คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Yandere_ตอนที่ 2
นี่ก็ผ่านมาได้หนึ่งปีแล้วที่ฉันกับเขาคบกัน เราไปเที่ยวกันในวันปิดเทอม และแน่นอนว่าทำให้ความรักของเราสองคนคืบหน้าไปเรื่อยๆ สุดๆ
“นี่~~ ซิน”
“อะไรเหรอ?”
“คือ...”
“มีอะไรก็พูดมาสิ หรือ วุธ เป็นอะไร??”
เขาส่ายหัว ส่ายหัวแบบนั้นเดี๋ยวก็หลุดหรอกพี่ เล่นส่ายซะแรง ถ้าพยักหน้าแบบนี้ไม่ร็อคเลยเหรอ?
คือว่า...นะเราก็คบกันมานาน..”
คบกันมานาน... ไม่จริง!! หรือว่าเขาจะเบื่อฉันแล้ว ไม่นะไม่ยอมเด็ดขาด เธอเป็นของฉัน ของฉันเท่านั้น
“แล้วทำไมเธอไม่ยอมให้ฉันไปบ้านซิน ซักทีละตะเอง”
ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เองจะว่าไปก็จริงฉันยังเคยไปบ้านวุธตั้งห้าหกครั้งแล้ว แต่จะพาไปได้ไงกันก็ฉันอยู่คนเดียว อย่างบ้านวุธก็มีน้องสาวตั้งสองคน
คือว่า...บ้านฉัน”
ฉันหลบหน้า มองก้มต่ำลงทันที จะให้พาไปได้ไงกัน ไม่ว่าอย่างไงก็ไม่อยากไปเลย
“นี่ๆๆ ทำไมละ?”
เอาก็เอา
“ก็ได้ วันอาทิตย์นี้จะพาไปแน่นอน”
“เย้!! สัญญาแล้วนะ”
ฉันพยักหน้าตอบรับไป เฮ้อจะเอาไงดีละที่นี้ ฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ทำงานเก็บเงินเองและเงินบางส่วนที่เป็นมรดกถึง ฉันก็ยังเหลืออีกตั้งเยอะ เรื่องเงินๆทองๆไม่อยากให้เขารู้เลย
วันนี้เป็นวันศุกร์ตอนเย็นเลิกเรียน
“เอ๋!? จะไม่ไปบ้านฉันแล้วหรอวุธ”
“อืม โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไร หรอกกลับด้วยกันนะ”
“อ่า...คือว่าวันนี้ไม่ได้หรอก ฉันมีธุระไปก่อนนะ”
“อืม ไปดีมาดีละ”
“โอ้”
รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลย ว่าแต่ว่ามีธุระเหรอ? ปกติไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะบอกฉันนิน่า หรือจะเซอร์ไพส์อะไรฉันเอาไว้ถึงเวลานั้นกันเนอะ
ในเมื่อต้องเดินกลับคนเดียวแวะไปหาอะไรกันหน่อยดีกว่าไปย่านการค้าดีกว่า แล้วจะซื้ออะไรดีน่า โอ๊ะ!? นั่นมันโปสเตอร์ประกาศ ‘ร้านไอศกรีมเปิดใหม่มาให้คุณลองในราคาถูก’
“ถูกจัง ไปร้านนี้ดีกว่า”
เอ... อ๊ะ!? ตรงนั้นสินะมีคนเยอะจังเลย ก็ราคามันถูกนิเนอะ ก็ต้องมีคนสนใจอยู่แล้วรีบไปต่อแถวซื้อดีกว่า หือ? นั่นมัน วุธนิน่าอะไรกันมาที่ร้านนี้เหมือนกันเหรอ
“วุ..!?”
