คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 7
“เป็นอะไรไป พ่อหนุ่มแวมไพร์คนใหม่ ^^”
หญิงสาวผมสีบลอนยาวสลวยถึงกลางหลังถือร่มสีดำหมุนตัวหนึ่งครั้งก่อนจะถามชายหนุ่มที่กำลังนอนกองกับพื้น เขาพยายามลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นก็ถอยหลังมาสองสามก้าว และตั้งตัว
ชายหนุ่มหยิบมีดออกจากกระเป๋ากางเกง มีดเล่มก่อนหน้านี้ได้หักพังไปเสียแล้วเนื่องจากถูกหญิงสาวพังมันในตอนที่โจมตีเข้าใส่
“ถึงฉันจะเป็นแวมไพร์แต่ฉันจะไม่เป็นพวกเดียวกับพวกแก!!”
“หึหึ!! ฮ่าๆ”
หญิงสาวหัวเราะลั่นอย่างบ้าคลั่งเธอรู้สึกอยากจะบดขยี้คนตรงหน้าให้เลอะเหลือเกิน เธอจึงตัดสินใจจะควบคุมร่างของชายหนุ่มตรงหน้า เธอกระโจนหายไปตรงหน้าของชายหนุ่ม เขาร้อนรนเป็นอย่างมาก เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวหายไปไหน
แต่ตอนที่รู้ตัวชายหนุ่มก็รู้ว่าสายไปแล้วเพราะว่าหญิงสาวคนนั้นได้ฝังเขี้ยวลงบนตนคอของชายหนุ่ม ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ทุกอย่างจะไม่อาจควบคุมด้วยชายหนุ่มได้
ชายหนุ่มไม่สามารถขยับร่างกายของตนได้ เขารับรู้ เห็นแล้วก็พูดได้เพียงเท่านั้น
“เอาล่ะ รู้สึกว่าเพื่อนของคุณแวมไพร์มือใหม่จะอยู่ใกล้ๆนี้สินะ ^^”
“แกคิดจะทำอะไร?”
“ให้เธอช่วยเปลี่ยนเขาให้เป็นแวมไพร์ก็ดีนะ แต่ว่า ฆ่าทิ้งดีกว่า”
หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างน่าขนลุก เธอรู้สึกสนุกและมีความสุขเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจะเจ็บปวดจนเหมือนตายทั้งเป็น ชายหนุ่มได้แต่ตาเบิกกว้างและพยายามดิ้นไปมาแต่ร่างกายของตนนั้นไม่ตอบสนองและทำตามความต้องการของเจ้าของร่างอย่างชายหนุ่มเลย
“ไม่!!!!”
เสียงตะโกน? 0.0? ข้ารีบไปที่ๆต้นเสียงและก็พบว่าคาอิลกำลังเดินไปทางที่ข้ามาพร้อมกับมีหญิงสาวผมบลอนที่สวยคนหนึ่งเดินมาด้วยแต่ ตอนนี้ก็กลางคืน ฝนก็ไม่ตก จะถือร่มสีดำทำไม =__=? แฟชั่นยามราตรีเหรอ?
“หยุดนะ! ฆ่าฉันซะสิ!”
“ฉันฆ่าเธอแน่ แวมไพร์มือใหม่ แต่ฆ่าหัวใจของเธอนะพ่อหนุ่มแวมไพร์มือใหม่ ฮ่าๆๆ”
=__= หมดกันตอนทำหน้าเรียบก็สวยแต่พอหัวเราะแบบนั้นแล้วน่ากลัวซะจนไม่รู้จะสรรหาคำใดมาบรรยายหญิงสาวคนนั้นจริงๆ =A=!? แต่จากที่ฟังและการเคลื่อนไหวแบบนั้น โดนควบคุมร่างกายสินะ
“หนีไป! เซราฟ! หนีไปซะ!”
