คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Member - สมาชิก
อรัญเดินเข้าไปใกล้ๆร่างของบุคคลคนหนึ่งที่เพิ่งตกลงมาจากฟากฟ้า เขาตายรึยัง? เป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาถามในใจของเขาเป็นอย่างแรก
อรัญก็ค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ข้างๆร่างของคนๆนั้น ลักษณะคือเขานอนคว่ำหันหน้าไปทางตรงข้ามของอรัญ
"นะ...นี่ยังไม่ตายใช่ไหม?"
อรัญนั่งลงข้างๆนั้นแล้วหยิบกิ่งไม้เล็กๆที่อยู่บริเวณนั้น มันเป็นกิ่งไม้ที่หักมาพร้อมกับคนที่ตกลงมา อรัญใช้ไม้นั้นจิ้มร่างของคนๆนั้นแล้วถามออกไป
ร่างกายไร้การตอบสนอง อรัญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ในขณะที่โรมองอรัญแบบไม่สนใจอะไรเลยและเตรียมตัวกระตือรือร้นตลอดเวลาที่จะปกป้องอรัญหากเกิดอะไรขึ้นมา
อรัญรวบรวมกำลังใจ มือที่ถือกิ่งไม้เล็กนั้นก็วางลงและใช้มือสองข้างนั้นค่อยๆพลิกร่างของคนที่ตกลงมา อรัญใช้แรงพลิกร่างของคนที่ไร้ตอบสนองให้หงาย เมื่อพลิกก็พบว่าเป็นหญิงสาวที่งดงาม พอมองรู้สึกเหมือนมีออร่าส่องประกายจริงๆ?
อรัญนิ่งไปนิดหน่อย ค่อยๆเอานิ้วชี้ข้างที่ตนถนัดไปใต้จมูกและก็พบว่ามีลมอุ่นๆถูกพ่นออกมาจากจมูกถึงจะเบามากก็ตามแต่ก็ทำให้อรัญโล่งอกได้
"เหวอ!?"
อรัญตกใจเมื่อจู่ๆมือของผู้หญิงก็มาจับขาของอรัญ อรัญที่ตกใจก็ร้องลั่นและกระโดดถอยหลังแต่ก็เกือบล้มเพราะมือที่จับขาของอรัญอยู่นั้นช่างเย็นและการจับนั้นก็จับแน่นเสียด้วย แต่โชคดีที่โรมารับตัวอรัญเลยทำให้อรัญร่างของเขาพิงตัวโรเลยไม่ล้มฟาดพื้น
“ชะ...ช่วย...ด้วย"
หญิงสาวเงยหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนน่าขนลุกบวกกับความยืดยาวของการลากเสียง
"อ่า!!!!!"
อรัญตะลึงตกใจกับสิ่งที่เห็นจึงกรีดร้องลั่นแล้วหมดสติไป สิ่งที่เขาเห็นคือที่หัวของเธอไหลมีเลือดอาบใบหน้าทันที ทำให้หน้าของหญิงสาวดูน่ากลัวเกินคำบรรยาย
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"นี่ เขาจะไม่เป็นไรนะ"
หญิงสาวบิดผ้าเช็ดหน้าตนที่ชุมไปด้วยเลือดของเจ้าตัว แต่มันช่างน่าสงสัยจริงว่าพอเธอบิดเลือดที่น่าจะเหนียวหนืดนิดหน่อยแต่มันกลับออกมาเหมือนน้ำสีแดงสดมากกว่า เลือดจริงไหมนั่น?
กลิ่นของเหลวสีแดงนั้นโชยออกมาส่งกลิ่นหอมแปลกประหลาด โรก็ไม่ใส่ใจอะไรเพราะเขาสูดเข้าไปนิดหน่อยเพื่อพิสูจน์ว่ามันไม่เป็นภัย
"อือ..."
