คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Me in me_ตอนที่ 1
‘เรา’ได้ แต่นั่งกอดเข่าซุกหน้ากับเข่าอยู่ในมุมมืดแห่งหนึ่งเมื่อเราได้หงายหน้ามอง ไปยังข้างหน้าก็จะเห็นแสงสว่างที่สดใสและอบอุ่นแล้วก็อ่อนโยน
เราลุกขึ้นและได้เดินไปยังตรงแสงนั้นแต่ก็ต้องหยุดตรงเส้นบังเขตระหว่างความมืด และแสงเราใช้มือทั้งสองข้างของเราจับลูกกรงแล้วมองไปยังแสงสว่างนั้น
เรามองเห็นเด็กสาวกำลังหัวเราะเธอชั่งน่ารักและสดใสเหมือนดวงอาทิตย์เจิดจรัส มองไปยังเธอคนนั้นแล้วชั่งอบอุ่นเหลือเกินเราที่อยู่แต่ในความมืดอันหนาว เย็นแสงนั้นก็ทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน
ว่าแต่ว่าเด็กคนนั้นเธอชั่งอ่อนโยน สดใส น่ารัก จนเราอยากจะบดขยี้จริงๆ เราแสยะยิ้มออกและจ้องมองเด็กสาวคนนั้นด้วยสายตาเยือกเย็น
‘ฉัน’ เมย์ และในตอนนี้ฉันก็กำลังรีบร้อนสุดๆไปเลย จะให้ทำไงได้ฉันยอมรับเลยว่าตื่นสาย แงๆๆ แทบเป็นประจำด้วยเลยต้องมารีบวิ่งอยู่แบบนี้ทุกวันอย่างไงละ
“สายแล้ว สายแล้ว!?”
ฉันรีบติดเกียร์วิ่งมายังโรงเรียนทันทีหลังจากลงรถโดยสารประจำทาง ว่าแต่ว่าเถอะฉันไม่น่านอนดึกเลย ซิกๆ
และแล้วฉันก็มาถึงโรงเรียนแบบว่าเส้นยาแดงผ่าแปดไปเลย แหะๆ แต่เหนื่อยจัง แฮ่กๆ โชคดีที่ทุกคนกำลังเดินไปรวมตัวกันที่สนามเพื่อเคารพธงชาติ
ณ ห้องเรียนหลังจากเข้าแถวก็เป็นคาบโฮมรูม
“เมย์วันนี้ก็ตื่นสายสินะ”
“ก็นะ ออกกำลังกายยามเช้าไง เหอๆ”
เพื่อนสนิทของฉัน แพท เธอก็ทักแบบนี้ทุกวันเลยละนะ ฉันกับแพทเป็นเพื่อนสนิทกันมากแบบว่าซี้แน่นปึกฉันกับแพทเป็นเพื่อนกันมา ตลอดตั้งแต่ประถมยันมัธยมปลายปี 3 หรือม.6นั่นละและฉันก็มักจะตื่นสายทุกครั้งเลยละตั้งม.4
“ฉันเตือนแล้วนะเมย์ ให้เพร่าๆลงไงเรื่องอ่านหนังสือ BL”
“ก็แม้ ทำไงได้ ชายหนุ่มสองคน 2D สุดหล่อกำลัง คิกๆ แบบว่าเป็นความรักน่ารักสุดๆ”
ใช่แล้วฉันเป็นสาววายเริ่มเข้าวงการตั้งแต่ตอนม.4แล้วก็ไม่ใช่ใครอื่นที่เอา หนังสือวายมาให้อ่านก็แพทนั่นละนะ แพทเองก็อ่านแต่ก็ไม่ได้ติดงอมแงมแบบฉัน และนี่ก็เป็นสาเหตุของการตื่นสาย ฉันนั่งโดจิน มังงะ วายยันตี 2 ทุกวัน ทุกวัน
แพทก็ไม่พูดอะไรเธอได้แต่ถอนหายใจ คงโทษตัวเองอยู่แน่ว่าตัวเธอเป็นคนทำให้ฉันตื่นสายทุกวัน แต่ฉันก็ไม่คิดว่านั่นเป็นความผิดของแพทแม้แต่น้อย ใช่แล้วมันเป็นเพราะฉันยับยั้งตัวเองไม่ได้เสียทีเลยเป็นแบบนี้ไปโดนปริยาย
