คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Yandere_ตอนที่ 3 end
อา...นึก ออกแล้วละนะดีจังเลยน่าฉันเนี่ยที่นึกออกขึ้นมาได้ ในตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่บนถนนสายหนึ่งที่กำลังมุ่งตรงไปที่นั่นที่ๆคนที่ฉัน รักอยู่ กำลังจะไปหาแล้วนะวุธที่รักของฉัน
ฉันกำลังเป็นอะไรไปแค่ไปอ่านเจอนิ่งที่ไม่ควรอ่านฉันก็เป็นได้ถึงขณะนี้เลย เหรอ? แต่มันไม่ใช่แค่นิดเดียวแล้วละนะเพราะว่ามันทำให้ฉันนึกออกความทรงจำที่ขาด ไป มันชั่งโหดร้ายและยังคงติดตาของฉัน
ท่านทั้งสองยกมีดเข้าหากันและฟันเชือดเฉือนกันจะตายทั้งคู่ เลือดพุ่งกระเซ็นไปทั่วมีเพียงแค่ฉันที่เหมือเป็นผู้ชมละครสุดแสนโหดนี้ พอทีเถอะ! ฉันไม่อยากจะนึกถึงมันอีก แต่มันก็งดงามดีนะเลือดนั่น
และแล้วในที่สุดฉันก็มาถึงสถานที่ที่ฉันควรจะมาในวันนี้ อ๊ะ ที่หน้าต่างนั่น วุธ ฉันโบกมือให้กับเขาและฉันต้องหยุดชะงักทันที มันอะไรกัน นังนั่น ทำไมถึงไปอยู่ที่ห้องของวุธทำไม ไม่! พอทีเถอะ!
ฉันรีบวิ่งออกมาจากตั้งนั้นทันที ความรู้สึกแปลกที่กำลังปะลุออกมา ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ในหัวก็เริ่มจะคิดอะไรแปลกๆไปหมด อยากทำลายทุกคน อยากทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างของเขาคนนั้นหายไปให้หมด หยุดนะ! พอทีเถอะ น้ำตาของฉันหลั่งไหลรินลงมา ความเจ็บปวดที่หน้าอกนี้ประดุจมีดได้แทงเสียบทะลุจนไม่รู้สึกอะไรเลย
ถ้าหลับตาลงคงจะรู้สึกดีขึ้นเองแต่เราจะหลับที่ไหนกันที่นี่มันสวนสาธารณะไปลับ ในพุ่มไม้ดีกว่า คิดอย่างนั้นจึงเข้าไปในพุ่มไม้แล้วล้มตัวลงนอนและหลับตาลงทันที แต่ไม่รู้เพราะอะไรกันปกติฉันเป็นคนหลับยากมากเลยแท้แต่ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึก ง่วงจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวเลย
เสียง? เสียงอะไรกันคุ้นหูจัง ดวงตาทำไมมันหักขนาดนี้นะ จะลืมตาก็ลำบากจัง แต่พอลืมตาขึ้นก็พบว่าตอนนี้มันเป็นเวลาราตรีแล้ว ท้องฟ้ามืดแล้ว นี่ฉันเผลอหลับไปนามากเลยเหรอเมื่อก้มดูนาฬิกาข้อมูลก็พบว่าเวลาชี้บอกเวลา หนึ่งทุ่ม นี่ตั้งแต่บ่ายยันทุ่มเลยเหรอเนี่ย เรา...
