รักรสเปรี้ยวของหนุ่มสุดเฮี้ยวกับสาวหวานฉ่ำ

ลำดับตอนที่ #2 : *+*มุม*+*

ในเช้าวันใหม่ ณ คฤหาสน์สุดหรูย่านใจกลางเมือง

ชายหนุ่มเดินลงบันไดลงมาแล้วตรงไปยังห้องอาหารแล้วเค้าก็หยุดชะงักทันที

                "ปอนด์มาทานข้าวเช้าด้วยกันสิลูก" คุณหญิงหทัยรัตน์แม่ของปอนด์กล่าวขึ้น ชายหนุ่มปรายตามองไปยังบุคคลที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะทำให้เค้าได้คำตอบของคำถามนี้ทันที

                "ไม่ดีกว่าครับผมไม่หิว"

                "ทำเรื่องไม่ดีไว้ล่ะสิถึงต้องคอยหลบหน้าฉันน่ะ" คุณธนากรพูดขึ้น เค้าเป็นเจ้าของบริษัทนำเข้าอะไหล่รถยนต์รายใหญ่ที่สุดในประเทศ ด้วยความที่เค้างานยุ่งมากทำให้ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยครั้งจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านสักเท่าไหร่ ปอนด์จึงค่อนข้างจะสนิทกับแม่มากกว่าพ่อและด้วยนิสัยที่เข้มงวดของพ่อทำให้เค้าทะเลาะกับพ่อแทบทุกครั้งที่ท่านกลับมาบ้าน

                "ผมไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วผมก็ไม่จำเป็นต้องหลบหน้าพ่อด้วย" ชายหนุ่มหันมาประจันหน้ากับพ่อของเค้าอย่างจริงจัง

                "หึ...งั้นแกลองบอกมาสิว่าทำไมจู่ๆถึงได้ย้ายโรงเรียนแม่แกห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง"

                "ผมมีเหตุผลส่วนตัวของผมไม่จำเป็นต้องบอกพ่อ แล้วพ่อก็ไม่ต้องเอาเรื่องของผมมาคิดให้รกสมองหรอกฮะเก็บเอาไว้คิดเรื่องงานของพ่อจะดีกว่า" แล้วปอนด์ก็เดินออกจากบ้านไปทันที

                "นิสัยดื้อรั้นของมันนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ" คุณธนากรพูดกับภรรยาแล้วทำสีหน้าคิดไม่ตก

ปอนด์เดินออกมาที่หน้าบ้านก็พบคนขับรถที่ยืนรอเค้าอยู่แล้ว

                "ไม่ต้องไปส่งฉันวันนี้ฉันอยากไปเอง"

                "ไม่ได้นะครับคุณชาย"

                "ฉันบอกว่าจะไปเองยังไงล่ะ!!!!!!" ปอนด์ตะคอกใส่คนรถแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที

  ***********************************

หญิงสาวสวยน่ารักผู้มีดวงตาหวานหยดย้อยกับรอยยิ้มอันแสนหวาน และเป็นขวัญใจของชายหนุ่มทั้งโรงเรียน ตอนนี้เธอกำลังตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าหินเธอจัดได้ว่าเป็นหนอนหนังสือตัวยงเลยทีเดียว

                "เรน" เธอหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับยิ้มเล็กๆให้ชายหนุ่มที่เรียกเธอ

                "ตั้งใจอ่านหนังสือจังนะเทอมนี้จะเอา 4.00 เลยหรอไง" บิ๊กพูดปนขำนิดๆแล้วนั่งลงข้างๆเรน

                "ถ้าได้ก็ดีสิ เกรดเทอมที่แล้วเรนยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่"

                "คร้าบบบแม่คนเก่ง อ้าวแล้วนี่ขิงไปไหนล่ะปกติเห็นมาโรงเรียนแต่เช้านิ"

                "ไม่รู้สิ มือถือก็ปิดเครื่องโทรไปที่บ้านก็บอกว่าออกมาแล้วอ่ะ"

                "อืมเดี๋ยวก็คงมามั้งเพราะไอ้บอลก็ยังไม่มาเลย"

                "แล้วคนอื่นๆล่ะ"

                "ไอ้นนท์ก็อ่านหนังสืออยู่ห้องสมุดส่วนไอ้เชนก็หลีหญิงตามเคย" บิ๊กพูดแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย

                "ยิ้มอะไรอ่ะเรน" บิ๊กถามเมื่อจู่ๆเรนก็ยิ้มขึ้นมา

                "ป่าวก็แค่สงสัยว่าทำไมบิ๊กไม่มีแฟนสักที ตั้งแต่เรนรู้จักกับบิ๊กมาเนี่ยไม่เคยเห็นบิ๊กจีบผู้หญิงคนไหนเลยน้า หน้าตาบิ๊กก็ออกจะหล่อมีคนมาชอบตั้งเยอะ" เรนพูดพร้อมกับจ้องหน้าบิ๊กทำให้เค้าหน้าแดงนิดๆแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น

                "เอ....หน้าแดงอย่างงี้แสดงว่าต้องมีคนที่ชอบแล้วแน่ๆเลย ใครหรอบอกเรนหน่อยสิ" หญิงสาวพูดพร้อมเขยิบไปนั่งใกล้บิ๊กมากขึ้นทำให้เค้าเขินมากกว่าเดิมอีก

