All because love

ลำดับตอนที่ #2 : All because love

All because love

:: Chapter I ::

 

     เช้าวันนี้ อากาศปลอดโปร่ง มีสายลมพัดเบาๆ และแสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านเข้ามาในห้องนอนห้องใหญ่ ร่างบางที่นอนหลับอุตุอยู่หยีตาเมื่อแสงแดดส่องเข้ามา เมื่อคลำหาบุคคลที่เมื่อคืนนอนอยู่ข้างๆกายกลับว่างเปล่า ทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา

     “อนยูฮยอง ..” ร่างบางตะโกนเรียก เผื่อเจ้าของชื่อจะอยู่ในห้องน้ำ หรือออกไปนั่งที่ระเบียง แต่ไร้เสียงขานกลับมา

     “ไปไหนของเค้านะ” ร่างบางพึมพำ แล้วลุกจาเตียงเพื่อไปอาบน้ำ

 

     “เมื่อไหร่นายจะกลับมาซะที นายจะทิ้งงานไว้ให้ชั้นกับอนยูจัดการแค่สองคนได้ยังไง” จงฮยอนกรองเสียงผ่านสายโทรศัพท์ทางไกล

     “อีกสักพัก ผมมีเรื่องต้องจัดการ” ปลายสายตอบกลับมา

     “เรื่องบ้าอะไรของแก” จงฮยอนด่ากลับไป

     “เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้บ้างมั้ย คิม มินโฮ”

     “ผมรู้ว่าพวกพี่สองคนทำได้อยู่แล้ว แล้วผมจะรีบกลับไป..” มินโฮตอบกลับ แล้วกดวางสายทันที ...

     “..เฮ้ย ไอ้มินโฮ แก !!” จงฮยอนรู้สึกไม่พอใจ ที่น้องชายชิงตัดสายไปเสียดื้อ ด้วยอารมณ์เสีย เขาเกือบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง แต่มีมือมาจับเอาไว้เสียก่อน

     “แค่นี้ก็จะกินแกลบกันอยู่แล้ว อย่าทำลายข้าวของได้มั้ย” อนยูพูดเสียงเนือยๆ

     “แล้วต้นเหตุมันมาจากใครล่ะ” จงฮยอนบ่นอุบอิบ

     “ขอโทษ ชั้นพยายามแล้ว” อนยูกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก

     “นาย .. ยังไม่ลืมเค้าคนนั้นอีกเหรอ นี่มันผ่านมาตั้งหกเดือนแล้วนะ”

     “ถ้าเป็นนาย นายจะลืมมั้ยล่ะ จงฮยอน เค้าเป็นรักแรกของชั้นนะ”

     “แต่ตอนนี้ นายก็มีคีย์อยู่ทั้งคนแล้วนะ” จงฮยอนกล่าวอย่างกล้ำกลืน

     “เค้าเป็นน้องชายชั้น .. แล้วนายก็อย่าพูดอะไรที่มันฝืนความรู้สึกตัวเองเลยนะ” อนยูรู้ดีว่า จงฮยอนนั้นคิดอย่างไรกับคีย์ น้องชายต่างมารดาของเขา และตัวเขาเอง ก็ไม่เคยคิดกับคีย์เกินกว่าน้องชาย เพราะคำว่า “น้องชาย” ทำให้เขาไม่กล้าที่คิด แม้ว่าคีย์จะดูแลเค้าเป็นอย่างดีมาตลอดก็ตาม

 

     อนยู กับ จงฮยอน เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ยังเล็กๆ เพราะพ่อแม่ของทั้งคู่เปิดบริษัทร่วมกัน และส่งมอบงานต่อให้แก่ทั้งคู่ ภายหลัง คุณแม่ของอนยูเสียไป และคุณพ่อแต่งงานใหม่กับคุณแม่ของคีย์ ทำให้อนยูมีน้องชายเพิ่มมาหนึ่งคน ส่วนจงฮยอนนั้น มีน้องชายแท้ๆคือ มินโฮ ตอนนี้พ่อแม่ของทั้งคู่ไปเที่ยวรอบโลกด้วยกัน ทิ้งบริษัทไว้ให้อนยู และจงฮยอนบริหาร .. “บริษัทปล่อยเงินกู้”

    