ไม่ๆๆ แต่มันก็อดไม่ได้เลย นังนั่น ไปอยู่ในห้องของวุธความรู้สึกนี่มันเหมือนจะปะทุออกมาอีกแล้วถ้าเราทำตาม ความรู้สึกมันคงจะกลายเป็นผลลัพธ์หรือบทสรุปที่ไม่ดีแน่เลย ฉันเดินออกมาจากพุ่มหญ้า มีใครอยู่ตรงนั้นด้วย? ใครกันนะ?แต่คงไม่เกี่ยวกับเรากลับบ้านดีกว่า
“นั่นมันแฟนเก่าของวุธนิน่า”
ฟะ...แฟนเก่า!? หมายความว่าไงกัน พอฉันหันไปไม่ใช่ใครอื่นเลยที่ฉันเห็น นังเด็กน่าไม่อายนั่นเอง
“หมายความว่าไง คิดจะหาเรื่องรึไงกัน นังเด็กตอแหล”
รู้สึกได้ยิน ‘ชิ’ ออกมาจากนังเด็กนั่นด้วย หึ คงเป็นประเภทโดนด่าก็จะด่ากลับมันทุกดอกละสิ
“หึ น่าสงสารจังโดนทิ้งทั้งที่ไม่รู้ตัวอย่างนั้นสินะ”
“ไม่ใช่ว่าหล่อนเพ้อเอาเองหรอกเหรอ”
ฉันเงยคอขึ้นและมองต่ำใส่นังเด็กนั่น ใช่แล้วไม่ใช่ว่าคิดไปเองหรอกเหรอ เพ้อไปเอง ไม่ก็คิดไปเอง ดูท่าจะอดทนไม่ไหวแล้วสินะดูสิตัวสั่นไปหมด โกรธสินะ แค้นสินะ ใช่ว่าหล่อนจะโกรธแค้เป็นคนเดียวคนที่แตะต้องหรือที่อยู่ใกล้เขาคนนั้นมันจะ ต้องตาย มือของฉันล้วงหยิบของในกระเป๋าอย่างค่อยและระมัดระวัง
“หึๆๆ ฮ่าๆๆ”
จู่ๆนังเด็กนั่นก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เป็นอะไรบ้าไปแล้วรึไง แต่จู่ๆนังเด็กนั่นก็พุ่งเข้ามาหาฉัน แย่แล้ว! โชคดีที่ฉันหลบมาได้ เอ๊ะ!? นั่นมันมีด อย่างนี้นี่เองไม่ใช่แค่ฉันสินะ
“คิดจะทำอะไรมิทราบมันอันตรายนะ หึ”
“วุธเขาต้องเป็นคนของฉันคนอย่างเธอสมควรตายไปซะ”
“เห~~ ใครกันนะ?”
ฉันหยิบมีดสองเล่มออกมาและจับมันไว้ในสองมือ ดูถ้านังเด็กนั่นอึงไปเลยสิ ใช่ว่าฉันจะฆ่าคนไม่เป็นหรอกนะ ฉันพุ่งตัวไปหานังนั่นโดยใช้มือซ้ายทำท่าเหมือนจะแทงและแล้วก็เป็นอย่างที่ คิดนังนั่นใช้มีดหยุดไว้แต่ฉันมีมีดอีกข้างขวาอยู่อีกนะและในตอนนี้นังนั่น มีช่องโว่แล้ว มือขวาถือมีดเงื้อมขึ้นและมุ่งตรงหวังแทงตรงหัวใจปลิดชีพในคราวไปเลย แต่นังเด็กนั่นก็ถอยหลบหนี ชิ หลบได้อย่างนี้คงต้องหาแผนใหม่
“ไม่นึกเลยเป็นเหมือนฉัน”
ฉันเลียริมฝีปากก็จะยิ้มแสยะไปให้
“เหมือน? ไม่เหมือนเลย!?”
ฉันมุ่งเข้าไปหานังนั่นแน่นอนมีแผนไว้แล้วจะลบได้รึเปล่านะ หึ ฉันวิ่งแล้วก็ทิ้งตัวถลา ไปกับพื้นและใช้มีดฟันไปที่ขาและดูถ้าจะได้พ้นฉันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและ หันไปนังนั่น ดูสิถ้าจะเจ็บนะพอดีว่าฉันเฉือนเข้าไปลึกพอสมควร นังนั่นร้องด้วยความเจ็บปวด และกดแผลนั่นไว้
“เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ!!!!”
“เห~~ จะจบเพียงแค่นี้เหรอ นี่ไม่รู้ตัวรึไงว่าเปิดช่องโว่ให้ฉันอยู่”
“เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ!!!!”
“น่ารำคาญ”
ฉันขว้างมีดข้างขวาออกไปและก็เกิดเหตุไม่คาดฝันเสียแล้ว ฉันและนังนั่นต่างก็เบิกตากว้าง ทำไมละ ทำไมถึงมาขวางปกป้องนังนั่น นี่ตอบสิ วุธ
“วุธ!!”
