[Fic Haikyuu!!] Hello,Police - Kuroo x OC -

ลำดับตอนที่ #7 : Hello || 07

            เช้าวันเสาร์มาถึงแล้วจากแต่เดิมที่ควรจะนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มแล้วตื่นสายๆกลับต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน เพราะว่าวันนี้มีแข่งสามต่อสามของชมรมวอลเลย์บอลยังไงล่ะ ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอก็ได้ไปเห็นฮินาตะซ้อมวอลเลย์บอลตอนที่และตอนเย็นอยู่บ่อยครั้งก็ดูเหมือนว่าเขาทำได้ดีขึ้นแล้ว ซึ่งเจ้าตัวก็ทำตามคำแนะนำที่เธอบอกอีกอย่างดูเหมือนว่าคาเงยามะจะเซ็ตลูกให้ฮินาตะแล้วจากคำบอกเล่าของทานากะ ยืนภูมิใจในตัวเด็กหนุ่มหัวส้มได้ไม่นานก็ถูกญาติตัวเองเคาะหัวดังเป๊าะแล้วบอกว่าให้ไปอาบน้ำได้แล้ว มานากะลูบหัวตัวเองป้อยๆพร้อมทำหน้าบึ้งไล่หลังคนตัวสูงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

            มานากะที่อยู่ในชุดลำลองเดินหาวหวอดๆออกมาจากห้องน้ำ ถึงแม้จะล้างหน้าล้างตาแล้วแต่ทำไมมันดันไม่ช่วยให้เธอรู้สึกตื่นสักนิดเลยล่ะ นึกย้อนกลับไปเพราะตัวเองเอาแต่นอนดึกมาหลายวันก็พอจะรู้สาเหตุแต่แล้วไงล่ะ? สุดท้ายเธอก็นอนดึกเหมือนเดิมนั่นแหละ

            “นายดูไม่เครียดเลยนะเคย์”มานากะว่าขณะรินนมใส่แก้ว

            “ก็แค่ชมรมเองทำไมฉันต้องไปเครียดด้วยล่ะ”

            “แต่เมื่อวานก็ซ้อมซะเหนื่อยเลยไม่ใช่เหรอ”ดวงตาสีตะกั่วหรี่มองอีกฝ่ายอย่างจับผิด

            “กินข้าวไปเลยเธอน่ะ”

            หล่อนหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยายามตัดบท ปากบอกว่าไม่เครียดแต่เมื่อวานก็ดันซ้อมกับเธอจนถึงสองทุ่มแถมสภาพก็คือเหงื่อท่วมตัว นี่ถ้าคุณแม่ไม่มาเรียกให้ไปอาบน้ำก่อนเธอคิดว่าไม่เขาก็เธอนี่แหละที่ต้องตายกันไปข้าง แต่คาดว่าการแข่งสามต่อสามวันนี้เขาก็น่าจะเล่นแบบปกตินั่นแหละนะ

            เอาเถอะ อย่าไปบังคับคงจะดีกว่า

            “ไปแล้วนะครับ”

            “ไปแล้วนะคะ”

            “ไปดีมาดีนะเด็กๆ”คุณนายสึกิชิมะโผล่ออกมาโบกมือไล่หลังเด็กน้อยทั้งสองก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน

            เส้นทางไปโรงเรียนยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน บางทีเธอก็คิดว่ามันน่าจะมีทางอื่นที่อาจจะไปได้เพื่อที่จะเปลี่ยนบรรยากาศก็เลยลองถามสึกิชิมะดู ส่วนคำตอบที่ได้มานั้น คนขี้เกียจแบบเธอจะเดินไกลๆได้เหรอ? พร้อมกับยิ้มเยาะแล้วหันกลับไปทำการบ้านต่อ มานากะก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่าเป็นคนขี้เกียจ แต่ได้ยินเจ้าตัวบอกแบบนี้แล้วแสดงว่าอีกทางมันคงไกลมากๆดังนั้นไม่ไปจะดีกว่า

            ไหนว่าอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศไง

            “อรุณสวัสดิ์สึกกี้ นิชิโนะซัง”ยามากุจิที่เดินออกมาจากซอยราวกับคะเนเวลาได้อย่างดีว่าจะต้องเจอพวกเขาแล้วเอ่ยทัก

            “ไง ยามากุจิ อ่ะ---งั่ม!”ไม่ทันจะทักทายจบก็โดนสึกิชิมะเอาขนมยัดใส่ปาก “อร่อยอ่ะ ทีหลังซื้อมาป้อนอีกนะ”

            “ตะกละ”

            มานากะถึงกับเหวอ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนยัดขนมใส่ปากหล่อนเองแท้ๆแต่กลับมาว่าเธอตะกละนี่นะ? ถามจริง? ใครควรเป็นคนพูดคำนั้นกันแน่ มานากะหันหน้ามามองยามากุจิพร้อมบุ้ยปากแล้วนิ้วชี้ไปที่สึกิชิมะเหมือนกับฟ้องว่าตัวเองถูกใส่ร้าย เด็กหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆเพราะเขาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไรเหมือนกันแถมเมื่อกี้ตอนที่เธอหันมาฟ้องเขาก็โดนมองแรงใส่อีก

            “จะว่าไปวันนี้นิชิโนะซังแต่งตัวเท่มากเลยนะ”

