คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายบ้าไปแล้วเรอะคุโรซากิ!!>[]< (100%)
กิ๊งก่อง~
เสียงออดดังบอกเวลาพักเที่ยง ทำให้นักเรียนทุกคนในห้องรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วออกจากห้องพุ่งตรงไปที่โรงอาหารทันที จะเหลือก็แต่เพียงคนกลุ่มนึงที่ยังคงยืนอยู่ในห้องเรียน
"วันนี้จะกินอะไรดีล่ะ อิจิโกะ" คำถามเป็นของหนุ่มผมแดง อาบาราอิ เร็นจิ ก่อนจะเดินตรงเข้ากอดคอมเพื่อนหัวสีส้มด้วยท่าทางสนิทสนม ส่วนแช้ดที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่หัวเราะแห่ะๆ
"อะไรก็ได้น่า" อิจิโกะตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก ก่อนจะเหลือบสายตาไปทางอีกคนที่กำลังเก็บหนังสือเข้าใต้โตะ แล้วตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป จึงรีบตะโกนดักไว้ก่อน
"เฮ้ นายจะไปไหนน่ะ อิชิดะ?"
"จะไปไหน?" ควินซี่หนุ่มทวนคำถามพลางขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ถามอะไรโง่จริงๆ เลยนะคุโรซากิ นี่มันเวลาพัก ฉันก็ต้องไปหาอะไรกินน่ะสิ -__-"
"เอ๊ะ นายนี่ฉันถามดีๆ ตอบดีๆ ไม่ได้หรือไงหา!? =[]=" อิจิโกะเริ่มมีน้ำโหเพราะถูกด่าว่าโง่เต็ม ๆขณะที่เร็นจิ และแช้ดแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
"คำตอบนั่นดีที่สุดแล้ว" พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้คนถูกด่าว่าโง่ยืนกัดฟันกรอดๆ ตั้งท่าจะวิ่งตามไปเอาเรื่อง แต่เร็นจิ และแช้ดรีบเข้ามาห้ามเอาไว้ซะก่อน
“ใจเย็นๆ”
"ปล่อยฉันสิ ฉันจะตามไปจัดการหมอนั่น!" ชายหนุ่มผมส้มเริ่มโวยวาย ทำเอาเพื่อนทั้งสองถึงกับถอนหายใจ ก่อนจะส่ายหัวไปมาด้วยความเบื่อหน่าย
"นายเป็นฝ่ายถามหมอนั่นก่อนนะ" เร็นจิว่า ขณะที่แช้ดพยักหน้าเห็นด้วย
"เฮ้อ... ทำไมถึงชอบพูดจาเย็นชากับฉันอยู่เรื่อยนะ" อิจิโกะบ่นพึมพำพลางถอนหายใจ
ให้ตายสิ! ทั้งที่เขาถามด้วยความเป็นห่วง ไม่อยากให้ไปกินข้าวคนเดียวแท้ๆ แต่กลับถูกสวนกลับมาว่าโง่ซะงั้น แล้วที่สำคัญที่สุด ท่าทางเย็นชาของอีกฝ่ายมันทำให้เขารู้สึกเสียใจT_T
"พวกเราก็ไปกินข้าวกันกันเถอะ" แช้ดออกความเห็น แล้วทั้งสามคนก็เดินออกจากห้องเรียนตรงไปที่โรงอาหารทันที
.....
คาบบ่ายเป็นวิชาพละ ซึ่งในเทอมนี้เรียนกรีฑา และห้องเรียนของอิจิโกะได้เรียนพร้อมกับห้องเรียนของเพื่อนหนุ่มผมสีฟ้า กริมจอว์ แจ๊คเกอร์แจ๊ค ปีนี้กริมจอว์ได้เรียนห้องเดียวกับอุลคิโอร่า และพวกลูเคียก็ถูกแยกไปเรียนอีกห้องนึง ส่วนตัวเขากลับได้อยู่ห้องเดียวกับเร็นจิ แช้ด และอิชิดะกันแค่สี่คน
เหง๊าเหงา...TT
“แล้วนี่อิชิดะไปไหนซะละ?” แช้ดถามขึ้นแล้วเหลือบสายตามองหา เร็นจิได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ ส่วนอิจิโกะเองก็มองหาตัวควินซี่หนุ่มเช่นกัน
แต่ขณะที่ทั้งสามกำลังมองหาร่างของอิชิดะอยู่นั้น เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“ใครก็ได้ไปตามอิชิดะที จะเช็คชื่ออยู่แล้วแต่ยังไม่เห็นตัวเลย” อาจารย์พูดขึ้นแล้วมองคนทั้งสามเป็นเชิงว่า จะใครก็ได้ แต่รีบๆ ไปตามมาสักที คุโรซากิ อิจิโกะจึงรีบยกมืออาสาทันที
“ผมครับๆ ผมไปเองครับ”
“งั้นคุโรซากิช่วยไปตามหน่อยละกัน” คนเป็นอาจารย์พูดจบก็เดินไปทางสนามทันที
“คร้าบ ด้วยความยินดีครับ” ว่าจบ ชายหนุ่มผมส้มก็รีบวิ่งตรงไปยังห้องเก็บอุปกรณ์พละทันที
ขณะเดียวกันคนที่อยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อก็กำลังถอดเสื้อนักเรียนออกอย่างรีบเร่งเพราะดูเหมือนว่าจะมาสายซะแล้ว และสาเหตุที่เขามาสายนั่นก็เพราะมัวแต่ไปช่วยเย็บกระดุมเสื้อให้อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะนั่นเอง
“มาสายซะได้นะนายน่ะ ไปทำอะไรมาล่ะ?”
