คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คลื่นแห่ง....ความเหงา
ตอน คลื่นแห่ง......ความเหงา
ขอบคุณมาเลยนะครับ...คุณจงฮุนที่ให้เกียรติมาร่วมงานกับเราทาง บริษัท เซที่ซี ขอเรารู้สึกเป็นเกียรติมาก ชายหนุ่มวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้จงฮุน
อ๋อ ไม่หรอกครับทางผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ จงฮุนยิ้มตอบ
ถ้ายังไงอยู่ต่อที่งานเลี้ยงตอนค่ำนะครับ....ceo หนุ่มกลางคนกล่าวเชื้อเชิญ
ไม่ดีกว่า...ครับผมต้องรีบกลับเกาหลีวันนี้แล้วครับ.....กว่าจะถึงที่นั่นก็ค่ำพอดี...พรุ่งนี้ผมก็มีงานต่อด้วย....ต้องขอประทานโทษจริง ๆ จงฮุนยิ้มพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นชน
ทำไมล่ะครับ....ไม่อยากอยู่เที่ยวที่สิงค์โปรต่อซัก สองสามวันเหรอครับ...น่าเสียดาย ceo หนุ่มยังนึกเสียใจทีไม่อาจพานายแบบชื่อดังไปปรากฏตัวในงานได้
ก็เสียดายครับ.....แต่ทำไงได้.....ผมไม่มีสิทธิเลือก....ถ้ายังไงผมขอตัวไปหาผู้จัดการก่อนนะครับ
ครับ...เชิญ..ครับ ขายกลางคนพรางคิดในใจ หมอนี่ดูหยิ่งนิด ๆ มีเสน่ห์แบบผู้ดี.....มิน่าถึงดังไม่เลิก....จ้างตัวมาก็ยากแถมยังอยู่แค่แป็บเดียวเอง
เฮ้ย...นายนี่นะ...ความจริงเราอยู่เที่ยวต่อที่นี่อีกซัก 3 วันก็ได้....ทำไม...นายถึงรีบร้อนนักฮ๊ะ...จงฮุน ผู้จัดการหนุ่มแอบค้อนไม่พอใจในความเรื่องมากของจงฮุนนิด ๆ
ก็ถ้าพี่อยากจะอยู่ต่อ....พี่ก็อยู่ต่อไปก็ได้....แต่ผมจะกลับ...อ้อ...และเรื่องค่าใช้จ่ายอะไร....พี่ก็แค่ออกเอง จงฮุนพุดเสียงเข้มพลางจ้องมองเหลือบไปที่นาฬิกา
ผมว่าพี่อย่าเรื่องมากจะดีกว่า....เราต้องรีบไปสนามบินกันแล้ว....พูดพลางหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นไม่สนใจฟังคำตอบของอีกฝ่าย
นายก็เป็นอย่างงี้ทุกที...อารมณ์เสีย...รอด้วยจงฮุนเดี๋ยวชั้นไปเอาสัมภาระก่อน
อะข้อความ....จากพี่ฮุนอะ...
จะกลับวันนี้ตอนค่ำ....แค่เนี้ย....นายดูซึงฮยอนพี่ชายชั้นไหงเย็นชาขนาดนี้อ่ะ
พี่จงฮุนก็เป็นอย่างงี้ทุกทีอยุ่แล้ว.......ไม่เห็นนายต้องแปลกใจมินฮวาน
ทำไมนะ...ทั้ง ๆ ที่ชั้นกับพี่จงฮุนเป็นพี่น้องกันนะเนี่ย.....ทำไมนายถึงได้สนิทและเข้าใจพี่มากกว่าชั้นอีกอ่ะ มินฮวานอดถามซึงฮยอนไม่ได้
ก็ไม่ทำไม....หรอก...เพราะชั้นกับพี่ฮุนนะเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงเหมือนกันแถมเราชอบเล่นกีตาร์เหมือนกันด้วยเข้าจ๊าย
โห...แค่ชอบกีตาร์เหมือนกันแค่เนี้ย...นายก็ต้องเอามาเป็นเหตุผลด้วย
ไม่ใช่ชั้นไม่ได้เถียงข้าง ๆคู ๆ นะ...แต่เป็นเพราะนายถามชั้นก็เลยบอก...เห็นอย่างงี้ชั้นกับพี่ฮุนมีอะไรคล้ายหลายอย่าง
ไรอะซึง....บอกหน่อยดิ
ก็เป็นคนเหมือนกันงัย ฮ่า ฮ่า เจ้าบื้อ...ไปกินเคเอฟซี กันป่ะ ถ้าไปมาเป่ายิ้งฉุบกันใครจ่าย....แต่ถ้าจะเอาความยุติธรรมชั้นว่านายน่าจะจ่ายนะ....เพราะนายมันตัวกินไก่ไงละ ฮ่า ฮ่า ซึงฮยอนอดไม่ได้ที่จะแกล้งเพื่อนตัวเล็กตรงหน้า
เออก็ใช่....ถ้าให้เลือกระหว่างนายกับ...กินไก่ละก็...ชั้นเลือกไปกินไก่มากกว่าไปเที่ยวเล่นกับนายให้นายแกล้ง มินฮวานพูดพร้อมส่งยิ้มตาหยี
นายพูดซะชั้นกลัวเลยนะ...มินอวาน....ถ้าใครรักนายสงสัยคงแย่ถ้าจะหมดตัว...ไม่งั้นต้องเปิดโรงงานเปิดฟาร์มเลี้ยงไก่กันเลยที่เดียว
วอนบิน....ได้ข่าวว่าวันนี้นายกับจองชินมีเล่นไลฟ์ด้วยกันจะไม่เกิดเรื่องเหรอ....เห็นเมื่อตอนกลางวันพวกนายทะเลาะกันออกใหญ่โต .มินโฮถามด้วยความเป็นห่วง
โอ๊ย...ไม่เห็นเป็นไรเลย...ชั้นกับไอ้หมอนั่ก็เป็นอย่างงี้มานานแล้วนายยังไม่ชินอีกเหรอ....อีกอย่างพวกเราเป็นโปรนะเว้ยเฮ้ย...อีกไม่นานก็จะเทริน์โปรเป็นนักร้องอาชีพกันแล้วจะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไร .....ใช่มั้ยไอ้ตัวแสบจองชิน
เออ...พวกข้าไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ยมินโฮ.....ที่ใจคอคับแคบก็เห็นมีแต่ไอ้วอนบินขี้เก๊กนี่คนเดียวไม่ใช่ชั้นอย่าเหมารวม
หนอยไอ้นี่....ได้ทีปากหมาเลยนะพวก....เดี๋ยวพ่อเอาหมาออกจากปากให้ซะหรอก พูดไม่พูดเปล่าวอนบินสาวเท้าเข้าหาจองชินอย่างเร็ว
จองชินลุกขึ้นวิ่งหนีพลางตะโกนเสียงดังอย่างซะใจ
ไม่ได้กินหรอกโว้ย....ไอ้ลูกเต่าน้อย ฮ่า ฮ่า
หนอยแน่....แน่จริงแกอย่าหลบดิวะ วอนบินตะคอกใส่
พี่วอนบิน....พวกเราไปดูด้วยได้ป่ะ.. คีย์เอียงคอถามพยายามทำหน้าให้ดูน่ารัก
ไม่ต้องพยายามเลย...แกทำตัวยังไงชั้นก็ไม่สนใจอยู่แล้ว และที่สำคัญนะถ้าจะไปก็ไปได้....แต่ต้องซื้อตั๋วด้วยนะน้องรัก....ที่ไม่มีบัตรฟรีนะคร๊าบ วอนบินพูดกระเซ้า
โถเอ้ย...ขี้งกไปได้ โยซอบอดแขวะไม่ได้
มินโฮ....นายจะไปมั้ย วอนบินถาม
ดูก่อน....แล้วพวกนายไปเล่นกันที่ไหนวะ....
ร้าน Big monkey อยู่แถวเมียงดงอ่ะเป็นร้านใหญ่เลยนะ....ใช่มั้ยจองชิน
จองชินพยักหน้า....พลางนึกถึงยงฮวา...