0A0 โดนควบคุมจริงๆ แต่ข้าจะช่วยอย่างไรดี ทำอย่างไรดี >~< อ๊ะ!? 0.0 ไม่มีเวลาคิดแล้ว ต้องรีบลงมือ >0< ข้าแสดงกายของตนและโผล่ไปขวางสองคนนั้นอย่างรวดเร็ว
“หยุดแค่นั้น -0-”
และสองคนนั้นก็หยุดเดินแล้วมองมาที่ข้าที่อยู่ข้างหน้า =A= ได้ผลสินะก็เท่าที่เห็นก็เป็นอย่างนั้น แต่แค่ตอนนี้ล่ะนะ
“เธอเป็นใครเหรอ? อ๊ะ! รู้แล้ว อาหารของฉัน ^0^”
“นี่ฉันมีสถานะแบบนั้นเมื่ออยู่กับเธอสินะ =0=?”
“มนุษย์เป็นแค่อาหารของเหล่าแวมไพร์เท่านั้นล่ะ ^_^”
ยิ้มแบบนั้นแล้วเธอช่างน่ารักจริงๆ >///< ไม่ใช่ๆ (>_< )( >_<) เธอเป็นศัตรูต้องกำจัดหรือจะจับดีล่ะ =__= นั่นสิ เอาอย่างไรดี?
“ใครสนกัน -0-”
“เจ้าบ้า! หนีไปซะ!”
“ฉันไม่อ่อนแอจนต้องหนีสักหน่อย เอาล่ะฉันจะกำจัดพวกแกซะ!”
“หึหึ น่าสนุกดีนี่ ถ้าอย่างนั้นแวมไพร์มือใหม่กำจัดให้เรียบร้อยนะ ^^ ”
“!?”
“กระจอกน่า หึ”
ตรึง!
ข้าแสยะยิ้มออกมา คาอิลกระโจนมาทางข้า แต่น่าเสียดาย ที่เขาต้องหยุดค้างเช่นนั้น ข้ามีอาคมหยุดเวลาในรอบที่มีขอบเขตอยู่นะ และเป็นขอบเขตที่ค่อนข้างกว้าง =w= อิอิ
ข้าคลายและคาอิลที่กระโจนก็หน้าคว่ำไถลไปกับพื้นปูน ท่าทางจะแสบน่าดู =A= ส่วนข้าก็มายืนอยู่หน้าของหญิงสาวและยิ้มให้ หญิงสาวก็ตกใจและก้าวถอยหลังพลาดจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น
“แก! บังอาจทำให้ฉันตกใจ! เอ๊ะ!? ทำไมถึง...”
“เป็นอย่างไรบ้างที่ร่างกายไม่อาจจะทำตามต้องการของตน ^0^”
“ปล่อยนะ”
“เธอเข้าใจดีไม่ใช่เหรอ?”
“เข้าใจอะไรกัน!?”
“ว่าผู้ล่าไม่มีวันปล่อยเหยื่อของตน ^0^”
“ผู้ล่า?”
“ใช่ และตอนนี้ฉันก็หิวมากๆไม่มีอะไรตกถึงท้องเป็นเวลาเดือนกว่า และเธอดูน่าอร่อยดีนะ”
ข้าพูดและพลันเปลี่ยนสีหน้าที่ยิ้มเริงร่าเป็นใบหน้าที่เยือกเย็นแล้วใช้สายตาอย่างเยือกเย็นจ้องไปที่ดวงตาของหญิงสาวที่กำลังสั่นไปมาอย่างหวาดกลัว
“เป็นอย่างไรบ้างล่ะเวลาที่รู้ว่าตัวเองจะถูกกิน”
ข้าถามพร้อมกับเอามือไปจับที่ตรงกลางอกของหญิงสาวคนนั้น
“>///< แกจะทำอะไร เจ้าคนโรคจิต ลามก >0<”
“จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ ^0^”
“เอ๊ะ!?”
หญิงสาวคนนั้นมองมาที่มือของข้าที่กำลังทะลุเข้าไปที่อกของหญิงสาว หญิงสาวกรีดร้องและพยายามบิดตัวอย่างทรมานแต่ก็โดนตรึงไว้ไม่อาจขยับได้แม้แต่นิ้ว ในตอนนี้ข้ากำลังดึงวิญญาณของหญิงสาวออกมาจากร่าง ตอนดึงหญิงสาวคงจะรู้สึกเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆเลยล่ะนะ
นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้กินจิตของสิ่งมีชีวิตอื่น ปกติข้าจะกินแต่วิญญาณของต้นไม้ เพื่อเพิ่มพลังและชีวิตของข้า แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรก เอาล่ะ ข้าขอรับไปล่ะ
“ไม่น่า!!!!!!!!!!!!!!!!”
