คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5
“นายจะทำอะไรกันคุโรกิ!”
เจ้าหนูชินยะหันมาที่ข้าอย่างรวดเร็วแล้วถามอย่างหงุดหงิด ข้าเองก็ลงมาจากรถก่อนจะตอบคำถามนั้น
“นี่ชินยะ ให้ข้าไม่มีตัวตนมันจะง่ายกว่านะ -0-”
“หมายความว่าอย่างไรกัน -0-?”
“ข้าจะลบความทรงจำที่เกี่ยวกับข้าของทุกคนที่นี่ ยกเว้นเจ้านะ ข้ามีวิธีของข้าละกัน”
“แล้วจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน -0-?”
“ตรงๆนะ ข้าไม่อยากมีฐานะเป็นขี้ข้าเจ้า -0-”
“=__=”
เจ้าหนูชินยะมองข้าอย่างเรียบเฉยนิ่งเงียบก่อนจะหันหลังให้กับข้า ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่านะ? -__-?
“ตามใจเจ้า...”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะจัดการเลยล่ะนะ”
ข้าที่กำลังดึงความจำคนที่เห็นเกี่ยวกับข้าหรือรับรู้ตัวข้าออกมาและกินเข้าไป ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องเลย ข้ากินวิญญาณเป็นอาหาร ความทรงจำก็ช่วยทำให้ข้าอิ่มท้องและเพิ่มพลังได้เหมือนกันนะ
“ก่อนจะคลายอาคม ฉันขอให้นายระวังตัวอย่าให้ใครรับรู้หรือจับเจ้าได้ล่ะกันนะ”
ข้าพยักหน้าตอบรับไป ไม่พูดข้าก็ทำอยู่แล้ว ไม่นานนักข้าก็ลบความทรงจำของคนที่อยู่ที่นี่หมด และคลายอาคม เสียเวลาไปตั้ง 5 นาทีกว่าๆได้ล่ะนะ ทุกคนก็ทำตัวตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ข้าก็ยืนอยู่ข้างๆเจ้าหนูชินยะ ลบร่องรอยการมีตัวตน
“ท่านชินยะ จะไปที่ห้องประชุมเลยสินะ”
“ใช่”
เจ้าหนูชินยะพูดจบก็ไม่รีรอรีบเดินจากตรงนี้ ส่วนข้าก็ต้องออกเดินตามต้อยๆ อย่างเงียบๆ ที่นี่มีอนเมียวจิหลายคนแต่พลังวิญญาณน้อยจัง อย่างมากก็น่าจะได้แค่ยินเสียงข้า แต่ข้าก็ไม่ประมาทหรอกนะ ข้าก็กางอาคมของข้าโอบรอบร่างของข้าเท่านั้น นอกจากเจ้าหนูชินยะก็ไม่มีใครเห็นข้า
“เป็นอะไรเหรอท่าน”
“ฉันรู้สึกเหมือนมีคนนั่งมากับท่านชินยะ สงสัยคงคิดไปเอง”
ข้าหันไปมองคนที่ต้อนรับเจ้าหนูชินยะเมื่อพูดคุยนิดหน่อย ก็นะลืมๆไปดีกว่าน่า ข้าไม่น่าจดจำหรอก... =A= รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแทงใจ...
เดินตามต้อยๆอยู่ไม่นานนักเจ้าหนูชินยะก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ เมื่อเข้าไปก็พบว่าคนเฒ่าคนแก่ และคนส่วนใหญ่ที่มีพลังวิญญาณสูงอยู่กันเยอะเต็มไปหมด แต่ก็ดูออกเลยว่าใครเป็นอนเมียวจิ หรือใครเป็นชาวต่างชาติ? ไม่สิเรียกว่าฮันเตอร์แวมไพร์สินะ เล่นใส่เสื้อสีดำซะ =__= ก็นะนั่งกันคนละฝั่งของอนเมียวจิด้วย แยกได้ชัดเจนมาก
“ในที่สุดท่านชินยะก็มาเสียทีนะ ที่นี้ก็มาเปิดประชุมเรื่องที่เคยพูดกันไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว”
-__-? เรื่องอะไรกันนะ อ๊ะ!? 0_0 เหมือนโดนผู้หญิงคนนั้นจ้องเลยวุ้ย เดินไปยืนอยู่ข้างหลังเจ้าหนูชินยะดีกว่า =__= เมื่อมายืนอยู่ข้างหลังเจ้าหนูชินยะก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มองมาที่ข้า เฮ้อ แค่ผู้หญิงคนนั้นมองอะไรพอดีกับที่ข้ายืนอยู่เท่านั้นเองสินะ แต่อนเมียวจิบางคนคงน่าจะรู้ตัวแล้วสินะ =___= ข้าหลบสายตาจากบุคคลหนึ่ง
“แล้วพวกท่านจะร่วมมือกับเราหรือไม่”
“พวกเราได้หารือกันแล้วว่าหากมีเสียงคัดค้านเกินครึ่งในหมู่ของอนเมียวจิเรา จะไม่ร่วมมือกับท่าน”
ยังไม่ได้ตกลงกันเหรอเนี่ย แล้วเจ้าหนูชินยะพาเรามาทำไมกัน =__= คงไม่ใช่ว่าถ้าเกิดเสียงคัดค้านมากกว่า แล้วจะมีการเกิดเรื่องวิวาทกันระหว่างฮันเตอร์กับอนเมียวจิ คงไม่ใช่หรอกนะ
“เอาล่ะ!”
