คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ย้อนความทรงจำที่พบ กาลและคิว Part แรก
"เฮ้อ~~"
กาลถอนหายใจและกลิ้งตัวไปมาอยู่บนที่นอน
"วันอาทิตย์นี่ว่างจัง"
เธอกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดและมองไปที่รูปถ่ายที่ได้แปะไว้ที่ผนังของห้อง รูปของเธอที่ถ่ายคู่กับคิว
รูปนั่นเป็นรูปที่เธอได้ถ่ายคู่กับเขา เมื่อมองมันก็ทำให้นึกย้อนไป...
หลังจากที่เขาได้บอกความในใจและแน่นอนว่าไม่ได้รับการตอบรับ มีเพียงแค่คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาว่า 'ขอโทษนะ'
มันก็ทำให้เขาเหมือนยืนไม่อยู่มองอะไรไม่เห็น มันพร่ามัวและอ่อนล้าไปหมด เขาได้แต่ยอมรับมันและเดินจากมันมา
ท่ามกลางเมฆครึ้มหยาดหยดน้ำที่โปรยปรายรอบหนึ่งแล้วแต่ดูท่ามันก็ยังไม่เพียงพอ ตอนนี้ก็เลยได้โปรยปรายตกลงมาอีกครั้ง
คิวเปียกปอนก็ได้เดินทางมาถึงบ้านของเขาเอง
"กลับมาแล้วครับ"
ถึงจะพูดแบบนี้แต่ก็ไม่มีใครอยู่เพราะพ่อแม่ของคิวนั้นไปทำงานต่างจังหวัดและแถมยังคนละที่คนละต่างจังหวัดด้วย
เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของตนและทิ้งตัวลงนอนทั้งที่ยังคงเปียก ต้องไม่สบายแน่ทั้งที่ยังเปียกอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้นเลยซักนิดเดียว
เขาชำเลืองมองไปยังภาพหนึ่งที่ใส่ไว้ในกรอบสวยงามที่ประดับด้วยเปลือกหอยได้ ตั้งอยู่ไว้บนโต๊ะ ภาพนั้นเป็นภาพถ่ายภาพแรกที่เขาได้ถ่ายคู่กับกาล ในวันนั้น...
ผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรบางอย่าง หญิงสาวมองไปยังเขาและตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“มีอะไรให้ช่วยไหม?”
“อะ...ออ....”
เขาอำอึ้งและรู้สึกเขินอายไปหมด ดูท่าทางแบบนี้ของเขา เธอเลยคิดว่าการเข้ามาช่วยเขามันถูกไหม
“คะ...คือว่า...ผมกำลังไปที่ชั้น 2 แต่ผมหางานไม่เจอ”
“งาน?”
“งะ...งาน...”
เธอชักรู้สึกเริ่มรำคาญนิดๆเสียและสิ เธอมองสำรวจผู้ชายคนนั้นและคิดวิเคราะห์พิจารณา งาน? ชั้น 2? หรือว่า!?
“หรือว่าคุณจะไปงานคอสเพลย์”
“ระ...รู้ได้ไงกัน”
“ฉันเป็นเอสเปอร์”
เธอบอกความรู้สึกของตัวเธอไม่ถูกเลยจริงๆ บอกไปว่าเป็น เอสเปอร์ แล้วเขาก็คงเชื่อ ไม่สิ เชื่อเลยละนะเล่นแสดงออกทั้งท่าทางและสีหน้าขนาดนี้
“จะ...จริงเหรอ!?”
หญิงสาวทำหน้าเรียบเฉยสุดๆ ก่อนที่เธอจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“ถ้าจริงก็บ้าแล้ว”
“เอ๊ะ!? หมายความว่า...”
“ไม่ได้เป็นเอสเปอร์แต่อย่างใด ก็แค่เดาจากสิ่งนายบอก”
“แล้วรู้ได้ไงกัน?”
“ก็คุณบอกว่าจะไปงานที่ชั้น 2 แล้วก็กระเป๋าที่น่าใส่อะไรที่เกี่ยวกับงาน ”
“สุดยอดนักสืบ”
เธอเงียบและทำหน้านิ่งไปอีก ของแค่นี้ก็เป็นสุดยอดนักสืบ ถ้าเดาความคิดในใจได้เธอจะกลายเป็นอะไร เป็นซูเปอร์แมน? ไม่น่าใช่ แต่ชั่งมันเถอะ แค่นี้ใครๆก็น่าจะได้นะ มีแต่คนใสซื่อ ก็ซื่อบื่อเท่านั้นละนะ
“ชั่งเถอะ ว่าแต่ว่า คุณมาผิดที่แล้วละนะ”
“เอ๊ะ!?”
“งานคอสเพลย์จัดที่ห้างถัดไปอีก”
“หะ...ห้างไหนกันแน่?”