ตอนนี้คือช่วงเวลา Happy Lunch ที่ฉันรอคอยหลังจากเรียนหนังสือจนเหนื่อยมีแต่เรื่องยากๆจนปวดหัวไปหมด วันนี้เรียนเรื่องอะไรฉันแทบไม่เอาเข้าสมองเลยซักนิด เหอๆ
“นี่ เมย์”
“ไยหยอ”
แพทมองฉันด้วยสายตาเอื้อมนิดๆ แม้แม่คุณเล่นถามตอนฉันเคี้ยวอยู่นี่ทำไงได้เดี๋ยวหล่อนก็บ่นว่าฉันไม่สนใจที่เธอเรียกอีก
“เคี้ยวให้เสร็จแล้วฉันจะพูด”
ฉันพยักหน้าตอบรับและก็รีบเคี้ยวแล้วกินลงคอไป แต่เนื้อหมูที่ฉันกินอยู่นี่มันเหนียวเคี้ยวยากอยู่เลย ร้านค้าต้มหรือย่างพัดอะไรก็ตามไม่สุกเต็มที่เลย ชักห่วงเรื่องโภชนาการนิดๆ เดี๋ยวมีพยาธิในตัวเอยะแบบนั้นก็น่ากลัวนะ ชั่งเถอะชักนอกเรื่อง
“มีอะไรเหรอ?”
“วันนี้เจ้านั่นไม่มาเหรอ?”
“?”
“เมย์!!”
คนที่เรียกฉันไม่ใช่ใครอื่น Darling ของเขาเอง เป็นเด็กวัยละอ่อนอยู่ม.4 ชื่อของเขาคือ บูม ชื่อที่บ่งบอกถึงเสียงหัวใจของคนที่คบด้วยจริงๆ อ้าย~~
“ยังไม่ทันขาดคำ ตายยากจังนะแฟนหล่อน”
แล้วแฟนฉันต้องไปทำอะไรถึงจะต้องไปตายกันละนั่น ไม่ค่อยเข้าใจแพทเลยจริงๆ ชั่งเถอะ ตอนนี้ Darling มาถึงและนั่งข้างเขาแล้วละนะ ดูกี่ครั้ง บูม ก็หล่อจริงๆ
“บูมมาช้าจังนะ”
ฉันส่งยิ้มออกไป แม้...บูมนี่น่ารักจริงๆเวลาฉันยิ้มให้เขาก็มักจะหน้าแดงน่ารักอ๊ะ อยากกอดจริงๆ แต่ก็ไม่ควรทำอ๊ะนะ
“กะ..ก็แบบว่านะไปห้องสมุดมานิดหน่อย ไปหาข้อมูลทำงาน”
“ขยันจังนะ บูม”
ฉันควรเป็นคนพูดประโยคนั้นนะแพท ดันแย่งซีนซะอย่างงั้น ว่าแต่ว่าเถอะแม่คุณแพทอารมณ์ วันแดงเดือดมารึหรืออย่างไรกันถึงดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย
“ก็นะ”
ตึกตัก หัวใจฉันจะหยุดเต้นอยู่แล้วนะอย่ามองแบบนั้นสิ เล่นค่อยๆชายตามามองเหมือนค่อยๆหันมามันชั่งดูมีเสน่ห์กระชากใจข้าพเจ้าเสียจริง
“วันนี้กลับด้วยกันได้ไหม เมย์”
ฉันแทบจะเป็นลมเวลาถามช่วยกรุณามองมาที่ฉันสิ ไม่ใช่ทำตาเลิกลั่กหลบายตาแล้วมาสบตาตอนเรียกชื่อมันทำให้... มันทำให้ฉันแทบลมจับเพราะความหล่อดูมีเสน่ห์
ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าตอบรับแทน และเขาก็ยิ้มออกมารู้สึกเหมือนเห็นแสงสว่างประกอบหลังฉากของเขาจริงๆ ดูท่าจะดีใจมากเลยนะ
“เย้ งั้นเจอกันตอนเย็นนะครับ ตอนนี้ผมต้องไปทำงานที่เหลือต่อละ”
“อืม”
ฉันโบกมือลาให้บูมจนเขาวิ่งไปจนลับตา ตอนเย็นสินะ จะต้องรออีกกี่ชั่วโมงนะ อ๊ะ!?