“เดี๋ยวก่อนท่านผู้เฒ่า”
“อะไร เจ้ามีอะไรอย่างนั้นหรือชินยะ”
-__- จะทำอะไรของเจ้าหนูกันแน่นะ? ข้าสงสัยจริงๆทำไมต้องมาคัดตอนที่กำลังจะลงเสียงกันแบบนี้ มันทำให้ข้าลุ้นนะ >_< ลุ้นเหมือนดูบอลโลก =A=
“พวกเราอนเมียวจิไม่จำเป็นต้องโหวตกัน แต่ฉันมีข้อเรียกร้องให้เหล่านักล่าต้องทำตาม”
จู่ๆผู้เฒ่าคนหนึ่งในอนเมียวจิก็ตบโต๊ะดังปังก่อนจะหันไปทางเจ้าหนูชินยะอย่างรวดเร็ว
“ชินยะ!”
“ขอเรียกร้อง? ลองว่ามาสิ”
แต่ดูท่าว่า ผู้เฒ่าจะห้ามแต่ก็ถูกตัดบทโดยหัวหน้าของฮันเตอร์แวมไพร์อะไรนั่นเสียก่อน
“พวกเราจะยอมร่วมมือเมื่อท่านยอมทำตามคำเรียกร้องต่อไปนี้ อย่างแรกท่านต้องรับประกันชีวิตของอนเมียวจิทุกคน อย่างที่สองห้ามให้อนเมียวจิไปเสี่ยงอันตราย และอย่างสุดท้ายห้ามให้อนเมียวจิตายแม้แต่คนเดียวหรือกลายเป็นแวมไพร์”
มีแต่ข้อเรียกร้องที่ไม่ให้อนเมียวจิเสี่ยงตายทั้งนั้น ก็นะ สมัยนี้อนเมียวจิก็มีครอบครัวที่อบอุ่นกันทั้งนั้น คงไม่มีใครอยากให้ไปตายกันนักหรอก ปีศาจที่แข็งแกร่งก็ไม่ค่อยมีแล้วด้วยในสมัยนี้
“ย่อมได้ พวกเรายอมรับคำเรียกร้องเหล่านั้น เพียงแค่เป็นตาให้พวกเราก็พอแล้วล่ะ”
ถึงปากจะบอกว่าย่อมได้ แต่คนข้างหลังคนที่พูดดูจะไม่ค่อยยอมรับข้อเรียกร้องเลยนะ ชักสีหน้าออกมาแบบนั้น
“เอาเป็นว่าพวกเราตกลงกันแล้วนะว่าจะให้ความร่วมมือ”
เจ้าฮันเตอร์แวมไพร์ลุกจากเก้าอี้และจะเดินออกจากที่นี่แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าและหันมาดูเจ้าหนูชินยะที่พูดออกมาว่า
“กรุณารักษาคำพูดของคุณด้วย หากผิดคำพูดแม้แต่น้อย ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด และก็ฉันขอเตือนอย่าคิดว่าจะไม่มีใครเห็นสิ่งที่คุณกระทำเป็นอันขาด”
โอ~~ น่ากลัวจัง เจ้าหนูชินยะพูดและแสดงสีหน้าแบบนั้นน่ากลัวชะมัด 0.< ตรงไหนกัน สำหรับข้าเหมือนเห็นน้องเหมียวที่กำลังขู่ ฟ่อๆ น่ารักจริงๆเลยน่า >w< แต่ดูท่าเจ้าพวกฮันเตอร์แวมไพร์นั่นจะเห็นเป็นสิงโตที่กำลังขู่กระมัง แต่รู้สึกว่า =__= เหมือนข้าจะรู้งานที่ข้าจะต้องทำอย่างบอกไม่ถูก
“แน่นอน”
เจ้านั่นตอบรับเพียงแค่นี้และเดินออกจากห้องนี้ไป ดูท่าเจ้านั่นจะไม่ค่อยกลัวเลยน่า -__-
“ฉันขอตัว”
=__= แค่นี้? เท่านี้? มาเร็ว จบเร็ว ไปเร็วสินะ =w= ข้าเข้ามาที่นี่ยังไม่ถึง 10 นาทีก็จบแบบนี้เลยเหรอ? เอาเถอะมันไม่เกี่ยวกับข้า หรือเปล่า? =__=?
