คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 4
ตอนนี้ข้ากำลังยืนประจันหน้าอยู่กับ มนุษย์ผู้เป็นอนเมียวจิ กับเทพผู้เป็นเทพประจำเมืองนี้ เอาล่ะ สู้กันโลด =w= ไม่ใช่และ! ข้าต้องให้คำตอบว่าจะไปหรือไม่กับเจ้าหนูชินยะ ซึ่งให้ความรู้สึกว่าจะเลือกใครอย่างแปลกประหลาด? -__-
“คุโระคุงอย่าไปนะ TT^TT”
“คุโรกิมากับฉัน ฉันต้องการนายนะ -0-”
อืม... จะพูดออกไปอย่างไรดีเนี่ย ถ้าอยู่กับอีกคน อีกคนก็จะต้องร้องไห้คร่ำครวญไหม? แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อยากเห็นเจ้าหนูที่ตอนนี้เอาแต่ทำท่าเย็นชาอย่างนี้คร่ำครวญจริงๆเลยน่า -__-
“ข้าคิดว่า...จะไม่ไปนะ -0-”
“ทำไมล่ะ ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้นจะกำจัด ณ เวลานี้ ตอนนี้ซะ -0-”
=[ ]=! ดูมันพูดไม่ไปก็กำจัดซะอย่างนั้น นี่เห็นเราเป็นอะไร ต้องทำตามที่ใจอยากได้หรือไงเจ้าหนู -__- ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่ซื่อสัตย์นะ
“ถ้ากำจัดเขาถือว่าชินยะคุงทำไม่ดีนะ คุโระคุงถือว่าเป็นสัตว์เทพ ^0^”
นี่ข้าไปเป็นสัตว์เทพตอนไหนกัน ท่านคิมาโมโตะ! =[ ]=! ข้าเป็นปีศาจผู้มากด้วยอำนาจต่างหาก!
“แค่ 1 ปีเท่านั้นขอร้องล่ะ คุโรกิ -0-”
“เอาน่า คุโระคุง แค่เพียง 4 ฤดูเท่านั้น และฉันเองก็อยากให้คุโรกิได้เห็นสิ่งๆต่างของโลกใบนี้ด้วยนะ >0<”
อะไรของท่านคิมาโมโตะกัน ทั้งที่ไม่อยากให้ข้าไป แต่ตอนนี้กับสนับสนุนเจ้าหนูให้ข้าไป หรือว่า... =__=
“ท่านคิมาโมโตะท่านติดสินบนเท่าไรเหรอ? -0-”
“ 0A0! เปล่านะ =3= ไม่ได้ติดสินบนอะไรทั้งนั้น เนอะ ชินยะคุง ”
“1 หมื่นเย็นเท่านั้นเอง -0-”
ข้าหรี่ตามองท่านคิมาโมโตะ -__- เฮ้อ~ ให้ตายสิ แต่ 1 หมื่นเย็นก็ใช่ถูกล่ะนะ มิน่าล่ะ แต่รู้สึกเหมือนโดนขายตัวอย่างบอกไม่รู้ =A= หรือข้าเพียงแค่.. เพียงแค่คิดไปเองเท่านั้น... -__-
“ก็ได้ข้าจะไปกับเจ้า ชินยะ -0-”
“อย่างนั้นก็ดี อีก 3 ชั่วโมงต่อจากนี้เตรียมตัวแล้วออกเดินทางทันที -0-”
“=0= เร็วไปปะรีบไรขนาดนั้น”
“ก็รีบสิ -0- ไปล่ะ แล้วเจอกัน ที่นี่อีกครั้ง เป็นอันตกลง”
พูดจบเจ้าหนูชินยะก็เดินจากไป ปล่อยให้ข้ามองตามหลังจนหายลับตาไป และข้าในตอนนี้ก็มีเรื่องคุยกับเทพคิมาโมโตะ แต่พอหันไป =[ ]=! ข้าก็ตกตะลึงพบว่าท่านเทพคิมาโมโตะนั้นได้เตรียมตัวเหมือนจะเดินทางไว้เรียบร้อยแล้ว
“ไม่รีบเตรียมตัวเหรอ? คุโระคุง ^_^”
“ท่านไปด้วยเหรอ =0=”
“ก็นะ อิอิ >w<”
เฮ้อ~~ รู้สึกว่าการผจญภัยครั้งนี้ข้าคงต้องเหนื่อยแน่นอน -__- ขอให้ท่านเทพเจ้าคุ้มครองข้าที =A= อ๊ะ! ข้าเป็นปีศาจไปขอเทพเจ้าซะอย่างนั้น อีกอย่างท่านคิมาโมโตะก็เป็นเทพนี่ว้า =__= ทำไมเทพเจ้าถึงได้ทำตัวแบบนี้นะ =__=
เมื่อถึงเวลานัดเจ้าหนูชินยะก็เดินกลับมาที่ศาลเจ้าและมองข้าด้วยสายตาที่เยือกเย็น แต่รู้สึกว่าจะไม่ได้มองต่ำ =A= ก็...ดีแล้วละกระมัง
เจ้าหนูชินยะทำท่าครุ่นคิดบางอย่างและมองหน้าข้าก่อนจะเสมองไปทางอื่นแล้วถอนหายใจ -__-? อะไรของเจ้าหนูนี่กัน คิดอะไรอยู่กันแน่?
