คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความสัมพันธ์อันแสนคุมเครือ
"จากการฟังที่นายเล่า และนิสัยที่เนสบอก เมื่อมาบวกลบถอดรากถอดรูทและสมการแล้วก็จะได้คำตอบคือ.."
อยากจะรู้ว่าหมอนี่จะยืดยาวไปไหนบอกๆมาซะทีไม่ได้รึอย่างไรกัน เมฆาก็ทำหน้าเอื้อม มันเกี่ยวกับคณิตศาสตร์ด้วยเหรอ?
"คือ?"
"สนุก"
สั้นง่ายมากเหมือนคณิตศาสตร์มากให้โจทย์มายาวเป็นรถไฟความยาวซักสองบรรทัดได้แต่ คำตอบกับเป็นเพียงตัวเลขเพียงตัวเดียวอย่าง x = 2 ทำนองนี้จริงๆ มันจะต้องไปแทนในสมการอีกไหมหา!! ถึงจะได้คำตอบที่แท้จริงของข้อนั้น
"ไม่เข้าใจ"
"งั้นก็ไม่เข้าใจต่อไป"
พูดไม่ออกเลย เล่นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกซักนิด ไม่เข้าใจก็ต้องทำให้หายไม่เข้าใจสิ หมอนี่มันจะหงุดหงิดอะไรอีกละ
"ขอร้องละ please"
เนตรถอนหายใจแล้วก็หยิบกระดาษขึ้นมาเขียน เมื่อขีดๆเขียนๆเสร็จก็ยื่นส่งมาให้อ่าน ในนั้นเขียนไว้ว่า
"คิวนั้นคงคิดว่าถ้าบอกความลับไปก็จะเลิกกันเร็วอย่างนั้นก็น่าเบื่อ ทำให้เมฆเดือดร้อนมันสนุกยังดีกว่า"
เมื่อเมฆาอ่านออกเสียงจบก็ขย้ำกระดาษเป็นก้อนแล้วโยนไปข้างหลังและมันก็ลงถังขยะพอดี
"โอ้โห โยนลงอีกตามเคย"
เนตรที่เห็นอย่างนั้นก็ชื่นชมและทำให้หายหงุดหงิดได้เล็กน้อยถึงจะรู้ว่ายังไงก็ โยนลงเพราะเห็นโยนลงทุกครั้งถ้านั่งตรงนี้ละนะ ปกติถ้าเป็นที่อื่นก็ไม่ลงหรอก
"แบบนี้นี่เอง อย่างนี้ต้องหาโอกาสแก้เผ็ดเจ้านั่น"
เมฆาตบโต๊ะดังปังและยืนขึ้นพูดเสียงดังขึ้น เหมือนจะป่าวประกาศอย่างไรอย่างนั้น
"ว่าแต่ว่าเถอะนะ เมฆ"
"อะไรเหรอ?"
"นายลืมไรปะ"
เมฆาขุ่นคิดและก็นึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าลืมอะไร แต่มันก็มีความรู้สึกว่าจะลืมอะไรเหมือนกันแต่ก็นึกไม่ออก
"นั่นสิเหมือนจะลืมอะไร แต่นึกไม่ออก"
เนตรเลิกคิ้วแล้วถอนหายใจอย่างหน่ายๆออกมา เพื่อนเขาจะลืมอะไรง่ายขนาดนี้นะ
"ปายไง"
"!?"
เมื่อนึกได้ก็ตกตะลึง งานงอกวันนี้ต้องกลับกับปายตอนสี่โมงแต่ตอนนี้สี่โมงครึ่งและ แต่พอลุกจากเก้าอี้หินอ่อ
แล้วหันไปมองก็พบว่า
"เพิ่งนึกได้งั้นเหรอ!?"
ปายที่ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไรก็เล่นเอาซะเมฆาหัวใจกระตุกไปเลย ตกใจเป็นอย่างมากเลยเล่นโผล่มาแบบนี้
"มะ..มาตอนไหนอ๊ะ?"