อรัญครางขึิ้นมาก่อนจะค่อยเปิดเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งของตน เขากระพริบตาปรับโฟกัสให้เห็นได้อย่างชัดเจน เขาลุกขึ้นนั่งและมึนหัวนิดหน่อยแล้วคิดทบทวนว่าทำไมถึงสลบไปได้ เขาหันไปทางขวามือของตนก็พบกับหญิงสาวงดงามก็ทำให้เขานึกออกทันที
"นี่เธอไม่เป็นไรนะ?"
อรัญตะโกนถามทำให้เธอที่กำลังสนใจอยู่กับสมุดในมือของเธอนั้นสะดุ้งแล้วเปลี่ยนจุดสนใจไปที่อรัญแทน
"ฟื้นแล้วดีจังเลย"
เธอปิดสมุดและเดินมาหาอรัญพร้อมส่งยิ้มหน่อยๆ
"ก็นะ"
"ขอโทษทีทำให้ตกใจนะ"
อรัญส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงจะไม่ใช่แค่ทำให้ตกใจแต่เล่นทำให้ช็อกเลยล่ะ แต่ถ้าพูดออกไปคงทำให้เสียใจแล้วเขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่พูดอะไรไปตามที่ตนคิดเลยด้วย
"ถ้าอย่างนั้นก็ดีนะ"
เธอยิ้มแย้มตลอดเวลาเลยแม้แต่ตอนนี้ก็ด้วยถึงจะยิ้มมากน้อยขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้าตัวล่ะมั้งนะ
"ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ"
เธอยังคงยิ้มแต่หุบลงมาเป็นยิ้มนิดแต่ก็มีเค้าโครงตะลึงอีกนิดๆก่อนจะมายิ้มแย้มเหมือนเดิม เธอนั่งลงข้างๆอรัญ หน้าที่แสดงของเธอดูมีหลากหลายนะ แต่เอาแต่ยิ้มมันออกจะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
"ฉันชื่อ เรน่า อยู่คลาสปราบมาร"
"คะ..คือฉันชื่อ อรัญ คลาสฝึกปีศาจ"
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะนะ”
อรัญเอียงคอนิดๆทำหน้าตาเอ๋อๆหน่อย แล้วก็อุทานคำว่า เอ๊ะ? ออกมา รู้? นี่เขาไปเป็นคนดังตอนไหน เมื่อไรกัน? เรน่าลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปใกล้อรัญ แล้วเธอก็ชี้นิ้วข้างขวามาที่อรัญด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วก็พูดสิ่งที่คิดไว้ออกมาว่า
“เพราะเธอคือคู่แข่งด้านความรัก”
“หา!”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะ”
เธอล้วงอะไรบางอย่างในกระเป๋าและนำออกมา นั่นคือ Equipment Book และกดๆ กดขนาดนั้นไม่พังเอาเหรอ? และจู่ๆก็ยื่น Equipment Book นั่นมาให้อรัญดูโดยที่เธอเป็นคนถือ อรัญก็มองดูก็พบว่า มันเป็นเนื้อหาเขียนว่า
“ข่าวใหญ่ สั่นสะเทือนแฟนคลับแห่งคลาปราบมาร ประธานแห่งคลาสปราบมารปีหนึ่ง ผู้ครองอันดับหนึ่งของคลาสได้อย่างรวดเร็ว โดยเป็นผู้ไม่เคยเข้าร่วม DAP เลยตั้งแต่เข้ามาโรงเรียนแห่งนี้ ก็ได้เข้าร่วมงาน DAP โดยให้เหตุผลว่าจะช่วยคนที่เขารัก? ”
“นั่นคือเธอสินะ”
เธอชี้หน้าอรัญโดยการมองต่ำ แบบว่าเหยียดหยามดูถูกจริงๆ ว่าแต่ เขาไปเป็นคนรักหรืออะไรกับนภาตั้งแต่เมื่อไร อีกอย่างอรัญกับนภาจะไปเป็นคนรักได้อย่างไรกัน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเพิ่งจะรู้จักกันล่ะนะ แต่มันเป็นไปได้ที่ผู้ชายจะรักกัน? จะว่าไเขาเคยได้ยินว่าคนยุโรปเรื่องรักเพศเดียวกันไม่ค่อยเป็นปัญหาใหญ่เท่าเอเชีย แต่มันก็ยังคงเป็น...
“มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่นอน”
“ไม่หรอก เธอคือศัตรูของฉันและของแฟนคลับของท่านนภา”
กู่ไม่กลับและแบบนี้ เรื่องบ้าๆชวนงงแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ? เรน่าก็ดูท่าจะประกาศการเป็นศัตรูคู่รักให้ได้สินะ อรัญรู้สึกอยากบ้าตาย แค่ถูกนภา(ขู่)สั่งให้ไปหาคนคลาสอัญเชิญก็เหนื่อยใจแล้วนะ
“งั้นอธิบายมาสิว่าทำไมท่านนภาถึงเข้าร่วมกับนาย?”
“เรื่องนั้นมันยาวนะ”
“เล่ามา”
อรัญกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ทนไม่ได้กับการที่ถูกจ้องตานานๆ แล้วก็ยอมที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เล่าตั้งแต่รับเควสถึงเรื่องหากำลังหาคนอยู่
“อย่างนี้เอง สรุปว่านายไปรับเควสที่อยู่ในเควสระดับ D ทีมีคะแนนถึงแสนและพอไปถึงก็สู้กับปีศาจที่เป็นระดับ S และท่านนภาก็ขี่ม้าขาวช่วยนายอย่างนั้นสินะ”
“เปล่า นภาเขาไม่ได้ขี่ม้าขาวมาสักหน่อย”
“หลังจากนั้นนายที่สลบไปก็ฟื้นขึ้นในห้องของอาคารพยาบาลและพบเห็นใบหน้าของท่านนภาเป็นคนแรกเมื่อลืมตาตื่นขึ้น”
“เปล่า อาจารย์มอคค่าต่างหาก”
“หลังจากนั้นนายก็ใช้ยาเสน่ห์กับท่านนภาให้ช่วยหาคะแนนสินะ”
“นี่!! แม่คุณมันออกทะเลไปไหนแล้ว”
“นายคือศัตรูคู่แข่งแห่งความรักจริงๆ”
ใบหน้าอรัญเหมือนแสดงถึงความว่างเปล่าเรียบเฉยเป็นใบหน้าของคนเบื่อโลกขึ้นมา เล่าอะไรไปคุณเธอคงใส่สีตีไข่ผสมปรุงรสให้มันออกมาแบบเลิศเวอร์เกินความเป็นจริง ไม่สิเบนออกจากความเป็นจริง ลอยออกทะเล ออกนอกโลกสู่อวกาศกว้างอันเคว้งเคว้ง
“ก็...บอก...ว่า...ไม่...ใช่...ไง!!!”
“นายคือศัตรู!!”
“เฮ้ย!”