เออใช่....ยงฮวาเป็นคนแนะนำพวกเราไปเล่นที่นั่นและมันก็บอกว่าจะร้องนำ....แต่เฮ้ยแล้ววันนี้ใครจะร้องนำวะวอนบิน
ไม่ใช่ปัญหา...ชั้นเคลียรได้แล้ววานเพื่อน ๆ ช่วยหาให้..เห็นว่าได้คนพื้นที่ที่ตั้งวงอยู่แถวนั้นเป็นคนดังซะด้วย.....เห็นอย่างงี้ชั้นก็รอบคอบนะ...และถ้าไม่มีจริง ๆ พวกเราก็ร้องมันเองเลยเป็นไง
แล้วหน้าตามันเป็นไงวะ....เสียงดีอะเปล่าวะ นายเช็กมาแล้วยัง จองชินซักไซ้
เออชั้นก็บอกแล้วไงว่า....ให้เพื่อนหาให้....จะไปรู้ได้ยังไงวะ....ไอ้นี่จะกวนกันไง วอนบินชักสีหน้า
กูกวนตรงไหนก็ถามดี ๆ อะไรวะจะจ้างเค้ามาช่วย...ไม่รู้ว่ามันหน้าตายัง...แล้วเสียงเป็นยังไง...แล้วมันจะใช้ได้ยังไงวะ จองชินแย้งขึ้นเสียงดัง
จองชินขมวดคิ้วพลางคิดอยู่ในใจ
ไอ้ที่มีปัญหาน่ะ....ตูว่าสมองแกมากว่าไอ้วอนเอ้ย ช่างมันเถอะ...ถ้าไม่ได้ไอ้ย้ง...แม่งเป็นไม่ได้เรื่องทุ๊กที....
หนอยมึงคิดอะไรอยู่วะ......กำลังด่ากูอยู่ใช่ป่ะ...มึงไม่ต้องห่วงกูไม่ได้เรื่องยังไงก็ไม่เท่ามึงหรอก...ไอ้แห้งเอ้ย...
ไม่ได้แห้งโว้ย....เค้าเรียกหุ่นดี จองชินแย้ง
ไม่ต้องเป็นห่วงไป เพื่อนกูที่ชื่อชอนดงบอกว่าไอ้หมอนั่นมันที่สุดแล้วและเรื่องค่าตัวกูก็ทุ่มไม่อั่น....ยังไงเพื่อนกูก็ไว้ใจได้ วอนบินชักหวั่นใจแต่ก็อดไม่ได้ที่ต้องโม้ไว้ก่อนกลัวเสียหน้า
เออใช่เดี๋ยวพวกเราไปเยี่ยมยงฮวากันดีกว่า มินโฮรีบเปลี่ยนเพราะรู้นิสัยสองคนตรงหน้าดีว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้ามันต้องเปิดศึกน้ำลายกัน คิดแล้วก็ถอนใจ...
.ยงฮวาเมื่อไหร่แกจะหายซะทีวะ นี่ชั้นต้องเป็นคนคอยห้ามศึกระหว่างหมาป่ากับสุนัขจิ้งจอกเหรอว่าเนี่ย มินโฮทำไมนายซวยอย่างงี้เห็นทีวันนี้ต้องขอบายไม่ไปดีกว่าขี้เกียจดูพวกมันทะเลาะกัน
ณ ร้าน Big Monkey
นะ นะ รบกวนแค่ครั้งเดียวเอง.....นายกับชั้นก็เป็นเพื่อนกันมานานไม่ใช่เหรอ...ชอนดงพูดลากเสียงจนยาน
ชอนดงครุ่นคิด ตั้งแต่ที่ไอ้หมอนี่เดินเข้ามา มันก็สะกดสายตาทุกคู่ให้เพ็งมองตรงมาที่โต๊ะเค้าอย่างประหลาด...
ทำไมอยู่กับไอ้หมอเนี่ยแล้วมันเด่นจังวะ....ไม่ชอบใจเลย...ดูสิสายตาทุกคู่ในร้านจ้องมาตั้งแต่แรกแล้ว...ก็เนี่ยละนะถึงเป็นเหตุชั้นต้องมาง้อแกอยู่เรื่อย....ไอ้ตัวแสบเอ้ย....แล้วมันจะช่วยมั้ยแน่....ไอ้นี่ยิ่งเอาใจมันยากอยู่ด้วย
ไม่อ่ะ....เนี่ยชั้นยุ่งอยู่...ยังไม่ได้กลับบ้านเลย ฮงกิแสดงสีหน้ารำคาญคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน
ไอ้หมอนี่มันยิ่งโตหน้ามันยิ่งสวย.....สวยซะกว่าผู้หญิงเสียอีกมันเป็นผู้ชายได้ไงวะ ชอนดงอดคิดไม่ได้
นายก็รู้....ถ้าชั้นไม่มีปัญหาเกินกว่าแรง ละก็...ชั้นไม่มาวานแก...หรอก...ยังไงเรามันก็คบกันมานานถือว่าเห็นแก่ชั้นสักครั้งไม่ได้เหรอไม่เพื่อน..ชอนดงลากเสียงหวานพลางเกาะกุมมือเรียวขึ้นแนบแก้ม
เฮ้ย...ไอ้บ้าทำอะไร วะ ขนลุกหมด....เดียวกูเสียชื่อเสียงหมด....ไรเนี่ยมีอะไรก็ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จากันได้อย่าทำอย่างี้อีกนะ กูจะอ๊วก ฮงกิแขวะสะบัดมือออกแล้วเมินหน้าหนี
นะ...ได้โปรดเถอะคุณชายฮงกิสุดหล่อ.....ช่วยกันหน่อยสิวะเพื่อนรัก......เดี๋ยวกูแนะนำผู้หญิงให้ ชอนดงยื่นข้อเสนอ
มึงคิดว่าจะได้ผลกับกูเหรอ....ไม่ต้องมาแนะนำให้กูเก็บขอมึงไว้เหอะ......ในสต็อคกูก็เยอะแล้ว...วันก่อนก็เพิ่งทิ้งไปคน น่าเบื่อว่ะมีข้อเสนอใหม่อไรป่ะ ฮงกิพูดพลางยกคิ้วยียวน
กูมีก็แค่...ความเป็นเพื่อนที่จะภักดีต่อมึงตลอดไป...ว่าไงไอ้ปีศาจน้อย
น้ำเน่าว่ะ....แล้วมันชื่อวงอะไรวะ ฮงกิยิ้มขำพลางย้อมถามเพื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าเบ้อยู่
วง stupid boys วงเนี่ยเยี่ยมเลยนะ....โดยเฉพาะเพื่อนกู...ที่ชื่อ โอ วอนบิน อะ มันลีดกีตาร์ขั้นเซียนอ่ะมึง....เดี๋ยวยังกูจะแนะนำให้มึงรู้จัก ชอนดงยิ้มอย่างมีความหวังในที่สุดเพื่อนหน้าสหวานก็มีอันใจอ่อน
น้อง น้อง เอา เมนูมาให้หน่อย เฮ้ยฮงมึงกินอะไรดีวะ...กูเลี้ยง
ของมันแน่อยู่แล้ว....ฮงกิเบ้ปาก
ขอเบียร์สดแก้วใหญ่เลยนะน้อง ฮงกิพูดพลางยักคิ้วส่งยิ้มหวานให้กับเด็กเสริฟ์หญิงจนเธออายม้วนหน้าแดงกล่ำ
ร้านนี้เป็นร้านโปรดของฮงกิ....ถึงแม้ว่าชายหน้าหวานคนนี้จะมาที่นี่บ่อยแค่ไหนก็ตาม....แต่ยังไงทุกครั้ง..ก็ยังเป็นที่สนใจ...และ....เค้าก็ได้รับการดูแลที่ดีเป็นพิเศษเสมอ
แน่แค่ไหนก็ช่าง ถ้ากูฟังแล้วเห็นว่ามันห่วยละก็....กูเดินลงมาอัดมึงแน่พรรคพวก....ที่ยอมเนี่ยเพราะกูกำลังเซ็งอยู่พอดี....แล้วก็เห็นแก่มึงที่เป็นเพื่อนเก่าหรอกนะ...พึ่งพากันได้แต่อย่าบ่อยจำไว้... ฮงกิแยกเขี้ยวจ้องถมึง
ครับ ๆ คุณชายข้าน้อยจะจำไว้
ไอ้หมอนี่พยายามตีหน้าโหดแต่แม่งทำยังไงก็ยังดูน่ารักมาก จ้องยังไงกูก็ไม่กลัวมึงหรอกก็ตามันหวานซะขนาดนั้น แต่ที่กลัวก็คือไอ้นิสัยผีบ้า...ที่ขัดกับหน้ามึงนั่นแหละ....ชอนดงแอบคิดเสียดายที่คนตรงหน้าดันเป็นผู้ชายไปซะได้
ผู้คนเริ่มทยอยกันเข้าเบียดเสียดแน่นขนัดโดยเฉพาะโต๊ะรอบที่อยู่ติดบาร์ใกล้กับที่ฮงกิและเพื่อนนั่งอยู่
หญิงสาวสามคน...ส่งสายตาหวานเยิ้ม...
หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มพลางยกแก้วเหล้าเดินเข้ามาชายหน้าหวาน
เธอใส่เสื้อสายเดี่ยวคว้านหลัง.....โชว์เนิ่นอกอวบอิ่มดูยั่วยวนส่งเสียงหวานขึ้น
มาคนเดียวเหรอคะ หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น
นี่แม่คุณมาคนเดียวที่ไหน...ก็นั่งกันอยู่สองคนเนี่ย ...ไม่ตำตาเธอบ้างเลยเหรอไง ชอนดงค่อนขอดเธอเข้าให้
หญิงสาวเบะปากใส่พลางส่งเสียงใสให้ชายหนุ่มหน้าหวาน
วันนี้ไม่มีคนมาด้วยเหมือนทุกทีนะคะ....เอ่อตรงนี้ว่างมั้ยคะ พลางชี้ไปที่นั่ข้าง ๆ ฮงกิ
ฮงกิส่งยกยิ้มทีมุมปากพลางส่งสายตาหวานฉ่ำใส่ฝ่ายตรงข้ามคิ้วเรียวสวยได้รูปยักขึ้นและเอียงคอเล็กน้อย ใส่
นี่แก...ก็จะฆ่าแม่นี่ด้วยสายตาเลยรึไง....ไม่ได้เราต้องขัดขวางเกิดมันติดใจพากันออกไปข้างนอกไม่ขึ้นร้องตูจะทำไง...เดี๋ยวไอ้วอนก็จะมาแล้ว
นี่คนสวย....ต้องขอโทษนะครับที่ตรงนี้ก็ไม่ว่าง ถ้าจะนับให้ดีโต๊ะตรงนี้ทั้งโต๊ะอ่ะครับไม่ว่างเลยพวกเราจะคุยเรื่องงานกัน ชอนดงส่งเสียงดุ
อะไร....คุยงานบ้าอะไร....นายเป็นอะไรเนี่ยเพื่อนนายเค้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย...จะมีใครบ้าที่ไหนมาคุยเรื่องงานที่คลับกันบ้างยะ รึว่าพวกนาย...หญิงสาวโวยวายเสียงลั่น
อยากบ้าก็บ้าไปคนเดียวเถอะหมอนี่หญิงเยอะและอีกอย่างเธอก็ยังไม่ใช่สเป็กของหมอนี่....อย่างน้อยต้องสวยกว่านี้...รู้จักรึเปล่าชินฮเย...เธอเป็นคนดังแถวนี้นะ...พวกเธอสวยน่ารักเซ็กซี่เท่าครึ่งนึงของเธอรึเปล่า...ไม่เจียมเลย
กรีด...กรีด น้ำทั้งแก้วใบมือของหญิงสาวสาดกระเซ็นเข้าที่ใบหน้าชอนดงอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย..และตอนนี้ก็กระเด็นไปโนที่แขนเสื้อด้านขวาของหนุ่มหน้าสวยซะด้วย
ถึงแม้จะเป็นเพียงหยดเล็ก ๆ ที่สาดกระเด็นมาแต่ก็สร้างความอารมณ์ขุ่นมัวให้กับหนุ่มหน้าสวยอย่างมาก ใบหน้าสวยกรตุกคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจ้องถมึงที่หญิงสาวแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
ฮงกิ ทุบโต๊ะขึ้นเสียงดังสนั่น
โครม อะไร...กลับไปที่โต๊ะเลยนะอย่างไวอย่างให้ต้องมีน้ำโห ส่งเสียงตวาด
จนเธอหน้าซีดรีบเดินหนีกลับไปที่โต๊ะไม่กล้าแม้แต่สบตา
ฮงกินั้นเป็นคนดังในย่านนี้มาตั้งแต่เด็ก ใคร ๆ ในเมียงดงต่าง ก็รู้กิติศัพท์ของหนุ่มหน้าสวยคนนี้ดีเห็นหน้าหวานเจ้าสำอางค์...
แต่ถ้าไม่พอใจกับอะไรล่ะก็เป็นอาละวาดพังกันเป็นแถบ...หลายร้านแถบนี้ต่างรู้ดีว่าคนดังคนนี้เป็นหนุ่มอารมณ์ร้ายอย่างกับพายุเลยทีเดียว.....
มีหลายคนที่ต้องเจ็บตัวอย่างหนักเพราะพายุอารมณ์ของหนุ่มหน้าหวานคนนี้มาแล้วนับไม่ถ้วนจนวัยรุ่น ๆ แถวนี้ต่าง ก็เรียกกันว่า ปีศาจหน้าหวาน
ฮงกิสะบัดตัวไปอย่างไวเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ
แม่นั่น..เกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะ...ถ้ามันเป็นผู้ชายละก็น่าดู.......ไม่สบอารมณ์โว้ยเสื้อก็เปรอะ ฮงกิสบถ
ชอนดงที่ยังคงอึ้งอยู่รู้สึกโกธรก็โกธรแต่ก้ยังงงงันมากกว่า
ไม่ใช่เราเหรอวะที่ต้องโกธรขนาดนั้น...ไอ้บ้านี่มันก็สำอางชิบ เป๋ง
ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปล้างหน้าพลับสบตากับวอนบินพอดิบพอดี
ไอ้ชอนดง...นั่นแกจะไปไหนวะ...และเนี่ยอะไรอ่ะโต๊ะอื่นไม่มีรึไง...ฮ่าเสื้แกด้วยทำไมอยากเล่นน้เหรอ...วอนบินแกล้วถามยียวน
ไม่ต้องพูดมากเลยมึงเนี่ยกูช่วยมึงแท้ ๆ แต่มึงกลับมาสาย
เออนี่เพื่อนกูในวงชื่อจองชิน...และก็พวกน้อง ๆ ในวง มือกลองก็เพิ่งได้มาใหม่เพิ่งสมัครเข้าชมรมวันนี้ด้วยเป็นคนดังนะเว้ย น้องชายเพื่อนกูเอง วอนบินคุยข่ม
เออเป็นคนดังมาจากไหนก็เถอะกูช่วยมึงแค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวกูมากูไปตามไอ้ฮงนักร้องนำที่กูหามาให้มึงก่อน
บ๊ะ ไอ้นี่อารมณ์เสียแล้วพาล มันเกี่ยวอะไรกับตูวะ ฮ๊ะ ชอนดง วอนบินบ่น
จองชินสำรวจมองดูสถานที่อย่างเฉื่อยชา.... จ้องซ้ายทีขวาทีพลันได้ยินเสียงวอนบินพูดขึ้น
ไอ้ชินชั้นว่า....วันเนี้ยชั้นมีลางสังหรณ์แปลก ๆ ว่ะ ชั้นรู้สึกว่าวันนี้ไม่แน่นะโว้ยบริษัท แอลเค โปรดักชั่นอะไรนั่นมันอาจจะว่าจ้างเรียกพวกเราไปเซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการก็ได้
กูว่าจะชวดซะมากกว่ามึงคิดดูนักร้องนำก็เดี้ยง....ต้องเอาใครที่ไหนไม่รู้มาร้อง
แถมมือกลองก็ดันท้องเสียมาไม่ได้ต้องโทรไปวานไอ้มินฮวานน้องไอ้ฮุนมาเล่น..
..มันเล่นดีแค่ไหนก็ไม่รู้ยังไงก็คงไม่พ้นมือสมัครเล่น...ทำไมมันซวยอย่างงี้ทำไมมันต้องมาคุยเรื่องสัญญากันวันนี้วะ.