“ไปโตเกียวกัน... ว่าแต่ว่า =__= ท่านเทพคิมาโมโตะจะไปด้วยเหรอ?”
“^w^ ฟุฟุ เปล่าหรอกฉันจะไปท่องเที่ยวหน่อย ไปนะ”
=[ ]=! พูดจบท่านคิมาโมโตะก็หายไป เล่นทิ้งศาลเจ้าตัวเองแบบนี้เลยเหรอ? เทพไม่อยู่ศาลเจ้าอาจจะมีสิ่งชั่วร้ายเข้ามาครอบงำศาลเจ้าได้ไม่ใช่เหรอ?
“ไปกันเถอะ คุโรกิ -0-”
“เอ๊ะ? เอ๊ะ? โธ่เว้ย!”
ข้าไม่สนใจศาลเจ้าและเดินตามเจ้าหนูชินยะไป นี่ข้าตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม? ตอบข้าที่คุณท้องฟ้าสีคราม -A- นี่ข้าเป็นปีศาจที่มีนิสัยชอบคร่ำครวญแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน เฮ้อ~~
โตเกียวสถานที่ที่ข้าจะต้องไปอาศัย แถมยังเป็นสถานที่ของอนเมียวจิ -__- ข้ารู้สึกว่าเหมือนจะเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งเลย แต่ตอนนี้ข้าก็ได้ขึ้นนั่งรถที่กำลังวิ่งไปตามเส้นทางที่จะมุ่งไปสู่เมืองหลวงของประเทศแห่งนี้
“ท่านชินยะ คนๆนั้น...”
ข้านั่งมาเกือบชั่วโมงเจ้าคนขับรถเพิ่งจะถามถึงข้าเหรอ? แต่ก็เอาแต่เงียบนี่ เนอะ -__- เจ้าหนูชินยะก็หันมองมาที่ข้าก่อนจะไม่สนใจหันไปมองนอกหน้าต่างตามเดิม นอกหน้าต่างมันมีอะไรน่าสนใจอะไรมากกว่าข้าหรือไรกัน?
“ข้ารับใช้ใหม่ของฉัน”
=A= นี่ข้ามีสถานะเช่นนั้นสินะ เมื่ออยู่กับเจ้าหนูนี่ ก็นะจะให้เจ้าหนูนี่บอกว่าข้าเป็นปีศาจที่จะมาช่วยอนเมียวจิ เจ้าหนูในฐานะอนเมียวจิแล้วคงอับอายน่าดู แต่อนเมียวจิมีหน้าที่ปราบปีศาจแต่กับมีข้ารับใช้เป็นปีศาจทำแบบนี้เหมือนกับนักปราบมารกระจอกเลยละนะ เจ้าหนู =__=
“อย่าถามมากขับรถไปก็พอ”
“คะ...ครับท่านชินยะ”
และแล้วเงียบก็เข้าปกคลุมอีกครา =__= รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อยากจะหายไปจากตรงนี้จริงๆเลยนะ -__- แต่รู้สึกเบื่อๆแล้วก็ง่วงๆแล้วสิ งีบสักหน่อยดีกว่า...
