คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DAP - งานโรงเรียนเพื่อเก็บคะแนน
ชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้เขียวขจีที่มีแสงส่องงดงามใต้ต้นของมัน แต่ทุกสิ่งที่ไม่ใช่ต้นไม้หรืออยู่ใต้ต้นไม้นั้นคือความมืดมิด ชายหนุ่มอ่านหนังสือได้สักพักก็ปิดหนังสือลงและเริ่มเปล่งเสียงร้องเพลงออกมา บทเพลงแห่งชีวิต...
"อรัญตื่นได้แล้ว"
โรเขย่าร่างที่กำลังหลับใหลของอรัญและเรียกขานชื่อออกมา แต่ก็มีเสียงในลำคอที่แสดงถึงความรำคาญกลับมาเพียงเท่านั้น แต่นานๆเข้าอรัญก็ต้องตื่นจากนิทราเพราะต่อหลับไม่ลง
"น่ารำคาญจัง หาว~~~"
อรัญลุกขึ้นนั่งและบ่นด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เขาบิดตัวไปมาสลัดความขี้เกียจออกจากกาย เขาแทบไม่อยากตื่นจากความฝันอันแสนหวาน(?)เลยสักนิด เพราะต้องมารับความเป็นจริงที่ยากจะทำใจ
หลังจากเหตุการณ์เควสระดับ D นั่นก็ทำให้อรัญอยากจะบ้าตาย
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ณ ห้องพยาบาล
อรัญตื่นจากการสลบไสลที่เกิดจากยานอนหลับสูตรพิเศษของโร สิ่งแรกที่พบคือร่างกายรู้สึกเจ็บเหมือนโดนมดกัดแค่นั้นอรัญยังพอทนได้ แต่ที่ทนไม่ได้คือมันคันไปหมด ในขณะที่กำลังเกาแขนที่คันก็มีบุคคลคนหนึ่งเข้ามาในห้อง
"ไงอรัญ เป็นไงบ้าง"
"อาจารย์...."
อรัญลากเสียงยาวเหมือนจะเรียกชื่อด้วยแต่ก็ดันลืมของอาจารย์ขึ้นมา อาจารย์มอคค่าเลิกคิ้วขึ้นทันที
"ฉันจะหาเครื่องดื่มให้ล่ะกัน"
อาจารย์มอคค่าเดินไปยังตู้เย็นภายในห้องและหยิบขวดน้ำรินใส่แก้ว การกระทำของเขาคงทำให้ลูกศิษย์ความจำเท่าปลาทองนึกชื่อของอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าของตนออกนะ มอคค่าคิดอย่างนั้น เมื่อรินเสร็จก็เดินมาหาอรัญแล้วยื่นแก้วน้ำให้ ไหนลองเอ่ยชื่อของเขาออกมาสิ ถ้ายังไม่เรียกชื่ออีกงานนี้อรัญได้นอนยาวอีกแน่
อรัญรู้สึกได้ถึงจิตมุ่งร้ายอะไรบางอย่างจากอาจารย์มอคค่า แต่เขาก็รู้แล้วล่ะว่าอะไร ถ้าเขาไม่เอ่ยชื่อออกไปคงได้เจออะไรที่มันสยองแน่
"ขะ...ขอบคุณครับ อาจารย์...มอคค่า"
อรัญยิ้มแห้งๆและรับน้ำมาดื่ม ดูท่าจะผ่านวิกฤตมาได้อย่างหนึ่งแล้ว ทางมอคค่าก็ยิ้มๆ รอดตัวไปนะ
"จะว่าไปแล้ว อาจารย์มอคค่าเห็นโรไหม"
"พูดแบบนี้ไม่ได้เจอกันสินะ เขาก็คงไปช่วยงานนิดหน่อยเดี๋ยวก็คงกลับมา ก็คนที่เรียกฉันมานี่ก็โรนั่นแหละ แต่ฉันไม่นึกว่าเธอจะตื่นแล้ว"
อาจารย์มอคค่านั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงของอรัญและหยิบแอปเปิลในตะกร้าที่วางไว้บนตู้วางของคนเยี่ยมไข้พร้อมกับมีดมาปอกแอปเปิล
"อาจารย์มอคค่าและดอลเลดี้?"