หญิงสาวนิ่งเงียบ เสียงที่ได้ตะโกนออกมาก่อนวิญญาณจะออกมาจากร่างนั้นก็หายไป เป็นเสียงที่แสบแก้วหูจริงๆ เป็นวิญญาณที่น่าอร่อยจริง แต่... เท่านี้ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะนะ
ข้ายัดวิญญาณกลับร่างของหญิงสาว เมื่อกลับเข้าร่างหญิงสาวจะไม่ตื่นตอนนี้หรอก ข้าหันไปดูคาอิลที่ดูเหมือนจะขยับได้ด้วยตัวเองได้แล้ว ก็หันมาที่ข้า แต่ข้าก็คลายพลังที่แสดงฤทธิ์ให้คนธรรมดาไม่มีญาณมองเห็นสามารถเห็นได้ คาอิลจึงไม่เห็นข้าแต่เห็นหญิงสาวที่น่าจะเป็นศัตรูนอนสลบอยู่
ข้ารีบกระโดดขึ้นที่สูง ถ้าโดนแตะตัวอาจจะทำให้มองเห็นข้าได้ก็เป็นได้ ดีไม่ดีมองเห็นปีศาจตนอื่น =A= คาอิลรีบไปดูหญิงสาวและสำรวจอยู่ล่ะนะ นี่ก็ดึกแล้ว รู้สึกง่วงแล้วก็มึนๆหัวนิดๆเสียด้วย รีบกลับไปนอนแล้วค่อยเล่าให้เจ้าหนูชินยะฟังดีกว่า
ชายหนุ่มลุกขึ้นเมื่อขยับร่างของตนได้แล้ว และฟังคำพูดอยู่เงียบแต่ก็พอเข้าใจและสรุปได้ว่าคนที่มาช่วยคงไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นโรคจิต แต่ก็ไม่น่าใช่แบบนั้น เขาจับตัวหญิงสาวและอุ้มท่าเจ้าหญิงและรีบกลับไปที่ๆชายหนุ่มอีกคนน่าจะรออยู่อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะตื่นขึ้นมาก่อน
ส่วนอีกด้านที่กำลังโดนไล่ต้อนก็กำลังหลบหลีกเหล่าแวมไพร์ที่คิดจะกัดแล้วสูบเลือดของเขา ในขณะที่กระโดดถอยห่างจากพวกแวมไพร์เหล่านั้นได้แล้ว เด็กหนุ่มที่ถูกสร้างโดยปีศาจจิ้งจอกเก้าหางก็เข้าฟาดหลังของชายหนุ่มคนนั้นจนสลบ
“ขอโทษนะครับ แต่กระผมไม่สามรถที่จะแสดงอะไรเมื่อยามที่ท่านกำลังสามารถรับรู้ได้”
เด็กหนุ่มเอ่ยและแบกชายหนุ่มไว้ที่หลัง เด็กหนุ่มนั้นไม่รู้สึกว่าหนักเลยแม้แต่เล็กน้อย และทำการกำจัดพวกแวมไพร์อย่างง่ายดายทั้งที่ยังแบกชายหนุ่มพาดบ่าและใช้มือข้างหนึ่งจับไว้
เด็กหนุ่มสู้จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหายไป แบบนี้แย่แน่ ถ้าเด็กหนุ่มหายไปตอนนี้ ชายหนุ่มที่แบกอยู่ตอนนี้ต้องตกอยู่ในอันตราย แต่ก่อนจะหายไป เหล่าแวมไพร์ก็ถอยหายไป
เด็กหนุ่มก็งุนงงแต่ที่เขารู้คือตอนนี้ชายหนุ่มคนนี้น่าจะปลอดภัยแล้ว แล้วเด็กหนุ่มก็สลายกลายเป็นไฟจิ้งจอกเฉกเช่นเดิม และก็ตกใจเล็กน้อยที่เจ้านายผู้สร้างมายืนอยู่ข้างหลัง
“ไปกันเถอะ ฉันง่วงแล้ว”
ชายหนุ่มกล่าวเช่นนี้ ไฟจิ้งจอกตอบรับก่อนจะหายไป...
ความคิดเห็น