กูว่าซวยซะมากกว่าดูโต๊ะเด้ขนาดพึ่งมามึงดูเพื่อนมึงยังมีเรื่องตัวเปียกโชกเลย จองซินที่เฉยเมยมาตลอดอดค่อนขอดไม่ได้
เฮ้อจะเถียงมันก็เถียงไม่ออก....บ้าชิบ ย่อมให้ไอ้ชินมันบ่นหน่อยก็ได้วะ วอนบินคิดในใจ
ไป ไป..นายอะไรวะ...ก็ไหนรับปากล้วไงเพื่อน....อย่าเบี้ยวซิ
ก็มึงดูเสื้อกูเด้...เลอะขนาดนี้จะไปร้องได้ไง ฮงกิขึ้นเสียง
ผ่า เหอะมึง แหกตาดูเนี่ยมันแค่จุดเดียว....อะไรมันจะนักหนา เพื่อนรัก ไป ไป ชอนดงพูดพลางดุนหลังฮงกิหลุน ๆ ให้เข้าไปที่โต๊ะ
หุบปากเหอะ...ไหน ๆ ก็มาแล้ว...พูดมากอยู่ได้ ไอ้ชิน
ก็มึงอะ...เคยเตรียมตัวอะไรบ้างมั้ยแล้วนี่มินฮวานเมื่อไหร่จะมาวะ
อีกเดี๋ยวก็มาเห็นบอกว่ารถติด....ไม่ต้องห่วงมันบอกว่าจะเอาไอ้ฮุนมาด้วย
และเนี่ยอีก...ไอ้นักร้องนำอะไรเนี่ยที่เพื่อนมึงหามาอ่ะ มันตกส้วมตายแล้วมั้ง
ขณะที่สองคนทุ่มเถียงกันอยู่ไม่มีได้สังเกตเลยว่านักร้องนำได้มาถึงแล้ว
สิ้นเสียงจองชิน...ฮงกิก็ทุบโต๊ะขึ้นมาอย่างดัง
เปรี้ยง กำปั้นหลุนๆ มืออยู่ตรงหน้าจองชิน...ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่อย่างฉุนเฉียวคิดจะเอาเรื่องอย่างหนัก
เมื่อมองเห็นคนมาใหม่ชัด ๆ ทั้งสองหนุ่มต่างตกตะลึงจองชินทันหน้าไม่ถูกพลันก้มหน้างุดส่งเสียงเบา ๆ เป็นการขอโทษ
เออเธอเป็นนักร้องนำที่ชอนดงแนะนำมาเหรอ...ชั้นขอโทษพอดีชั้นเครียดมากไปหน่อยก็ไอ้มือกลองประจำวงดันท้องเสีย....ขอโทษนะ จองชินส่งเสียงอ่อยจนเห็นได้ชัด
ให้ตายเถอะคนอะไร...สวยน่ารักเป็นบ้า...ขนตางี้หนาเป็นแพ...ปากเล็กจิ้มลิ้มน่าทะนุถนอมชะมัดเกิดมาก็เพิ่งเห็นคนเป็น ๆ ที่ หน้าตาอย่างกับอยู่ในเทพนิยาย ใจสั่นไปหมด....ทำไงดีวะจองชิน...นายเป็นคาสโนว่านะจะมาทิ้งลายได้ไง...เธอจะโกธรเรามารึเปล่า....โหจ้องมองตาไม่พริบให้ตายไม่กล้าสบตาหวาน ๆ อย่างงั้นเลยอ่ะ
ขณะที่จองชินทำอะไรไม่ถูก...คน ๆ กลับยิ่งกว่า...เป็นวอนบินนั่งนิ่งเงียบเหมือนตกอยูในภวังค์
เธอคนนั้น....คนที่เราเคยเจอที่หน้าร้านกาแฟนี่หว่า.....โอมายก็อท....เม่ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้....วันนี้เธอแต่ตัวเป็นทอมบอยอีกแล้ว....ถึงจะไม่ใช่สไตล์แบบที่เราชอบ...แต่ยังถ้าเป็นเธออะไรมันก็ดูดีไปหมด
ตึงตึง ตึง หัวใจเราเต้นเป็นเสียงกลองแทบจะหลุดออกมา...โอ๊ยโอวอนบินนายต้องทำตัวเป็นธรรมชาติ......เงยหน้าขึ้สิ....นายทำได้...หน้างี้ร้อนแทบจะไหม้...อ่ะ ไอ้จองชินมันเป็นอะไรไปวะก้มหน้างุด ๆ..มันเป็นไปได้ไง...รึว่ามันเกิดปิ้งเธอเข้าเหมือนกัน...ซวยแล้วตูเพิ่งเจอก็ดันมามีคู่แข็งจนได้ อยากจะบ้า
วอนบินเงยหน้าขึ้นใบหน้าแดงกล่ำหากแต่ว่าที่นี่เป็นผับที่ค่อนข้างมืดจึงทำให้ฮงกิไม่สังเกตเห็น
เฮ้ยชอนดงเพื่อนมึงไม่เต็มไปรึเปล่า...ไอ้นี่ก็พูดกับโต๊ะ...ไอ้นี่..ติดอ่าง กว่าจะเงยหน้าขึ้นมาได้
โหสิ...วะเพื่อน ใจเย็น...พวกมันเครียดเห็นว่างานนี้อาจมีผลทำให้พวกมันได้เป็นมืออาชีพมีพวกแมวมองมาดูเป็นออดิชั่นส่วนตัวอะ ชอนดงรีบบอกพลางหันมาสบตาวอนบิกับจองชิน
เนี่ยพวกนายไม่ต้องห่วงนะฮงกิเนี่ย....มันเป็นเซียนคาราโอเกะแถวนี้เชียวนะโว้ย...ไว้ใจได้
หาว่าไงนะ....เซียนคาราโอเกะ...ทั้งจองชินกับวอนบินหันมาสบตากัน
ไอ้บ้าชองดงกูบอกให้หานักร้องนำวงที่เจ๋ง ๆ ยืมมาก่อนไม่ใช่เซียนโอเกะ ไอ้บ้า วอนบินกระซิบที่ข้างหูชอนดงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะรู้ตัว
ฮงกิเลื่อนโต๊ะอี้ข้างจองชินเข้ามานั่งพร้อมทั้งสบตาทั้งสองคนพลางยิ้มหวาน.....
พวกนายอยากจะเป็นนักร้องอาชีพกันเหรอ ฮงกิถามพลางเอียงคอลูบผมเข้าทัดใบหู เผยให้เห็นใบหน้าสวยอย่างเด่นชัด
ยิ่งดูใกล้ ๆ เธอก็ยิ่งสวย ตาใสแจ๋วเลย....จะว่าไงดี...ชั้นแพ้อะไรแบบนี้แหละ....
ใคร ๆ ก็รู้ว่าผม ลีจองชิน พ่ายแพ้เพียงอย่างเดียว...คือ...คนที่หน้าตาน่ารัก....ให้ตายเหอะ..จากคนที่ผมเจอะเจอมาทั้งหมด...ต้องนับว่าเมื่อมาเจอกับเธอ..คงต้องยอมยกธงยอมแพ้ศิโรราบ ....ต้องยกให้เธอเป็นที่สุด.....ใบหน้าสวยใส...สุดแสนจะลงตัว...ทำไงดี...อยากได้ซะแล้ว
เอ่ะ...ใช่ครับ...พวกเราเป็นนักเรียนคณะดนตรีก็เลยสนใจอยากจะเป็นมืออาชีพ...ถ้าวันนี้เราออดิชั่นผ่านละก็ทั้ง คุณทั้งพวกผม...เราจะได้ผันตัวไปเป็นมืออาชีพ วอนบินพูดพลางยิ้มอย่างทำคะแนน
ไม่เอาอะ....ชั้นไม่ชอบแบบนั้น...ชั้นไม่สนใจ ขอบใจนะ ฮงกิยิ้มหวาน
เออนี่...อ่ะ ..ฮงกิเพื่อนชั้น...และนี่หมอนี่ไงเพื่อนชั้นที่บอกว่าเจ๋งชื่อ....โอวอนบิน และหมอนั่นชื่ออะไรนะ
ชอนดงแอบกระซิบถามวอนบิน
จองชิน ผมลีจองชิน ..พูดพร้อมส่งมือให้ฮงกิเป็นการแนะนำตัวเอง
ฮงกิจับมือจองชินตอบส่งยิ้มให้
เรา อีฮงกิ เรียก ฮงกิ ก็ได้...พวกนายไม่ต้องสุภาพขนาดนี้ก็ได้อย่างงัยเราก็ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น
ห๊า...จองชินกับวอนบินจ้องหน้ากันอย่างงุนงง....
