[All Fic & short fic] Project

ลำดับตอนที่ #1 : 1st : Magi [Ren Kouen x Sinbad] ประชด [ความเฉยชา] I

 

 

Story/Title : ประชด (ความเฉยชา) I

Author : AkaTsuki

Pairing : Ren Kouen x Sinbad

Warning : Y

Rate : PG 13

Writing : เขียนตามอารมณ์นึกได้เมื่อไหร่(รึมีอารมณ์)ก็มาต่อจ๊ะ =v= #โดนตบตี

Note : ฟิคอันเกิดจากการมโน....

- หลุดคาแรคเตอร์โพดๆ (     ;;-_-)

 

ป.ล. ทั้งสองคนไร้อารมณ์มากอ่ะ =__=

ป.ล.2เหมือนจะดราม่ารึเปล่านะ? (เขียนเองก็ยังไม่รู้เลยครัช)
----------------------------------------
 

[Ren Kouen x Sinbad] ประชด [ความเฉยชา] I

 

 

ที่ 1 ในจักรวรรดิเจิดจรัสนั้นเป็นผู้ที่มีความสามารถเพียบพร้อม ไม่ว่าจะด้านสงครามหรือด้านวาณิชย์

 

แต่ ณ ที่นี้ผู้คนส่วนใหญ่จะรู้จักเขาในด้านการสงครามมากกว่า รู้จักเขาในฐานะองค์ชายลำดับที่ 1 แห่งจักรวรรดิเจิดจรัส รู้จักเขาในฐานะบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิเจิดจรัส และรู้จักเขาในฐานะบุคคลที่สามารถพิชิตดันเจี้ยนได้ถึง 3 แห่ง

 

เรน โคเอ็น เป็นผู้ที่มีความเหมาะสมกับตำแหน่งราชาที่สุดคนหนึ่ง....

 

เขามีผมสีแดงยาวระต้นคอจนเรียกได้ว่าประบ่า มีดวงตาคมเรียวสีน้ำตาลแดงแลผิวเผินเหมือนกับสีแดงสดเช่นเดียวกับสีผมของเขา

 

ชื่อของเขาแปลว่า "เปลวเพลิง" ช่างเป็นความหมายที่ตรงตัวกับตัวของเขาซะจริงๆ ราวกับว่าชื่อนี้มีขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ

 

เรน โคเอน กระหายความใคร่รู้ รักที่จะดูผลและติดตามเรื่องราวจนกว่าจะถึงที่สุด

 

เขามีบุคลิกนิ่งขรึมสมกับตำแหน่งและฐานะอันยิ่งใหญ่

 

แต่ภายในกลับเป็นเพียงบุคคลที่ยังคงมีความกระหายในความรู้มากที่สุดคนนึง

 

สิ่งที่เขาต้องการ สิ่งที่เขาปรารถนาจะมาอยู่ในกำมือของเขาได้อย่างไม่ยากเย็น

ช่างเอาแต่ใจในเชิงทฤษฎีแต่ยังคงเฉยชาในเชิงปฏิบัติ

 

เรน โคเอน คือคนแบบนั้นแหละ....

 

 

แต่บางครั้งหรืออาจจะตอนนี้เจ้าตัวก็อดคิดไม่ได้ว่าทั้งที่ตนเป็นคนแบบนั้นแท้ๆแต่ทำไมเขาถึงได้โอนอ่อนต่อคนเพียงผู้เดียวที่เข้ามาในชีวิตของเขาได้ซักพักขนาดนี้

 

ความอ่อนโยนที่แทบจะไม่เคยแสดงออกมาเขามักจะแสดงให้คนผู้นั้นเห็นคล้ายกับเป็นเรื่องปกติ

แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงนิ่งเงียบเละเฉยชาอยู่ดี

แม้ไม่ได้ออกเสียงพูดอะไรมากมายแต่สิ่งที่ปฏิบัติออกมาย่อมรับรู้กันดีกับทั้งสองฝ่าย

 

"เหตุใดจ้าถึงได้เดินหนีข้า"

องค์ชายลำดับที่ 1 แห่งจักรวรรดิเจิดจรัสพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ทรงอำนาจให้บุคคลเบื้องหน้าที่กำลังก้าวเดินไวๆคล้ายกำลังเดินหนีเขาได้ยิน

แต่ไม่ว่าน้ำเสียงนั่นจะทรงอำนาจหรือเรียบเฉยเพียงใดก็ไม่อาจจะทำให้ชายหนุ่มเบื้องหน้าหยุดก้าวฝีเท้าลงได้

