กำเเพงรักของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1: ฉันเเอบรักพี่อาร์ต

ตอนที่ 1

กริ๊ง...เสียงนาฬิกาปลุกของฉันเองค่ะ ฉันรีบตื่นขึ้นมา เฮ้ย!! วันนี้วันเป็นวันเปิดเทอมเเล้วนี่นา ทำไมคุณพ่อ คุณเเม่ไม่มาปลุกฉันน่ะ..ยัยมังคุดน้องสาวจอมเเสบก็เหมือนกันน่ะ เเย่เเล้ว กรี๊ดดด

เเย่ที่สุดเลยนะเนี่ย...โอ๊ย ทำไงดี ฉันคิดอะไรไม่ออกเเล้วเออ...อาบน้ำไง..อิอิ อาบเลยดีกว่า

ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำในห้องนอนของฉันเองนั่นเเหล่ะ นี่มันชั่วโมงเร่งด่วนจริงๆนะเนี่ย

ฉันมองนาฬิกาในห้องน้ำ นี่มัน 6.30 เเล้วนี่นา เเย่เเล้ว ความจริงอะนะบ้านฉันน่ะอยู่ในนครปฐมไงต้องรีบไปซะเเล้วโรงเรียนของฉันนะเป็นโรงเรียนที่ popular มากด้วยนี่นา ... ตอนเช้านะ โอ๊ยย หน้าโรงเรียนของฉันน่ะ กินข้าวรอได้เลยกว่าจะรถจะขยับไปซักนิดนึงอ้ะ

ฉันต้องทำยังไงดีนะ ฉันอาบน้ำเเล้วรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปห้องเเต่งตัวที่อยู่ข้างๆห้องยัยมังคุด น้องสาวตัวดีของฉันเองล่ะต้องรีบไปหน่อยเเล้ว

เเอ๊ดดดด เสียงฉันเปิดประตูห้องออกมา... เอ ทำไมบ้านปิดไฟอ้ะ ชั้นล่างก็ไม่มีคนอยู่ เอาไงดีวะเนี่ย...เหมือนกับไม่มีคนอาศัยนอนอยู่ในนี้เลย

ทำไงดีหว่า...ฉันเดินผ่านห้องยัยมังคุด เดินผ่านตู้เย็น มีไฟด้วยตรงตู้เย็น หรือว่า ... ยัยมังคุด ออกมาเเล้ว

"เฮ้ย!! นั่นใครน่ะ"ฉันตะโกนไปอย่างมั่นใจ "คุดเองพี่" ที่เเท้ก็ยัยมังคุดอย่างที่คิดไว้จริงๆ เลยนะเนี่ย

"พี่จะตื่นเช้าทำไมอ้ะ นี่เพิ่ง 6.30เองนี่นา" หนอยย ยัยมังคุด ดั๊น ลืมวันเปิดเทอมของเเก กะฉันอีก

"วันนี้วันเปิดเทอมวันเเรกนะ 25 พฤษภาคมไง" ฉันถามน้องเเสนจะฉลาดน้อยของฉัน สมองปลาทองรึไงวะ

"พี่จะบ้าหรอเนี่ย หา!! วันนี้วันที่ 15 พฤษภาคมนะ" อะไรนะ ยัยมังคุด นี่มันวันที่ 15 งั้นหรอ เเล้วทำไมเมื่อคืนยัยเเก้วถึงโทรมาบอกว่าวันนี้เปิดเรียนอ้ะ หรือว่ายัยนั่นหลอกฉัน อึ่มม!!!

>0<

"เเล้วพี่เเตงโมมายืนโล่งโท่งเเก้ผ้าอยู่ทำไมเนี่ย " หาา ยัยมังคุดพูดอะไรออกมาน่ะ

ฉันตกใจเเล้วก้มลงมองตัวเอง เฮ้ยยย ฉันไม่ใส่อะไรสักชิ้นเดียวนี่นา กรี๊ดดด!!!!

"ใหญ่ดีนะพี่สาว อิอิ555+"ยัยนั่นมองมาที่ส่วนบนของร่างกายฉันน่ะซิ กรี๊ดดด ไอ้น้องบ้า

ฉันเข้าห้องอย่างรวดเร็วพร้อมโทรหายัยเเก้ว สรุปว่ายัยนั่นไปโรงเรียนเเล้ว ถูกยามไล่ตะเพิดเลย 5555+ ทุเรศมากเลยอ้ะ

ตั้งเเต่วันนั้นมา ยัยมังคุดจะล้อฉันตลอดเลยอ้ะ ยัยนั่นเรียกฉันว่า เจ๊ใหญ่อ่ะดิ๊ หนอยยดีกว่าเเกละกัน เจ๊เล็ก ฮึ!!!นี่ฉันโกรธมันมากเลยนะเนี่ย หนอยยย!!