ไรวะนี่กู...กำลังแย่งผู้ชายกันอยู่เหรอเนี่ย ช่างเถอะดีซะอีกไอ้วอนมันคงถอนตัวไปเอง...ฮ่าเรายังไงก็ได้ไม่ว่าผู้หญิงรึผู้ชายกินเรียบ จองชินกระตุกยิ้มที่มุมปากให้วอนบิน
พับผ่าเถอะ...อยากจะกระเตะปากไอ้ชินมันซะให้เข็ด...มันเยาะเย้ยตู....เสียดายวะดันมาเป็นผู้ชาย...โอ๊ยตูยังจะเขินทำไมอีกวะ วอนบินสลดใจ
ฮงกิพูดขึ้นยกมือเรียกบริกร
น้องพี่ Tequila มา 4 ช็อต เอ้ามาฉลองการทำความรู้จักของพวกเรากันหน่อย
บริกรมาพร้อม tequila 4 ช็อต....พร้อมทั้งยื่นบิลให้หนุ่มหน้าสวยที่เป็นคนสั่ง
อะ....บิลมาแล้วชอนดง นายจ่าย ชอนดงจัดแจงจ่ายตังค์พร้อมกับค้อนขวับให้กับเพื่อนหน้าหวาน
ไหงมึงฉลองมิตรภาพ...อะไรวะ...ก็เงินตู ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ฮงตัวแสบ
กริ๊งง กริ๊ง..เสียงโทรศัพท์วอนบินดังขึ้นทำลายความเงียบ
พวกนายอยู่ไหนอะ...มาถึงแล้วเหรอ....เออเดี๋ยวชั้นเดินออกไปรับ...รออยุ่ตรงนั้นล่ะ
ว่าแล้ววอนบินก็ขอตัวไปรับเพื่อนอีก 3 คน
จงฮุน เดินเข้ามาพร้อมกับวอนบินยิ่งทำให้บรรยายกาศบริเวณนั้นแตกตื่นโดดเด่นเข้าไปใหญ่
คนมากมายต่างจับจ้องมองสองหนุ่มที่เดินเด่นข้ามา
มินอวานกับซึงฮยอนตามมาอย่าง ๆ สายตามินฮวานจับจ้องมองไปทั่วร้านด้วยความตื่นเต้น
ที่นี่สวยไปเลยอะ ซึงฮยอน....ชั้น ตื่นเต้นจังเลยอีกเดี๋ยวชั้นก็ต้องขึ้นเวทีไปช่วยพี่วอนบินด้วยอ่ะ
ว่าอะไรนะ....นายจะไปช่วยหมอนั่นเล่นดนตรีที่ไลฟ์นี้เนี่ยนะ ซึงฮยอนประหลาดใจ
จะทำไมอ่ะก็พี่วอนบินเค้าขอร้องมา ไปกันอย่าพูดมาก น่าซึง
จงฮุนเดินมาหยุดที่โต๊ะพลางเบิกตากว้าง....คนตรงหน้านี้...เป็นคนที่เค้าเฝ้าตามหาและรอคอยมาตลอดนี่นา....เป็นฮงกิไม่ผิดแน่...เธอโตแล้วโตขึ้นมาก....ใบหน้านี้...ชั้นยังจำได้ไม่มีลืม...เป็นเธอจริง
หัวใจที่เคย....เงียบเหงาของผมวินาทีนี้ก็พลันเปลี่ยนไปในทันทีที่เจอกับคน ๆนี้ ที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอด
หรือว่านี่เป็นเพียงจินตนาการ จะเป็นไปได้ไงที่ผมจะเจอเธออีกครั้ง
จงฮุนจ้องอย่างไม่วางตาเหมือนกลัวคนเบื้องหน้าจะหนีหายจากไป
โอ้ เธอมาปรากฏตัวตรงหน้าผม....ในที่สุด...แล้วเราก็ได้พบกัน
จงฮุนยิ้มกว้างส่งดวงตาหวานซึ้งให้กับฮงกิ
เอ่อ ผมชื่อ จงฮุน เป็นเพื่อนสนิทของวอนบิน ครับ
ทั้งที่พบจงฮุน....ฮงกิก็ให้เกิดความรู้สึกประหลาด
อะไรเนี่ย เราเป็นอะไร ไป เหมือนถูกกระตุกทั่วร่าง ๆ
อยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกสั่นขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ....ยิ่งผมมองข้าไปในดวงตาคู่สวยนั่นแล้วด้วย....ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน
หมอนี่เป็นใครกันนะ...คุ้น ๆ ที่เราสั่นสงสัยเพราะสายตาหมอนี่มันเย็นเฉียบดูเยือกเย็นยังไงบอกไม่ถูก...แต่แววตานั่นมันดู..เยิ้ม ๆ ยังไงไม่รู้...
ฮงกิละสายตาจากจงฮุน...ก็พบกับมินฮวานและซึงฮยอนที่เดินเข้ามาถึงโต๊ะพอดี
อ่ะนั่นเจ้ามินฮวาน....คนที่ให้สร้อยเรานี่นา....โหโตขึ้นแล้วลุคมันเปลี่ยนเว้ยเฮ้ย....ดูมันแหววแหววยังไงชอบกล
ฮงกิลุกขึ้นยืนพลางส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับมินฮวานลืมเลือนที่จะสนใจจงฮุนทันที
ชั้นชื่อ ฮงกิ....ยินดีที่ได้รู้จัก ฮงกิส่งมือให้มินฮวานที่ยืนอยู่ตรงข้าม
เธอไม่สนใจเราเลย...อะไรเนี่ย..หันไม่สนใจเจ้ามินฮวานที่เดินเข้ามาทีหลัง
วอนบินเห็นเพื่อนทำสีหน้าไม่ค่อยก็เลยเป็นห่วงตรงกระซิบเข้าที่หูของจงฮุนทันที
เฮ้ยนายไม่ต้องแคร์ไปหรอก...เห็นอย่างงี้หมอนี่..เป็นผู้ชายเหมือนพวกเราเนี่ยแหละ
นายว่าไงนะ...ผู้ชาย..
จงฮุนคิดทบทวนในคำพูดของวอนบิน....
เป็นไปไม่ได้นางฟ้าที่เราเฝ้ารอมาตลอดเป็นผู้ชาย...
ไม่จริง เป็นไปไม่ได้
จงฮุนยิ่งจ้องมองคนหน้าหวานจงฮุนยิ่งมีใบหน้ายิ่งซีดเซียวขึ้นไปอีก
มินฮวานยื่นมือเข้าจับกับฮงกิอย่างงง
ผมชื่อ มินฮวาน ครับ ยินดีที่ได้รู้เช่นกัน มินฮวานส่งยิ้มตอบ
ผมชื่อซึงฮยอนฮะเป็นเพื่อนกันกับมินฮวานและก็ทำงานเป็นนายแบบที่เดียวกันกับพี่จงฮุน ซึงฮยอนรีบพูดสอดขึ้น
พี่หน้าหวานเนี่ย...ถูกใจเราที่สุดเลย...ดูยิ้มที่หนึ่งโลกแทบจะถล่มลงมาใบใจเรายังงั้นแน่ะ...โชคดีนะเนี่ยทีแรกว่าจะไม่มาแล้ว ซึงฮยอนยิ้มอย่างถูกใจคนหน้าหวานเป็นที่สุด
ซึงฮยอนอย่าบอกนะว่านายสนใจพี่หน้าหวานคนนี้...เออใช่จะสนใจก็คงจะไม่แปลก.....ก็น่ารักขนาดนี้....ยิ้มก็สุดแสนจะสดใส....ขนาดเราเองเห็นยังอดปลื้มไม่ได้...
ซึงอยอนนายชอบคนสไตล์แบบนี้เหรอเนี่ย....อย่างงี้ชั้นจะเอาอะไรไปสู้ได้
ทุกการกระทำของซึงฮยอนนี่ไม่ได้หลุดพ้นจากสายตาของมินฮวานไปได้
พี่ฮงกิเรียนอยู่ที่ไหนเหรอครับ ซึงอยอนแสดงความสนใจจนออกนอกหน้า
ไอ้เด็กนี่พูดมากจัง..
เราจะหาจังหวะตอนไหนดีวะที่จะบอกมินฮวานว่าเราคือเพื่อนตอนเด็กที่มันให้สร้อยอ่ะ....
เอ๊ะหมอนั่นเคยบอกว่ามันเป็นพี่เราไม่ใช่เหรอแต่เนี่ยดูยังไงมันก็อายุน้อยกว่าเราอยู่ดี รึว่าจะเป็นไอ้คนพี่ที่มันนั่งอยู่ตรงข้ามเรา....ถ้าเป็นหมอนี่ยังจะเหมือนซะกว่า เอาไงดีวะ
ยิ่งคิดยิ่งสับสน....มันน่าจะเป็นไอ้ขี้เก๊กนี่มากกว่า....ไอ้เด็กหน้าหวานนะ คิดไปพรางแอบสอดส่ายสายตาไปทางจงฮุน....
ตายล่ะสบตากันพอดีเลย....จะบ้าตาทำไมเราเขินขนาดนี้นะเนี่ย..
ต้องหลบตาหมอนี่ก่อน....จะจ้องอีกนานมั้ยเนี่ย...คุณพี่....คนถูกจ้อง...จะละลายอยู่แล้ว...
ฮงกิเกิดอาการประหม่าจากสายตาการจ้องมองของจงฮุนมือไม้เกิดปัดไปโดนแก้วเบียรของตัวเองหล่นแตกยิ่งสร้างความแตกตื่นลนลานให้กับเจ้าตัวอย่างมาก
จริงเหรอเนี่ยฮงกิของเราเป็นผู้ชาย....ถึงรู้แล้วว่าเป็นผู้ชายแต่ทำไมหัวใจเรายังคงเต้นรัวไม่หยุดอยู่ดี
ช่างเถอะ....ยังไง...ให้สร้อยกับหมอนี่เราก็ไม่นึกเสียดายอะไร...
ยิ่งหมอนี่ลุนลานยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่ จงฮุนแอบลอบยิ้มขำคนตรงหน้า
พวกเรา มาจากบริษัทแอลเจ ค่ะ จำได้ใช่ไหมคะ วงของน้องวอนบินจะขึ้นเมื่อไหร่คะเนี่ย
เอ่อ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงอ่ะครับ ถ้าไงวันนี้พวกผมจะแสดงให้สุดความสามารถเลยครับ
แต่เอ๊ะพี่ว่าสมาชิกหน้าเปลี่ยนไปนะคะ...
อ๋อเนี่ยเป็นมือดีที่สุดของวงเราเลยครับ...ชื่อฮงกิ วอนบินแกล้งแถ
ไอ้หมอนี่มันแหลเก่งเหมือนกันนี่หว่า.....เสียงเราเป็นยังไงมันยังไม่ได้ฟัง....อย่าบอกนะว่ามันคิดเองจริงเรื่องออดิชั่นอะไรนั่นมันคิดว่ามันจะผ่านจริง ๆ ง่ะวงแบบนี้
ฮงกิหันไปสบตากับวอนบิน
จงฮุนยิ้มขำที่เพื่อนตัวดีแถไปเรื่อยเปื่อย.....ยิ่งส่งสายตาหวานเยิ้มจับจ้องไปทั่วใบหน้าหวานตั้งในให้คนหน้าหวานประหม่าอีกครั้ง...พลางยักคิ้วกระตุกให้ฮงกิอย่างจงใจ
ไอ้หมอนี่มันอะไรนะ....เอาแต่จ้อง จอ้งอยู่ได้....มันยักคิ้วให้เราด้วย....ฮงกิ...นายจะประหม่าอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ฮงกิคอบเบี่ยงหน้าหันไปทางจองชิน....