จู่ๆ เรน่าคุณเธอก็ตะคอกใส่หน้าแล้ววิ่งหนีจากหายไปในพุ่มไม้ หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องไร้สาระอีกนะ อรัญก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าและหันไปทางโร ที่ถูกลืมสนิท
“โรดูท่าจะเป็นเรื่องขึ้นมาแล้วสินะ”
อรัญถอนหายใจอีกรอบแล้วหยิบ Equipment Book ของตนขึ้นมากดๆไป เขาสำรวจหาเปิดหน้าที่เรน่าเปิดให้ดูและก็พบมีข่าวต่างๆมากมายภายในโรงเรียนแต่ตอนนี้ข่าวที่ติดอันดับหนึ่งของ gossip คือ คนรักของท่านนภาเผยโฉมแล้ว อ่า... อรัญมองหัวข้ออย่างเลื่อนลอย ใครช่างจินตนาการล้ำเลิศคิดได้ไปไกลขนาดนี้กัน!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ท่านประธานข่าวนี้มันอะไรกันครับ”
เด็กหนุ่มหน้าใสตัวเล็ก นัยน์ตาสีลูกโอ๊กกลมโตผมสั้นตัดซอยลงมาตามลำคอ ถามและยื่น Equipment Book ของตนให้นภาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างเยือกเย็น นภาเบนสายตาจากหนังสือที่เขาอ่านและหยิบ Equipment Book ของเด็กหนุ่มคนนั้นมาอ่าน
“ก็แค่ข่าวลือ อย่าให้มันสร้างปัญหาดีกว่านะ อีกอย่าง gossip มันก็ดังได้แค่ไม่กี่วันก็จางลงไปนั่นล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมท่านประธานถึงร่วมการแข่ง DAP ล่ะครับ”
“เพราะหมอนั่นช่วยกำจัดศัตรูของฉัน แถมคะแนนที่ช่วยจัดการก็ไม่ได้ ก็น่าสงสารคะแนนยังคงเป็นศูนย์ ก็เลยกะจะช่วยนิดหน่อยเป็นการตอบแทน”
“อย่างนี้นี่เองสินะ”
“ถ้านายมีเวลาว่างขนาดนี้มาถามเรื่องไร้สาระล่ะก็”
นภายื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้ เด็กหนุ่มเห็นก็หน้าถอดสีทันที หนังสือนั่นคือหนังสือจัดเอกสารในห้องเอกสารขนาดใหญ่ แน่นอนว่านภายังไม่อยากทำและก็ไม่มีใครอยากจะไปทำเลยด้วยซ้ำเพราะถึงจะจัด มันก็เพิ่มมาทุกวัน ทุกวัน ไม่จบไม่สิ้น จนต้องมีเควสออกมาว่า เควสงานจัดห้องเอกสาร เควสระดับ C ที่ได้คะแนน เหนื่อยหนักจนเรียกได้ว่าเล่นซะปางตายแล้วไม่ค่อยคุ้มกับคะแนนที่ได้เลย
“ไม่ล่ะครับ เกรงใจ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
พูดจบก็รีบออกมาจากห้องทันทีทันใด นภาเห็นอย่างนั้นก็อดขำกับท่าทางของรองประธานแห่งคลาสปราบมารและเป็นอันดับสองของคลาสด้วยนิดหน่อย และหันไปมองนอกหน้าต่าง สีหน้าดูชั่วร้ายขึ้นมาพึมพำเบาๆออกมาว่า
“คนรักเหรอ? ก็ไม่เลวร้ายอะไรล่ะมั้ง ว่าไปนั่น”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อรัญรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันทีด้วยความรู้สึกแปลกๆแล่นไปทั่วกาย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ใจคอเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันทีทันใด อรัญกอดอกของตัวเองแสดงสีหน้าเหมือนหวาดหวั่นอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรไปเหรอ อรัญ”
โรที่เอาแต่เงียบเดาไม่ออกว่าอรัญคิดอะไรนั้น ก็ถามออกมา แต่อรัญก็ส่ายหน้าปฏิเสธเป็นการตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น... ใช่ไหม? แต่ไม่ตอบอะไรเลยก็ทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วงตอบไปนิดๆละกัน
“ก็แค่รู้สึกหนาวนิดๆ และเสียวสันหลังแปลกๆ”
ทั้งสองเงียบกันไป โรที่ไม่ค่อยคุยกับอรัญเลย อรัญก็รู้สึกแปลกๆเพราะว่าเมื่อก่อนเขาชอบพูดคุยและเล่นกับอรัญบ่อยครั้ง หรือโรจะงอนไม่ก็โกรธอรัญรึเปล่านะ หรือเขาไม่ชอบให้อรัญออกมาเรียนเป็นนักฝึกปีศาจกัน
อรัญส่ายหัวไปมาสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป และนึกขึ้นได้ว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมพูดมาก แต่นีพวกเขาอยู่กับสองต่อสองนะ แต่จะคุยอะไรดีล่ะ? เอาเป็นว่าเขาต้องคิดเรื่องของคนคลาสอัญเชิญก่อน
“โร เราไปหาคนของคลาสอัญเชิญกันดีกว่านะ”
โรพยักหน้า อรัญลุกขึ้นยืนในขณะที่กำลังปัดเศษฝุ่นเศษใบไม้ที่ติดตามร่างกายอยู่นั้นก็ มีบุคคลปริศนาตกลงมาจากฟากฟ้าลงทับอรัญเข้าอย่างจัง เห็นอย่างนั้นโรก็ตะโกนเรียกชื่อและรีบเข้าไปดู
“อรัญ!”
