คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทำไมฉันถึงอยากจูบอุลคิโอร่าอีก! -////- (100%)
“โอ๊ยๆ เซ็ง วันหยุดแบบนี้ไม่มีอะไรทำเลยโว้ย”
เสียงบ่นมาจากชายหนุ่มเรือนผมสีฟ้า นามว่ากริมจอว์ แจ็คเกอร์แจ๊ค ที่กำลังนั่งอยู่ในห้องด้วยความรำคาญใจสุดขีด ก่อนจะเบือนหน้าไปทางเพื่อนร่วมห้องอีกคนที่ยังคงนั่งอ่านหนังสือทำหน้าตายด้านอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สา
“จะนั่งนิ่งอีกนานมั้ยอุลคิโอร่า เซ็งขนาดนี้ยังนั่งเฉยอยู่ได้”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ? ก็นี่มันวันหยุด” ชายหนุ่มผมดำละสายตาจากหนังสือ แล้วหันไปถามคนที่กำลังนอนเบื่อกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ไม่รู้สิ เบื่อชะมัด ว่าแต่นายเถอะ ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงหา!? =[]=” กริมจอว์เริ่มขึ้นเสียงตามประสาคนใจร้อน เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายที่มองเขาเหมือนกำลังเอือมระอา
ให้ตายสิ ทำเหมือนเขาเป็นเด็กยังงั้นแหละ!
อุลิโอร่าถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะปิดหนังสือที่อ่านอยู่ ส่ายหัวน้อยๆ แล้วตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ พลางหันไปทางชายหนุ่มผมฟ้า แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“-_-; งั้นออกไปหาซื้ออะไรกินที่ชอปมั้ยล่ะ?” อุตส่าห์ชวนขนาดนี้แล้ว หวังว่ากริมจอว์คงไม่คิดจะปฏิเสธเขาหรอกนะ..
O-O”
ขณะที่คนถูกถามดูจะอึ้งๆ เล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าคนอย่างอุลคิโอร่าจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนก่อน กริมจอว์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประมาณว่า ‘ไม่อยากจะเชื่อ’ แต่เขาก็พยักหน้าตอบตกลง ทำให้ร่างเล็กขยับรอยยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินนำออกไปก่อน โดยมีร่างสูงรีบเดินตามไปติดๆ
รอกันบ้างสิวะ! = =
เพียงสิบนาทีพวกเขาก็เดินมาถึงชอปขายของที่ห่างจากหอพักไม่มากนัก ภายในร้านมีคนเยอะอยู่พอดู และส่วนใหญ่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กนักเรียนเหมือนกันทั้งนั้น
กริมจอว์มองสำรวจรอบๆ พลางถอนหายใจ ขณะที่อุลคิโอร่าเดินตรงไปยังตู้ขายน้ำทันทีก้าวเท้าเข้าข้างใน ร่างสูงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเวลาวันหยุดคนถึงได้อยากออกมาข้างนอกกันนักหนา
นั่นก็เพราะมันไม่มีอะไรจะทำจนเซ็งไง! =___=;
“ซื้อไปเยอะขนาดนี้จะกินหมดเหรอ?” ชายหนุ่มร่างสูงถามคนตัวเล็กกว่าเมื่อเห็นว่าคนที่มาด้วยกันเอาแต่หยิบโน่นหยิบนี่ใส่ตะกร้าไม่หยุด แถมดูเหมือนว่าจะหยิบไม่เลือกอีกต่างหาก นี่มันกะจะกินจนพุงแตกเลยรึไงวะ!?
ขณะที่คนถูกถามถึงกับถอนหายใจหนักๆ ออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะตอบว่า “ซื้อเผื่อพวกนอยโทร่า - -”
“อ่าวเหรอ? งั้นก็ซื้อไปเยอะๆ เลยป่ะ ไอ้พวกนั้นยิ่งกินจุอยู่” ไม่ว่าเปล่า กริมจอว์ยังช่วยหยิบขนมอีกหลายห่อเพิ่มใส่ลงในตระกร้า ทำเอาอุลคิโอร่าส่ายหัวไปมา ก่อนจะหันกลับไปยังชั้นวางขนมตรงหน้าอีกครั้ง
!?
