Otaku Girl มัดหัวใจยัยคนบ้าตูน

ลำดับตอนที่ #1 : คบกันเถอะนะ

ไม่ว่าเขาจะมองหญิงสาวคนนั้นมานานมากแค่ไหนก็ไม่อาจจะบอกความรู้สึกนี้ไปถึงเธอ และคงไม่มีทางไปถึงอย่างแน่นอนแล้ว เขาเมฆาในตอนนี้มีข่าวลือออกมาว่าเขาคบและคั่วผู้หญิงมามากมาย ถึงจะจริงเรื่องที่คบกับผู้หญิงมากมายแต่เขาก็คบที่ละคนไม่ใช่หลายๆคนในเวลา เดียวกันและไม่เคยคั่วใครเลย ยังคงบริสุทธิ์ ตอนนี้เท่านั้นเมื่อโอกาสนำพามาขนาดนี้แล้วเมื่อหญิงสาวที่เขาชอบและหลงมา นานอย่างกาลได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาต้องรีบเข้าไปไม่อย่างนั้นคงไม่มีโอกาส ที่จะเข้าใกล้ได้ ไม่ใช่ว่าจะเข้าใกล้และคุยด้วยกับหญิงสาว กาล คนนี้ยาก แต่เพราะเมฆาแม้แต่จะมองหน้าก็ไม่กล้า แต่ตอนนี้เขาต้องตัดสินใจตอนนี้ต้องบอกออกไป เมฆาเข้าไปใกล้จนกาลแปลกใจและหันมามอง ดวงตาของทั้งสองประสานกัน ใบหน้าของเมฆามันร้อนผ่าวและแดงขึ้นมา

"คือว่า กาล ผะ..ผม.. คือว่าผม.."

เมฆากระอึกกระอักและมองทางอื่นไปมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอจะตอบเขาไหมนะ? ถึงเขาจะหน้าตาดีจะทำให้เธอหลงเขาได้ไหม? และหวังว่าคงยังไม่ยินข่าวลือบ้าบอนั่นแล้วหรอก

"นาย..."

"ครับ!?"

หัวใจเมฆาเต้นแรงเหมือนกับว่าหัวใจเต้นจนจะหลุดออกมาจากอกได้อย่างไรอย่างนั้น

"นายเป็นใครกันแล้วทำไมถึงรู้จักฉัน?"

อ๊ะ!? นี่เธอไม่รู้จักเขาเหรอ

"คือว่า ผมชื่อเมฆา อยู่ชั้นเดียวกับคุณและก็อยู่ห้องหนึ่งครับ "

"เหรอ แล้วมีธุระไรละ"

เธอพูดด้วยเสียงเรียบเฉยแต่น้ำเสียงมันชั่งคล้ายกับว่ารำคาญอยู่สีหน้าของเธอก็ นิ่งแต่ก็ไม่ถึงกับหน้าตายหน้าของเธอดูเรียบเฉยเท่านั้น แล้วอย่างนี้เขาจะทำอย่างไร เอาเข้าจริงตอนนี้ก็ไม่กล้าสารภาพว่ารัก

"หรือห้องของนายก็ต้องทำโครงงานของอาจารย์ที่สอนเคมีเหมือนห้องสองอย่างฉัน?"

"...."

"ไม่ใช่เหรอ? แต่อาจารย์สอนเคมีคนนี้ก็สอนห้องนายแถมบอกว่ามอบหมายโครงงานทุกห้องที่อาจารย์เขาสอนไม่ใช่รึไง?"

