คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Quest - ภารกิจ
อรัญค่อยๆลืมตาตื่นจากนิทราอันแสนหอมหวาน เช้าแล้ว? ไม่สิยังไม่เช้าเลย... เขายันกายลุกขึ้นนั่ง สำรวจดูรอบตัว สิ่งที่พบคือโรนอนอยู่ข้างกาย หน้าตาตอนหลับน่ารักจริงๆเลยนะ ฝันอะไรอยู่รึเปล่า? อรัญจ้องมองใบหน้าของโร แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานในห้องอาบน้ำมันก็...
เมื่อวานตอนอาบน้ำทั้งสองออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน อรัญโกรธสุดๆเมื่อโรทำแบบนั้นกับเขา พวกเขาเองก็ยังอาบน้ำไม่เสร็จแต่ก็รีบเดินออกมาเสียก่อน
"ไม่อยากจะเชื่อเลย!! มันเจ็บมากเลยนะ! ทั้งที่บอกให้เตรียมก่อน แต่นายกับไม่เตรียมเลย!"
"ขอโทษนะอรัญ"
อรัญรีบเดินไปหยิบยาในกระเป๋าเป้ตน ควักยาทาลงไปยังแผลรอยเขี้ยวที่ไหลปลาร้า เมื่อยาสัมผัสกับแผลก็เกิดอาการรู้สึกแสบเป็นอย่างมาก แต่จะโทษโรฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเวลาโรกัดนั้นเขาต้องรู้สึกเจ็บมากขนาดไหน ไม่น่าใจอ่อนเลย
"นายเล่นกัดโดยไม่ใส่ยาชามันเจ็บจะตายชัก!"
โรได้แต่ก้มหน้าขอโทษเพียงอย่างเดียว เขาเองก็พยายามอดกลั้นเหมือนกันแต่พอไม่ได้เลือดมาเกือบสามเดือนและพอเห็นอรัญเปลือยอยู่มันก็หมดความอดทนจนแทบอดใจไม่ไหว
"เฮ้อ~~ จะว่าไปเวลานายดื่มเลือดฉัน นายต้องเลือดกำเดาไหลทุกทีเลย เลือดฉันมันมีอะไรรึเปล่า?"
โรส่ายหน้าอย่างแรง เป็นการปฏิเสธ มันไม่ใช่หรอกไม่ใช่เป็นเพราะเลือดของอรัญแต่หากเป็นความคิดที่ไม่ดีต่างหาก แต่จะให้เขาบอกว่าเวลาเห็นเรือนร่างเปลือยของอรัญแล้วมันเป็นสาเหตุของเลือดกำเดาที่ไหลล่ะก็เขายอมตายเสียดีกว่า
มันไม่ได้เป็นเพราะจิตที่คิดอะไรแบบนั้นของเขา แต่หากเป็นเพราะคำสาปของใครบางคนที่เขารู้จักทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้นั่นล่ะ
ไม่มีความคิดที่จะกลับไปอาบน้ำแล้ว อรัญก็ใส่เสื้อผ้า โดดขึ้นเตียง รู้สึกเหนื่อยมากเกินไปจนอยากจะนอนมากกว่าทำอย่างอื่นแล้ว
"ช่างเถอะ ง่วงแล้วด้วย ราตรีสวัสดิ์โร"
"อืม ราตรีสวัสดิ์"
โรเดินไปดับไฟก่อนจะขึ้นเตียงนอนเดียวกับอรัญ เพราะความเหนื่อยล้าทำให้หลับไปได้อย่างง่ายดายโดยไม่ใช้เวลานานเลย