ทว่าขณะที่อุลคิโอร่ากำลังจะหยิบขนมห่อหนึ่งขึ้นมา ก็ดันมาใจตรงกับร่างสูงผมสีฟ้าข้างๆ ซะอย่างนั้น เพราะกริมจอว์เองก็ก็กำลังจะหยิบห่อนั้นอยู่เช่นกัน เป็นเหตุทำให้ร่างสูงเผลอไปกุมมือร่างบางเข้า ทำเอาชายหนุ่มผมดำตัวเล็กถึงกับชะงักค้าง แต่กลับไม่ได้โวยวายอะไรแม้แต่น้อย กริมจอว์ที่กำลังอึ้งกับสถานการณ์ชวนขนลุกตรงหน้าจึงรีบชักมือกลับทันที
เมื่อกี่มันอะไรกัน? แวบหนึ่ง ที่เขามีความรู้สึกว่าไม่อยากปล่อยมืออุลคิโอร่า...ทำไมกัน???
“อะ เอ่อ...” คนตัวสูงเริ่มอ้ำอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ยิ่งอีกฝ่ายนิ่งๆ เงียบๆ ไปแบบนี้เขายิ่งกังวล นี่อุลคิโอร่าจะโกรธเขาหรือเปล่า? หรือจะคิดว่าเขาเป็นโฮโมหรือเปล่า!? ไม่นะ นายอย่าคิดแบบนั้นนะ! ฉันไม่ได้เป็นนะโว้ย!?
ขณะที่กริมจอว์กำลังบ้าคลั่งอยู่ในใจ ร่างของใครบางคนก็ตรงเข้ามาพร้อมรอยยิ้มหวาน
“สวัสดีค่ะอุลคิโอร่าคุง กริมจอว์คุง ออกมาซื้อของเหมือนกันหรือคะ?” หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลที่ชื่อว่าอิโนะอุเอะ โอริเมะนั่นเอง เธอมาพร้อมกับหญิงสาวผมสีดำร่างเล็กอีกคนหนึ่งที่ชื่อว่า คุจิกิ ลูเคีย
“อืม” ชายหนุ่มผมดำตอบเรียบๆ ตามเคย ขณะที่โอริฮิเมะ และลูเคียยิ้ม น้อยๆ
“ว่าแต่พวกเธอเถอะ มาทำอะไร?” กริมจอว์ถามบ้าง ขณะที่ชายหนุ่มร่างบางเพียงแค่ยืนมองหญิงสาวทั้งสองเงียบๆ เท่านั้น
“มาที่ร้านขายของคิดว่ามาซักผ้าหรือไง? มาซื้อของน่ะสิ เนี่ยซื้อเสร็จแล้วเนี่ย” คนที่ตอบคือลูเคีย อีกทั้งหญิงสาวยังชูถุงขนมในมือให้ดูอีกด้วย
และคำตอบนั้นทำเอาหญิงสาวผมสีน้ำตาลหัวเราะพรืด ขณะที่กริมจอว์กัดฟันกรอดๆ อย่างพยายามเก็บอารมณ์ เพื่อไม่ให้ต้องจับหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าทำโทษซะ โทษฐานกวนไม่เข้าเรื่อง!
“ยัยตัวเล็กนี่! เดี๋ยวเหอะ...” แต่พูดยังไม่ทันจะจบสาวเจ้าก็วิ่งหนีหายออกไปจากร้านซะแล้ว ทำเอาหนุ่มผมฟ้าถึงกับถอนหายใจหนัก แล้วหันไปทางหญิงสาวอีกคนที่ยังคงยืนยิ้มอยู่
“งั้นฉันไปก่อนนะคะ” โอริฮเมะโบกมือลา แล้ววิ่งออกไปจากร้านทันที ทำเอากริมจอว์ถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ ก่อนจะเหลือบสายตาไปทางหนุ่มร่างบางที่ยังคงมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวไปจนลับสายตา
“นายยังจะเอาอะไรอีกหรือเปล่า?” ร่างสูงถามขึ้น ทำให้อุลคิโอร่าเบือนหน้ากลับมาสบ ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ”
“งั้นก็ไปจ่ายตังค์แล้วกลับก็เถอะ” ชายหนุ่มผมฟ้าเอ่ยพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงร่างเล็กกว่าจะไม่ได้พูดอะไรออกมาก็เถอะ แต่มันรู้สึกคาใจยังไงก็ไม่รู้...
