คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทำไมต้องเป็นนายด้วย...คุโรซากิ!? =[]=;;; (100%)
“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
เร็นจิหัวเราะดังลั่นหลังจากที่ได้รู้สาเหตุของรอยฟกช้ำบนใบหน้าของคุโรซากิ อิจิโกะ ขณะที่ชายหนุ่มทั้งสามกำลังจะเดินไปยังหอพักที่โรงเรียนคาราคุระได้สร้างขึ้นเพื่อความสะดวกสบายในการเดินทาง และในวันนี้ ก็เป็นวันที่เหล่านักเรียนเริ่มเข้ามาอยู่ในหอเป็นวันแรก
ส่วนแช้ดทำได้เพียงหัวเราะแห่ะๆ กับเสียงหัวเราะของเพื่อนหนุ่มผมแดง ส่วนเจ้าตัวน่ะเหรอ...?
“แกจะหัวเราะอีกนานมั้ยวะเร็นจิ!” ก็กำลังกัดฟันกรอดๆ เก็บอารมณ์อยู่น่ะสิ!! =_=;
“เออๆ ว่าแต่พวกนายรู้ยังว่าต้องอยู่ห้องเดียวกับใคร?” เร็นจิถามหลังจากที่พยายามกลั้นหัวเราะจนสำเร็จ อิจิโกะเพียงแค่ยักไหล่ ขณะที่ซาโดะพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะตอบเรียบๆ
“ฉันอยู่กับเคโงะน่ะ แล้วนายล่ะ?”
“เหรอ? ของฉันอยู่กับอิชิดะว่ะ” หนุ่มผมแดงตอบด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ แต่คำตอบนั่นมันทำให้อิจิโกะที่เดินอยู่ข้างๆ ถึงกับชะงัก ก่อนจะหันมาคว้าคอเสื้อเขาอย่างแรงจนยับยู่ยี้ อะไรของมันอีกล่ะ! มันเป็นบ้าอะไรอี๊กก!?
“เปลี่ยน! นายมาเปลี่ยนห้องกับฉัน!!”
0-0
เร็นจิถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อเห็นท่าทางเดือดร้อนของอิจิโกะ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ก็หันมาโวยวายขอเปลี่ยนห้องกันดื้อๆ ซะงั้น แต่แล้วทำไมเขาต้องไปแลกกับมันด้วย ได้นอนห้องเดียวกับใครก็ไม่รู้ หากเขายอมแลกแล้วไปเจอเพื่อนร่วมห้องแปลกๆ เข้าจะไม่ซวยเอาหรอกเหรอ? แล้วอีกอย่าง นอนกับอิชิดะก็ท่าทางจะสงบ และสบายดีด้วย คิดได้อย่างงงั้น เร็นจิจึงรีบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่ล่ะ เอาตามที่เค้าจัดมาให้น่ะดีแล้ว - -”
“ไม่ได้! มาแลกกับฉัน!! เอากุญแจห้องของนายมาเดี๋ยวนี้เลย!! =[]=” ไม่ว่าเปล่า อิจิโกะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าของอีกฝ่ายมาหมายจะค้นหากุญแจ ไม่ได้! ถึงจะเป็นเร็นจิก็เถอะ แต่หากอิชิดะต้องไปนอนกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้นเขาไม่ชอบใจเอาซะเลย! ขณะที่เร็นจิเองก็พยายามปกป้องกระเปาเต็มที่
“อะไรของนายวะ! ก็อยู่กับเพื่อนร่วมห้องขอนายไปเซ่!=[]=” หนุ่มผมแดงตอกกลับพลางยื้อแย่งกระเป๋าของตัวเอง ขณะที่อีกฝ่ายไม่สนใจเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ ยืนกรานจะเปลี่ยนห้องนอนให้ได้
ร่างทั้งสองยื้อแย่งกระเป๋ากันไปมาท่ามหลางสายตาเอือมระอาของเพื่อนร่างสูงอีกคน
ทะเลาะกันยังกับเด็ก... -_-“
“พอที ก็บอกว่าไม่แลกก็ไม่แลกซิวะ!!” เร็นจิปฏิเสธหนักแน่นหลังจากที่พยายามแย่งกระเป๋าของตัวเองมาจนสำเร็จ ขณะที่คนถูกปฏิเสธขมวดคิ้วมุ่นด้วยความขัดใจ ก่อนความคิดบางอย่างจะแล่นเข้ามาในสมอง
ดีล่ะ ในเมื่อไอ้หัวแดงมันไม่ยอม คงต้องยอมบอกซะแล้วว่ารูมเมทเขาเป็นใคร
“...เร็นจิ รูมเมทฉันน่ะ... เบียคุยะนะ นายจะไม่แลกกับฉันจริงเหรอ?”
