[Fic Reborn]The key that change my world

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 5 คนที่เหมือนกับเขา

บทที่ 5

   สองวันต่อมา เมื่อถึงเช้าวันใหม่ ฟงลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าค่อนข้างสายแล้ว เขาจึงหันไปมองเตียงของเขา หวังจะพบกับสาวร่างบางที่เขาพึ่งสละเตียงให้ไปเมื่อหลายคืนก่อน 

แต่เตียงนั้นก็ว่างเปล่า

...คงจะตื่นแล้วสินะ....

เขาคิดและลุกขึ้นถอดชุดนอนเพื่อจะเปลี่ยนเป็นชุดลำลองปกติ ในขณะนั้นเองร่างบางก็เปิดประตูเข้ามาเพื่อจะเข้ามาอาบน้ำและได้เห็นร่างเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กปิดส่วนล่างเอาไว้

"เอ่อ..โทษที ไม่นึกว่านายจะเปลี่ยนชุดในห้องนอน เดี๋ยวฉันรอข้างนอกแล้วกัน=/////="มาม่อนพูดแล้วรีบปิดประตูออกไป ทำให้ฟงต้องรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จแล้วไปเปิดประตูให้คนที่ยื่นรออยู่ข้างนอก แต่มาม่อนกลับยื่นพิงประตูอยู่

"วะ เหวอ!!"พอฟงเปิดประตู ร่างของเธอก็เซลงจนปากเกือบจะจูบพื้น ฟงก็รับตัวเธอไว้ทัน

"ขอบใจนะ -//////-"มาม่อนที่หน้าแดงอยู่แล้วตั้งแต่เเรกก็หน้าแดงขึ้นกว่าเดิมอีก

"ไวเปอร์นี่ซุ่มซ่ามจังนะครับ ^ ^"ฟงพูดและยิ้มบางๆตามแบบก่อนจะปล่อยมาม่อนออกจากอ้อมกอดของเขา

"ว่ากันแบบนี้ เดี๋ยวเก็บเงินซะเลย -///-"มาม่อนขู่ แต่ฟงก็เพียงถอนหายใจและเอามือวางบนหัวของเธอเบาๆ

"เอาอีกแล้วนะครับไวเปอร์ พูดเรื่องเงินอีกแล้ว ผมบอกแล้วไม่ใช่หรอครับว่า เราไม่ควรไปยึดติดอะไร เพราะมันจะทำให้ตัวคุณเองเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลานะครับ %&!@#$&%$&*(&%#@!(บลาๆๆ)"ฟงเริ่มบ่นในเรื่องเดิมๆที่เธอฟังมาเป็นร้อยรอบตั้งแต่ที่สนิทกันมา แต่มีหรือที่คนอย่างมาม่อนจะเชื่อ นี่มันเงินเลยนะ!!!

"ค่ะๆ คุณพ่อฟง -*-"มาม่อนพูดประชดแล้วสะบัดหน้าเดินเข้าห้องน้ำไป ด้วยท่าทางแบบนั้นของเธอ ฟงจึงแอบหัวเราะออกมา

"ขำอะไรของนาย ห๊ะ!"มาม่อนหันขวับเพราะได้ยินเสียงหัวเราะจากฟง
 
"ไม่มีอะไรครับ ไปอาบน้ำได้แล้วนะครับคุณลูก ^ ^"ฟงแกล้งแซวขำๆ ทำให้อีกฝ่ายมองกลับแก้มป่อง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป


ระหว่างที่มาม่อนเข้าห้องน้ำ เธอก็ยืนหน้าแดงอยู่นาน กว่าจะเริ่มอาบน้ำเผื่อจะทำให้ใจเย็นลงบ้าง

'เอาอีกแล้วนะครับ...พูดเรื่องเงินอีกแล้ว....'อยู่ๆเสียงของคนสองคนที่พูดคำเดียวกันก็ลอยเข้ามาในหัวของมาม่อน เธอจึงชะงักไป


...สองคนนั้น เหมือนกันจริงๆด้วย....


มาม่อนคิดในใจแล้วอยู่ๆภาพรอยยิ้มของคนที่เธอคิดถึงอยู่ทั้งสองคนก็ปรากฎขึ้นในหัวของเธอ แล้วภาพในอดีตของมาม่อนกับคนคนหนึ่งก็ย้อนกลับมา
.
.
.
ขณะที่มาม่อนอยู่ที่ปราสาทวาเรีย เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

'คุณมาม่อนครับ...'