เอาไงดี ทำไงดี สารภาพรักออกไปตอนนี้จะเป็นอย่างไรกัน ถ้าเขาปฏิเสธเขาละ ถึงจะหน้าตาดีขนาดนี้ เข้าไปทักเขาแต่เขาก็ไม่มีท่าทีอะไรกับการเห็นหน้าเขาเลย รู้สึกกังวลจังถ้าเขากับเธอ เธออาจจะถูกคนที่แอบปลื้มเขาแกล้งเอาเหมือนแฟนคนเก่าๆที่ผ่านมา สาเหตุของการเลิกก็เพราะถูกแกล้ง แล้วเขาก็รู้สึกชั่วที่คิดเอาผู้หญิงเหล่านั้นเป็นไม้กันหมา

"แล้วมีธุระอะไรกันนี่ไม่พูดฉันก็ไม่รู้นะ จะให้ช่วยทำงานหรืออะไรก็ได้นะ เพราะฉันก็ใกล้เสร็จแล้วด้วย แถมคิดไว้หลายอย่างจะให้นายก็ได้"
นี่เขาคิดจะปล่อยให้เธอพูดเรื่องงานไปถึงไหนกัน ถ้าสารภาพออกไปแล้วละก็ ตอนนี้ที่เธอเอาแต่พูดถึงงานคงจะไม่ดีแน่

"นี่นายจะเงียบไปถึงไหน ไม่พูดฉันจะไปรู้ไหม เหนื่อยแล้วนะ ให้ตายสิ"

"ขอโทษครับ แต่ว่า... ผมอยากจะ.."

"อยากจะ..??"

"ทำไมถอยห่างผมอย่างนั้นละครับ?"

"โทษทีรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี"

จู่ๆเธอก็มองเขาด้วยสายตาที่หวาดระแวงและค่อยๆถอยหนี

"คือว่า ผมอยากจะให้คุณแต่งงานกับผม!!"

"แต่งงาน!?"

"ไม่ใช่อย่างนั้น คือผมชอบคุณครับ คะ..คบกับผมได้ไหมครับ"

เธอหัวเราะออกมาเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องตลก เอ๋!? อะไร กัน อะไร ทำไม ถึงหัวเราะ หรือเธอจะเป็นคนร้ายกาจประเภทที่แบบใครมาสารภาพรักก็หัวเราะใส่และด่าใส่คน สารภาพอย่างร้ายกาจเจ็บช้ำหัวใจ

"ขอแต่งงานแล้ว จะมาขอคบ นายนี่ บ้าชัดๆ"

"บ้าไม่ต้องเน้นเสียงก็ได้นะ ฉันอายนิน่า จะทำไงได้ "

ที่แท้ก็หัวเราะเรื่องนี้นี่เอง แต่เขารู้สึกว่าใบหน้าหัวเราะของเธอน่ารักมากกว่าใครในโลกนี้ นี่ก็พิสูจน์ได้ว่าถ้าเห็นคนชอบหัวเราะหรือยิ้มจะน่ารักที่สุดไม่มีคนเทียบ ได้เลย

"ละ...แล้ว..คะ...คำตอบละ"

"จะคบก็ได้นะ"

เธอยิ้มแต่ก็เหมือนจะหัวเราะออกมา ถึงเธอจะเหมือนคนเย็นชาแต่จริงๆก็ไม่ใช่เลย เธอใจดีอ่อนโยนเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ก็กลัวเธอเกลียดเป็นที่สุด

"อ่า...ถึงจะเร็วไปหน่อยเสาร์นี้ว่างไหม?"

"ว่างสิ ถ้าจะเดทละก็ฉันชอบเล่นเกมนะ"

ถึงจะพูดกันตามปกติ แต่เขาก็เหมือนกับอยากตายสุดๆ เขามีความสุขเป็นที่สุด คนที่แอบชอบมานานเขายอมขอคบด้วย

"อ๊ะ!? ฉันต้องไปละ มีงานต้องทำ นายก็ตั้งใจเรียนละ ฉันไม่ชอบมีแฟนเบาปัญญา"