                เฮ้อ.......จะบอกได้ยังไงล่ะว่าคนที่เราชอบคือ เรน อ่ะ

                "เอ่อ...ไม่มีหรอก"

                "อย่ามาโกหกน่าบิ๊ก เอ๊ะ!!!หรือว่าบิ๊กเป็นเกย์"

                "เฮ้ยไม่ใช่ๆ โถ่เรนคิดไปกันใหญ่แล้ว"

                "งั้นก็บอกมาสิว่าใคร" น้ำเสียงเรนเริ่มดุ

                "พี่บิ๊กคะพวกหนูขอถ่ายรูปพี่บิ๊กหน่อยได้มั้ยคะ" เด็กม.ต้นกลุ่มหนึ่งวิ่งมาขอถ่ายรูปบิ๊กทำให้เค้าถึงกับโล่งอกเค้าจะได้รอดพ้นจากสถานการณ์น่าอึดอัดใจเช่นนี้เสียที

                "ได้เลยครับน้องๆ" เค้าพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้น้องๆม.ต้นทำให้น้องๆพวกนั้นหน้าแดงกันไปตามๆกันแล้วนนท์ เชน บอล ก็เดินมาที่โต๊ะน้องๆพวกนั้นก็ยิ่งกรี๊ดกันใหญ่แล้วก็พากันขอถ่ายรูปสามหนุ่มที่เหลือ

                "น้องๆครับ พวกพี่ขอคุยธุระกันก่อนนะครับเดี๋ยวตอนกลางวันพวกพี่สัญญาว่าจะไปให้น้องถ่ายรูปกันถึงที่เลยนะครับ แต่สำหรับค่าถ่ายรูปพี่ไม่คิดนะครับขอแลกกับเบอร์โทรพวกน้องๆก็พอ" เชนพูดแล้วทำตาหวานเยิ้มใส่พวกน้องๆ

                "ได้เลยค่ะพี่แล้วพวกหนูจะรอนะคะ"

                "ครับแล้วเจอกันครับ บาย" เชนโบกมือให้น้องๆทำให้พวกเค้ายิ้มแก้มแทบปริเลยทีเดียว

                "เรียบร้อยครับเพื่อนๆ" เชนหันมาพูดกับทุกคน

                "ฉันนี่ขอคารวะแกจิงๆเลยว่ะไอ้เรื่องหน้าหม้อเนี่ย" นนท์พูด

                "ขอบคุณมากที่ชมเว้ยเพื่อน" เชนพูดแล้วนั่งบนโต๊ะม้าหิน

                "ถ้าอกหักขึ้นมาล่ะก็จะหัวเราะให้ดู" เรนที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้น

                "ไม่มีทางแน่นอนเรน คำว่า อกหัก ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของคนที่ชื่อเชนคนนี้"

                "ท่าทางมั่นใจเหลือเกินนะเมิงพอและๆ มาคุยเรื่องสำคัญกันก่อนดีกว่า ฟังไอ้เชนมันโม้มากเบื่อ"

บอลพูดวันนี้ดูเค้าไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่คงเป็นเพราะที่เค้าทะเลาะกับขิงเมื่อวาน

                "ฉันเห็นด้วยกะแกไอ้บอล อืม...เอาไงกันดี" บิ๊กพูดกับทุกคน

                "เท่าที่ถามไอ้พวกนั้นดูอ่ะนะมันก็ไม่ว่าอะไรถ้าหัวหน้าแก๊งคนใหม่จะเป็นไอ้นั่น" นนท์พูด

                "แต่อยู่ๆมันได้มาเป็นหัวหน้าแก๊งเลยมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอวะ" เชนพูด

                "ใช่...แม่งใช้เส้นพี่แชมป์นี่หว่า" บอลพูดเสริม

                "แต่เรนว่าไม่หรอกนะถ้าเค้าไม่เก่งจริงพี่แชมป์ก็คงไม่เลือกให้มาเป็นหัวหน้าหรอก เท่าที่ดูจากเมื่อ
วานแล้วเนี่ยฝีมือเค้าก็เก่งเลยนะ" หญิงสาวพูดความจริงเธอไม่ค่อยชอบปอนด์สักเท่าไหร่ คนอะไรหน้าตา ท่าทางก็ดูดีแต่ทำตัวสกปรกชะมัด

                "แล้วจะให้พวกเราทำยังไงล่ะ พวกเรายังไม่รู้เลยว่าไอ้นั่นมันนิสัยยังไง ดีเลวแค่ไหน เรื่องชกต่อย
มันเก่งก็จริงอยู่แต่ถ้ามันนิสัยแย่ล่ะ" บิ๊กพูดไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

                "เอาน่า...ยังไงก็ดูๆเค้าไปก่อนละกันนะ ถ้าไม่ดีจริงๆล่ะก็เดี๋ยวเรนจะไปบอกพี่แชมป์ให้เลย" เรนพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ทั้ง 4 หนุ่มเถียงไม่ออก

***********************************

คาบแรกของการเรียนวันนี้เป็นวิชาคณิตศาสตร์ วิชาสุดโปรดของปอนด์เป็นวิชาเดียวที่เค้าโปรดปราน แต่วิชานี้กลับเป็นวิชาสุดโหดของบิ๊กเมื่อเข้าเรียนทีไรเป็นต้องหลับทุกทีไม่ว่าคาบนั้นจะอยู่ในช่วงเวลาไหน