และมันก็ได้ผล ชายหนุ่มผมแดงถึงกับชะงักค้าง หันมองหน้าเพื่อนหัวส้มด้วยสงสัย
“แล้วแกไปเป็นเมทกับหัวหน้าได้ยังไง รุ่นพี่น่ะอยู่ปีสาม ส่วนแกน่ะอยู่ปีสองไม่ใช่เรอะ!?” เร็นจิถามโดยกระแทกเสียงใส่ในประโยคท้าย นี่ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่สนใจอะไรมากมายหรอก แต่คนที่มันอยู่ด้วยดันเป็นเป็นหัวหน้าของเขานี่สิ น่าหมั่นใส้ที่สุด! ขณะที่อิจิโกะยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบ
“เห็นคุณอุคิทาเกะบอกว่าเบียคุยะ กับชูเฮย์ตัดสินใจอยู่นานว่าจะมาเข้าเรียนที่นี่ดีหรือเปล่า เลยมาช้า หอพักปีสามมันเลยเต็มซะก่อน สองคนนั่นเลยต้องมาอยู่หอปีสอง และชูเฮย์ก็เลือกไปอยู่กับคิระ ส่วนเบียคุยะเลยจำเป็นต้องมาอยู่กับฉันเพราะห้องเต็มหมดแล้ว”
อิจิโกะอธิบายยาวทีเดียวรวด ขณะที่แช้ดเพียงแค่ฟังอยู่เงียบๆ เท่านั้น เร็นจิจึงพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ก่อนจะยอมยื่นกุญแจห้องของตัวเองให้อย่างว่างาย
“ละ แลกก็ได้ -////-”
“ขอบใจนะ ^_^+” อิจิโกะพยักหน้าแล้วหยิบกุญแจห้องของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วแลกกับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ร่างทั้งสามจะพากันเดินเข้าสู่หอพัก
หึหึ... นายจะหนีฉันไปไหนพ้น อิชิดะ...
.....
เมื่อเข้ามาในหอพัก อิจิโกะต้องขอบอกว่ามันวุ่นวายที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ทั้งคนที่เดินพลุกพล่านไปมา แถมยังคนเยอะมากขนาดที่ว่าเกิดการเบียดชน บางคนก็ออกมาเล่นฟุตบอลเตะมั่วไปหมด ทำเอาคนที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยความรำคาญ
เละเทะสมเป็นหอชายจริงๆ ! =_=;
“อืม...ฉันอยู่ชั้นสอง แล้วพวกนายอยู่ชั้นไหนกันล่ะ?” แช้ดก้มลงมองแผนที่ในมือแล้วถาม ขณะที่สายตาก็มองภาพตรงหน้าแล้วถึงกับเหงื่อตก วุ่นวายดีแท้...- -
“ห้องฉันอยู่ชั้น 4” ชายหนุ่มผมสีส้มหันไปบอกกับเร็นจิ หนุ่มผมแดงพยักหน้ารับ ก่อนจะบอกชั้นห้องเก่าตของตัวเองกลับไปบ้าง
“ของฉันก็ชั้น 4”
ว่าแล้วทั้งสามคนก็กระจายกันไปที่ห้องพักของตัวเอง แล้วอิจิโกะกับเร็นจิก็พบว่า ห้องของพวกเขาอยู่ติดๆ กัน เพียงแต่ห้องด้านในสุดเป็นของคุโรซากิซึ่งความจริงแล้วเป็นห้องที่เร็นจิควรจะต้องอยู่
“อ่าว? นั่นอิจิโกะนี่หว่า!” เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นจากสองห้องฝั่งตรงข้าม ทำให้ชายหนุ่มผมสีส้ม และผมแดงหันไปมอง ก่อนจะพบเอสปาด้าสี่คนกำลังลากกระเป๋าเข้าห้องของงตัวเอง
“กริมจอว์ นี่นายอยู่ตรงข้ามกับฉันเหรอเนี่ย? แล้วนายอยู่กับใครล่ะ?” อิจิโกะถาม ขณะที่อีกฝ่ายถึงกับถอนหายใจหนักหน่วง
“อุลคิโอร่าว่ะ น่าเบื่อแย่!” ชายหนุ่มผมฟ้าตอบ ก่อนจะโบกมืออย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก แล้วลากกระเป๋าเข้าห้องตัวเองไป โดยพูดทิ้งท้ายเอาไว้ว่า “ถ้าไงแล้วเจอกันตอนข้าวเย็น ข้าวของฉันเยอะ กว่าจะจัดเสร็จคงอีกนาน”
“แล้วทำไมพวกนายถึงมาอยู่ตรงข้ามห้องฉันล่ะ?” เร็นจิเอ่ยพลางมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ปิดตามไว้ข้างหนึ่ง และมีชายหนุ่มสวมแว่นตาเส้นผมสีชมพูยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วถอนหายใจหนักๆ ออกมา หวังว่ามันคงไม่คิดจะก่อกวนเขาหรอกนะ!