อรัญนิ่งไปนิดหนึ่งเพราะสายตาของอาจารย์มอคค่าที่ตวัดจากการมองมือของเขาที่ปอกแอปเปิลมาที่อรัญอย่างรวดเร็วเมื่ออรัญเอ่ยถาม
"ถูกทำลายไปแล้ว"
อรัญก้มหน้าลงและนึกเป็นห่วงนารีอย่างมากจะหนีพ้นไหม? แล้วปลอดภัยดีไหม?
"ฉันอยากเห็นการต่อสู้ของเธอจริงๆเลยนะอรัญ"
อรัญเงยหน้ามองอาจารย์มอคค่าทันที ใบหน้าอรัญแสดงออกมาชัดเจนว่าหมายความว่าอะไร แต่ภายในใจก็รู้ดีอยู่แล้ว
"ก็ตอนที่ฉันไปถึงก็เห็นโรเอาดาบเสียบทะลุอกไปแล้ว"
อาจารย์มอคค่าพูดจบก็หยิบแอปเปิลที่ตนยังปอกไม่เสร็จใช้มือหยิบและใช้ฟันของตนกัด เคี้ยวมันอย่างหงุดหงิดในใจ เขานั้นอยากที่จะเห็นการต่อสู้ของนักเรียนที่ดูไม่ค่อยได้เรื่องอย่างอรัญเอาชนะปีศาจระดับสูงนั่นได้อย่างไร เรื่องอยากเห็นหน้าของโรถึงจะเห็นแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นพลังแบบไหนอีกอยู่ดี ว่าแต่แอปเปิลนั่นไม่ได้จะปอกให้อรัญหรอกเหรอ แล้วถ้าจะกัดแบบนั้นแต่แรก แล้วจะทำการปอกเพื่ออะไร
"คือว่าผม..."
ในขณะที่อรัญจะพูดก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน
"เข้าไปได้ไหม?"
เป็นเสียงผู้ชายที่อรัญไม่เคยรู้จักไม่คุ้นหูเลยอาจจะเป็นคนทักผิดห้อง
"เข้ามาได้เลย!"
อรัญละสายตาที่มองประตูมายังอาจารย์มอคค่าที่ยังคงหันไปมองประตู คนรู้จัก? และเขาคนนั้นก็เข้ามาพร้อมกับคนอีกคน
"มาช้าไปนะ วายุ"
"ช่วยไม่ได้ ฉันต้องทำงานของฉัน"
อาจารย์ทั้งสองก็สนทนาไปเรื่อยๆกัน พูดคุยเรื่องงานและมีเถียงกันว่าใครยุ่งกว่าใครปล่อยให้ลูกศิษย์ทั้งสองของพวกเขาฟังเรื่องไม่เป็นเรื่อง อรัญที่เบื่อก็มองไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่มากับวายุ นั่นมัน นภา
เมื่ออรัญหันไปมอง เขาก็มองมายังอรัญเช่นกัน ดวงตาของนภาเขา? มันแปลกๆจัง อรัญลืมตัวและจ้องมองลงไปนัยน์ตาของนภา
"มีอะไร?"
นภาที่รู้สึกแปลกๆกับการถูกจ้องมองจากอรัญจึงถามออกไปโดยตัดความรู้สึกแปลกๆและโดยความบังเอิญหรือเปล่าอาจารย์ทั้งสองก็หยุดเถียงและหันมามองอรัญ
"อ๊ะ!? ไม่มีอะไร แค่หน้าของนายมันคล้ายคนรู้จักล่ะมั้ง แหะๆ"
"..."