                "นายกิตติพงษ์หลับอีกแล้วนะ ไหนลองทำโจทย์ข้อนี้ดูสิ" บิ๊กสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์เรียก

                "เอ่อ.....คือ" ชายหนุ่มลุกขึ้นแต่ก็ตอบไม่ได้พลางส่งสายตาอ้อนวอนไปที่นนท์ แต่นนท์ก็ส่ายหน้า

                "ว่าไงตอบไม่ได้ล่ะสิ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงชอบหลับวิชาฉันจังนะ งั้นตอนเย็นเธอต้องไปช่วยฉันตรวจงานทุกวันเป็นการลงโทษที่ชอบหลับวิชาฉัน"

                " y ² = 12(x-1) ครับ" บิ๊กตอบออกไปอย่างมั่นใจ

                "เธอรู้ได้ยังไง...ไหนลองออกมาทำซิ" แล้วบิ๊กก็เดินออกไปเขียนวิธีทำที่กระดาน

                "ถูกแน่นอนครับอาจารย์งั้นผมคงไม่ต้องไปช่วยงานอาจารย์แล้วใช่มั้ยครับ" ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มหน้าทะเล้น ทำให้อาจารย์ต้องยอมเค้าไปโดยปริยาย

                "ขอบใจนะแต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร" บิ๊กพูดกับปอนด์เมื่อเดินมานั่งที่

                "หึ...ฉันช่วยในฐานะหัวหน้าแก๊งคนใหม่น่ะ เพราะถ้าตอนเย็นนายต้องไปช่วยอาจารย์เค้าตรวจงานทุกวันเกิดวันไหนไอ้พวกโรงเรียนโน้นมันมาตีพวกเราแล้วไม่มีคนเก่งๆอย่างนายล่ะก็แก๊งพวกเราก็แย่น่ะสิ" ปอนด์หันไปตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หมดคาบเรียนช่วงเช้าเป็นเวลาพักกลางวัน

                "ปอนด์นายไปกินข้าวกับเราก็ได้นะ" อาร์มเอ่ยชวนปอนด์ขณะที่กำลังเก็บของ ปอนด์กำลังจะตอบรับอาร์มแต่เสียงของบิ๊กก็ดังขึ้นมาก่อน

                "นายต้องไปกินข้าวกับพวกฉัน" บิ๊กพูดแต่ไม่มองหน้าปอนด์ทั้ง 4 คนยืนอยู่ที่โต๊ะของเค้า ปอนด์ลังเลนิดๆ

               "โทษทีนะไว้วันหลังแล้วกัน" ปอนด์หันไปพูดกับอาร์มแล้วก็ลุกเดินไปกับทั้ง 4 คน         

                "พวกฉันยังไม่ยอมรับนายเท่าไหร่หรอกนะ แต่ก็ขอบใจมากที่ช่วยไอ้บิ๊กมัน" นนท์พูดหน้านิ่ง

                "อืม" ในใจเค้ารู้สึกผิดเล็กๆกับอาร์ม

                เชอะเห็นไอ้พวกนั้นดีกว่าเรารึไง แล้วนายจะเสียใจที่ทำกับเราแบบนี้ อาร์มคิดในใจ

ทั้งหมดก็เดินไปโรงอาหารด้วยกันทำให้เป็นจุดสนใจกันเลยทีเดียว ชายหนุ่มหล่อ 5 คนเดินมาพร้อมๆกัน

                "อุ๊ย!!!!ขอโทษค่ะ" หญิงสาวคนหนึ่งถืออาหารเดินมาชนปอนด์

                "ไม่เปนไร" ชายหนุ่มตอบสั้นๆพลางลงมองดูเสื้อตัวเองที่มีรอยเปื้อนอยู่นิดๆ

                "เปื้อนด้วยอ่ะเดี๋ยวเราเช็ดให้นะ" หญิงสาวพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้ปอนด์

                "ขอบคุณใจนะ" พูดเสร็จเค้าก็ส่งยิ้มนิดๆให้หญิงสาวทำให้เธอหน้าแดงก่ำทันที

ปอนด์เดินไปที่โต๊ะซึ่งตอนนี้ทุกคนมานั่งกันหมดแล้ว

                "ทำไมเพิ่งมาวะ" นนท์ถามปอนด์

                "มีคนเดินมาชนน่ะ"

                "เฮ้ย...ใครวะทำไมไม่ซัดแม่งไปเลยอ่ะ" เชนพูดขึ้นอย่างร้อนรน

                "ผู้หญิงเว้ยจะให้ซัดผู้หญิงไง ฉันไปก่อนนะขี้เกียจกินข้าวว่ะ" ปอนด์ลุกขึ้นแล้วเดินไป

                "อะไรของมันเดินมาถึงโรงอาหารแล้วไม่กินข้าวเนี่ยนะ" นนท์พูดอย่างงงๆ

                "ดีแล้วล่ะ ข้าก็ไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับมันนักหรอก" บิ๊กพูดพร้อมยิ้มเหยียด