'อ้าว มีอะไรล่ะ'ร่างบางหันไปตามเสียงที่เรียกชื่อของเธอก็ได้พบกับลูกน้องคนสนิท แต่ก็ต้องแปลกใจกับสีหน้าที่ผิดไปจากเดิมของเด็กหนุ่มคนนั้น

'ภารกิจคราวนี้ ผมต้องไปเป็นสายในมิวฟิโอเล่...'

'อือ ก็ไม่ยากสำหรับนายนี่ ทำไมล่ะ'

'แต่ก็มีคนเป็นสายในนี้เหมือนกันครับ ตอนนี้ฝั่งนั้นคงรู้แล้ว'เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ

'บอสล่ะ รู้เรื่องนี้มั้ย'มาม่อนถามด้วยสีหน้าที่ตกใจแล้วเด็กหนุ่มก็พยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ

'แล้วทำไมบอสไม่ยกเลิกงานนี้!'

'ผมเป็นคนขอเองครับว่าไม่ให้ยกเลิก เพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่เราจะรู้ข้อมูลของพวกนั้น แล้วอีกอย่าง ทางฝั่งนั้นก็ยังไม่รู้ว่าใครจะมาเป็นสายก็อาจจะไม่เสี่ยงมากนะครับ'หลังจากที่ได้รับคำตอบจากลูกน้องคนสนิท เธอก็เดินเข้าไปกอดเด็กหนุ่มด้วยความที่รู้ดีว่างานนี้เสี่ยงมาก แต่เขาก็ยังดื้อจะทำ ทั้งๆที่งานนีอาจจะที่จะเป็นงานสุดท้ายของเขาเลยก็ได้

'อะ...คุณมาม่อน'เด็กหนุ่มทำหน้าเหวอนิดๆ

'ถ้าพวกนั้นรู้ นายก็หนีออกมาเลยนะ ไม่ต้องกลัวเรื่องภารกิจล้มเหลว เข้าใจมั้ย'


'ครับ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด...'


และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่มาม่อนจะได้ยินจากลูกน้องคนสนิท....

...คนที่รู้ว่าเธอคือผู้หญิงตั้งเเต่พบหน้ากันครั้งแรก...

...คนที่นอนสลบอยู่หน้าปราสาทวาเรียแล้วมาม่อนก็เจอเข้า...

...คนที่คอยยิ้มให้เธอเสมอแม้ว่าจะโดนพวกเบลหรือซันซัสแกล้ง.....

...คนที่มาม่อนเรียกชื่อเขาทุกวัน.......
.
.
'....ทานาโตะ...'

หลังจากที่เด็กหนุ่มไปได้1อาทิตย์ บอสของวาเรีย เรียกมาม่อนให้ไปในห้องทำงานเพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง

'ครับบอส'

'ไอ้สวะเด็กแก หลังจากส่งข้อมูลสำคัญมาให้เรา มันก็ขาดการติดต่อ เครื่องดักฟังที่มันติดก็พังหมด...'ซันซัสบอกสีหน้าเรียบเฉย

'ว่าไงนะครับ!...ขาดการติดต่อ?'มาม่อนใจหายวาบ

'ใช่ คงเดาอย่างอื่นไม่ได้นอกจากถูกจับ ไม่ก็ตาย...แกคงไม่แคร์อะไรมากใช่มั้ย'

'ครับ ผมขอตัวนะครับ'มาม่อนพูดเเค่นั้นแล้วรีบเดินกลับห้องของตัวเองก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาให้ใครเห็น

หลังจากนั้น มาม่อนก็กลายเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ และไม่คิดจะแคร์ใครอีก 


จนกระทั่งเริ่มมีเรื่องที่ต้องทำในฐานะอัลโกบาเลโน่บ่อยขึ้น จนสนิทกับฟงมากขึ้น ความรู้สึกแบบเดิมก็กลับมาอีก เหมือนกับได้เจอทานาโตะอีกครั้ง......
.
.
.

ในขณะที่น้ำจากฝักบัวกำลังไหลผ่านตัวเธอ อยู่ๆมาม่อนก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาโดยควบคุมมันไม่ได้

 
.......ทั้งๆที่พยายามลืมเรื่องนี้ไปแล้วแท้ๆ ทำไมความคิดแบบนี้ยังกลับมาอีกล่ะ.....คิดมากอีกแล้วนะเรา

____________________________________________________________________

จบแล้วคร้าบ บทที่5 รู้สึกจะดราม่าเกิ๊น =________=

ส่วน ทานาโตะ ผมจะอัพโปรไฟล์ให้ในตอนต่อไปนะ

อ่านแล้วเม้นด้วยนะครับ ไม่งั้นไม่อัพน้าาาา 

แปะรูปครับ
เม้นซะ!! ถ้าไม่อยากโดนขย้ำ(ท่านฮิ said)