เมฆายิ้มแห้งๆและถามออกไป หวังว่าไม่ใช่ตั้งนานแล้วนะ แต่คงไม่ใช่เพราะถ้ามานาน เนตรก็ต้องบอกแล้ว
"มาตอนที่ เมฆาโยนขยะลงถัง"
พูดจบปายก็นั่งกับเก้าอี้หินอ่อนและเมฆาก็นั่งตาม
"เหรอ แหะๆ ขอโทษนะ พอดีคุยมันไปหน่อย"
"ใช่แล้วละปาย"
ม่ายยยย!? เนตรแกยิ้มแบบนั้นแล้วตอบออกไปมันทำให้เมฆาเสียวสันหลังวาบทันที
"ชั่งเถอะว่าแต่ว่านะเมฆา"
สายตาของปายมองเมฆาด้วยความเยือกเย็น ทำให้เมฆาเสียวสันหลังวาบอีก
"อะ...อะไรเหรอ"
อย่างมากก็ได้แต่ถามแบบนี้และยิ้มแห้งๆเท่านั้น
"เมฆาลืมอะไรอีกไหม"
เธอยิ้มหวานและถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขาลืมอะไรอีก? เขาก็ไม่น่าลืมแล้วนะ
"ลองเช็คของในกระเป๋ากางเกงดูสิ"
เมื่อล่วงลงไปในกระเป๋ากางเกงก็พบสิ่งผิดปกติทันที บางสิ่งหายไป เมฆาเริ่มค้นหาอย่างรวดเร็วในกระเป๋าแต่ก็ไม่เจอ
"โทรศัพท์หาย!?"
สีหน้าเมฆาซีดลงทันตาทันที และ ก้มหน้าลงและกลัดกลุ้มอย่าง ปายจึงตบบ่าเบาๆ
"ไม่เป็นไร มีคนเก็บโทรศัพท์บอกว่าเดี๋ยวจะเอามาคืนให้"
"งั้นเหรอ ค่อยยังชั่วหน่อย"
"แต่คราวหน้าก็ระวังบ้างนะ!"
"ครับ!!"
แต่ต้องรอนานแค่ไหนคนๆนั้นจะมากันนะ เมฆาก็นั่งอ่านหนังสือไปพรางและคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆกับปายและเนตรเพื่อรอ คนที่เก็บโทรศัพท์ และเพียงไม่นานนั้นเอง สายตาของเมฆาก็ไปสะดุดเห็นผู้หญิงที่เขาไม่อยากให้เข้ามาทักหรือทักเขาในตอน นี้เลย และแล้วกาลก็มาถึงยังที่ที่เขานั่ง
"โทรศัพท์ของใครเหรอ? ของเนตร? หรือเมฆา? หรือจะเป็นของเธอ?"
กาลเธอค่อยล้วงกระเป๋ากระโปรงพร้อมกับถามไปด้วยและเมื่อหยิบออกมาได้ก็ยื่นโทรศัพท์ไปยังปาย ปายก็รั
และยื่นให้เมฆาที่นั่งข้างๆ
"เธอรู้จักกับเมฆา?"
ไม่นะกรุณาอย่าถามเลย ขอร้องละได้โปรด
"อืม ก็นะรู้จักกันตอนไปห้องสมุด"
"เมฆาไปห้องสมุด?"
ปายหันมาถามเมฆาแต่สีหน้าก็ไม่มีอะไรและปกติดี เธอคงไม่คิดอะไรร้ายๆอยู่นะ
"ก็ไปหาหนังสือที่จะใช้ทำโครงงานเคมี แล้วก็เจอกาล แล้วเธอก็ให้ข้อมูลดีเยี่ยมมาก จนคิดว่างานนี้คะแนนเคมีต้องออกมาดีมากแน่นอน"
เมฆารู้สึกเจ็บที่หัวใจทันที การเจอกันครั้งแรกไม่ใช่ที่ห้องสมุดแต่เป็นที่อื่น แต่ดูเหมือนกาลจะจำเขาไม่ได้รึเปล่านะ
"เอ๋...อย่างนี้นี่เอง ขอบใจที่ช่วยเมฆานะ แต่เธอเป็นเพื่อนกับเมฆา?"