ปอนด์เดินออกจากโรงอาหารเค้าค่อนข้างจะเป็นจุดสนใจของนักเรียนหญิงเหลือเกิน ด้วยความที่เค้าเป็นนัก
เรียนใหม่แถมยังมีหน้าตาหล่อเหลาบวกกับบุคลิกท่าทางที่ดูโดดเด่นไม่แปลกที่เค้าจะกุมหัวใจของนักเรียนหญิงหลายคนไปแล้ว

ใบหน้าของเค้าที่ยิ้มนิดๆตอนนี้ทำให้นักเรียนหญิงหลายคนแทบละลายอยู่ตรงนั้นเลยทีเดียว เค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆถึงได้ไม่หิวข้าวสักนิดทั้งที่ตอนแรกหิวข้าวจะเป็นจะตาย หรือว่าจะเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นนะเพียงแค่เค้าคิดถึงใบหน้าถึงหญิงสาวที่เดินชนเค้าเมื่อกี้ก็ทำให้เค้าหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว

เค้าเดินผ่านห้องนาฏศิลป์ก็เห็นนักเรียนชายหลายคนกับนักเรียนหญิงอีกบางส่วนยืนมุงดูอะไรสักอย่าง เค้าจึงเดินเข้าไปด้วยความที่สูงประมาณ 180 ทำให้เค้ามองเห็นได้อย่างสบายๆ

ภาพของหญิงสาวที่กำลังร่ายรำด้วยท่าทางที่ดูอ่อนช้อยสวยงามและรอยยิ้มของผู้รำที่สะกดให้คนที่ได้ดูเคลิบเคลิ้มยิ่งนัก ปอนด์เองก็ยืนดูตาไม่กระพริบขาของเค้าน่ะอยากจะเดินไปตั้งนานแล้วแต่ใจมันกลับเรียกร้องให้ยืนดูอยู่ตรงนี้

                "รำสวยดีนะ" ปอนด์เดินไปหาหญิงสาวที่เพิ่งจะซ้อมรำเสร็จ หญิงสาวหันหน้ามองเค้าไม่ค่อยเป็น
มิตรสักเท่าไหร่

                "ขอบคุณค่ะ" คำนี้เธอไม่ค่อยอยากจะพูดกับเค้าสักเท่าไหร่แต่ก็ต้องจำใจพูดออกไปตามมารยาท

                "ดูท่าทางคุณหนูๆอย่างเงี้ยไม่นึกว่าจะรำเก่ง นึกว่าจะเอาแต่นั่งแต่งสวยทำตัวไฮโซไปวันๆ" ปอนด์
พูดประชดใส่เรน หญิงสาวหันมาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเริ่มไม่พอใจ

                "ถ้าจะชมกันแล้วมาว่าทีหลังอย่างนี้ไม่ต้องพูดก็ได้นะ"

                "โอ๊ะ...อย่าทำหน้าบึ้งสิเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะเสียภาพพจน์คุณหนูไฮโซหมดนะ"ชายหนุ่มยิ้มอย่างกวนๆแล้วเดินไป

                "นายนี่กวนจริงๆเลยคอยดูถ้าพวกนั้นไม่ยอมรับให้เป็นหัวหน้าแก๊งล่ะก็จะหัวเราะให้ดู" เธอยืนพูดอยู่คนเดียว

                "เรนเมื่อกี้คุยกับใครอ่ะนี่มีคนมาจีบเธออีกแล้วหรอ โอ๊ยตายแล้วพี่แชมป์ต้องว่าฉันอีกแน่ๆเลย"

ขิงเดินมาหาเรนแล้วโวยวายทันที

                "ไม่ใช่สักหน่อยขิง นั่นนายปอนด์ไงเค้าแค่มาบอกเราว่ารำสวยดี"

                "อ้าวหรอ...ฉันก็นึกว่ามีใครมาจีบเธอซะอีกโล่งอกไปที อืมพอพูดถึงปอนด์ก็ทำให้ฉันนึกถึงบอลนี่เค้ายังไม่มาง้อฉันเลยนะเรน"

                "เอาน่าเดี๋ยวเค้าก็มาง้อเองแหละ เห็นโกรธกันทีไรเค้าก็มาง้อเธอทุกทีนั่นแหละไม่ว่าเธอจะถูกหรือผิด"

                "ใช่ของมันแน่อยู่แล้ว แล้วครั้งนี้ฉันก็ไม่ผิดด้วยนะคนอะไรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย"

                "ก็เธอดันชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเค้านี่นา"

                "ฉันแค่พูดว่าปอนด์เค้าต่อยเก่งดีแค่เนี้ยสงสัยถ้าบอกว่านายปอนด์หล่อ เท่ห์ เก่ง ตานั่นคงเอามีดไล่แทงฉันเลยละมั้ง"

                "นี่ๆ นินทาแฟนตัวเองลับหลังมันไม่ดีนะ" ชายหนุ่มหน้าหล่อเหลา ดวงตาของเค้าดูซุกซนเหมือนเด็กๆ บวกกับใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มอยู่เสมอ เค้าเดินมาหาหญิงสาวแล้วแกล้งทำหน้าบึ้งใส่เธอ ขิงหันมาหาบอลแล้วทำท่าไม่พอใจ

                "เรนนะเรนหักหลังกันได้"

                "นี่ไม่ต้องไปโทษเรนเค้าเลยตัวเองนั่นแหละมัวนั่งนินทาแฟน เรนเค้าเดินไปแล้วยังไม่รู้เลย"

