ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเรียนเป็นจุดสิ้นสุดของเราจริงหรือ
ถ้าหากเราเรียนไม่เก่ง เราจำเป็นต้องโง่ด้วยหรือ
การที่ผลการเรียนของเราออกมาไม่ดี เป็นความผิดของเราหรือ
ถ้าเราเรียนจบมหาวิทยาลัยดีๆ เราจะได้งานทำดีๆ จริงเหรอ
คำตอบนั้นอยู่ที่ตัวเรา ตอนสมัยที่ผมเป็นเด็กผมก็ได้แต่เรียนโดยไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร ผมมองดูเพื่อนผมที่เรียนเก่ง เขาถูกชื่นชมยกย่องจากเพื่อนร่วมชั้น ถึงความเก่งกาจของเขา วันหนึ่งผมถามเขาว่าจบแล้วอยากไปทำงานอะไร เขาบอกผมว่าอยากเป็นหมอ ผมถามเขาว่าเขาเลือกเองหรือ เขาตอบว่าพ่อแม่เลือกให้ (หมายความว่านี่คือเป้าหมายที่พ่อแม่อยากให้เขาเป็น) หลังจากวันนั้นผ่านไปหลายปี เหตุการณ์นี้ก็ยังกลับมาสู่จุดเดิมอีกเมื่อผมถามเพื่อนคนอื่นๆว่าเขาเลือกเป้าหมายเองหรือ คำตอบยังคงเป็นเหมือนเดิมคือพ่อแม่เลือกให้ ผมกลับไปบ้านแล้วก็นั่งอ่านประวัติศาสตร์ ( ผมชอบอ่านมันมาตั้งแต่เด็กๆ ) ดูประวัติบุคคลสำคัญหลายท่าน บางท่านก็ไม่ใช่ว่าเรียนเก่งแต่เขามีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนั้นเองที่คำถามนั้นเกิดขึ้นในใจผม " การเรียนเป็นจุดสิ้นสุดของเราจริงหรือ " ผมอ่านต่อไปเรื่อยๆ ผมเห็นว่าบางท่านสั่งทำถ้วยให้รางวัลตนเองที่ทำสำเร็จตามเป้าหมายของตนเอง ( ถ้าคนอื่นไม่ให้รางวัลเรา เราก็ให้ตัวเองซะสิ ) เป็นการชื่นชมตนเอง จริงๆแล้วตอนที่ผมเรียนหนังสืออยู่ผมไม่อยากให้มีการแบ่งลำดับที่ เพราะมันทำให้คนที่อยู่รั้งท้ายมองดูไม่ค่อยฉลาด และต้องถูกคัดให้ไปอยู่ห้องท้ายๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสียใจ ( ที่เป้นเช่นนั้นเพราะเขาเรียนไม่รู้เรื่อง แทนที่จะช่วยเหลือเขากลับถีบพวกเขาส่ง )
ถ้าคุณชอบอ่านประวัติศาสตร์ คุณจะรู้เรื่องราวมากมาย ว่าการเรียนเป็นเพียงเรื่องธรรมดาเท่านั้น จริงๆแล้วอยู่ที่ความคิดของเราตะหากที่สำคัญ เราเพียงต้องเข้าใจระบบวิธีคิดของตัวเราเองก่อน ว่าเราคิดอย่างไรบ้าง สังเกตได้จากสิ่งที่เราพูดออกมา และนำมันมาพัฒนาตนเอง ขอให้จำไว้ว่าการเรียนไม่ใช่สิ่งสุดท้ายในชีวิต
การที่ผลการเรียนของเราออกมาไม่ดี เป็นความผิดของเราหรือ
ถ้าเราเรียนจบมหาวิทยาลัยดีๆ เราจะได้งานทำดีๆ จริงเหรอ
คำตอบนั้นอยู่ที่ตัวเรา ตอนสมัยที่ผมเป็นเด็กผมก็ได้แต่เรียนโดยไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร ผมมองดูเพื่อนผมที่เรียนเก่ง เขาถูกชื่นชมยกย่องจากเพื่อนร่วมชั้น ถึงความเก่งกาจของเขา วันหนึ่งผมถามเขาว่าจบแล้วอยากไปทำงานอะไร เขาบอกผมว่าอยากเป็นหมอ ผมถามเขาว่าเขาเลือกเองหรือ เขาตอบว่าพ่อแม่เลือกให้ (หมายความว่านี่คือเป้าหมายที่พ่อแม่อยากให้เขาเป็น) หลังจากวันนั้นผ่านไปหลายปี เหตุการณ์นี้ก็ยังกลับมาสู่จุดเดิมอีกเมื่อผมถามเพื่อนคนอื่นๆว่าเขาเลือกเป้าหมายเองหรือ คำตอบยังคงเป็นเหมือนเดิมคือพ่อแม่เลือกให้ ผมกลับไปบ้านแล้วก็นั่งอ่านประวัติศาสตร์ ( ผมชอบอ่านมันมาตั้งแต่เด็กๆ ) ดูประวัติบุคคลสำคัญหลายท่าน บางท่านก็ไม่ใช่ว่าเรียนเก่งแต่เขามีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนั้นเองที่คำถามนั้นเกิดขึ้นในใจผม " การเรียนเป็นจุดสิ้นสุดของเราจริงหรือ " ผมอ่านต่อไปเรื่อยๆ ผมเห็นว่าบางท่านสั่งทำถ้วยให้รางวัลตนเองที่ทำสำเร็จตามเป้าหมายของตนเอง ( ถ้าคนอื่นไม่ให้รางวัลเรา เราก็ให้ตัวเองซะสิ ) เป็นการชื่นชมตนเอง จริงๆแล้วตอนที่ผมเรียนหนังสืออยู่ผมไม่อยากให้มีการแบ่งลำดับที่ เพราะมันทำให้คนที่อยู่รั้งท้ายมองดูไม่ค่อยฉลาด และต้องถูกคัดให้ไปอยู่ห้องท้ายๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสียใจ ( ที่เป้นเช่นนั้นเพราะเขาเรียนไม่รู้เรื่อง แทนที่จะช่วยเหลือเขากลับถีบพวกเขาส่ง )
ถ้าคุณชอบอ่านประวัติศาสตร์ คุณจะรู้เรื่องราวมากมาย ว่าการเรียนเป็นเพียงเรื่องธรรมดาเท่านั้น จริงๆแล้วอยู่ที่ความคิดของเราตะหากที่สำคัญ เราเพียงต้องเข้าใจระบบวิธีคิดของตัวเราเองก่อน ว่าเราคิดอย่างไรบ้าง สังเกตได้จากสิ่งที่เราพูดออกมา และนำมันมาพัฒนาตนเอง ขอให้จำไว้ว่าการเรียนไม่ใช่สิ่งสุดท้ายในชีวิต
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น