 

ที่นี่เป็นเมืองธรรมดาๆเมืองนึงที่ไม่ค่อยมีผู้คนรู้จักนักแต่องค์ชายลำดับที่ 1 แห่งจักรวรรดิเจิดจรัสและราชาแห่งสหพันธรัฐ 7 คาบสมุทรรู้จักดี พวกเขามักจะใช้เวลาว่างจากประเทศของตนเองมาที่นี่โดยไม่ให้ใครรู้แต่เหมือนจะเป็นเรื่อง 'บังเอิญ' ที่ทั้งสองคนมักจะมาในเวลาที่แทบจะเป็นเวลาเดียวกันจนปกติก็ใช้เวลานี้อยู่ด้วยกันแต่คราวนี้เมื่อเจอหน้ากันคนอายุเยอะกว่ากลับเดินหันหลังให้ซะงั้น

 

"ก็ไม่มีอะไรนี่"

ราชาแห่งซินเดรียพูดด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกันจนโคเอนอดไม่ได้ที่จะนึกหงุดหงิดใจ ไม่หันมามองเขาไม่พอแถมยังทำเหมือนกับเขาเป็นธาตุอากาศน่าเบื่อหน่ายซะอีก

 

แต่ถึงกระนั้นโคเอนก็ยังคงรักษามาดนิ่งขรึมของตัวเองไว้ได้โดยไม่แม้แต่จะแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้า

 

แต่มือกลับเอื้อมไปคว้าแขนซ้ายของคนที่เดินอยู่เบื้องหน้าให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

 

ราชาแห่งซินเดรียทำหน้าเฉยชาไม่แสดงอารมณ์ใดๆไม่แม้แต่จะยิ้มกวนประสาทหรือทำสีหน้าโกรธเกรี้ยว

แต่กลับเป็นความนิ่งเฉยที่น่ารำคาญใจจนโคเอนก็ยังไม่รู้เลยว่าตนได้แสดงสีหน้าแบบไหนออกไปบ้าง

ไม่สิ...เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำหน้าอะไรยังไงนอกจากความนิ่งเรียบเย็นชา

 

"...."
ซินแบดยืนนิ่งจ้องตาเขากลับแต่แม้โคเอนจะพยายามมองสบเข้าในดวงตาของอีกฝ่ายเพียงใดกลับไม่เห็นถึงสิ่งที่อยู่ข้างในเลยสักนิด

ราวกับมีอะไรซักอย่างมาปิดกั้นเอาไว้

 

"เจ้าโกรธข้าเรื่องอันใดทำไมไม่พูดกัน" โคเอนยังคงพูดด้วยน้ำเสียงกระแสเย็นชาแต่ถ้าฟังดีๆจะรู้ว่ามันอ่อนลงเล็กน้อยถ้าเทียบกับตอนที่เขาพูดกับผู้อื่น

 

"เปล่านี่...หน้าของฉันเหมือนกำลังโกรธอยู่งั้นหรือไง"เหมือนไม่ใช่ประโยคคำถาม ซินแบดเองยังคงตอบกลับด้วยกระแสน้ำเสียงราบเรียบ

 

แม้จะไม่ได้แสดงสีหน้าออกไปตรงๆแต่ตัวเขาย่อมรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ใด

 

ความน่ากลัวของซินแบดไม่ใช่ตอนโกรธและกระทำอะไรที่เป็นการทำร้ายจิตใจผู้อื่นแต่แท้จริงเมื่อเขารู้สึกขุ่นเคืองใจหรือที่เรียกว่า 'โกรธ' เขาจะไม่แสดงสีหน้าอะไรใดๆทั้งสิ้นนอกจากความนิ่งเฉย

 

ข้อนี้โคเอนย่อมรู้ดี

 

"แม้ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมาตรงๆแต่ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังไม่พอใจอยู่"เขาเอ่ยสิ่งที่คิดออกไปและได้การตอบกลับเป็นความเงียบ

 

ช่างเป็นความเงียบที่น่าอึดอัดใจเสียเหลือเกิน

 

ซินแบดไม่ได้หลบตาหรือหลบหน้าอีกฝ่ายกลับมองตอบอย่างไม่ยอมแพ้

 

แล้วขยับริมฝีปากเอ่ยออกไปในสิ่งที่คิด

"นั่นสินะ นายน่าจะรู้ตัวดีไม่ใช่หรือไง?" ราชาแห่ง 7 คาบสมุทรพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเล็กน้อยแม้สีหน้าจะไม่ได้ยิ้มตามก็ตามที