                "ฉันไม่ได้นินทาสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงต่างหาก"

                "อารายๆ ฉันไม่มีเหตุผลตรงไหนฮะ"

                "รู้อยู่แก่ใจยังจะมาถามอีก" หญิงสาวพูดแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง บอลยิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มทั้งสองข้างแล้วเค้าก็เดินไปอยู่ข้างหน้าขิงพร้อมกับชูนิ้วก้อย

                "ดีกันน้า เรื่องเมื่อวานบอลขอโทษนะบอลผิดเองแหละ" ชายหนุ่มพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวใบหน้าทั้งคู่ห่างกันเพียงนิดเดียว

                "รู้ตัวก็ดีแล้ว" หญิงสาวพูดพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำตอนนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ

                "แล้วจะดีผมได้รึยังครับเจ้าหญิง...." บอลพูดแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ขิงอีกทำให้เธอเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เค้าจับมือของเธอขึ้นมาเพื่อรอคำตอบแล้วขิงก็ชูนิ้วก้อยขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ บอลยิ้มแล้วโผเข้ากอดขิงไว้แน่น

                "สัญญาได้มั้ยต่อไปห้ามปิดมือถือนะ"

                "อืม"

                "เมื่อเช้าบอลโทรไปที่บ้านก็บอกขิงออกไปแล้ว โทรเข้ามือถือก็ปิดอีกพอมาถึงโรงเรียนก็รีบเดินไปหาเรนปรากฏว่าขิงก็ยังไม่มาโรงเรียน รู้มั้ยเราแทบจะเป็นบ้าเลยนะ" เค้าพูดสีหน้าจริงจังทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาทันที นี่เค้าเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย แล้วบอลก็จูบเบาๆที่หน้าผากของเธอ

                "เรารักขิงมากนะ"

                "ขิงก็รักบอลเหมือนกัน" ชายหนุ่มยิ้มแล้วกอดหญิงสาวอีกครั้ง

                "ในที่สุดก็ดีกัน อยากเห็นคู่นี้โกรธกันเกิน 2 วันจริงๆเลยว่ะ" เชนพูด ตอนนี้เชน บิ๊ก นนท์และเรนแอบมองทั้งคู่อยู่ห่างๆ

                "ไม่มีทางหรอกไอ้บอลง้อเก่งจะตาย เวลามันง้อขิงแต่ละทีกรูล่ะแทบอ้วกโคตรหวานเลย" บิ๊กพูด

                "แกอิจฉามันรึไงไอ้บิ๊ก" นนท์พูดยิ้มๆ

                "ป่าวเว้ย" บิ๊กรีบปฏิเสธทันที เรนมองดูทั้งแล้วก็อดยิ้มไม่ได้จริงๆแล้วเธอก็นึกถึงใบหน้าคนรักของเธอ

                เรนคิดถึงพี่แชมป์จัง อยากให้พี่แชมป์มาอยู่ตรงนี้กับเรนคอยให้กำลังใจและให้คำปรึกษาเรน พี่แชมป์จะเป็นยังไงบ้างนะ หญิงสาวคิดในใจพลางหยิบรูปคนรักขึ้นมาดูแล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา

               "เรน...เป็นไรอ่ะ" บิ๊กถามเรนด้วยความตกใจ

                "เอ่อ...ป่าวหรอก" เรนพูดพลางหลบตาบิ๊ก

                "แน่ใจนะ"

                "อืม เดี๋ยวเราขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะ" หญิงสาวพูดแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

                "เฮ้ยเรนเป็นไรวะ" เชนหันมาถามบิ๊กด้วยความตกใจ

                "สงสัยคงคิดถึงพี่แชมป์มั้ง" นนท์ตอบแทนบิ๊ก

                "อืม...คงเห็นไอ้บอลกับขิงสวีทกันสิท่า เฮ้อน่าสงสารเรนจัง" เชนพูดแต่เค้าไม่ได้หันมามองหน้าเพื่อนของเค้าเลยสักนิด ทำให้เค้าไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนที่น่าสงสารมากกว่าเรนก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างๆเค้านี่เอง

***********************************

เลิกเรียนปอนด์ตั้งใจไว้ว่าวันนี้เค้าจะกลับบ้านกับอาร์ม เพราะเมื่อกลางวันเค้ารู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้ไปกินข้าวกับอาร์ม

                "เอ่อ...วันนี้ฉันจะกลับบ้านกับนายนะ" ปอนด์รวบรวมความกล้าแล้วหันไปพูดกับอาร์ม แต่สีหน้าของอาร์มกลับเรียบเฉย

                "นี่...ฟังอยู่ป่าวอ่ะ"

                "ไม่ต้องหรอกเรากลับบ้านเองได้" อาร์มพูดเสียงกระแทกแล้วเดินออกจากห้องไป ทำให้ปอนด์งงไปเลยทีเดียว

                "เฮ้ย....อะไรของมันวะ" ชายหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์แล้วเดินออกจากห้องไป

แล้วทั้งห้องก็เหลือแค่ บิ๊ก เชน นนท์ และบอล ทั้ง 4 คนต่างก็นั่งกันอยู่เงียบๆโดยไม่มีใครพูดอะไรกัน นนท์นั่งอ่านหนังสือ บิ๊กนั่งฟังเพลงด้วยแววตาเหม่อลอย เชนฟุบหลับกับโต๊ะ บอลก็นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ แล้วบรรยากาศเงียบๆก็ถูกทำลายลงเมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้อง