คำพูดจากลาของเธอชั่งทำร้ายจิตใจเหลือเกิน ถึงการเรียนของเขาจะอยู่ในระดับกลางแต่เกรดเขาไม่ต่ำกว่าสามจุดห้าเลยซักนิด แต่เท่าที่รู้ กาลนั้นเรียนได้เกรดสี่ตลอดรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ชั่งเถอะ เธอชอบเล่นเกมสินะก็ต้องพาไปร้านอินเตอร์เน็ต? ไม่ๆ ต้องเกมเซ็นเตอร์ในห้างดีไหมนะ? ชักจะตื่นเต้นแล้ว เดทพรุ่งนี้ ถ้าเธอไม่ขอให้เราจับตุ๊กตาก็ดี ยิ่งฝีมือไม่ถึงอยู่ด้วย

วันเสาร์วันออกเดทก็มาถึง

"นี่ก็สิบโมงครึ่งแล้วไปนัดสายแล้วสิเรา"

เมฆารีบออกมาวิ่งอย่างรวดเร็ว เนื่องจากนัดกันไว้สิบโมงครึ่งแต่ตอนนี้เขาก็ยังคงไม่ถึงที่นัดหมาย แถมเพราะตื่นสายด้วยเมื่อวานตื่นเต้นไปหมดคิดไปต่างๆนานา จนแทบจะไม่ค่อยได้นอน อีกนิดเดียวก็จะถึงจุดนัดพบ อ๊ะ!? เห็น เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือรออยู่ คงจะมานานแล้วสินะ แบบนี้เขาแย่ชะมัดที่ปล่อยให้ผู้หญิงที่เขารักรอนาน

"กาล!!"

เมฆาตะโกนเรียกชื่อขอเธอ ทำให้เธอสะดุ้งโหยงตกใจ แล้วหันไปมอง เธอปิดหนังสือแล้วเอาเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ พอดีหนังสือเป็นเล่มเล็กถึงได้เก็บได้

"ช้ามากเลยนะ ฉันมานายตั้งครึ่งชั่วโมง "

"ขอโทษ"

"เฮ้อ นายไม่รู้เหรอว่าตรงต่อเวลาคือต้องมาถึงที่นัดไว้ก่อนสิบห้านาที แต่จะตรงเวลาพอดีก็ไม่ว่า แต่นายมาสายตั้งสามนาทีกับอีกสิบสามวิ ฉันไม่ชอบคนตรงต่อเวลาหรอกนะ"

เธอแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจเป็นอย่างมาก รู้สึกผิดเลย เขาก็น่าจะรู้ว่ากาลนั้นเธอเป็นคนจริงจัง ขยันขันแข็ง เอาการเอางาน

"ขอโทษเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เพราะคิดเกี่ยวกับวันนี้ อ๊ะ!? ผมไม่ได้แก้ตัวนะ แต่ก็ขอโทษทีมาสายผมผิดเอง"

เขาทำหน้าเศร้ารู้สึกสำนึกผิด ไม่ว่าจะอ้างอะไรมันก็แค่ข้อแก้ตัวเท่านั้น มีแต่ต้องขอโทษอย่างเดียวเท่านั้น
 

"ขอโทษแล้วแปลว่ารู้สึกสำนึกแล้วสินะ นายต้องไปจับตุ๊กตาให้ฉัน โอเคไหม เป็นการไถ่โทษทีนายมาสาย "

เอาละงานงอกสุดๆเลยไม่ใช่เหรอ ทั้งที่ขอให้เธอไม่คิดเรื่องจับตุ๊กตาแท้ๆ สวรรค์ชั่งกลั่นแกล้งเขา หรือตัวเธอกันนะที่คิดจะกลั่นแกล้ง ไม่ๆ ไม่มีทางที่เธอจะแกล้ง เธอแค่ต้องการให้เขาไถ่โทษเท่านั้นเอง เอาเป็นเรื่องอื่นไม่ได้หรือไรกัน

"เอาละไปกันเลย"

