คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Witch_ตอนที่ 3 end
“ตอบเรามาสิ เอลเลน!!”
ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้ช่วยหยุดท่านเจ้าชายที่รักของข้าได้ไหม ข้าไม่อยากได้ยินไปมากกว่านี้ ได้โปรดท่านซาตานช่วยหยุดยั้งเขาไว้อยากได้เข้าใกล้ข้าผู้เต็มไปด้วยการหลอก ลวงอีกเลยนะ
“ท่านซารอส เรื่องราวที่ผ่านมามันชั่งน่าเบื่ออย่างหาที่ใดเปรียบเป็นละครน้ำเน่ามากที่ สุดที่ข้าได้เคยแสดงมาเลยละ นี่ละคือเรื่องราวของเราสองคนเรื่องราวที่มีแต่คำโปปด”
“อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นจงรับโทษทันเสียซะนางแม่มดผู้ชั่วช้า”
“ฮึๆๆ”
แบบนี้ดีแล้วเหรอ? ดำเนินมาถึงนี้แล้วหรือ? กำลัง ใกล้จะจบลงแล้วสินะ บทละครที่แสนน่าเบื่อนี้ มันคงจะจบแล้วละ แต่ตอนจบของเรื่องนี้ ข้าจะเป็นคนกำหนดเอง บทละครน้ำเน่าที่คราวจะหายไป หัวใจที่ถูกฉีกเป็นชิ้นจนไม่อาจจะประกอบให้เป็นแบบเดิมได้อีกแล้ว มันจบลงแล้ว...
ลานกว้างใหญ่ เหล่าหมู่มวลดอกไม้ได้มาลุ่มล้อมมองมายังตัวของข้าที่แขวนติดอยู่ไม้กางเขน แสงจากเบื้องบนที่เหล่ามวลดอกไม้คิดว่ามันคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่จะชำระล้าง ความชั่วร้ายกำลังค่อยๆเผาข้าให้เป็นจุนอย่างช้าๆ
นี่อาจจะเป็นวาระสุดท้ายของตัวข้าหนึ่งในแม่มดที่แข็งแกร่ง ฉายาว่า แม่มดซากสีดำ เอลเลน จะจบลงนะที่แห่งนี้แล้วสินะ
“เผามัน!!”
“เจ้าปีศาจหายไปซะ!!”
“ความมืดจงหายไปซะ!!”
“หายไปซะ!!”
“เผามันเลย!!”
เป็นแค่เหล่ามวลดอกไม้ที่แสนไร้ความงดงามจริงๆ ยิ่งส่งเสียงกู่ก้องไล่ข้าเช่นนี้ พวกแก่หาใช่ดอกไม้งดงามสำหรับแต่เป็นแค่หนอนที่จะกินความงามของดอกไม้บุหงา งามของข้า
อา... ท่านเจ้าชายที่รักของข้ากำลังมองข้าด้วยสายตาที่แสนเศร้า อย่าไปมองมันนะ! ยิ่ง มองก็เจ็บจนเหมือนถูกมีดหลายร้อยเล่มทิ่มแทงหลายต่อหลายครั้งจนจะทน ขอร้องขอให้มันจบลงซะทีเถอะ ให้เรื่องได้จบลงทีเถอะ ท่านซาตานที่รักของข้าเพียงคนเดียวอย่างแท้จริง
ช่วงเวลาของละครน้ำเน่านี้ได้ดำเนินมาถึงฉากสุดท้ายและได้เริ่มขึ้นแล้ว สัญญาณของการเริ่มต้นของฉากสุดท้ายคือมนุษย์ได้จุดเปลวไฟอันร้อนลงฟางหญ้า แห้งที่วางอยู่ข้างล่างใต้เท้าของข้า
ร้อนจัง ร้อนจังเลย อา... เรื่องราวฉากสุดท้ายสุดท้ายได้เริ่มขึ้นแล้วข้าจะแสดงให้สุดยอดให้สมกับละคร ที่ท่านซาตานเป็นคนตั้งชื่อให้ว่า เรื่องราวรักลวงอันเหม็นเน่า เปลวเพลิงเต้นส่ายไปมาตามแรงของสายวายุ แต่ข้าก็ไม่อาจจะได้ยินเสียงของวายุนี้เลย
หนวกหูชะมัด
“เผามัน!!”
“เจ้าปีศาจหายไปซะ!!”
“ความมืดจงหายไปซะ!!”
“หายไปซะ!!”
“เผามันเลย!!
หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู หนวกหู
สิ่งที่จะหายไปก็คือพวกแกหนอนแมลงแสนน่ารังเกียจ ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆดำอย่างฉับพลันและรวดเร็วเหล่าหนอนแมลงเหล่านั้นแตก ตื่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น และส่งเสียง แซ่ด แซ่ด จนน่ารำคาญกว่าเดิม
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นความมืดมิดที่แสนงดงาม ข้าเป็นคนเสกสรรให้งามเลิศยิ่งกว่าและต้องงดงามกว่าแม่มดและทุกสิ่งที่ เสกสรรร้างเป็นอย่างแน่นอน
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ก็จะเกิด...