นภาไม่พูดอะไรแต่ยังคงจ้องไปที่อรัญ ความจริงมันก็คุ้นจริงๆแต่มันนึกไม่ออก อรัญเลยช่างมันไปดีกว่า
"จะว่าไปผมปราบดอลเลดี้ได้สินะ"
"จะเรียกว่าปราบก็ไม่ถูกแค่ทำลายร่างของดอลเลดี้ไปอีกหนึ่งได้ก็แค่นั้น"
นภาตอบคำถามอย่างเยือกเย็นและอรัญรู้สึกได้ว่ากำลังโดนอีกฝ่ายมองต่ำ ไม่ค่อยสบอารมณ์กับนภาเสียเลย
"แต่อย่างไรก็ได้ 1 แสนคะแนนสินะ"
อรัญยิ้มเริงร่าสุดๆ ผลรับออกมาโอเคสุดๆ เป็นไปตามแผนที่อรัญวางไว้
"นี่นายเซ่อหรือโง่กันแน่"
นภาพูดอย่างนี้ทำให้อรัญไม่หงุดหงิดขึ้นมาทันที อะไรกันจู่ๆก็มาด่าหาว่าเขาเซ่อโง่นั่น
"หมายความว่าไง?"
"เควสนั่นเป็นเควสของคลาสปราบมาร"
"พะ...พูดเรื่องอะไรกัน?"
อรัญทำหน้างุนงงไม่ค่อยเข้าใจที่นภาพูดเลยสักนิด นภาที่ยังคงท่าทางเยือกเย็นก็ถอนหายใจนิดหน่อยและชี้ไปยังข้างๆอรัญ
"นายก็เช็ค Equipment Book ของนายดูสิ "
อรัญมองตามนิ้วที่นภาชี้ เมื่อเห็น Equipment Book ที่อยู่บนตู้ข้างเตียงก็คว้ามาเปิดดูทันทีและอ่านอย่างละเอียดอีกทีและก็พบว่ามีตัวอักษรสีแดงที่เขียนว่าปราบมารในหัวข้อเฉพาะคลาส
"แปลว่า..."
อรัญพูดเสียงสั่นเครือตัวสั่นนิดๆแสดงสีหน้าเฮิร์ตอย่างเห็นได้ชัดเจนสุดๆ แต่เขาก็หันไปมองอาจารย์ทั้งสองที่ยืนเหงื่อตกไม่รู้จะปลอบใจอย่างไรดี
อรัญแทบอยากกรีดร้องลั่นแล้วร้องไห้เลยทันที แสดงว่าสิ่งที่ทำไปไม่ได้อะไรกลับมาเลยสักนิด เสียเวลาสุดๆ ผ่านมาสามสี่วันแล้วคะแนนก็ยังไม่มีเลย อย่างนี้ก็ถือได้ว่าเป็นนักเรียนศูนย์คะแนนแล้ว
"ให้ตายสิ"
นภาก็พึมพำขึ้นมาลอยๆ และเดินเข้าไปนั่งข้างๆอรัญที่ตอนนี้ก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่ดูสลดอยู่ เขาเอามือเชยคางขึ้นให้มองมาที่เขา
"อะ...อะไร!?"
อรัญก็ได้แค่เงยหน้าตามแรงกระทำ แต่พอสายตาสบนาน อรัญทนไม่ไหวก็รีบปัดออกแล้วเสมองทางอื่น
"เร็วๆนี้มี Dance Arena Party ฉันจะลงงานนี้เพื่อนายถือเป็นการช่วยหาคะแนนให้"
"Dance Arena Party มันคืออะไร?"
นภาเลิกคิ้วขึ้นอย่างหงุดหงิด ไม่พูดไม่จารีบลุกและเดินออกจากห้องทันที
"อีกคนนายไปหาเอง"
และก่อนที่เขาจะออกจากห้องนี้ก็ทิ้งไว้เฉกเช่นนี้
"อะไรของเขา?"
อรัญงงเป็นอย่างมาก จะหงุดหงิดอะไรของเขา
"นี่เธออยู่ที่นี่มากี่เดือนแล้วล่ะ ถามมาได้นะ คงไม่เคยร่วมงานอะไรที่โรงเรียนจัดเลยหรือไรกัน”
จู่ๆอาจารย์วายุก็พูดขึ้นอย่างเหลืออด อรัญก็พูดอะไรไม่ออกเพราะจับใจความที่อาจารย์วายุพูดไม่ได้เพราะฟังไม่ค่อยเข้าใจเสียเท่าไร
"วันนี้เป็นวันที่ 4 ที่อรัญอยู่ที่นี่"
วายุนิ่งเงียบไปนิดหนึ่ง 4 วัน? เพิ่งย้ายมา? แต่ย้ายมากลางเทอมได้ด้วยเหรอ? ครุ่นคิดอยู่แต่ก็ตัดสินใจถามเรื่องที่สงสัยออกไป
"นักเรียนมาเรียนกลางเทอมได้ด้วยเหรอ?"