เอ๊ะ!? ใคร กันน่ะเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแต่น่ารักจังแต่ชุดเครื่องแบบ นั่นโรงเรียนเรามัธยมปลายปี 1 นิน่า แล้วทำไมเด็กคนนั้นกับวุธ อ๊ะ!? กอดแขนวุธเลยเหรอนังเด็กนั่น ทำไมละวุธทำไมไม่สลัดมันทิ้งไปนายมีฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? มีฉันเป็นแฟนแล้วไม่ใช่หรอ? ต้องตามไปแล้ว เข้าไปใกล้อีกดีกว่า
“นี่ๆวุธไอศกรีมอร่อยจัง”
“อืม แต่ฉันว่าไอศกรีมไม่น่าสนใจเท่าเธอหรอกนะ”
“แม้ วุธบ้า”
ไม่น่าสนใจเท่านังเด็กนั่น แล้วยังหัวเราะกันสนุกสนาน มันอะไรกันทั้งสองเป็นอะไรกัน แล้วทำไมวุธถึงต้องพูดอะไรแบบนั้นด้วย ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด
“นี่ วุธ ฉันอยากไปบ้านวุธ”
หา!? ไปบ้านวุธหรอนี่หล่อนเป็นใครรึบังอาจจะไปบ้านแฟนฉัน วุธถ้านายบอกว่าไปกันเลยหรือจะพาไปรับรองเจอฉันแน่
“โทษนะ ไปไม่ได้หรอก”
“เอ๋ ทำไมละ”
“ก็ ถ้าขืนพาไปเจ้านั่นคงโกรธฉันแล้วจะเชือดฉันทิ้งแน่นอน”
“เจ้านั่น? อ๋อ... พี่บอลนิเอง ไม่ต้องไปสนใจหรอกน่า นะ นะ นะ”
“ไม่ได้ เดี๋ยวจะพาไปส่งบ้านเธอแล้วฉันจะกลับเลย”
บอล? จะว่าไปคนชื่อบอลคือคนที่เป็นเพื่อนสนิทของวุธนิน่า น้องสาวของเพื่อนนิเอง ให้ตายสิปล่อยคิดเป็นคนบ้าไปได้ให้ตายสิ แต่เพื่อนและครอบครัวของวุธถ้ามาก่อกวน เราคงต้องกำจัดถึงซะละมั่ง เพราะมันน่ารำคาญจะตายไป วุธก็คงคิดแบบนั้น ฉันที่เสียพ่อแม่ไป พ่อแม่ก็ไม่ได้ดีกับฉันเลยมีแต่ดุด่าทั้งที่ฉันออกจะเป็นเด็กดีทำตามที่ท่าน สั่งทุกคำ แต่พอทำพลาดก็ดุด่ารุนแรง พ่อแม่น่ะไม่ได้รักลูกหรอก
“ไม่เอาไม่เอาจะกลับพร้อมวุธ”
“พี่จะรีบไปส่งเพื่อไปทำงานพี่ไม่ว่างหรอกนะ”
ในตอนนี้ฉันแทบไม่สนว่าตนเองกำลังใช้เล็บขูดไปกับกำแพงปกติก็ต้องเจ็บธรรมดา แต่ตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีความเจ็บนั้นเลยใช่เพราะความคิดฉันไม่สนความเจ็บปวด แค่นี้แล้วละสายตาไปจากภาพที่เกิดตรงหน้านี้ได้หรอกนะ
“งั้นก็ได้ แต่..”
ถึงทุกคนจะเห็นว่านังนั่นจะยิ้มน่ารักมาก แต่รอยยิ้มสำหรับมันชั่งน่าเกียจจริงๆทุเรศซะไม่มี
“แต่?”
“ถ้าพี่จุ๊บฉันทีหนึ่งฉันจะกลับบ้านเองและปล่อยพี่ไปทำงาน”
อา...อยาก ใช้ขวดเบียร์ที่อยู่ที่พื้นตรงเท้าฉันหยิบขึ้นมาและทุบมันกำแพงให้ขวดแตกทำ ให้เกิดเป็นของแหลมคมที่จะปลิดชีวิตของนังนั่นได้ทีเดียวจริงๆ แต่แอบตรงนี้ก็นับว่าโชคดีที่อีกฝ่ายมองไม่เห็นฉัน แต่คนที่ผ่านไปมาเห็นก็คงไม่พ้นโดนว่าเพี้ยนแน่นอน จะเพี้ยนหรืออะไรตอนนี้ฉันไม่สนแค่ชักจะทนต่อนังตอแหล่นั่นไม่ค่อยจะไว้และ ถ้ายังไม่ไปแบบนี้
“ที่แก้มพอนะ”
“แก้มก็ได้ ถึงอยากจะให้จุ๊บปากก็เถอะนะ”
ทนไว้ ทนไว้ ทนไว้อีกนิดเดียวมันก็จะไปแล้ว ทนเห็นวุธจุ๊บแก้มยัยนั่นไปก่อน มันก็จะไป วุธก็ดูรำคาญด้วยเล่นถอนหายใจและจุ๊บลงบนแก้มนังนั่นโดยสีหน้าลำบากใจ
“กลับบ้าน ระวังตัวด้วยละ”
“ค่า!!!”
เขาถอนหายใจอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องรับมือกับนังนั่นละนะ โอ๊ะ!? มะ...เมื่อกี้เขาเห็นเรารึเปล่าน่า เกือบหลบไม่ทัน
“ไปทำงานดีกว่า”
เขาพึมพำและหันหลังเดินตรงไปยังทางตรงกันข้ามกับที่ฉันหลบซ่อนตัวอยู่ แค่วุธดูแลน้องสาวเพื่อนเท่านั้นเองละนะ ถึงยัยเด็กนั่นจะรุกยังไง วุธก็เป็นของฉันอยู่วันยังค่ำ อีกอย่างวุธก็ดูรำคาญและลำบากใจด้วย ใช่แล้วละวุธไม่มีทางเลือกนังนั่นและก็จะไม่มีทางเลือกใครนอกจากจะเลือกฉัน และก็ฉัน เฮ้อ คิดแบบนี้ก็ค่อยโล่งอกเหมือนยกภูเขาออกจากอกได้เลย เท่านี้ก็กลับบ้านดีกว่า ว่าแต่ไปซื้อไอศกรีมเปิดใหม่ก่อนกลับดีกว่า ลัลล้า~~~
น่าเบื่อ~~ วันนี้ เป็นเสาร์ที่สุดแสนน่าเบื่อโคตรจริงๆเลย เกมที่เล่นก็ผ่านหมดแล้วหนังสือที่ซื้อมาก็อ่านหมดแล้วว่างๆๆๆๆ ปกติวันเสาร์แบบนี้ วุธต้องโทรมาชวนฉันตั้งแต่เช้าแล้วสิ ทำไมไม่โทรมาเลยตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว โทรไปหาเองดีกว่า
ว่าแต่เราว่างโทรศัพท์ไว้ไหนเนี่ย เวรกำ ที่ห้องนั่งเล่นไม่มี ว่างไว้ที่ห้องนอนรึเปล่าน่า เดินขึ้นไปและค้นหาก็ไม่เจอ งั้นห้องครัว ไม่เจอ ห้องรับแขก ก็ไม่เจอ เอ๋!? นี่ ฉันไปว่างไว้เนี่ย ห้องน้ำ มันจะไปมีได้ไงกัน แต่อาจเป็นไปได้ อืมที่ชั้นวางของไม่มีหรือเผลอใส่ไปในเสื้อที่ในตระกล้าไม่สิ ก็ตอนก่อนนอนเรายังเล่นอยู่เลยนิน่า ไปไหนละ มันคงไม่มีขาเดินไปเองหรอกน่าต้องอยู่ที่ไหนในบ้าน นึกๆๆ อื้อ~~~ อยู่ ไหนกันน่า รองไปหาห้องนั่งเล่นดีกว่าก็น่าจะอยู่ห้องนั้น ที่โซฟาก็ไม่มี ไปไหนอ๊ะ หรือมันจะมีขาจริงๆ เป็นไปได้ไหม แหะๆ คงเป็นไปไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว หือ? ในตู้นั่น
ฉันค่อยๆเปิดตู้ไม้ที่ไม่เคยเปิดเลยและจำไม่ได้แล้วด้วยว่าข้างในมีอะไรอยู่ หือ? อัลบั้มรูป? ล็อก กุญแจไว้ด้วย แล้วกุญแจอยู่ไหนเนี่ย ตู้นี่คงไม่มีแมลงสาปนะไม่งั้นฉันคงเป็นนักวางเพลิงและกลายเป็นโจรวางเพลิง เผาบ้านตนเพราะแมลงสาปแน่นอน ตลกชะมัดถ้าเป็นแบบนั้น
อือ....กุญแจ ? จะว่าไปเรามีกุญแจดอกเล็กแต่ไม่รู้ว่าเป็นกุญแจอะไรนิน่า รู้สึกว่าจะเก็บไว้ในลิ้นชักของโต๊ะในห้องนอนเรา อือ...อยู่ไหนกันนะ โอ๊ะ!? เจอและ จะไขละนะ
เมื่อเสียบเข้าไปเท่านั้นละ พอดีเลยเอาละไขละนะ หลุดแล้ว ที่ล็อกหลุดแล้วรูปข้างในจะเป็นอะไรกันนะรู้สึกตื่นเต้นจังเลย
และเมื่อฉันได้พลิกเปิดไปหน้าแรกของอัลบั้ม
“นี่มัน ไม่จริง ฉะ...ฉัน”
ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ!!! ฉันเคยเป็นแบบนี้อย่างนั้นเหรอ!!!???
ความคิดเห็น