“.. แต่คีย์เค้ารักแก ไม่ใช่ชั้นว่ะ” จงฮยอนตอบกลับไป

“แกก็ลืมพี่ฮีชอลซะ แล้วหันมามองน้องบ้าง น้องเค้ารักแกจริงๆนะ”

“..........” อนยูได้แต่นิ่งเงียบเมื่อได้ยินชื่อคนรักของเขา .. ฮีชอล

:: -------------------- ::

     “ตื่นแล้วเหรอ” มินโฮถามเมื่อเห็นร่างบางขยับตัว

     “(_ _) (- -)” ร่างบางพยักหน้าเบาๆ

     “งั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ จะได้ออกไปกินข้าว” มินโฮบอก แล้วเดินหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงอย่างทุลักทุเล ร่างกายระบมไปหมดเพราะแรงขัดขืนเมื่อคืนนี้ เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างหวั่นๆ ทำไม เขาถึงได้เกิดมาอ่อนแอได้ขนาดนี้นะ

     “นี่ ลี แทมิน นายอาบน้ำ รึนายพยายามจะฆ่าตัวตายกันแน่ ทำไมมันนายนัก” มินโฮตะโกนถาม เมื่อแทมินหายเข้าไปในห้องน้ำได้พักใหญ่ๆ

     “......” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา

     “ชั้นถาม ทำไมไม่ตอบวะ” มินโฮ เริ่มโมโห ก็เขาหิวข้าวจะตายอยู่แล้วนี่นา

     “......” แต่แทมิน ก็ยังไม่ตอบอะไรกลับมา

     “สงสัยจะต้องเข้าไปอาบให้” มินโฮทนไม่ไหว วางหนังสือพิมพ์ลง และบุกรุกเข้าไปในห้องน้ำทันที

     “เฮ้ย ! แทมิน แทมิน!!” มินโฮตกใจกับภาพที่เห็น เมื่อเข้าไปพบแทมิน นอนสลบอยู่กับพื้นห้องน้ำ เมื่อเขาเข้าไปช่วยพยุงก็พบว่าอุณหภูมิร่างกายของแทมินนั้น ร้อนพอจะต้มไข่ให้สุกได้เลยทีเดียว

 

     แทมิน ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และพบร่างสูงนอนฟุบอยู่ข้างเตียง ถัดออกไปมีกาละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก .. เขาคงจะเช็ดตัวให้เราสินะ .. แทมินคิดในใจ แทมินเอื้อมมือไปแตะตัวร่างสูงที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ มือเล็กเกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าออกไป ตากลมโตจ้องมองใบหน้าเรียว และจมูกคมของชายผู้กำลังหลับใหลตรงหน้า

     “ตื่นแล้วเหรอ” มินโฮพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ แทมินตกใจมาก รีบชักมือกลับทันที

     “นายนี่ตลกดีนะ” มินโฮเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มขำๆกับปฏิกิริยาของแทมิน เขาเอามือไปอังหน้าผากแทมินเพื่อวัดอุณหภูมิ

     “ไข้ลดลงแล้วนี่ หิวรึเปล่า” มินโฮถาม

     “(_ _)(- -)” แทมินได้แต่พยักหน้าอีกแล้ว

     “นายไม่คิดจะพูดกับชั้นซักคำเลยเหรอ” มินโฮตัดพ้อ

     “ค ครับ” แทมินตอบกลับไป

     “ครับ อะไร?” มินโฮแกล้ง

     “ห หิวครับ” แทมินตอบอย่างเขินๆ มินโฮเห็นท่าทางน่ารักแล้วอดไม่ได้ จึงขยี้หัวน้อยๆไปหนึ่งที

     “งั้นเดี๋ยวชั้นไปทำอะไรให้กินละกัน” มินโฮว่า แล้วลุกเดินจากไป แทมินได้แต่มองตามร่างสูงที่เดินหายเข้าไปในครัว .. ผู้ชายคนนี้ ซื้อเรามาตั้งหลายล้าน แต่กลับไม่ทำร้ายเราเลยสักนิด ซ้ำยังดูแลเราเป็นอย่างดี เขาเป็นใครกันนะ ...