อรัญก็ตอบโรกลับมาแค่เสียงครางด้วยความเจ็บปวดจากการที่โดนใครไม่รู้ที่นั้นหล่นมาทับ วันนี้เป็นวันแห่งการร่วงหล่นจากท้องฟ้าเหรอ!!
“อ๊ะ!? ขอโทษนะครับ ที่หล่นมาทับคุณ”
“กะ..ก่อนจะขอโทษ กรุณาลุกออกก่อนได้ไหม มันหนัก”
“อ๊ะ!? ขอโทษครับ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนออกห่างจากอรัญพอประมาณ โรรีบพยุงให้อรัญยืนขึ้นทันที ชายหนุ่มมองหน้าอรัญเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ในขณะที่อรัญกำลังยืนด้วยตัวเองนั้น ชายหนุ่มก็นึกออกและพูดขึ้นมาอย่างเสียงดังว่า
“นายคือ อรัญ คลาสฝึกปีศาจสินะ”
อรัญหันไปมองก่อนจะพยักหน้า นี่เขาดังแล้วจริงๆสินะ แหะๆ น่าภาคภูมิใจ?
“ฉันชื่อ คอนฟิกส์ อยู่คลาสอัญเชิญ และอยากที่จะเข้าร่วม DAP ร่วมกับอรัญที่กำลังตามหาคลาสอัญเชิญอยู่น่ะสิ”
“ระ...รู้ได้อย่างไรกันว่าฉันกำลังตามหาคลาสอัญเชิญอยู่”
“ก็มันมีประกาศข่าวใน Equipment Book น่ะ”
ชายหนุ่มยื่น Equipment Book ที่คงจะเปิดค้างไว้ให้แล้วล่ะนะ มาให้อรัญ อรัญทำใจก่อนจะรับมาอ่าน และพบว่า หัวข้อที่เขียนไว้ว่า ข่าวด่วน ดูท่า DAP ของนภานั้นยังหาคนของคลาสอัญเชิญไม่ได้ นี่เป็นโอกาสที่คลาสอัญเชิญที่หลงใหลตัวท่านนภาจะได้ใกล้ชิดเขาแล้วรึ?
อรัญขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจ และคืน Equipment Book ให้คอนฟิกส์ แล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“ช่วยไม่ได้ยังไงนภาเขาคงไม่สนอยู่แล้วว่าคลาสอัญเชิญจะเป็นใครล่ะนะ งั้นนายช่วยเข้าร่วม DAP ทีนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะ”
อรัญหยิบ Equipment Book ของตนและกดไปที่หน้าลงทะเบียน DAP ที่มีชื่อว่าค้างไว้ข้างท้ายเป็นเพราะการลงทะเบียนแล้วแต่คนไม่ครบ หากหาคนไม่ครบในเวลาที่กำหนด การลงทะเบียนจะดีดออกหายไปหรือโดนลบนั่นเองมันก็แค่นั้น
และแล้วการลงทะเบียนก็เสร็จสิ้น เมื่อการลงเบียนเสร็จสิ้น จดหมายแจ้งเตือนการถูกส่งไปยัง Equipment Book ของผู้ที่ลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว
ปี๊ด~~ ปี๊ด~~
เสียงการแจ้งเตือนข้อความ Equipment Book ของนภาดังขึ้นเขาหยิบขึ้นมาดูและอ่านมัน
“หาครบแล้วสินะ”
เขายกยิ้มขึ้นนิดหน่อยแต่พอเห็นบุคคลที่เข้าร่วมด้วยสีหน้าก็เปลี่ยนทันที และเป็นเวลาเดียวกันรองประธานของเขาก็เข้ามาอย่างรีบร้อน
“ประธาน!! นี่มันเรื่องใหญ่....”
