คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ย้อนความทรงจำที่พบ กาลและคิว Part สุดท้าย
ทุกคนต่างตะลึงอึ้ง ทึ้งกันเป็นอย่างมาก คิวรีบผลักพี่ชายกาลออกมาทันที มีดปลอมที่ถือไว้ก็เอาไปจ่อคอสีหน้าแสดงความดาร์กได้อย่างดี ทำให้เหล่าสาวหนุ่มกรี๊ดลั่นสนั่นสุดๆ ทั้งสองออกห่างจากกันทันที
"ดูท่าจะจบเท่านี้นะครับ"
พิธีกรพูดตัดบทและกาลที่วิ่งมาในขณะเกิดเหตุการณ์เธอก็รีบวิ่งขึ้นเวทีและดึงทั้งสอง คนมาทันที และเผ่นเหล่าผู้คนที่ตอนนี้กลายเป็นแฟนคลับของทั้งสอง ทั้งสามคนวิ่งหนีไปทางหนีไฟ
"นี่นายคิดจะทำอะไรฟะ!?"
คิวกระชากคอเสื้อพี่ชายของกาลและถามด้วยการตะคอกโดยความโกรธ
"ก็เป็นการแสดงจะอะไรนักหนากะอีกแค่จูบเป็นผู้หญิงหวงจูบแรกไปได้"
"แก!!"
ในขณะที่คิวตั้งท่ากำหมัดแน่นอย่างรวดเร็วจะชก กาลก็ใช้มือข้างเดียวหยุดไว้
"พอแล้ว!! ฉันเป็นคนผิดเอง"
"ไม่ใช่หรอก กาลไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"
ทั้งสองมองไปที่กาลทันทีแต่พี่ชายของกาลไม่คิดที่จะโทษน้องสาวสุดที่รักเป็นอันขาด
"จะไม่ใช่ได้ไงกัน..."
กาลเสมองไปที่อื่นสีหน้าดูเศร้าๆเหมือนรู้สึกผิดอย่างมาก ทั้งสองคนก็ได้แต่มองใบหน้าเศร้านั้นของกาล ถึงหนึ่งคนจะเข้าใจในใบหน้านั้นก็ตาม
"คนที่บอกให้ทำคือฉันเอง..."
กาลก้มลงทำให้ทั้งสองไม่อาจจะเห็นหน้าของเธอได้เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เธอทำหน้าอย่างไร
"แต่ว่านะ...."
กาลลากเสียงยาวและน้ำเสียงที่พูดก็ทำทั้งสองหวาดหวั่นด้วยความกลัวบางอย่างทั้ง ที่ทั้งสองเองนั้นไม่รู้เลยว่ากลัวอะไรแต่สัญชาติญาณค่อนข้างจะแม่นด้วย
"พี่ก็ทำเกินไปนะบอกแค่จูบแกล้งเล่นจูบจริงซะงั้น แล้วก็ #&#%#&## "
เธอบ่นๆแล้วก็บ่นใส่พี่ชายของตนเองระบายความอัดอั้นตั้งแต่ชาติปางก่อนหรือไร ไม่รู้เธอชั่งบ่นได้ยาวนานแถมยังมีนอกเรื่องด้วยหลายเรื่องเช่นเรื่องเมื่อ อาทิตย์ที่แล้วพี่ชายเธอไปหยิบช็อคโกแลตของเธอกินก็เอามาบ่นด้วยเช่นกัน คิวที่โดนหางเลขก็มานั่งฟังเธอบ่นอยู่ๆข้างๆพี่ชายของกาลด้วยเช่นกัน
"เข้าใจกันไหม!!!!!!!!"