 

อันที่จริงไม่ใช่ว่าโคเอนจะไม่รู้ว่าอีกคนนั้นโกรธตนเรื่องอะไรแต่เขาเลือกที่จะถามออกไปซะมากกว่า

แล้วมันก็แน่ชัดแล้วว่าต้นเหตุคงมาจากการประชุมใหญ่ของทั้ง 3 จักรวรรดิในตอนนั้น

 

เขาจำได้ดีคำพูดที่ตนพูดก่อนที่จูดัลจะปรากฏตัว และจำได้ดีว่าซินแบดนิ่งเงียบไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เขาคิดและพูดออกไป

 

'ข้าไม่ชอบเจ้าว่ะ'

เรน โคเอน พูดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเงียบไปตอนที่ซินแบดพยายามชักชวนเขาให้มาเป็นพันธมิตร ส่วนคนถูกบอกปฏิเสธกลับง้ำงอริมฝีปากลงทันทีจากที่เคยยิ้มเจ้าเล่ห์

 

แต่ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะการเอาอารมณ์ความคิดเป็นตัวตั้งตัวตีหรือเพราะอะไรกันแน่โคเอนถึงเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาซะหมดเปลือก

 

'เจ้ามีพลังมากพอที่จะขับเคลื่อนโลกนี้ได้ แต่ทำไมต้องใช้ชีวิตโดยอาศัยเล่ห์เหลี่ยมตื้นๆแบบนั้น? ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลยจริงๆ'

 

นั่นเป็นการพูดออกมาจากใจจริงที่เจ้าตัวก็พอจะรู้ตัวแล้วว่าตนเผลอพลาดไป

 

หลังจากนั้นซินแบดก็ไม่คุยกับเขาอีกไม่แม้แต่จะส่งข่าวพูดคุยกันลับๆแบบที่เคยทำประจำ อย่าว่าแต่พูดคุยเลยแค่ชายตามองยังไม่ทำและนั่นเป็นอะไรที่น่าหงุดหงิดใจมากสำหรับ เรน โคเอน

 

 

"...."
และโคเอนเลือกที่จะไม่ตอบอะไรออกไป

 

"ฉันคิดว่านะตอนนี้เราหยุดคุยกันซักพักดีกว่า นายมีเรื่องฮาคุริวคุงให้ต้องจัดการไม่ใช่เหรอ?"ซินแบดเอ่ยอ้างวาจาเปลี่ยนเรื่องพลางดึงมือโคเอนที่จับแขนซ้ายตนอยู่ออกโดยง่ายก่อนจะขยับถอยห่างออกเล็กน้อยมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ

 

 

ความสัมพันธ์นี้ของซินแบดกับโคเอนมันเริ่มมานานแล้วและไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์เบื้องลึกของพวกเขาทั้งสองคน จาฟาลไม่รู้เรื่องของซินแบดทั้งหมด โคเมย์เองก็ไม่ได้รู้เรื่องของพี่ชายซะทุกเรื่อง

 

ต่างฝ่ายต่างต้องปิดบังคนรอบข้างเพราะสถานะของพวกเขาช่างเป็นอะไรที่ตรงกันข้ามจึงไม่อาจจะแสดงความรู้สึกจริงๆให้ใครได้รับรู้ได้

 

เรน โคเอน องค์ชายลำดับที่ 1 ของจักรวรรดิเจิดจรัส

ซินแบด ราชาแห่งซินเดรียและเป็นราชาแห่งสหพันธรัฐ 7 คาบสมุทร

 

ต่างฝ่ายต่างเป็นศัตรู

ต่างฝ่ายต่างไม่มีทางที่จะมาบรรจบพบกันอย่างสงบสุขได้

 

แต่รู้ตัวอีกทีพวกเขากลับทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับหน้าที่ อยากจะเห็นแก่ตัวและทำตามใจตัวเองบ้าง

ถึงกระนั้นการคบกันอย่างลับๆมันก็ไม่ใช่เรื่องดี...

 

ต้องเล่นละครและเสแสร้งกับผู้คนเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน 2 คนอย่างสงบสุข

 

พวกเขารู้ดีว่าตัวเองเห็นแก่ตัวขนาดไหนแต่ถึงกระนั้น....