รองประธานเปิดประตูเข้ามาพรวดพราดแต่จะพูดอะไรบ้างอย่างแต่ก็ต้องเงียบไปเมื่อ เห็นท่าทางของประธานของตน นภาใช้มือข้างซ้ายที่ว่างอยู่กุมขมับตน
“ไม่นึกว่าจะเป็นหมอนี่ ให้ตายสิอรัญคิดอะไรอยู่กันแน่...”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เหตุการณ์เกี่ยวกับข่าว gossip
Gossip คือข่าวที่ไม่ค่อยมีคนอ่านเลย คนที่อ่านก็มีแต่เจ้าตัวที่โดนเขียน กับเพื่อนของเจ้าตัวที่โดนเขียนให้ล้อและแซวกันอย่างสนุก พอผ่านไปมันก็เลือนลางจนจางหายไป เพราะข่าว gossip คือเควสอย่างหนึ่งซึ่งเป็นเควสระดับ C ที่ต้องสร้างความเดือดร้อนให้กับคนที่เควส random ชื่อให้แล้วเรียบร้อยเพียงเท่านั้น
“เท่านี้เควสก็เสร็จสิ้นแล้ว เย้!!”
เรน่าดีใจสุดๆเพราะข่าวที่เธอเขียนทำให้มีคนอ่านเข้ามาอ่าน 10 คนขึ้น ขอแค่มีคนเข้ามาดู 10 คน เควสก็เสร็จสิ้น
“เราคงไม่ได้ทำให้ อรัญเขาช็อกหรอกนะ ไม่หรอกๆ เขาเองก็น่าจะรู้สึกว่าเป็นเควส...เอาล่ะไปหาไรทานดีกว่า....”
เรน่าพึมพำกับตัวเองคิดว่าทำเกินไปรึเปล่าแต่เธอก็คิดว่าไม่เป็นไรและฮัมเพลงไปทำกิจกรรมของเธอต่อ....
หลังจากนั้นอีก 2 วันก่อนวัน DAP
“อรัญเป็นอะไรไปเหรอ?”
นภาที่มาเยี่ยมเยือนอรัญก็ถามอรัญที่ทำหน้าเศร้าสลด อรัญไม่พูดอะไรแต่ยื่น Equipment Book ที่เปิดข่าว gossip เอาไว้ให้นภาดู
“อะไรกัน gossip เองเหรอ”
“ฉันต้องหาแฟนไม่ได้แน่...”
นภาขำอุบอิบ ทำให้อรัญหันไปมองนภาอย่างงุนงง มันเป็นเรื่องน่าขำขนาดนั้นเลย?
“มีอะไรน่าขำกันเล่า”
“ก็นะ นายไม่รู้สินะว่าข่าว gossip มันเป็นเควสอย่างหนึ่ง ”
“คะ...เควสอย่างหนึ่งงั้นเหรอ!!!”
และแล้วอรัญก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด...