"ก็ผู้อำนวยการคลาสฝึกปีศาจให้เขามาช้าได้เนื่องจากอยู่ไกลถึงทวีปเอเชีย จดหมายเลยส่งไปช้านิดหน่อยและเวลาเดินทางก็ใช้เวลาประมาณเกือบเดือนได้ล่ะนะ"
วายุก็เข้าใจเรื่องราวเลยเงียบไม่ถามอะไรหรือพูดอะไรและเดินออกจากห้องนี้ไป
"นี่ๆอาจารย์มอคค่างาน Dance Arena Party คืออะไรเหรอ?"
"มันก็คืองานแห่งการเก็บเกี่ยวคะแนนที่มีจัดขึ้นเพียงสามเดือนต่อ 1 ครั้ง เป็นงานที่เหล่าสามคลาสจะมารวมจับกลุ่มเป็นหนึ่งกลุ่ม และแน่นอนว่าในกลุ่มจะมีคนเพียงแค่ 3 คนที่อยู่กันคนละคลาสและช่วยกันร่วมสู้ให้ชนะเป็นการเก็บคะแนนที่บางที่ตัวเราไม่ต้องออกแรงเลยก็ได้นะ... ถ้าไม่เข้าใจก็ลองอ่านละเอียดใน Equipment Book ล่ะกัน "
เมื่ออรัญฟังจบก็เหมือนเห็นเทพแห่งคะแนนมาอยู่ข้างหน้าเลย เขายังมีโอกาสอยู่สินะ แถมอาจจะไม่ต้องออกแรงเลยด้วย
“ขอบคุณนะครับอาจารย์มอคค่า อ่า...คือผมอยากจะขอพักผ่อนอีกหน่อยนะครับ”
“อย่างนั้นเหรอ งั้นฉันไม่กวนนะ ไปล่ะ”
“คร้าบ~~”
และเมื่ออาจารย์ออกไปเขาก็แสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ แบบนี้ก็ยังมีโอกาส แต่พอคิดว่าถ้าเขาต้องสู้ล่ะ? อรัญอยากเอาหัวโขกกับกำแพงให้ความจำเสื่อมไปเลยจริงๆ ถ้าเขาต้องสู้เองล่ะนะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ณ ปัจจุบันอรัญกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ รับลมเย็นอ่อนๆ ที่พัดพามาอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นอะไรนะ"
โรถามพร้อมเพราะตอนนี้ไม่มีใครแถมเขาก็เป็นห่วงด้วยและเอามือไปวางไว้บนหน้าผาก ตัวก็ไม่ได้ร้อนอะไรแล้วก็อุ่นกำลังดีด้วย อรัญที่ตอนนี้ใบหน้าบ่งบอกว่าวิญญาณไม่อยู่กับร่างกับตัวก็เหม่อมองไปข้างหน้า
"นี่...โรทำไงดี"
"?"
อรัญหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน แต่โรก็ไม่ถามอะไรออกไป อรัญถอนหายใจลืมตามองไปยังหน้าโรที่ตอนนี้เห็นเพียงแค่ดวงตานัยน์ของโรที่ยังสามารถมองเห็นได้ ส่วนที่เหลือก็อยู่ภายใต้ผ้าที่พันจนมิดชิด
"งาน Dance Arena Party"
"มันเป็นการต่อสู้ อย่างไรพวกเราก็ไม่เข้าร่วมได้ใช่ไหมล่ะ?"
"ก็ใช่แต่..."