“น่ากลัวจังเลย”
ความหวาดกลัว....
“มีอะไรกำลังมาทางนี้”
แห่งความตายยังไงละ
เหล่าฝูงหนอนแมลงทั้งหลายจงแตกตื่นให้มากยิ่งขึ้นจงตื่นเต้นให้มากยิ่งขึ้น อา... ฮ่าๆๆๆ ข้าได้ยินชัดเลยข้าได้ยินอย่างชัดเจนหัวใจที่เต้นด้วยความกวาดกลัว
“อีนางแม่มด!!”
หญิงสาวที่แสนภักดีผู้ติดตามที่คิดไม่ซื่อกับเจ้านายตนได้ตะโกนเรียกข้าสีหน้า แสดงถึงความกลัวแต่ก็เป็นสีหน้าที่ว่าพร้อมจะต่อสู้ด้วยเช่นกัน ข้าได้เพียงแต่มองหล่อนเท่านั้น และแสยะยิ้มให้ และเมื่อนั้นสีหน้าของนางนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวซะแล้ว รู้สึกดีจัง ดีสุดๆเลย
เหล่าฝูงสัตว์ที่แสนน่ารักของข้าได้เริ่มไล่ฆ่าเหล่าผู้คนในหมู่บ้าน หญิงสาวผู้ติดตามเจ้าชายที่รักของข้านางคนนั้นถึงจะกลัวแต่ก็จับดาบและเริ่ม กวัดแกว่งฟาดฟันใส่เหล่าปีศาจแสนน่ารักของข้า แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามไม่มีทาวเอาชนะปีศาจจำนวนมากและแข็งแกร่งได้หรอกนะ ท้ายสุดนางคนนั้นก็ถูกเหล่าสัตว์น่ารักกัดฉีกร่างเป็นชิ้นเลือดทะลักเหมือน เหล่าผู้คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้
แต่ไม่ว่าอย่างไร ขาก็รู้สึกร้อนจากเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาอยู่เป็นเพลิงสำหรับชำระล้างข้า? ชั่งน่าขันนัก ปีศาจได้บินมาจับไม้กางเขนแล้วค่อยๆบินขึ้นแล้วว่างข้ายังพื้นโลกาที่ถูก ย้อมไปด้วยสีแดงโลหิตงาม
แต่จะว่าไป ข้ายังไม่เห็นเลย เจ้าชายที่รักของข้า ท่านอยู่ไหนกันนะ อยู่ไหน มองไปทางซ้ายก็มิมี ทางขวาก็ไม่เช่นกัน ท่านไปซ่อนตัวที่ไหนกันนะ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ถูกปีศาจน่ารักของข้ากินไปก่อนหรอกก็เพราะว่าท่านจะเป็น คนที่เหลือรอดสุดท้ายของเมืองแห่งนี้และถูกปลิดชีพด้วยน้ำมือของข้า
ช่วงเวลาได้ผ่านไปทุกสิ่งทุกอย่างมีเพียงเสียงกู่ก้องของเหล่าปีศาจที่แสนน่ารัก ของข้า เอาละเราท่านอยู่ไหนกันนะ ตึกตักเสียงหัวใจที่ข้าได้ยินกำลังเต้นอย่างรวดเร็ว เสียงหายใจอย่างแผ่วเบาและถี่มาก แล้วก็กลิ่นอายของท่าน มันทำให้ข้ารู้นะว่าท่านอยู่ตรงนั้น อยู่มุมมืดระหว่างของบ้านสองหลังนั้น
“เจอตัวแล้ว”
ข้ายิ้มให้กับเจ้าชายที่รักของข้า ท่านเจ้าชายหายใจถี่และกดบาดแผลที่เกิดขึ้นจากการถูกปีศาจเล่นงาน ท่านเจ้าชายที่รักของข้ามองหน้าข้าอย่างเหนื่อยล้าและสะลึมสะลือ
“อะ...เอล...เลน ขะ..ข้า...ระ...อึก”
ไม่ให้พูดออกมาหรอก ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง เพราะชะมัดต้องแทงมีดสีดำงามที่ข้าเสกสร้างขึ้นมาแทงลงไปไหล่ขวา ของเลือดสีแดงงดงามได้ซึมเข้าเสื้อและเปราะเปื้อนออกมาจนเห็นได้ชัด งดงามมาก
“ท่านซารอสข้าควรทำอย่างไรดีข้า ข้า ข้า...”