“แต่พวกฉันดีใจที่ได้อยู่ห้องตรงข้ามกับพวกนายนะ เผื่ออะไรขาดเหลือจะได้ช่วยๆ กันไง”
คำพูดของซาเอลทำเอานอยโทร่าถึงกับหัวเราะพรืด ทว่าเร็นจิกลับหัวเราะไม่ออก ให้ตาย! นี่หรือชีวิตในหอที่เขาวาดฝันไว้ แต่ยังไม่ทันที่หนุ่มผมแดงจะได้โต้เถียงอะไรกลับไป สองเอสปาด้าก็หายเข้าไปในห้องของตัวเองซะแล้ว
“แล้วเจอกันตอนข้าวเย็นนะ พวกฉันไปจัดของก่อน”
ปัง
เมื่อประตูปิดลง อิจิโกะ และเร็นจิหันไปมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเซ็งอารมณ์สุดๆ แต่แล้ว...
“มายืนทำอะไรน่ะ?” จู่ๆ น้ำเสียงนิ่งเรียบก็ดังขึ้น ทำให้คนที่เหลือทั้งสองถึงกับสะดุ้งเฮือก โดยเฉพาะชายหนุ่มผมแดงที่ตกใจมากถึงขนาดทำกุญแจในมือร่วงหล่นเลยทีเดียว
“ระ รุ่นพี่!”
“ถ้าจำไม่ผิด ฉันต้องอยู่กับคุโรซากิไม่ใช่เหรอ?” เบียคุยะถามพลางก้มลงหยิบกุญแจ่ที่หล่นคืนให้ร่างสูง พลันเหลือบไปเห็นป้ายชื่อหน้าห้องที่ถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเร็นจิเรียบร้อยแล้วก็หันไปจ้องมองอีกสองคนอย่างเอาคำตอบ
“ชั้นขอแลกห้องน่ะ” คุโรซากิตอบพลางเกาหัวแกรกๆ นึกหวั่นใจว่าชายหนุ่มผมดำจะโกรธเอาหรือเปล่า ส่วนเร็นจิยังคงยืนตัวแข็งเพราะกลัวว่าจะถูกหัวหน้าดุเอาเพราะเปลี่ยนห้องเอาเอง ขณะที่เบียคุยะยักไหล่ ไม่คิดจะถามเหตุผล แล้วพยักหน้าตอบรับ
“ก็ยังดี ฉันก็ไม่อยากอยู่กับนายนักหรอกคุโรซากิ... เอาของไปเก็บซะเร็นจิ”
“คะ ครับรุ่นพี่”
ว่าจบชายหนุ่มผมดำก็หันไปไขกุญแจเดินเข้าห้องไปก่อน โดยมีหนุ่มผมแดงเดินตามเข้าไปด้วยใบหน้าซีดเผือด ทิ้งให้อิจิโกะยืนกัดฟันกรอดๆ ด้วยความเจ็บใจอยู่เพียงคนเดียว
เอ้อ! ดูถูกกันเข้าไป! หมั่นใส้จริงโว้ย!!