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อรัญเดินหาวเป็นดาวเป็นเดือนขึ้นมา เขารู้สึกเหมือนนอนไม่พอเลย... สงสัยความล้าสะสมแล้วยังต้องมาตื่นเช้าเพื่อมาเรียนก็ทรมานสุดๆ อรัญเดินไปยังอาคารเรียนพลางมองไปรอบๆมีผู้คนมากมายกำลังพูดคุยกันแลกเปลี่ยนข้อมูล แถวนี้คนส่วนใหญ่ข้างๆก็มีปีศาจของตนอยู่ ก็นะแถวนี้มันเป็นทางไปอาคารของคลาสฝึกปีศาจ เขาเองก็อยากไปแลกเปลี่ยนข้อมูลทาง Equipment Book เหมือนกันนะ ต้องรีบหาเพื่อนแล้ว
เมื่อเช้านั่งอ่านข้อมูลเกี่ยวกับ Equipment Book ซึ่งเป็นอุปกรณ์เครื่องมือที่สะดวกสบายสามารถเช็คดูคะแนนที่ตนมีอยู่ก็ได้ สามารถส่งสาส์นท้าสู้ก็ได้ ติดตามกิจกรรมของโรงเรียน ข่าวสารที่น่าสนใจและโด่งดังกันในโรงเรียนก็ได้ ฯลฯ เป็นอะไรที่สุดยอดมาก
เขาสามารถเช็คเควสใน Equipment Book ได้ แต่ก็เช็คได้แค่ระดับ D เท่านั้น แต่พออรัญเห็นคะแนนตอบแทนแล้วหมดอารมณ์ที่จะทำเลยระดับ D ทำครั้งหนึ่งคะแนนสูงสุดที่จะรับก็ได้เพียงแค่ 2 คะแนน และคะแนนที่จะผ่านเกณฑ์ไปทำเควสระดับ C คือ 25 คะแนน และเควส D คะแนนสูงสุดถือว่าน้อยโคตร ถ้าจะได้ทำระดับต่อไปก็ต้องทำตั้ง 13 ครั้ง วันหนึ่งสามารถทำเควสได้แค่ 3 ครั้ง ก็จะต้องทำแบบนี้ 5 วันถึงจะทำระดับ C ได้ คิดแบบนี้เขาแล้วน้ำตาอยากจะร่วง
อรัญแทบคอตกทันที 5 วัน ก็จะทำได้แค่นั้นแต่ถ้าสู้กับคนที่มีอันดับสูงกว่าคงจะได้คะแนนเยอะในรวดเดียวเลย แต่เขาไม่อาจสู้ได้ เขาสู้ไม่เก่งและยังต้องปกปิดตัวตนของโรตามคำขอของเขาด้วย
หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน แต่ยิ่งคิดก็มีแต่ยิ่งจมกับจมเท่านั้น เลยเลิกคิดตัดปัญหาของความเครียด มันต้องมีโอกาสจะได้คะแนนที่เยอะแน่นอน...
อรัญและโรก็เดินมาถึงอาคารเรียน ตอนเช้าตั้งแต่ 08.00 น. - 10.00 น. เรียนวิชาศาสตร์ฝึกปีศาจจากนั้นอยากทำอะไรก็ทำ แต่ก็ไม่ได้บังคับเข้าห้องเรียนจะมาหรือไม่มาก็ได้ หรือก็คือจะโดดก็ได้แต่ต้องทำข้อสอบที่จะสอบให้ได้...
ณ ห้องเรียนฝึกปีศาจ เวลา 08.35 น.
"ตัวกลางรูปแบบการส่งพลังมีอยู่หลากหลายและมีลักษณะต่างกันไป อย่างเช่นใช้แหวน การ์ด หนังสือ หรือบทพูดแล้วแต่ความถนัดของแต่ละคน"
อาจารย์แสนคุ้นหูคุ้นตาคุ้นหน้าคุ้นทุกส่วนเมื่อพบเห็น อาจารย์ที่มีชื่อเป็นเครื่องดื่ม มอคค่า เขากำลังสอนเรื่องรูปลักษณะในการส่งพลังแก่ทุกคนในห้องที่มีนักเรียนไม่ถึง 30 คน แต่เขาก็ยังคงทำหน้าที่ ถึงแม้จะมีนักเรียนมาเรียนแค่ 1 คนก็ตาม
มอคค่าขว้างชอล์กไปยังนักเรียนคนหนึ่งที่กำลังงีบหลับสบายไม่สนอะไรเข้าเป้าที่เล็งไว้ที่หัวเต็มๆ อย่างแม่นยำ
"เจ็บ!!"