ใบหน้าของข้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาแสดงสีหน้าถึงความเจ็บปวดของข้าไม่สิเอลเลนให้เห็นและค่อยๆเปลี่ยนไป
“เอลเลนผู้ทีจิตใจเป็นมนุษย์ได้หายไปอย่างสมบรูณ์แบบแล้ว ฮ่าๆๆๆ ”
ดวงตาของเจ้าชายที่รักของข้าเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินประโยคที่ข้าพูด ใช่ตั้งแต่นี้ไปข้าคือเอลเลน แม่มดซากสีดำ เอลเลน ความมืด สีดำ ทมิฬดำ และนิลเป็นสีที่ข้าชอบมากที่สุด ไม่มีสิ่งใดที่ข้าชอบไปมากกว่านี้ ความหวาดกลัว ความสิ้นหวัง และการแปดเปื้อนของพื้นโลกา
“หะ..หาย..ไปแล้ว..”
หยาดหยดน้ำตาได้เออล้นออกมาจากดวงตาคู่งามของท่านเจ้าชายที่รักของข้า สภาพของท่านเจ้าชายที่รักของข้าในตอนนี้มันชั่งงดงามจนข้าอยากเก็บภาพนี้ไว้ ในหัวใจของข้าจริงๆ
“ใช่แล้วหายไปแล้ว”
ข้าตอกย้ำคำเดิมลงไปให้ท่านเจ้าชายที่รักของข้าได้เจ็บช้ำหัวใจนั้น และให้เหมือนฉีกและทิ่มแทงหัวใจนั้น ให้มากที่สุดทำให้เจ็บปวดมากที่สุด
“เอาละ เจ้าชายซารอสจงเป็นศิลปะอันแสนงดงามของข้าเพื่อชดใช้แก่สิ่งที่เจ้าก่อให้ แก่สหายของข้าไม่ต้องห่วงเจ้าจะออกมาอย่างงดงามจนเพื่อนพ้องของข้าต้องหลง ไหลเลย”
ลิ้นแดงสดของข้าเลียริมฝีปากของข้าเอง ดวงตาที่ข้าส่งไป ทำให้เจ้าชายถึงกับแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาได้อย่างชัดเจน มีด ดำงดงามที่ข้าเป็นคนเสกของข้าก็ได้ใช้มันเฉือนและตัดแขนขาให้ท่านเจ้า ชายทรมานทำไปเรื่อยๆจนสีหน้าชั่งงดงามอย่างมากจากนั้นก็ปลิวชีพเพื่อความงด งามที่แท้จริง มีดสีนิลงามเสียบแทงกลางหัวใจของท่านเจ้าชาย
และแล้วละครก็ใกล้ถึงจุดจบจะปิดม่านแล้ว สิ่งสุดท้ายก่อนการปิดม่านคือ เมืองนี้จะเป็นม่าน ปิดละครนี้ลงอย่างสมบรูณ์
เงื้อมมือขึ้นก่อนและค่อยฟาดเวทย์ดำอันรุนแรงแสนยานุภาพลงไปยังเมือง และภาพเหล่านี้ที่พุดขึ้นมาก็จงหายไปพร้อมกับเมืองนี้ซะเถอะ ลาก่อนตัวฉันที่มีหัวใจแห่งรักให้แก่เจ้าชายนามซารอส เอลเลน เป็นละครที่น่าเบื่อจริงๆ
ความมืดปกคลุมเมืองและหายไปหมดทุกสิ่งเหลือไว้เพียงตัวของข้าบนพื้นที่ๆแห้งร้าง เอาละต่อไปจะไปไหนดีละ เพื่อให้ได้กลายเป็นแม่มดที่แสนยิ่งใหญ่
“รู้สึกดีจังเลยนะ ว่างั้นไหมเอลเลน”
ในใจของข้า เอลเลนไม่ได้หายไปไหนหรอกเธอแค่ถูกข้าขังไว้ในหัวใจสีดำแห่งความมืดและลบ เลือนความทรงจำของนางเพื่อให้ได้เกิดหัวใจดวงใหม่และหลอกให้รักใหม่ เพื่อจะได้ละครบทใหม่อีกครั้ง บทละครน้ำเน่าแสนน่าเบื่อ
‘เธออุ่นจังเลยตัวตนของฉัน’
เธอก็ช่วยทำให้ข้ามีความสุขทีเถอะนะ ทำให้ข้ารื่นรมย์ไปกับละครที่เจ้าเล่น และเจ้าต้องเล่นไปมาเรื่อยๆอย่างนี้ตลอดไป และตราบนิรันดร
‘ฉันจะสร้างความรื่นรมย์แต่ตอนนี้ขอหลับใหลละนะ’
ราตรีสวัสดิ์หัวใจแห่งรักอันจอมปลอมของข้า
และแล้วม่านก็ปิดลงอย่างสมบรูณ์ เอาละตบมือให้ดังสิ เหล่าผู้ชมทั้งหลาย
End
ความคิดเห็น