:: ------------------- ::

     “แทมิน รับโทรศัพท์ให้ที” มินโฮตะโกนออกมาจากห้องน้ำ แทมินที่นั่งดูทีวีอยู่เดินไปรับโทรศัพท์ให้อย่างกล้าๆกลัวๆ

     “อ เอ่อ อนยูฮยองโทรมานะครับ” แทมินตะโกนกลับไป

     “เออ รับไปเถอะ” มินโฮตะโกนตอบ

     “ฮัลโหล มินโฮกำลังอาบน้ำอยู่ครับ” แทมินบอกปลายสายไป

     “แล้วนายเป็นใคร” ปลายสายถามกลับมา เขาคิดไม่ออกว่ามินโฮจะอยู่กับใครได้ที่ญี่ปุ่น

     “ผ ผมเป็น..” แทมินไม่รู้จะตอบอย่างไรดี นั่นสิ จะให้บอกว่าอะไรล่ะ เด็กที่เขาซื้อมาด้วยราคาพันล้านเยนอย่างนั้นเหรอ

     “..เอามานี่มา” มินโฮออกมาจากห้องน้ำแล้ว และคว้าโทรศัพท์มาคุยต่อ

     “ครับฮยอง..อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก อย่าสนใจเลย อีกสองวันผมก็จะกลับไปแล้วล่ะน่า” มินโฮคุยโทรศัพท์ต่อไปสักพัก ส่วนแทมินนั้น ได้แต่ยืนมองมินโฮคุยโทรศัพท์ ทั้งที่เกิดความสับสนในใจ .. ทำไม ทำไมมินโฮไม่บอกว่าเค้าเป็นใคร ทำไมถึงได้ทำเหมือนเค้าไม่มีค่า ไม่มีความหมาย แล้วอีกสองวันที่มินโฮยังอยู่ญี่ปุ่น หลังจากนั้นชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไร

     “นายเป็นอะไร” มินโฮถาม หลังจากวางสายอนยู และเห็นแทมินยืนอย่างเหม่อลอยอยู่ข้างๆ

     “ป เปล่าครับ”

     “ไม่สบายอีกเหรอ” มินโฮถาม พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ แต่แทมินถอยออก

     “ผมสบายดี คุณไม่ต้องมาเป็นห่วงผมหรอก” แทมินบอก แล้วหันหลังเดินหนีไป แต่มินโฮคว้าแขนเอาไว้

     “นี่ นายเป็นอะไรของนาย ร้องไห้ทำไม” มินโฮถามด้วยความตกใจ ก็เมื่อกี้ แทมินยังดีๆอยู่เลยนี่นา

     “ผมไม่ได้เป็นอะไร” แทมินตอบเสียงสะอื้น

     “ไหน หันหน้ามาซิ” มินโฮหมุนตัวแทมินกลับมา พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับคนตัวเล็ก

     “นายเป็นอะไร บอกชั้นไม่ได้เหรอ” มินโฮถามอย่างอ่อนโยน

     “ผ ผม .. ผม ..” แทมินได้อ้ำอึ้ง เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง ในหัวมีความคิดแต่เพียงว่า หลังจากมินโฮจากไป เค้าจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง

     “ไม่มีอะไรต้องกลัวนะ นายมีชั้นอยู่ทั้งคน” มินโฮดึงแทมินเข้ามากอด แทมิน กอดตอบ ซ้ำยังกอดมินโฮซะแน่น ใบหน้าหวานซบลงกับแผ่นอกกว้างแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น มินโฮได้แต่ตบบ่าแทมินเบาๆ เพราะเค้าทำอะไรไม่ถูก ก็อยู่ดีๆแทมินก็ร้องไห้ ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ทำอะไรเลย จะให้เค้าทำยังไงล่ะเนี่ย

    

     “เออนี่ แทมิน อีกสองวันเราจะกลับเกาหลีกันนะ” มินโฮพูดขึ้นมาในความมืด แทมินที่นอนซบอกเขาอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง

     “เรา เหรอครับ?” แทมินถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

     “ใช่สิ นายกับชั้น เราจะกลับเกาหลี”

     “ให้ผม กลับไปด้วยเหรอครับ” แทมินยังคงถามต่อไปเพื่อความมั่นใจ

     “อื้ม กลับไปอยู่บ้านชั้น ชั้นจะพานายไปอยู่ที่นั่น” มินโฮตอบไป แทมินได้แต่ยิ้มกับตัวเองอยู่ในความมืดที่มินโฮมองไม่เห็น