คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ผู้ปล่อยข่าวลือ?
"เฮ้อ~~ จู่ๆก็ตกลงมาซะงั้น สงสัยไม่มีคนปักตะไคร้เลยว่าไหม?"
กาลบ่นและทำหน้าเบื่อหน่ายแต่เมื่อถามแล้วหันไปมองคิวก็ต้องกระวนกระวายต่อในเมื่อคิวทำหน้าสีหน้าแย่สุดๆ
"มะ...ไม่เป็นไรนะ!?"
กาลทำท่าลนลานไปหมด เอาอย่างไรถ้าอ้วกตรงนี้คงไม่ดีแน่นอน เธอมองซ้ายมองขวา อ๊ะ!? พนักงาน
"ขอโทษนะค่ะ"
กาลรีบวิ่งไปหาพนักงานคนนั้นอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คิวอดทนไว้ก่อน พนักงานคนนั้นก็หันมามอง และมองกาลอย่างงุนงง
"มีอะไรเหรอครับ?"
"คือมีห้องน้ำใกล้ไหมค่ะ คือเพื่อนของฉันจะอ้วกน่ะค่ะ"
"!? ทางนั้นเลยครับ"
กาลวิ่งไปหาคิวแล้วก็อุ้มคิว เล่นเอาคิวเขินอายทันทีก็รู้นะว่ากาลเขาแข็งแรงแต่แบบนี้เขาอยากแทรกแผ่นดิน หนีเลย พนักงานคนนั้นก็ตะลึงและคิดว่าแฟนแกร่งแบบนี้คงลำบากแน่นอน
"กะ...กาล!? ปะ...ปล่อย...อึก"
คิวเอามือปิดปากทันทีรู้สึกอยากอ้วกออกมาสุดแล้วสิ
"ทนอีก 30 วิก็จะถึงห้องน้ำแล้ว"
อึก!? 30 วิ เขาต้องทนอาการคลื่นไส้นี้แล้วก็ทนกับความอับอายที่ถูกผู้หญิงอุ้มท่าเจ้าหญิงด้วยนะ ตอนนี้อยากตายจริงๆเลย
30 วิพอดีกาลส่งคิวถึงห้องน้ำที่อ่างล้างมือตรงตามเวลา ว่าแต่ว่านะนี่น่ะห้องน้ำชายนะ!?
"เป็นไงบ้าง?"
"อะ...อืม...ค่อยยังชั่ว ว่าแต่ว่าเถอะกาล...."
"อะไรเหรอ?"
"เธอออกไปก่อนเถอะนะ ที่นี่ห้องน้ำชาย ผู้หญิงสุ.. ผู้หญิงอย่างกาลมาอยู่ที่นี่ไม่ค่อยดีหรอกนะ"
คิวนั้นไม่กล้าพูดออกไปเลยว่าผู้หญิงสุภาพสตรีอย่างกาลเพราะเจอAttackโดนอุ้มท่าเจ้าหญิงเข้าไป
"นั่นสินะ ถ้างั้นฉันไปรอข้างนอกนะ"
คิวพยักหน้าตอบรับแทน กาลจึงเดินออกมารอข้างนอก โชคดีที่ไม่มีใครเขามาไม่งั้นคงถูกเข้าใจผิดแบบอะไรแปลกๆ คิวก็มองกระจกและพรางคิดว่าตัวเขาน่าสมเพชชะมัด
กาลเหม่อมองออกไปข้างนอกที่ท้องฟ้ามืดครึ้มและหยดฝนที่โปรยปรายลงมา พวกเมฆาจะเป็นไงบ้างนะ? กาลนั้นก็อดห่วงไม่ได้ถ้าเกิดไม่สบายก็แย่เหมือนกัน
"นั่นมันกาลไม่ใช่รึนั่น"
กาลเห็นไปมองเจ้าของเสียงอย่างเร็วคนทักไม่ใช่ใครอื่นเลยเป็นคนที่กาลรู้จักดี คนทักโบกมือและเดินเข้ามาหา"ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกาลที่นี่นะ"
"เหมือนกันฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่นะ ริน"
"พอดีมากับเพื่อนๆน่ะแต่ไม่รู้เรื่องการ์ตูนหรอกนะ"
"เหรอ นั่นสิส่วนใหญ่เราก็ปิดบังไว้ละนะ"
"ไม่ใช่ว่าพวกเราปิดเลยแค่ไม่กล้าแสดงออกไป สมัยนี้ก็มีคนคลั่งการ์ตูนอยู่เยอะนะ"
ทั้งสองสนทนาอย่างสนุกและปนความโศกเศร้าเล็กน้อยการที่จะได้คุยในสิ่งที่ตนชอบ มันก็ยากอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองก็คุยกันอย่างสนุกสนานคุยในสิ่งที่ตนชอบมันรู้สึก สบายและสนุกจริงๆ
"ขอโทษนะกาลที่ทำให้รอนาน"
คิวที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จหมดแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำสายตาของคิวมองไปยังหญิงสาว อีกคนที่ไม่ใช่กาลอย่างสงสัย ผู้หญิงที่ขอถ่ายรูปกับเขาเยอะสุดๆตอนที่คิวเขาแต่งคอสเพลย์
"นายคือสามหนุ่มหล่อ!? หรือว่าแฟนที่ว่าคือกาล"
อ่า...คือว่าทั้งสองอยากจะทักท่ารีแอ็คชั่นของรินจริงมันจะเวอร์ไปนิดนะ
"แฟน?"