ก็เห็นจองชินจับจ้องมองมาที่เค้าอยู่ก่อนแล้ว
นายหน้าสวยจังนะ....จองชินพูดและจ้องพลางขยิบตาให้แถมยังเขยิบเข้าใกล้
เฮ้ยอะไรเนี่ยคุยกันไกล ๆ ก็ได้ชั้นหูดีได้อยู่น่า ฮงกิบ่นจิ๊จ๊ะอย่างสุดทน
อะไรอ่ะ....ที่เจ้าจงฮุนเขินเอาเขินเอาที่เรากลับเมิน....ไม่ได้เราต้องลุกคืบ จองชินนายทำได้
เอ่อพี่ฮงกิ....พี่ยังไม่ได้ตอบผมเลยอ่ะ...พี่เรียนนที่ไหนเหรอ...เป็นซึงฮยอนแทรกขึ้น
มันอะไร...ว้า...มหาลัยอะไรวะ.....ชั้นจำไม่ได้..อ่ะ
พี่ว่าไงนะ...พี่ไม่รู้งั้นเหรอ ซึงฮยอนแย้งถามอย่างงง
ก็ชั้นยังไม่ได้ไปเลยอ่ะ....อย่าสนใจเลย...แล้วนายอ่ะเล่นอะไรในวงนี้เหรอ...ซึงฮยอน
โห...เสียงก็หวานตาก็หวาน....ยิ่งมองยิ่งหลง
ซึงฮยอนกระดี้กระด๊าอย่างออกนอกหน้าจนมินฮวานทนไม่ไหวต้องใช้เท้าเหยียบไปที่ข้อเท้าของซึงฮยอนอย่างหมั่นไส้
อะไรเนี่ย....นี่มันสมรภูมิชัด ๆ พี่ฮงกิเนี่ยเสน่ห์แรง ชัด ๆ พี่จงฮุนก็เอาจ้องตาแทบจะหลุดออกมา...พี่จองชินก็หยอดคำหวาน และนายอีกซึงฮยอนคอยเรียกร้องความสนใจอยู่ได้
พี่ครับ...ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับผม...จะไม่ทำให้พี่สาวคนสวยอย่างพี่ต้องผิดหวัง วอนบินแปล้งหยดให้แมวมองสาวสวยจากแอลเคพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสที่ผู้หญิงคนไหนเห็นเป็นต้องหวั่นไหว
หมอนี่แสบแฮะ...เจ้าวอนบินอะไรเนี่ย องกิแอบยิ้มขำ
ฮงกินายเป็นเพื่อนกับชอนดงมานานแล้วเหรอ...
เจ้าจองชิน...ไอ้เจ้าเล่ห์ มัน.แกล้งหาเรื่องคุยชุด ๆ จงฮุนส่งสายตาอำมหิตเข้าใส่
อะไรวะ....เค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักกะหน่อย....ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ จองชินแกล้งยิ้มยียวนใส่จงฮุน
ถ้าเป็นทุกครั้งละก็...ชั้นอาจจะย่อมแพ้แต่ครั้งนี้ไม่...โว้ยไอ้ฮุน
บรรยายมาคุแปลกๆ วอนบินมองเพื่อนสองคนที่ขมึงตาใส่กัน.....ทั้ง ๆ ในใจตัวเองก็สับสนเพราะคนหน้าหวานนี่ไม่น้อยไปกว่า
พวกเราก็ไม่เตรียมตัวกันเถอะ ไป ฮงกิ มินฮวาน เราต้องไปลุยกันแล้ว ชอนดงนายก็อยู่ดูจนจบด้วยล่ะ
เออน่า....ไม่ต้องบอกก็อยู่ ๆ แล้ว....
ไม่งั้นตูก็โดนไอ้หน้าหวานนั่นเตะกันพอดี...ชอนดงคิด
ฮงกิลุกขึ้นไปตามวอนบินพร้อมทั้งกำชับกับชอนดง
แกยังไงก็...ยังกลับไม่ได้เข้าจ๊าย....ชั้นว่าจะให้แกไปเอารถชั้นที่เอาไปซ่อมที่อู่มาให้หน่อย
ไรวะ...แกก็ไปเอาเองเด้เพื่อน
มีปัญหารึไง.....ห๊า..ฮงกิตะคอกใส่เต็มหูของชอนดงอย่างดัง
มะ ไม่...มีอะเพื่อนรัก...รีบไปเหอะเดี๋ยวขึ้แสดงไม่ทัน ชอนดงเอามือขึ้นป้องที่ใบหูสองข้าง
ฮงกิชี้มืออย่างคาดโทษ.....แล้วก็วิ่งตามพวกวอนบินที่เห็นอยู่ลิบ ๆ
ฮงกิกี่ปี...ก็ยังคงไม่เปลี่ยน....ยังคงเป็นคนที่ชอบใช้กำลัง...อยู่ดี
...ทำไมนะ...ตอนนั้นชั้นถึงไม่ได้เอะใจเลยว่าหมอนี่เป็นผู้ชาย...ก็เห็นห้าวขนาดนี้มาตั้งนานแล้ว
จงฮุนนะจงฮุนนายเนี่ยโดนความรักเข้าตาจนมิดเลย นายน่าจะรู้มานานแล้วนะเนี่ย
เอ่อ พี่ชอนดงครับพี่ฮงกิเนี่ยเค้าร้องเพลงเก่งมากมั้ยครับ ซึงฮยอนอดถามไม่ได้
เก่ง สิ...เก่งมาเลยแหละเดี๋ยวพวกนายได้ฟังก็จะรู้เอง...เป็นเซียนคาราโอเกะเจ้าถิ่นแถวนี้เลยนะ
ว่าไงนะ...เซียนคาราโอเกะเหรอครับ ซึงฮยอนย้อนถามอีกครั้ง
ใช่เซียนโอเกะที่ชั้นภูมิใจมากเลยหละ
ซึงฮยอนกับจงฮุนมองหน้ากันเหรอหรา แล้วหัวเราะออกมาอย่างสุดที่ขำ
เชิญพบกับวงน้องงใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเล่นที่ไลฟ์แห่งนี้เป็นครั้งแรก...แต่เป็นวงที่สุดเจ๋ง...ครับ..พบกับวง stupid boys กันเลยนะครับ
ไม่มีการแนะนำตัว วอนบินลีดกีตาร์สนั่นวาดลีลาที่แสนจะน่าลุ่มลงสะบัดหัวส่ายกีตาร์ไปมาอย่างเร่าร้อน...จองชินพรมนิ้วดีดกีตาร์ด้วยท่วงท่าที่แสนจะเซ็กซี่สะบัดผมที่ยาวพริ้วไหว เสียงกลองดังสนั่นมินฮวานตีกลองอย่างมีพลัง...จังหวะที่เร้าใจเริ่มขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง
มินฮวานทำได้ดีมาเลย...อะพี่ฮุน
ก็หมอนั่นเรียนดรัมมาตั้งแต่เด็กพร้อมกับชั้นที่เรียนกีตาร์นั่นแหละ ...ฝีมือพอจะเรียกว่าเป็นมืออาชีพเลยที่เดียว จงฮุนยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจในตัวน้องชายคนโปรด
เฮ้ยนั่น...มันมีแต่คนเล่น...ชั้นเซียนเลยอ่ะ.....แล้วนี่พี่ฮงกิเซียนคาราโอเกะจะทำยังไง...อ่ะพี่ฮุน...ถ้าร้องไม่เจ๋งจริง...เป็นได้โดนโห่แน่ ถ้าเสียงไม่ดีจริงเป็นได้โดน......... เสียงกลองกับกีตาร์นั่นกลบมิดเแน่เลย....ซึงฮยอนอดเป็นห่วงคนหน้าหวานกลัวจะเสียหน้าไม่ได้
แสงไฟสลัว...สาดส่องมาที่กลางเวทีซึ่งหนุ่มหน้าหวานยืนอยู่...พลันใบหน้าหวานซึ้งพลันเงยขึ้นจากที่ก้มหน้ามานาน
โหนเสียงสูงปรี๊ด...ร้องด้วยเสียงที่แหบพร่าอย่างมีเสน่ห์ใบหน้าสวยยกยิ้มข้างมุมปากน้อย..ๆ.
ส่งเสียงร้องที่ผู้คนต้องตกตะลึงเป็นเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลัง...ทั้งแหบทั้งหวาน..ร้องตะเบ็งกลบเสียงกีตาร์และแม้แต่เสียงกลองที่รัวอยู่จนมิด..