‘เราไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากออกไป ปล่อยเราไป ให้เราได้ออกไป’
!? เมื่อกี้อะไรกัน รู้สึกไม่ค่อยดีเลย
“เอาละถ้าอย่างนั้น เมย์เราขึ้นห้องเรียนกันเถอะ”
“...”
“เมย์?”
“อะ!? โทษทีเมื่อกี้พูดอะไรนะแพท”
แพทเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง ทำหน้าบอกว่า ‘นี่ไม่ได้ตั้งใจฟังเลยสินะ’ ก็เมื่อกี้ฉัน... ชั่งเถอะ
“เฮ้อ...ขึ้นห้องชัดปะ”
ฉันพยักหน้าตอบรับไป และลุกจากที่นั่งและออกจากโรงอาหาร ไปรอหมดเวลาพักที่ห้องเรียน
ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยซักนิดเดียว ทำไมวันนี้เธอดูเจิดจรัสขนาดนี้ อา...ชักทันไม่ไหวแล้วอยากจะบดขยี้ให้เธอโฮร้องอย่างเจ็บปวดตะโกนเรียกอย่าง ไร้การตอบรับดุจเช่นเหมือนตัวเรา
ในตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันจะได้กลับบ้านพร้อมกับบูมแล้ว ไชโย รีบไปดีกว่า
“เมย์กลับระวังๆละ”
“อืม ขอบใจนะ ไปละ พรุ่งนี้เจอกัน”
“เจอกัน”
ฉันวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อไปยังจุดนัด อ๊ะ!? อะไรกันความรู้สึกที่ไม่ดีที่รุนแรงขนาดนี้ นั่นมันบูมนิน่า
“บูม!”
“!?”
เมื่อฉันเรียกเขาก็หันมามองอย่างรวดเร็ว เห็นบูมแล้วรู้สึกว่าผ่อนคลายดีจัง ฉันรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปหาบูม
“รอนานไหม?”
บูมส่ายหัว แม้คงมารอนานแต่เป็นแฟนที่ดีต้องไม่บอกว่ารอนานแล้วนะหรอก ฮ่าๆ ว่าไปนั่นเป็นฉัน ฉันพูดตามตรงว่ามารอนานแล้วให้อีกฝ่ายพูดขอโทษ หึหึ ฉันก็มีด้านซาดิสอยู่สินะชอบเห็นคนทำท่าลำบากใจเดือดร้อน
“คือว่านะเมย์”
“อะไรเหรอ?”
“เมย์คือว่านี่”
จู่ๆบูมก็ยื่นกล่องของขวัญมาให้ฉัน เป็นกล่องสีชมพูมีลายตุ๊กตาหมีน่ารักๆ ผูกริบบิ้นสีแดง ฉันรู้สึกเซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก
“ไม่รู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่านะ”
อ๊าย~~ บูมหน้าแดงน่ารักอ๊ะ กรี๊ด!! ฉัน ก็เอื้อมมืออกไปจะรับของขวัญ แต่จู่ๆทุกสิ่งก็มืดไปหมดที่นี่ที่ไหนกันเมื่อฉันมองไปยังข้างหลังของฉันก็ พบผู้หญิงหน้าตาคล้ายกับฉันมากกำลังยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง ฉันรีบวิ่งไปทางนั้นอย่างรวดเร็วและจับลูกกรงและตะโกนเรียกผู้หญิงคนนั้นแต่ เสียง!? ของฉันมันมี ฉันไม่มีเสียง นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ความคิดเห็น