ชายหนุ่มผมส้มขยี้หัวตัวเองด้วยความขัดใจ ก่อนจะตัดสินใจไขกุญแจเข้าห้องไปบ้าง แต่เมื่อเข้ามาแล้วกลับพบว่าภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่ ทว่าข้าวของของอีกคนกลับถูกจัดเอาไว้เรียบร้อย
“มาก่อนแล้วเหรอเนี่ย?” เมื่อรับรู้ได้ดังนั้น คุโรซากิ อิจิโกะจึงหันไปจัดข้าวของของตัวเองเข้าที่จนเรียบร้อยทั้งหมด
แอ๊ด~
เสียงประตูที่ดังขึ้นทำให้ทำให้หนุ่มผมส้มหันไปทางคนที่เปิดประตูเข้ามา ก่อนจะพบว่าร่างของอิชิดะ อุริวกำลังยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าประตู
O[]O
“นะ นายเข้ามาได้ยังไง! แล้วอาบาราอิล่ะ!?” อุริวถามแล้วเดินเข้ามาในห้อง ตั้งใจจะเอาเรื่องเต็มที่ แต่คุโรซากิกลับส่งยิ้มกลับมาให้ซะอย่างนั้น ให้ตายสิ! หมอนี่จะตามรังควานเข้าไปถึงไหนกัน!? =_=;;;
“ฉันแลกห้องกับเร็นจิน่ะ ^^+” อิจิโกะตอบแล้วนั่งลงบนเตียงด้วยท่าทางสบายใจ แต่ควินซี่หนุ่มกลับไม่สนุกด้วยเลยสักนิด
“ทำไมต้องแลก!?” อิชิดะสวนกลับทันควัน ดูมันยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ไม่ตลกเลยนะ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะต้องมาอยู่ร่วมห้องกับไอ้คนที่คิดจะลวนลามเขาเมื่อตอนบ่าย คิดถึงตอนนั้นแล้วมันยังแค้นไม่หาย!! =____=
“นายก็รู้ว่าเบียคุยะไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไหร่ ขืนอยู่กับหมอนั่นฉันมีหวังได้โดนเซ็นบงซากุระสอยเอาน่ะสิ แล้วอีกอย่างเร็นจิมันก็อยากไปอยู่กับเบียคุยะด้วย”
อิจิโกะลุกขึ้นจากเตียงแล้วตอบ และคำตอบของอิจิโกะทำให้อิชิดะถึงกับชะงักไป ในเมื่อมันเป็นความต้องการของอาบาราอิ งั้นเขาก็ไม่ควรที่จะดื้อดึงทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากขึ้นกว่านี้ ทว่าปัญหาในตอนนี้ก็คือ ทำไมถึงต้องเป็นไอ้หัวสีส้มนี่ มันจะจองล้างจองผลาญเข้าไปถึงหน๊าย บอกตามตรงว่าเหตุการณ์เมื่อบ่ายมันทำให้เขารู้สึกโกรธมาก ที่อีกฝ่ายเข้ามาทำรุ่มร่ามใช้เขาเป็นตัวแทนผู้หญิงแบบนั้นมันน่ารังเกียจที่สุด! และถึงอุริวจะคิดแบบนั้น แต่...
“บอกไว้ก่อนนะว่าที่ฉันยอมเพราะเห็นแก่อาบาราอิหรอก และฉันขอเตือน ว่าอย่ามายุ่งย่ามกับของๆ ฉันเป็นอันขาด ไม่งั้นนายเจอดี” อิชิดะบอกเสียงเรียบ โดยขู่เอาไว้ในประโยคท้าย อิจิโกะจึงรีบพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย เพราะกลัวว่าร่างบางจะเปลี่ยนใจไล่เขาออกจากห้อง
“โอเคๆ แล้วนายเลือกหรือยังว่าจะนอนเตียงบนหรือล่าง?” ร่างสูงกว่าถามพลางชี้ไปที่เตียงสองชั้นขณะที่สายตาก็จับจ้องที่อุริวอย่างรอคำตอบ ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงดีใจมากมายขนาดนี้เพียงเพราะแค่ร่างบางยอมอยู่ร่วมห้องกับเขากันนะ
“บน!” อิชิดะกระแทกเสียงตอบแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ที่เขาวางเอาไว้ กะว่าจะออกไปซื้อของเพิ่มเติมสักหน่อย ทว่าตอนขาลงเขากลับสะดุดบันไดซะได้
พรืด~
!!