เป็นเสียงที่เพราะพริ้งเต็มคำแม้ว่าเจ้าตัวจะตะเบ็งอยู่ก็ตาม..ไม่เพียงเท่าเสียงนี้ยังเหมือนมีมนตร์สะกดให้ผู้คนทั้งหลงใหล...ลุ่มหลงอย่างงมงาย..
.เจ้าของเสียงที่แสนจะมีเสน่ห์บัดนี้โยกตัวเข้ากับจังหวะของดนตรี...สายสะโพกอย่างเย้ายวน...ชวนให้บรรยายกาศภายในไลฟ์ร้อนระอุ....
ตาหวานซึ้งคู่นี้ส่งสายตายั่วยวน....ชวนให้ลุ่มหลงไม่ว่าผู้หญิงและผู้ชาย...ตาคู่สวยหยาดเยิ้มเดี๋ยวมองขึ้นสูงเดี๋ยวหลุบลงต่ำ...ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่...
ผู้คนในไลฟ์ต่างกระโดไปตามเสียงเพลงอย่างกับต้องมนตร์สะกด...อย่างเมามันส์...คลุ้มคลั่ง
วงนี้เล่นมันส์มากเลยนะเธอ...นักร้องนั่นก็เสียงเซ็กซี่...น่าหลงใหล...หน้าตาก็หล่อ..กันทั้งวงเลยเธอ...ผู้หญิงหลายต่างพากันหลงเสน่ห์ของวงนี้อย่างเห็นได้ชัด
วอนบินกับจองชินที่อยู่บนเวทีเดียวกันต่างรู้สึกเหมือนถูกสะกดจ้องมองไปที่หน้าหวานนั้นอย่างลุ่มหลง
จงฮุนกับซึงฮยอนต่างตกตะลึงกับน้ำเสียงและลีลาที่เหลือร้ายของฮงกิไม่เหลือคราบความหวานบนใบหน้า...กับเหลือเพียงแต่ใบหน้าที่ดูวาบหวามน่าค้นหา
ฮงกินายช่างน่าลุ่มหลงมีเสน่หือะไรขนาดนี้.....ทำไมนายถึงได้...ทำให้ชั้นหลงใหลขนาดนี้ หัวใจกระตุกอย่างรุนแรงเร่งร้อนขนาดที่ไม่เคยมีมาก่อน....นายทำได้ยังไงนะ ฮงกิ จงฮุนอดทึ่งไม่ได้
พี่ฮงกิทำไมยิ้มได้ยั่วยวนขนาดนี้เนี้ยหัวใจจะวาย......อย่ายิ้มอย่างนี้บ่อย ๆ ได้ไหมเดี๋ยวหัวใจผมมันจะรับไม่ได้ ซึงฮยอนหลับตาพริ้มภาพใบหน้าหวานยังคงเด่นชัดในความรู้สึก
เป็นไงล่ะ เซียนคาราโอเกะของชั้น....ใช้ได้ไหมอ่ะ
แจ่มไปเลยพี่....ทำพี่ต้องหลอกด้วยอ่ะว่าพี่ฮงกิเป็นเซียนคาราโอเกะ
เปล่านะ ชั้นไม่ได้หลอกพวกนายซะหน่อยจริง ชอนดงแย้งสวน
จงฮุนไม่ถามอะไรเพียงมองหน้าอย่างสงสัยก็ทำให้ชอนดงพูดต่อ
เจ้าฮงกิมันไม่ใช่นักร้องตามผับตามบาร์อะไรเนี่ยหรอก....เห็นอย่างงั้นมันก็ลูกคุณหนูดี ๆ นี่เอง เหมือนกับเจ้าวอนนะแหละ.
..แต่มันชอบร้องคาราโอเกะมากจนใครๆ แถวนี้รู้ดีว่ามันร้องเจ๋ง เค้าเรียนมันว่าเซียนโอเกะกันทั้งนั้น..
.ใครๆอยากจะจ้างมันมาเป็นนักร้องประจำร้านด้วยซ้ำร้านนี้ก็เหมือนกัน...แต่มันไม่เอามันชอบร่อนไปร่อนมามากกว่า
แสดงว่าพี่ฮงกิเนี่ยก็ดังมากซิครับ ซึงฮยอนอดทึ่งไม่ได้
ไม่ดัง...ได้ไง. ...หมอเนี่ยเป็นคนดังของแถวเมียงดงนี่เลยหล่ะ..ที่บ้านมันเปิดธุรกิจหลายแห่งในเมียงดงเนี่ยและมันก็เป็นตัวแสบแถวนี้...เห็นหน้าหวาน ๆ อย่างงี้นะ..แต่แม่งโหดชะมัด ชั้นถึงบอกว่าช่วยได้แค่หนเดียวแค่นั้น
พี่ฮงกิเนี่ยนะ ...โหดไม่จริงอ่ะ ซึงฮยอนท้วง
ว่าแล้ว...ว่านายจะเปลี่ยนตัวเองได้ไง....จงฮุนอมยิ้มที่รู้ว่าคนหน้าหวานยังคงเหลือเค้าโครงคนเดิมที่เค้าเคยรู้จัก
ถ้าอย่างงั้นนายก็ยังติดนิสัยบ้ายออยู่แน่เลย...แถมน่าจะใจดีเหมือนเดิมแน่
ยิ่งคิดถึงเรื่องเดิมจงฮุนก็ยิ่งยิ้มกริ่ม..
พี่ฮุน......พี่ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวอ่ะ
อ๊ะ เปล่า...มินฮวานของชั้นเก่งใช่มั้ยล่ะ จงฮุนกลบเกลื่อน
อ๋อที่แท้ก็ภูมิใจในน้องรักนี่เอง ซึงฮยอนแกล้งแขวะ
หลังเวที
วงพวกนายเจ๋งไปเลย....เมื่อกี้ได้ฟังอดทึ่งไม่ได้..โดยเฉพาะนายเสียงเพราะ...แถมเท่ห์เป็นบ้าเลย วงเราชื่อวง ดีพ เดี๋ยวจะเล่นต่อจากพวกนาย ยินดีที่ได้รู้จัก...ชั้น ยูโนว์ และเนี่ย แจจุง
คำพูดเหล่านี้ทำให้หนุ่มหน้าหวานยิ้มแก้มแดงระเรื่อ...ยิ่งขับให้ยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่
ฮงกิส่งยิ้มเขิน ๆ ส่งมือไปจับมือกับฝ่ายตรงข้าม
เราชื่อ ฮงกิ และเนี่ย มือกีตาร์สุดเทห์ วอนบิน กับ มือเบสจองชิน...นั่นคนตัวเล็กหน้าหวานนายก็น่าจะรู้ชื่ออยู่..มินฮวาน อ่ะ
ไปก่อนนะแล้วเจอกัน ยูโนว์ส่งยิ้มให้ฮงกิอีกครั้ง
ชั้นไม่ชอบมันเลย...ไอ้เนี่ยมันดูยังไงชอบกลวะ ไอ้วอน
เออชั้นก็ไม่ชอบขี้หน้ามัน...ตางี้หวานเยิ้มจอ้งอย่างกับจะแดก วอนบินอดแขวะไม่ได้
อะไร มันแดกมึงเหรอ ฮ่ะ ฮ่า จองชินแกล้งแหย่
นายทำได้ยังไง...เสียงนายสุดยอด วอนบินเข้าสวมกอดคนหน้าหวานอย่างแนบแน่น
เสียงนายมันแหบหวานประหลาดมาก.....อย่างที่ชั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน และยิ่งเวลาเร็วนะ ..เหมือนเวลามันหยุดอยู่กับที่....ได้ยินแต่เสียงนายชัดเจนกลบไปหมดทุกอย่าง...ฮงกินายช่างดูเท่ห์จริง ๆ วอนบินยิ้มหน้าบานแฉ่ง
เออปล่อยได้แล้ว...กูมั่ง ฮงกินายมันเจ๋งสุดสุจริงนะ มาขอกอดที่นึง จองชินแกะมือที่เหนียวแน่นของวอนบินออก
เฮ้ อะไรของนายอ่ะ....ไม่เอาน่ามันร้อน...เหงื่อก็เต็มไปหมด เราออกไปที่โต๊ะกันเถอะ...เผื่อพวกนายจะได้ยินข่าวดี นะ ฮงกิผลักมือจองชินออก
อะไรเนี่ยพวกพี่...เค้าเห็นเราบ้างเหรอเปล่าเนี่ย..
.ทำอย่างกับเราไม่ได้อยู่ตรงนี้สนใจกันแต่พี่ฮงกิ....
ก็ยอมรับอ่ะ...พี่ฮงกิมเสน่ห์ที่อย่างประหลาดเหมื่อดึงเราเข้าไปในโลกของพี่เค้า....
ตอนเล่นดนตรีด้วยกันอย่างกับอยู่ในฝันงั้นแหละ.....เค้าไม่เหลือเค้าเดิมเลย.....ดูเต็มไปด้วยชีวิตชีวา...