เด็กหนุ่มสะดุ้งตัวเมื่อรู้สึกว่ามีใครมาทับไหล่ของเขา แต่เมื่อมองดูก็พบว่าชายหนุ่มรูปเหลาคมแต่ก็ดูงดงามได้เอาไหล่ของเด็กหนุ่มเป็นหมอนนอนหนุนเสียแล้ว เด็กหนุ่มมองนิดหน่อยก่อนจะเลิกมองไม่สนใจและมองออกไปนอกหน้าต่างตามเคย
เด็กหนุ่มรังเกียจปีศาจและอยากกำจัดให้หมดไป แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ได้รังเกียจปีศาจตนนี้เลยสักนิด แถมยังชอบและอยากอยู่เสียด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มสูดหายเข้าปอดอย่างเบาบางและได้กลิ่นหอมอ่อนๆแบบอย่างจากตัวของชายหนุ่มที่หลับใหลนอนหนุนไหล่ของเด็กหนุ่มอยู่ เป็นกลิ่นที่อ่อนโยน และเด็กหนุ่มก็ชื่นชอบกลิ่นนี้ถึงจะไม่รู้ก็ตามว่าเป็นกลิ่นอะไร
เด็กหนุ่มยกยิ้มมุมปากของตนเล็กน้อยอย่างพึงพอใจกับสภาพในตอนนี้อย่างมาก แต่เมื่อมองกระจกที่ตัวเด็กหนุ่มกำลังทอดออกไปก็พบว่าใบหน้าของตนนั้นสะท้อนกำลังยิ้มอย่างอ่อนโยน ทำให้เด็กหนุ่มเห็นว่ารอยยิ้มของตนแบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรเลย
จะว่าไปเมื่อก่อนเพราะชายหนุ่มที่นอนหนุนไหล่ของเด็กหนุ่มทำให้เด็กหนุ่มยังคงมีชีวิตมาจนถึงวันนี้ได้ แต่คำว่าขอบคุณยังไม่เคยได้พูดออกไปเลย เอาไว้คราวหน้าต้องพูดออกไปให้ได้...
ที่นี่อีกแล้วเหรอ? ข้าในตอนนี้กำลังมองสถานที่ๆเดิมที่ข้าเคยเห็น แต่บุคคลที่ข้าเห็นนั้นไม่ใช่เด็กน้อยหัวแดงเมื่อความฝันครั้งก่อน แต่เป็นเจ้าหนุ่มหัวแดงที่มันเคยสูบเลือดของข้า =__=
“นายเป็นใครกัน?”
เอ๊ะ? =A=? เจ้าหนุ่มหัวแดงนั่นหันมองมาที่ตัวของข้า และก็พูด เจ้าหนุ่มนั่นพูดกับข้าอยู่เหรอ? ใช่ปะ?
“หมายถึงข้ารึ? 0A0?”
“ก็มีแค่นายไม่ใช่เหรอ?”
นั่น =[ ]=! นี่ใช่ความฝันเหรอ? แปลกชะมัด ทำไมพูดโต้ตอบได้ด้วยละ? คงจะเป็นฝันแบบว่าจินตนาการไปเองสินะ เรียกอย่างนั้นสินะ เพราะข้ายังไม่เคยพูดคุยหรือรู้จักเจ้าหนุ่มหัวแดงตรงหน้าของข้าเลยสักครั้ง....กระมัง =__=
“ข้าเป็น....บาคุ -0-; ”
“บา...คุ? -__-”
“ใช่ -0-”
ในเมื่อเป็นความฝันก็พูดไปเรื่อยละกัน... เป็นบาคุก็ไม่เลว...มันจะไปไม่เลวได้อย่างไรกัน =A= ข้าเป็นจิ้งจอกเก้าหางสีดำผู้แกร่งกล้า หาใช่บาคุปีศาจกินฝันร้ายอะไรนั่น แต่... โมเมไปแล้วว่าเป็นบาคุ ช่างหัวมันละกันนะ =w=
“อย่างนั้นเจ้าจะกินฝันร้ายของฉันสินะ?”
“เอ่อ....ก็นะ...”