            “เอ๊ะ? ฉันว่าก็ธรรมดานะ”มานากะสำรวจชุดลำลองเรียบๆของตนเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมยามากุจิถึงได้บอกว่ามันเท่ทั้งที่ก็แต่งตัวสไตล์นี้ตลอด “เพราะปกติเห็นแต่ชุดนักเรียนหรือเปล่าเลยชินตาไปแล้ว”

            “นั่นสินะ แต่นิชิโนะซังกับกางเกงขายาวนี่เข้ากันมากเลยแถมต่างหูนั่นอีก”

            “งะ---งั้นเหรอ ปกติก็หยิบอะไรได้ก็เอามาใส่เลยน่ะอีกอย่างไม่ค่อยชอบแต่งอะไรเยอะอยู่แล้วด้วย”

            “ถ้าลองใส่ขาสั้นล่ะ นิชิโนะซังก็น่าจะเหมาะนะ”ยามากุจิว่าโดยมีมานากะพยักหน้าเห็นด้วย

            “เงียบน่า ยามากุจิ”

            “ขอโทษทีสึกกี้”เด็กหนุ่มเงียบลงเมื่อได้ยินเพื่อนสนิทของตนพูดเชิงรำคาญ

            สึกิชิมะเบี่ยงตัวเข้ามาแทรกคั่นกลางระหว่างยามากุจิและมานากะเหมือนกับไม่พอใจที่ทั้งคู่คุยกัน ตัวหล่อนก็ได้แต่อ้าวเฮ้ยอยู่ในใจ คนกำลังคุยกันอยู่ดีๆทำไมต้องมาขัดกันด้วย กลับบ้านไปเธอคงต้องถามให้แน่ใจสักหน่อยแล้วว่าเขาเป็นอะไรกันแน่

            ประสาทป่ะ?

            ใช้เวลาขึ้นเนินมาสักพักก็มาถึงโรงเรียนคาราสึโนะ สังเกตเห็นว่ามีชมรมกีฬาอื่นๆที่ก็ดูเหมือนจะมาซ้อมเช่นกันแต่ถึงอย่างนั้นคนก็บางตามากเมื่อเทียบกับวันปกติ แถมตอนนี้ยังเช้าอยู่ด้วยจึงทำให้คนมาแบบแทบนับจำนวนคนได้ มานากะแยกกับสึกิชิมะและยามากุจิเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปโรงยิมโดยปล่อยให้สองคนที่เหลือไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมแข่งให้เรียบร้อย ดึงปีกหมวกบักเก็ตของตัวเองลงมาเล็กน้อยก่อนจะเปิดเข้าไปในโรงยิมก็เห็นฮินาตะและคาเงยามะกำลังนั่งพักให้เหนื่อยอยู่

            เดี๋ยวนะ ถ้างั้นสองคนนี้ก็มาเช้ากว่าพวกเธออีกน่ะสิ

            มานากะมองพวกเขาสักพักหนึ่งก่อนจะเลื่อนปิดประตูโรงยิม สองหนุ่มที่ยังอยู่ในชุดวอร์มทั้งคู่คาดว่าคงจะมาถึงก่อนพวกเธอได้ไม่นานแถมยังไม่รู้สึกว่าตัวหล่อนอยู่ในโรงยิมด้วยนี่สิ

            “โย่ว”

            “ว้าก!”

            เด็กหนุ่มหัวส้มร้องลั่นโรงยิมเมื่อจู่ๆเธอก็ทักขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ฮินาตะถอยไปใกล้กับคาเงยามะที่เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามานากะเองก็อยู่ในนี้ด้วย ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างราวตกใจซึ่งนั่นก็ทำให้ได้เห็นหน้าเด๋อๆของพวกเขาทำเอามานากะเองหลุดขำพรืดออกมาเลยล่ะ

            “ตกใจหมดเลยมานะตัน”ฮินาตะเอามือทาบลงบนอกซ้ายของตนเองเพื่อเช็กว่าหัวใจของเขาคงไม่หลุดออกไปไหน

            เดี๋ยวนะ นี่เขาก็เรียกเธอว่ามานะตันอีกคนงั้นเหรอเนี่ย

            “มานะตัน?”คาเงยามะทวน

            “ใครพาพวกนายเรียกแบบนี้เนี่ย”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินว่าทั้งสองคนเรียกเธอด้วยชื่อแปลกๆ

            “ทานากะซังพาเรียกน่ะ!”

            ก็ไม่เกินความคาดหมายเท่าไหร่

            มานากะถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตบไหล่ฮินาตะและคาเงยามะเบาๆ เธอล่ะเหนื่อยใจจริงๆเวลามีคนมาเรียกชื่อนี้ ก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะแต่แค่รู้สึกว่ามันน่ารักเกินไปขัดกับลุคของเธอไปหน่อย อีกอย่างดูเหมือนว่านอกจากสึกาวาระและคิโยโกะที่เรียกชื่อของมานากะถูกแล้วคนที่เหลือก็เหมือนจะเรียกมานะตันตามทานากะกันทั้งนั้น

            หวังว่าคงจะไม่มีชื่อแปลกๆโผล่มานะ

            ปล่อยให้เด็กหนุ่มอีกสองคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอบอุ่นร่างกายก่อนแข่งไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูโรงยิมก็เจอทานากะและรุ่นพี่ปีสองคนอื่นเดินตามเข้ามาเพื่อเตรียมตั้งเสาและเน็ตสำหรับแข่ง มานากะเอ่ยทักทายว่าอรุณสวัสดิ์แต่เพราะน้ำเสียงที่ติดเนือยและแข็งกระด้างเล็กน้อยทำให้สามคนที่เหลือสะดุ้งก่อนจะตอบรับอย่างกล้าๆกลัวๆ เว้นแต่ทานากะที่เข้ามาทักทายอย่างอารมณ์ดีพร้อมเรียกว่ามานะตันเหมือนเดิม