โรเงียบและรอให้อรัญพูดออกมาถึงเหตุผลที่ทำท่าทางจะเข้าร่วมงานนี้ แต่ก็ไม่พูดอะไรแล้วยื่น Equipment Book ให้ดู เขารับมาดูรายละเอียด
Equipment Book นั้นเปิดหน้ารายชื่อผู้ลงแข่งเรียบร้อย โดยมีชื่อ อรัญในคลาสฝึกปีศาจและชื่อนภาในคลาสปราบมาร
"งั้นก็ไปขอโทษเขาและบอกว่าจะไม่เข้าร่วมเด็ดขาดก็ได้ไม่ใช่เหรอ?"
อรัญส่ายหน้าอย่างแรงเป็นการปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
"ทำไมล่ะ?"
"เพราะว่า..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ในวันเดียวกับอรัญฟื้นและออกจากอาคารรักษา
"อย่างไรก็พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ"
พยาบาลสาวชุดขาวยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดบอกกับอรัญ
"ครับ"
อรัญตอบรับคำของเธอและเดินออกมาจากตรงนั้นออกจากอาคารพยาบาล
"นี่"
เสียงเรียกทำให้อรัญหันไปมองถึงอาจจะไม่ได้เรียกเขา แต่พอหันไปก็มั่นใจว่าต้องเรียกตัวอรัญแน่นอน ก็คนเรียกไม่ใช่ใครที่ไหนก็นภานั่นล่ะ
นภาเดินเข้ามาหาอรัญเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขามีธุระอะไรอีกล่ะ?
" Equipment Book ของนายส่งมา "
"เอ๊ะ?"
อรัญร้องอุทานอย่างไม่เข้าใจแล้วทำหน้างุนงง แต่ก็ล้วง Equipment Book ในกระเป๋ากางเกงส่งให้ นภารับมาและกดทำอะไรสักอย่าง เขาส่งไปง่ายๆแบบนี้คิดถูกหรือเปล่า? แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ไม่ดีนี่
"นายชื่ออะไร"
ในขณะที่กำลังกด Equipment Book ของอรัญก็ถามขึ้นมา อรัญก็ทำหน้าเอ๋อๆ มองมาที่เขาอยู่นั่นล่ะ เพิ่งจะมาถาม?
"อะ..อรัญ"
"นภา"
เขาบอกชื่อเสร็จก็ยื่น Equipment Book คืนให้อรัญ อรัญมองสักพักแล้วค่อยรับมันกลับมา
"รีบหาคนของคลาสอัญเชิญมาละกัน"
"คือว่านะ...เรื่องกิจกรรมฉัน...คือฉันจะไม่ลง"
อรัญพูดติดๆขัด และหวั่นๆ ทำแบบนี้จะเป็นการเสียมารยาทอะไรเขาไหมนะ
"นายต้องลงเพราะฉันเลือกนาย ไม่งั้น..."
นภาจ้องมายังอรัญสายตาราวกับใบมีดแต่เขาก็ไม่พูดจบประโยคอรัญก็พูดตัดก่อนว่า
"ลงอยู่แล้วน่า แหะๆ"
และยิ้มแห้งๆ ให้ เพราะอรัญเป็นคนขี้กลัวต่อสายตาผู้อื่นเลยไม่กล้าที่จะเถียงนภาที่เอาแต่มองด้วยสายที่ไม่ค่อยดีเท่าไร
"งั้นฉันจะรอวันที่จะได้ร่วมสู้กับนาย"
นภาหันหลังเดินจากไปโดยทิ้งคำพูดเอาไว้ แต่อรัญก็ไม่ได้คิดว่าจะพูดออกมาจากใจแค่พูดข่มขู่เขาเพียงเท่านั้นมากกว่า แต่ทำไมต้องเป็นเขาด้วยล่ะ?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
โรพยักหน้าเข้าใจแล้วว่าปฏิเสธไม่สำเร็จ อรัญเลยได้แต่คอตกอยู่แบบนี้
"ในเมื่อต้องสู้แล้ว ฉันก็ต้องไปหาคนอีก ว่าแต่ว่า...จะไปหาที่ไหนกันคงไม่มีคนของคลาสอัญเชิญตกลงมาจากฟ้าตอนนี้หรอกนะ แหะๆ"
ตุบ!?