พอตอนสายๆคุณพ่อเเละเเม่จะออกไปทำงาน ยัยมังคุดก็เล่าเรื่องเมื่อเช้ามืดให้คุณเเม่ฟังน่าเกลียดที่สุดเลย

ยัยมังคุกนะ รอดูเถอะ ฉันจะเเก้เเค้นให้ได้ จากนั้นฉันก็เดินไปเปิดวิทยุ FM 97.8 ซาสส์ เป็นสถานีที่เพลงเพราะมากเลย

เเต่ตอนเช้าๆงี้จะมีช่วงค้นเพลงเก่า จะมีเพลง 2-3 ปีที่เเล้วมาเปิดให้ฟังกัน ไงล่ะ แปลกที่สุดเลย!!!ตอนนี้เพลงยากูซ่าส์

กำลังบรรเลงในช่วงเพลงเก่า ของพี่ฟิล์ม เสียดายฉันชอบพี่ฟิล์มมากเลยนะเนี่ย ไม่น่าไปเรียนต่อเมืองนอกเลย..

จนถึงเวลาบ่ายโมงกว่าๆเเล้ว ยัยมังคุดก็ยังเล่นเกมส์ play 1 เกมส์นารุโตะอะไรก็ไม่รู้ ท่าทางจะประสาท555+

ฉันก็ออกไปซื้อของที่ 7 - eleven ฉันเดินไปถึงสะพานข้ามถนน มีรถ10ล้อวิ่งมาอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันไม่รู้ตัวว่ามันมาข้างๆฉัน..!!!!! ฉันก็เซ่อซ่าส์เดินออกไปกลางถนน วิ่งใต้สะพานลอยไปเลยมีเสียงบีบเเตรอยู่ข้างๆฉันจึงหันไปมอง....

คนขับรถตะโกนออกมาว่า "หลีกกไป๊ รถข้าเบรกเเตก"ขณะที่ฉันกำลังตกใจทำอะไรไม่ถูกรถคันนั้นก็วิ่งเข้ามาชนกับร่างกายฉันอย่างรวดเร็ว!!!

....................

ฉันตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าฉันไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเเต่ฉันอยู่บ้านของคนต่างหากล่ะบ้านก็ดูธรรมดานะ รวยดี สวยงามจริงๆ

ข้างๆฉันมีเเมวอยู่ตัวหนึ่งมันมาวิ่งเล่น ตายยยยเเว้ว ฉันเเพ้ขนสัตว์นะเนี่ย เเล้วเสียงประตูก็เปิดขึ้น เเอ๊ดด....

หวาาา!!! เอาไงดี บุคคลปริศนาผู้นั้นก้าวขาเข้ามาในห้องนี้เเล้ว เขาคนนั้นเป็น ผู้ชาย….

เฮือกกก….ผู้ชายย ไม่นะ ฉันเสียโสดไปเเล้งรึยังเนี่ย ฉันรีบก้มลงมองตัวเอง

ว่าใส่อะไรบ้างมั้ย…เสื้อผ้าฉันอยู่ครบนะเนี่ย ดีใจเป็นบ้าเลย 555+

“คุณ…เป็นใครหรอคะ?”ฉันถามเขาอย่างนุ่มเนียน

“ผมน่ะชื่ออาร์ต อยู่ม.5 โรงเรียนอัจฉริยะวิทย์” พี่สุดหล่อมากกกตอบฉัน ว้าววว

พี่เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันด้วยล่ะ อิอิ

“เอ่อ..เเล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ”ฉันถามพี่อาร์ต(สุด)หล่อมากกๆๆๆๆ

“ ก็คุณน่ะซิ ข้ามถนนยังไงกัน ปล่อยให้รถ10ล้อจะชนเกือบจะเสียโฉมเเล้วนะเนี่ย” พี่อาร์ตพูดมาเป็นชุดรัวยักษ์ใหญ่ระเบิดตู๊ม ต๊ามมมม เลยอ้ะ “เเล้วใครเป็นคนช่วยโมหรอคะ”

ฉันลองถามพี่อาร์ตสุดหล่อเเต่โครตดุไปน่ะซิ

“อ๋อ ไอ้อาร์ม น้องชายพี่เองน่ะ”อ้าวววว!!! หน้าเเตกอย่างเเร่ง อาร์มไหนอีกวะเนี่ย=_=#อะไรกันฟระ โมโม่เเอบมึน เเละเเล้วฉันก็เดินกลับบ้าน ยัยมังคุดจะได้ไม่เป็นห่วงฉันมาก

ฉันเริ่มเเอบชอบพี่อาร์ตซะเเล้วซิ ทำยังไงดีน้าาา สงสัยต้องสนิทกับพี่เขาให้มากๆ

เฮ้อ….” เจอเธอทีไรก็ใจหวิว ตัวมันจะปลิวให้ได้เลย โธ่เอ๊ย อุตส่าห์เก๊กหน้ามาตั้งนาน…

หายใจเข้าก็เฮ้ออ..เธอ หายใจออกก็เฮ้อเธอ…เป็นอะไรมากมั้ยใจลอยเเบบนี้….”

เพลงนี้ดังขึ้นเมื่อฉันกลับไปในบ้าน ยัยมังคุดนี่ยังเล่นคอมพ์อยู่เลย..ไม่รู้หรอกฉันหายไปตั้ง2ชั่วโมง ช่างเป็นน้องที่น่าร้ากกกน่าหยิก..ที่ซู้ดดเลย