เธอถอนหายใจอีกครั้งรู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง เขาเป็นคนบ้านนอกรึเปล่า? เธอคิดอย่างนั้น
“กว่างานจะเริ่มอีกตั้ง 2 ชั่วโมง จากที่นี่ไปถึงห้างจัดงานใช้เวลาเดินไปแค่ 20 นาที ฉันเลยมาเดินเล่นที่นี่ก่อน”
“ถ้าอย่างนั้น ผมก็คงดวงดีสินะที่ได้เจอเทพธิดาลงมาโปรด”
เขารีบเอามือปิดปากทันที นี่เขาจงใจชมเธอหรือเปล่า? เป็นประเภทหนุ่มหล่อปากหวานสินะไม่สิไม่ใช่แค่นั้นแถมด้วยความซื่อ ไร้เดียงสาเข้าไปด้วยสินะ แต่คนแบบนี้ไม่มีทางเข้ามาสู่เส้นทางโอตาคุได้ เธอจ้องมองเขา จนเขารู้สึกแปลกๆ
“มะ...มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า”
เธอเปลี่ยนสีหน้าจากจ้องมองอย่างนิ่งเงียบเป็นยิ้มอย่างแย้มอย่างรวดเร็ว
“ถ้าคุณอยากไปก่อนเวลาฉันก็จะพาไป”
“ผม...คิว...มะ...ไม่ใช่คุณ”
เธอจ้องมองคิวอีกครั้งแต่เธอทำหน้าแต่อึนๆ แต่ก็เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อ
“ฉันกาล”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
เขายื่นมือออกมา และโค้งตัวเล็กน้อย นี่เขาไปอยู่ต่างประเทศมาหรือกระไรกันแน่คนไทยนะแค่พูดยินดีที่ได้รู้จัก และพูดกลับไปว่า เช่นกันแค่นั้นก็จบแล้วไม่ต้องมาจับมืออะไรเลย
“ทางนี้ก็เช่นกัน”
ถึงจะคิดไปมาเรื่อยเปื่อยเธอก็ยอมจับแต่โดยดีไม่มีบ่น พูด หรืออะไรเลย
“ถ้าอย่างนั้นเราไปเดินที่ห้างจัดงานดีกว่า”
ไม่นานนักคิวและกาลก็ได้มาถึงห้างที่จัดงาน และรู้ได้ทันทีเลยเพราะวันนี้คนเยอะและก็มีตากล้องเยอะด้วย
“ขอบคุณนะที่พามา”
“พูดอะไรกัน เพราะอย่างไงฉันก็เป็น ‘สตาฟ’ ของงานนี้ละนะ”
“เอ๊ะ!?”
คิด ว่าเธอดูเด็กสินะ ไม่น่าเชื่อถือ แต่มันก็คงไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมคนแบบนี้ที่บอกว่าเป็นคนที่มีส่วนเกี่ยวกับกา
จัดงานนี้แล้วทำหน้างุนงง อย่างไม่เข้าใจ แต่ว่าชั่งมันเถอะ
“ถ้าอย่างนั้นกาลเป็นกรรมการตัดสิน”
“เปล่าฉันไม่มีสิทธิ์เกี่ยวกับงานส่วนตรงนั้นหรอก”
“อย่างนั้นเหรอ”
เขาทำหน้าซึมทันที ถึงเธอจะเป็น เธอก็ไม่ลำเอียงเพราะเป็นคนรู้จักหรือขอร้องก็ตามหรอกนะ กรรมการต้องยุติธรรมไม่ลำเอียงหรือโอนเอน
นายก็มั่นใจหน่อย แล้วนายจะคอสอะไรละ”
“กิวมอน”
“อ๋อ... กิวมอน จาก ดิจิ... อะไรนะ!?”
ไม่อยากจะเชื่อ คอสเป็นเจ้าไดโนเสาร์สีแดงนั่นมันจะไปชนะเลิศได้ไงหา!! ไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาคงไม่ได้คิดคว้ารางวัลหรอกนะ
“ทำไมเหรอ? กิวมอนน่ะนะ เป็นอะไรที่ผมชอบสุดๆเลยละ”
ยังจะมียิ้มระรื่นอีก นี่เขาก็หล่อกระชากใจสาวนะแต่คอสกิวมอนมันต้องคอสทั้งตัวเลย ไม่มีทางที่ใครต่อใครได้เห็นกันพอดี
“นี่ คิว”
เธอยิ้มแบบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ในใจนั้นเดือดปุดเหมือนจะมีอะไรปะทุออกมาอยู่แล้ว
“อะ...อะไรเหรอ?”
ถึงจะยิ้มแต่น้ำเสียงของกาลก็ฟังดูสั่นเหมือนอดกลั้นความโกรธหรืออะไรไว้
“นายอยากได้รางวัลไหม?”
“กะ...ก็อยาก”
“ถ้าอย่างนั้น...”
กาลไม่รอช้าหรืออะไรทั้งนั้นเธอใช้พลังกายที่สะสมไว้จากการฝึกตั้งแต่เด็ก เลยมีกำลังกว่าผู้ชายปกติองเท่า เท่านั้นละนะ เธอรีบลากคิวไปที่หนึ่งทันที
“จะ...จะทำอะไรกันน่ะ กาล”
“ถ้าอยากได้รางวัลฉันจะจัดให้นายเอง”
ไม่ช้านักเธอก็ปล่อยคิวและเดินไปหยิบกระเป๋าใบหนึ่งมาให้คิว
“เอาไปใส่ซะ”
“เอ๊ะ!?”
วันนี้เขาจะ ‘เอ๊ะ!?’ ไปกี่ครั้งกัน
“นี่คือนายต้องคอสเป็นอิซายะซะ เพราะดูนายน่าจะแต่งขึ้นกว่าฉัน”
“จะดีเหรอ?”
เขาลังเลที่จะรับมันมา แต่ก็ต้องรับมาอยู่ดี
“ดี! เพราะงั้นไปได้แล้ว”
“ครับ!”
เขารีบวิ่งไปยังที่ๆจามารถเปลี่ยนชุดได้ กาลก็รอ จนกระทั่งได้ยินเสียง กรี๊ดกร๊าด ดังมาแต่ไกล เกิดอะไรขึ้นนะ? เมื่อกาลที่รอคิวอย่างนานก็เริ่มเบื่อๆก็เลยเดินไปดู และเธอก็ต้องตกใจ!
“นี่ๆๆ เธอขอถ่ายรูปหน่อยสิ”
“อ๊ะ...ครับ”
“นี่ๆ ฉันด้วย”
“ครับ”
ไม่อยากจะเชื่อว่านั่นจะเป็น....
ความคิดเห็น