คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Assassins / Tueur / φονιάς
ผมราส คอนฟิเนอร์ เป็นญาติห่างๆของ คุณอาคาริ คอนฟิเนอร์ ยาคานามิ ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญของอาณาจักรยาคานามิ แต่ผมเป็นญาติของได้อย่างไรนั้นผมก็ไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ผมได้ถูกญาติห่างๆคนนี้มารับเลี้ยงดูที่อาณาจักรเฟอร์ลาเซีย แคว้น ดราโกเนียที่มีหมอกปกคลุม จนผมที่มองแกไปนอกหน้าต่างก็มีแต่สีขาวโพลนของหมอกอันหนาวเย็น ~_~
ก๊อก ก๊อก
0_0 เสียงเคาะประตูนั้นทำให้ความสนใจของผมไปอยู่ที่ ณ จุดๆนั้น ผมมองประตูนั้นที่ผมล็อคเอาไว้อยู่ รอเสียงพูดเอื้อนเอ่ยออกมาแต่ก็ไม่มีเสียงใดเลย ใครมาเคาะประตูนะ? ผมเหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาว่าเป็นเวลายมเช้าอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครพูดอยู่ดี จนกระทั่ง...
ตึง! เพล้ง! เพล้ง!!
0_0 ในขณะที่ผมกำลังจะลุกจากเตียงที่นอนอยู่ในตอนนี้ไปเปิดประตูดูก็มีเสียงเหล่านี้เกิดขึ้น เสียงเหมือนมีอะไรแตก กระจก? หรือแจกัน? แต่มันก็เยอะมาก ผมกลืนน้ำลายลงคอไปก่อนจะเดินไปเปิดประตูแง้มๆออกไปดู ประตูน่าจะมีตาแมวหน่อยนะ T^T
“ท่านราสขอประทานอภัยที่ส่งเสียงดังหน้าห้องของท่านขอรับ”
คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่นเขาคือคุณพ่อบ้านที่มีนาม เทียเฟย เขาพูดเมื่อเห็นผมเงื้อมประตูออกไป แต่พอผมได้ยินที่เขาพูดอย่างนี้ผมจึงเปิดประตูกว้างและออกไปมองและก็พบว่า...
“=[ ]=!? นี่มันเกิดอะไรขึ้น!? แผ่นดินไหว!? ไม่สิ! นี่มันอะไรกันครับ!?”
ผมตะลึงกับสิ่งที่เห็นมันไม่ใช่แค่แจกันแตกหรือกระจกแตกเท่านั้น โคมไฟระย้าที่ดูน่าจะแพงที่อยู่บนเพดานก็อยู่ที่พื้น มันตกลงมาได้อย่างไรกัน? แต่พอดูดีๆที่กำแพงก็เหมือนมีรอยกรีดด้วยของมีดคมอะไรซักอย่าง....
“มีความผิดพลาดนิดหน่อย แต่เพื่อความปลอดภัยของท่านขอให้ท่านกรุณาอย่าออกจากห้องหรือเปิดประตูให้ผู้ใดนอกจากผมหรือชางไฮนะขอรับ”
“ผิดพลาด? ว่าแต่ทำไมห้ามเปิดให้คนอื่นที่ไม่ใช่นายกับคุณชางไฮละ?”
“นั่นบอกไม่ได้แต่บอกได้แค่ว่า ถ้าท่านอยากจะมีชีวิตก็จงทำตามที่ผมแจ้งด้วยขอรับ..”
เกี่ยวพันกับชีวิตผมเลยเหรอ =[ ]=!? ว่าแต่ผิดพลาดอะไร? อะไรมันผิดพลาด? ผมก็ไม่ได้คิดอะไรหน้าห้องนานผมเข้าไปในห้องและล็อคห้องเหมือนเดิม มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ น่าสงสัยสุดๆ อยากรู้ด้วย... เอาไงดีจะอยู่ในห้องนี้ตลอดเวลาเหรอ? ไม่ละ... ออกไปข้างนอกดีกว่า...
‘ถ้าออกไปอาจจะเกิดเรื่องร้ายแรงก็ได้’
‘แค่ออกไปหน่อยเดียวเองไม่เป็นไรหรอก..’