ข้าเสมองไปทางอื่นไม่มองเจ้าหนุ่มหัวแดงนั่น แล้วที่ว่ากินความฝันนี่มันข้าจะกินอย่างไรกัน =A=? พอข้าหันไปมองเจ้าหนุ่มผมแดงนั่นก็พบว่าเจ้าหนุ่มนั่นอยู่ตรงหน้าข้าแล้ว ={ }=! ตะ...ตกใจหมดเลย ข้ารีบถอยห่างอย่างลืมตัวเพราะตกใจ
“แทนที่จะกินฝันร้ายกินฉันเข้าไปทีสิ”
“กินเจ้า? =A=?... ข้าจะไปกินได้อย่างไรกัน เหวอ!”
จู่ๆเจ้าหนุ่มหัวแดงนั่นก็โผเข้ากอดข้าอย่างรวดเร็ว จะกอดทำไม!!! จะดูดเลือดของข้าอีกเหรอ!! =[ ]=!! แต่เจ้าหนุ่มนั่นเอาหน้าซุกอกของข้าอยู่ล่ะนะ... แล้วจะดูดอย่างไรกันนั่น? =A=?
“ขอร้องช่วยกำจัดฉันที ฉันเหนื่อยแล้วที่จะมีชีวิตต่อไป เหนื่อยแล้วที่จะต้องหนีไร้ซึ่งที่อยู่อาศัย และคนเชื่อใจ...”
อะไรกัน? แล้วจะบอกทำไม? อยากตายก็โดดตึกสิ รับรองคงได้ตายสมใจถึงสภาพตอนตายจะไม่สวยก็ตามเถอะนะ =A= ว่าแต่โดดตึกแล้วเจ้าหนุ่มนี่จะตายจริงๆเหรอ?
“เอ๊ะ!?”
จู่ๆทุกสิ่งก็เลือนลางไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เอ๊ะ! เจ้าหนุ่มหัวแดงนั่นพูดอะไรกัน? แต่น้ำตาไหลอาบแก้มนั่นของเจ้าหนุ่มผมแดงนั่นไม่ค่อยเข้ากับใบหน้าที่ดูหล่อเหลาเลยนะ เลิกร้องซะ... เอ๊ะ!? ทำไมทุกอย่างถึงขาวไปหมดแบบนี้ล่ะ?
“...กิ”
เสียงนี่...ของเจ้าหนูชินยะสินะ พูดอะไรกัน? ข้าไม่ค่อยได้ยินเลย
“คุโรกิ”
คุโรกิ? นั่นมันชื่อของข้ากำลังเรียกข้าอยู่อย่างนั้นเหรอ? แล้วตอนนี้ข้าทำอะไรอยู่ล่ะ? ใช่แล้วข้างีบหลับแล้วก็ฝันสินะ... แต่ฝันเหรอ? เหมือนกับว่ามันไม่ใช่ฝันอย่างบอกไม่ถูก =A=
“ลืมตาซะทีสิ!! คุโรกิ!!”
ข้าลืมตาตื่นทันทีเมื่อเจ้าหนูชินยะตะโกนกรอกใส่หูของข้าอย่างเสียงดัง หูข้าจะแตกอยู่แล้วนะ!! ยิ่งข้ามีหูที่ดีด้วย นี่คิดจะทำให้ข้าหูหนวกหรือไรกัน? =__=
“ตื่นซะทีนะ ถึงแล้วล่ะสถานที่ของอนเมียวจิ...”
ถึงแล้วเหรอ? นี่ข้าหลับไปนานขนาดไหนกัน? ทั้งที่เมืองที่ข้าจากมาอยู่ห่างจากโตเกียวมาก ถึงจะนั่งรถก็ใช้เวลาตั้ง 3 ชั่วโมงกว่าๆ ข้าหลับไปนานขนาดนั้นเลย?
“ยินดีต้อนรับกลับครับ ท่านชินยะ”
มีชายหนุ่มวัยกลางคนในชุดกิมาโนสมัยก่อนมากล่าวทักทายเจ้าหนูชินยะอย่างนอบน้อมก่อนจะหันมามองข้า แย่ละ!
ตึง!
เสียงพลังที่คล้ายคลึงเหมือนหยดน้ำของพลังที่ข้าได้แสดงหยุดรอบทุกสิ่งให้หยุดนิ่งยกเว้นเจ้าหนูชินยะ
“นายจะทำอะไรกันคุโรกิ!”
ความคิดเห็น