(รีไรท์แล้ว)
ความทรงจำของโรเวล
ข้ารีบวิ่งไปที่นั่น สถานที่ผนึกเดส เอาไว้ข้ารีบไปที่นั่นความรู้สึกแปลกๆมันวิ่งแล่นไปทั่วร่างของข้าอย่างแปลก ประหลาด ลางสังหรณ์แปลกๆที่ข้ารู้สึกได้ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่?
ไม่นานนักข้าก็มาถึงที่หมู่บ้านเพราะยังออกเดินทางไปได้ไม่ไกลมากนัก ข้ากวาดสายตามองไปรอบๆในระหว่างที่ออกเดิน ก็มีเพียงแค่บ้านที่ไร้ผู้คนอาศัยแล้ว แต่ความรู้สึกแปลกที่ข้ารู้สึกมันยังคงอยู่
‘ลองมองดูดีๆสิโรเวล’
เสียงนี้ก้องกังวานในหัวของข้า เป็นน้ำเสียงที่ทำให้ความรู้สึกแปลกๆลดลง น้ำเสียงของใครก็ไม่รู้แต่มันให้ข้ารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ข้าเองก็มีเป้าหมายที่จะตามเสียงนี้ ตามความรู้สึกของตัวข้าเองว่าจะต้องมีเจ้าของเสียงนี้อยู่ที่ไหนสักแห่ง
ข้าทำตามเสียงที่ได้ยิน มองให้ดีๆเหรอ? แต่จะมองอย่างไรกัน ถึงจะมืดแต่ข้าก็ยังพอเห็น ข้ามองไปตรงข้างหน้าดีๆก็พบว่า...!?
“ท่านโรเวล ท่านจะรีบอะไรขนาดนั้น”
ดูท่าเดสจะรีบตามข้ามาอย่างรวดเร็ว ไม่อยากโดนทิ้งขนาดนั้น? เขาทั้งหอบทั้งหายใจอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขามายืนอยู่ข้างๆตัวของข้า แต่สายตาของข้าจับจ้องไปที่ๆหนึ่งอยู่
“ท่านโรเวล มองอะไรอยู่เหรอ?”
เดสมองตามข้า ตรงนั้นมีแสงสว่างส่องประกายแปลกๆเป็นแสงสีทองทอประกายออกมาจากมุมหนึ่งของ บ้าน ข้าเริ่มเดินไม่สนว่าเดสในตอนนี้ยังคงยืนนิ่งหรืออะไรอยู่ แสดงสีหน้าอย่างไร แต่เมื่อข้าออกเดิน เขาก็เดินตามหลังของข้า
เมื่อข้าเดินมาถึงข้าหันไปมองก็พบกับ...
“นั่นมันไข่เหรอ?”
คนที่พูดทักขึ้นไม่ใช่ข้าแต่เป็นเดส แค่เพียงแค่มองไข่ใบนั้นที่กำลังลอยอยู่บนอากาศส่องแสงสีทองทอประกายอ่อนๆ ข้าตัดสินใจเดินเข้าไป และใช้มือทั้งสองข้างของข้าจับมันและไข่ใบนั้นก็ทิ้งน้ำหนักตัวมาให้ข้าถือ หนักชะมัด...
‘ดีจัง เสียงของชีวิตที่อยู่ข้างใน’
จู่ๆ สายตาของข้าก็พร่ามัวไปหมดแต่มือของข้าก็เหมือนจะถือไข่ใบนั้นไม่ไหวและจะ หล่นลงพื้น แต่ก็เงาของคนบางคนปรากฏขึ้นตรงหน้าของข้าและใช้มือทั้งสองข้างช่วยพยุง ข้ามองไม่เห็นใบหน้าของเจ้าเลย
และสติของข้าก็หลุดลอยไป...
มีเพียงอย่างเดียวที่ข้าได้ยินก่อนจะหมดติ มันคงจะเป็นเสียงของไข่นั้นตกกระทบลงกับพื้น มันจะแตกไหมนะ? หรือข้าเพียงแค่คิดไปเองกันแน่...
ความคิดเห็น