จู่ๆ เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นมา อุริวจึงหันไปทางต้นเสียง ก่อนจะใช้นิ้วดันแว่นตามสไตล์ แล้วตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชาเหมือนเดิม
“มันเรื่องของฉัน แล้วนี่นายมาทำอะไร?”
“ก็อาจารย์ให้มาตามนายน่ะสิ ว่าแต่นะ นายนี่ผอมจริงๆ” ชายหนุ่มผมสีส้มถามแล้วเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าร่างที่เล็กกว่าแล้วก้มลงมองท่อนบนที่ดูบอบบางและขาวนวลของอีกฝ่าย
ผิวสวยชะมัด ยังกับผู้หญิงแน่ะ
“เออ ฉันมันผอม ไม่สมส่วนมาดแมนเหมือนนาย พอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ไปบอกอาจารย์ด้วยว่าเดี๋ยวฉันจะตามไป” อิชิดะตอบประชด สีหน้าโมโหนิด ๆ ให้ตายเถอะ นี่คิดจะแดกดันกันหรือไงนะ ทั้งที่เขายิ่งเครียดเรื่องสัดส่วนของตัวเองอยู่ด้วย
“เฮ้! ฉันพูดกับนายดีๆ แล้วทำไมนายต้องมาไล่ฉันด้วยเนี่ย ทำไมถึงชอบทำเย็นชาใส่ฉันนัก!” อิจิโกะสวนกลับเพราะเริ่มมีโมโหเหมือนกัน นี่อิชิดะเป็นอะไรกับเขานักนะ ทำไมถึงชอบทำเย็นชากับอยู่เรื่อย คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆ
“ฉันพูดกับนายดีที่สุดแล้วคุโรซากิ”
คำตอบที่ได้รับกลับมาทำเอาคนฟังถึงกับกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโมโหสุดขีด ให้ตายเถอะ นี่เขาชักทนไม่ไหวแล้วนะ ถูกด่าว่าโง่เมื่อเช้าก็ทีนึงแล้ว ตอนนี้ยังจะมาไล่กันอีก คิดแล้วอารมณ์เดือดก็พุ่งพล่านจนถึงขีดสุด
ฮึ่มๆ = =
หมับ!
อิจิโกะที่เริ่มทนไม่ไหวกระชากแขนร่างบางด้วยความรวดเร็ว
“ปล่อยนะคุโรซากิ จะทำอะไรน่ะ!?>[]<” อุริวเริ่มโวยวาย แต่อีกฝ่ายไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
“รู้สึกตัวสักทีสิอิชิดะ ทั้งที่อุตส่าห์ได้อยู่กันสองต่อสองทั้งที” น้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นพลางยืนหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน อิชิดะพยายามแกะมือปลาหมึกของอีกฝ่ายออก แต่ยิ่งดิ้นรนพยายาม อีกฝ่ายก็ยิ่งบีบแขนแน่นเข้าไปอีก ก่อนจะดันร่างบางๆ ให้ไปชิดติดกับล๊อกเกอร์
“อี๋! ปล่อยฉันนะ จำทะอะไรน่ะคุโรซากิ! นายบ้าไปแล้วเรอะ!?”
เพราะอุริวโวยวายด่าด้วยท่าทางรังเกียจสุดชีวิต จึงทำให้ร่างสูงกว่ากัดฟันแน่นอย่างเก็บอารมณ์ แล้วบีบแขนเล็กแรงขึ้นไปอีก ก่อนจะยื่นใบหน้าคมเข้าใหล่ใบหน้าหวานอีกครั้ง
“นั่นสินะ... เพราะนายเอาแต่ทำสีหน้าท่าทางเย็นชากับฉัน ฉันก็เลยอยากจะเห็นสีหน้าแบบอื่นของนายบ้าง แล้วฉันควรจะทำอะไรดีล่ะ?”