นังนั่นรับร่างของวุธเอาไว้ โชคดีที่มีดนั้นปักไม่โดนเส้นตาย ฉันก็ได้แต่มองนังนั่นโอบกอดวุธเอาไว้และเรียกชื่อของเขาพร้อมกับน้ำตาแห่ง ความโศกเศร้า ฉันไม่อาจจะมีน้ำตาเหล่านั้นเพราะฉันก็ได้แต่ตกตะลึงและคำถามมากมายเกิดขึ้น
ทำไมละ ทำไมถึงปกป้องนังนั่น ถ้าไม่มีนังนั่นเราสองคนจะอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวกัน สนุกกันและมอบความรักให้กันและกันแล้วไม่ใช่แล้วเหรอ? นี่ทำไมละ วุธ!!
“วุธ!! อย่าตายนะวุธ!! ทำใจดีๆไว้วุธ อึก”
น่ารำคาญ น่ารำคาญ น่ารำคาญ น่ารำคาญ น่ารำคาญ!! แก่ ไม่มีสิทธิ์ในการเรียกชื่อนั้น ฉันเงื้อมมีดขึ้นและวิ่งเข้าปักกลางหลังนังนั่นแต่ไม่ถึงกับตายหรอก ต้องทรมานให้มากก่อนแล้วค่อยฆ่าทิ้ง
“อ๊าก!! เจ็บ เจ็บ เจ็บ”
“หึหึ ฮ่าๆๆๆ ร้องอีก ร้องอีกสิ ฮ่าๆๆ”
ฉันดึงมีดออกจากกลางหลังของนังนั่นก่อนจะเงื้อมมือขึ้นอีกครั้งและปักลงไปที่ เดิม นังนั่นก็ยิ่งร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงดีจังนะนังนี่แต่พอแล้วละ ฉันไม่อยากฟังเสียงน่ารังเกียจของนังนี่อีกแล้วถึงจะอยากได้ยินมันพูดว่า เจ็บ ไปเรื่อยๆก็เถอะ ปิดฉากสุดท้ายของชีวิตนังนี่แล้วละ
ฉันเงื้อมมือที่ถือมีดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ได้จะปักไปที่เดิมแต่จะเป็นการปัก ลงไปที่หัวทำลายสมองให้ตายคาที่ ฉันลงมือทันทีที่เงื้อมมือจนสุด มีดปักลงกลางหัว นังนั่นไร้ซึ่งการตอบสนองได้แต่นิ่งค้างฉันลากมีดไปทางซ้ายจะได้ถือว่าโชคดี แต่ไม่รู้หรอกนะว่าจะโชคดีอะไร หึๆ แล้วก็ดึงมีดออก
ร่างไร้ซึ่งชีวิตที่โอบกอดคนสำคัญของฉันไว้ล้มลงเมื่อหัวแตะพื้นบางสิ่งก็ไหลออก มาจากหัวด้วยเช่นกัน ชั่งเป็นอะไรที่สดและสวยมากจริงๆ เลยนะ ฉันยิ้มออกมาและก็หยิบสิ่งที่ไหลออกมาจากหัวของนังนั่นมา และฉันก็มองไปยังวุธที่ได้ดวงตามีแต่น้ำตา
ร้องไห้? เสียใจ? เพราะใครกันที่ทำให้เธอเสียใจและร้องไห้ออกมาแบบนี้ เป็นเพราะนังนี่ตายเหรอ? วุธเธอรักนังนี่ขนาดนี้เลยเหรอ? นี่ วุธ
ฉันก้มลงนั่งวางสมองของนังนั่นลงที่พื้นแล้วใช้มือที่เปื้อนเลือดทั้งสองข้าง นี้ที่แดงสดงดงามจับไปที่วุธและมานั่งหนุนตักของฉันและใช้มือที่เปื้อนเลือด นั้นรูปแก้มของวุธและริมฝีปากใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่เขาอยากปกป้อง นักปกป้องหนา
“นี่ วุธ ฉันรักเธอมากเลยนะ มากจนอยากทำลายที่อยู่รอบข้างของเธอให้หมด”
ฉันก้มมองและส่งยิ้มให้กับเขา และก็ลูบที่หน้าผากของเขาอย่างอ่อนโยน
“วุธ ฉันน่ะเมื่อก่อนคิดว่าโลกนี้มันคงเน่าไปหมดแล้วเพราะด้วยเรื่องครอบครัวของ ฉัน ฉันเองก็รู้ดีว่าไม่ควรเอาปัญหาของตนหรือประสบการณ์ของเป็นที่ตั้งและคิดว่า มันแย่ไปหมด แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลยไม่สิมันบังคับให้ต้องคิด”
