ที่สุด ....แรกเริ่มเราก็แค่แกล้งคบด้วยเพราะอยากจะสั่งสอนซะหน่อย...แต่นี่ไหงไป ๆมา ๆ ก็เกือบ 3 เดือนแล้วเอาว่าเป็นหาทางเลิกกับเธอให้เด็ดขาดไปเลยจะดีกว่า....เอาหมอนี่ไปส่งโรงพยาบาลแล้วหาเหตุไม่ไปดีกว่า...คงไม่เป็นไรมั้ง....
ณ โรงพยาบาล NC
ยงฮวาเข้าพบแพทย์พร้อมทั้งออกคำสั่งกับหมอว่าให้ส่งตัวตนเองเข้าพักที่ห้องผู้ป่วยนอกสักสองสามวันเพื่อให้เจ้าของไข้กับตัวเองนั้นมีเวลาได้ทำความรู้จักอีกหน่อย....ให้หมอระบุว่าเส้นเอ็นฉีกขาดต้องรอการรักษาอีก 3 วัน...ที่ชายหนุ่มสามารถทำอย่างนี้ได้ก็เพราะที่นี่คือโรงพยาบาล NC ของพ่อเค้าซึ่งพี่ชายเค้าก็คือหมอเจ้าของไข้ด้วยนี่เอง
“ ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ด้วยยงฮวา....เดี๋ยวชั้นก็เดือดร้อนด้วยพอดี..ทำอะไรเป็นเด็ก ๆ ไป ได้”..ชายหนุ่มวัยกลางคนกล่าว
เหอะน่า...ผมขอร้องพี่หน่อยไม่ได้หรือไง ยงอวาพยายามอ้อน
ไม่บอกว่าต้องตัดขาไปเลยละ...หมอนั่นจะได้รู้สึกผิดขึ้น หมอหนุ่มเหน็บแนม...แต่ก็ยอมทำตามเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร..และน้องชายของเค้าคนนี้ก็ไม่ช่คนที่จะขอร้องบ่อย ๆ ด้วยสิ
เออ คนไข้ต้องเข้ารับรักษาต่ออีก 3 วันน่ะค่ะ เพราะเส้นเอ็นฉีกขาด..พยาบาลสาวกล่าวกับหนุ่มหน้าหวาน
เฮ่อ...ซวยจริง...อะไรเอ็นหมอนี่มันจะขาดง่าย ขาดดายขนาดนั้น...สีหน้าพยาบาลนั่นก็มีพิรุธแปลก ๆ
กริ๊ง...ฮงกิรีบกดรับโทรศัพท์เพราะไม่อยากให้ใครได้ยินเสียงเรียกเข้าที่เจ้าตัวตั้งไว้เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาล
พี่...เกิดอุบัติเหตุชนคนตกบันได..ขา..เอ่อ..หัก..เอ็นฉีก..กระโหลกแตก...พี่คงไปได้..เปิดประตูเข้าห้องผู้ป่วย
ยงฮวาแสร้งหลับทำเป็นเพลียและเหนื่อยอ่อนจากอุบัติเหตุ....
พี่อย่ามาโกหก....ฮื่อ..ฮื่อ..พี่มีคนอื่น ....ชั้นจะตายให้พี่ดู...ถ้าพี่ไม่มาหาชั้น...คราวนี้ชั้นจะฆ่าตัวเองจริง ฮื่อ พี่บอกมาได้ไงว่าให้เราเลิกกัน...ใช่..ถึงแม้นเมื่อก่อนชั้นจะ...หลอกพี่...เรื่องที่ว่า....ชั้นท้อง...ก็ใช่ชั้นหลอกพี่....แต่ก็เพราะว่าชั้นรักพี่...รักพี่มาก..และชั้นก็รู้ว่าพี่ไม่เคยคบใครเกิน 7 วัน ชั้นก็เลยต้องหลอกพี่แต่...พี่รู้ไหม...ชั้นรักมาก...มากจริง ๆ อย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน...พี่ได้โปรดอย่าทิ้งชั้น...อีกเลย...ฮื่อ..ฮื่อ..ชั้นรู้ว่าพี่ไม่ชอบคนโกหกแต่ว่า....ต่อไปชั้นจะไม่โกหกพี่อีกแล้ว..ได้โปรด....