“อืม...”
หรืออุลคิโอร่าจะสนใจอุโนะอุเอะ โอริฮิเมะ...?
............
“เซ็งจริง อุตส่าห์ซื้อขนมมาฝาก แต่ไอ้สองคนนั่นดันไม่อยู่ซะนี่” ช่ายหนุ่มผมสีฟ้าบ่นกระปอดกระแปด แล้วกระแทกตัวลงนอนบนเตียงชั้นล่าง ซึ่งเป็นเตียงของตนเองพลางคิดไปถึงซาเอล และนอยโทร่า
หึ คงจะพากันไปเที่ยวที่ไหนสนุกันล่ะสิ
“ช่างเถอะ ไว้กลับมาแล้วค่อยเอาไปให้ก็ได้” อุลคิโอร่าพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก แล้วหันไปหยิบขนมมาห่อหนึ่งมาแกะซอง แล้วไปนั่งกินบนโต๊ะทำงานของตัวเองพลางอ่านหนังสือไปด้วย จึงเป็นเหตุทำให้บรรยากาศกลับมาเงียบกริบดังเดิม และที่สำคัญ ไอ้บรรยากาศเงียบๆ แบบนี้ทำให้กริมจอว์เซ็งสุดๆ!
“เออจะว่าไปนะอุลคิโอร่า นายสนใจอิโนะอุเอะใช่มั้ยล่ะ?” เพราะไม่มีอะไรทำ กริมจอว์จึงหาเรื่องคุย ทว่าเรื่องที่กำลังสนทนาอยู่นั้นทำเอาอีกฝ่ายชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ
“เปล่า”
“โธ่ ไม่ต้องอายหรอกน่า บอกมาตรงๆ ก็ได้ ถ้านายสนใจ ฉันจะช่วยนะ” หนุ่มผมฟ้าเอ่ยเสียงกระเซ้า ทำเอาคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หันควับกลับมาจ้องทันที ครู่หนึ่งที่กริมจอว์สังเกตได้ว่าดวงตาสีมรกตคู่โตฉายประกายโกรธเกรี้ยว ก่อนจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม
“บอกว่าเปล่าไง - -” อุคิโอร่าสวนกลับ
“ทำเป็นอายไปได้ ฉันเห็นหรอกน่า นายมองตามเค้าด้วยนี่” กริมจอว์พูดเสียงเบา ทว่าประโยคหลังกลับทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดพิกล ว่าแต่แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดที่อุลคิโอร่ามองตามยัยอิโนะอุเอะด้วยล่ะเนี่ย!?
“ฉันบอกเปล่าไง!? =_=”
เมื่อสุดจะทน อุลคิโอร่าจึงตะคอกเสียงดัง ให้ตายสิ! จะยัดเยียดเขาให้อิโนะอุเอะไปถึงไหนกันนะ ก็บอกว่าไม่ใช่ๆ ทำไมไม่ฟังกันบ้าง ไม่รู้หรือไงว่าคนที่เขาชอบก็คือ...
นายไงล่ะกริมจอว์!
ขณะที่คนที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงลุกขึ้นพรวด ตกใจกับเสียงตะคอกของร่างบาง เพราอุลคิโอร่าไม่เคยแสดงสีหน้าท่าทาง และส่งเสียงดังอย่างโกรธเกรี้ยวแบบนี้มาก่อน จึงทำให้กริมจอว์รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
พูดแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วยฟระ!?
“แซวแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย...เฮ้!”