‘เจ้าราสเดวิลแกไม่ได้ยินที่คุณเทียเฟยพูดเหรอเพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตน่ะ’
‘เงียบไปเลยเจ้าราสแองเจิ้ล ไม่มีสิ่งใดทำอะไรได้หรอกน่า จริงไหมละ ราส...’
‘แกนั่นเงียบไปเลยเจ้าราสเดวิล อย่าออกนะราส’
‘แกนั่นละเงียบ ราสออกไปเลย’
“โอ๊ย!!! พอๆๆ น่ารำคาญ”
ผมทนฟังการโต้เถียงของความดีและความชั่วของผม? =_= ไม่ไว้จึงพูดตัดบท ผมก็ลำบากใจนะถ้าออกไปก็เท่ากับผมทำตามความคิดชั่วร้ายของผม แต่อยู่ในห้องก็เท่ากับฟังความคิดอันดีงามของผม แต่ว่า....ผมสงสัยสุดๆมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
โครก!!
ในขณะที่กำลังลังเลใจอยู่นั้นเสียงท้องของผมก็คำรามบ่งบอกว่าเตรียมพร้อมจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ผมกลืนกินเข้าไป ตอนนี้ผมก็หิวอย่างไรก็ต้องออกไปอยู่ดีนั่นละนะ ออกไปเพื่อทานอาหารคงไม่มีอะไรมากหรอกน่า แหะๆ เอาละไปดีกว่า...
ผมไม่ลังเลใจทำตามใจแห่งความชั่วร้ายของผม =w= ไม่ใช่ๆๆ ทำในสิ่งที่ควรจะทำ? ก็ผมหิวก็ต้องออกไปหาอะไรทานเติมเต็มความหิวกระหายนี้สิจริงมะ >0< นี่ไม่ใช่การแก้ตัวนะ จริงๆนะ =_= เอาเถอะไปห้องครัวดีกว่า...
หลังจากที่ออกมาจากห้องผมก็เลือกเดินไปทางซ้ายมือของผม ขวาร้ายซ้ายดี =w= ไม่ใช่และคือทางซ้ายคือทางที่จะสามารถไปห้องโถงของคฤหาสน์ได้ แต่ห้องอาหารหรือห้องครัวนั่นมันอยู่แห่งหนใดกันนะ =_=?
ในขณะที่ผมกำลังเดินดุ่มๆอยู่นั้นผมก็เกิดสะดุดล้ม
“เหวอ~~”
ผมหลับตาแน่นและเตรียมตัวรับแรงกระแทกที่จะทำให้ผมต้องเจ็บปวด แต่ว่า... มันไม่เจ็บ แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาโอบเอวผมเอาไว้ ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบว่าชายหนุ่มรูปงามราวกับเจ้าชายกำลังโอบกอดผมจากด้านหลัง เขาปล่อยมือจากโอบไว้เมื่อเห็นว่าผมยืนได้ด้วยตัวเองได้แล้ว ชายหนุ่มคนนั้นมีเรือนผมสีบลอน ดวงตานัยน์สีนภาเข้ม แต่งตัวราวกับเป็นพ่อบ้านด้วยชุดสีขาวสะอาดตา
“นะ...นายเป็นใครกัน”
“กระผมมีชื่อว่า วาลเชล เป็นรองพ่อบ้านจากเทียเฟยขอรับ”
มีพ่อบ้านแล้วยังจะมีรองอีกเหรอ =_= คฤหาสน์นี้ก็มีหางานแปลกๆให้พวกเขาทำได้ดีจังนะ จัดตำแหน่งเป็นรองพ่อบ้าน ชั่งเถอะอย่างไรก็ต้องขอบคุณนั่นละนะ
“ขะ...ขอบคุณนะที่ช่วย”
เขาดูอึ้งๆนิดหน่อยเมื่อผมพูดออกไป ประโยคที่ผมพูดมันมีอะไรหรือไรกันนะ? เขาก็ยิ้มๆออกมาและบอกว่า ‘ไม่เป็นไรหรอกขอรับ’ เพียงเท่านั้น
โครก! ={ }=
อยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ ท้องของผมดันมาคำรามอะไรตอนนี้ T^T น่าขายหน้าเป็นเจ้านายกับท้องร้องให้คนรับใช้ฟัง T///T เขินและอยากตายสุดๆ
“0.0 ขะ...ขอประทานอภัยทั้งที่นี่ได้เวลาอาหารเช้าของท่านแล้ว กระผมจะรีบไปเตรียม!”