ช่างเป็นคำถามที่ทำให้อุริวนึกอยากจะลงไปดิ้นตายที่พิ้นซะให้ได้ ให้ตายสิ อะไรกันนะหมอนี่ จู่ก็มาทำท่าหื่นกับผู้ชายด้วยกัน น่ารังเกียจที่สุด! แบบนี้เขารับไม่ได้! คิดแล้วก็พยายามขัดขืนอย่างสุดชีวิต แต่แล้วเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสตรงหน้าอกเปลือยเปล่าของตัวเองแล้ว ดวงตาสีดำก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ
“เฮ้ย! คุโรซากิ! จะทำอะไรน่ะ!? หยุดนะ!!”
นี่มันบ้าไปแล้วรึง๊ายยยยย!! >[]<
“ก็แล้วนายมายั่วโมโหฉันก่อนทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มผมสีส้มเอ่ยพลางลูบไล้แผงอกเปลือยเปล่าขาวนวลชวนสัมผัสของร่างบาง ขณะที่คนถูกรุกอยู่สะดุ้งเฮือกความตกใจ อีกทั้งยังขนลุกเกรียว พยายามปัดมืออีกฝ่ายออก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย เพราะยิ่งอิชิดะทำท่ารำคาญ หรือปัดป้องร่างสูงมากเท่าไหร่ อิจิโกะก็ยิ่งบีบแขนอุริวแรงขึ้นอีก
“จะบ้ารึไง!? โกรธก็ต่อยฉันสิ! มาทำบ้าๆ แบบนี้ทำไม!? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคุโรซา…อุ๊บ!”
พูดยังไม่ทันจะจบประโยค ริมฝีปากหนาก็ก้มลงประกบริมฝีปากบางเพื่อปิดปากไม่ให้คนตัวเล็กได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ วงแขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบางแน่น ขณะที่คนถูกจูบถึงกับเบิกนัยน์ตากว้าง พยายามดิ้นขัดขืนสุดชีวิต
“อื้อ...”
อุริวพยายามดันตัวอิจิโกะให้ออกจากตัวเขา แต่ยิ่งดิ้น ยิ่งผลัก ยิ่งดัน อิจิโกะยิ่งกอดเขาแน่นกว่าเดิม ทำให้ควินซี่หนุ่มเริ่มหายใจไม่ออก ชายหนุ่มผมส้มจึงถอนริมฝีปากออกครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงประกบลงบนริมฝีปากบางอีกครั้ง ลิ้นนุ่มบดขยี้ผแทรกเข้าไปในโพรงปากลิ้มรสความหอมหวาน มือหนาไล่ลงมาตามลำคอจนถึงหน้าอกขาวเนียน ก่อนจะลูบไล้เลื่อนลงไปถึงเอว แล้วรั้งสะโพกให้ชิดติดกันแนบแน่น
ให้ชกนายงั้นเหรอ? ฉันจะทำแบบนั้นกับนายได้ไงกันเล่า ทำไมถึงได้พูดอะไรบ้าๆ แบบนั้นออกมานะ ยังไงเขาก็ไม่มีทางชกอิชิดะเด็ดขาด ยิ่งคิด รสจูบที่อิจิโกะมอบให้ร่างบางก็ยิ่งเร่าร้อนมากขึ้นจนทำให้คนที่ถูกบังคับถึงกับหายใจหอบเพราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจ อิชิดะจึงรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักอีกฝ่ายออกจนกระเด็นล้มลงไปนั่งที่พื้น
โครม!!
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะอิชิดะ!!”
“นายมันเพี้ยนไปแล้ว!”
พลั่ก!!
ว่าจบก็เดินเข้าไปชกซ้ำอีกที ทำเอาร่างสูงถึงกับร้องโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บปวดสุดๆ อิชิดะกลับหลังหันไปหยิบเสื้อพละ แล้วสวมใส่ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัวไปโดยไม่สนใจคนที่กำร้องโอดโอยเรียกร้องความสนใจเลยสักนิด
“แล้วทำไมฉันโดนต่อยล่ะ?”
อิจิโกะยกมือขึ้นลูบคลำบริเวณกรามข้างขวาที่ถูกต่อยเข้าไปเต็มๆ แล้วร้องซี๊ดด้วยความเจ็บปวด ให้ตาย! ตัวก็เล็ก แต่แรงเยอะชะมัด! มันน่าจับลงโทษนักเชียว ทว่าทั้งที่คิดอย่างนั้น ทั้งที่กำลังเจ็บ แต่รอยยิ้มกลับฉายปรากฏอยู่บนใบหน้า
“...แต่หวานแฮะ ไปกินอะไรมานะ”
...................
สวัสดีค่า ประเดิมกันด้วยคู่โกะ-ดะก่อนนะคะ แห่ะๆ มิอ่านบลีชแล้วจิ้นแตกเลยค่ะ ชอบหลายคู่มากมาย แต่ที่ชอบที่สุดก็สามคู่ที่บอกล่ะค่ะ อิอิ หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ ^^
มิเขียนผิดน่ะค่ะ จะเอาเร็นเบียแหละค่ะ แห่ะๆ
แก้เรียบร้อยแล้วค่า^^
ต่อครบร้อยแล้วค่า
ความคิดเห็น