ทั้งสองพยักหน้าหงึกๆกันไปเลยทีเดียว ว่าแต่เธอบ่นเรื่องอะไรไปบ้างนะ ที่แน่ๆตอนนี้เธอแหบเพราะพูดไม่หยุดหายใจไม่ทัน
หลังจากที่ฟังกาลเทศนาเสร็จก็ต้องไปยังเวทีเพื่อฟังผลประกาศและแน่นอนวิ่งกลับไป ก็เหนื่อยอีกคราแต่ผลที่ได้รับจากการประกวดผสมกับการแสดงทำให้เหล่าวายทั้ง หลายกรี๊ดกร๊าดกันไปหมดคือ ได้ตั้งสองรางวัลเลยคือ
- Cosplay Popular
- Cosplay Beautiful & Handsome
ได้เป็นอันดับหนึ่งเลย และมีเสียงตอบรับทั้งด้านบวกและด้านลบ ก็แหงอยู่แล้วด้านบวกคือแต่งได้ดูดีสุด และด้านลบก็เจ้าเรื่องจูบนี่ละแต่ก็มีน้อย
"ไม่นึกเลยว่าจะชนะ"
คิวพูดด้วยท่าทางพอใจแต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกดีใจเอาไว้ไปตะโกนโลดในห้ยองนอนตน
"ต้องนึกสิเฟ้ยว่าต้องชนะ นายลืมแล้วไงว่านายยอมเสียจูบแรกได้ไม่ใช่หรือ"
พี่ชายของกาลหัวเราะเบาๆและเป็นมาดอย่างตัวร้ายรูปหล่อโดยแท้จริงเลยก็ว่าได้ เมื่อพูดจบ และเป็นเพราะคำพูดนี้เองทำให้คิวนึกได้เตรียมจะคว้าคอเสื้อแต่เพราะรู้สึก ถึงสายตาอันเยือกเย็นจากหญิงสาวจึงหยุดชะงักไป และทำเป็นออกกำลังกายทันที
"ออกกำลังกายนี่ดีเนอะกาล แหะๆ"
กาลไม่พูดอะไรเมื่อมองคิวและเมื่อหันไปมองพี่ชายตนสีหน้าก็เปลี่ยนไปทางลบแย่กว่าคิวเสียอีก
"พี่ค่ะเลิกพูดแบบนั้นได้แล้ว"
"แม้กาล~~"
เขาเองก็รู้สึกแหยงพอตัวนะได้จูบแรกจากเพศเดียวกันมันไม่น่าภูมิใจเลยซักนิดแถม รู้สึกแย่อีกด้วย ว่าแต่ว่า ช่วยเรียกพี่เยอะๆอีกสิ~~ ใบหน้าหื่นนิดๆปรากฏบนหน้าหล่อของพี่ชายกาล จิตอกุศลจริงๆ
"พอได้แล้วนะ"
พี่ชายกาลพยักหน้าตอบรับอย่างเซ็งๆ
"คิวเราขอโทษจริงๆนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกนะ"
ถึงใบหน้าจะยิ้มแต่มันก็กลบกิริยาไม่พอใจได้หมดเพราะมือกำหมัดแน่นรอยยิ้มก็ดูออกว่าฝืนชัดๆ
"เพื่อเป็นการขอโทษ ฉันจะเลี้ยงนายเอง"
"ตะ...แต่มันจะดีเหรอ? เงินรางวัลก็ยกให้หมด"
"ค่าทำขวัญละกันนะ"
มันก็สมควรนะ รึเปล่า? เงินรางวัลก็เยอะอยู่ด้วย คิวก็ไม่ค่อยจะคิดมากเลย...เรื่องจูบนั่น แต่เขาก็พยักหน้าตอบ
"พี่ขอตัวกลับก่อนนะ"
"กลับดีๆละพี่"
ดาเมจแอคแทคการเรียกโดนกลางใจพี่ชายของกาลเต็มๆ ซิสคอนก็นี่น่ากลัวจริงๆ พี่ชายของกาลก็โบกมือลาและเดินจากไป
"งั้นไปหาไรกินกัน"
"อืม"
คิวเดินตามกาลที่เดินนำไปยังร้านอาหาร ทั้งสองก็คุยกันไปเรื่อยๆ และเพลิดเพลินกับการรับประทานอาหารไปพร้อมกัน
"อิ่มจังเลยน่า"
กาลตบท้องของตัวเองก่อนจะบิดเอวไปมานิดหน่อย ในขณะคิวรู้สึกจุท้องเพราะทานมากเกินไป
"ไม่เป็นไรนะ ไหวไหมคิว?"
"ก็นะ"
"งั้นนั่งประมาณ 15 นาทีแล้วค่อยเดินย่อยอาหารนะ"
คิวพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของกาล และเดินตามกาลที่เดินไปนั่งไม้หินอ่อนที่ใหญ่นิดหน่อยสามารถนั่งได้สองฝั่ง ของห้าง คิวเดินตามไปนั่งข้างหลั่งกาลและรู้สึกหนังตาจะปิดอย่างไรอย่างนั้นเขาจึง ขยี้ตา และพล่อยหลับไปโดยเอนไปพิงหลังของกาล ส่วนกาลที่หยิบโทรศัพท์มาเช็คตารางของวันพรุ่งนี้อยู่ก็สะดุ้งนิดหน่อย เธอใช้หางตามองก็ยิ้มนิดๆและเล่นโทรศัพท์ต่อ...
หลังจากที่เผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัวคิวก็สะดุ้งตื่น มองซ้ายมองขวา
"มีอะไรเหรอ?"
กาลที่รู้สึกว่าคิวตื่นก็ละจากหนังสือหันมาถามคิว คิวก็มองด้วยความงุนงงเล็กน้อย
"นี่ผมเผลอหลับไปเหรอ"
"อืม หลับไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ เอาละไหนๆก็นะ ไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึกไหม?"
คิวยังปวดหัวเล็กน้อยแต่ก็จับใจความที่กาลพูดได้เลยพยักหน้า กาลเดินนำไปยังตู้ถ่ายภาพที่อยู่ขึ้นไปอีกชั้นจากชั้นที่มีโซนร้านอาหาร
"ที่นี่ละนะ"
กาลรีบเดินเข้าไปตู้ถ่ายรูปทันที คิวก็ยืนลังเลไม่กล้าที่จะเข้าไป กาลที่เห็นว่าคิวไม่เข้ามาก็ เดินมาหาคิวและลากคิวเข้าที่ลับตา เฮ้ย!? เข้าตู้ถ่ายรูป
“ยืนทำอะไรอยู่ได้”
“ก็ผมไม่กล้าแล้วก็เขินๆด้วย”
กาลถอนหายใจนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจคิวและกดเลือกกรอบรูปที่ต้องการและขนาดภาพที่ต้องการ
“เอาละเตรียมตัวทำท่าซะ จะถ่ายแล้ว”
“ทำท่า?”
