หายนะแห่งโทรมุนบราโด

ลำดับตอนที่ #5 : ภัยร้ายของการปล้น

" ท่านแม่ทัพ อามูวาส ข่าวจากทางเมืองหลวงที่ข้าได้รับมา สถานการณ์ไม่ค่อยดีเลย การจลาจลระบาดหนักไปจนทั่วนครแล้ว แต่พวกเรากลับต้องอยู่เฝ้า เมือง ยาไทลาส " ข้ากล่าวด้วยความขุ่นเคือง

" อย่าได้วู่วาม โดยาบร้า ตอนนี้เราต้องรอฟังข่าวไปก่อน สถานการณ์ตอนนี้กำลังล่อแหลม อย่างยิ่งอาจจะเลยเถิดเป็นสงครามกลางเมืองได้ เราต้องเตรียมพร้อมไว้เสมอ ฝึกทหารให้พร้อมรับกับสถานการณ์ การที่เราตรึงกำลังอยู่ที่ เมืองยาไทลาส ก็ทำให้ชาวเมืองยาไทลาสรู้สึกปลอดภัยจากพวกกองทัพทาส ตอนนี้ชาวเมืองยาไทลาสก็เริ่มกลับมาตั้งรกราก ในเมืองยาไทลาสแล้ว เราควรอยู่ที่นี้เพื่อช่วยชาวเมือง ยาไทลาส ฟื้นฟูบ้านเมืองก่อนเป็นอันดับแรก " ท่านแม่ทัพ อามูวาส กล่าวกับข้าทำให้ข้าได้สติถึงแม้ว่าเราจะสามารถปราบกองทัพทาสได้แล้ว แต่ ดาโทเนียส ก็หนีรอดไปจนได้ นึกถึงตอนนั้นข้ายังเจ็บใจไม่หาย ไม่น่าพลาดเลย

ในขณะทีข้ากำลังจะกล่าวอะไรต่อไปนั้น ทรากันโน่ ก็เดินเข้ามากล่าวถึงสถานการณ์ล่าสุด ว่าประชากรที่พากันอพยพไป หนึ่งแสนหนึ่งหมื่นคน ถูกพวกโจรผู้ร้ายดักปล้นชิงทรัพย์สิน และถูกฆ่าตายเป็นจำนวนมาก บ้างก็ถูกฉุดฆ่าข่มขืน ศพเกลื่อนกลาดตามรายทางเป็นจำนวนมาก พวกนกแร้งพากันมารุมกินศพเหล่านั้นเป็นจำนวนมาก ยิ่งนานวันศพเหล่านั้น ก็ยิ่งส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ศพที่ตายในน้ำทำให้เกิดโรคระบาดตามหมู่บ้านรายทาง มีรายงานผู้เสียชีวิตสูงถึงเจ็ดหมื่นคน

เมเนอัสซ่า เอามือทุบโต๊ะด้วยความโกรธ " โจรผู้ร้ายพวกนี้ฆ่าคนเป็นผักปลาเอาไว้ไม่ได้ ท่านแม่ทัพขอข้าเอาทหารสามหมื่นนาย ไปเหยียบซ่องโจรให้ราบได้หรือไม่ " เมเนอัสซ่าตะโกนด้วยความโกรธ

" ช้าก่อนเมเนอัสซ่า นี่ไม่ใช่ศึกของเรา ณ ขณะนี้กองทัพของเราพึ่งสู้ศึกใหญ่มา กำลังและขวัญ ทหารยังไม่ฟื้นฟูดี ถ้าไปสู้กับพวกโจรตอนนี้จะเสียเปรียบ อีกอย่างพวกมันอยู่ที่ลับเราอยู่ที่แจ้ง การที่เราจะละทิ้งป้อมปราการ ออกไปสู้กับพวกโจรข้างนอกนั้น ก็ต้องตามแผนของมันนะสิ " ทรากันบัสพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม และข้าก็เห็นด้วยกับเขา ท่านอามูวาสก็ไม่ขัดข้อง

เมเนอัสซ่า ทำหน้าตาบูดบึ้งเหมือนเด็กๆ ที่ขอซื้อของเล่นที่ตนชอบจากพ่อแม่ไม่ได้ แต่ในเมื่อความเห็นของที่ประชุมออกมาอย่างนั้น เมเนอัสซ่าก็ได้แต่ปฏิบัติตาม 

คืนนี้ชาวเมืองยาไทลาสจัดงานเฉลิมฉลอง ที่สามารถขับไล่กองทัพทาส ออกไปจากเมืองได้ ที่จตุรัสกลางเมืองถูกตกแต่งประดับประดาอย่างสวยงามจนข้าจำแถบไม่ได้ พวกวณิพกที่ไม่มีที่ไปต่างก็พากันมาแสวงโชคที่เมืองนี้ พ่อค้าแม่ขายต่างก็ตั้งแผงสินค้ากันเกลื่อนกลาด ขัดกับสถานการณ์ที่เมืองหลวงโดยสิ้นเชิง ข้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าภาวนาขอให้อาณาจักรโทรมุนบราโดกลับคืนสู่สภาพเดิมโดยเร็ว ข้าจะได้กลับบ้านไปอยู่กับแม่ และพาน้องสาวสุดที่รักของข้าไปเที่ยวงานอย่างนี้ด้วยกัน เฮ้อ ข้าถอนหายใจ เมื่อนึกถึงวันคืนเก่าๆ อันแสนสุขกับครอบครัวของข้า หลายปีที่ผ่านมาข้ากรำแต่สงครามและสงคราม ศึกแล้วศึกเล่า ทันใดนั้นข้าก็คิดถึงคำสอนของท่านปู่ ขึ้นมาได้ " จงพ่ายแพ้ให้มากที่สุด และเจ้าจะเข้าใจวิถีแห่งธนู"  ตอนนั้นข้ายังเล็กนักจึงไม่เข้าใจ ขณะที่ข้าจะคิดอะไรต่ไปก็มีเสียงหนึ่งดังมาขัดจังหวะ " พี่โดยา คะ พี่โดยา " ข้าหันขวับไปตามเสียงที่ดังมาจากทางข้างหลังข้า " ทางนี้คะ พี่โดยา "