หายนะแห่งโทรมุนบราโด

ลำดับตอนที่ #3 : สงครามที่ไม่มีทางถอย

" เป็นอย่างที่แม่ทัพ อามูวาส คาดการณ์ พวกกองทัพทาส ได้เข้ายืดเทือกเขา เนบราซีล ไว้ " ทรากันโน่ กล่าว

" เช้านี้ หมอกลงจัดถ้าจะเป็นลางร้าย " เนเมอัสซ่า ออกความเห็น พร้อมกับแสดงสีหน้าวิตก ในขนาดจำนวนของกองทัพทาส เพราะกองทัพของพวกเรามีกันแค่ หนึ่งหมื่นห้าพันคน ในขณะที่กองทัพทาสมีจำนวนมากถึง สี่หมื่นแปดพันหกร้อยคน

" มันเป็นหมอกแห่งชัยชนะต่างหาก พอพระอาทิตย์ขึ้นพวกมันจะได้เห็นว่าพวกเราอยู่ใกล้แค่ไหน " ท่านแม่ทัพ อามูวาส กล่าวแก่พวกเรา มันทำให้ข้ารู้สึก ฮึกเหิมและคันไม้คันมือ อยากออกรบเต็มทีแล้ว 

" เห็นทีคราวนี้พวกเราคงได้สนุกกันใหญ่แน่ " ทรากันบัสพูดพร้อมกับกระชับดาบในมือให้มั่นคง ทรากันโน่ผู้น้องชูดาบขึ้นเหนือศรีษะ ให้กับ ทรากันบัส ผู้พี่ เป็นการสนับสนุนคำพูดของพี่ชาย

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นหมอกที่อำพรางกองทัพของเราจางลง พวกมันต้องประหลาดใจกับกองทัพของเรา ที่อยู่ประชิดพวกมันขนาดนี้
พวกมันร้องตะโกน อย่างตื่นตระหนก หัวหน้าของพวกมัน ดาโทเนียส รีบสั่งการให้ปีกซ้ายของพวกมันโจมตีเราทันที ในขณะนั้นที่ข้าเห็นกองทัพทาสเหมือนคลื่นใหญ่บ้าคลั่งที่โหมกระหน่ำซัดใส่กองทัพของพวกเรา เนเมอัสซ่าร้องเสียงหลง

" ทรากันบัส โดยาบร้า เริ่มดำเนินการตามแผนได้ " ท่านแม่ทัพอามูวาส สั่งการในขณะที่พวกเรากำลัง ตะลึกในขนาดของกองทัพข้าศึก พวกเราสู้พรางถอยพราง ไปจนถึงแนวป่า ด้านขวา ของเทือกเขา เนบราซีล เป็นไปอย่างที่ท่านแม่ทัพคาดคิด พวกมันถอนกองกำลังส่วนหนึ่งลงจากภูเขาเพื่อบดขยี้เรา พวกมันหลงกล กองทัพปีกซ้ายและปีกขวาของพวกมัน ตามกองทัพน้อยของพวกเราไป และแล้วก็ถึงเวลาที่พวกเราจะเอาคืน เมื่อกองทัพหลักของพวกมันนำโดย ดาโทเนียสมาถึงแนวป่า

" ลุยเลยพวกเรา " ทรากันบัสพูด พร้อมกับนำกองทหารม้าของเขาเข้าโจมตีกองทัพทาส ที่ขบวนรบไม่เป็นระเบียบ เนเมอัสซ่านำกองทหารราบเข้าประชิดข้าศึกทำการรบอย่างดุเดือด มันเป็นการรบแบบตะลุมบอน ดูมั่วไปหมด ตัวข้าพร้อมกับพลธนูของข้าสามพันนาย ยิงธนูเข้าใส่ตรงกลางกองทัพทาสที่พวกมันถูกทำให้เบียดเสียดกัน ในตอนนั้นเองที่ทรากันโน่นำกองทัพสองพันนายอ้อมเทือกเขาเนบราซีล มาถึง และตีตลบหลังพวกมัน พวกมันร้องระงม ต่างคนต่างหนีเอาชีวิตรอด เหมือนผึ้งแตกรัง 

" จับโจรต้องจับหัวหน้า อย่าให้ ดาโทเนียส หนีไปได้ " ท่านแม่ทัพ อามูวาส กล่าว พร้อมกับนำกองทัพทั้งหมดเข้าตี กองทัพทาสที่ดูจะเสียศูนย์ไปแล้วตอนนี้ วินาทีนั้นข้าเห็น ดาโทเนียส นำกำลังส่วนหนึ่งพยายามตีฝ่าออกไปจากแนวชายป่านั้น ข้าค่อยๆ หยิบธนูของข้ากำชับให้มั่น ข้ามีธนูเพียงดอกเดียว และถ้าข้าพลาด ดาโทเนียสก็จะหนีไปได้ ข้าระลึกถึงครั้งที่ยังเป็นเด็ก หมาป่าตัวนั้น และกลิ่นคราวเลือด ข้าเล็งไปที่ หลังของ ดาโทเนียส ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยลูกธนูของข้าออกไป เสียงของมันดังแหวกอากาศ พุ่งเข้าใส่ ดาโทเนียส แต่ทว่า ม้าของ ดาโทเนียส พยศ ตัวขึ้น ก่อนที่ลูกธนูจะถึงเป้าหมาย