“ระวัง!!” อิจิโกะรีบพุ่งเข้ารับคนตัวบางเอาไว้ก่อนที่จะเจ็บตัว ขณะที่อุริวเบิกตากว้าง เมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังอุ้มเขาอยู่ราวกับอุ้มผู้หญิงก็ไม่ปาน
O_O”
“ขอบใจที่ช่วยนะคุโรซากิ แต่ปล่อยฉันลงได้แล้ว” อุริวกล่าวขอบคุณตามมารยาท ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งสั่งให้ปล่อยตัวเขาลง ทว่าอีกฝ่ายกลับฉีกยิ้มกว้างไม่ยอมปล่อย แถมยังยิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก ทำไมมันกวนประสาทนักนะ!
“ยังไม่อยากปล่อยเลยอ่ะ”
“ปล่อยฉันลงคุโรซากิ” ร่างบางย้ำหนักแน่น ทำเอาร่างสูงจำต้องปล่อยด้วยความเสียดาย แต่อิจิโกะก็ไม่วายฉวยโอกาสยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ แล้วใช้จมูกชนกับจมูกของอุริวเบาๆ ทำเอาร่างเล็กกว่าใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายปนกัน
O///O!
“อุ๊บ...”
แต่ขณะที่กำลังคิดจะผลัก ริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาบนริมฝีปากบางด้วยความรวดเร็ว มือหนาโอบรัดรอบเอวบางไว้แน่น ขณะที่คนถูกขโมยจูบเป็นรอบที่สองของวันนี้เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง ก่อนจะพยายามผลักดันร่างสูงออกไปจนสำเร็จ แล้วกัดฟันกรอดๆ อย่างพยายามเก็บอารมณ์
นี่เพราะว่าเมื่อกี๊ช่วยเขาเอาไว้หรอกนะเขาถึงไม่เอาเรื่อง ไม่งั้นล่ะก็...
มีต่อยอีกรอบแน่!!
ฮึ่มๆ =_=
“อย่าทำแบบนี้อีก” ว่าจบอิชิดะก็ก็กลับหลัง ตั้งใจจะเดินออกจากห้อง แต่ชายหนุ่มผมส้มก็เรียกเอาไว้อีก
“เออ... อิชิดะ ไว้กินข้าวเย็นด้วยกันนะ พวกเร็นจิกับกริมจอว์ก็ไปกินด้วย ขืนนายไม่ไป พวกนั้นเสียใจแย่ กินด้วยกันเยอะๆ สนุกดี^___^++” แน่นอนว่าคุโรซากิโกหก เขาอยากจะกินข้าวกับร่างบางสองคนมากกว่า แต่หากไม่เอาเพื่อนๆ ไปด้วย เขาก็รู้ว่าอิชิดะก็คงไม่ยอมไปด้วยกันแน่ๆ
“เออ!= =+” เพราะอีกฝ่ายชักชวนด้วยใบหน้าระรื่นเกินเหตุ จึงทำให้คนถูกถามรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
อยากจะบ้าตาย! ทำไมต้องเป็นนายด้วย... คุโรซากิ!! =[]=;;;
……….
สวัสดีค่า มิมาอัพอีกตอนแล้วนะค้า
ขอสปอยนิดนุง อิอิ ตอนหน้ามีหึง+เรท (หน่อยนึง?) ค่ะ ของคู่โกะ-ดะค่า>< แล้วกริม-อุลก็จะได้ออกโรงแล้ว และเป็นคู่เร็นเบียต่อค่ะ แล้วก็จะวนกลับมาที่คู่นี้อีก (คือคู่โกะ-ดะจะเป็นคู่หลักที่สุดนะคะ) อิอิ มิขอขอบคุณคนอ่าน+ทุกคอมเม้นจากทุกคนนะคะ เพราะมันทำให้มีกำลังใจที่จะแต่งต่อไป^^
ปล. พี่เบียเป็นรุ่นพี่ค่ะ อิอิ
ปลล. ขอบคุณมากมายอีกครั้งค่า (โค้งงง)
ความคิดเห็น