คิวที่งุนงงไม่รู้ทำอะไรก็มองซ้ายมองขวาในขณะที่กาลทำท่าทางเรียบร้อย เธอเอานิ้วชี้ข้างซ้ายแตะที่ริมฝีปากตนและยิ้มเอียงหน้านิดให้กล้อง
“3 2 1”
เมื่อสิ้นเสียงของเครื่องจักรอย่างตู้ถ่ายรูป รูปถ่ายก็ออกมาจากช่อง กาลหยิบมันออกมาดูแต่ก็อยากจะขำกับท่าโพสของคิว คิวทำหน้าฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัดแถมยังสวมเขาให้ตนโดยการชูสองนิ้วทั้งข้างซ้ายและขวาและเอาไปแตะไว้ที่หัว
กาลหัวเราะอย่างตลก ในขณะที่คิวหน้าแดงเพราะเขินอายเลยหลบหน้าเบนหนีไปทางอื่น
“ยะ..อย่าขำขนาดนั้นสิ”
“ฮ่าๆๆ..ทะ..โทษที อุ๊บ!?..”
เธอปิดปากอดกลั้นเสียงหัวเราะ มันก็ไม่ได้ตลกอะไรสำหรับโพสแบบนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่กาลเคยเห็นคนน้าตาดีอย่างเทพบุตรเขาจะอะไรกันแบบนี้ เลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ทั้งรอยยิ้ม ท่าทาง และน้ำเสียงของกาลนั้น...
เขายังคงจำได้เป็นอย่างดีไม่อาจจะลืมมันได้เลยเพราะสิ่งเหล่านั้นละที่ทำให้เขาไม่อาจจะมองใครได้นอกจากกาล จนความรู้สึกมันล้นจนเก็บไม่อยู่จนได้เอ่ยออกไป ความรู้สึกที่หงุดหงิดทุกครั้งรำไปที่เห็นชายอื่นยืนอยู่ข้างกายเธอ
ใช่แล้วชายที่เขาไม่ชอบจอยากจะให้หายๆไปอย่างชายคนนั้นที่ได้ครอบครองเธออยู่ เขาไม่อาจจะหยุดความคิดห้วงคำนึงหาถึงกาลได้เลยแล้วเมื่อไรกันที่เขาจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการหรือไม่ก็ได้เป็นอิสระกับความรู้สึกสุดแสนทรมานนี้
“ทำไมถึงไปคบกับเขาละ นี่.....กาล”
คิวละสายตาจากรูปและนอนฟุบลงไปกับนอนและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเลย
กาลที่มองรูปนั้นก็เดินไปที่ภาพนั้นและใช้มือข้างถัดของตนแตะภาพนั้นและนึกหวนไปตอนที่เจอกับคิวครั้งแรก เธอได้แต่คิดว่า ความรักนี่มันชั่งน่ารำคาญและวุ่นวายจริงๆ
“กาล! พี่จะออกไปข้างนอกหน่อยนะ!”
พี่ชายของกาลตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างก่อนจะออกไปข้างนอกโดยไม่รอฟังว่ากาลจะตะโกนตอบกลับมา และแน่นอนว่ากาลก็ไม่คิดจะตะโกนตอบกลับ
“จะว่าไป พี่ก็แต่งงานไปแล้ว เหมือนถูกพี่สะใภ้แย่งครอบครัวไปคนหนึ่งเลยนะ”
กาลพึมพำกับตัวเอง น้ำตาเริ่มออล้นออกมา ความอดทนที่ไม่รู้ว่าอดทนเรื่องอะไรนั้นมันเหมือนกำลังจะค่อยๆหมดลงไป เธอไปที่โต๊ะของตนและเปิดปฏิทินไปเรื่อยๆจนกระทั่งเปิดถึงหน้าที่มีรูปวงกลมที่เขียนไว้บนปฏิทิน
เมฆาจ้องมองรูปถ่ายที่ค่อนข้างเก่ามากรูปหนึ่ง หลังจากกลับมาจากสวนสนุก ในรูปถ่ายเป็นรูปถ่ายของเหล่าเด็กตัวน้อยๆวัยเด็กอนุบาลที่จบการเป็นอุบาล รูปถ่ายที่ระลึก
สายตาของเขาจับจ้องไปยังเด็กผู้หญิงตัวเล็กแสนน่ารักที่ทำหน้าตายิ้มสดใสน่ารัก
เพราะคำพูดนั้นของเธอทำให้เขามีกำลังใจทำในสิ่งต่างๆ
ความคิดเห็น