 

 

แม้จะยกเรื่องขององค์ชายลำดับที่ 4 อย่าง เรน ฮาคุริว มาอ้างแต่ซินแบดก็รู้ดีว่าอีกคนนั้นดูตนออก

อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากบอกไปตรงๆว่าตนรู้สึกยังไง

 

 

พวกเขาไม่เคยพูดออกมาตรงๆ

แม้จะแสดงความรู้สึกให้กันโดยร่างกายและการกระทำแต่กลับไม่เคยพูดออกมา

 

ไม่เคยมีคำว่า 'รัก' หรือ 'ชอบ' จากปากของโคเอน

และไม่เคยมีคำว่า 'รัก' หรือ 'ชอบ' เป็นการตอบกลับจากซินแบด

 

พวกเขาอยู่ด้วยกันในสถานะและความรู้สึกแบบไหนกันแน่ขนาดตัวเองก็ยังไม่รู้

 

ซินแบดเพิ่งมาคิดทีหลังว่าโคเอนไม่เคยพูดว่า รัก กับตนมาก่อน

อย่างน้อยทุกประโยคที่โคเอนพูดกับเขาก็ไม่เคยมีคำว่า 'รัก' หรือแม้แต่คำว่าชอบ ที่โคเอนอาจจะพูดออกมาบ้างแต่เขาก็ไม่รู้ว่าคนคนนี้พูดในความหมายไหนกันแน่

 

และแน่นอนว่าซินแบดย่อมรู้ตัวว่าตัวเองก็ไม่เคยพูดว่า รัก กับอีกฝ่าย

ในเมื่อโคเอนไม่พูดก่อนแล้วทำไมเขาจะต้องพูดก่อนด้วยกันล่ะ....

 

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับกลายเป็น...

 

'ข้าไม่ชอบเจ้าว่ะ'

 

ประโยคนั้นยังดังก้องอยู่ในหัว

ซินแบดไม่รู้ว่าตอนนั้นโคเอนพูดจริงมั้ยแต่เขากลับรู้สึกแย่ไปก่อนแล้ว

 

ถึงเขาจะไม่ใช่พวกจริงจังในเรื่องอะไรนัก กลับมีเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียวที่เขาอยากจะจริงจังกับมัน

 

แต่พอรู้สึกว่าความรู้สึกนี้มันเป็นของจริงมันกลับทำให้เขาอ่อนแรง แทบจะไม่มีแรงยืน

แต่เขาก็ไม่ได้ล้มลงไป

 

「ล้มไม่ได้」

 

「 ก้าวเดินต่อไม่ได้ 」

 

หยุดอยู่กับที่ในวังวนที่เรียกว่า 'อดีต'

 

 

"เจ้าต้องการเช่นนั้นงั้นหรือ?" โคเอนเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉย

 

ถึงตอนนี้เขายังคงไม่เปลี่ยนสีหน้า มีเพียงสิ่งเดียวที่ปรากฏเด่นชัดออกมา

 

'ความเฉยชา'....

 

"ใช่"
 

และ 'ความเฉยชา' นั้นก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของราชาแห่งซินเดรียเช่นกัน

 

"ย่อมได้" ว่าก่อนจะหลับตาแล้วหันหลังเดินไปอย่างไม่คิดจะสนใจคนที่อยู่ข้างหลังตนอีก

 

 

ซินแบดมองแผ่นหลังที่ค่อยๆห่างออกไปด้วยแววตานิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกก่อนจะหลับตาแล้วหันหลังเดินไปอีกทางกับ 'คนรัก' ของตน

พลันความรู้สึกเจ็บแปล๊บพุ่งขึ้นมาในอกอย่างห้ามไม่อยู่เผลอขมวดคิ้วและกำมือแน่นขึ้นขาชะงักค้างในท่าก้าวเดินต่อก่อนจะค่อยๆชักขาตนกลับยืนที่เดิม เขายืนนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำพูดใดๆ

 

ผ่านไปซักพักจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจออกแล้วเงยหน้ามองฟ้าสีแสบตาด้วยแววตาไม่สื่ออารมณ์จึงค่อยก้มหน้าลงมองทางเดินข้างหน้าแล้วก้าวเดินต่อคิดในใจไปพลางๆ

 

แบบนี้ดีแล้วสินะ?...

 

...

 

แบบนี้มัน....

 

 

 

เรียกว่าการ 'ประชด' รึเปล่านะ?

 

 

 

 

TBC.

----------------------------------------

.
..
.....
.........

ดอท
ดอทดอท
ดอทดอทดอทดอท
ดอทดอทดอทดอทดอทดอทดอทดอทดอทดอท  #พร่อม
(ว่าจะเขียนว่าไรนะลืมแล้วก็เลยใช้พื้นที่ส่วนนี้เล่นแทน ถถถถถถว์)