"ฉันเขียนไว้ตรงกระดานแล้วนะว่า ห้ามหลับ!! อ่านไม่ออกหรือ!? "
"ไม่ได้หลับซักหน่อยแค่งีบเองอาจารย์"
พูดจบอาจารย์มอคค่าก็ปาไปอีกอันโดนกลางกบาลเต็มๆ แน่นอนว่าเขาก็ต้องร้องมาอีก แต่ก็ไม่โวยต่อร้องต่อเถียงและยอมรับผิด เพราะสายตาของอาจารย์มอคค่าเลยทำให้นักเรียนยอม
"เจ็บ!! ขอโทษครับจะไม่หลับอีกแล้ว"
“แกก็พูดอย่างนี้แล้วก็หลับอีกนั่นล่ะ!”
นักเรียนคนนั้นน้ำตาเล็ดออกมาเลยทีเดียว น้ำตาเล็ดเพราะง่วงหรือเพราะเจ็บกันแน่นั่น ที่กระดานมีเขียนว่าห้ามคุยนอกเรื่อง แต่อรัญก็คุยกับโรโดยใช้การเขียน
'นี่ๆเราต้องไปติดต่อขอทำเควสกับอาจารย์มอคค่าเหรอ? อรัญ'
'ไม่ต้อง แค่ติกถูกเควสที่จะทำให Equipment Book แล้วส่งไปเลย ก็ทำได้เลย'
'หมดคาบเรียนก็ไปทำเควสกันเลยนะ! โร จะได้ทำให้เสร็จๆแล้วก็เลื่อนระดับขึ้นไป'
'ก็ขึ้นอยู่กับอรัญ อรัญไปไหนฉันก็จะตามไป...'
'จัดไปโลดเลย'
"อรัญ วิทยามารค!!"
"ครับ!?"
จู่ๆ อาจารย์มอคค่าก็เรียกอรัญที่กำลังนั่งคุยโดยการเขียนอยู่ในนั้นก็ต้องสะดุ้งโหยง หัวใจเกือบวายตายคาทีแล้ว ยิ่งอรัญเป็นคนขวัญอ่อนเสียด้วย
"ตอบมาสิว่าพลังในการส่งที่จะเสริมให้กับปีศาจมีทั้งหมดกี่อย่างและอะไรบ้าง!?"
อรัญยืนขึ้นทันทีเมื่อถูกเรียกและครุ่นคิดเกี่ยวกับคำถาม พลังที่ส่งไปให้เหรอ? เมื่อตะกี้อาจารย์มอคค่าถามอะไรนะ ไม่ได้ตั้งใจฟัง
"อ้า...คำตอบคือ..."
อรัญกระอึกกระอักไม่แน่ใจกับคำถามแล้วจะให้ตอบยังไงดีล่ะ กลัวตอบผิดแล้วอายไปยันหน้าปากซอย? จู่ๆโรยื่นกระดาษที่มีคำตอบเขียนไว้เรียบร้อยให้ สวรรค์ทรงโปรด แต่น่าจะขอบคุณโรมากกว่าเทพนะ ก็เป็นคนช่วย
"พลังในการส่งที่จะเสริมให้กับปีศาจมีทั้งหมด 3 อย่าง อย่างที่ 1 เสริมการโจมตี อย่างที่ 2 เสริมการป้องกัน และอย่างที่ 3 การรักษาระหว่างต่อสู้ ครับ"
ที่แท้ก็ถามพลังในการส่งมีกี่แบบแล้วบ้างนี่เอง ให้ตายสิ หัวใจเต้นโครมครามอยู่เลย...อาจารย์มอคค่ากับหัวเราะในลำคอและสั่งให้อรัญนั่งลง และเขาก็เริ่มยิ่งสนใจในตัวปีศาจของอรัญมากยิ่งขึ้น ไม่ใช่แค่เป็นปีศาจแต่มีความรู้เสียยิ่งกว่าเจ้านายอีก...
"เอาล่ะงั้นต่อเลยนะ!"