                "อยู่กันครบทั้ง 4 คนเลยนะ" หญิงสาวท่าทางจัดจ้าน ใบหน้าสวยจากการเติมแต่งเธอจัดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนนึงแต่ความสวยของเธอไม่ได้อยู่ในสายตาของทั้ง 4 คนแม่แต่น้อย พวกเค้ายังอยู่ในกิริยาเดิมไม่สนใจสักนิดว่ามีสาวสวยมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอเหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ได้รับความสนใจจากพวกท่าทางที่ดูมั่นในเมื่อสักครู่กลับลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด

                "ฉันมีเรื่องจะถามพวกนายหน่อย"

                "...................."

                "นี่....ฟังฉันหน่อยได้มั้ย" หญิงสาวพูดเสียงดังขึ้น

                "มีอะไร" นนท์เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองหญิงสาว ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่ายังมีคนที่ฟังเธอพูดอยู่

                "เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอ่ะอยู่ห้องเดียวกับพวกนายใช่มั้ย" คำถามของหญิงสาวทำให้ทั้ง 4 คนมองเธอกันเป็นตาเดียว

                "ฉันอยากรู้จักเค้าพวกนายแนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยสิ"

                "ทำไมถึงอยากรู้จักมันอ่ะ" บิ๊กถอดหูฟังทั้ง2ข้างออกแล้วถามเธอ

                "หล่อดีฉันชอบ"

                "หึ ผู้หญิงอย่างเธอก็มีแค่นี้จริงๆฉันว่าพี่แชมป์คิดถูกแล้วล่ะที่เลือกเรน"

                "นายบิ๊กนายจะพูดอะไรก็ระวังบ้างนะ อย่างน้อยฉันก็เป็นรุ่นพี่นาย"

                "แล้วเธอคิดว่าคำพูดแค่นี้จะทำอะไรฉันได้รึไง" บิ๊กพูดพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปให้หญิงสาว และอีก3คนก็จ้องเธอไม่วางตาเช่นกัน

                "ก็ได้ในเมื่อพวกนายไม่ช่วย ฉันก็จะไปทำความรู้จักกับเค้าเอง" แล้วเธอก็เดินสะบัดหน้าออกไปจากห้องทันที

                "โธ่เอ้ย...ทำเป็นปากเก่งเจอพวกเราจ้องเข้าหน่อยก็ไม่กล้าแล้ว" บอลพูดพร้อมเบ้ปาก

                "ที่ใยแพรกล้าเดินมาหาพวกเราคนเดียวก็นับว่าเก่งแล้ว ตั้งแต่มีเรื่องคราวนั้นก็ไม่เคยมาคุยกับพวกเราเลยนิ เห็นแต่ใช้สายตาอาฆาตใส่เรนอย่างเดียวแต่ก็ไม่กล้าทำอะไร" นนท์พูด

                "ก็เพราะพวกเราอยู่กับเรนตลอดเวลาน่ะสิ ผู้หญิงอย่างนี้ไม่ควรจะมาเป็นแฟนพี่แชมป์ตั้งแต่แรกแล้ว สวยก็จริงนะแต่ข้างในเน่าเฟะไปหมดแล้วเทียบกับเรนไม่ได้เลยสักนิด เรนน่ะเหมาะสมกับพี่แชมป์คนเดียวเว้ย" คำพูดของบอลช่างบาดใจบิ๊กเหลือเกิน

               "ตอนแรกๆข้าไม่น่าไปหลงจีบเลยว่ะคิดแล้วก็ขนลุก"

                "กรูล่ะดีใจแทนเมิงจริงๆที่หลุดจากบ่วงกรรมออกมาได้ ไม่งั้นป่านนี้คุณชายเชนของเราจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้55" บอลหันมายิ้มแบบทะเล้นใส่เชน ส่วนบิ๊กก็ได้แต่นั่งเงียบฟังเพื่อนๆของเค้าคุยกันโดยที่เค้าไม่พูดอะไรสักคำ

                "เป็นไงบ้างอ่ะแพร" หญิงสาวสองคนที่ยืนรออยู่หน้าห้องถามขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นแพรเดินออกมาจากห้องของชายหนุ่มทั้งสี่

                "พวกนั้นไม่ยอมบอกอะไรฉันเลยน่ะสิน่าเจ็บใจนัก" เธอพูดพร้อมแสดงสีหน้าที่โกรธจัด

                "ว้าเสียดายจังแล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้รู้จักเค้าล่ะเนี่ย"

                "พูดอะไรผิดไปรึป่าวฉันต่างหากล่ะที่ต้องได้รู้จักเค้าเป็นคนแรก"

                "หึ...ฉันว่าเธอสองคนเลิกฝันกลางวันได้แล้วนะ ฉันต่างหากที่ต้องได้รู้จักเค้า ไม่สิต้องได้เป็นแฟนกับเค้าเลยแหละ" แพรเหยียดยิ้มแล้วเดินไป หญิงสาวสองคนก็ได้แต่ยืนเจ็บใจแต่ก็ต้องจำใจเดินตามเธอไป