            ไปอำเภอเปลี่ยนชื่อใหม่ดีมั้ยเนี่ย

            “เดี๋ยวช่วยค่ะ”มานากะอาสาพลางช่วยยกเสาตั้งเน็ตกับเอ็นโนชิตะ

            “ไม่เป็นไรหรอกมานากะ เรากลัวเธอจะยกไม่ไหวน่ะ”เด็กหนุ่มรีบตอบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้รุ่นน้องยกของหนัก เจ้าเสานี่มันเบาซะที่ไหนล่ะ

            “ยกไหวค่ะ เพราะตอนม.ต้นหนูก็ต้องตั้งเสานี่ทุกวันอยู่แล้ว”เด็กสาวอุ้มเสาด้วยแขนทั้งสองข้างให้เด็กหนุ่มดูเพื่อยืนยันว่าเธอสามารถยกได้

            “มานะตันเคยอยู่ชมรมวอลเล่ย์มาก่อนเหรอ?”

            “ค่ะ เป็นเซ็ตเตอร์น่ะ”มานากะตอบคำถามของรุ่นพี่หัวเกรียนระหว่างยกเสามาตั้งกับเอ็นโนชิตะ ทานากะร้องโอ้ก่อนจะทำท่านึกบางอย่างและกำลังจะพูดแต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมาทำให้เธอและเอ็นโนชิตะงงไปตามกัน

            หลังจากที่ตั้งเสาเน็ตเสร็จคนอื่นก็เริ่มทยอยเข้ามาโดยที่สองคู่หูนั้นเข้ามาโรงยิมเป็นคู่แรก จากนั้นก็ตามด้วยสึกิชิมะและยามากุจิสุดท้ายเป็นซาวามูระและสึกาวาระแต่ดูเหมือนว่าวันนี้คิโยโกะจะมาช้าเล็กน้อยจึงต้องทำการวอร์มไปก่อน ดวงตาสีตะกั่วมองไปที่ฮินาตะซึ่งเจ้าตัวดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษเนื่องจากจะได้แข่ง เอาจริงเธอก็ไม่รู้ประวัติของเขาเหมือนกันว่าตอนม.ต้นนั้นเป็นมาอย่างไร แต่แค่การกระโดดมันก็คงพออธิบายได้แล้วว่ามีเซ้นส์กีฬาที่ดีแต่ทักษะอื่นๆยังต้องพัฒนาอีกเยอะ

            ดวงตาสีตะกั่วหันไปมองเด็กหนุ่มซึ่งได้รับฉายาว่าราชาแห่งสนามที่ตอนนี้กำลังวอร์มอยู่เช่นเดียวกัน น่าแปลกที่วันนี้เขากลับเงียบเหมือนกำลังจมอยู่กับความคิดบางอย่าง ไม่รู้ว่าอาจเป็นเพราะเธอจ้องเขานานไปหรือเปล่าจึงทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว ดวงตาสีน้ำเงินเข้มประสานตาหล่อนเหมือนเชิงถามว่ามีอะไร มานากะส่ายหัวเป็นคำตอบแล้วหันไปดูคนอื่นต่อ

            ‘วันนี้เป็นอะไรไปนะ? ต้องซื้อนมปลอบใจมั้ยเนี่ย’

            ‘หรือจะฝังใจเรื่องตอนม.ต้นกันนะ’

            จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆวางอยู่บนหัว มือบางเอื้อมขึ้นมาคลำดูก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร หล่อนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะอย่างไรก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกันอยู่แล้วจึงปล่อยให้เขาเล่นหัวหรือจับผมเธอต่อไป พลันรู้สึกได้ถึงสายตาของกลุ่มคนซึ่งคงไม่พ้นทุกคนในชมรมวอลเลย์บอลแน่นอน เดาไม่ออกเลยว่ากำลังเหม็นน่ะ มานากะได้แต่ยิ้มแหยๆก่อนจะเอามือสึกิชิมะออกแล้วสั่งให้เขาไปวอร์มอีกรอบเป็นเวลาพอดีกับที่คิโยโกะเดินเข้ามาในโรงยิม

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

            “อรุณสวัสดิ์ครับคิโยโกะซัง! วันนี้ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ!”คิโยโกะปรายตามองทานากะเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว “ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลย!”

            “เอ็นโนชิตะซังคะ ทานากะซังเขาชอบคิโยโกะมากขนาดนั้นเลยเหรอ”มานากะหันมากระซิบกับรุ่นพี่ขณะมองเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังดี๊ด๊าอยู่ด้านข้าง

            “ก็อย่างที่เห็น แต่หมอนั่นก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละอย่าไปใส่ใจเลยนะ”

            “คนคลั่งรักสินะคะ”มานากะร้องอ้อเหมือนเข้าใจแล้วหันไปมองรุ่นพี่คนอื่นๆที่ดูเหมือนว่าจะพยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน

            แต่สวยขนาดนั้นเป็นเธอก็คงไม่ต่างกันหรอก

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะคิโยโกะซัง”

            “อรุณสวัสดิ์มานากะจัง หมวกสวยดีนะ”คิโยโกะยิ้มก่อนจะจับที่ปีกหมวกบักเก็ตของมานากะทำเอาหล่อนถึงกับหน้าแดง

            พอจะเข้าใจความรู้สึกของของทานากะซังแล้วล่ะ

            “อิจฉามานะตัน อิจฉาโว้ย!”