พูดยังไม่ทันจะจบประโยคก็ต้องหยุดไป เมื่อจู่ๆ ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้พรวด แล้วเดินตรงมาเขาด้วยความรวดเร็ว ขณะที่กริมจอว์มองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก และเพราะสายตาเย็นชาของร่างเล็กที่มองมามันยิ่งทำให้เขาพูดไม่ออก
“เอ่อ... ฉันขอโทษก็ได้ คือ...”
อุ๊บ! O.O
กริมจอว์พูดยังไม่ทันได้จบดีก็ต้องเบิกนัยน์ตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ผลักเขาให้นอนราบกับเตียง แล้วก้มลงจูบที่ริมฝีปากทันทีที่หัวร่างสูงถึงหมอน ทว่าถึงกริมจอว์จะตกใจมาก แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนหรือคิดจะผลักร่างบางออกไปแต่อย่างใด แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายประกบปากจูบอยู่อย่างนั้นจนหนำใจ ในใจกลับนึกเสียดายด้วยซ้ำที่มันเป็นเพียงแค่การประกบปากกันธรรมดาเท่านั้นเอง
เสียดายรึ? นี่เขาจะเสียดายทำม๊ายยย =[]=;;
“ฉันไม่ต้องการคู่เป็นผู้หญิงหรอก”
น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้นหลังจากที่ถอนริมฝีปากออก เขาอุตส่าห์หน้าด้านทำขนาดนี้แล้ว หวังว่ากริมจอว์คงจเข้าใจสักทีนะ ขณะที่ร่างสูงถึงกับเหวอรับประทานจนพูดไม่ออกไปเลยทีเดียว
“ถ้าเข้าใจแล้วก็อย่าพูดแบบนั้นอีก”
เมื่ออุลคิโอร่าพูดจบ เจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นจากตัวร่างสูง แล้วเดินตรงออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่อยู่ข้างในนั่งอึ้งอยู่ในห้องแต่เพียงลำพังผู้เดียว
O_O"
“เมื่อกี๊มันอะไรกันน่ะ?”
ชายหนุ่มผมฟ้าพึมพำพลางยกมือหนาขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบไปทางประตูที่ร่างเล็กพึ่งเดินออกไป ก่อนจะเอนกายนอนลงบนเตียง พลันใบหน้าเริ่มแดงซ่านอย่างไม่รู้สาเหตุ
หมอนั่น... ชอบผู้ชาย! แถมยังพูดออกมาแบบเปิดเผยอีก แล้วที่สำคัญ ยังจูบกับเขาโดยไม่รู้สึกอะไรอีก แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ทำไมเขาถึงไม่ผลักอีกฝ่ายออก...
ทำไมเขาถึงไม่ต่อว่าอีกฝ่าย...?
ทำไมเขาไม่ชกร่างบางซะ...?
และทำไม...
เขาถึงรู้สึกอยากจูบอุลคิโอร่าอีกครั้ง...?
-/////-
“แย่แล้วกริมจอว์...”
.................
มิมาอัพต่อแล้วค่า กริม-อุล มาละค่า อิอิ คู่นี้จะประมาณว่ากริมไม่รู้ใจตัวเอง แห่ะๆ แต่เริ่มจะรู้แล้วล่ะค่ะ คุคุ คู่นี้น่าจะสองตอน หรือไม่ก็สาม คงต้องดูก่อน แล้วจะตามมาด้วยคู่เร็น-เบียค่ะ และเราก็จะวนกลับมาที่โกะ - ดะอีกครั้ง แห่ะๆ ส่วนใหญ่จะเน้นชีวิตในหอพักนะค้า ไม่ค่อยมีบทอะไรที่โรงเรียนเท่าไหร่ แต่ก้อมีบ้างค่ะ อิอิ
สำหรับคู่งินกับป๋าไอ จะลองคิดดูนะคะ แห่ะๆ (ยังไม่เคยจิ้นคู่นี้ซะด้วยสิ) ไม่รู้จะแต่งออกมั้ย
ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค้า ซึ้งมากๆ เลย ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้วT^T
ขอบคุณทุกๆ คนอีกครั้งจริงๆ ค่า^_____^
ความคิดเห็น