ปอนด์กำลังเดินออกจากโรงเรียนแล้วสายตาเค้าก็หันไปเจอหญิงสาวน่ารักที่ชนเค้าเมื่อกลางวัน เธอก็กำลังกลับบ้านเช่นเดียวกับเค้า เค้าจึงตัดสินใจแอบเดินตามเธอเงียบๆ

แล้วจู่ๆเธอก็หันหลังกลับมาหาเค้าโดยที่เค้าไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว แล้วเธอก็ยิ้มให้เค้าในแบบที่เรียกว่าทำให้ปอนด์หน้าแดงขึ้นมาทันที

                "เดินตามเรามาทำไมหรอ" เธอเดินมาใกล้ปอนด์พร้อมกับจ้องหน้าปอนด์

                "ป่าวสักหน่อย เรากำลังจะกลับบ้านแล้ว" เค้าหลบสายตาของหญิงสาวแล้วรีบเดินหนีเธอไป แต่เธอก็วิ่งตามเค้ามา

                "เราชื่อเมย์นะ เธอชื่ออะไรหรอ"

                "ปอนด์"

                "อืม.....ทำไมปอนด์หน้าแดงจังอ่ะเป็นไข้รึป่าว" เมย์ถามพร้อมจ้องที่หน้าของปอนด์

                "เอ่อ...คือไม่ดะ....." ยังไม่ทันที่ปอนด์จะพูดจบเมย์ก็เขย่งตัวขึ้นเอาหน้าผากของเธอสัมผัสกับหน้าผากของปอนด์ใบหน้าของทั้งสองคนแทบจะติดกัน ปอนด์ได้แต่ยืนอึ้งเค้าทำอะไรไม่ถูกเลย เค้าได้เห็นหน้าของเธอแบบเต็มๆตาดวงตากลมโตปากเป็นสีชมพูหน้าตาของเธอคล้ายกับตุ๊กตาก็ไม่ปาน ผิวขาวเนียนละเอียด เธอช่างน่ารักจริงๆ

                "ไม่เห็นตัวร้อนเลยนิ" หญิงสาวพูดหลังจากลงมายืนตามเดิมใบหน้าของเธอแดงระเรื่อไม่แพ้ปอนด์

                "ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นไรสักหน่อย" เค้าพูดโดยไม่มองหน้าเมย์สักนิด ทำให้เมย์หัวเราะกับอาการเขินอายของปอนด์

                "นี่ปอนด์เขินเราหรอ" ชายหนุ่มพยักหน้านิดๆแทนคำตอบ เมย์ยิ้มแล้วเธอก็จับมือชายหนุ่มไว้

                "ไปส่งเราที่บ้านหน่อยสิ" ปอนด์ยืนนิ่งกับคำพูดของเมย์

                "น้า....นะ" เธออ้อนปอนด์เหมือนเด็กๆ

                "ก็ได้" ปอนด์ยิ้มรับแล้วทั้งคู่ก็เดินกลับบ้านด้วยกัน

***********************************

                "หวัดดีจ้า" เรนกับขิงเดินเข้ามาในห้องของทั้งสี่คน

                "ดีค้าบ" เชนยิ้มรับสองสาวตามแบบฉบับของเค้า

               "อ่ะบอล...เรนเอาขิงมาส่งเมื่อกี้พาไปห้องสมุดมาบ่นอยู่นั่นแหละว่าเมื่อไหร่จะพามาหาบอล" เรนพูดทำเอาชายหนุ่มหน้าทะเล้นหน้าแดงไปเลย

                "เรนอ่ะพูดอะไรก็ไม่รู้"

               "งั้นฉันไปก่อนนะเว้ย" บอลลุกขึ้นแล้วจูงมือขิงเดินออกไปจากห้องทันที

                "เราไปก่อนนะเรน" ขิงหันมาโบกมือให้เรน

                "อ้าวมัยจู่ๆก็ไปเลยวะทิ้งเพื่อนนี่หว่าไอ้บอล" เชนตะโกนตามหลังไป บอลหันมายิ้มแล้วโบกมือลาเพื่อนๆ

                "คงไปหาที่สวีทกันสองคนละมั้ง" เรนพูดยิ้มๆ

                "หวานกันจังกรูละเบื่อ" เชนทำหน้าเซงๆ

                "อิจฉาเค้าก็หาเป็นตัวเป็นคนสักคนดิวะไอ้เชน" นนท์พูดขึ้นมา

                "โอ้วไม่แน่นอนครับคุณชายนนท์ กระผมขออยู่แบบนี้ดีกว่าว่าแล้วก็ขอตัวไปหาน้องๆก่อนนะครับแล้วพรุ่งนี้เจอกันบายครับเพื่อนๆ" แล้วชายหนุ่มหน้าหวานก็เดินออกจากห้องไป

                "ทิ้งเราไปกันหมดเลย บิ๊กเป็นไรรึป่าวอ่ะไม่ค่อยพูดเลยนะ"

                "ไม่ได้เป็นไรนิ แล้ววันนี้เรนไม่ไปหาพี่แชมป์หรอ"

                "พี่แชมป์ไม่ว่างนะ เรนว่าจะมาชวนทุกคนให้ไปด้วยกันพวกเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วน้า"

                "แล้วเรนจะไปไหนอ่ะ"