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกตอนนี้ก็หมดคาบเรียนแล้ว ตอนนี้อรัญกำลังนั่งดูเควสที่จะทำใน Equipment Book ส่วนใหญ่มีแต่เควสง่ายๆแต่กินเวลาโคตร
อย่างกำจัดวัชพืชที่ขึ้นทุกๆ 10 นาที ต้องถอนให้หมดก่อน 10 นาที แล้วไปกดปุ่มแดงถึงจะเสร็จสมบรูณ์ เป็นเควสกีฬารึไง? เหมือนแข่งมาราธอนต้องวิ่งระยะ 100 กิโลเมตรให้ได้ 10 นาที แบบว่าโอเวอร์มาก
เควสนี้ก็ไม่มีคนทำเลย แถมเงื่อนไขห้ามใช้ไฟเป็นอันขาดเพราะว่าพืชนี้ยิ่งเผายิ่งโต ไฟเปรียบเหมือนน้ำชั้นเลิศที่แค่รดก็โตไวเหมือนโกหกสำหรับพืชชนิดนี้
อรัญเลื่อนดูมาเรื่อยๆจนสะดุดกับเควสหนึ่งเข้า เควสโรงงานตุ๊กตาที่เมืองสเกลาร์เมืองข้างๆใกล้กับเมืองแห่งการศึกษาแห่งนี้
"โรงงานตุ๊กตา เงื่อนไขคือจัดการร่างแบ่งของดอลเลดี้คะแนนที่ได้รับ"
อรัญเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงทันทีเมื่อเห็นคะแนนที่มีถึง 1 แสนคะแนนทำไมมันเยอะโอเวอร์ขนาดนี้ นี่มันเควสระดับ D ไม่ใช่เหรอ?
"เอาไงดีโร? มีเควสระดับสุดยอดให้คะแนนดีแบบนี้ด้วยล่ะ"
อรัญหันไปถามความเห็นโรอย่างตื่นตระหนกตะลึงกับคะแนนยังไม่หาย โรเล่นปิดหน้าปิดตาก็ไม่รู้เลยว่าแสดงสีหน้าอย่างไรอยู่ แต่โรก็มองๆและเหมือนกับครุ่นคิดอยู่...หรือเปล่า? ไม่เห็นหน้าจะไปรู้ได้ยังไงกัน?
"ไปกันเถอะ ไปทำเควสนี้กัน"
ในเมื่อคนสู้อยากไปผู้สนับสนุนอย่างอรัญก็ต้องตามไปเท่านั้น แต่อรัญก็อยากไปเหมือนกันอยู่แล้ว คะแนน 1 แสนเลยนะ เมื่อตัดสินใจกันไปแล้ว ทั้งสองจึงออกเดินทางทันที
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ณ ห้องพักอาจารย์มอคค่า เวลา 11.00 น.
"เฮ้อ~~ งานเอกสารเสร็จเสียที"
มอคค่าบิดขี้เกียจทั้งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่มแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ความสงบสุขก็มาเยือนเมื่อไม่มีเอกสารมาทำให้ปวดหัว และเขาก็มีเวลาอีกนิดหน่อยที่จะพักเพราะเขาต้องไปสอนพวกคลาสฝึกปีศาจปี 3 ต่อหลังจากหมดเวลาพักของเขา
เสียงเตือนแจ้งประกาศดังขึ้น
'ขอเชิญอาจารย์มอคค่ามายังห้องประชุมที่เขต 2 ด้วยค่ะ ขอย้ำ ขอเชิญอาจารย์มอคค่ามายังห้องประชุมที่เขต 2 ด้วยค่ะ '
"อะไรอีกฟะ ได้พักทั้งที่แค่ 5 นาทีของฉันก็มีค่านะ! ให้ตายสิ"