            “นั่นน้องนะทานากะ! น้อง!”

            “เอาล่ะ งั้นเริ่มกันเลยนะ”เสียงที่ประกาศก้องทั่วโรงยิมของซาวามูระ ไดจิทำให้ทุกคนหยุดการวอร์ม รวมถึงแก๊งปีสองที่กำลังห้ามทานากะไม่ให้โวยวายเนื่องจากอิจฉาผู้จัดการน้องใหม่ก็หันมามองคนเป็นกัปตัน

            “ทางฝั่งสึกิชิมะน่ะ ฉันจะลงเล่นเอง”

            “เอ๋! กัปตันเหรอ!”ฮินาตะร้องอย่างประหลาดใจ กัปตันอาสาเล่นเองแบบนี้เอาชนะยากแน่ๆ

            “ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องการบุกน่ะทานากะถนัดกว่าฉันอีกนะ”ซาวามูระหัวเราะเบาๆ “แต่ยังไงก็ไม่ออมมือให้หรอก”

            มานากะที่ยืนดูอยู่ห่างๆก็ประเมินระหว่างที่ฝั่งนั้นคุยกัน ถ้าหากฝั่งฮินาตะที่มีทานากะซึ่งถนัดเกมรุกอีกฝั่งก็คงจะถนัดเกมรับ แถมยังมีสึกิชิมะที่ตัวสูงอีกแน่นอนว่าบล็อคได้สบายอยู่แล้ว ขณะที่กำลังคิดอยู่จู่ๆก็เหลือบไปเห็นท่าทางของเจ้าลูกพี่ลูกน้องตัวดีที่กระแอมเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หล่อนส่งสายตาไปให้เขาเชิงถามว่าคิดจะทำอะไรแต่เจ้าตัวเพียงยิ้มมุมปากแล้วหันกลับไปทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

            อีแบบนี้ต้องพูดยั่วโมโหแน่ๆ

            “ระหว่างเจ้าเปี๊ยกกับทานากะซังเราจะเชือดใคร---บล็อคใครก่อนดีครับ”

            “มะ---มานากะ มือๆ”เอ็นโนชิตะหันมาห้ามเด็กสาวที่เหมือนว่าจะพร้อมซัดใครสักคนแล้ว

            ปากนั่นขอตบสักทีเถอะ!

            “อ๊ะ จริงสิอยากเห็นคุณราชาแพ้จังเลยนะครับ”หันไปทำท่ากระซิบกระซาบกับซาวามูระแต่เสียงของเขากลับดังพอที่จะให้คนที่ถูกกล่าวถึงได้ยิน

            “สึกกี้ เสียงดังไปแล้วนะ เดี๋ยวมีเรื่องหรอก”ยามากุจิเดินเข้ามาห้ามด้วยท่าทางหวาดๆ ที่เขาเป็นห่วงสุดไม่ใช่เรื่องคาเงยามะหรอกแต่เมื่อครู่เหมือนเห็นว่ามานากะกำลังเดือดปุดๆเหมือนไม่อยากให้เขาพูดยั่วโมโห

            “ก็จงใจให้ได้ยินอยู่แล้วนี่ อยากจะให้น็อตหลุดเป็นบ้าเลยล่ะนะ”

            “สึกิชิมะ นิสัยเสียได้โล่เลยนะ”

            ซาวามูระซัง คุณได้พูดแทนใจทุกคนไปหมดแล้ว

            “นี่ๆเมื่อกี้ได้ยินบ้างป่ะ ที่พวกนั้นเขาพูดกันน่ะ ยิ่งสึกิชิมะคุงเนี่ยมันน่า....”ทานากะเดินเข้ามาหาฮินาตะและคาเงยามะด้วยท่าทางเหมือนคุณป้าที่มีเรื่องมาเม้าท์พร้อมทั้งดัดเสียงของตนเองให้ดูแบ๊ว “ขยี้ให้เละชะมัด!”

            เอาเลยค่ะทานากะซัง หนูหมั่นไส้มันมานานแล้ว

            “นี่คาเงยามะ ถ้านายชนะฉันจะเลี้ยงนมนายสองกล่องเลย”

            “โอ้ส”คาเงยามะหันมาพยักหน้าตอบรับพร้อมยกนิ้วโป้งเหมือนว่าเขาทำได้แน่ๆ

            แก๊งนมต้องไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว

            “เฮ้ย! เธอน่ะควรจะเข้าข้างฉันไม่ใช่หรือไงฮะ”ฝ่ามือใหญ่ของสึกิชิมะจับหัวเธอโยกไปหมาเหมือนกับคันโยกทำเอามานากะหัวหมุนจนคอแทบหัก

            “ไดจิซังช่วยหนูด้วยค่ะ!”

            “สึกิชิมะ อย่าทำน้อง!”