เขาแสดงสีหน้าตกใจและพูดอย่างรวดเร็วก่อนจะออกตัว แต่ผมก็ต้องคว้าตัวมาก่อน... ถ้านายไปผมต้องหลงทางต่อแน่ T^T
“พาฉันไปด้วย ไม่อยากรอแล้ว...”
เขาเงียบๆไปนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ายิ้มให้
“ขอรับ”
หลังจากเดินตามมาก็มาถึงห้องๆหนึ่งที่มีโต๊ะขนาดใหญ่และมีเก้าอี้มากมายสอดอยู่ โต๊ะทานอาหารนั่นเอง *_* ในที่สุดก็มาถึงห้องรับประทานอาหาร
“กรุณารอสักครู่นะขอรับ กระผมจะไปยกอาหารมาให้”
เขาพูดจบแลโค้งตัวและเดินเข้าไปอีกห้องที่ไม่ใช่ทางที่เข้ามา จะได้ทานอะไรแล้วสินะ รู้สึกหิวจัง...
แอ๊ด~~
เสียงเปิดประตูจากที่ผมและวาลเชลเดินเข้ามาได้เปิดออกและคนที่เปิดคือหญิงสาวที่มีไม้เท้าและใส่หมวกหมีแพนด้าเอาไว้มัดผมเป็นทวิลเทล น่ารักดีจัง
“อ่า...คือ...สวัสดีครับ..”
เธอนิ่งเงียบก่อนจะดึงไม้เท้าออกแต่นั่นขณะที่จะเผยบางสิ่งในไม้เท้านั้น คุณเทียเฟยก็คว้าตัวเธออย่างรวดเร็วและปิดประตูจากนั้นก็
ตึง!! ตึง!! ตูม! เพล้ง!! เพล้ง!!
=[ ]=!? What The Hell? เสียงอะไรฟะแล้วทำไม? =_= ราวกับว่าเกิดการต่อสู้ ฆ่าแกงกันให้ตายกันไปข้างอย่างไรไม่รู้เลยนะเนี่ย
“มีอะไรหรือขอรับ?”
จู่ๆ วาลเชลก็โผล่หน้าออกมาจากประตูที่เขาเข้าไป และคงได้ยินเสียงที่ดูวุ่นวายแปลกๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ผมลุกและเดินไปยังประตูที่ผมมาหรือประตูที่หญิงสาวน่ารักสวมหมวกแพนด้าเปิดเข้ามา
แต่ประตูนั้นก็เปิดไม่ออกราวกับว่ามันถูกล็อค แปลกจังนะ?
“ทำอะไรน่ะ คะ..เคียว อึก!”
เสียงของวาลเชลทำให้ผมหันไปมองและพบว่าวาลเชลก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้นและมีเด็กหนุ่มมีแดงใส่เสื้อเชฟทำอาหารและมีผ้าปิดปากกับจมูกของเขาไว้อยู่ เขาจ้องมองมาที่ผมอย่างเยือกเย็น =_= กลืนน้ำลายลำบากชะมัด
“สวัสดีครับ ^0^’ ”
=_= มันใช่เวลามาทักทายกันรึเปล่านะ? แต่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่เล่นด้วยเลยอ๊ะ T^T น่ากลัว
โครก! ={ }= เอาอีกแล้ว
เมื่อท้องผมคำรามอีกสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป เขาแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย และเดินเข้าไปในห้องนั้น เมื่อเขาปิดประตู ผมก็รีบวิ่งไปดูคุณวาลเชล และเขย่าตัวเรียกเขาให้ฟื้น
“วาลเชล วาลเชล”
แต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนถูกวางยาเลย หรือว่าโดนวางยา? ต้องเป็นยานอนหลับแน่นอนเลยลักษณะแบบนี้ เอาไงดี ทำไงดี สงสัยผมลังเลนานไปหรือเปล่า คนที่วาลเชลเรียกว่า เคียวนั่นก็ออกมาพร้อมกับอาหารที่หอมกรุ่น
โครก!! T{ }T
หยุดทีเถอะท้องของผม
“ทานซะ”
ผมไม่รับของที่เขายื่นให้และมองมันอย่างสงสัย
“ไม่มีได้วางยาหรอกน่า อีกอย่างฉันจะฆ่านายและอิ่มแล้ว หึ!”