ถึงแม้นว่ายงฮวาจะแกล้งหลับแต่เค้าก็ได้ยินบทสนทนาชัดเจนเป็นอย่างเพราะภายในห้องที่เงียบสงัดนี่ทำให้ทุกถ้อยทุกคำล้วนชัด...พลางอดคิดไม่ได้ว่าเสียงปลายนี่ทำไมคุ้นหูนักนะ
ฮวาจอง...พอเถอะเราไปกันไม่ได้หรอก...ไม่ว่าเธอจะฝืนสักแค่ไหน...เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้....เพราะชั้นไม่ได้รักเธอตั้งแต่แรกแล้วและที่กลับมาคบกับเธอก็เพราะเมื่อสองเดือนก่อนชั้นรู้ว่าเธอหลอกชั้น...เธอไม่ได้ท้อง......ชั้นให้คนเช็คทุกโรงพยาบาล...ทุกคลินิกทั้งยังได้ยินกับหูด้วยว่าเธอกุเรื่องขึ้นมาหลอกชั้น...เพราะฉะนั้นเธอก็คงรู้แล้วซินะ...ว่าไอ้ความรักบ้า ๆ ที่ เธอพูดมาเนี่ยชั้นไม่ได้แคร์เลยสักนิด....ไม่เลยจริง อย่าโทรมาอีกนะ
" พี่...แล้วที่พี่ทำดีกับฮวาจองมาตลอด...ตุ๊กตาที่พี่ซื้อให้ทั้งของขวัญ...น้ำหอมที่ชั้นบอกว่าชอบ...ทั้งคำว่ารักนั่น...มันไม่จริงเลยเรอ..".
....ฮวาจองกล่าวเสียงสะอื้น...เสียงอู้อี้อ...พี่ให้อภัยชั้นเถอะนะได้โปรด...พี่ให้เวลามาคุยกับชั้นหน่อยได้ไหม...ชั้นอยากเจอพี่..อยากเจอมาก...
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายเธอยิ่งร้องไห้โฮเสียงดังขึ้น และพูดกำชับให้ชายหนุ่มที่เธอรักมาหาเธอให้ได้..
ฮื่อ...ฮื่อ..ก็ได้ในเมื่อพี่ไม่ให้อภัยชั้น...ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ทำไม..อีกแล้วลาก่อน....พี่อาจจะเชื่อแต่นี่เป็นครั้งท้ายแล้ว...ชั้นขอโทษ...ชั้นรักพี่ .
ตลอดเวลาที่รับโทรศัพท์ฮงกิลอบแอบมองยงฮวาเป็นระยะเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
ฮงกิเกิดความรู้สึกรำคาญต้นสายจนทนไม่ไหวในที่สุดก็พูดออกไปว่า
โอเค..ลาก่อน...ลาตลอดกาล.. พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที...ด้วยนำเสียงที่แสนจะเย็นชา...ซึ่งขัดกับใบหน้าสวยหน้าหวานลิบลับ
ทำให้ยงฮวาเฝ้าครุ่นคิดว่าบุคคลเบื้องหน้านี้ช่างเป็นคนเฉยชาต่อความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไปจริง ๆ เท่าที่แอบ...ปลายสายมีน้ำเสียง....ร้อนรน...คร่ำครวญ...อย่างมาก....ฮวาจอง..เอ๊ะ.....ชื่อนี้มัน....จะใช่...รึเปล่านะ...ทำไม...ความรู้สึก...สังหรณ์ใจแปลก.ๆ...เกิดขึ้น
ในที่สุดก็มีเสียงทำลายความเงียบเกิดขึ้น
"ลูกพี่เห็นบอกว่าเกิดอุบัติเหตุ...เป็นอะไรมากรึเปล่าครับพี่" เป็นดงเฮลูกสมุนคนสนิทของฮงกินั่นเอง
คังอินวิ่งกระหืดกระหอบ...ใช้สายตาตรวจหาร่องรอยบาดแผลตามลำตัว..ของฮงกิ
"ชั้นไม่เป็นอะไรไม่ต้องมอง...คังอิน....ไม่เป็นไรอ่ะ...ก็แค่อารมณ์ไม่ดี...แถมโดนหลอก...นายว่าชั้นควรจะทำอะไรกับคนมันหลอกชั้นดีวะ"
"ใครกัน.....ใครที่ไหนมันกล้ามาหลอกลูกพี่....ผมจะไปอัดมัน."...คังอินพูดสวนทันควันไม่พูดเปล่าแถมกำหมัดอีกด้วย
ฮงกิกำหมัด....พร้อมกับยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก....มันคิดว่าชั้นโง่มั้ง....
ความคิดเห็น