            หลังจากที่ช่วยแยกสึกิชิมะไม่ให้หักคอมานากะได้ก็เริ่มเข้าสู่กระบวนการแข่งขันโดยทันที การแข่งแบ่งออกเป็นสองเซ็ตเหมือนเดิมโดยฝ่ายรุกอย่างทีมฮินาตะก็ได้นำไปก่อน ดูเหมือนว่าทุกลูกที่ทานากะตบลงไปมันจะเต็มไปด้วยอารมณ์ซึ่งก็เป็นผลพวงมาจากการที่สึกิชิมะดันไปยั่วโมโหทานากะเข้า แน่นอนว่าทำให้หมอนั่นดูหัวเสียอย่างมากเลยล่ะ แต่ลูกต่อไปที่คาเงยามะเซ็ตให้ฮินาตะนั้นมันกลับถูกบล็อคได้โดยสึกิชิมะเพียงคนเดียว ไม่พอยังพูดเสียดสีใส่ฮินาตะทำนองว่าหากสูงอีกนิดคงกลายเป็นดาวเด่นแน่

            มานากะถอดหายใจออกมากับความปากเสียของสึกิชิมะ สายตายังคงจับจ้องไปยังผู้เล่นในคอร์ท ที่น่าเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้น่าจะเป็นทางฝั่งของฮินาตะถึงแม้ว่าคาเงยามะจะเซ็ตได้แม่นยำขนาดไหนแต่ถ้าตัวตบไม่สามารถตบลูกให้ลงไปได้ก็ไม่มีความหมาย ให้ตายสิ เธออุตส่าห์ส่งกระแสจิตแห่งชัยชนะไปที่ทีมของพวกเขาเลยนะ! สึกิชิมะนี่ก็บล็อคเก่งกันเก่งแต่กันผู้ชายออกจากเธอนี่เก่งกว่าล้านเท่าเลยมั้ง

            มานากะคิดว่าคนแบบนี้ต้องโดนดัดนิสัยสักหน่อยแล้ว

            “มานากะจังเครียดไปหรือเปล่า”

            “ก็ไม่นี่คะ”คนอายุน้อยกว่าตอบคำถามของรุ่นพี่สาว ถึงปากจะบอกว่าไม่แต่อาการก็แสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

            “แต่คิ้วนี่ไปแล้วนะ”นิ้วเรียวอีกฝ่ายจิ้มตรงหว่างคิ้วที่แทบขมวดเป็นปมให้คลายออก มานากะสะดุ้งพร้อมใบหน้าแดงเล็กน้อยทำเอาคิโยโกะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

            คนอะไรหัวเราะยังสวยเลย

            หลังจากชื่นชมความสวยของผู้จัดการได้ไม่ถึงห้าวินาทีก็ต้องมาดูการแข่งขันต่อ แต่ดูเหมือนว่าสึกิชิมะจะดันไปพูดอะไรบางอย่างกระทบกับปมในอดีตของคาเงยามะเข้า ปากเสียโดยไม่มีอะไรกั้นจริงๆ แต่ด้วยท่าทางใสซื่อของฮินาตะที่ดันไปฉุดอะไรบางอย่างในใจของเขาได้ก็ทำให้เกมกลับมาดำเนินต่อแถมดูเหมือนทางด้านสึกิชิมะจะเริ่มไม่ค่อยชอบใจท่าทางที่ฮินาตะแสดงแล้วด้วยสิ การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆโดยที่เมื่อกี้นี้ฮินาตะและคาเงยามะเล่นลูกควิกแต่เจ้าตัวดันไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ คนอาศัยสัญชาตญาณเล่นมันเป็นอย่างนี้สินะ

            “เฮ้ย! เคย์ เลิกพูดมากได้แล้วน่า”มานากะตะโกนใส่สึกิชิมะที่กำลังพูดอะไรบางอย่างใส่ฮินาตะ

            “เธอน่ะเงียบไปเลย”คนตัวสูงเชิดหน้าก่อนจะไปประจำยังตำแหน่งเดิม

            “อ้าว ไอ้นี่....”

            “มานากะจัง ใจเย็นนะๆ”

            สึกาวาระแทบจะล็อคแขนมานากะไม่ให้เข้าไปเพ่นกบาลสึกิชิมะ ดูก็รู้ว่าหัวเสียที่เด็กคนนั้นดันไปพูดดูถูกใส่ฮินาตะและพูดถึงปมของคาเงยามะแต่ยังไงเสียนี่ก็ยังอยู่ในระหว่างการแข่งขัน ถ้านอกเวลาเขาจะไม่ห้ามสักนิดเดียว

            ดูเหมือนว่าลูกเซ็ตของคาเงยามะจะเป็นปัญหาเพราะมันเร็วเสียจนฮินาตะแตะบอลแทบไม่ได้ แถมเมื่อกี้ยังกระโดดติดเน็ตเหมือนปลาติดแหด้วยซ้ำ ต่อให้เธอที่เป็นเซ็ตเตอร์เหมือนกันก็ยังตกใจกับลูกที่เขาเซ็ตเลย แถมยังได้ยินสองคนนั้นพูดว่ามันต้องปั๊บ แล้วก็ต้องควับขณะปรึกษากัน เอาตรงๆใครมันจะไปเข้าใจกันแถมประเด็นมันก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย

            หลังจากนั้นสึกาวาระก็เข้าไปพูดอะไรบางอย่างกับทั้งคู่อย่างเช่นการใช้ทักษะของฮินาตะเพื่อจะดึงผลลัพธ์ดีๆสักอย่างออกมา แต่ดูเหมือนคาเงยามะจะยิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่าผลลัพธ์ที่ว่านั่นมันคืออะไร ไม่ใช่แค่เขาหรอกมานากะก็งงเหมือนกัน แต่ถ้าให้เดาเกมหลังจากนี้ก็คงเป็นคาเงยามะที่ต้องคอยดูตำแหน่งตัวบล็อค ลูกบอล สไปเกอร์ หลังจากนั้นจึงเซ็ตให้โดยที่ฮินาตะต้องใช้ความเร็วและแรงกระโดดที่มีในการตบลูกเซ็ตของเขา ดวงตาสีตะกั่วคอยมองลูกบอลพลางเดาความคิดของเด็กหนุ่มว่าจะส่งไปตรงมุมไหนและแน่นอนว่าตรงนั้นต้องไม่มีตัวบล็อค

            “ตรงนี้แหละ”มานากะพึมพัมออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่คาเงยามะเซ็ตลูกให้ฮินาตะตบ

            “เข้าเต็มมือเลย!”

            “โอเวอร์ไปหน่อยมั้ง”สึกิชิมะมองท่าทางดีใจของฮินาตะด้วยใบหน้าหน่าย

            “เฮ้ย เมื่อกี้ฮินาตะหลับตาตบลูกเลยนะ”

            “หา!?”

            โอ เอ็ม จี นี่มันอัจฉริยะเหรอเนี่ย

            คนทั้งโรงยิมถึมกับอึ้ง ถ้าฮินาตะหลับตาก็แสดงว่าคาเงะยามะต้องส่งลูกได้แม่นมาก คงเป็นทักษะและพรสวรรค์ของเขาที่สั่งสมมานานด้วย แต่อย่างไรมันก็ไม่มีเหตุผลที่ฮินาตะจะต้องหลับตาเลยนี่

            ลูกส่งและการฟาดบอลของคาเงยามะและฮินาตะกลับมาใช้ได้อีกครั้งจนตอนนี้แต้มขึ้นนำจนเหลืออีกแค่คะแนนเดียวก็จะชนะแล้ว

            “สุดยอดเลยฮินาตะ! คาเงยามะ!”หล่อนป้องปากตะโกนโดยที่คนหัวดำยกนิ้วโป้งใส่ส่วนฮินาตะก็เข้ามาแปะมือกับเธอด้วยท่าทางดีใจสุดๆ

            “โย้ช! มานะตัน!”

            “มานากะ เธอควรจะให้กำลังใจฉันนะ”สึกิชิมะเอ่ยด้วยเสียงตัดพ้อแต่มีหรือที่เธอจะทำตามที่เขาขอน่ะ

            “ไม่”มานากะสะบัดหน้าหนีแต่จะว่าไปเมื่อกี้เห็นทานากะและฮินาตะแอบหัวเราะด้วยแฮะ

            เซ็ตแรกจบไปด้วยฝั่งของฮินาตะและคาเงยามะชนะ ดูท่าเซ็ตที่สองน่าจะเป็นไปได้อย่างราบรื่นเพราะการเล่นของทั้งคู่เริ่มประสานกันได้ดีแล้ว มองอีกฝ่ายที่นั่งพักเหนื่อยอยู่ก็ขนลุกซู่เนื่องจากรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องเขม็งมาที่หล่อน แค่ไม่ได้ให้กำลังใจมันต้องขนาดนั้นเลยหรือไง พอหมดเวลาพักก็เริ่มการแข่งขันต่อทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันทำแต้มโดยที่ฝ่ายคาเงยามะนั้นนำไปอยู่ไม่น้อย ถึงขนาดทำให้สึกิชิมะต้องออกไปถอดเสื้อนอกออกเนื่องจากเกะกะ แต่ว่ามันจำเป็นต้องโยนมาใส่หน้าเธอมั้ย?

            เสียงนกหวีดลากยาวเป็นสัญญาณว่าจบการแข่งขัน ฝ่ายคาเงยามะและฮินาตะชนะสองเซ็ตไปแบบขาดลอยแต่ก็ทำเอาเหนื่อยพอตัว มานากะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินมาซับเหงื่อให้สึกิชิมะเจ้าตัวก็ทำหน้าสงสัยอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา

            “เต็มที่เหมือนกันนะนายเนี่ย”หล่อนว่าพลางซับเหงื่อบนใบหน้าอีกฝ่าย

            “ก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย”

            “แต่เหงื่อท่วมเลยนะ ฮะๆ”นอกจากเช็ดก็ถือโอกาสแอบหยิกแก้มอีกฝ่ายแบบเนียนๆ สงสัยกินช็อตเค้กเยอะไปหน่อยถึงได้กลมขนาดนี้

            “สึกิชิมะ!”

            “อะไร”ทั้งสามคนเลิกคิ้วเมื่อจู่ๆฮินาตะก็เดินเข้ามาแล้วยื่นมือมาตรงหน้า

            “แข่งจบแล้วก็ต้องจับมือตามธรรมเนียมนี่ แล้วอีกอย่างเราต้องเป็นเพื่อนร่วมทีมกันด้วยต่อให้ไม่เต็มใจน่ะนะ”

            หลังจากนั้นก็เกิดการเถียงกันระหว่างระหว่างฮินาตะและสึกิชิมะที่ดันทุรังจะจับมือให้ได้ หลังจากจับเสร็จก็ทำเอาสึกิชิมะมองมือตัวเองตาไม่กะพริบแถมทำหน้าอึ้งๆอีก มานากะเดินออกมาจากกลุ่มนั้นแต่เหมือนว่าอีกสองคนก็ตามมาด้วย หล่อนมองเด็กหนุ่มทั้งสองคนอย่างงงๆว่าต้องการอะไรกันแน่แต่พอเห็นฮินาตะและคาเงยามะยื่นมือมาก็เข้าใจทันที

            “อ่ะ มือนุ่มจัง”คาเงะยามะเอ่ยยามที่หล่อนจับมือเขา

            “เฮะ? จริงเหรอ?”มานากะถามย้ำโดยอีกฝ่ายพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

            “เฮ้ย! ไม่ให้จับเว้ย!”

            ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครตะโกน มานากะและคาเงยามะหันไปมองต้นเสียงด้วยท่าทางงงๆหลังจากนั้นจึงปล่อยมือออกจากกันจึงทำให้สึกิชิมะเลิกส่งสายตาขุ่นๆมาทางพวกเขา มานากะเกาหัวแกรกๆอย่างไม่เข้าเข้าใจเท่าใดนักจนกระทั่งเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างสะกิดบริเวณไหล่ คาเงยามะชูสองนิ้วเหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่างจนกระทั่งเธอร้องอ๋อคล้ายเข้าใจ ก็ที่บอกว่าถ้าชนะจะเลี้ยงนมสองกล่องไง

            “ไว้ตอนเย็นนะ”คาเงยามะพยักหน้าก่อนจะได้ยินเสียงฮินาตะเรียกเขาพร้อมโบกใบสมัครชมรมไปมาเชิงว่าให้รีบเอาไปส่งกัปตัน

            “อย่าลืมไปล้างมือด้วยล่ะ”

            “ได้จับมือกับราชาเลยนะ พรีเมี่ยมสุดๆ”หล่อนพูดยียวนพลางชูมือทั้งสองข้างตรงหน้าสึกิชิมะ เขาบุ้ยปากแล้วปัดมือเธอออกเหมือนไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

            สักพักกัปตันก็เรียกเด็กปีหนึ่งไปรวมตัวแถมดูเหมือนว่าคิโยโกะจะยกกล่องอะไรบางอย่างมาวางไว้บนพื้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่ามันคืออะไรจึงเดินไปยืนข้างกล่อง เมื่อเปิดออกมาก็พบกับเสื้อวอร์มสีดำปักคำว่าชมรมวอลเลย์บอลคาราสึโนะไว้ด้านหลัง

            โคตรเท่เลย

            “นี่ของมานากะจังนะ”

            “ขอบคุณมากค่ะคิโยกะซัง”หล่อนรับมันมาด้วยแววตาเป็นประกายราวกับเด็กที่ได้ของเล่นใหม่

            “นี่เคย์ๆ ฉันใส่แล้วเท่มั้ย”มานากะสวมเสื้อและเดินเข้ามาอวดสึกิชิมะ

            “ไม่”

            “โคตรเท่เลยมานะตัน!”ฮินาตะและทานากะเอ่ยพร้อมกัน มานากะดูมีความสุขมากเมื่อได้ใส่ชุดวอร์มของชมรมโดยที่ตอนนี้ยังคงใส่อวดกันกับฮินาตะไม่หยุด

            เหลือเชื่อตรงที่ว่าแค่อวดเสื้อใส่กันฮินาตะและมานากะก็เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยพ่วงด้วยคาเงยามะที่เหมือนจะคล้อยตามสองคนนี้ไปอีกทำเอาทุกคนในชมรมงงไปตามกัน ก็เพราะว่าลุคของทั้งคู่มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงคนหนึ่งก็ลุคเด็กสาวมาดเท่สุดคูล ส่วนอีกคนก็เด็กหนุ่มร่าเริงบวกความใสซื่อเล็กน้อยเลยไม่คิดว่าจะเข้ากันได้ แถมตัวทานากะก็ดูจะอวยเด็กสาวเข้าไปใหญ่ด้วยว่าหล่อนใส่แล้วดูดีมากนี่สิ แก๊งนี้อยู่ด้วยกันแล้วต้องวุ่นวายแน่เลย

            อวดเสื้อใส่กันได้ไม่นานก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในโรงยิม คาดว่าน่าจะเป็นครูที่ปรึกษาของชมรมวอลเลย์บอลที่ชื่อว่าทาเคดะ เขาว่าถึงการซ้อมแข่งกับโรงเรียนอาโอบะโจวไซ หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าเซย์โจว พอนึกดูดีๆเท่าที่อยู่ในวงการวอลเลย์บอลมาก็รู้สึกว่าโรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนหนึ่งที่มีชื่อเสียงทางด้านนี้มาก เรียกได้ว่าเป็นที่กล่าวขวัญทั่วทั้งมิยางิเลยก็ว่าได้ สมาชิกทีมเริ่มทยอยเข้ามาฟังกำหนดการซ้อมแข่งโดยจะจัดขึ้นในวันอังคารหน้าโดยจะเดินทางหลังเลิกเรียนโดยทันที

            “เป็นอะไรไปฮินาตะ?”มานากะทักเมื่อจู่ๆเห็นเขาเหม่อราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

            “แค่รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้แข่งร่วมกันกับทุกคนน่ะ”

            “คงจะตื่นเต้นมากเลยสินะ”

            “อื้ม! สุดๆเลยล่ะ!”