ไม่นะ!!! หลังจากที่มุ่งตรงมายังตู้จับตุ๊กตาท่าเดียวก็ต้องมาถึงอย่างรวดเร็ว ทำไงดี ถ้าพลาดละก็มันจะเป็นไรไหมอ๊ะ หรือต้องบอกเธอว่าเขาอ่อนเรื่องแบบนี้ ไม่สิก็เป็นอย่างที่คิดไว้แล้วเมื่อคืน เมื่อคืนเขาก็คิดไว้ว่าถ้าเธอบอกให้จับตุ๊กตาแล้วเราสารภาพไปว่าจับไม่เป็น ไม่สิจับไม่ได้ละก็ เธอจะต้องพูดว่า'หา!! นายนี่ไม่ได้เรื่องซะนิดเดียว ไปกินไอศกรีมแทนก็ได้'

"จับสิ เร็วๆเข้า"

ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอน่ารักดึงดูดใจเขาอย่างล้นหลามสุดๆ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน และผลของโชคชะตาก็คือ พลาด อย่างสุดๆ ตุ๊กตาที่เธอต้องการอยู่ตรงกลางตู้ แต่เขาดันทำพลาดเลยไปซะไกลเลย แถมยังจับอะไรไม่ได้เลย

"นี่นายไม่ได้เรื่องซะนิด ไปซื้อติมกินกันแทนละกัน"

โอ้แม่เจ้า! ทำพลาดก็ต้องเลี้ยงไอศกรีมอยู่ดีสินะ แต่ประโยคที่เธอพูดนั่นมันจะใกล้เคียงกับที่คิดไปไหม

"เดี๋ยวแค่พลาดนิดเดียว"

เธอตวัดสายตามามองเขาอย่างรวดเร็วสายตาดูดุดันจนน่ากลัว

"ดูก็รู้ว่านายจับไม่เป็นเล่นไม่เป็นพอชะเถอะ"

"ผมมันไม่ได้เรื่องสินะ"

เขาก้มต่ำหลบหน้าเธอ เธอถอนหายใจ และก็จับหน้าของเมฆาให้ดวงตาของทั้งสองประสานกัน เมฆาก็หน้าแดง

"นาย ก็แค่ไม่ได้เรื่องแค่เรื่องนี้ ใช่ว่านายจะไม่ได้เรื่องไปซะทุกเรื่อง ในโลกนี้น่ะนะ มันต้องมีคนที่ทำเรื่องนี้ได้อย่างสบายๆ กับคนที่ทำเรื่องนี้ไม่เป็นเลย มนุษย์คนเราย่อมมีความแตกต่างกัน จำเอาไว้พ่อหนุ่มสุดหล่อ"

คำพูดของเธอดุจดั่งกระสุนที่พุ่งทะลุใจของเมฆา จนดับคาที่ หลงมากกว่าเดิมอีก หลงจนจะงอหัวไม่ขึ้นไงไม่รู้

"ช่วยด้วยโจรวิ่งราวค่ะ!!"

จู่ๆ หญิงสาวก็ตะโกนลั่นเมื่อมีชายหนุ่มกระชากกระเป๋าของเธอและวิ่งหนี เมฆาหันควับไปมองอย่างรวดเร็ว และวิ่งตามชายวิ่งราวนั่นไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

"เมฆา!!" กาลตะโกนเรียกแต่เขาก็ไม่สนและวิ่งตามไป

เมฆาวิ่งตามจนทันและกระชากคอเสื้อของชายวิ่งราวแต่แทนที่เขาจะต่อยแต่ถูกโจรวิ่งราวคนนั้นต่อยสวนมาแทนจนล้ม

"เจ้าหนูเป็นคนดีก็โดนแบบนี้ละ"

พูดจบโจรวิ่งราวก็หนีไป ทำให้เมฆาได้แต่กดตรงที่โจรคนนั้นต่อยอย่างเจ็บปวด ก็รู้อยู่หรอกนี่คือนิสัยเสียที่ชอบช่วยเหลือคนโดยไม่คิดหน้าคิดหลังทั้งที เขาไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร สติเมฆาก็ได้หลุดลอยไป