ในตอนนี้เมฆารู้สึกได้ถึงรถไฟจะชนกันอย่างแรงเสียแล้ว ถ้ากาลตอบออกไปว่าใช่ กาลต้องลำบากแน่ และเขาก็ต้องจากกับคนที่เขารักมานานอย่างกาลแน่นอน
"ฉันกับเมฆาเป็น..."
"กาลฉันมีเรื่องจะถามเธอได้ไหม?"
จู่ๆเนตรก็เอ่ยถามออกมาแต่ดูจากน้ำเสียงแล้วเหมือนจะไม่ค่อยอยากจะช่วยหรือแก้สถานการณ์ตอนนี้เลยซักนิด
"มีอะไรเหรอ?"
"คือวันนี้เรากลับด้วยกันได้ไหม?"
เมื่อถามจบเนตรก็หันมามองเมฆาแล้วทำสายตาที่บ่งบอกว่างานนี้พอจะรับมือได้วะ
"วันนี้ฉันมีนัดสำคัญไปไม่ได้โทษนะ"
"เหรอ"
"ฉันต้องรีบไปและปล่อยให้นานคงไม่ดี"
พูดจบกาลก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้นโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของปาย ปายเองก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะปายคิดว่าคนอย่างเมฆาไม่มีทางควงสาวหน้าตาธรรมดา อย่างกาลแน่นอน
"สงสัยนัดแฟนแน่นอนเลยคิดงั้นไหม?"
"ฉันคิดนะ"
"อะ..อื้อ..เหมือนกัน"
ปายถามและมองไปยังสองคนเพื่อดูปฏิกิริยาแต่ก็ไม่มีพิรุธอะไรเลย เนตรทำหน้านิ่งเหมือนรู้อยู่แล้วอะไรทำนองนั้น ในขณะที่เมฆาทำหน้าเอ๋อ เหมือนจะฟังบ้างไม่ฟังบ้างถึงเขาจะนั่งกดโทรศัพท์ เพื่อเช็คอะไรบางอย่าง แต่ในใจกับว้าวุ่นไปหมด นัดสำคัญ? กับใคร? ที่ไหน? เมื่อไร? เหมือน คุณพ่อหวงลูกสาว ถึงจะไม่ถามหรืออะไรเขาก็รู้อยู่เต็มอก ต้องไปกับคิวแน่นอน เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็ได้แต่นั่งเงียบๆสะกดอารมณ์ความรู้สึกเดือดนี้ลงไป
"งั้นเรากับกันเถอะนะ เมฆา"
ปายหันมาและพูดเชิญชวนอย่างร่าเริงเหมือนไม่มีความกังวล
"โทษนะปายวันนี้ เมฆมันต้องกลับกับฉัน"
"เอ๋!! อะไรกัน เนตรจะแย่งตัวเมฆาของเค้าอ๊ะ เค้าไม่ยอมนะ"
"แต่เนสมันมาบอกทีหลัง เอาไว้กลับด้วยกันพรุ่งนี้ไปเลยสิ"
ปายทำแก้มป่องขึ้นมาทันทีแสดงถึงความไม่พอใจอย่างแรง
"เอาน่าเนตรพรุ่งนี้ฉันกับนายกลับด้วยกันก็ได้"
เมฆาพูดอย่างนี้ทำให้เนตรถอนหายใจออกมา เจ้านี่ไม่คิดอยากรู้รึไงกันว่าคนรักของตนไปมีนัดสำคัญกับใครที่ไหน ซื่อบื้อชะมัด
"งั้นกลับกันเถอะเมฆา"
ปายกอดแขนเมฆาแนบอก ถึงจะหน้าตาน่ารักแต่ว่าอกไข่ดาวแท้ๆ เมฆาก็ไม่อยากเปรียบผู้หญิงที่รูปร่างหรอกนะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ละนะ ถ้าโดนแบบนี้ และแล้ววันนี้เขากับปายก็กลับบ้านไปด้วยกัน ส่วนเนตรนั้น