อรัญนั้นกำลังบ่นๆแล้วก็บ่น จู่ๆก็มีคนตกมาจากฟ้าเสียงกระทบพื้นดังอย่างน่ากลัว คอหักตายไหมนั่น? ต่อหน้าต่อตาอรัญ... นี่มันเวอร์ไปแล้ว! แต่หากสังเกตก็จะพบว่าเป็นหญิงสาวสุดแสนสวยผมทองอร่ามในชุดกะลาสีนักเรียนสีฟ้า แต่ก็ยังไม่เห็นหน้าของเขา อรัญลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆอย่างลังเลใจ...
ความทรงจำของโรเวล
"อึก!? อะ!? อา..."
"ผ่อนคลายหน่อยสิ ท่านโรเวล"
"เจ้าก็ทำเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไงกัน!?"
"ของแบบนี้มันต้องแรงๆถึงจะรู้สึกดีนะท่านโรเวล"
"แต่..ว่า... อ๊ะ!? อา....."
ในตอนนี้ข้ากำลังรู้สึกสบายตัวและรู้สึกดีไปหมดแต่ก็รู้สึกว่าเจ้านี่มันจะออกแรงเยอะมากถึงจะดีแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บ หลังจากที่เดินทางมานานโดยไม่ได้พักแต่พอเดสมาร่วมเดินทางดูท่าข้าจะพักบ่อยสุดๆ เพราะหมอนี่มันขี้เหนื่อยมากๆ เลยต้องพักบ่อย และครั้งนี้เดสจู่ๆก็จับเนื้อต้องตัวข้าและบีบจับไปทั่วกาย
"ต่อไปนวดตรงไหนดีนะ~~"
ดูท่าเจ้าตัวจะสนุกสนานจริงๆ ข้าก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรตอนนี้ก็เป็นช่วงยามราตรี จะพักเอาแรงก็ไม่ได้ว่าอะไร
เดสเป็นปีศาจที่เพิ่งจะออกจากผนึกก็เลยยังไม่ค่อยชินอะไรมากมาย และก็สัมผัสได้ว่าพลังปีศาจเริ่มค่อยๆฟื้นฟูขึ้นเรื่อยๆ
"จะว่าไปพลังของเจ้า น่าคลื่นไส้ชะมัด โอ๊ย"
จู่ๆก็เล่นบีบแรงข้าจึงต้องร้องด้วยความเจ็บปวด ให้ตายสิเวลาปกติแบบนี้ข้าจะมีความอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดน้อยมาก
"ท่านโรเวลกินสุนัขเป็นอาหารหรือไงกัน"
"เปล่าแต่ถ้าเจ้าจะด่าข้าอย่าอ้อมเลย จะว่าปากหมาก็ว่ามา"
"เรื่องของข้าน่า... แต่ว่าทำไมท่านโรเวลพูดจาใจร้ายแบบนี้ล่ะ"
"ก็ตอนที่อยู่ที่นั่นข้ารู้สึกถึงพลังชวนคลื่นไส้สุดๆ"
“พลังของข้าไม่ได้น่าคลื่นไส้อะไรขนาดนั้นหรอกน่า”
“แล้วทำไม....”
ข้าทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก มันเหมือนมีอะไรบางอย่างค้างคาใจเป็นอย่างมาก มันคืออะไรข้าก็ไม่รู้เลย แต่พลังนั่นชวนน่าคลื่นก็จริงแต่มันก็รู้สึกคุ้นเคย
‘โรเวล ฉันอยู่ที่นี่...’
ข้ารีบลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้นและมองไปทิศทางที่เดินมา
“เป็นอะไรไปเหรอ? ท่านโรเวล อ๊ะ!? เฮ้ย ท่านโรเวลจะไปไหนกัน!?”
ข้าไม่สนใจเดสและรีบออกวิ่งไปยังที่แห่งนั้นที่ๆทำให้ข้าคลื่นไส้และก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด แต่มันไม่ได้มีเพียงแค่นั้น... มันมีอะไรบางอย่างอีก...
ความคิดเห็น