น้ำตาไหลอาบแก้มของฉัน ฉันมองไปยังท้องฟ้าที่เป็นสีดำมืดไม่มีดวงดาวหรือแสงใดเลย วันนี้เป็นคืนเดือนดับไม่มีพระจันทร์ก็ไม่แปลกแต่ไม่มีดาวเลยด้วยมันก็ชั่ง เหมือนหัวใจฉันที่มีความมืดเท่านั้นมีแสงแห่งความหวังอยู่เลย
ในตอนที่ฉันยังเด็กนั้น ฉันรู้ว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงฉันมาพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงถึงจะถูกใช้ถูก ทุบตีและถูกกระทำรุนแรงฉันก็ไม่ว่าอะไรเลยก็เพราะว่าพวกเขาเลี้ยงฉันมา จนกระทั่งพวกท่านออกไปเที่ยวนอกบ้านและปล่อยฉันให้อยู่ตัวคนเดียว ฉันทำความสะอาดบ้านตามปกติ และก็ได้พบพินัยกรรมพินัยกรรมผู้ใดที่เลี้ยงฉันจะได้เงินจำนวน 200 ล้านบาท ฉันตกตะลึงที่จำนวนเงินมากมายขนาดนี้ ฉันรู้ว่าพ่อเป็นเจ้าของบริษัทชื่อดังแต่ไม่คิดเลยว่าจะมีขนาดนี้ และเพราะสิ่งนี้ฉันเลยนึกถามว่าแล้วพ่อแม่ในตอนนี้ทำงานอะไรกันละ พอคิดก็รู้ว่าไม่ได้ทำอะไรเลยเอาแต่ใช้เงินมรดกเลี้ยงดูฉันทั้งนั้น หมายความว่าตลอดมาไม่ใช่พวกเขาที่เลี้ยงฉัน แต่ฉันต่างหากที่เลี้ยงพวกเขา ยกโทษให้ไม่ได้
ความแค้น ความกดดัน ตลอดที่กดมันลงในใจตอนนี้มันเหมือนน้ำพุที่พุ่งขึ้นมาทันที กลับมาเมื่อไรจะให้ตายอย่างทรมานต้องไปเตรียมของเสียแล้ว และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้วางแผนและฆ่าคน พวกท่านกลับมาและทำหน้ายิ้มแย้มสดใสไปเที่ยวและผลาญเงินของฉันกันอย่างมีความสุขเลยสินะ ฉันใช้ยานอนหลับใส่ลงไปในอาหารพอทานเข้าไปก็หลับฉันจับมัดเป็นอย่างดีเมื่อ พวกเขาตื่นฉันก็ทรมานจนตายคาที่
อดีตอันแสนสนุกตอนนั้นฉันลืมมันไปได้ไงกันนะ ใช่แล้วหลังจากที่ทรมานสองคนนั้นจนตายตอนที่กำลังเก็บกวาดฉันดันซุ่มซ่ามตกบันไดหัวกระแทกพื้นจนลืมไปเสียสนิท
มารู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลและถูกตำรวจสอบสวนและแน่นอนว่าไม่ได้อะไรจากฉัน และเขาก็ไม่คิดว่าฉันเป็นมาตกรเพราะฉันยังเด็กแถมตอนนั้นฉันก็ใส่ถุงมือ กระทำและเผาถุงมือไปเรียบร้อย
ฉันก้มลงมองวุธที่ตอนนี้ไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว ฉันยกหัวที่ขาดออกจากร่างกายของเขามากอดไว้อย่างแนบแน่นที่ตรงอก รู้สึกอุ่นไหมวุธ เธอไม่สามารถตอบได้สินะ เท่านี้เธอก็จะเป็นของฉัน ของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันมีความสุขมากๆเลยนะ ดีใจที่สุดเลยละ
“พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะวุธ”
ฉันจูบลงบนหน้าผากของวุธอย่างอ่อนโยนและเลื่อนลงมาจูบที่ริมฝีปากของวุธ
“รักที่สุดเลยนะ ที่รักของฉัน”
End
ความคิดเห็น