"นายไม่อยากรู้แต่ฉันอยากรู้"
เนตรพึมพำเบาๆและเดินไปที่จอดรถ ต้องตามหากาลและดูให้แน่ใจละนะ
ทางด้านของกาลนั้น หลังจากที่รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น เธอก็มองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครบางคน
"กาลฉันอยู่นี่"
"รอนานไหมคิว"
"ไม่เลยละนะ"
คิวส่งยิ้มให้และก็ดีใจที่จะได้กลับพร้อมกันกับคนที่เขาแอบหลงรักอย่างกาล ถึงเขาจะหน้าตาดีแต่ก็ไม่เคยเข้าตาของกาลเลย ไม่ว่าจะเป็นเทพบุตรจริงๆมาหลงรักและสารภาพรัก เธอก็คง say no ไม่ รักแน่นอน แต่พอรู้ว่ากาลคบกับเขาคนนั้นเป็นแฟนมันก็อดไม่ได้ที่จะริษยา ทั้งที่เขาหลงรักมานาน ทั้งๆอย่างนั้นกาลกับไปคบกับคนหลายใจคบแล้วฟันทิ้ง คนอย่างคิวจะไม่ยอมเด็ดขาดถ้าหากมีใครมาแตะต้องสมบัติอันล้ำค่าของเขาอย่าง กาล
"จะว่าไปแล้วนี่"
กาลยื่นกระดาษโน๊ตให้คิว คิวก็หยิบและอ่านออกเสียงออกมา
"คิววันนี้นายจะมาอยู่โรงเรียนกาลแล้วขอฝากกาลไว้กับนายและหวังว่ากาลคงจะดีกับนายนะ ลงชื่อเทพา?"
เมื่ออ่านจบคิวก็หันไปมองกาล และแสดงสีหน้าออกมาถึงจะไม่พูดกาลก็รู้ว่าจะสื่ออะไร
"พี่ฉันฝากมาถึงนายนั่นละ"
อย่างนี้นี่เอง คิวได้ตั้งปณิธานขึ้นมาว่าไม่ว่าอย่างไรก็จะปกป้องและดูแลเธอเอง จะขจัดและดัดนิสัยของคนต่ำทรามอย่างเมฆา คอยดูสิจะไม่ยอมให้เจ้านั่น ที่ทำตัวตัวตามชื่อ ลอยไปลอยมา อย่างเมฆาทำอะไรกาลแน่นอน
"นี่ วันอาทิตย์นี้ ว่างไหมคิว?"
"ว่างสิ"
"วันอาทิตย์นั้นจะมีมีตติงกับสมาคมเหล่าสาวกอนิเมะ"
"ไปสิ ฉันกำลังสงสัยเรื่องพระเอกเรื่องหนึ่งงานนี้คงหายข้องใจแล้วละนะ"
ทั้งสองหัวเราะออกมาเบาๆ และก็เดินกันเพื่อกลับบ้าน ทั้งสองคุยเกี่ยวกับการ์ตูนตลอดเวลาที่มีเวลาคุย และคุยกันได้แบบถูกคอมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นใจของเขาก็ไม่สงบลงเลยทุกเวลาที่มองหน้ากาลเขาก็จะนึกถึง ศัตรูหัวใจของเขา
เมื่อมาถึงหน้าบ้านของกาล
"จะว่าไปนะกาล วันเสาร์เธอจะเล่นเกมอยู่บ้าน?"
"เปล่าจะไปเที่ยวน่ะ"
ไปเที่ยว? กับใครกันละ? หรือว่า!?
"แม้~~ กาลมีแฟนแล้วจะไปเดทสินะ"
เมื่อคิวแซวอย่างนั้นกาลก็หน้าแดงและก็ไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าแทน แล้วก็รีบเดินเข้าบ้านอย่างเร็วไว ยกโทษให้เจ้านั่นไม่ได้ต้องรีบกำจัดทิ้งเสียแล้ว…
ความคิดเห็น