ข้าก็เดินตามเจ้าหนูชินยะที่เดินออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว จะไปไหนอีกล่ะคราวนี้ ดะ...เดี๋ยว... =[ ]=! จะเข้าป่าทำไม?? แต่ข้าก็ต้องตามไปเท่านั้น
“ที่นี่ไม่มีใครสินะ”
ให้ข้าสร้างเขตแดนก็ได้นี่น่า -__- ไม่เห็นต้องถ่อมาไกลขนาดเข้าป่าเลย
“คุโรกิฉันอยากให้นายจับตาดูเจ้าพวกนักล่าแวมไพร์”
0_0 ข้าไปเป็นหมอดูดีไหมนะ? ข้าเดาถูกด้วยว่าจะต้องได้งานจับตาดู =__=
“จะจับตาดูมันก็ได้อยู่หรอกแต่ทุกคน?”
“ทุกคนที่เป็นนักล่า”
=[ ]=! หัดนึกคิดอายุของข้าบ้างสิ จะให้ข้าฝืนสังขารตนหรืออย่างไรกัน แต่ =w= มันก็ใช่ว่าจะฝืนสังขารนะ แต่มันจะต้องฝืนคือไม่ให้อนเมียวจิคนอื่นจับได้อีก นั่นละคือปัญหา
“ก็ได้อยู่หรอก แต่ปัญหาอยู่ที่อนเมียวจิ”
“-__-”
“อย่ามองต่ำข้าได้ไหม =0= ก็มันยากตรงที่อนเมียวจิสามารถตรวจจับข้าได้ง่าย”
เจ้าหนูชินยะเสมองไปทางอื่นและคงครุ่นคิด ก็นะมันก็น่าจะเป็นแบบนั้นล่ะ จับตาไม่ใช่เรื่องยาก แต่ยากตรงที่จะถูกรู้ตัว
“ถ้าอย่างนั้นก็กำจัดให้แคบลงจับตาดูแค่หัวหน้าของนักล่าอย่าพลาดคำพูดสำคัญของอีกฝ่าย หากอีกฝ่ายวางแผนทำให้องเมียวจิไปเสี่ยงช่วยแจ้งฉันด้วยล่ะ”
“เข้าใจแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นจะรีบแจ้งทันทีเลยครับ”
ไม่รีรอทำเพลงอะไรข้าก็สร้างลูกไฟจิ้งจอกและให้ลอยออกไป สร้างลูกไฟจิ้งจอกไม่ยากเท่ากับต้องสร้างอาคมโอบลูกไฟจิ้งจอกอีกที เพื่อไม่ให้ใครจับได้
“แล้วนายจะเอาอย่างไรต่อ ชินยะ”
“ก็ดูๆไปก่อน ไม่ว่าอย่างไรฉันไม่อยากให้ใครก็ตามต้องตาย”
สีหน้าของเจ้าหนูชินยะเริ่มดูหมองมน คงนึกถึงอดีตสินะ หากไม่ใช่เพราะปีศาจคุณแม่ของเจ้าหนูก็คงไม่ตายสินะ... ข้าเห็นแบบนั้นก็ลูบหัวชินยะ
“ข้าจะไม่ยอมให้มีคนตายเด็ดขาด ข้าสัญญาว่าจะต้องปกป้องให้ได้”
ไม่น่าเชื่อ!! =w= เจ้าหนูชินยะยอมให้ข้าลูบหัวอย่างว่านอนสอนง่ายเหมือนเมื่อยังวัยเด็กที่ยังไม่รู้ว่าข้าเป็นปีศาจล่ะนะ =__=
“สัญญาแล้วนะ”
ความคิดเห็น