มอคค่าที่เพิ่งพักไม่ถึง 5 นาทีสุดท้ายของเวลาที่เหลืออยู่ก็บ่นออกมา แถมอาคารจากที่เขาอยู่กับอาคารประชุมที่ว่าใช้เวลาตั้ง 10 นาทีถ้าเดินและแน่นอนมอคค่าไม่คิดจะเดินไปให้เมื่อยเป็นอันขาด เขาเดินมายังหน้าระเบียงห้องทำงานของเขาที่นี่
"หลง(มังกร)"
"เจ้าค่ะมาสเตอร์"
เมื่อสิ้นเสียงหวาน ร่างของหญิงสาวงดงามผู้ซึ่งมีใบหน้าสวยใสผิวขาวราวหยาดหิมะ ในชุดเสื้อผ้าสุดเซ็กซี่ก็ปรากฏกาย เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรหญิงสาวงดงามกลายร่างเป็นมังกร มอคค่ากระโดดขึ้นขี่อย่างรวดเร็วเมื่อมังกรรับรู้ว่าเจ้านายตนขึ้นนั่งตนเรียบร้อย นั้นก็เริ่มกระพือปีกออกบินไปยังจุดหมาย
เพียงไม่นานเขาก็ถึงที่ประชุมเขตที่ 2 มอคค่ากระโดดลงจากหลังมังกรที่มีความสูงจากพื้นประมาณ 3 เมตรและให้มังกรตัวนั้นกายร่างเดิมเป็นหญิงสาวงดงามแล้วรอเขาจากที่ๆไม่มีผู้ใดเห็น
มอคค่าเดินเข้าไปยังอาคารประชุมและพบอาจารย์ที่แข็งแกร่งทั้งสองคลาสและอาจารย์สาวจากคลาสปราบมารก็อยู่ด้วย ถ้ามอคค่าจำไม่ผิดอาจารย์สาวคนนั้นเป็นอาจารย์มาใหม่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
"มีอะไรถึงเรียกออกมาแบบนี้ รู้ไหมว่าฉันงานยุ่งขนาดไหน"
อาจารย์ผู้แข็งแกร่งของคลาสปราบมารใช้มือกดหัวอาจารย์สาวให้ก้มหัวเพื่อขอโทษ ช่างเป็นผู้ชายที่ใจร้ายเหมือนเคยสินะ อาจารย์ผู้แข็งแกร่งที่สุดในคลาสปราบมาร วายุ เจ้าของฉายาหล่อดุจซาตาน เพราะด้วยใบหน้าที่คมเข้มของคนเอเชีย เส้นผมสีดำนิลรวบมัดเอาอย่างลวกๆ สีหน้าที่ดูเยือกเย็น แต่สำหรับอาจารย์มอคค่าก็คิดว่าไม่เห็นจะหน้าตาดีอะไรขนาดนั้นเลย... เขายังหล่อกว่าเยอะ...
"ยายนี่ทำเรื่องเลวร้ายที่สุดเข้าให้แล้ว อาจารย์คลาสปราบมารอย่างพวกเราก็ได้แต่ก้มหัวขอโทษและเตรียมรับโทษที่จะได้รับแต่โดยดีเพราะฉะนั้นยกโทษให้ด้วย"
อาจารย์ที่แข็งแกร่งคลาสอัญเชิญก็งุนงงแม้แต่มอคค่าก็ด้วย ว่าแต่จะรับโทษแล้วยังจะขอให้อภัย? อาจารย์วายุก็ยังเป็นคนที่ใช้คำพูดน่าปวดหัวอีก แต่นี่มันเรื่องอะไรกัน จะให้ยกโทษหรือทำโทษด้วยเรื่องอะไรกันล่ะ?
"นี่มันเรื่องอะไรกัน? ช่วยเล่ามาทีมาให้ยกโทษทำโทษ ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
มอคค่าขึ้นเสียงทันทีโดนเรียกมาเพื่อให้ยกโทษ? ตัดสินโทษ? แถมอยากยกโทษหรือตัดสินโทษเรื่องอะไรก็ยังคงไม่รู้เลย
วายุยื่น Equipment Book ของผู้เป็นอาจารย์ให้ดู และพบว่าเควสของคลาสปราบมารระดับ S ไปอยู่ในเควสระดับ D ของคลาสฝึกปีศาจอย่างตกตะลึง มันมาได้ไง!?
"ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานนัก"
วายุพูดด้วสยน้ำเสียงที่เบารู้สึกผิด แต่สีหน้าก็ยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยน ไม่ค่อยให้เกิดความรู้สึกอยากยกโทษหรือลดโทษเลย
"ไม่เห็นเป็นไรเลยปกติก็ไม่มีนักเรียนคนไหนสนใจเควสระดับ D แล้วก็ไม่มีใครดูด้วยเพราะคะแนนสูงสุดที่จะได้รับมันแค่ 2 คะแนนเท่านั้น ไม่มีใครเขาเปิดดูเควสระดับ D หรอก"
"ถ้าไม่มีนักเรียนกดรับก็ดี ฉันจะได้ทำการลบออก แต่มีคนกดรับไปแล้วนี่สิ"
มอคค่าคว้า Equipment Book จากวายุมาดูทันทีคนที่กดรับคือ อรัญ วิทยามารค มอคค่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วพลันเปลี่ยนหน้าตาเป็นเคร่งเครียดทันทีและดูเวลาที่กดทำเควสกับเวลาปัจจุบัน
"วายุนายรีบส่งนักเรียนอันดับหนึ่งของคลาสนายไปทันทีเลย"
"ไม่ต้องห่วงฉันส่งไปแล้ว ถึงจะเป็นแค่ปีหนึ่งแต่ก็มีความสามารถมาก"
"ไม่ว่าใครขอแค่ไปช่วยและมีชีวิตรอดกลับมาก็เพียงพอแล้ว"
มอคค่าก็ได้แต่ภาวนาหวังว่าพวกเขาคงยังไม่ได้เข้าไปที่รังของดอลเลดี้เท่านั้น และขอให้ไปทันทีเถอะก่อนที่อรัญจะเป็นอะไรไป ก่อนที่ชีวิตของเธอจะดับไป...
อาจารย์ผู้แข็งแกร่งสุดในคลาสผู้อัญเชิญ เฟย์ย่า ก็มองซ้ายมองขวาไปมา แล้วตัวเธอล่ะควรจะทำอะไร หรือจะให้ไปช่วยดี?
"นี่ๆมอคค่าแล้วฉันล่ะ?"
อาจารย์เฟย์ย่าเอียงคอเล็กน้อยแล้วถามออกไป ปกติอาจารย์เขาก็น่ารักอยู่แล้วนะแล้วพอทำแบบนี้ความน่ารักเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว แต่มันก็มิอาจใช้ได้กับคนหัวใจด้านชาอย่างวายุ และ อาจารย์ผู้ไม่สนในผู้หญิงหรือคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษอย่างมอคค่า ก็ใช้ไม่ได้ผลหรอก
ทั้งสองมองเฟย์ย่าสีหน้าเรียบเฉยก่อนเดินหนีออกมาพร้อมกันทั้งคู่โดยที่วายุก็ลากอาจารย์สาวคนใหม่ที่ก่อเรื่องวุ่นวายออกมาด้วยเช่นกัน
เพราะขืนอยู่ตรงนั้นคงมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกแน่นอน อาจารย์เฟย์ย่าเป็นคนที่เดาไม่ออกเลยสักนิดว่าคิดอะไรอยู่ เลยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดนางเขาคิดเรื่องพิเรนทร์ๆขึ้นมา หรือทำอะไรขึ้นมาก็ตาม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"อึก...อา....อือ...."
เสียงครวญครางจากเด็กหนุ่มหน้าธรรมดาดวงตานัยน์ตาสีชมพูกุหลาบอ่อน เจ้าของเรือนผมสีดำสวยตัดซอย อรัญ ที่แก้มถูกแต่งแต้มด้วยสีแดง เม็ดเหงื่อปุดออกเต็มร่างของอรัญ
"อะไรกันดูท่าจะไม่ไหวแล้วสินะ"
โรในตอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรปิดหน้าปิดตา เลยทำให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อ เหงื่อไหลเต็มหลังและใบหน้าไม่แพ้อรัญ
"คะ...ใครวะ...ว่า...อะ!?...อา..."
เมื่อผิวหนังของทั้งสองเสียดสีซึ่งกันและกัน อรัญนั้นครวญครางออกมาและก็รู้สึกอึดอัด ปลายนิ้วแตะลงพื้น ลำตัวเกร็งไปหมด... และปวดไปหมด
"พยายามเข้าล่ะ"
หญิงสาวตุ๊กตางดงามพูดและยกยิ้ม ดูทั้งสองคนอย่างสนุกสนาน...