            ให้ความรู้สึกเหมือนน้องชายดีแท้

            เวลาล่วงเลยจนมาถึงตอนเย็นโดยที่ทุกคนในชมรมซ้อมด้วยกัน มานากะที่ดูเหมือนจะติดใจเสื้อวอร์มตัวนี้ก็ใส่แบบไม่ยอมถอดตั้งแต่ได้รับมา ปีนึงคนอื่นก็เปลี่ยนไปใส่เสื้อวอร์มกันหมดเมื่อเสร็จสิ้นการซ้อมและต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน บังเอิญว่าสมาชิกในทีมหลายคนดันกลับทางเดียวกันจึงตกลงกันว่าจะกลับพร้อมกันโดยที่มีมานากะ สึกิชิมะ และยามากุจิรั้งท้าย

            “ยามากุจิถ่ายรูปให้หน่อยสิ”

            “แล้วทำไมไม่ให้ฉันถ่ายให้”สึกิชิมะปั้นหน้าบูด ทั้งที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้แท้ๆแต่กลับมองข้ามกันได้

            “ก็อยากให้ยามากุจิถ่ายให้อ่ะ จบมั้ย”มานากะยกคิ้วกวนๆไปให้คนตัวสูงก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไปให้ยามากุจิถ่ายรูปให้ สึกิชิมะจิ๊ปากไม่พอใจเล็กน้อย นี่หล่อนชักจะดูถูกฝีมือการถ่ายรูปของเขามากเกินไปแล้วนะ

            ถ่ายเสร็จก็รับโทรศัพท์มาจากยามากุจิพร้อมตรวจดูรูปของตนเอง มานากะเลือกรูปที่คิดว่าดีที่สุดเตรียมที่จะกดส่งไปให้ใครบางคนที่อยู่โตเกียวแต่พอนึกขึ้นได้ว่าไม่มีแม้กระทั่งเบอร์ติดต่อก็รู้สึกเหมือนถูกดับฝันไปดื้อๆ กะจะอวดว่าได้ใส่เสื้อวอร์มของชมรมสักหน่อยแท้ๆ

            เสียดายจัง

            เดินกลับบ้านพร้อมถอนหายใจอย่างเสียดายก่อนจะได้ยินเสียงเรียกของทานากะที่อยู่หน้าร้านขายของแห่งหนึ่งเรียกให้ไปทานซาลาเปาเนื่องจากซาวามูระเป็นคนเลี้ยง

            ในความเศร้ายังมีของกินคอยปลอบใจ

            ระหว่างทานอยู่ก็เหลือบไปเห็นคาเงยามะที่กำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองดันไปสัญญาอะไรบางอย่างกับอีกฝ่ายเข้า โชคดีที่หน้าร้านมีตู้กดเครื่องดื่มอัตโนมัติอยู่แถมยังมีนมยี่ห้อโปรดของเขาและเธออีก มานากะไม่รอช้ากดมาสองกล่องแล้วนำมันไปให้คาเงยามะทันที

            “ไม่ได้ลืมหรอกนะ”คนตัวสูงรีบทานซาลาเปาที่อยู่ในมือให้หมดก่อนจะรับนมสองกล่องนั้นมาจากเธอ

            “นี่ มีของจะให้ด้วย”

            “หือ?”ดวงตาสีตะกั่วมองอีกฝ่ายที่เหมือนกำลังค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋า

            “ตอบแทนเรื่องตอนนั้น เพิ่งซื้อมาเมื่อวานยังไม่เสียหรอก”คาเงยามะยื่นบลูเบอรี่ชีสเค้กกล่องหนึ่งมาให้

            “ขอบคุณนะ ฉันชอบชีสเค้กมากเลยล่ะ”มานากะยิ้มรับ

            “ถ้าชอบจะซื้อมาให้อีกนะ”เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูท่าจะชอบขนาดนั้นเขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไม่ซื้อให้ “แต่แลกกับนมสองกล่องเหมือนเดิมนะ”

TALK

แก๊งนมฟอร์เอเวอร์ ฉันชอบแก๊งนี้นะอยู่ด้วยกันแล้วนุ้บนิ้บน่ารักดี

สึกกี้ก็คือหวงเก่งยั่วโมโหเก่งจ้า แถมมานะก็ยั่วโมโหเก่งไม่แพ้กันก็ศีลเสมอกันนะสองคนนี้ ไม่แปลกที่เกิดมาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันได้

ความจะส่งให้พี่แมวดูแต่ไม่มีเบอร์ไม่มีช่องติดต่อเลยพี่ล่ะสงสารหนูเหลือเกินลูก

มาอีกทีก็สิ้นเดือนเลย ฮาาาา ซอรี่จริงๆค่ะเพราะประสบปัญหาแต่งไม่ออกคือแต่งในหัวจบตอนนึงแล้วนะแต่เขียนไม่ออก รี้ดเป็นกันมั้ยคะ อีกอย่างเค้าก็แว้บหายไปหนังสือเพราะจะเปิดเทอมแล้วด้วยคงไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่แต่ก็จะพยายามมาให้เร็วนะคะ แต่อันดับแรกก็ต้องทุ่มอ่านหนังสือก่อนเนาะ ใจหายมากเลยอ่ะจะเปิดเทอมแล้วเดือนมิถุนาก็ผ่านไปไวจัง เป็นครึ่งปีที่มีแต่เรื่องอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเลยนะคะ ยังไงก็รักรี้ดทุกคนนะคะคิดเห็นยังไงคอมเมนต์หรือกดให้กำลังใจกันก็ได้ค่ะ รักนะจุ๊บๆ

Twitter :: @lalarosie_rose

T
B