กาลงุนงงจนเผลอพูดคำที่เป็นคำที่ตัวเธอสนใจ
"ก็เมื่อก่อนหน้านี้นิดหน่อยฉันเจอกับเขาละนะ"
รินชี้ไปยังคิว เจอก่อนหน้านี้นิดหน่อยแบบนี้จำกันไม่ได้จริงๆสินะ
"อ่า...คือว่านะจำผมไม่ได้เหรอ?"
"เราเคยเจอกันเหรอ?"
"จำไม่ได้จริงๆด้วยเสียใจนะครับ"
"แม้~~ คนหล่ออย่างนายฉันน่าจะจำได้นะ แต่เราไม่เคยเจอกันหรอกนะ ฉันว่า...นะ"
คิวถอนหายใจออกมา จำเขาไม่ได้จริงๆด้วยรู้เศร้าใจอย่างไงก็ไม่รู้
"รินนี่คิวเคยเจอกันแล้วแต้ไม่เคยแนะนำนิเนอะ"
"เคยเจอ?"
"ใช่แล้วละครับ ผมคิวเราเจอกันงานแต่งคอสเพลย์แต่ตอนนั้นผมคอสเป็น เซรางากิ อาโอบะ ยังไงละครับ"
"เอ๋!!!???"
ดูท่าเธอจะตกใจสุดๆเลยละนะ ก็แน่ละเธอเล่นขอถ่ายรูปไปเยอะไปแยะขนาดนั้นแล้วมาเจอกันอีกในสภาพแบบนี้
"มะ...มะ...ไม่คิดเลยนะว่าจะมาเจอกันในที่แบบนี้ แหะๆ แถมยังเป็นหน้าห้องน้ำ
ประโยคสุดท้ายพูดเสียงเบาจนเรียกได้ว่าพึมพำ หล่อนนั้นใจเต้นตึกตักอย่างรุนแรง รินนั้นไม่คาดคิดว่าจะได้เจอคนที่เขาแอบชอบในที่แบบนี้ รินหลงใหลในตัวของคิวที่แต่งคอสเพลย์เป็นอย่างมากยิ่งมาเจอกันแถมยังหน้าตา หล่อเหลาขนาดนี้หล่อนยิ่งรักจนงอหัวไม่ขึ้นเลยก็ว่าได้
"โทษนะริน กาลเราไปเดทกันต่อเถอะ"
เพราะคิวพูดแบบนั้นมันเหมือนมีดอันแหลมคมที่ได้แทงเข้าไปกลางใจของรินให้เจ็บปวดถึงขั้นตายคาที่
"เอ๊ะ !?"
กาลไม่ทันได้พูดอะไร คิวก็จับมือกาลและเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวสิ!?"
คิวไม่ฟังแต่ก็ยังคงพากาลไปยังสวนที่เขาและกาลเข้ามา คิวพากาลมาอย่างรวดเร็ว จนมาถึงมุมหนึ่งของสวน คิวล็อกกาลไว้กับกำแพงและมองหน้ากาล สายตาของทั้งสองประสานกัน
"คิว!? นายทำอะไรเนี่ย?"
"ฉันรักเธอ!"
"!?"
นี่มันอะไรกัน!? เมฆาที่คิดว่ามาเดินเล่นในสวนถึงจะเฉอะแฉะเพราะน้ำฝนตกค้างก็ตามแต่เขาไม่คาดฝันว่าจะมาเห็นอะไรหรือได้ยินอะไรแบบนี้เลย
กาลที่ได้ฟังคำสารภาพของคิวเขาก็ตะลึงนิดหน่อยแต่กาลก็เสมองไปทางอื่นไม่สบตากับคิว คิวเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิดเขาคงทำให้กาลลำบากใจ
"ขอโทษนะคิว"
เพราะกาลก้มหน้าทำให้อีกฝ่ายมองไม่เห็นสีหน้า แต่คำขอโทษของกาลก็ทำให้เขารู้ว่าคำสารภาพที่ได้เอื้อนเอ่ยออกไปนั้นคงไม่ ได้ตอบรับแน่นอน
"นี่ทำไมละกาลทำไมถังเป็นฉันไม่ได้พวกเราสองคนสนุกมาด้วยกัน รู้จักกันก็นานแล้ว แต่ทำไมกับคนที่เพิ่งเจอกันอย่างเมฆาเธอถึง..."