ฆะ..ฆะ...ฆ่า? เขาเป็นลูกจ้างที่จะ kill ผมอย่างนั้นหรือ =[ ]= แล้วทำไมต้องฆ่าด้วยละ แต่ตอนนี้ท้องผมก็ร้อง โครก โครก T^T ไม่หยุดเลย ผมจึงรับอาหารเหล่านั้นและลุกขึ้นยืนเดินไปนั่งโต๊ะ วาลเชลขอโทษนะ T^T
หลังจากที่ทานเสร็จนั้น ผมก็พูดประโยคที่บ่งบอกว่าเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างออกมาโดยลืมตัวออกไป
“อิ่มจัง ^0^”
“หึ!”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอและก็หันไปมองทันที ก็พบว่าคนชื่อเคียวนั้นถือมีดทำอาหารไว้ในมีดและก็กระโจนเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว กรี๊ด!! เฮัย =_= ไม่ใช่ๆๆ เหวอ!!!
“เหวอ!”
ผมรีบลุกจากที่นั่งได้อย่างทันท่วงที มีดที่จะกระซวกผมนั้นก็ปักลงกับเก้าอี้ ={ }= ผมรีบวิ่งไปตรงประตูที่ผมเข้ามาและเคาะมันอย่างแรง
“ช่วยด้วยจะโดนฆ่าแล้ว!!! T[ ]T!!”
ทันใดนั้นเอง =_= ผมก็ถูกแรงประตูที่เปิดออกและผลักเข้ามาทางร่างกายผม จึงทำให้ร่างของผมกระเด็นไปไกลโดนขอบเก้าอี้และสลบไป =_+ ตอนหัวกระแทก เหมือนเห็นคุณยายคนหนึ่งกวักมือเรียกให้ขึ้นเรือ =_=
รู้สึกเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรง ผมลืมตาตื่นขึ้นทันทีและสิ่งที่พบก็คือ 0_0
=[ ]= ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้มีรอยชีดข่วนเต็มไปหมดและพบว่า เทียเฟยถือมีดที่ใช้รับประทานอาหารไว้ยืนอยู่ข้างๆผมและอีกฝั่งที่อยู่ตรงหน้าของเทียเฟยคือเคียวที่มีมีดสองเล่มปักอยู่ โดยปักที่แขนซ้ายและแขนขวา
“ทำอะไรกัน!! >[ ]<!!”
ผมจึงตะโกนถามออกไปทำลายบรรยากาศแปลกในห้องนี้จนไม่เหลือชิ้นดี? =_= เคียวหัวเราะนิดหน่อยและเดินเข้าไปในห้องที่เขาเดินออกมา ส่วนเทียเฟยก็เก็บมีด แต่เหมือนมันหายไปมากกว่า =_=
“นี่มันอะไรกันน่ะ? เทียเฟย”
“ขอประทานอภัย ถึงจะช้าไปหน่อยที่จะพูด แต่...”
เขาเงียบไปหนึ่งก่อนจะทำหน้าตาเย็นชา? ปกติเจ้านี่ก็น่าเย็นชาหน้าตายอยู่แล้วนิน่าแต่รู้สึกว่ามันจะมากกว่าเดิม? =_=
“ยินดีต้องรับสู่คฤหาสน์ของเหล่านักฆ่า”
=[ ]=!!
“Killer!!!”
“กรุณาใช้คำว่า Assassins ดีกว่านะขอรับ”
=w= มันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? รึเปล่า.......?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
กระผมมีชื่อ เทียเฟย เป็นพ่อบ้านของที่นี่... วันนี้อากาศก็ยังดี -_- เมฆหมอกปกคลุมหนาเตอะอีกตามเคย...