ซึงฮยอนนายคงยิ่งปลื้มพี่เค้ามากขึ้นสินะมินฮวานอดน้อยใจไม่ได้
พวกเธอทำได้ดีจริง ๆ พี่ว่าเรามาคุยกันเรื่องสัญญาดีกว่า....ทางบริษัทเราจะออกอัลบัมให้ปีละ 2 ครั้งเป็นอย่างต่ำละก็เราจะแบ่งปันผลกำไร ให้ 2 % ไม่ใช่น้อยนะคะ....บริษัทแอลเคของเราเนี่ยถือว่าจ่ายหนักที่สุดแล้ว...เซ็นชื่อตรงนี้เลยคะ...พูดพลางยื่นกระดาษสัญญาส่งให้ฮงกิ
ฮงกิยื่นสัญญาส่งให้กับวอนบินทันที
เดี๋ยวนะคะ...เซ็นทุกคนนะคะ..น้องเอนักร้องนำคะเซ็นตรงเนี่ยค่ะระบุชื่อกับตำแหน่งด้วย เธอชี้บอกฮงกิอีกครั้ง
ไม่อ่ะ...ขอโทษเราจะกลับแล้ว.ไปนะทุกคน......ไปชอนดงแกมากับชั้นเดี๋ยวชั้นจะให้แกเลี้ยงข้าวด้วย
อะไรอ่ะ...พี่ฮงกิจะกลับแล้วเหรอครับอยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ ซึงฮยอนส่งสีหน้าแสดงความเสียดายอย่างสุดขีด
ไม่อ่ะ พี่ต้องกลับบ้านด้วยไม่ได้กลับมาตั้งหลายวันแล้วไว้วางๆ ค่อยเจอกันใหม่ ฮงกิยิ้มให้และโบกมือลา
อะไรของหมอนั่น....เล่นจ้อง เอาจ้องเอาจนเราใจสั่นไปหมดแล้ว ไอ้หมอนี่มีเวทมนตร์ป่ะเนี่ยสาบคนให้เป็นหินได้..
ดวงตาคู่นี้ทำเอาเราใจหายใจคว่ำ...หายใจติดขัด......สายตาที่ดำขรับนั่น....
โอ๊ยมือไม้เราเป็นอะไร....แข็งไปหมด..ใบหน้าเนียนใสแดงปลั่ง เหงื่อแตกผุด ๆบนใบหน้าหวาน
.แค่หมอนั่นจ้องเข้ามา...หัวใจจะวาย ชัวร์ต้องเป็นไอ้เจ้าเนี่ยแหละคนที่ให้สร้อย...หรือว่ามันจะจำเราได้...มันคงคิดจะทวงสร้อยเราเนี่ย ต้องรีบกลับ คิดไปพลางหลบสายตาของจงฮุนที่จับจ้องมาอย่างไม่วางตา
จองชินส่งสายตามองฮงกิจนลับสายตาอย่างสุดเสียดาย
ทำยังไงจะเจอกันอีกนะ...ฮงกิ
ทำยังไงดีชั้นติดใจนายจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว จองชินครุ่นคิด
มินฮวานนายกลับบ้านกับซึงอยอนแล้วกันพี่ติดธุระ
ไรอะ พี่...ทำงี้ได้ไง มินอวานบ่นเล็กเสียงน้อย
จงฮุนไม่รอรีบวิ่งออกไปนอกร้านทันควัน
อะไรมันจะรีบร้อนขนาดนี้...นะ แบบนี้มันมีพิรุธ...วอนบินอดคิดไม่ได้ว่าวันนี้เพื่อนรักมีอาการแปลก ๆ สงสัยจะเป็นเหมือนเค้าที่รู้สึกแปลก ๆ กับฮงกิ...แต่ที่ไม่ยอมไปก็เพราะอยากอยู่คุยธุระกับกลุ่มโปรดักชั่นก่อน
ออกมาถึงหน้าร้านฮงกิก็เกิดเปลี่ยนใจ
ซอนดงชั้นขี้เกียจไปต่อแระ...เอาอย่างงี้ไว้คราวหน้าแกค่อยเลี้ยงชั้นใหม่ โอเคนะ ว่าแล้วก็ผุนผันเรียกแท็กซี่จากไป
ไรวะ..พูดเองเออเอง อย่างงี้ทุกทีตูต้องเลี้ยงมันอีกแล้ว ซอนดงอดบ่นขยาดเพื่อนตัวแสบไม่ได้
ท่ามกลางความมืด....จงฮุนขับรถติดตามรถแท็กซี่ที่หนุ่มหน้าสวยขึ้นไปอย่างเงียบ ๆ
จนในที่สุดคนหน้าหวานนั่งรถหายลับเข้าไปถึงบ้านคฤหาสน์ตระกูลอีที่ตั้งอยู่ใจกลางถนนเมียงดง
พี่กลับมาแล้วเหรอวันนี้...ผมลงทะเบียนให้พี่มาแล้วนะ...แล้วก็ลงชื่อให้เข้าชมรมกีฬาด้วยละ เป็นงัยพี่น้องพี่น่ารักป่ะ
นายยังไม่หลับ อีกเหรอแจจิน คนพูดถามแต่สายตากลับนิ่งค้างอยุ่อย่างงั้น
พี่...พี่ฮงกิ ...พี่เป็นไรอะ แจจินเอามือปัดเฉียดที่ใบหน้าพี่ชายหน้าหวานที่ตอนนี้ดูจะเหม่อลอยแปลก ๆ
เปล่า...เออใช่เราเข้าเรียนที่มหาลัยอะไรนะ ฮงกิ แสร้งเปลี่ยนเรื่อง
มหาลัยอันยอง...ข้าง ๆ มหาลัยฮันยางของพี่กึนซอกอ่ะพี่...เนี่ยผมมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังตั้งหลาย อย่างแน่ะ แจจินกระชากแขนพี่ชายพยายามจะเล่าเรื่องที่เจอมาอย่างอามรมณ์ดี แต่ฮงกิกับพูดตัดบทน้องชายทันที
เอาไว้ค่อยเล่าพรุ่งนี้แล้วกัน...ชั้นเหนื่อยจะขึ้นไปนอนแล้ว....นี่ก็ ตีหนึ่งแล้วไปนอนได้แล้วแจจิน
ว่าแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปยังห้องพัก สะดุดโน่นสะดุดนี้ไปตลอดทาง
พี่เป็นไรเปล่า เจ็บมั้ย แจจินที่เนมาอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
มะ...ไม่เป็นไร...เข้านอนได้แล้วทีหลังไม่ต้องอยู่รอนะ พลางลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
อะไรอ่ะพี่ฮงกิดูใจลอย ๆ ชอบกล...หรือว่าไปเจออะไรที่เกาะเซจูกันแน่เนี่ย แจจินยิ่งคิดยิ่งเป้นห่วง
ฮงกิล้มตัวนั่งพิงที่บนโต๊ะ...เอามือล้วงสร้อยที่ใส่ในคอมาดูเพ่งพิจอยู่เนิ่นนาน
วันนี้ชั้นว่าชั้นเจอเจ้าของเก่าแกด้วย....หมอนั่นจะจำชั้นได้มั้ยนะ...หมอนั่นไม่เปลี่ยนไปเลย.
..ยังเป็นคนที่ชอบจ้องมองคนอื่นตาไม่กระพริบเมือนเดิม...แต่ที่ต่าง ออกไป..กับเป็นชั้น...ทำไมชั้นกลัว ๆ สายตาหมอนั่นชอบกลก็ไม่รู้...
หลังจากแอบดูจนรู้ว่าอยู่ที่ไหนจงฮุนก็ขับรถคันสวยกลับเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
มินฮวานยังไม่มาอีกเหรอ....จงฮุนถามแม่บ้าน
ยังเลยค่ะ หญิงชรากล่าว
ชายหนุ่มเพียงยักไหล่แล้วเดินขึ้นห้องอย่างไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เพราะตอนนี้คนที่ครอบครองความคิดของเค้าทั้งหมดคือชายหน้าหวานที่เพิ่งจากมา
ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนที่เตียงพลางอดคิดถึงใบหน้าที่คุ้นเคยนั่ไม่ได้ใบหน้านั่นลอยเด่นชัดในห้วงความคิดของเค้า
ฮงกินายจะรู้บ้างมั้ยตั้งแต่เกิดมาชั้นไม่เคยขับรถเพื่อแอบตามใครอย่างงี้มาก่อนเลย
ชั้นจะไม่ให้นายจากไป...อีกแล้ว...ไม่มีวัน
จากกันแค่แป็บเดียวเท่านั้น....ทำไมนะชั้นถึงเหงาจับใจความเหงาที่ถลาโถมเข้ามานี่มันอะไรกัน
นายเป็นคนเดียวที่ทำให้ใจของชั้นสั่นไหวขนาดนี้นายต้องรับผิดชอบ
ความคิดเห็น