                "ไปร้องคาราโอเกะกัน"

                "อืมก็ได้"

               "แต่เราขอตัวนะ" นนท์พูด

              "อ้าวมัยอ่า"

             "เราไม่ค่อยชอบร้องคาราโอเกะสักเท่าไหร่อ่ะ งั้นเรากลับบ้านก่อนแล้วกันนะ" ว่าแล้วนนท์ก็กลับบ้านไปอีกคน

                "ว้า ก็ไปกันแค่สองคนสิ" เรนสีหน้าผิดหวัง

                "ไม่เป็นไรหรอกน่าไอ้นนท์มันไม่ค่อยชอบเที่ยวก็รู้กันอยู่ ว่าแต่ไปกันยังอ่ะ" บิ๊กยิ้มให้เรนทำให้หญิงสาวยิ้มออก

               "อืมไปสิ"

บิ๊กกับเรนเดินไปด้วยกันผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็หันมามองทั้งคู่อาจเป็นเพราะทุกคนคิดว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน และช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ บิ๊กนั้นถึงวันนี้เค้าจะไม่ค่อยยิ้มสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเค้าลดน้อยลงเลย ผิวพรรณที่ขาวสะอาดรับกับใบหน้าที่คมเข้มของเค้า ทำให้หญิงสาวหลายคนที่เดินผ่านต้องหันมามองเค้ากันเป็นตาเดียวหลายคนยังแอบส่งสายตาอิจฉามาทางเรนด้วย

ส่วนเรนเธอได้แจกยิ้มหวานๆให้กับชายหนุ่มหลายคนทำให้พวกเค้าอยากที่จะมาเดินข้างๆเธอแทนบิ๊กเหลือเกิน ทั้งสองคนมานั่งด้วยกันที่คาราโอเกะ

                "บิ๊กร้องเพลงไรดีอ่ะ" เรนถามขณะกำลังเปิดหาเพลงอยู่

                "ไม่รู้สิ"

                "เอางี้ดีกว่าบิ๊กร้องเพลงให้เรนฟังเพลงนึงดิ"

                "ไม่เอาอ่ะเราร้องเพลงไม่เก่ง"

                "โธ่บิ๊ก...เพลงเดียวเองร้องให้เรนฟังหน่อยน้า" เรนอ้อนเค้าสุดแต่ชายหนุ่มก็ทำท่าไม่ยอมอยู่ดี

                "บิ๊กไม่เต็มใจมากับเรนใช่มั้ย เรนขอโทษนะที่ไปบังคับให้บิ๊กมาเป็นเพื่อนอ่ะ" เรนงัดไม้ตายของเธอออกมา เธอทำสีหน้าเศร้า

                "เอ่อ...ไม่ใช่นะเรนเราเต็มใจมากับเรนเสมอนะ" ได้ผลจริงๆบิ๊กเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

                "งั้นก็ร้องเพลงให้เรนหน่อย" หญิงสาวพูดแกมบังคับ เค้าไม่มีทางเลือกจริงๆจึงต้องจำใจยอมร้อง

เพลง มุม
ศิลปิน playgroud

หากใครคนหนึ่งมีคำถาม
สักวันคุณอยากจะพบใคร
คำตอบในใจคือใครที่คุณต้องการ
เธอคือคนที่ดีพร้อม
ใครๆ ต่างพากันชอบเธอ เธอคือคำตอบที่ทุกหัวใจใฝ่ฝัน

และ(แม้)ฉันเป็นคนที่ประทับใจเธอเช่นกัน
แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดไป
ได้แต่ยิ้มให้เธอเบาๆ
อยู่ในมุมที่เธอไม่สนใจ
แอบมองดูเธอไกลๆ อย่างนี้ต่อไป

** ได้แอบมองแค่ข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้
ก็พอแล้วไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความหวังดี
แค่ได้ชอบเธออย่างตอนนี้
ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆ
ที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ

หากเราใกล้กันมากกว่านี้
สักวันมันอาจจะไม่ดี
บางสิ่งในใจฉันอาจทำเธอลำบาก
ก็ปล่อยเธอลอยอยู่บนฟ้า
ขอมองดูเธอจากพื้นดิน
แค่เพียงได้เห็นเธอฉันก็สุขใจแล้ว

(*,**)

แต่ถ้าวันหนึ่งเธอเหนื่อยล้าจากเรื่องต่างๆ
จนเธอรู้สึกว่าโลกนี้เหมือนกับไม่เหลือใคร
โปรดจงรู้เอาไว้ว่าโลกนี้ยังมีความห่วงใย
จากมุมๆ เล็กตรงนี้เสมอ

(**)

ได้แอบมองแค่ข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้
ก็พอแล้วไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความหวังดี
เพราะเรื่องดีๆ ที่มีตอนนี้
คือการได้รู้ว่าเธอคนนี้ได้มีความสุข
แค่เพียงเท่านี้ฉันก็อุ่นใจ 

                   "เพราะจังไหนบอกว่าร้องเพลงไม่เก่งไง"  ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร เธอจะรู้มั้ยน้าว่าเพลงนี้เค้าร้องให้กับเธอ

                   "เพราะจังไหนบอกว่าร้องเพลงไม่เก่งไง"  ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร เธอจะรู้มั้ยน้าว่าเพลงนี้เค้าร้องให้กับเธอ