วันนี้ผมต้องไปปลุกท่านราส คอนฟิเนอร์ ญาติห่างๆของคุณอาคาริซึ่งเป็นเจ้านายของผมให้ไปรับประทานอาหาหารผมรีบตรงไปยังห้องของท่านราสทันทีและสิ่งที่พบคือ..
แพนดาริ หัวหน้าแม่บ้านแห่งนี้ เธอได้รับหน้าที่ให้สังหารท่านราสได้ทุกเวลา ยกเว้นเวลานอนของท่านราส ซึ่งตรงข้ามกับผมที่ได้รับคำสั่งจากท่านอาคาริให้คุ้มครองจากเหล่านักฆ่าที่ได้รับคำสั่งให้สังหารท่านราส
แพนดาริกำลังเคาะประตูเธอแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว แย่ละสิ ผมรีบกระโจนเข้าหาแพนดาริด้วยมีดเธอเอาไม้เท้าของมารับไว้ได้ทัน ปฏิกิริยาเฉียบคมจริงๆ ผมเริ่มต่อสู้ทำลายสิ่งของมากมายบริเวณนั้นพังเสียหาย
จะเรียกได้ว่าคนที่ทำลายข้าวของเป็นกระผมก็ได้ -_-
และเธอที่ไม่อยากสู้ก็รีบวิ่งหนีหายไปทันที เอาเถอะแค่นี้ก็ปกป้องท่านราสได้แล้ว อื้ม? จู่ๆ ประตูของท่านราสก็แง้มออกมาผมรู้ได้ท่านทีว่าเป็นท่านราสจึงบอกเขาไปแบบข้างๆคูๆ
หลังจากนั้นกระผมก็ต้องไปทำงานของกระผม แต่กระผมก็ทันลืมหน้าที่อันใหญ่หลวงไปเสียแล้ว กระผมต้องพาท่านราสไปรับประทานอาหาร -_-
กระผมจำได้ว่ากระผมบอกไม่ให้ท่านราสออกมาท่านราสก็น่าจะอยู่ในห้องของท่าน รีบไปเอาอาหารแล้วนำไปให้ท่านดีกว่าทำอย่างนั้นท่านราสจะได้ปลอดภัย เมื่อคิดได้อย่างนี้กระผมก็รีบไปยังห้องครัวและสิ่งที่เห็นคือ..!? -_-
แพนดาริกำลังจะชักดาบจากไม้เท้าของเธอกระผมจึงรีบรวบตัวและปิดประตูแล้วทำการล็อคด้วยความสามารถพิเศษของผม เอาลวดเหล็กขนาดใหญ่ล็อคที่จับเอาไว้ทำให้เปิดไม่ได้ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว...
-_- จากนั้นกระผมก็เริ่มเปิดฉากยกที่สองกับแพนดาริในวันนี้
และแล้วกระผมก็สามารถทำให้ท่านแพนดาริถอยไปได้...
“ช่วยด้วยจะโดนฆ่าแล้ว!!! T[ ]T!!”
กระผมที่ได้ยินอย่างนั้นจากเสียงของท่านราสจึง... -_-
ถีบประตูจนพังและดูเหมือนว่าท่านราสก็กระเด็นไปพร้อมกับบานประตูด้วย =_= กระผมไม่ได้ทำนะ -3- แค่เปิดประตูเท่านั้นเอง
ท่านราสสลบไปแล้วกระผมจึงต้องปกป้องท่านอย่างสุดชีวิตเหมือนปกป้องคนสำคัญที่สุดในชีวิตผม -_-? และการต่อสู้ก็ไม่ได้ยาวนาน เคียวนั้นมีฝีมือค่อนข้างต่ำที่จะสู้ด้วยอาวุธ เขาเป็นนักฆ่าที่ชอบวางยาคงยากที่จะเอาชนะกระผม งานนี้หวานปากกระผม
ไม่นานนักท่านราสก็ฟื้นขึ้นแต่การต่อสู้ก็ใกล้จะจบลงแล้ว กระผมจะทำการฆ่าเคียวด้วยมีดของกระผมแต่ท่านราสก็ตะโกนถามออกมาแทนที่จะหยุดกระผม -_-
เคียวก็หัวเราะนิดหน่อยและเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา กระผมก็เก็บมีดและตอบคำถามที่ท่านราสยิงมา...
ความคิดเห็น