เมฆาที่แอบฟังอยู่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเขาลุ้นไปหมด เหตุผลที่กาลคบด้วยเขาเองก็อยากจะรู้
"เรื่องนั้นบอกไม่ได้หรอก ขอโทษนะ"
คิวรู้สึกเจ็บปวดเป็นที่สุดจนทนแทบไม่ไหวแล้ว
"กาล หมอนั่นเองก็อาจจะคบเพื่อหวังร่างกายเธอพอได้ก็ทิ้งนะ"
อ้าวเฮ้ย!? เมฆาตกตะลึงเจ้าหมอนั่น มันจะบอกเรื่องข่าวลือนั่นเหรอ? ไม่นะ แบบนี้กาลก็ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะออกไปหา เลยได้แต่ยืนฟังอยู่ตรงนี้
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ"
"เอ๊ะ!? กาลเธอไม่รู้ข่าวลือเกี่ยวกับเมฆาเหรอ?"
"ข่าวลือ?"
นั่นเวรกำ เมฆากุมขมับตัวเองและทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าทันที จบแล้ว จบกันแล้ว คิวไม่คิดเลยว่ากาลจะไม่รู้ นึกว่ากาลรู้แล้วเสีย
"ข่าวลือที่ว่าหมอนั่นคบผู้หญิงพอคั่วแล้วก็ทิ้ง"
"อ๋อ! ข่าวลือนั่นเอง"
เมฆากับคิวต่างก็ถูกความงุนงงรับประทานเข้าให้ไป รู้แล้วแต่ก็ยังคบ? กาลเขาคิดอะไรอยู่กันแน่?
"แล้วทำไม?"
คิวถามและสีหน้างุนงงอย่างสุดๆ
"ข่าวลือนั่นฉันเป็นคนปล่อยเองละ"
"!?"
ไม่จริงอ๊ะนี่มันกันทำไมเรื่องมันพลิกเกินความเป็นจริงขนาดนี้ละ เอ๋!? นี่ มันชวนงงไปหมด ข่าวลือของเมฆานั้นมันมีมาตั้งแต่ก่อนเขาจะคบกับกาลนะมันมีมาตั้งแต่ปา ยปรากฏและรู้ว่าเขามีผู้หญิงอื่นแต่จะเรียกอื่นก็ไม่ได้เพราะปายแค่เพ้อคิด ว่าเขาเป็นแฟนตนเอง
"ตะ...แต่ ทำไมละข่าวลือนั่นมีมานานไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่นะ"
"แล้วทำไมถึงบอกว่านั่นเป็นฝีมือของกาลละ"
"นั่นเป็นความลับนะ"
กาลยิ้มอย่างน่าขนลุก คิวก็รู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั้น ทำไมกัน? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? กาลเป็นคนปล่อยข่าวลือจริงๆเหรอๆ
"เรื่องนั้นชั่งมันเถอะฉันว่าเรากลับไปหาพวกเมฆากันเถอะ"
กาลทำตัวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอสามารถเสแสร้งได้เก่งแต่เขาไม่เลย และการที่เรียกชื่อของคนๆนั้นเขาก็แทบจะบ้าอยู่แล้วเขาไม่อยากอยู่นานไป มากกว่านี้พอแค่นี้ละขอแค่นี่ละ
"กาลไปเถอะ ฉันขอตัวกลับก่อนรู้สึกไม่ค่อยสบาย"
พูดจบเขาก็หันและเดินไปอีกทาง ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กันทำไม น้ำตาเริ่มออล้นออกมาจากดวงตาของคิวเขาปาดมันออกอย่างรวดเร็วและเก็บน้ำตา ไว้
กาลมองแผ่นหลังอันเศร้าสร้อยของเขาเธอก้มหน้าลงสีหน้าที่ดูเป็นปกติเมื่อกี้หายไปเปลี่ยนเป็นสีหน้าเศร้าสร้อย
"ขอโทษนะ คิว"
เธอพึมพำและเดินออกจากจุดนั้นโดยเดินมาอีกทางจากที่คิวเดินไป
เมฆาก็ได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงที่เดิม เขาไม่เข้าใจอะไรเลย เขาไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเลยตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ใช่ตั้งแต่เมื่อตอนเด็กที่ได้แต่มองเธอฝ่ายเดียว
ความคิดเห็น