ความทรงจำของโรเวล
เสียงเรียกนั่นข้าอยากได้ยินอีก น้ำเสียงนั่นข้าอยากที่จะฟังอีก ช่วยเรียกชื่อของข้าอีก เรียกให้มากกว่านี้ ด้วยน้ำเสียงนั้น
ในตอนนี้มันน่ารำคาญไปหมด มองไปทางไหนก็มีแต่ความสิ้นหวังของมนุษย์และความสุขของปีศาจ
ในตอนนี้ข้าไม่อยากทำอะไรหากไม่ได้ยินเสียงคนๆนั้น ไม่ว่าอย่างไรขอแค่เสียงนั้นสั่ง เขาก็จะยอมทุกอย่างแม้จะถูกสั่งให้ไปตาย
ข้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีดวงดารานับพันส่องสว่างอยู่อย่างงดงามแต่แสงสีส้มแสดก็กลบทับความงามของเหล่าดวงดาราหมด
ข้าอยากจะเห็นมันเห็นดวงดาราที่สุกส่องสว่างผ่องงามนั้น เจ้าพวกที่อยู่ข้างล่างช่างน่ารำคาญ
ข้าลุกขึ้นและเดินไปยังขอบระเบียงข้าลูบขอบนั้นและยกตัวขึ้นไปยืนอยู่บนขอบระเบียงและจ้องมองเปลวเพลิงสีแสดส้มงดงามนั้นอย่างเอื้อมระอา
ข้าไม่ต้องการเห็นแสงงดงามจากเปลวเพลิงในตอนนี้ สิ่งที่ต้องการจะมองคือแสงสว่างจุดเล็กๆเบื้องบนดุจความหวังเหล่านั้นเท่านั้น เพราะฉะนั้น...
ข้ายกมือข้างซ้ายขึ้นและจ้องมองเบื้องล่างด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ข้าเอามือข้างซ้ายตวัดลงอย่างรวดเร็วและทุกสิ่งรอบด้านหอคอยที่ข้ายืนก็หายไปหมด เหลือเพียงพื้นไร้ซึ่งหญ้าเขียวขจีไม่มีสีสันใดนอกจากสีน้ำตาลแห่งความแห้งแล้ง
เพราะฉะนั้นจงกลายเป็นธุลีและซากเม็ดฝุ่นที่จะให้ก่อกำเนิดความเขียวขจีขึ้นใหม่เสียเถอะ
ในตอนนี้ที่นี่มีเพียงความมืดที่ปกคลุมไปรอบๆและแสงไฟจากห้องที่ข้าเดินออกมา ข้าก็ทำให้มันดับเท่านี้ข้าก็จะได้ชมความงดงามของดวงดาราบนนภามืดเสียที
เอ๊ะ!? นี่มันอะไรกัน ข้าเอามือแตะที่ใต้ดวงตา น้ำ? ดวงตาของข้ามีน้ำออกมา ทำไมล่ะ ทำไมข้าถึงมีน้ำออกจากดวงตาอีกล่ะ? ใครก็ได้บอกข้าที ยิ่งน้ำตาไหลรินออกมามากขึ้นดวงตาของข้าก็ยิ่งพร่ามัวและร้อนผ่าว ข้าร้องไห้อีกแล้ว...
"อึก ทำไมข้าถึงร้องไห้ล่ะ ทำไมล่ะ"
ข้าเช็ดน้ำตาออกโดยใช้แขนของข้าปาดมันออก ทั้งๆที่มันควรจะหยุดแต่มันกับยิ่งแย่ น้ำตายิ่งไหลออกจากดวงตาหนักกว่าเดิม
หยุดสิ หยุด ข้ายิ่งปาดน้ำตาไปเรื่อยๆ และเกิดคำถามมากมายภายในใจ ข้าไม่สามารถควบคุมตนเองได้เลยเหรอ?
แต่ว่า... ข้าไม่ได้อยากทำแบบนี้... ไม่ได้จะทำให้ทุกสิ่งที่นี่หายไป ข้าทำผิดไปอีกแล้วเหรอ? อีกแล้ว? ข้าเคยทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?
'โรเวล...'
ความคิดเห็น